หมอหนุ่มไฟแรงไนยะในวัย 25 ปี เดินไปมาทั่วโรงพยาบาลเพื่อทำความรู้จักกับเพื่อนหมอก่อนที่พรุ่งนี้เขาจะได้เข้ามาทำงานที่นี้วันแรก
“ หมอริก หมอริกคะ ช่วยติดต่อเอาเลือดกรุ๊ปบีจากโรงพยาบาลอื่นให้หน่อยได้มั้ย “ เมื่อเห็นว่าเหล่านางพยาบาลกำลังชุลมุนวุ่นวาย ไนยะจึงได้เดินเข้าไปหา “ มีอะไรให้ช่วยมั้ยครับ “ “ อ้าว น้องหมอไนพอดีมีคนเจ็บคนหนึ่งเธอกรีดแขนตัวเองมานะคะ เธอเสียเลือดมาก น้องสาวที่มาด้วยกันร่างกายก็ไม่ตรงเกณฑ์ที่จะให้เลือด แล้วโรงพยาบาลก็ขาดเลือดกรุ๊ปนี้ด้วย นี่ถ้าหาไม่ได้แล้วจริงๆ ก็คงต้องเสี่ยงเอาเลือดน้องสาวเธอให้ “ พยาบาลอธิบายด้วยสีหน้าเป็นกังวล “ แล้วเธอเลือดกรุ๊ปอะไรครับ “ “ กรุ๊ปบีค่ะ “ “ ถ้าอย่างนั้นเอาเลือดผมก็ได้ครับ ผมจะบริจาคให้เธอเอง “ “ ค่ะ งั้นน้องหมอตามพี่มาทางนี้นะ “ “ วันนั้นพี่ให้เลือดกับพยาบาลแล้วก็กลับบ้านเลย เลยไม่ได้อยู่เจอวิสาหรือณิหลา พอตื่นมาทำงานวันต่อไปพยาบาลก็บอกว่าวิสาเสียแล้ว พี่ขอโทษนะที่เลือดของพี่รั้งชีวิตของวิสาไว้ไม่ได้ “ ไนยะบอก มือของเขาเกาะกุมและบีบเบาๆ ที่มือเล็กเนื่องจากเห็นว่าแฟนสาวของเขากำลังตาแดง ณิหลาเงยหน้าขึ้นมาส่งยิ้มจางให้ “ วิสาทนผิดบาดแผลไม่ไหวก็เลยสิ้นใจหลังจากรับเลือดได้ไม่ถึงชั่วโมงนะคะ แต่ณิหลาต้องขอบใจพี่หมอมากนะคะ ที่ช่วย ขนาดณิหลาเป็นคนที่คลานตามกันมาแท้ๆ ยังให้วิสาไม่ได้ “ น้ำเม็ดใสหยดลงมาที่สองแก้ม มือใหญ่จึงยกขึ้นมาลูบหัวเธอ “ อืม คงเป็นเพราะแบบนี้วิสาถึงได้มาเข้าฝันพี่ แต่ไม่เป็นไรนะณิหลา ป่านนี้วิสาคงไปเกิดใหม่แล้ว “ ณิหลาเงยหน้าขึ้นจ้องคนพูดเมื่อนึกอะไรออก “ ตอนที่ณิหลาหลับ ณิหลาฝันเห็นวิสาด้วย ทั้งที่ไม่เคยจะฝันมาก่อน ณิหลาฝันว่าวิสาเอาแหวนมาให้ ณิหลารับไว้แต่ก็ทำมันหล่นมือ มันหมายความว่ายังไงคะ “ ไนยะจ้องหน้าแฟนสาวที่ดูจะกังวล เขาจึงรีบพูดให้เธอสบายใจ “ ไม่มีอะไรหรอกน้าคนดี บางทีน้องอาจจะคิดมากไปเองก็ได้ ฝนไม่ตกแล้วเดี๋ยวพี่พาไปเอาเสื้อผ้า คืนนี้ค้างกับพี่นะครับ พี่เพิ่งจะมีเมียเอง อย่าให้พี่ต้องนอนเหงาตั้งแต่คืนแรกเลยน่ะ “ น้ำเสียงออดอ้อนแผ่วเบาที่ข้างหู คนฟังจะปฏิเสธลงได้อย่างไร “ อ้อนขนาดนี้ จะให้ณิหลาใจร้ายปฏิเสธได้ยังไงคะ “ “ คุณไน “ สองร่างหันไปมองตามเสียงก็เห็นเป็นเอื้อยยืนยิ้มอยู่หน้าประตู “ เอื้อยมีอะไรหรือเปล่า “ “ คุณหญิงให้มาบอกค่ะ ว่าเย็นนี้ให้คุณไนไปทานข้าวที่บ้าน “ “ เหรอ งั้นฝากบอกแม่ให้ด้วยนะ ว่าจะพาณิหลาไปด้วย “ ณิหลาได้ยินแบบนั้นก็รีบสะกิดเขา “ พี่ มันจะดีเหรอคะ “ ไนยะหันมายิ้มให้แล้วหันไปพูดกับเอื้อยต่อ “ ถ้าแม่ไม่อนุญาตให้ณิหลาไป ผมก็จะไม่ไป “ แม่บ้านก็พยักหน้ารับคำ “ ค่ะ เดี๋ยวพี่จะไปแจ้งคุณหญิงให้นะคะ “ “ พี่หมอ “ “ ณิหลาอย่าปฏิเสธพี่ แม่พี่ควรยอมรับในตัวน้องได้แล้ว ตอนนี้เราสองคนไม่ใช่แค่แฟนกันแต่เป็นผัวเมียกันแล้ว พี่อยากทำให้มันถูกต้อง “ เขาเอื้อมมือบีบแก้มเธอที่กำลังยิ้มอ่อนให้กับเขา “ ถึงเราเพิ่งจะพบกันได้ไม่นานพี่ก็มั่นใจแล้ว ว่าณิหลาคือคนที่พี่จะใช้ชีวิตด้วยไปตลอดชีวิต “ หญิงสาวพยักหน้าเขินอาย “ อืม ณิหลาก็อยากอยู่ในชีวิตพี่ไปตลอดชีวิตเหมือนกันค่ะ “ สิ้นคำพูดของแฟนสาวเขาก็โน้มหน้าเขาไปจูบไปหอมเธอด้วยความเอ็นดูรักใคร่ ตกเย็น ณิหลาที่ตอนนี้เปลี่ยนชุดใส่เสื้อผ้าของตัวเองเรียบร้อยแล้วเดินไปเดินมาอยู่ในบ้าน รอหมอไนยะที่ออกไปข้างนอกไม่กลับเข้ามาสักที “ อ้าว คุณณิหลาคะ แล้วคุณไนล่ะ “ ณิหลาหันไปจ้องหน้าเอื้อยที่เดินเข้ามา “ พี่หมอออกไปที่โรงพยาบาลค่ะ เห็นว่าคนไข้ที่พี่เขาเป็นเจ้าของไข้หนีออกจากโรงพยาบาล “ เอื้อยพยักหน้าไปมาทำเป็นเข้าใจ “ ถ้าอย่างนั้นคุณณิหลาไปที่บ้านใหญ่กับเอื้อยนะคะ “ “ เอ้อ มันจะดีเหรอคะ “ หญิงสาวอ้ำอึ้งพี่หมอของเธอก็ไม่อยู่ ใครจะกล้าไปล่ะ “ ไปเถอะค่ะ คุณหญิงท่านรออยู่เห็นบอกว่ามีอะไรจะคุยกับคุณด้วย “ ณิหลาพยักหน้าแล้วยอมตามเอื้อยไป “ ก็ได้ค่ะ “ ที่โต๊ะกินข้าว ทุกคนต่างนั่งเงียบก้มหน้าทานข้าวไม่พูดคุยอะไรกัน “ อ้าว อิ่มแล้วเหรอ ทำไมทานน้อยจัง “ ณัฐลีท้วงเมื่อเห็นณิหลาวางช้อนส้อมแล้วเอาน้ำขึ้นมาจิบ “ พอดีปกติณิหลาก็ไม่ค่อยทานข้าวเย็นนะคะ เลยไม่ค่อยหิวเท่าไหร่ “ ณิหลาตอบคุณหญิงด้วยท่าทีเรียบร้อยน่ารัก ไม่ต่อล้อต่อเถียงหรือเหน็บแนมเหมือนแต่ก่อนแล้ว ส่วนคุณหญิงเองก็ยอมคุยดีๆ กับเธอ แต่ก็ไม่ถึงขั้นจะดีไปเสียหมด “ เหรอ นึกว่ากลุ้มใจที่ไนยะไปหาผู้หญิงคนอื่น จนกินไม่ได้ “ ณัฐลีพูดออกมาเบาๆ แต่ก็จงใจให้หญิงสาวได้ยิน “ ผู้หญิงคนอื่น? พี่หมอไม่ได้ไปตามหาคนไข้ที่หนีออกจากโรงพยาบาลเหรอคะ “ “ ก็ใช่ แต่คนไข้คนนั้นเป็นใครเธอรู้มั้ย “ ณิหลาส่ายหน้าไปมาให้กับคำถาม “ ดาริน คือผู้หญิงที่ไนยะเคยชอบมากสมัยเรียนหมอด้วยกัน แต่ว่าตอนนั้นฉันไม่อนุญาตให้คบเพราะเห็นว่าเรียนอยู่ ซึ่งตอนนี้แม่ดารินนั้นก็พึ่งจะหย่ากับผัว ไม่รู้ว่าไนคิดอะไรอยู่ถึงได้รับเป็นเจ้าของไข้ ทั้งทีตัวเองก็ไม่ใช่หมอฝ่ายนี้ น่าจะให้คนที่เป็นจิตแพทย์โดยตรงมาดูแล “ ณิหลานิ่งไป คนที่พี่หมอไนของเธอไปหาตอนที่เพิ่งลุกจากเตียงกับเธอ ก็คงเป็นผู้หญิงคนนี้ใช่มั้ย “ แล้วเธอคิดว่ายังไง “ คนที่ตาแดงเงยหน้ามามองคนถาม ณิหลาที่รู้ตัวว่าดวงตามันร้อนผ่าวเธอจึงรีบหลบหน้า “ ณิหลาขอตัวกลับก่อนดีกว่าค่ะ ขอบคุณคุณหญิงมากๆ สำหรับอาหารมื้อนี้นะคะ “ “ เดี๋ยว! “ พอเห็นณิหลากำลังจะลุกณัฐลีก็เรียกห้ามไว้ ณัฐลีลุกยืน “ เธอควรจะออกไปจากชีวิตลูกชายของฉันได้แล้ว ถ้าเธอรักลูกชายของฉันจริง ก็ควรปล่อยให้เขาไปเจอคนที่คู่ควร “ เมื่อเห็นว่าคนฟังเงียบไป ณัฐลีจึงพูดออกมาอีก “ ลูกชายของฉันน่ะเขาฉลาดพูดและเจ้าเล่ห์ ไนอาจจะพูดให้เธอหลงเชื่อ หลอกให้หลงรักก็ได้ เพราะฉันไม่เชื่อ ว่าลูกชายของฉันจะจริงจังกับเธอ อีกอย่างไนยะเขาไม่เคยขัดคำสั่งแม่ด้วยสิ “ ณัฐลีพยายามสรรหาคำพูดมาเพื่อจะพูดให้ณิหลาตีตัวออกห่างจากลูกชาย แต่ผิดขาดแทนที่ณิหลาจะเถียงเธอ กลับหันมาแล้วคุกเข่าลงต่อหน้าณัฐลี ณิหลาก้มลงกราบคุณหญิงจากนั้นก็นั่งพนมมือไหว้อยู่แบบนั้น “ ณิหลาไม่รู้หรอกค่ะ ว่าพี่หมอเขารักณิหลาจริงหรือเปล่า แต่ตอนนี้ณิหลารักพี่หมอ พี่หมอคือคนที่ณิหลารักมากที่สุด ที่ณิหลายังเหลืออยู่บนโลกใบนี้ คุณอย่าไล่ณิหลา ให้ไปจากชีวิตพี่เขาเลยนะ “ เธอทั้งพูดและก้มหน้าร้องไห้หนัก จนคุณหญิงที่เห็นก็ใจไม่ดี “ ถ้าวันหนึ่ง ณิหลารู้สึกว่าพี่หมอเขาไม่ได้รักณิหลาจริงๆ ณิหลาจะเป็นคนออกไปจากชีวิตของพี่เขาเองค่ะ ““ ดาริน หยุด!! ดาริน “ ไนยะที่เห็นดารินวิ่งอยู่ตามถนน เขาจึงรีบจอดรถและรีบวิ่งลงมาดึงรั้งหญิงสาวเอาไว้ เพื่อให้เธอไม่วิ่งหนีไปอีก