วันต่อมา ณตลาดนัด หลังจากที่คุณหมอหนุ่มเลิกงานก็ออกมาเดินตามหาแฟนสาวที่ตลาด
“ น้องณิหลาครับ พี่ขอถ่ายรูปหน่อยได้มั้ย “ ลูกค้าที่ยืนอยู่ข้างวรรณิหลาพูดขึ้น คนถูกถามที่นั่งวาดรูปอยู่ คิดว่าลูกค้าอยากถ่ายผลงานของตัวเอง เธอจึงได้ตอบตกลง
“ ค่ะ ตามสบายเลยนะคะ “ แต่ชายคนดังกล่าวกับเดินรุ่มร่ามเข้ามาโอบไหล่เธอ เพื่อที่จะถ่ายรูปด้วย ตอนแรกหญิงสาวก็ตกใจที่รู้ว่าตนเข้าใจผิด แต่เนื่องจากกลัวเสียลูกค้า เธอก็เลยปล่อยไปตามน้ำ แต่เขาคนนั้นเมื่อได้รูปสมใจแล้วกลับไปยอมปล่อยมือจากตัวเธอแถมยังจับแน่นกว่าเดิมเสียอีก
จนคุณหมอที่แอบมายืนมองได้สักพักแล้ว เริ่มไม่พอใจ เขาเดินเข้ามาผลักชายคนดังกล่าวออกเต็มแรง
“ คุณเป็นใคร มาทำกับผมแบบนี้ได้ยังไง “ คนโดนผลักจึงหันมาว่าเขาอย่างไม่พอใจ
“ คุณมีสิทธิ์อะไรมาแตะต้องแฟนผม แบบนี้มันเกินไป “ ไนยะตอบออกมาอย่างใจเย็น ชายคนนั้นที่รู้ว่าคนตรงหน้าคือใครก็หน้าถอดสี
“ พี่ไม่เอาแล้วนะ รูปอะ “ เขาทิ้งท้ายจากนั้นจึงเดินเลี่ยงหนีไป ณิหลาก็ได้แต่ยืนอ้ำอึ้งจ้องไปที่ภาพวาด เธอถอนหายใจแรง
“ เฮ้อ คิดไว้แล้วเชียว “
“ พี่ขอโทษนะครับ “ คนทำก็รู้สึกผิดที่ตัวเองเป็นต้นเหตุให้หญิงสาวเสียลูกค้า จึงทำได้เพียงก้มหน้าหงอย
“ มันไม่ใช่ความผิดพี่หมอหรอกค่ะ เขาเข้ามาคุยแปลกๆ ตั้งแต่ที่แรกแล้ว ถ้าเมื่อกี้พี่หมอไม่เป็นคนเข้ามาห้าม ณิหลาเองก็ว่าจะไล่เขาไปอยู่เหมือนกัน โคตรลวนลามตั้งแต่สายตาที่มองแล้ว “ หญิงสาวบ่นๆ ทำไมคนสวย ต้องเจอแต่อะไรแบบนี้ด้วยนะ
“ เห็นแบบนี้แล้วพี่ไม่อยากให้มาเลย เริ่มจะเป็นห่วงแล้วสิ “ คุณหมอขยับตัวเข้าไปใกล้แฟนสาว จากนั้นก็กุมมือของเธอเอาไว้
“ถ้าไม่ให้มาทำ แล้วจะให้ณิหลาเอาเงินที่ไหนใช้จ่ายคะพี่หมอ“
“ แค่แฟนคนเดียวพี่เลี้ยงไหวอยู่แล้ว “ เขาหยอดเธอ จนหญิงสาวยิ้มหวานให้
“ บ้า “ คุณหมอมองไปรอบๆ แต่กลับไปเจอใคร
“ แล้วเพื่อนน้องไปไหนเนี่ย “
“ พลอยไปกินข้าว เดี๋ยวก็คงมามั้งคะ “
“ มาแล้ว มาแล้ว “ คนที่ทั้งคู่กำลังถามหาก็เดินกลับมาพอดี คนมาใหม่รีบยกมือไหว้ทักทายคุณหมอหนุ่ม
“ สวัสดีค่ะพี่หมอ “ คนถูกทักก็หันไปส่งยิ้มให้ “ พี่หมอมาก็ดีค่ะ พาณิหลามันไปทานข้าวหน่อยสิ มันไม่กินข้าวเย็นมาสองสามวันแล้ว พลอยกลัวมันจะสู่ขิต “ เพื่อนสาวทำฟ้อง เล่นเอาคุณหมอจ้องดุมาที่ณิหลา คนโดนจ้องมองก็รีบหันหน้าหนี
“ ทำไมถึงไม่ทานข้าวล่ะ หรือว่าทานไม่อร่อยเหรอ “
“ อืม “ ไนยะจ้องน้องแล้วก็ส่ายหน้า มือหนารีบดึงเธอออกไปจากตรงนี้
“ ไปเถอะ เดี๋ยวพี่พาไปเดินหาอะไรกิน “
“ เดินเล่นกันตามสบายเลยก็ได้นะคะ เดี๋ยวทางนี้พลอยดูเอง “ พลอยไพรินตะโกนตามหลังเพื่อนอย่างรู้งาน
“ อยากกินไหม “ เขาถามหญิงสาวที่กำลังยืนจ้องร้านขายลูกชิ้นอยู่ ณิหลาก็รีบหันไปส่ายหน้าให้
“ ไม่ค่ะ ของกินเล่นเด็ก “
“ เหรอ ป้าครับเอาสิบไม้ “
“ เอ้า “
“ พี่รู้ว่าน้องอยากกิน อย่ามาทำทรงว่าไม่เลยน่า” คนฟังอมยิ้มใหญ่ เขานี่ช่างสังเกตจริงๆ ร่างเล็กจึงเดินหลีกไปที่ร้านขายเครื่องดื่มข้างกันเพื่อนหลบเขินชายหนุ่ม
