ตอนที่ 30 เจ้าที่แรง

สากรณ์คีบเนื้อบนเตาจะยื่นไปให้กับวรรณิหลา แต่ดันมีจานของคุณหมอณัฐชัยยื่นมารับไว้แทน

“ กูคีบให้ณิหลา ไม่ได้คีบให้มึง “ สากรณ์หันไปถลึงตาใส่คนที่กำลังทำหน้าทำตาทะเล้นมองเขาอยู่ 

“ คีบให้กู ก็เหมือนคีบให้ณิหลานั้นแหละ เดี๋ยวกูเอาขึ้นมาเป่า แล้วกูก็จะคีบไปป้อนน้องต่อเอง “ คนพูดยักคิ้วใส่คนตรงข้ามอย่างยียวน จากนั้นทั้งคู่ก็เอาแต่นั่งจิกกัดกันทางสายตา ทำเอาวรรณิหลาที่เป็นตัวกลางเริ่มมีอาการอาหารไม่ย่อย

“ พวกพี่สองคนจะมองจิกกัดกันอีกนานมั้ยคะ? “ เธอที่เหนื่อยเพราะอึดอัดกับท่าทีของสองหนุ่มจึงเอ่ยปากพูด แล้วมองทั้งคู่สลับกันด้วยแววตาคาดโทษ

“ นี่ ณิหลาคิดอะไรอยู่ ถึงได้มากลับไอ้หมอไนนี่ได้ “ สากรณ์หันมายิ้มให้หญิงสาว แล้วก็ถามกับน้อง พร้อมไม่ลืมจ้องหน้าคนที่เขากำลังพูดถึงด้วย

“ ทำไมจะมากับกูไม่ได้ เพราะกูกับน้องคบกันอยู่ “ ไนยะเน้นคำว่าคบกันเน้นๆ ใส่หน้าไอ้หมอหนุ่มตรงข้าม เล่นเอาสากรณ์เงียบพูดไม่ออก เขาจึงหันไปมองที่หญิงสาว

“ จริงเหรอณิหลา “ คนที่กำลังจะคีบหมูใส่ปากหยุดชะงักทันที เธอจ้องหน้าทั้งคู่สลับกันแล้วจึงลุกจากเก้าอี้

“ น้องจะไปไหน “ ไนยะที่นั่งข้างเธอรีบถาม

“ ณิหลาจะไปห้องน้ำ อย่าตามมานะ แล้วก็ห้ามกัดกันด้วย เดี๋ยวมา! “ เธอสั่งย้ำกับสองหนุ่มเป็นมั่นเป็นเหมาะ แล้วจึงเดินออกไป ไนยะจึงเหลือบมาจ้องหน้าสากรณ์ที่กำลังจ้องมายังเขาด้วยสายตามีคำถาม

“ มึงมองกูทำไม “ 

“ มึงตั้งใจจะตัดหน้ากูใช่มั้ยไอ้ไน “ ไนยะถอนหายใจออกมาพร้อมสีหน้าไม่ชอบใจเมื่อได้ยินที่สากรณ์พูด

“ มึงเป็นบ้าเหรอสากรณ์ กูไม่ได้เลวเหมือนมึงนะ กูชอบณิหลา แล้วก็อยากคบกับน้องจริงๆ “ เขาตอบกลับด้วยสีหน้าท่าทีจริงจัง แต่ก็โดยสากรณ์หัวเราะใส่

“ ฮาฮ่า กูจะรอดูก็แล้วกัน ไอ้แก่จืดชืดแบบมึง น้องจะทนคบด้วยอีกนานแค่ไหน นี่ถึงแม้ว่ากูอะจะรู้จักณิหลาตั้งแต่ตัวเล็กๆ “ คนพูดลากเสียงลงพร้อมทำมือกะระดับความสูงขึ้นลงให้คนตรงหน้าดู “ แต่กูเชื่อว่าณิหลาก็คงจะเป็นผู้หญิงเบื่อง่ายเหมือนกับตอนเด็ก แล้วคนที่ไม่เคยมีแฟนเหมือนมึง ไม่มีทางที่น้องมันจะไม่เบื่อแน่นอน “ คนนั่งฟังมองหน้าคนพูดที่ทำท่าทีกวนตีนด้วยความไม่พอใจ แต่เขาก็ทำอะไรไม่ได้

“ ไว้เดี๋ยว กูจะรอเสียบต่อน่ะ! “ 

“ ไอ้สากรณ์!!! “ ไนยะที่พยายามควบคุมสติโมโหฉุนจัดทันทีกับคำพูดของคนตรงหน้า จนเขาลุกทุบโต๊ะเสียงดัง พนักงานเห็นจึงเดินเข้ามาดู

