“ อย่าไปนะคะ ณิหลารักพี่หมอมาก “ เธอพูดในขณะที่เอาหน้าแนบกับแผ่นอกนูนแน่นของแฟนหนุ่ม “ แต่ณิหลาแค่กลัวเจ็บ “ เธอเงยหน้าขึ้นมองเขาที่กำลังยิ้มเอ็นดูเธออยู่
“ พี่ก็รักน้องมาก แล้วสัญญาว่าจะไม่ทำให้เจ็บ พี่จะรักน้องเหมือนกับทุกวัน “ มือใหญ่ลูบหัวหญิงสาว ณิหลาอมยิ้มให้คนที่เหมือนรู้ว่าเธอคิดอะไร ปากอิ่มเผยอออกมารับรสจูบที่เขาโน้มลงมามอบให้
“ อืม “ มือใหญ่ซุกซนจับล้วงเข้าไปที่ทรวงอกอีกครั้ง เขาบดขยี้มันอย่างเบามือ แต่กลับทำเจ้าของร่างตัวสั่นระริก ไม่นานเสื้อครอปตัวนั้นก็โดนถอดออก หน้าอกยอดสีชมพูกำลังทักทายเขา ไนยะเผยยิ้มพอใจในเวลาเดียวกันกับพี่เจ้าของทรวงอกที่นอนจ้องอยู่เขินหน้าแดงเป็นลูกมะเขือเทศ
“ พี่หมอมองอะไรคะ “
“ มันสวยมากเลยนะณิหลา สวยเหมือนแฟนสาวของพี่เลย จ๊วบ“ ว่าจบเขาก็ก้มหน้าลงไปดูดที่ยอดอก
“ อ้า…” เล่นเอาณิหลาร้องครางออกมาเสียงหลง กระนั้นเขาก็ยิ่งพอใจดูดจ๊วบจ๊าบเสียงดัง มืออีกข้างก็บีบคั้นทรวงอกอีกลูกอย่างเบามือ
“ อ๊า พี่
“ พี่หมอ มันแสบแต่… เราทำกันอีกรอบได้มั้ย? “ เธอถามเขาเสียงอ้อนแต่สายตากับจดจ่ออยู่ที่ตรงนั้นของเขา ซึ่งตั้งผงาดอยู่ต่อหน้าเธอ“ แต่ว่าถุงที่พี่เตรียมไว้มันหมดแล้วนะครับ “ ถึงเขาจะอยากทำต่อแต่ก็นึกถึงความปลอดภัย ไม่ใช่ว่าเขากลัวผิดพลาดเขาอยากมีลูกกับคนตรงหน้ามาก แต่กลัวเธอไม่พร้อมอีกอย่างทั้งสองคนก็ยังไม่ได้แต่งงานกันด้วย แต่หญิงสาวกับงอแงไม่ยอม“ ทำไมล่ะ ไม่ใส่ก็ได้นิ ทำไมต้องใส่มันบิดบังความรักของพวกเราด้วย “ ร่างเล็กค่อยๆ ลุกนั่งบนเตียงแล้วโน้มไปกอดเขา“ แต่ณิหลาน้องรู้หรือ—”“ ณิหลารู้ ณิหลาไม่ใช่เด็กนะคะ แต่ณิหลารักพี่หมอ ณิหลาไม่กลัวอะไรทั้งนั้น หรือว่าพี่หมอกลัวว่าตัวเองจะพลาดกับณิหลาเหรอคะ “ เธอจ้องเขาด้วยแววตาแสนอ่อย มือใหญ่ยกจับแก้มป่อง“ พี่จะไปกลัวเรื่องนั้นทำไม วันนี้น้องเป็นแฟนพี่ อนาคตก็ต้องเป็นแม่ของลูกชายลูกสาวของพี่ แล้วน้องอยากเป็นแม่ของลูกๆ พี่ไหม “ เธอไม่ตอบเขาแต่ขยับหน้าเขาไปจูบเป็นคำตอบ หว่างขาเรียวขยับแนบชิดแกนกายของชายหนุ่ม คุณห
บ้านของหมอดูหมอเดา“ คุณพี่เพ็ญพาน้องมาทำอะไรที่นี้คะ “ ณัฐลีหันไปพูดกับเพื่อนคุณหญิงของเธอ ซึ่งตอนแรกชวนกันบอกจะพาไปเที่ยว ที่ไหนได้ทำไมพาเธอมาดูหมอ“ ก็มาดูดวงดูอนาคตดูลูกดูหลานไงน้องณัฐ “ คุณหญิงเพ็ญพูดด้วยท่าทีตื่นเต้น ต่างจากณัฐลีที่เอาแต่ทำหน้าเบื่อหน่าย“ คุณพี่แต่น้องเคยเป็นหมอมาก่อนนะคะ น้องเชื่อแค่วิทยาศาสตร์เท่านั้น ไม่เชื่อเรื่องพวกนี้หรอก “ “ โอ้ย ไหนๆ ก็มาแล้วเข้าไปดูด้วยกันเถอะไม่เสียหายหรอก เดี๋ยวค่าหมอพี่จ่ายให้น้องเอง “ แต่สุดท้ายณัฐลีก็โดนลากเข้าไปด้วยจนได้ “ กังวลเรื่องลูกชายกับผู้หญิงอายุน้อยกว่าอยู่ใช่มั้ย “ แต่เมื่อเข้ามาข้างใน หมอดูคนนั้นก็ทักเธอถูกเรื่องพอดี ณัฐลีจึงเกิดความสนใจขึ้นมา “ รู้ได้ยังไง “ เธอรีบนั่งลงต่อหน้าหมอดูข้างๆ คุณหญิงเพ็ญ“ ก็ต้องรู้สิ แถมยังรู้อีกด้วยนะลูกชายของคุณน่ะ จะไม่มีลูกมีหลานให้คุณอุ้ม “ ณัฐลีขมวดคิ้วจ้องหน้าหมอดู“ หมายความว่าไง “ “ ก็ลูกชายคุณน่ะสิ มีเนื้อคู่ที่มาเกิดบนโลกน้อยมาก นี้คุณคิดว่าเขาฟังคำสั่งคุณเรื่องห้ามมีแฟนสมัยเรียนหรือไง “ “ คุณรู้ได้ยังไง!! “ ณัฐลีตาโต หมอคนนี้รู้ถึงขั้นนี้เลยหรือ?“ ก็ต้องรู้สิ ที่ลูกคุณยั
บ้านพลอยไพริน“ ณิหลา…” สากรณ์ที่เพิ่งจะเลิกงานกลับจากโรงพยาบาล แวะหาณิหลาแต่ที่บ้านกลับเงียบ เขาจึงร้องเสียงดังเรียกหาเธอ จนพลอยที่อยู่ในบ้านเริ่มรำคาญแล้วเดินออกมาเปิดประตู“ โอ้ย มาร้องโวยวายอะไร มันไม่อยู่ “ สากรณ์สะดุ้งโหยง เขาไปทำอะไรให้พลอยไม่พอใจหรือเปล่า“ ทำไมพลอยต้องพูดเสียงดุเสียงดังกับพี่ขนาดนี้ด้วย พี่ไม่ได้จะมาเผาบ้านพลอยซะหน่อย “ “ หือ ก็เพราะฉันมองเห็นความคิดข้างในของพี่ไง ก็เลยเกลียด จะไปไหนก็ไปเลย แล้วเลิกยุ่งกับเพื่อนพลอยได้แล้ว มีแต่มาเสี้ยมให้มันทะเลาะกับแฟนอยู่ได้ คนที่ทำได้มีแต่ฉันเท่านั้นพี่ไม่มีสิทธิ์ “ พูดจบเธอก็ปิดประตูใส่หน้าชายหนุ่ม “ อ้าว โดนเกลียดเฉยเลย “ ที่บ้านของหมอไนยะ“ ณิหลา ณิหลาน้องพี่ “ คนถูกเรียกลืมตาขึ้น เธอตกใจเมื่อเห็นวิสามายืนอยู่ที่ปลายเตียง “ วิสา “ แฝดพี่ยืนยิ้มให้แฝดน้องจากนั้นจึงยื่นแหวนวงหนึ่งให้กับน้องสาว ณิหลาเองก็รับไว้แต่เธอก็ทำมันหล่นมือ เมื่อเงยหน้าขึ้นมาก็เห็นวิสากำลังร้องไห้ “ วิสา! ร้องไห้ทำไม “ “ แล้วเราค่อยเจอกันนะ “ “ วิสา!เดี๋ยว! วิสา!! “ เจ้าของร่างสะดุ้งตื่นลุกนั่งบนเตียง “ ฝันเหรอ ? “ เธอหันไปข้างกายก็ไม่เจอเข
หมอหนุ่มไฟแรงไนยะในวัย 25 ปี เดินไปมาทั่วโรงพยาบาลเพื่อทำความรู้จักกับเพื่อนหมอก่อนที่พรุ่งนี้เขาจะได้เข้ามาทำงานที่นี้วันแรก “ หมอริก หมอริกคะ ช่วยติดต่อเอาเลือดกรุ๊ปบีจากโรงพยาบาลอื่นให้หน่อยได้มั้ย “ เมื่อเห็นว่าเหล่านางพยาบาลกำลังชุลมุนวุ่นวาย ไนยะจึงได้เดินเข้าไปหา“ มีอะไรให้ช่วยมั้ยครับ “ “ อ้าว น้องหมอไนพอดีมีคนเจ็บคนหนึ่งเธอกรีดแขนตัวเองมานะคะ เธอเสียเลือดมาก น้องสาวที่มาด้วยกันร่างกายก็ไม่ตรงเกณฑ์ที่จะให้เลือด แล้วโรงพยาบาลก็ขาดเลือดกรุ๊ปนี้ด้วย นี่ถ้าหาไม่ได้แล้วจริงๆ ก็คงต้องเสี่ยงเอาเลือดน้องสาวเธอให้ “ พยาบาลอธิบายด้วยสีหน้าเป็นกังวล“ แล้วเธอเลือดกรุ๊ปอะไรครับ “ “ กรุ๊ปบีค่ะ “ “ ถ้าอย่างนั้นเอาเลือดผมก็ได้ครับ ผมจะบริจาคให้เธอเอง “ “ ค่ะ งั้นน้องหมอตามพี่มาทางนี้นะ “ “ วันนั้นพี่ให้เลือดกับพยาบาลแล้วก็กลับบ้านเลย เลยไม่ได้อยู่เจอวิสาหรือณิหลา พอตื่นมาทำงานวันต่อไปพยาบาลก็บอกว่าวิสาเสียแล้ว พี่ขอโทษนะที่เลือดของพี่รั้งชีวิตของวิสาไว้ไม่ได้ “ ไนยะบอก มือของเขาเกาะกุมและบีบเบาๆ ที่มือเล็กเนื่องจากเห็นว่าแฟนสาวของเขากำลังตาแดง ณิหลาเงยหน้าขึ้นมาส่งยิ้มจางให้ “ วิสาทน
