ตอนที่ 19 ความฝันนั้น

“ พวกนี้มันยังไม่นอนกันอีกเหรอ “ เขาบ่นเมื่อเห็นว่าเหล่าเพื่อนๆ ของเขายังแชทกลุ่มกันอยู่ เขาก็เลยกดโทรกลุ่มไปเพื่อจะคุยปรึกษากับเพื่อน

[“ อ้าว มึงยังไม่นอนอีกเหรอไอ้หมอ !” ] คนแรกที่กดรับร่วมสนทนากับไนยะก็คือพลอยเจนเจ้าเก่า 

“ พอดีกูมีเรื่องนิดหน่อย “ 

[“ เรื่องอะไรวะ “] เสี่ยโอมเปิดกล้องขึ้นมาร่วมแจม 

“ อ้าว มึงบินไปอังกฤษอีกแล้วเหรอโอม “ 

[“ก็ใช่ไง ธรรมดาเมียกูอยู่นี้นิ “] อศิรตอบคำถามของพลอยเจนพร้อมดึงเมียของเขาเข้ามาร่วมคุยด้วย

[“ สวัสดีค่ะ พี่ไน พี่เจน พี่หนึ่ง “] ครีมหอมก็รีบทักทายพี่ๆ ของเธอ

“ อืม สวัสดีครีม ถึงพี่จะไม่ค่อยสบายดีเท่าไหร่ก็เหอะ “ ไนยะพูดพร้อมกับทำหน้าเหนื่อยใส่กล้อง 

[“ เป็นอะไรไปหรือคะ ไม่สบายเหรอ “] คนน้องจึงรีบถามเขากลับ 

[“ หรือว่ามึง ฝันร้ายอีกแล้วล่ะ กูคิดว่ามึงเจอเธอแล้วจะเลิกฝันเสียอีก “] หนึ่งเดียวพูดขึ้นทำให้ไนยะที่กำลังสงสัยเหมือนกันรีบตอบเพื่อนกลับ

“ อืม ก็ตั้งแต่วันที่กูเจอกับณิหลากูก็ไม่ได้ฝันอีกเลย จนมาถึงวันนี้ แล้วเหตุการณ์ในฝันของวันนี้ ก็ไม่ใช่เหตุการณ์เดิมที่กูชอบฝันซ้ำๆ ด้วย “ 

[“ มึงจะบอกว่า มึงฝันเห็นเหตุการณ์ใหม่ นอกจากพวกสองสามเหตุการณ์ที่เคยเล่าให้พวกกูฟังน่ะเหรอ “] พลอยเจนถาม ไนยะก็พยักหน้าว่าใช่ แล้วคิดไปถึงเหตุการณ์ในฝันพวกนั้น 

‘ฮาฮ่า ‘ เสียงของหญิงสาว ก็คือวรรณิหลาที่ไนยะรู้จักในตอนนี้ กำลังยิ้มมีความสุข โดยมีใครอีกคนที่ใส่ชุดนักเรียนเหมือนกัน กำลังยืนถักเปียให้กับณิหลาอยู่

‘ นอนเถอะหนา หลับตาเดี๋ยวพี่จะกล่อม ‘ เสียงขับร้องเพลงจากหญิงสาวที่ถักเปียสองข้าง ซึ่งใบหน้าคือวรรณิหลากำลังนั่งให้หญิงสาวอีกคนนอนหนุนตัก เหมือนกับพี่สาวกำลังกล่อมน้องนอน

‘ ช่วยด้วย ช่วยฉันด้วยค่ะ อย่าๆ อย่าทำร้ายฉัน ช่วยด้วย !’ ร่างของหญิงสาวที่คุ้นเคย กำลังวิ่งหนีตาแก่คนหนึ่งในมือของมันถือขวดเหล้าวิ่งเข้าใส่เธอ แววตาของมันนั้นเต็มไปด้วยตัณหา 