“ เดี๋ยวณิหลาซื้อน้ำนะคะพี่หมอ “
“ เลือกเอาเลยนะพ่อหนุ่ม “ แม่ค้าขายลูกชิ้นส่งตะกร้าให้กับคุณหมอ ให้เขาได้เลือกสารพัดลูกชิ้นที่อยู่ในตู้ด้านหน้า เขาก็ทำตามแล้วอาสาปิ้งเองด้วยเพราะเห็นว่าลูกค้าเยอะ กลัวตัวแสบของเขาจะรอนาน ไม่นานณิหลาก็เดินมาหาเขา
“ พี่หมอ ณิหลาลืมกระเป๋าตังค์ไว้ที่แผง เดี๋ยวณิหลา– “
“ ไม่ !” เขารีบดึงแขนคนน้องเอาไว้ แล้วล้วงกระเป๋าตัวเองในกางเกงออกมายื่นให้เธอ ในขณะเดียวกันที่ดวงตาของเขาก็เอาแต่มองเตาลูกชิ้น ณิหลาก็ยืนอ้ำอึ้งมองของในมือของชายหนุ่ม เพราะไม่คิดว่าเขาจะไว้ใจให้เธอจับ
“ รีบเอาไปสิณิหลา “ เขาบอกย้ำ หญิงสาวจึงรีบเอ้อออรับมา
“ เอาไปจ่ายเถอะ เดี๋ยวอีกหน่อยลูกชิ้นปิ้งก็จะสุขแล้ว “ ณิหลายืนยิ้มจ้องแฟนหนุ่มที่เอาแต่สนใจลูกชิ้นไม่มองแม้แต่ใบหน้าของเธอ แล้วจึงเดินกลับไปที่ร้านน้ำเพื่อจ่ายเงิน
“ เป็นยังไง “ ทั้งสองนั่งกินนั่งเล่นอยู่ที่โต๊ะแถวนั้น คุณหมอก็เอาแต่จ้องหน้าแฟนสาวที่กำลังกินมูมมามเพราะความหิว“ อร่อยค่ะ “ เธอที่อาหารยังเต็มปากเงยหน้าขึ้นมาบอกเขา“ พี่ไม่ได้หมายถึงรสชาติครับ พี่อยากรู้ว่าน้องอิ่มไหม “ หญิงสาวรีบจ้องคนพูดอย่างสงสัย มือเล็กรีบยกขึ้นมาชี้บนโต๊ะที่เต็มไปด้วยของกิน ซึ่งตอนนี้เธอไม่สามารถพูดได้เพราะเพิ่งจะยัดหมึกย่างเข้าปากไปคำใหญ่ ไนยะเห็นเป็นเช่นนั้นเขาก็ขำเธอออกมา เธอเห็นจึงรีบเคี้ยวแล้วกลืนลงคอ“ ขำอะไรคะ หน้าณิหลามีอะไรติดงั้นเหรอ “ ถามจบมือเล็กก็รีบเอามือถือขึ้นมาส่องดูตัวเอง “ ฮาฮ่า แบบนั้นมันจะไปเห็นอะไรล่ะ มานี่ “ ไนยะดึงมือถือของหญิงสาวไป แล้วเขาก็ยื่นมือไปปาดซอสมะเขือเทศที่ติดอยู่ตรงริมฝีปากของเธอออกจากนั้นก็เอานิ้วตัวเองขึ้นมาดูดเพื่อทำความสะอาด“ เฮ่ย พี่หมอ สกปรก! “ “ มือพี่เช็ดแล้วครับ “ “ ณิหลาไม่ได้หมายความว่ามือพี่สกปรกค่ะ ณิหลาจะบอกว่าซอสที่ติดปากหนูอะ มันสกปรก “ “ แล้วทำไมน้องถึงคิดว่ามันสกปรกล่ะ “ เสียงทุ้มถามหน้าตาเฉย“ เอ้า ก็มันติดอยู่ที่ปากณิหลานี่ค่ะ มันอาจจะโดนน้ำลายณิหลาไปแล้วก็ได้ พี่หมอไม่รังเกียจหรือไง “ ตัวแสบรีบอธิบ
ทั้งคู่เดินกลับไปที่แผงช่วยพลอยไพรินเก็บของแล้วไปส่งเธอที่บ้าน จากนั้นทั้งสองจึงพากันนั่งรถไปที่บ้านของคุณหมอต่อ“ อะ รูปที่พี่อยากได้ “ ณิหลาวางรูปของเธอไว้ตรงต้นขาของคนที่กำลังขับรถอยู่ เขาเหลือบมองเล็กน้อยแล้วก็อมยิ้ม“ ไหนน้องเคยบอกพี่ว่าไม่ชอบถักเปียไง “ คนที่สายตากำลังจ้องที่ถนนพูด เพราะรูปที่เธอให้เขาเธอถักเปียหนึ่งข้าง ดูสวยน่ารักสมวัยมากๆ “ ก็ตอนนี้กับตอนนั้นมันไม่เหมือนกันนี่ค่ะ “ เธอพูดมือเล็กก็เอารูปจากกระเป๋าเงินคุณหมอมาใส่ที่กระเป๋าของตัวเอง แล้วเอารูปของเธอใส่แทนลงไปให้เขา “ เมื่อไหร่พี่ไนจะกลับมาเนี่ย “ อนิต้าที่ตอนนี้กำลังนั่งอยู่ที่โต๊ะหน้าบ้านของณัฐลีชะเง้อคอมองไปที่บ้านตรงข้าม “ นิต้ากลับบ้านไปได้แล้วลูก มันดึกมากแล้วนะ “ ณัฐลีที่เห็นว่าหญิงสาวไม่ยอมกลับไปเสียทีจึงเดินเข้ามาคุยด้วย“ ถ้านิต้ากลับไปตอนนี้ นิต้าก็อดเจอพี่ไนสิคะ แล้วแบบนี้เมื่อไหร่พี่ไนเขาถึงจะชอบนิต้าขึ้นมาล่ะ “ ณัฐลีได้ยินแบบนั้นก็ถอนหายใจแรง แต่เมื่อเห็นว่ารถของลูกชายแล่นมาจอดที่หน้าบ้าน เธอจึงเดินตามอนิต้าไปที่บ้านนู้นด้วย “ พี่ไน นิต้า…” อนิต้ารีบวิ่งมาหาไนยะที่เพิ่งลงมาจากรถ แต่เธอก็ต้องหยุด