ดารินยืนสงบสติอารมณ์จากนั้นไนยะจึงไปหาที่นั่งคุยกับเธอ“ ทำไมถึงทำแบบนี้ หนีมาทำไม “ “ ก็ดาบอกแล้วไง ว่าดาไม่อยากอยู่โรงพยาบาลแล้ว “ ดารินตอบกลับคนตรงหน้าด้วยท่าทีที่มีสติดี“ แล้วหนีมาแบบนี้ ไม่เป็นห่วงลูกเหรอ “ คนฟังเงียบไป เธอเงยหน้ากลับขึ้นมามองเขา“ รามินยังเด็กอยู่ ที่สำคัญเจ้าสัวเขาไม่ทำอะไรให้ลูกของเขาหรอก แต่ไน ไนต้องพาดากับลูกไปจากที่นี้นะ ขอร้องละ “ เธอกุมมือเขา แล้วมองด้วยแววตาอ้อนวอน“ แล้วดารินรู้แล้วเหรอว่าจะไปอยู่ไหน “ คนฟังเงียบไปอีก 22.34น. วรรณิหลานั่งกอดเข่าอยู่บนโซฟาในบ้าน เพื่อรอคนรักกลับมา แต่ก็ยังไม่เห็นวี่แววว่าเขาจะกลับมาเสียที เธอโทรไปหาเขาก็ไม่รับสาย กริ่ง! ร่างของหญิงสาวสะดุ้งรีบหยิบมือถือขึ้นมาดูเพราะคิดว่าเป็นสายจากเขา แต่ไม่ใช่ เพื่อนสาวของเธอที่เป็นคนโทรเข้ามา [“ ฮัลโหลแก ตอนนี้แกยังอยู่บ้านพี่หมอใช่มั้ย “] “ ใช่ มีอะไรถึงโทรมาดึกขนาดนี้ ยังไม่นอนอีกเหรอ “ [“ เมื่อตะกี้ฉันหิวข้าวก็เลยออกไปหาอะไรกิน ฉันเห็นพี่หมอของแกพา
บ้านชานเมืองที่ดารินกับลูกพักอยู่“ เกือบไปแล้ว ทำไมหมอไนถึงให้คุณดารินมาอยู่ไกลขนาดนี้คะ โรงพยาบาลที่อยู่ใกล้ๆ ก็ไม่มี “ นาราที่เพิ่งจะทำแผลให้ดารินเสร็จเดินออกมาพูดกับคุณหมอที่กำลังกล่อมรามินให้หลับอยู่ตรงโซฟา“ ก็เธอต้องการแบบนี้ ผมก็ไม่รู้จะทำยังไง แต่ยังไงซะเราก็ต้องช่วยดูแลเธอต่อไปนะ นารามาดูแลดารินที่นี้ให้ได้มั้ย.” คนถูกถามทำหน้าเหมือนคิดแต่ไม่นานนักก็พยักหน้ายอมตกลง“ ได้ค่ะ นาราไม่มีปัญหาอะไรหรอกค่ะ ปัญหาก็คือเธอจะให้นาราเข้าใกล้หรือเปล่า “ คุณหมอกับคุณพยาบาลจ้องหน้ากันอย่างเคร่งเครียด “ ไม่!! ไนจะให้คนอื่นมาทำไม ดาก็บอกแล้วไงว่าดาไว้ใจแค่ไนคนเดียว “ เมื่อดารินรู้เรื่องเธอก็โวยวายใส่ไนยะ เธอไม่ยอมเพราะหวาดระแวงทุกคนไปหมด“ แต่นาราไว้ใจได้นะดาริน ““ ไม่!! ถ้าไนจะส่งคนอื่นมาดูแลแทน ก็ไม่ต้องส่งใครมา รีบพากันกลับไปซะ!! “ ดารินยื่นคำขาด ถ้าเธอเป็นคนอื่นเขาก็คงจะไม่วุ่นวายด้วย แต่นี้เห็นว่าเป็นเพื่อนสมัยเรียน แถมยังมีลูกที่ยังเด็ก ถ้าเธอเกิดคลุ้มคลั่งทำร้ายเด็กขึ้นมานี่แย่เลย“ ก็ได้ ผมจะคอยมาดูแลมารักษาดารินด้วยตัวเอง แต่มีข้อแม้ว่าดารินต้องให้นาราอยู่เฝ้า ไม่งั้นผมจะส่งหมอคนอ
