ตอนที่ 44 คนที่ฝันถึงไม่ใช่ณิหลา

ห้องพักของหมอไน 

“ เย็นนี้ก็ไม่มีอะไรให้ทำแล้ว ไปหาณิหลาดีมั้ย “ คุณหมอเจ้าของร่างผอมสูงนั่งอยู่บนเก้าอี้เขาหมุนมันไปมา ในหัวก็คิดถึงแต่เรื่องของแฟนสาว ซึ่งที่เขายังไม่กล้าไปสู่หน้าเธอเพราะคิดว่าเธออาจไม่ใช่ผู้หญิงที่เขาฝันเห็น แล้วอีกอย่างก็รู้สึกละอายที่เขาเคยตู่เอาเองว่าเธอใช่

‘ณิหลาไม่ชอบถักเปียค่ะ’

‘แผลนี้ได้มาจากอุบัติเหตุตอนมัธยม’

‘อย่า หนีไป ‘

‘โอ้ย!’ขวดเหล้าฟาดใส่กลางหลังจนเสื้อขาวอาบไปด้วยเลือด แววตาของหญิงสาวในความฝัน กับแววตาที่เขาเห็นในรูปของวรรณวิสามันคือดวงตาคู่เดียวกันจริงๆ มันชัดเจนมาก เพราะวิสาแววตาดูโศกเศร้า แต่ณิหลาของเขานั้นแววตาดูแก่นแก้วร่าเริงสดใส 

“ คนในฝันของเราคงเป็นวิสาไม่ใช่ณิหลาจริงๆ “ 

ปั๊ก! เสียงของตกทำให้คุณหมอที่นั่งคิดอะไรไปเรื่อยอยู่รีบหันไปมองที่ประตู

“ ณิหลา! “ เขารีบลุกจากเก้าอี้เดินไปหาคนที่มองมายังเขาด้วยแววตาแดงก่ำ เนื่องจากหญิงสาวมาได้ยินตอนที่เขาพูดคนเดียวเมื่อกี้

“ ณิหลา ฟังพี่ก่อนนะ “ 

“ ตอนแรกคิดว่าเป็นเพราะผู้หญิงคนไหนมาทำให้คุณหมอไนทำตัวห่างเหินจากณิหลา ที่แท้ก็ไม่ใช่ใคร แต่เป็นณิหลาเองที่ไม่ใช่คนในฝันของพี่ตั้งแต่แรก! “ เธอพูดออกมาอย่างอนาถใจตัวเอง หยดน้ำสีใสไหลลงมาอาบสองแก้ม

“ ถึงคนในฝันจะไม่ใช่ณิหลา แต่ณิหลาก็คือแฟนพี่ เป็นคนที่พี่—” 

“ แต่ณิหลาไม่ใช่ตัวแทนของใคร!” เธอพูดแทรกพร้อมกับผลักอกเขาให้ออกห่างเธอ จากนั้นจึงรีบวิ่งหนีไป

“ ณิหลา! “ ไนยะก็รีบสาวขายาวของเขาวิ่งตามเธอออกไปทันที

“ นั่นใคร? หมอไนวิ่งตามผู้หญิงที่ไหน “ พยาบาลกลุ่มหนึ่งที่เห็นชายหญิงวิ่งผ่านหน้าไป ก็รีบหันหน้าสุมหัวเม้าท์มอย โดยมีคุณหมอสากรณ์ยืนดูด้วยความพอใจ 

ณิหลาที่เสียใจรีบวิ่งข้ามถนนไปอีกฝั่งโดยมีคุณหมอไนวิ่งตามจนเขาเกือบโดนรถชน

“ โอ้ย อยากตายนักหรือไงข้ามถนนก็ไม่มองทาง “ เจ้าของรถเปิดแว่นรถลงมาต่อว่าชายหนุ่ม ไนยะรีบยกมือไหว้ขอโทษแล้วรีบถอยกลับไปที่ข้างทาง เขายืนมองหญิงสาวที่ยืนอยู่อีกฝั่งซึ่งกำลังจ้องมาทางเขา และมีเพียงรถที่วิ่งผ่านไปมาบนถนนคั่นกลางระหว่างทั้งคู่เอาไว้