“ ณิหลาจะพูดให้พี่หมอฟังก็ได้ค่ะ “ ไนยะที่ได้ยินเช่นนั้นเขาก็รีบเดินมานั่งข้างเธอ “ วิสาเป็นพี่สาวของณิหลาเองค่ะ ตั้งแต่ที่แม่เสียวิสาก็จะคอยปกป้องดูแลณิหลาที่ชอบทำตัวแก่นแก้วให้พ่อตีพ่อด่า วิสาเขาจะคอยปกป้องณิหลาเสมอ ทั้งที่ณิหลาหาเรื่องใส่ตัวเองแท้ๆ “ วรรณิหลาเล่าไปก็อมยิ้มไป“ แต่ณิหลากับอิจฉาพี่สาวตัวเอง “ เธอก้มหน้าลงมองต่ำ “ วิสาทั้งน่ารักเรียบร้อย เรียนก็เก่งพ่อก็เลยรักและชื่นชมวิสาอยู่ตลอด ต่างจากณิหลาที่วันๆ ไม่ทำอะไรเอาแต่นั่งวาดรูป จนโดนพ่อด่าว่าไม่ร่ำไม่เรียน ทำแต่เรื่องไร้สาระ จนณิหลาแอบคิดเลยแหละ ว่าถ้าวิสาหายไปสักคนพ่อคงจะรักณิหลาบ้าง “ น้ำตาเม็ดใสหยดลงมาที่ต้นขาสวย “ แต่พอเห็นว่าวิสาดีกับณิหลามาโดยตลอด ไม่ว่าณิหลาจะทำตัวยังไง เป็นน้องสาวที่ไม่ได้ความ สร้างแต่ปัญหาขนาดไหน แต่วิสาก็คอยปกป้องณิหลาอยู่เสมอ จนณิหลาเองรู้สึกผิดที่เคยคิดไม่ดีกับพี่ตัวเอง “ ไนยะเห็นน้องร้องไห้ก็ยกมือขึ้นลูบหลังปลอบเธอเบาๆ “ แล้วตอนนี้วิสาไปอยู่ไหนแล้วล่ะ “ ณิหลาแหงนหน้าจ้องคุณหมอ แล้วยกมือขึ้นปาดน้ำตาบนใบหน้า “ วิสาเสียแล้วค่ะ เธอเสียไปตั้งแต่เมื่อ 5 ปีก่อน “ ไนยะอึ้งไปเขาเริ่มเอะใจว่าเคยได
“ ทำไมพี่หมอยังไม่กลับอีกนะ “ ณิหลาที่อาบน้ำเสร็จแล้วแต่ยังไม่นอนเพราะเริ่มหึงที่แฟนหนุ่มหายไปบ้านผู้หญิงอื่นนานขนาดนี้ ขาสวยเดินไปเดินมาอยู่ที่บริเวณโซฟาด้านล่าง “ เมื่อไหร่จะเข้าเรื่องสักทีนิต้า ถ้าไม่มีอะไรพี่จะได้กลับน่ะ “ คุณหมอที่ตอนนี้รู้สึกมึนๆ หัว แล้วนิต้าเองก็ชวนเขาคุยอะไรไม่รู้เรื่อง เขาจึงลุกจับกระเป๋า นิต้าก็รีบดึงแขนรั้งเขาไว้“ อย่าเพิ่งไปได้มั้ยพี่ไน อยู่กับนิต้าก่อน แม่ยังไม่กลับมาเลย “ “ ปล่อย! “ ชายหนุ่มที่ตอนนี้เขารู้สึกร้อนวูบวาบตามเนื้อตัวรีบสะบัดมือออก เพราะเขาสังหรณ์ใจไม่ดี ขายาวรีบสาวกลับมาที่บ้าน แต่กว่าจะเดินมาถึงก็ดูเหมือนว่ายาที่นิต้าใส่ในน้ำให้เขาจะเริ่มออกฤทธิ์ออกเดชแล้ว“ นี่นิต้ากล้าทำถึงขั้นนี้เลยเหรอ “ เมื่อกลับเข้าบ้านมามือหนาก็รีบปล่อยกระเป๋าลงพื้น เขารีบถอดเสื้อยืดที่ใส่ฟาดทิ้งลงตรงโซฟาเต็มแรง “ พี่หมอเป็นอะไรหรือเปล่าคะ “ ณิหลาวิ่งลงมาหาเขาด้วยความเป็นห่วง ชายหนุ่มก็จ้องมองเธอด้วยแววตาหื่นกระหาย คนที่มองเขาอยู่จึงถอยกรูดเพราะรู้สึกแปลกๆ แต่พอเห็นเขาทรมานเธอก็อดเป็นห่วงไม่ได้“ พี่เป็นอะไรคะ “ สองมือเล็กจับตรงที่สองแขนของคนตรงหน้า แต่ไนยะที่ยั
“ ฝาแฝดอย่างนั้นเหรอ แล้วแบบนี้คนที่เราฝันถึงยังใช่ณิหลาอยู่ไหม “ คุณหมอไนยะนอนเอามือก่ายหน้าผาก พยายามนึกไปมา ถึงความรู้สึกของเขาจะบอกชัดเจนว่าชอบอยู่กับวรรณิหลา แต่ข้างในลึกลงไปแล้วเขากลับสงสัย ว่าคนที่เห็นในฝันอาจจะไม่ใช่ณิหลาของเขาอีกต่อไป “ แล้วถ้าเป็นวิสาจริงๆ เธอจะมาเข้าฝันเราทำไม “ เขาบ่นออกมาอย่างคนคิดไม่ตก หลายวันต่อมา “ ณิหลาไปกินข้าวได้แล้ว “ พลอยเดินเข้ามาตามณิหลาที่นั่งอยู่ในห้อง แต่กลับเห็นว่าเพื่อนมีสีหน้าแปลกไปเธอจึงได้เดินมานั่งลงข้างๆ “ แกเป็นอะไรหรือเปล่า ทะเลาะกับพี่หมอเหรอ ?” “ บ้า ฉันจะไปทะเลาะกับพี่เขาเรื่องอะไร “ “ เอ้า ก็ตั้งแต่วันเผาพ่อแกฉันก็ไม่เห็นพี่หมอแวะมาหาเลย นึกว่ามีเรื่องทะเลาะอะไรกันซะอีก “ พลอยจ้องเพื่อนด้วยความเป็นห่วง เพราะเธอสังเกตณิหลามาหลายวันแล้ว “ พี่เขาโทรมาบอกว่าช่วงนี้ไม่ค่อยว่าง ก็เลยมาหาไม่ได้ “ ณิหลาที่ยังเศร้าเรื่องพ่ออยู่พูดกับเพื่อน เพราะไม่อยากให้เพื่อนไม่สบายใจ พลอยที่รู้สึกว่ามันแปลกๆ กลัวเพื่อนสาวจะโดนผู้ชายหลอกก็ยังคงไม่วางใจ“ ตั้งแต่วันไหน ที่เขาโทรมาบอกแกแบบนั้นนะ “ “ ก็วันนั้นนั่นแหละ “ “ วันนั้น? แต่นี่มันก็หลายว
หลังจากที่สากรณ์กลับไปแล้วพลอยก็เดินมาหาเพื่อนที่เอาแต่นั่งซึมอยู่ที่โซฟา“ แก อย่าไปคิดเยอะที่ไอ้พี่สากรณ์นั่นพูดเลย ฉันว่าเขากับพี่หมอคงไม่ถูกกันหรอก ““ แต่ที่พี่เขาพูดมันก็มีเหตุผลนะ ทำไม 3-4 วันมานี้พี่หมอไม่ค่อยโทรหาไม่ค่อยมาหาเลย ทั้งๆ ที่ แวะมาหาแป๊บเดียวเองก็ได้ “ คนพูดเสียงสั่นคลอด้วยความอัดอั้นน้อยใจ จนจะร้องไห้อยู่แล้ว พลอยที่เห็นแบบนั้นก็ถอนหายใจแรง“ ณิหลา ถ้าพี่เขาไม่มาหา ทำไมแกไม่ไปหาเขาเองล่ะ แกเป็นแฟนพี่เขาไม่ใช่เหรอ “ ณิหลารีบเงยหน้าจ้องเพื่อน ทำไมเธอถึงคิดไม่ได้นะ“ อืม พรุ่งนี้มีงานลูกค้าต้องไปส่งแถวนั้นพอดีแกไปส่งแล้วก็แวะหาพี่เขาเลยเข้าใจไหม แม่คนมีแฟน “ ณิหลาเริ่มเผยยิ้มจาง จริงด้วยเธอมีสิทธิ์ที่จะไปหาเขานี่น่า“ อืม “วันต่อมาโรงพยาบาลทูว์เอ็นวาย“ อ๊าย!! ““ ฮือ คุณแม่ ““ เสียงเอะอะอะไร “ คุณหมอไนยะที่กลับมาจากดูอาการคนป่วยที่ห้องพัก เดินผ่านไ
ห้องพักของหมอไน“ เย็นนี้ก็ไม่มีอะไรให้ทำแล้ว ไปหาณิหลาดีมั้ย “ คุณหมอเจ้าของร่างผอมสูงนั่งอยู่บนเก้าอี้เขาหมุนมันไปมา ในหัวก็คิดถึงแต่เรื่องของแฟนสาว ซึ่งที่เขายังไม่กล้าไปสู่หน้าเธอเพราะคิดว่าเธออาจไม่ใช่ผู้หญิงที่เขาฝันเห็น แล้วอีกอย่างก็รู้สึกละอายที่เขาเคยตู่เอาเองว่าเธอใช่‘ณิหลาไม่ชอบถักเปียค่ะ’‘แผลนี้ได้มาจากอุบัติเหตุตอนมัธยม’‘อย่า หนีไป ‘‘โอ้ย!’ขวดเหล้าฟาดใส่กลางหลังจนเสื้อขาวอาบไปด้วยเลือด แววตาของหญิงสาวในความฝัน กับแววตาที่เขาเห็นในรูปของวรรณวิสามันคือดวงตาคู่เดียวกันจริงๆ มันชัดเจนมาก เพราะวิสาแววตาดูโศกเศร้า แต่ณิหลาของเขานั้นแววตาดูแก่นแก้วร่าเริงสดใส“ คนในฝันของเราคงเป็นวิสาไม่ใช่ณิหลาจริงๆ “ปั๊ก! เสียงของตกทำให้คุณหมอที่นั่งคิดอะไรไปเรื่อยอยู่รีบหันไปมองที่ประตู“ ณิหลา! “ เขารีบลุกจากเก้าอี้เดินไปหาคนที่มองมายังเขาด้วยแววตาแดงก่ำ เนื่องจากหญิงสาวมาได้ยินตอนที่เขาพูดคนเดียวเมื่