“ นี้ก็มืดแล้ว ไหนพี่หมอบอกว่าจะกลับมาพาไปกินข้าว แต่จนป่านนี้ยังไม่มาให้เห็นเลย แชทไปก็ไม่อ่าน ทำอะไรอยู่กันแน่“ ณิหลาเดินบ่นอยู่หน้าบ้าน เฝ้าคอยมองไปที่ถนน หวังว่ารถของแฟนหนุ่มจะขับกลับมาหาเธอตามที่ได้บอกไว้ “ รอไนเหรอ “ เสียงคุ้นหูดังอยู่ทางด้านหลัง ณิหลารีบหันไปมองก็เจอเข้ากับณัฐลีและอ้ายยืนรอพูดกับเธออยู่ ณิหลายกมือไหว้หญิงกลางคน“ ไม่ต้องรอหรอก ไนคงไม่มาแล้วละ “ ณิหลาจ้องมองคนพูดด้วยความสงสัย“ ทำไมคะ? “ “ เพราะว่าคุณไนเขาไปดูแลแฟนเก่าที่ชานเมืองยังไงละค่ะ “ แม่บ้านที่ยืนข้างณัฐลีเป็นคนพูด “ แฟนเก่า? “ ณิหลามีท่าทีตกใจกับสิ่งที่ได้ยิน ไหนพี่หมอเคยบอกว่าไม่เคยมีแฟนมาก่อนไง “ เฮ้ย อีอ้ายมาพูดว่าแฟนเก่าได้ยังไงกัน “ ณัฐลีทำทรงหันไปว่าคนใช้ แล้วหันมาพูดกับคนตรงหน้า “ ไม่ใช่แฟนเก่าหรอกณิหลา ก็แค่คนที่ไนแอบรักแอบชอบสมัยเรียนเฉยๆ ก็คนชื่อดาริน ที่ฉันเคยพูดให้เธอฟังไง เห็นว่าไปช่วยดูแลแถมไปคนเดียวอีกน่ะ ไม่รู้ว่าแบบนี้ความรู้สึกเก่าๆ จะกลับมาหรือเปล่า แม่ละห่วงๆ “ แม้จะพูดเช่นนั้นแต่เธอก็ต้องการให้คนตรงหน้ารู้สึกเจ็บปวด อย่างไรเสียณัฐลีก็จะไม่เอาวรรณิหลาเป็นสะใภ้“ นี้ไม่รู้ว่าเขาเป
บ้านพลอย“ อ้าว เห็นมาเอาเสื้อผ้าไปวันก่อน นึกว่าแกจะค้างกับพี่หมออีก 2-3 วันซะอีก “ พลอยไพรินเห็นเพื่อนเดินคอตกเข้ามาในบ้านก็ซักถาม แต่คนโดนทักนั้นไม่พูดเอาแต่เดินมานั่งที่โซฟาในบ้าน แล้วโน้มหน้าลงไปซบไหล่เพื่อนที่นั่งอยู่ข้างกัน“ ฉันกลัวเสียพี่หมอไปว่ะพลอย “ “ ทำไมแกถึงพูดแบบนี้ “ “ ฉันกลัวตัวเองจะดีไม่พอ ที่พี่เขาจะอยากอยู่ด้วย “ คนพูดสะอึกเพราะน้ำตาเริ่มไหล “ ทำไมแกถึงคิดแบบนั้น พี่หมอเขาก็ดูรักแกมากนี้ณิหลา “ พลอยใช้มือช่วยเช็ดน้ำตาให้เพื่อน“ ฉันไม่รู้ “ “ เอ้า ไม่เอาน่าแกไม่ร้องสิ “ 2 วันต่อมา“ ไนไปไหน ?” ดารินที่ตื่นนอนมาไม่เจอหมอไนยะก็รีบถามกับนาราที่กำลังเดินเอาข้าวเช้ามาให้เธอ“ หมอไนเขาเอามือถือไปซ่อมค่ะ แล้วจะเลยไปเอายาให้คุณที่โรงพยาบาลด้วย “ “ อ๊าย!!! “ ดารินกรีดร้องออกมาอย่างขัดใจ “ คุณจะร้องโวยวายทำไมกันคะ “ นารารีบวางจานข้าวแล้ววิ่งเข้ามาห้ามปราม ใจคอแม่ดารินคนนี้จะไม่ให้คุณหมอไนยะได้มีโอกาสออกไปไหนบ้างเลยหรือไง “ แม่ครับ เดี๋ยวลุงหมอก็กลับมา “ รามินเดินเข้ามาหาแม่ แต่ดารินที่ดูเหมือนสติจะหลุดลอยไปแล้วรีบดึงลากลูกชายขึ้นมาบนเตียงแล้วบีบคอ อย่างกับเห็นผู้ร้า