“ ดาริน หยุด!! ดาริน “ ไนยะที่เห็นดารินวิ่งอยู่ตามถนน เขาจึงรีบจอดรถและรีบวิ่งลงมาดึงรั้งหญิงสาวเอาไว้ เพื่อให้เธอไม่วิ่งหนีไปอีก ดารินยืนสงบสติอารมณ์จากนั้นไนยะจึงไปหาที่นั่งคุยกับเธอ“ ทำไมถึงทำแบบนี้ หนีมาทำไม “ “ ก็ดาบอกแล้วไง ว่าดาไม่อยากอยู่โรงพยาบาลแล้ว “ ดารินตอบกลับคนตรงหน้าด้วยท่าทีที่มีสติดี“ แล้วหนีมาแบบนี้ ไม่เป็นห่วงลูกเหรอ “ คนฟังเงียบไป เธอเงยหน้ากลับขึ้นมามองเขา“ รามินยังเด็กอยู่ ที่สำคัญเจ้าสัวเขาไม่ทำอะไรให้ลูกของเขาหรอก แต่ไน ไนต้องพาดากับลูกไปจากที่นี้นะ ขอร้องละ “ เธอกุมมือเขา แล้วมองด้วยแววตาอ้อนวอน“ แล้วดารินรู้แล้วเหรอว่าจะไปอยู่ไหน “ คนฟังเงียบไปอีก 22.34น. วรรณิหลานั่งกอดเข่าอยู่บนโซฟาในบ้าน เพื่อรอคนรักกลับมา แต่ก็ยังไม่เห็นวี่แววว่าเขาจะกลับมาเสียที เธอโทรไปหาเขาก็ไม่รับสาย กริ่ง! ร่างของหญิงสาวสะดุ้งรีบหยิบมือถือขึ้นมาดูเพราะคิดว่าเป็นสายจากเขา แต่ไม่ใช่ เพื่อนสาวของเธอที่เป็นคนโทรเข้ามา [“ ฮัลโหลแก ตอนนี้แกยังอยู่บ้านพี่หมอใช่มั้ย “] “ ใช่ มีอะไรถึงโทรมาดึกขนาดนี้ ยังไม่นอนอีกเหรอ “ [“ เมื่อตะกี้ฉันหิวข้าวก็เลยออกไปหาอะไรกิน ฉันเห็นพี่หมอของแกพา
บ้านชานเมืองที่ดารินกับลูกพักอยู่“ เกือบไปแล้ว ทำไมหมอไนถึงให้คุณดารินมาอยู่ไกลขนาดนี้คะ โรงพยาบาลที่อยู่ใกล้ๆ ก็ไม่มี “ นาราที่เพิ่งจะทำแผลให้ดารินเสร็จเดินออกมาพูดกับคุณหมอที่กำลังกล่อมรามินให้หลับอยู่ตรงโซฟา“ ก็เธอต้องการแบบนี้ ผมก็ไม่รู้จะทำยังไง แต่ยังไงซะเราก็ต้องช่วยดูแลเธอต่อไปนะ นารามาดูแลดารินที่นี้ให้ได้มั้ย.” คนถูกถามทำหน้าเหมือนคิดแต่ไม่นานนักก็พยักหน้ายอมตกลง“ ได้ค่ะ นาราไม่มีปัญหาอะไรหรอกค่ะ ปัญหาก็คือเธอจะให้นาราเข้าใกล้หรือเปล่า “ คุณหมอกับคุณพยาบาลจ้องหน้ากันอย่างเคร่งเครียด “ ไม่!! ไนจะให้คนอื่นมาทำไม ดาก็บอกแล้วไงว่าดาไว้ใจแค่ไนคนเดียว “ เมื่อดารินรู้เรื่องเธอก็โวยวายใส่ไนยะ เธอไม่ยอมเพราะหวาดระแวงทุกคนไปหมด“ แต่นาราไว้ใจได้นะดาริน ““ ไม่!! ถ้าไนจะส่งคนอื่นมาดูแลแทน ก็ไม่ต้องส่งใครมา รีบพากันกลับไปซะ!! “ ดารินยื่นคำขาด ถ้าเธอเป็นคนอื่นเขาก็คงจะไม่วุ่นวายด้วย แต่นี้เห็นว่าเป็นเพื่อนสมัยเรียน แถมยังมีลูกที่ยังเด็ก ถ้าเธอเกิดคลุ้มคลั่งทำร้ายเด็กขึ้นมานี่แย่เลย“ ก็ได้ ผมจะคอยมาดูแลมารักษาดารินด้วยตัวเอง แต่มีข้อแม้ว่าดารินต้องให้นาราอยู่เฝ้า ไม่งั้นผมจะส่งหมอคนอ