“ อีณิหลามึงทำกูเสียหน้าหมด ไม่ใช่แค่กูที่เสียหน้า พี่สาวมึงก็เสียหน้าไปด้วย “ สลาพ่อของวรรณวิสาและวรรณิหลา ต่อว่าลูกสาววัย 10 ขวบ หลังจากที่กลับมาถึงบ้าน เพราะณิหลาไปสร้างวีรกรรมอันเจ็บแสบให้กับผู้มีพระคุณของเขา“ ก็ณิหลาบอกพ่อไปแล้วไง ว่าณิหลาไม่อยากทำ พ่อก็ยังบังคับณิหลาให้ปลอมเป็นวิสาเอง ณิหลาไม่ได้เต็มใจสักหน่อย “ ณิหลาโวยวายใหญ่ เนื่องจากวันนี้พี่สาวฝาแฝดของเธอไม่สบาย พ่อจึงให้ณิหลาใส่กระโปรงสวมรอยเป็นวิสาไปเต้นแร้งเต้นกาให้คนอื่นดู ทั้งที่เด็กหญิงไม่อยากจะทำ แล้วมันก็ไม่ใช่ครั้งแรกเสียด้วย หลายครั้งเลยที่วิสาไม่สบายขึ้นมา สลาก็จะให้ณิหลาปลอมเป็นพี่สาวเพื่อให้เธอไปเอาใจเจ้านายของเขา ซึ่งผู้มีพระคุณคนนั้นก็ให้ทุนการศึกษามา แต่ให้แค่วิสา ส่วนณิหลากลับไม่ได้อะไรเลย“ นี้มึงกล้าเถียงกูเหรอห๊ะ! “ สลาเอามือหยิกแก้มลูกสาวด้วยความโมโห ทำไมลูกสาวของเขาไม่เกิดมาน่ารักเรียบร้อยเหมือนกัน ทำไมถึงได้มีเจ้าเด็กดื้อคนนี้มาด้วย“ ที่กูให้มึงทำแบบนี้ก็เพราะอนาคตของพวกมึงสองพี่น้องนะ ““ อนา
สองร่างยืนเบียดกันอยู่ที่ประตูกระจกทางออกไปยังระเบียงห้องหอ คุณหมอสวมกอดภรรยาของเขาแนบแน่นแล้วจรดจมูกหอมลงบนแก้มนิ่มหอมแล้ว ก็หอมอีก เหมือนกับว่ามันไม่อาจเพียงพอต่อความต้องการในตัวเขา“ พี่หมอ ณิหลาจั๊กจี้น่า “ หญิงสาวเบี่ยงตัวหนีพร้อมเดินออกมาจากอ้อมแขนของเขา ไนยะเห็นเช่นนั้นก็เผยยิ้มรีบปิดผ้าม่านเอาไว้แล้วจ้องมาที่ร่างบาง“ พี่หมอ วันนี้งดไม่ได้หรือคะ “ “ บ้า วันนี้วันเข้าหอนะ ขนาดวันธรรมดาพี่ยังทำทุกคืน วันเข้าหอแบบนี้พี่จะพลาดได้ยังไง “ เขาเดินมายืนต่อหน้าของหญิงสาว ณิหลาก้มหน้าหงุดคิดหาทางรอด “ งั้นณิหลาไปอาบน้ำก่อนนะคะ “ หญิงสาวว่าจบก็รีบจับผ้าเช็ดตัววิ่งเข้าไปในห้องน้ำ “ เฮ้ยเดี๋ยว! น้องคิดว่าจะหนีพี่พ้นเหรอ “ เขาก็รีบวิ่งตามเธอเข้าไป ผ่านไปหลายชั่วโมงสองร่างของคู่รักก็มานอนกอดกันอยู่บนเตียง “ ไม่น่าเชื่อเลยนะคะว่าวันที่ณิหลาถูกวางยาแล้วมาเจอกับพี่..จะทำให้เรามีวันนี้ “ หญิงสาวที่นึกคิดถึงความหลังเรื่องราวเลวร้ายและคนชั่วร้ายที่เคยเข้ามาในชีวิตเธอ บัดนี้มันได้หายไปหมดสิ้น ทุกคนที่เคยทำร้ายเธอต่างได้รับโทษกรรม บ้างก็ติดคุกบ้างก็หายสาบสูญ เหลือไว้ก็แค่คนที่ดีและรักเธอจริงๆ หน
หลายวันต่อมาคุณหมอณัฐชัยเพิ่งกลับมาจากทำงาน ลงจากรถเขาก็รีบออกตามหาเมียไปทั่วบ้าน“ ณิหลาครับพี่กลับมาแล้ว ไปไหนเนี่ย ? “ เมื่อหาจนทั่วแล้วไม่เจอเธอ เขาจึงจะเดินไปหาที่บ้านแม่ แต่ทว่าเมื่อเขาเดินออกมายังหน้าบ้าน ก็เห็นว่าที่ภรรยาเดินกลับมาจากจุดหมายที่เขากำลังจะไปพอดี “ ทำไมมาสภาพนี้? “ ไนยะเดินเข้าไปประคองเธอที่กำลังเดินเซ ใบหน้าแดงแจ๋เพราะฤทธิ์เมา หญิงสาวซบลงตรงหน้าอกของคนตรงหน้า ไนยะก็รีบกอดเธอเอาไว้ “ แม่ชวนไปเลือกบัดเชิญงานแต่งมานะคะ แล้วคุณแม่ก็เอายาดองสูตรเด็ดมาแบ่งณิหลาจิบๆ “ มือน้อยยกขึ้นจับจีบตรงหน้าแฟนเพื่อจะบอกเขาไปว่าจิบแค่นี้ “ นี่แม่ชวนน้องเมาเหรอ “ “ ใช่ แต่แค่นิดหน่อยเอง จิบๆ “ “ ไม่จิบ ไม่หน่อยแล้วมั้งแบบนี้นะ “ เขาอุ้มเธอขึ้นในท่าเจ้าหญิง แล้วพามาส่งที่โซฟาในบ้าน เมื่อวางเธอนั่งลงปุ๊บมือเล็กก็ทาบลงตรงหว่างขาของเขาทันที “ หยุดๆ ณิหลา !” เขารีบปรามเธอที่กำลังบีบตรงนั้นของเขาเล่น จนเขาเกิดมีอารมณ์“ ทำไม? มันแข็งแล้วนี่ค่ะ “ ไนยะรีบดึงแขนของเธอออกจากเป้าเขา“ อย่าดื้อได้มั้ยตัวแสบ “ แต่คนเมาหาได้ฟังเขาไม่ มือเล็กดึงเขามานั่งข้างเธอจากนั้นจึงซุกหน้าลงหว่างขาของเขา
“ พี่หมอตื่นได้แล้ว มันจะแปดโมงแล้วนะคะ “ ณิหลาที่ตื่นมาได้สักพักแล้ว รีบปลุกคนที่ยังคงหลับคาเต้าของเธอให้มีสติ“ พี่ไน!!! “ เมื่อเห็นว่าเขาไม่ขยับเธอจึงตะคอกใส่เขาเสียงดัง จนชายหนุ่มสะดุ้งลืมตา“ หา ห๊ะ!! “ ไนยะโงหัวขึ้นมาจ้องหน้าเมีย “ อีกสิบนาทีจะแปดโมง วันนี้ไม่ต้องเข้าโรงพยาบาลเหรอ “ มือใหญ่ยกขึ้นลูบผมตัวเองที่ยุ่งเหยิงไม่เป็นทรง ดวงตาที่กึ่งหลับกึ่งตื่นโตขึ้น“ ไปสิ พี่มีนัดผ่าตัดตอนเก้าโมงด้วย “ เขาคลานลงจากเตียงแล้วยืนบิดขี้เกียจ วรรณิหลาจ้องเขาด้วยใบหน้าร้อนผ่าว เหตุเพราะเขาไม่ได้ใส่เสื้อผ้า แล้วเจ้านั้นมันก็แกว่งไปแกว่งมาเวลาที่เขาขยับ“ พี่อาบน้ำก่อนนะ เดี๋ยวจะไปไม่ทัน “ คนโดนมองไม่รู้ตัวเลย เขารีบจับเอาผ้าเช็ดตัวแล้วเดินเข้าไปในห้องน้ำ ทำให้หญิงสาวได้สติ รีบส่ายหน้า“ พี่ให้ณิหลาเตรียมอะไรไว้ให้กินมั้ยคะ “ “ ไม่เป็นไร น้องนอนต่อเถอะ “ ณิหลานั่งอมยิ้มมองไปที่ประตู ซึ่งที่เป็นแบบนี้เพราะเมื่อคืนแม้จะเคลิ้มหลับกันไปแล้ว แต่ตอนเขาหายเหนื่อยได้สติตื่นขึ้นมา เขาก็สะกิดเธอทั้งคืน คิดได้แบบนั้นเธอก็เปิดผ้าห่มก้มมองหว่างขาตัวเอง ที่ตอนนี้เหมือนมันจะปวดแสบปวดร้อนไปหมด เขากะจะให้เธ
บ้านคุณหมอ“ ณิหลาครับ “ คุณหมอณัฐชัยที่เพิ่งจะอาบน้ำเปลี่ยนชุดเสร็จ เดินเข้ามาหาแฟนสาวที่กำลังยืนเหม่ออยู่ตรงระเบียงห้องนอน เมื่อร่างของเขาเดินมาถึงตัวเธอก็เข้าแนบชิดด้วยการสวมกอดใบหน้าคมซุกใส่ซอกคอขาวเพื่อสูดดมคนรัก“ เหม่ออะไรอยู่ครับที่รักของหมอไน “ เขาจรดจมูกหอมไปที่แก้มของเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่า ถ้ากินได้เขาคงจะกลืนเธอลงท้องไปแล้ว “ พี่หมอ กลืนณิหลาลงท้องไปเลยไหมคะ “ “ ถ้าทำได้พี่ก็คงทำไปนานแล้วละ แต่น้องยังไม่ให้คำตอบพี่เลยนะ ว่ายืนคิดอะไรอยู่ “ มือใหญ่สองข้างจับที่ราวระเบียงแล้วให้คนตัวน้อยอยู่ตรงกลางระหว่างแขนของเขา“ ณิหลาก็แค่กำลังคิด เรารู้จักกันมาได้แค่ 3-4 เดือนแต่จะแต่งงานกันแล้ว ณิหลาเลยอยากรู้ว่าอะไรทำให้พี่หมอคิดว่า ณิหลาคือคนที่ใช่ของพี่ คนที่พี่อยากแต่งงานด้วย “ ร่างเล็กหันมาแล้วเงยหน้าจ้องคนที่เธอถาม “ ก็คงจะเป็นคำตอบเดียวกัน ถ้าพี่ถามน้องกลับว่าทำไมน้องถึงได้ตกลงจะแต่งกับพี่ “ คนฟังเผยยิ้ม “ ก็เพราะความรู้สึกยังไงละค่ะ เพราะณิหลารู้สึกอยากแต่งแล้วก็ใช้ชีวิตร่วมกับพี่ “ คนพี่ก้มลงมาจ้องตากลม“ ใช่ พี่เองก็รู้สึกแบบเดียวกับน้องนั่นแหละ ถึงได้ขอน้องแต่งงาน เพราะพี่เอ