บ้านพงษ์พิสิฐ“ อ้าวไน ทำไมถึงกลับมาแล้วล่ะ “ ณัฐลีซึ่งนั่งจิบน้ำชาอยู่หน้าบ้านเห็นลูกชายเดินเข้ามาในบ้าน ก็ลุกเดินเข้าไปหา “ ไนมาก็ดี เอื้อยมันทำปากหม้อญวนที่ลูกชอบด้วยนะวันนี้ อยู่กินก่อนนะลูก “ ณัฐลีเดินไปจับแขนลูกชาย จากนั้นจึงหันหน้าร้องเรียกไปที่ครัว“ เอื้อย เอาปากหม้อญวนมาเสิร์ฟคุณไนหน่อยเร็ว “ “ ค่ะมาละค่ะ เพิ่งจะเอาออกจากเตาร้อนๆ เลย “ แม่บ้านถือถ้วยปากหม้อญวนเดินเข้ามาหา ไนยะก็ยกมือขึ้นปิดจมูกอัตโนมัติ“ เหม็น เอาออกไปไกลๆ นะ “ “ ห๊ะ เหม็น เหม็นอะไร “ เอื้อยก้มดมถ้วยปากหม้อญวนในมือแล้วรีบเดินหันหลังกลับไป คนเป็นแม่ก็จ้องลูกชายอย่างกังวลปนความสงสัย “ แม่ทำแบบนี้ทำไม “ ก่อนที่ณัฐลีจะสะดุ้งสิ่งที่ลูกถาม“ อะไร แม่ไปทำอะไรให้ “ เธอตีหน้าซื่อถามลูกชายกลับ ทั้งที่รู้อยู่แก่ใจว่าลูกหมายถึงอะไร“ ก็เรื่องดารินไง ผมรู้นะว่าเป็นฝีมือแม่ “ไนยะจ้องหน้าแม่อย่างใจเย็น “ เอาอะไรมาพูดไน ดารินเธอไม่สบายจริงๆ แม่จะไปทำอะไรแม่ก็เคยเป็นหมอนะ “ “ ผมไม่ได้หมายความว่าแบบนั้น แม่สั่งให้ดารินทำให้ผมกลับมาที่นี้ไม่ได้ ใช่มั้ย “ ไนยะเริ่มถามด้วยท่าทีโมโหมากขึ้น“ เพราะตั้งแต่วันที่แม่โทรไปบอกผม
เจระวี คาเฟ่ “ ฮาฮ่า สมน้ำหน้าชอบไปไหนมาไหนไม่บอกไม่กล่าวให้คนอื่นรู้ สันดานมึงตั้งแต่น้อยเลยไอ้ไน “ พลอยเจนฟังเพื่อนเล่าจบก็รีบสวดยับซ้ำเติมทันที “ ทั้งเปียกทั้งยับเยินเลยนะมึง “ หนึ่งเดียวยื่นหลอดยาในมือให้คุณหมอแล้วนั่งลงข้างกัน พลอยเจนรินน้ำใส่แก้วให้เพื่อน แล้วหันมารินใส่แก้วให้ตัวเอง “ จีนนี่ดูอะไรอยู่ “ ทุกคนต่างหันไปจ้องเสี่ยโอมที่นั่งข้างจีนเน่คิ้วยุ่ง เพราะเขามองหญิงสาวดูละครน้ำเน่ามาได้สักพักแล้ว “ เอ้า ถ้าโอมไม่อยากจะดู ก็หันหน้าไปทางอื่นสิ “ สาวติดละครจึงหันไปพูดกับคนข้างๆ อย่างไม่พอใจ “ ดูหนังอะไรก็ไม่รู้ ได้กันครั้งเดียวติดลูกเลย