ตอนที่ 25 เป็นแฟน

“ อย่ามาจับเลย พี่มีคนที่จะแต่งงานด้วยอยู่แล้ว แล้วทำไมถึงยังจะมาขอจีบณิหลาอีก “ เธอน้อยใจเขานัก รีบพาร่างกายของตนเองเดินหนีไปนั่งที่โซฟา

“ คนนั้นแม่พี่เป็นคนหาให้ แต่พี่ไม่ได้ตกลงว่าจะแต่งกับนิต้าเสียหน่อย เพราะคนที่พี่ชอบคือณิหลานะ “ ไนยะก็รีบเดินเข้าไปนั่งข้างเธอ หญิงสาวก็หันมาจ้องเขาด้วยท่าทีแปลกใจ ก่อนจะถามขึ้น 

“ ณิหลาขอถามอะไรพี่หน่อยสิ วันนั้นที่พี่หมอไปช่วยณิหลา พี่หมอไปได้ยังไง รู้ได้ไงว่าณิหลากำลังตกอยู่ในอันตรายคะ “ เธอจ้องหน้าเขารอเอาคำตอบ ไนยะก็เผยยิ้ม แล้วจึงตอบหญิงสาวไปตามจริง 

“ เพราะว่า พี่ฝัน “ 

“ ห๊ะ! เพราะฝันเนี้ยนะ! “ 

“ ใช่ ฝัน แต่เป็นฝันที่ไม่ดีเท่าไหร่ พี่ก็เลยเป็นห่วง แล้วขับรถไปดูน้อง “ ณิหลาจ้องคนพูดเหมือนไม่อยากจะเชื่อ

“ แสดงว่าที่ณิหลา รอดมาได้เป็นเพราะความฝันงั้นเหรอ แล้วพี่หมอฝันว่าอะไร “ เธอรีบถามเขากลับอย่างใคร่รู้ แต่ไม่ทันที่คนพี่จะได้ตอบฟ้าก็ร้องเสียงดังอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย

“ ว๊าย!! “ วรรณิหลาตกใจรีบดีดตัวขึ้นนั่งตักคุณหมอหนุ่มอย่างลืมตัว 

“ กลัวเหรอ? “ เขากระซิบที่ข้างหูของเธอ ทำให้ณิหลาหันมามองเขา จมูกของทั้งคู่ก็แนบชิดจนมันถูโดนกัน ซึ่งรับรู้ถึงลมหายใจของอีกฝ่าย ไนยะมองคนตรงหน้าอย่างต้องการไม่ต่างอะไรกับเธอ ในระหว่างที่ใบหน้าของทั้งคู่กำลังขยับเข้าใกล้กัน จนริมฝีปากจะโดนกันอยู่แล้ว ไฟก็ดันติดๆ ดับๆ 

“ โว้ย !” จนทำวรรณิหลาตกใจรีบกอดชายหนุ่มแล้วเอาหน้าแนบอกของเขา ทำเอาไนยะที่กำลังจะได้จูบน้องต้องรีบกลืนน้ำลายลงคอไปอย่างเสียดาย ทำไมฟ้าดินต้องแกล้งเขาด้วย 

“ ไม่เป็นไรน่ะณิหลา “ แต่ถึงอย่างนั้นแค่กอดก็เพียงพอแล้วสำหรับเขา ไนยะกอดตอบหญิงสาวที่ตัวสั่นกอดเอวของเขาอยู่ แล้วยกมือขึ้นลูบหัวให้เธอรู้สึกดี เมื่อเสียงฟ้าร้องเริ่มเงียบไป ก็มีฝนตกโปรยปรายลงมาแทน ทำให้ณิหลารู้สึกผ่อนคลาย แล้วรีบปล่อยอ้อมแขนออก 

“ เนียนเลยนะคะพี่หมอ “ เธอจ้องหน้าเขา คนที่ยังไม่ยอมปล่อยมือออกจากเอวเธอ 

“ หอมจัง คนอะไรไม่รู้ตัวหอมๆ “ 

“ ปล่อยได้แล้ว ปล่อยสิ! “ 

“ ไม่ ไม่ปล่อย จนกว่าณิหลาจะรับผิดชอบพี่ “ 

“ รับผิดชอบอะไรอีกคะ “ คนโดนถามอมยิ้ม แล้วกอดเธอแน่นขึ้นกว่าเดิม

“ ก็ณิหลาเข้ามากอดพี่เอง แถมเมื่อคืนก็ยังนอนกอดพี่ทั้งคืน เท่ากับว่าพี่เสียตัวให้น้องแล้ว เมื่อไหร่น้องจะยอมรับผิดชอบและตกลงเป็นแฟนพีเสียที “ 

“ ไม่ละ “

“ โห่ ทำไม ไหนลองบอกเหตุผลมาสิ “ เขารีบเปลี่ยนสีหน้าพร้อมกับดันเธอออกห่างจากอ้อมแขน จนณิหลาที่มองอยู่ก็งงกับสิ่งที่เขาทำ

“ ณิหลาบอกพี่มาเลยว่าไม่ได้ชอบ ไม่ได้สนใจอะไรในตัวพี่ แล้วพี่จะหยุด “ ณิหลาถึงกับร้องห๊ะในหัว เล่นถามเธอแบบนี้จะให้เธอปฏิเสธอย่างไรเล่า ว่าจะเล่นตัวไปนานหน่อย แต่คงจะไม่ได้แล้วหรือเปล่าดูจากทรง 

“ ว่าอย่างไร “ 

“ อ้าๆ งั้นก็ได้ “ เธอจึงต้องยอมเขาอย่างไม่มีเงื่อนไข 

“ ได้อะไร! “ ไนยะก็รีบหันไปจ้องเธอด้วยนัยน์ตาวาววับทันที

“ ก็เมื่อกี้อยากได้อะไรล่ะคะ “ 

“ อยากได้ณิหลาไง !” คุณหมอหนุ่มยิ้มล่ายื่นมือไปบีบแก้มของคนข้างๆ แต่คำพูดของเขากลับทำเธอตาเหลือกโต

“ อะไร แฟนค่ะ! หมายถึงให้เป็นแฟน ไม่ได้จะยอมพลีกายถวายตัวให้เลยเสียหน่อย “ 

“ อ้าว เมื่อกี้พี่พูดอะไรผิดไปงั้นเหรอ “ เขาชี้นิ้วเข้าหาตัวเอง ไม่นานก็ขำออกมา

“ ฮาฮ่า นี่ณิหลาคิดไปถึงไหนแล้ว ที่พี่บอกว่าอยากได้คืออยากได้เป็นแฟน หรือ น้องคิดว่าพี่…” เขาจ้องที่ตัวเธอเพราะหวังอยากจะแกล้งเล่น แต่แสงฟ้าแลบกลับทำเธอตกใจรีบพุ่งมากอดคอเขา

“ อ๋าย! อีกแล้ว ณิหลาเกลียดวันฝนตกที่สุดเลย “ 

“ โอ้ๆ ตัวแสบไม่เป็นอะไรแล้วน้า มีแฟนอยู่ตรงนี้ทั้งคน เดี๋ยวคืนนี้พี่จะนอนกอดน้องทั้งคืนเลย “ เขาพูดพร้อมลูบหัวเธอเบาๆ จนวรรณิหลาที่เอาหน้าซบตรงหัวไหร่ของคุณหมออยู่แอบยิ้มเขินกับสิ่งที่เขาพูด 

ทำให้เงาสีดำที่เฝ้ามองทั้งคู่อยู่ตลอดเวลา ได้สลายหายตัวเป็นควันสีเทา แล้วลอยขึ้นไปบนท้องฟ้า