“ เอ้า ยืนยิ้มกันอยู่นั้นแหละ “ หนึ่งเดียวที่เห็นเพื่อนมัวแต่ยืนเขินจ้องหน้าณิหลา จึงยื่นมือมาดันหลังให้เพื่อนขยับเข้าไปใกล้มากขึ้น ไนยะอมยิ้มเขินให้คนตรงหน้าเล็กน้อย “ ณิหลา รู้มั้ยครับ ว่าวันนั้นพี่รอดมาได้ยังไง “ เสียงทุ้มแผ่วถาม คนฟังก็ส่ายหน้า “ เพราะเสียงของน้อง ณิหลา เสียงของน้องเป็นแสงนำทางให้พี่กลับมา แล้วนี่ ดอกไม้สำหรับผู้หญิงของหมอไนครับ “ เขายื่นช่อดอกไม้ในมือส่งให้เธอ น้องก็เผยยิ้มให้แล้วรับมา “ ทำไมถึงเป็นดอกเดซี่ด้วยล่ะคะ “ “ น้องไม่รู้ความหมายของมันเหรอ “ “ ถ้าอยากให้รู้ก็บอกมาสิคะ “ “ ดอกเดซี่ หมายถึงเราจะอยู่ให้กำลังใจ และอยู่เคียงข้างกันตลอดไป แทนความรู้สึกของพี่ที่มีต่อน้อง แต่งงานกับพี่นะครับ “ เขาจับแหวนเพรชขึ้นมาโชว์ต่อหน้าเธอ หญิงสาวรีบยกมือปิดปากด้วยความซาบซึ้งตาของเธอแดงก่ำแต่บ่งบอกว่าเต็มไปด้วยความสุข หน้ามนรีบหันไปมองสนุ๊กกับพลอยซึ่งเป็นดั่งครอบครัวของเธอที่ยังเหลืออยู่ ทั้งสองคนรีบพยักหน้าให้ด้วยรอยยิ้ม “ ตกลง ณิหลาแต่งค่ะ “ เสียงหวานสั่นหันมายิ้มให้คนตรงหน้า ไนยะเห็นแบบนั้นก็รีบสวมแหวน พร้อมกับรีบสวมกอดเธอท่ามกลางเสียงตบมือยินดีของทุกคน“ เสี่ยคะ
สองอาทิตย์ต่อมา บ้านของหมอไนยะวรรณิหลาในชุดเดรสลูกไม้สีขาวยืนซึม เก็บหนังสือเรียน หนังสือการ์ตูนในตู้หนังสือของหมอไนยะออกมาใส่กล่อง “ ณิหลา เสร็จหมดหรือยัง “ ครีมหอมเดินเข้ามาหาณิหลาในบ้าน คนโดนเรียกรีบหันไปจ้องคนมาใหม่ “ อ้าว มากันแล้วเหรอ “ “ อืม ตอนนี้แม่ณัฐกับพี่เจนรออยู่ที่รถ เสร็จหมดแล้วหรือยัง มีแค่สองกล่องนี้เหรอ “ ครีมหอมจ้องมองที่กล่องบนโต๊ะ แล้วรีบช่วยณิหลาอุ้มเอากล่องออกมา“ แล้วพลอยกับลุงสนุ๊กของเราไปหรือยัง “ ณัฐลีถามเมื่อทั้งหมดขึ้นรถกันมาแล้ว “ เห็นว่าออกมาแล้ว ป่านนี้ก็คงจะถึงแล้วละค่ะ “ ณิหลาหันไปตอบคุณหญิง จากนั้นในรถก็เงียบไป เพราะคนพูดเก่งอย่างพลอยเจนต้องตั้งใจขับรถ ครีมหอมก็นั่งอยู่ด้านหน้า ทำให้ด้านหลังที่มีเพียงสาวอายุเยอะ กับวรรณิหลาที่ยังซึมๆ จึงไม่ได้มีปฏิสัมพันธ์อะไรกันมากนัก เมื่อรถขับใกล้ถึงโรงพยาบาล ณิหลาก็เกิดความสงสัย “ เราแค่มาแจกของให้เด็ก ทำไมต้องแต่งตัวชุดสวย หรูหราอย่างกับจะไปงานแต่งด้วยล่ะคะ “ หญิงสาวพูดพร้อมกับรอยยิ้มขบขันไม่เข้าใจ ครีมหอมกับพลอยเจนที่นั่งอยู่ข้างหน้าก็หันไปจ้องหน้ากันแล้วแอบอมยิ้ม“ เดี๋ยวพอเราไปถึงก็รู้เองแหละณิหลา “ ณ
ปั่ง!! “ อ๊าย!! “ ณิหลากรีดร้องเสียงหลง แต่คนที่โดนยิงนั้นกลับไม่ใช่เธอ “ พี่หมอ!! “ ไนยะเอาตัวบังกระสุนให้แฟนสาวของเขา ณิหลาจ้องมองภาพตรงหน้าด้วยใจที่สลาย ปากสั่นมือไม้สั่นไปหมด“ พี่หมอ!! พี่ไน!!