“ นี้ก็มืดแล้ว ไหนพี่หมอบอกว่าจะกลับมาพาไปกินข้าว แต่จนป่านนี้ยังไม่มาให้เห็นเลย แชทไปก็ไม่อ่าน ทำอะไรอยู่กันแน่“ ณิหลาเดินบ่นอยู่หน้าบ้าน เฝ้าคอยมองไปที่ถนน หวังว่ารถของแฟนหนุ่มจะขับกลับมาหาเธอตามที่ได้บอกไว้ “ รอไนเหรอ “ เสียงคุ้นหูดังอยู่ทางด้านหลัง ณิหลารีบหันไปมองก็เจอเข้ากับณัฐลีและอ้ายยืนรอพูดกับเธออยู่ ณิหลายกมือไหว้หญิงกลางคน“ ไม่ต้องรอหรอก ไนคงไม่มาแล้วละ “ ณิหลาจ้องมองคนพูดด้วยความสงสัย“ ทำไมคะ? “ “ เพราะว่าคุณไนเขาไปดูแลแฟนเก่าที่ชานเมืองยังไงละค่ะ “ แม่บ้านที่ยืนข้างณัฐลีเป็นคนพูด “ แฟนเก่า? “ ณิหลามีท่าทีตกใจกับสิ่งที่ได้ยิน ไหนพี่หมอเคยบอกว่าไม่เคยมีแฟนมาก่อนไง “ เฮ้ย อีอ้ายมาพูดว่าแฟนเก่าได้ยังไงกัน “ ณัฐลีทำทรงหันไปว่าคนใช้ แล้วหันมาพูดกับคนตรงหน้า “ ไม่ใช่แฟนเก่าหรอกณิหลา ก็แค่คนที่ไนแอบรักแอบชอบสมัยเรียนเฉยๆ ก็คนชื่อดาริน ที่ฉันเคยพูดให้เธอฟังไง เห็นว่าไปช่วยดูแลแถมไปคนเดียวอีกน่ะ ไม่รู้ว่าแบบนี้ความรู้สึกเก่าๆ จะกลับมาหรือเปล่า แม่ละห่วงๆ “ แม้จะพูดเช่นนั้นแต่เธอก็ต้องการให้คนตรงหน้ารู้สึกเจ็บปวด อย่างไรเสียณัฐลีก็จะไม่เอาวรรณิหลาเป็นสะใภ้“ นี้ไม่รู้ว่าเขาเป
บ้านพลอย“ อ้าว เห็นมาเอาเสื้อผ้าไปวันก่อน นึกว่าแกจะค้างกับพี่หมออีก 2-3 วันซะอีก “ พลอยไพรินเห็นเพื่อนเดินคอตกเข้ามาในบ้านก็ซักถาม แต่คนโดนทักนั้นไม่พูดเอาแต่เดินมานั่งที่โซฟาในบ้าน แล้วโน้มหน้าลงไปซบไหล่เพื่อนที่นั่งอยู่ข้างกัน“ ฉันกลัวเสียพี่หมอไปว่ะพลอย “ “ ทำไมแกถึงพูดแบบนี้ “ “ ฉันกลัวตัวเองจะดีไม่พอ ที่พี่เขาจะอยากอยู่ด้วย “ คนพูดสะอึกเพราะน้ำตาเริ่มไหล “ ทำไมแกถึงคิดแบบนั้น พี่หมอเขาก็ดูรักแกมากนี้ณิหลา “ พลอยใช้มือช่วยเช็ดน้ำตาให้เพื่อน“ ฉันไม่รู้ “ “ เอ้า ไม่เอาน่าแกไม่ร้องสิ “ 2 วันต่อมา“ ไนไปไหน ?” ดารินที่ตื่นนอนมาไม่เจอหมอไนยะก็รีบถามกับนาราที่กำลังเดินเอาข้าวเช้ามาให้เธอ“ หมอไนเขาเอามือถือไปซ่อมค่ะ แล้วจะเลยไปเอายาให้คุณที่โรงพยาบาลด้วย “ “ อ๊าย!!! “ ดารินกรีดร้องออกมาอย่างขัดใจ “ คุณจะร้องโวยวายทำไมกันคะ “ นารารีบวางจานข้าวแล้ววิ่งเข้ามาห้ามปราม ใจคอแม่ดารินคนนี้จะไม่ให้คุณหมอไนยะได้มีโอกาสออกไปไหนบ้างเลยหรือไง “ แม่ครับ เดี๋ยวลุงหมอก็กลับมา “ รามินเดินเข้ามาหาแม่ แต่ดารินที่ดูเหมือนสติจะหลุดลอยไปแล้วรีบดึงลากลูกชายขึ้นมาบนเตียงแล้วบีบคอ อย่างกับเห็นผู้ร้า