‘ มึงจะไปไหน ‘ ร่างของชายแก่วิ่งมายืนประจันหน้ากับหญิงสาว 

‘ อย่าทำอะไรให้ฉันเลย ขอร้องละ ‘ 

‘ ฮาฮ่า กูต้องฟังมึงด้วยหรือไง ‘ 

‘ อ๊าย ‘ เป็นเหตุการณ์ที่เหมือนจะต่างกัน แต่เวลาที่ไนยะฝันเห็นผู้หญิงคนนี้ หรือ วรรณิหลาที่เขาเข้าใจ เขากลับรู้สึกเศร้า ถึงแม้คนในความฝันจะทำท่าทางเหมือนมีความสุข แต่มันกลับทำให้คนฝันแบบเขารู้สึกถึงความโศกเศร้า

[“ ไน มึงโอเคอยู่มั้ยเนี้ย “] หลังจากเห็นเพื่อนเงียบไปเสี่ยโอมจึงเอ่ยถาม ทำให้ไนยะที่กำลังนั่งเหม่อคิดอะไรไปเรื่อยได้สติกลับคืนมา 

“ โอเคอยู่ กูแค่คิดอะไรนิดหน่อยน่ะ “ 

[“ คิดเรื่องความฝันวันนี้น่ะเหรอ มึงคิดเยอะจนเก็บไปฝันเองหรือเปล่า “] พลอยเจนพูดกับไนยะอย่างเป็นห่วง 

“ แต่มันไม่เหมือนกับความฝันไง รู้หรือเปล่าว่าหลังจากที่กูฝันแล้วตื่นขึ้นมา มันเกิดอะไรขึ้น “ เขาพูดพร้อมสีหน้าเป็นกังวลทำให้เพื่อนๆ ที่ร่วมฟังอยู่เริ่มสงสัย 

[“ หมายความว่ายังไง”] 

“ ก็กูมีลางสังหรณ์ไม่ดีก็เลยขับรถออกไปหาณิหลา แต่พอไปถึงกูก็ได้รู้ว่ามีโจรงัดบ้านที่น้องอยู่ แล้วน้องก็เอาแต่ร้องไห้ เหมือนคนสติหลุดไปเลย ไม่รู้ว่ามันเกิดเรื่องอะไรขึ้น “ 

[“ เฮ้ย แล้ววันนี้มึงฝันว่าอะไรล่ะวะ “] หนึ่งเดียวถามเขา ไนยะก็เล่าเรื่องความฝันของวันนี้ให้เพื่อนฟัง จึงทำให้เพื่อนสนใจเป็นอย่างมากเมื่อเขาเล่าจบ

[“ พอมึงตื่นแล้วไปหาน้องกลับเจอน้องโดยทำร้ายอย่างนั้นเหรอ หรือมันจะมีอะไรมากกว่าความฝัน??”] หนึ่งเดียวเริ่มตีความหาจุดหมายปลายเหตุ

[“ หรือว่าคนที่มาเข้าฝันจะไม่ใช่คน..”]

[“ ครีม อย่าพูดแบบนี้สิพี่ขนลุกน่ะ “] ทุกคนต่างเงียบเอาแต่จ้องจอมือถือ จนไนยะต้องรีบขอตัวจากเพื่อนก่อน

“ กูว่าแค่นี้ก่อนดีกว่า ดูฟ้าตอนนี้แล้วสงสัยพายุจะวนกลับมาอีก “ 

[“ อืม มึงก็อย่าคิดมากละไอ้ไน “] ไนยะตีคิ้วใส่รับคำเสี่ยโอมแล้วจึงกดวางสาย เอามือถือไปวางไว้บนโต๊ะหัวเตียงดังเดิม 

“ อ๊าย “ เมื่อไนยะกำลังจะหลับตานอน เขาก็ได้ยินเสียงกรีดร้องของณิหลา ตัวเขาจึงไม่รอช้ารีบลุกจากเตียง วิ่งไปดูเธอด้วยความเป็นห่วง 

“ ณิหลา น้องเป็นอะไร “ เขาเปิดไฟในห้องของเธอแล้วรีบขึ้นมานั่งบนเตียงข้างหญิงสาว ที่กำลังตัวสั่นอยู่ใต้ผ้าห่ม 

“ ณิหลา เป็นอะไรมั้ย เกิดอะไรขึ้น “