ทางฝั่งณิหลาเมื่อกี้เธอเองก็เป็นห่วงเขาไม่น้อย แต่พอตอนนี้เห็นว่าชายหนุ่มไม่ได้เป็นอะไรมากแล้ว เธอจึงหันหลังแล้วเดินจากไป โดยไม่สนใจคำตะโกนร้องเรียกจากเขา 

“ ณิหลาเดี๋ยว! ณิหลาอย่าเพิ่งไป! “ 

“ หมอๆ หมอไนคะ “ นางพยาบาลวิ่งหน้าตื่นออกมาหาเขา

“ มีอะไรนารา “ 

“ มีเคสพิเศษเข้ามาค่ะ คุณหมอใหญ่ให้มาตามหมอไนไปช่วยผ่าตัด “ 

“ อือ “ เขาที่ได้ยินแบบนั้นจึงเดินกลับเข้าไปในโรงพยาบาล แต่เมื่อเสร็จงานเขาก็รีบขอออกมาเพื่อมาหาแฟนสาวทันที

“ อ้าว พลอยคิดว่ามันไปหาพี่ยังไม่กลับไม่ใช่เหรอคะ “ เมื่อไนยะมาที่บ้านของพลอยกลับพบว่าณิหลายังไม่ได้กลับมาที่นี้ 

“ แต่นี้มันเป็นชั่วโมงสองชั่วโมงแล้วนะ ถ้าณิหลาไม่กลับมาที่นี้แล้วจะไปที่ไหนต่อ พลอยพอจะรู้บ้างมั้ย “ 

“ พลอยก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะ จะว่ามันไปที่บ้านมัน ก็ไม่ใช่เพราะพลอยเพิ่งจะเดินผ่านทางนั้นมา ไม่มีใครอยู่สักคน แม่เลี้ยงมันก็เพิ่งย้ายหนีไป มันคงไม่กลับไปที่นั่นหรอก “

“ แล้วมันไม่มีที่อื่นที่คิดว่าณิหลาจะไปแล้วเหรอ “ 

เจระวีคาเฟ่

“ มึงเป็นอะไรถึงได้หน้าหงิกหน้างอมาร้านกูได้ “ พลอยเจนทักเพื่อนหนุ่มที่เดินคอตกเข้ามาในร้านของเธอ 

“ กูไปตามหาณิหลามา หาไปทุกที่ที่คิดว่าน้องจะไปแล้ว แต่ก็ไม่เห็น “ คนตอบก้มหน้าเศร้ามือใหญ่จับแก้วกดน้ำในตู้น้ำแล้วไปนั่งดื่ม 

“ ทะเลาะกันเหรอ “ พลอยเจนก็เดินเข้ามานั่งข้างเขา

“ ก็ไม่เชิงหรอก น้องเข้าใจกูผิด ไม่ใช่สิกูยังไม่ได้อธิบายอะไรให้น้องฟังเลยด้วยซ้ำ “ 

“ อะไรของมึงเนี่ย แล้วเข้าใจผิดกันเรื่องอะไร “ ไนยะที่ก้มหน้าเงยขึ้นมาจ้องตากับเพื่อน

“ คนที่กูฝันเห็นน่ะ กูรู้แล้วว่าไม่ใช่ณิหลา” 

“ ห๊ะ มึงล้อกูเล่นปะไอ้ไน” พลอยเจนทำหน้าไม่อยากจะเชื่อ ถ้านั่งอยู่ด้วยกันสองคน ไม่มีลูกค้ามันคงโดนเธอถีบตกเก้าอี้ไปแล้ว 

“ ตอนแรกกูก็ไม่อยากจะเชื่อเหมือนกัน แต่พอเห็นรูปฝาแฝดของน้อง–” 

“ ห๊า เดี๋ยวๆ น้องมีฝาแฝดอย่างนั้นเหรอ “ หญิงสาวอุทานอย่างตกใจจดจ่ออยู่แต่กับใบหน้าเพื่อนหนุ่ม 