สองร่างยืนเบียดกันอยู่ที่ประตูกระจกทางออกไปยังระเบียงห้องหอ คุณหมอสวมกอดภรรยาของเขาแนบแน่นแล้วจรดจมูกหอมลงบนแก้มนิ่มหอมแล้ว ก็หอมอีก เหมือนกับว่ามันไม่อาจเพียงพอต่อความต้องการในตัวเขา“ พี่หมอ ณิหลาจั๊กจี้น่า “ หญิงสาวเบี่ยงตัวหนีพร้อมเดินออกมาจากอ้อมแขนของเขา ไนยะเห็นเช่นนั้นก็เผยยิ้มรีบปิดผ้าม่านเอาไว้แล้วจ้องมาที่ร่างบาง“ พี่หมอ วันนี้งดไม่ได้หรือคะ “ “ บ้า วันนี้วันเข้าหอนะ ขนาดวันธรรมดาพี่ยังทำทุกคืน วันเข้าหอแบบนี้พี่จะพลาดได้ยังไง “ เขาเดินมายืนต่อหน้าของหญิงสาว ณิหลาก้มหน้าหงุดคิดหาทางรอด “ งั้นณิหลาไปอาบน้ำก่อนนะคะ “ หญิงสาวว่าจบก็รีบจับผ้าเช็ดตัววิ่งเข้าไปในห้องน้ำ “ เฮ้ยเดี๋ยว! น้องคิดว่าจะหนีพี่พ้นเหรอ “ เขาก็รีบวิ่งตามเธอเข้าไป ผ่านไปหลายชั่วโมงสองร่างของคู่รักก็มานอนกอดกันอยู่บนเตียง “ ไม่น่าเชื่อเลยนะคะว่าวันที่ณิหลาถูกวางยาแล้วมาเจอกับพี่..จะทำให้เรามีวันนี้ “ หญิงสาวที่นึกคิดถึงความหลังเรื่องราวเลวร้ายและคนชั่วร้ายที่เคยเข้ามาในชีวิตเธอ บัดนี้มันได้หายไปหมดสิ้น ทุกคนที่เคยทำร้ายเธอต่างได้รับโทษกรรม บ้างก็ติดคุกบ้างก็หายสาบสูญ เหลือไว้ก็แค่คนที่ดีและรักเธอจริงๆ หน
หลายวันต่อมาคุณหมอณัฐชัยเพิ่งกลับมาจากทำงาน ลงจากรถเขาก็รีบออกตามหาเมียไปทั่วบ้าน“ ณิหลาครับพี่กลับมาแล้ว ไปไหนเนี่ย ? “ เมื่อหาจนทั่วแล้วไม่เจอเธอ เขาจึงจะเดินไปหาที่บ้านแม่ แต่ทว่าเมื่อเขาเดินออกมายังหน้าบ้าน ก็เห็นว่าที่ภรรยาเดินกลับมาจากจุดหมายที่เขากำลังจะไปพอดี “ ทำไมมาสภาพนี้? “ ไนยะเดินเข้าไปประคองเธอที่กำลังเดินเซ ใบหน้าแดงแจ๋เพราะฤทธิ์เมา หญิงสาวซบลงตรงหน้าอกของคนตรงหน้า ไนยะก็รีบกอดเธอเอาไว้ “ แม่ชวนไปเลือกบัดเชิญงานแต่งมานะคะ แล้วคุณแม่ก็เอายาดองสูตรเด็ดมาแบ่งณิหลาจิบๆ “ มือน้อยยกขึ้นจับจีบตรงหน้าแฟนเพื่อจะบอกเขาไปว่าจิบแค่นี้ “ นี่แม่ชวนน้องเมาเหรอ “ “ ใช่ แต่แค่นิดหน่อยเอง จิบๆ “ “ ไม่จิบ ไม่หน่อยแล้วมั้งแบบนี้นะ “ เขาอุ้มเธอขึ้นในท่าเจ้าหญิง แล้วพามาส่งที่โซฟาในบ้าน เมื่อวางเธอนั่งลงปุ๊บมือเล็กก็ทาบลงตรงหว่างขาของเขาทันที “ หยุดๆ ณิหลา !” เขารีบปรามเธอที่กำลังบีบตรงนั้นของเขาเล่น จนเขาเกิดมีอารมณ์“ ทำไม? มันแข็งแล้วนี่ค่ะ “ ไนยะรีบดึงแขนของเธอออกจากเป้าเขา“ อย่าดื้อได้มั้ยตัวแสบ “ แต่คนเมาหาได้ฟังเขาไม่ มือเล็กดึงเขามานั่งข้างเธอจากนั้นจึงซุกหน้าลงหว่างขาของเขา
“ พี่หมอตื่นได้แล้ว มันจะแปดโมงแล้วนะคะ “ ณิหลาที่ตื่นมาได้สักพักแล้ว รีบปลุกคนที่ยังคงหลับคาเต้าของเธอให้มีสติ“ พี่ไน!!! “ เมื่อเห็นว่าเขาไม่ขยับเธอจึงตะคอกใส่เขาเสียงดัง จนชายหนุ่มสะดุ้งลืมตา“ หา ห๊ะ!! “ ไนยะโงหัวขึ้นมาจ้องหน้าเมีย “ อีกสิบนาทีจะแปดโมง วันนี้ไม่ต้องเข้าโรงพยาบาลเหรอ “ มือใหญ่ยกขึ้นลูบผมตัวเองที่ยุ่งเหยิงไม่เป็นทรง ดวงตาที่กึ่งหลับกึ่งตื่นโตขึ้น“ ไปสิ พี่มีนัดผ่าตัดตอนเก้าโมงด้วย “ เขาคลานลงจากเตียงแล้วยืนบิดขี้เกียจ วรรณิหลาจ้องเขาด้วยใบหน้าร้อนผ่าว เหตุเพราะเขาไม่ได้ใส่เสื้อผ้า แล้วเจ้านั้นมันก็แกว่งไปแกว่งมาเวลาที่เขาขยับ“ พี่อาบน้ำก่อนนะ เดี๋ยวจะไปไม่ทัน “ คนโดนมองไม่รู้ตัวเลย เขารีบจับเอาผ้าเช็ดตัวแล้วเดินเข้าไปในห้องน้ำ ทำให้หญิงสาวได้สติ รีบส่ายหน้า“ พี่ให้ณิหลาเตรียมอะไรไว้ให้กินมั้ยคะ “ “ ไม่เป็นไร น้องนอนต่อเถอะ “ ณิหลานั่งอมยิ้มมองไปที่ประตู ซึ่งที่เป็นแบบนี้เพราะเมื่อคืนแม้จะเคลิ้มหลับกันไปแล้ว แต่ตอนเขาหายเหนื่อยได้สติตื่นขึ้นมา เขาก็สะกิดเธอทั้งคืน คิดได้แบบนั้นเธอก็เปิดผ้าห่มก้มมองหว่างขาตัวเอง ที่ตอนนี้เหมือนมันจะปวดแสบปวดร้อนไปหมด เขากะจะให้เธ
บ้านคุณหมอ“ ณิหลาครับ “ คุณหมอณัฐชัยที่เพิ่งจะอาบน้ำเปลี่ยนชุดเสร็จ เดินเข้ามาหาแฟนสาวที่กำลังยืนเหม่ออยู่ตรงระเบียงห้องนอน เมื่อร่างของเขาเดินมาถึงตัวเธอก็เข้าแนบชิดด้วยการสวมกอดใบหน้าคมซุกใส่ซอกคอขาวเพื่อสูดดมคนรัก“ เหม่ออะไรอยู่ครับที่รักของหมอไน “ เขาจรดจมูกหอมไปที่แก้มของเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่า ถ้ากินได้เขาคงจะกลืนเธอลงท้องไปแล้ว “ พี่หมอ กลืนณิหลาลงท้องไปเลยไหมคะ “ “ ถ้าทำได้พี่ก็คงทำไปนานแล้วละ แต่น้องยังไม่ให้คำตอบพี่เลยนะ ว่ายืนคิดอะไรอยู่ “ มือใหญ่สองข้างจับที่ราวระเบียงแล้วให้คนตัวน้อยอยู่ตรงกลางระหว่างแขนของเขา“ ณิหลาก็แค่กำลังคิด เรารู้จักกันมาได้แค่ 3-4 เดือนแต่จะแต่งงานกันแล้ว ณิหลาเลยอยากรู้ว่าอะไรทำให้พี่หมอคิดว่า ณิหลาคือคนที่ใช่ของพี่ คนที่พี่อยากแต่งงานด้วย “ ร่างเล็กหันมาแล้วเงยหน้าจ้องคนที่เธอถาม “ ก็คงจะเป็นคำตอบเดียวกัน ถ้าพี่ถามน้องกลับว่าทำไมน้องถึงได้ตกลงจะแต่งกับพี่ “ คนฟังเผยยิ้ม “ ก็เพราะความรู้สึกยังไงละค่ะ เพราะณิหลารู้สึกอยากแต่งแล้วก็ใช้ชีวิตร่วมกับพี่ “ คนพี่ก้มลงมาจ้องตากลม“ ใช่ พี่เองก็รู้สึกแบบเดียวกับน้องนั่นแหละ ถึงได้ขอน้องแต่งงาน เพราะพี่เอ
“ เอ้า ยืนยิ้มกันอยู่นั้นแหละ “ หนึ่งเดียวที่เห็นเพื่อนมัวแต่ยืนเขินจ้องหน้าณิหลา จึงยื่นมือมาดันหลังให้เพื่อนขยับเข้าไปใกล้มากขึ้น ไนยะอมยิ้มเขินให้คนตรงหน้าเล็กน้อย “ ณิหลา รู้มั้ยครับ ว่าวันนั้นพี่รอดมาได้ยังไง “ เสียงทุ้มแผ่วถาม คนฟังก็ส่ายหน้า “ เพราะเสียงของน้อง ณิหลา เสียงของน้องเป็นแสงนำทางให้พี่กลับมา แล้วนี่ ดอกไม้สำหรับผู้หญิงของหมอไนครับ “ เขายื่นช่อดอกไม้ในมือส่งให้เธอ น้องก็เผยยิ้มให้แล้วรับมา “ ทำไมถึงเป็นดอกเดซี่ด้วยล่ะคะ “ “ น้องไม่รู้ความหมายของมันเหรอ “ “ ถ้าอยากให้รู้ก็บอกมาสิคะ “ “ ดอกเดซี่ หมายถึงเราจะอยู่ให้กำลังใจ และอยู่เคียงข้างกันตลอดไป แทนความรู้สึกของพี่ที่มีต่อน้อง แต่งงานกับพี่นะครับ “ เขาจับแหวนเพรชขึ้นมาโชว์ต่อหน้าเธอ หญิงสาวรีบยกมือปิดปากด้วยความซาบซึ้งตาของเธอแดงก่ำแต่บ่งบอกว่าเต็มไปด้วยความสุข หน้ามนรีบหันไปมองสนุ๊กกับพลอยซึ่งเป็นดั่งครอบครัวของเธอที่ยังเหลืออยู่ ทั้งสองคนรีบพยักหน้าให้ด้วยรอยยิ้ม “ ตกลง ณิหลาแต่งค่ะ “ เสียงหวานสั่นหันมายิ้มให้คนตรงหน้า ไนยะเห็นแบบนั้นก็รีบสวมแหวน พร้อมกับรีบสวมกอดเธอท่ามกลางเสียงตบมือยินดีของทุกคน“ เสี่ยคะ
สองอาทิตย์ต่อมา บ้านของหมอไนยะวรรณิหลาในชุดเดรสลูกไม้สีขาวยืนซึม เก็บหนังสือเรียน หนังสือการ์ตูนในตู้หนังสือของหมอไนยะออกมาใส่กล่อง “ ณิหลา เสร็จหมดหรือยัง “ ครีมหอมเดินเข้ามาหาณิหลาในบ้าน คนโดนเรียกรีบหันไปจ้องคนมาใหม่ “ อ้าว มากันแล้วเหรอ “ “ อืม ตอนนี้แม่ณัฐกับพี่เจนรออยู่ที่รถ เสร็จหมดแล้วหรือยัง มีแค่สองกล่องนี้เหรอ “ ครีมหอมจ้องมองที่กล่องบนโต๊ะ แล้วรีบช่วยณิหลาอุ้มเอากล่องออกมา“ แล้วพลอยกับลุงสนุ๊กของเราไปหรือยัง “ ณัฐลีถามเมื่อทั้งหมดขึ้นรถกันมาแล้ว “ เห็นว่าออกมาแล้ว ป่านนี้ก็คงจะถึงแล้วละค่ะ “ ณิหลาหันไปตอบคุณหญิง จากนั้นในรถก็เงียบไป เพราะคนพูดเก่งอย่างพลอยเจนต้องตั้งใจขับรถ ครีมหอมก็นั่งอยู่ด้านหน้า ทำให้ด้านหลังที่มีเพียงสาวอายุเยอะ กับวรรณิหลาที่ยังซึมๆ จึงไม่ได้มีปฏิสัมพันธ์อะไรกันมากนัก เมื่อรถขับใกล้ถึงโรงพยาบาล ณิหลาก็เกิดความสงสัย “ เราแค่มาแจกของให้เด็ก ทำไมต้องแต่งตัวชุดสวย หรูหราอย่างกับจะไปงานแต่งด้วยล่ะคะ “ หญิงสาวพูดพร้อมกับรอยยิ้มขบขันไม่เข้าใจ ครีมหอมกับพลอยเจนที่นั่งอยู่ข้างหน้าก็หันไปจ้องหน้ากันแล้วแอบอมยิ้ม“ เดี๋ยวพอเราไปถึงก็รู้เองแหละณิหลา “ ณ
ปั่ง!! “ อ๊าย!! “ ณิหลากรีดร้องเสียงหลง แต่คนที่โดนยิงนั้นกลับไม่ใช่เธอ “ พี่หมอ!! “ ไนยะเอาตัวบังกระสุนให้แฟนสาวของเขา ณิหลาจ้องมองภาพตรงหน้าด้วยใจที่สลาย ปากสั่นมือไม้สั่นไปหมด“ พี่หมอ!! พี่ไน!!พี่อย่าเป็นอะไรนะ! ฮื้อ“ น้ำตาอาบลงท่วมแก้มใส แขนเล็กกอดรัดร่างใหญ่เอาไว้แน่น “ โอ้ยๆ รักกันจริงๆ เลยนะ ไม่ต้องร้องไห้คร่ำครวญหรอก มึงได้ตายตามมันแน่ “ หญิงสาวหลับตาลงเมื่อปืนในมือไอ้วิสิตหันปลายมาที่หัวของเธอปั่ง!! “ โอ้ย!! “ “ มึงกล้าดียังไงมาทำร้ายเพื่อนกู!! “ เสียงคุ้นเคยทำให้ณิหลารีบลืมตาหันไปจ้อง“ พี่โอม! “ เสี่ยโอมกับลูกน้องแห่กันมาที่นี้ และเสียงปืนที่ได้ยินเมื่อกี้ คือเสียงปืนที่เสี่ยโอมยิงใส่แขนของไอ้วิสิต พวกมันเห็นคนเยอะแยะมากมายเดินเข้ามา ก็รู้สึกหวาดกลัวพยายามจะรีบหนี แต่การ์ดของเสี่ยโอมที่วิ่งมาดักทางไว้หมดแล้ว ก็พุ่งเข้ามาจับพวกมันไว้ ไม่มีใครหนีไปได้แม้แต่คนเดียว “ ณิหลา “ เสียงไนยะที่เอาหน้าซบที่อกเมียอยู่นั้นเรียกชื่อหญิงสาวเสียงแผ่ว หญิงสาวจึงรีบจับตัวเขาให้ลงนอนที่ตักของเธอ“ พี่หมอ พี่ต้องใจแข็งไว้นะ อย่าเป็นอะไรไปนะ ฮื้อ “ น้ำตาเม็ดใสของเธอหยดลงใส่ใบหน้าของคนใต
“ มันไม่ปวดขี้ปวดเยี่ยวหน่อยเหรอวะ “ ณิหลานั่งบ่นเบาๆ สายตาเหลือบมองไปที่แตงไทย ซึ่งเด็กสาวเอาเก้าอี้มานั่งเฝ้าเธอในระยะเผาขน หลายชั่วโมงมาแล้วแต่ก็ยังไม่ยอมลุกไปไหนเสียที“ มองอะไรหรือมึงคิดจะตุกติก “ แตงไทยที่เงยหน้าขึ้นมาจากมือถือ หันไปสบตากับณิหลา พร้อมกับถามออกไปด้วยท่าทีนักเลง“ ตุกติกอะไร ขาโดนล่ามโซ่ไว้แบบนี้จะไปไหนได้ “ “ มึงไม่ได้ไปไหนหรอก อีกหนึ่งชั่วโมงก็จะถึงเวลานัดแล้ว “ วิสิตเอามือถือตบใส่ฝ่ามือเสียงดัง ก้าวขาเดินเข้ามาหาวรรณิหลา ด้วยท่าทีร่าเริงเป็นพิเศษ“ มึงทำดีมากแตงไทย เดี๋ยวกูจะแบ่งรางวัลให้มึงไปใช้ชีวิตกับไอ้ก่านให้สุขสบายไปเลย “ “ จริงน่ะลุง “ “ เอ้อ “ ในระหว่างที่ทั้งสองคนคุยกัน ก็มีลมพายุพัดเข้ามา พร้อมกับเสียงฟ้าที่เริ่มอึมครึม“ ฝนจะมาตกอะไรวันนี้วะ “ ณิหลาเริ่มตัวสั่นบนพึมพำอย่างใจเสีย “ ฮาฮ่า ฟ้ามันจงใจทุกครั้งเวลาที่กูเจอกับมึงจริงๆ ณิหลา สงสัยจะได้เป็นเหมือนวันนั้นแต่เปลี่ยนจากอีวิสามาเป็นมึง “ วิสิตทำหน้ายียวนจ้องมาที่ร่างบาง“ หมายความว่ายังไง มึงจะทำอะไรให้กู “ ณิหลาถามกลับด้วยเสียงสั่นคลอ“ มึงคิดว่ากูจับมึงมาแค่เงิน 30 ล้านเท่านั้นเหรอ ฮาฮ่า กูย
“ สรรหา “ ณิหลาที่นั่งอยู่แบบนั้นหลายชั่วโมงแล้ว ร้องเรียกสรรหาที่นั่งเช็ดปืนอยู่ไม่ไกลจากเธอ “ เรียกกูทำไม “ มันหยุดการกระทำแล้วเงยหน้าขึ้นมาจ้องหญิงสาว“ กูหิวข้าว “ ณิหลาก็จ้องมองไปที่มันกลับด้วยแววนิ่งเฉย“ ฮ่าๆ มึงมีสิทธิ์เรียกร้องด้วยเหรอ “ “ กูยังไม่ได้กินอะไรแต่เช้า หรือว่ามึงอยากให้กูอดข้าวตายก่อน “ สรรหาเปิดดูเวลาในโทรศัพท์ ก็เห็นว่าตอนนี้เป็นเวลา 13.03 น กว่าจะถึงเวลาที่พ่อนัดหมอไนยะมาก็ยังอีกหลายชั่วโมง มันถอนหายใจจ้องไปที่วรรณิหลาอีกรอบ แล้วจับเอากล่องข้าวบนโต๊ะที่ยังเหลืออยู่กล่องหนึ่งมาวางไว้ต่อหน้าหญิงสาว “ แก้มัดด้วยสิ “ ณิหลายื่นมือที่โดยมัดไปให้มัน “ อย่าเรื่องมาก “ “ อ้าว ถ้าไม่แก้มัดจะให้กูกินยังไง ให้ดมแค่กลิ่นมันคงไม่อิ่มหรอกปะ “ เธอแหงนคอต่อล้อต่อเถียงกับมัน “ เอ้อ! กูให้แค่ 5 นาทีนะ “ สรรหาก้มลงมาแก้มัดที่มือให้หญิงสาว เมื่อเชือกหลุดออกไป ณิหลาก็หาทีเผลอตอนที่สรรหาไม่ทันสังเกต จับเอาก้อนหินที่เธอซ่อนไว้ด้านหลัง ฟาดใส่หัวมันจนสลบ “ คนแบบมึงต้องโดนแบบนี้แหละ “ เธอพยายามพูดปลอบใจตัวเอง เพราะข้างในตอนนี้ก็รู้สึกผิดอยู่ไม่น้อย ที่จะต้องมาทำร้ายคนแบบนี้ มือเล