พี่อย่าเป็นอะไรนะ! ฮื้อ“ น้ำตาอาบลงท่วมแก้มใส แขนเล็กกอดรัดร่างใหญ่เอาไว้แน่น “ โอ้ยๆ รักกันจริงๆ เลยนะ ไม่ต้องร้องไห้คร่ำครวญหรอก มึงได้ตายตามมันแน่ “ หญิงสาวหลับตาลงเมื่อปืนในมือไอ้วิสิตหันปลายมาที่หัวของเธอปั่ง!! “ โอ้ย!! “ “ มึงกล้าดียังไงมาทำร้ายเพื่อนกู!! “ เสียงคุ้นเคยทำให้ณิหลารีบลืมตาหันไปจ้อง“ พี่โอม! “ เสี่ยโอมกับลูกน้องแห่กันมาที่นี้ และเสียงปืนที่ได้ยินเมื่อกี้ คือเสียงปืนที่เสี่ยโอมยิงใส่แขนของไอ้วิสิต พวกมันเห็นคนเยอะแยะมากมายเดินเข้ามา ก็รู้สึกหวาดกลัวพยายามจะรีบหนี แต่การ์ดของเสี่ยโอมที่วิ่งมาดักทางไว้หมดแล้ว ก็พุ่งเข้ามาจับพวกมันไว้ ไม่มีใครหนีไปได้แม้แต่คนเดียว “ ณิหลา “ เสียงไนยะที่เอาหน้าซบที่อกเมียอยู่นั้นเรียกชื่อหญิงสาวเสียงแผ่ว หญิงสาวจึงรีบจับตัวเขาให้ลงนอนที่ตักของเธอ“ พี่หมอ พี่ต้องใจแข็งไว้นะ อย่าเป็นอะไรไปนะ ฮื้อ “ น้ำตาเม็ดใสของเธอหยดลงใส่ใบหน้าของคนใต
“ มันไม่ปวดขี้ปวดเยี่ยวหน่อยเหรอวะ “ ณิหลานั่งบ่นเบาๆ สายตาเหลือบมองไปที่แตงไทย ซึ่งเด็กสาวเอาเก้าอี้มานั่งเฝ้าเธอในระยะเผาขน หลายชั่วโมงมาแล้วแต่ก็ยังไม่ยอมลุกไปไหนเสียที“ มองอะไรหรือมึงคิดจะตุกติก “ แตงไทยที่เงยหน้าขึ้นมาจากมือถือ หันไปสบตากับณิหลา พร้อมกับถามออกไปด้วยท่าทีนักเลง“ ตุกติกอะไร ขาโดนล่ามโซ่ไว้แบบนี้จะไปไหนได้ “ “ มึงไม่ได้ไปไหนหรอก อีกหนึ่งชั่วโมงก็จะถึงเวลานัดแล้ว “ วิสิตเอามือถือตบใส่ฝ่ามือเสียงดัง ก้าวขาเดินเข้ามาหาวรรณิหลา ด้วยท่าทีร่าเริงเป็นพิเศษ“ มึงทำดีมากแตงไทย เดี๋ยวกูจะแบ่งรางวัลให้มึงไปใช้ชีวิตกับไอ้ก่านให้สุขสบายไปเลย “ “ จริงน่ะลุง “ “ เอ้อ “ ในระหว่างที่ทั้งสองคนคุยกัน ก็มีลมพายุพัดเข้ามา พร้อมกับเสียงฟ้าที่เริ่มอึมครึม“ ฝนจะมาตกอะไรวันนี้วะ “ ณิหลาเริ่มตัวสั่นบนพึมพำอย่างใจเสีย “ ฮาฮ่า ฟ้ามันจงใจทุกครั้งเวลาที่กูเจอกับมึงจริงๆ ณิหลา สงสัยจะได้เป็นเหมือนวันนั้นแต่เปลี่ยนจากอีวิสามาเป็นมึง “ วิสิตทำหน้ายียวนจ้องมาที่ร่างบาง“ หมายความว่ายังไง มึงจะทำอะไรให้กู “ ณิหลาถามกลับด้วยเสียงสั่นคลอ“ มึงคิดว่ากูจับมึงมาแค่เงิน 30 ล้านเท่านั้นเหรอ ฮาฮ่า กูย
“ สรรหา “ ณิหลาที่นั่งอยู่แบบนั้นหลายชั่วโมงแล้ว ร้องเรียกสรรหาที่นั่งเช็ดปืนอยู่ไม่ไกลจากเธอ “ เรียกกูทำไม “ มันหยุดการกระทำแล้วเงยหน้าขึ้นมาจ้องหญิงสาว“ กูหิวข้าว “ ณิหลาก็จ้องมองไปที่มันกลับด้วยแววนิ่งเฉย“ ฮ่าๆ มึงมีสิทธิ์เรียกร้องด้วยเหรอ “ “ กูยังไม่ได้กินอะไรแต่เช้า หรือว่ามึงอยากให้กูอดข้าวตายก่อน “ สรรหาเปิดดูเวลาในโทรศัพท์ ก็เห็นว่าตอนนี้เป็นเวลา 13.03 น กว่าจะถึงเวลาที่พ่อนัดหมอไนยะมาก็ยังอีกหลายชั่วโมง มันถอนหายใจจ้องไปที่วรรณิหลาอีกรอบ แล้วจับเอากล่องข้าวบนโต๊ะที่ยังเหลืออยู่กล่องหนึ่งมาวางไว้ต่อหน้าหญิงสาว “ แก้มัดด้วยสิ “ ณิหลายื่นมือที่โดยมัดไปให้มัน “ อย่าเรื่องมาก “ “ อ้าว ถ้าไม่แก้มัดจะให้กูกินยังไง ให้ดมแค่กลิ่นมันคงไม่อิ่มหรอกปะ “ เธอแหงนคอต่อล้อต่อเถียงกับมัน “ เอ้อ! กูให้แค่ 5 นาทีนะ “ สรรหาก้มลงมาแก้มัดที่มือให้หญิงสาว เมื่อเชือกหลุดออกไป ณิหลาก็หาทีเผลอตอนที่สรรหาไม่ทันสังเกต จับเอาก้อนหินที่เธอซ่อนไว้ด้านหลัง ฟาดใส่หัวมันจนสลบ “ คนแบบมึงต้องโดนแบบนี้แหละ “ เธอพยายามพูดปลอบใจตัวเอง เพราะข้างในตอนนี้ก็รู้สึกผิดอยู่ไม่น้อย ที่จะต้องมาทำร้ายคนแบบนี้ มือเล