“ ใช่ กูก็พึ่งรู้วันงานพ่อน้องนั้นแหละ บวกกับที่น้องเคยพูดให้ฟังว่าไม่ชอบถักเปีย แถมแผลที่กลางหลังของน้องอีก “ 

“ มึงก็เลยฟันธงว่าคนที่ฝันเห็นไม่ใช่ณิหลาแต่เป็นฝาแฝดของน้องงั้นสิ “ ไนยะพยักหน้าเบาๆ

“ คนที่กูฝันเห็นมาตลอด 5 ปีคงจะเป็นวิสา ส่วนณิหลาน่าจะเป็นคนที่กูเห็นว่าโดนแก้วแตกใส่กลางหลังในความฝันล่าสุดของกู “ 

“ แล้วคนที่ชื่อวิสาฝาแฝดน้อง ตอนนี้อยู่ไหน?” 

“ เสียได้ 5 ปีแล้ว “ 

“ ห๊ะ! แสดงว่าที่ผ่านมามึงฝันเห็นผีเหรอไอ้ไน! “ พลอยเจนร้องขึ้นอย่างตกใจจนทำเอาลูกค้าในร้านสะดุ้งตาม

“ ไม่มีอะไรค่ะ ขอโทษที ตามสบายนะคะ “ เธอจึงรีบลุกขอโทษลูกค้า 

“ มึงพูดบ้าอะไรของมึง “ ไนยะต่อว่าเพื่อนที่มาพูดอะไรไม่เข้าท่าให้ฟัง

“ แล้วมึงจะทำไงต่อล่ะทีนี้ “ 

“ ก่อนอื่นกูต้องไปตามหาณิหลาให้เจอก่อน ส่วนเรื่องวิสาถ้าพรุ่งนี้มึงว่างก็ไปวัดเป็นเพื่อนกูหน่อย กูจะไปถามหลวงตาว่าที่วิสามาเข้าฝันกูตั้ง 5 ปีเธอต้องการอะไรจากกูกันแน่ “ เขาพูดด้วยใบหน้าที่จริงจัง อย่างไรซะเขาจะต้องเข้าใจเรื่องนี้ให้ได้ 

“ ถ้างั้นก็เป็นพรุ่งนี้ตอนเช้าก็แล้วกัน ไปกลับมาแล้วกูจะมาเปิดร้าน “ 

“ โอ้ย ไม่เปิดสักวันก็ไม่ได้เหรอร้านเนี่ย “ ไนยะแซวเพื่อนขึ้น ยัยนี่มันจะงกเกินไปละ

“ เอ้า ก็ร้านกูมึงมีปัญหาอะไร “ 

“ ก็ไม่มี กูก็แค่สงสัยว่าพ่อแม่มึงอยากให้มึงไปช่วยงานที่บ้านทำไมมึงถึงไม่ยอมไป แต่ดันหนีมาเปิดร้านคาเฟ่เล็กๆ แบบนี้” พลอยเจนฟังคำถามแล้วก็ถอนหายใจแรง

“ ก็ถ้ากูไปทำงานกับพ่อแม่ กูก็ต้องโดนพวกเขาบังคับให้แต่งงานมีผัวอีกน่ะสิ เพราะฉะนั้นออกมาทำงานหาเลี้ยงตัวเองแบบนี้ดีแล้ว จะได้ไม่ต้องโดนบังคับ “ เจนพูดทั้งยังแสดงสีหน้าท่าทีเบื่อหน่าย

“ ไม่อยากได้ผัว อยากมีเมียเหรอ “ ไนยะจึงหยอกเล่นเพื่อนสาวออกมา แต่คนฟังทำเหมือนคิดหนัก 

“ เสียงอะไร? “ คุณหมอหนุ่มอุทานเมื่อได้ยินเสียงแปลกๆ 

“ เสียงฟ้าร้อง? “ 

“ ห๊ะ ไม่ได้การแล้ว กูต้องรีบไปตามหาณิหลา “ ไนยะลุกพรวดพราดรีบวิ่งออกไปจากร้านด้วยความไม่สบายใจ

“ อะไรของมันวะ “  

“ พี่เจน “ พลอยเจนหันไปจ้องร่างบางที่เดินสวนกับไนยะเข้ามา

“ คิตตี้ “