“ มีอะไรมั้ยคะคุณลูกค้า “ 

“ ไม่มีอะไรหรอกครับน้อง เอาเบียร์มาให้พี่สักหกขวดสิ พอดีเพื่อนพี่มันหิวเบียร์ “ สากรณ์รีบเปลี่ยนเรื่องหันไปพูดกับพนักงานหน้าตาเฉย ทำเอาคนอารมณ์เสียต้องรีบสงบสติตนเองแล้วนั่งลงที่เดิม

“ ดื่มกับกูไหม? “ 

“ ไม่!! “ ไนยะรีบปฏิเสธคำชวนทันควัน

“ ไม่อยากดื่ม หรือว่าดื่มไม่ได้เท่ากูแล้วกลัวจะเมาเป็นหมาเหรอวะ “ คนชวนพูดท้าทายยั่วโมโหเล่นเอาไนยะจ้องเขาตาแข็ง แต่ไม่นานนักณิหลาก็เดินกลับมา 

“ เป็นยังไงบ้างคะ อยู่ด้วยกันสองคนคงไม่ทะเลาะกันหรอกใช่มั้ย “ หญิงสาวนั่งลงตรงที่เดิม จากนั้นจึงหันไปจ้องหน้าทั้งสองสลับกันเพื่อสังเกตปฏิกิริยาของทั้งคู่ 

“ อิ่มกันแล้วหรือคะ? ทำไมนั่งนิ่งกันจัง “ 

“ ยังหรอก พี่ว่าจะดื่มต่อน่ะ “ ไนยะเป็นคนพูดแถมสายตาก็จดจ่อมองอยู่ที่สากรณ์ไอ้คนริเริ่ม ซึ่งมันก็ทำให้สากรณ์ถูกใจกับคำตอบเป็นอย่างมาก 

1 ชั่วโมงผ่านไป

“ โห่ กูไม่คิดเลยน่ะว่ามึงจะดื่มหมดไปเยอะขนาดนี้ ปกติสมัยเรียนจิบนิดเดียวก็น็อคแล้วไม่ใช่เหรอ “ สากรณ์พูดกับเพื่อนด้วยท่าทีปกติดีทุกอย่าง ต่างจากไนยะที่ตอนนี้ตาเริ่มเบลอ ถึงเขาจะชอบนัดดื่มกับเดอะแก๊งบ่อยๆ แต่ก็ใช่ว่าคอเขาจะแข็ง ปกติก็แค่จิบๆ ทีละน้อย แต่นี่สากรณ์เล่นชวนหมดแก้วทุกครั้ง แล้วเขาจะรอดได้อย่างไร 

“ อย่ามาดูถูกกู น้อง ! “ 

“ พี่หมอ!! “ ไนยะกำลังยกมือจะเรียกพนักงานแต่ณิหลาก็รีบห้ามไว้ 

“ พอแล้วค่ะ ดื่มไปเยอะแล้ว จะดื่มจนตายกันไปข้างเลยหรือไงคะ “ 

“ ตายอะไร พี่ยังไม่ได้เมาซะหน่อย “ คนพูดบอกเธอด้วยสีหน้าแดงก่ำ ไม่รู้จะระเบิดใส่หน้าเธอหรือเปล่า

“ ไม่เมาตรงไหนคะ “ ณิหลาหันไปมองที่สากรณ์ “ พี่สากรณ์เราคิดเงินแล้วกลับกันเถอะค่ะ “ คนโดนชวนรีบพยักหน้ารับ

“ อืมได้ งั้นเดี๋ยววันนี้พี่เลี้ยงเองนะ “ 

“ ไม่! ไม่ต้อง! ใคร! ใครจะให้มึงเลี้ยงกู “ ไนยะรีบขัดค้านหัวชนฝา

“ พี่หมอ พี่ลืมตาจะไม่ขึ้นอยู่แล้วนะ ถ้าพี่สากรณ์เขาอยากจ่ายให้ก็ให้เขาจ่ายไปก่อนสิ “ วรรณิหลาหันมาพูดกับเขาเสียงดุ ทำให้เขาได้แต่นิ่งแล้วก็ล้มหัวลงซบที่บ่าไหล่ของเธอ

“ อ้าว เมาจนหลับ! ยังบอกไม่เมาอีก! “ เธอท้วงแล้วรีบใช้แขนคล้องเอวประคองร่างใหญ่

“ เดี๋ยวพี่ไปจ่ายตังค์ แล้วจะขับรถไปส่งนะ “ สากรณ์พูดแล้วก็เดินไปหาน้องพนักงาน