น้ำเชื้อมันแรงขนาดนั้นเลยเหรอวะ “ “ อะแห่ก!! “ พลอยเจนกับไนยะที่กำลังจิบน้ำถึงกับสำลักพร้อมกันที่ได้ยินที่เพื่อนโอมพูด “ อะไรของพวกมึงเนี่ย ทำตัวมีพิรุธน่ะ “ เสี่ยโอมมองเพื่อนทั้งสองสลับกันอย่างจับผิด “ มึงก็พูดได้สิก็ตัวมึงมันไม่มีน้ำยาเหมือนในบทหนังน่ะ “ พลอยเจนจึงปากแซ่บใส่เพื่อเปลี่ยนเรื่องคุย “ อ้าว ก็ยังไม่ได้แต่งงาน ยังไม่มาก็ถูกแล้ว ใครจะเหมือนไอ้หนึ่ง! “ เสี่ยโอมเริ่มโยงมั่วไปหาคนนู้นคนนี้ “ เอ้า แล้วมึงจะมาหาเรื่องโยงกู
“ เอาจริงเหรอสรรหา “ สรรหาและเพื่อนโจรของมัน ยืนหลบทำตัวลับๆ ล่อๆ เพื่อหาโอกาสเข้าปล้นบ้านที่พวกมันหมายตาไว้“ มึงจะกลัวอะไรก่าน บ้านหลังนี้มีแค่คนแก่คนเดียว กับผู้หญิงตัวเล็กๆ เท่าลาอีกสองคน กูกับมึงเอาอยู่น่า แค่นี้สบายมาก “ “ แล้วเรื่องนี้อาวิสิตรู้ด้วยไหมวะ “ สรรหารีบส่ายหน้า“ รายนั้นไปหาทางแก้แค้นอีณิหลาอยู่ ไม่รู้ว่าถึงไหนแล้ว ไม่งั้นกูจะชวนมึงมาช่วยปล้นทำไม ไป! ไปเตรียมตัวได้แล้วบ้านหลังข้างกันก็ไม่มีคนอยู่ สะดวกจะตาย อะไรที่จะทำให้มีเงินเลี้ยงปากเลี้ยงท้องอะ รีบๆ ทำไปเถอะ “ “ เฮ้อ…” ณิหลายืนถอนหายใจอยู่หน้ารั้วบ้านของหมอไนยะ เธอเดินเข้าไปแล้วล้วงเอากุญแจสำรองที่แฟนหมอเคยให้เธอไว้ออกมาเปิดประตูเข้าไป “ เราจะคิดถึงเขาทำไม “ หลังจากเดินเข้ามาในบ้านก็เห็นแต่ความทรงจำของเธอกับเขา หญิงสาวส่ายหน้าไปมาเพื่อสะบัดความคิดพวกนั้นออกไป “ อ๊าย! “ “ เสียงอะไร! “ ณิหลาสะดุ้งตกใจเมื่อได้ยินเสียงกรีดร้องดังมาจากบ้านหลังข้างๆ “ พวกแกเป็นใคร จะทำอะไรให้พวกฉัน “ ณัฐลีตอนนี้ถูกจับมัดไว้กับสาวใช้ จ้องพวกโจรสองคนที่ใส่หมวกไอ้โม่งปิดบังหน้าตา “ ถ้าพวกมึงอยู่กันเงียบๆ พวกกูก็จะไม่ทำอะไรให้หรอก
สนามเด็กเล่น“ ไน รามินอยู่ที่นี้จริงเหรอ นี้มัน 3 ที่แล้วนะที่เราออกหา “ ดารินถามกลับคนที่เดินนำหน้าเธออยู่ “ ต้องอยู่สิ! “ เขาตอบเธออย่างมั่นใจ แม้ในใจเขาตอนนี้จะรู้สึกตุ่มๆ ต่อมๆ เรื่องอะไรอยู่ก็ไม่รู้ “ อะนั้น! รามิน!! “ ดารินร้องขึ้นเมื่อเห็นลูกชายนอนขดอยู่ที่ใต้ชิงช้าในสนาม“ โอ้ย ตายจริงทำไมตัวร้อนแบบนี้ล่ะ “ เมื่อเธอสัมผัสลูกชายก็รับรู้ถึงอายร้อนที่แผ่ออกมา ไนยะได้ยินจึงรีบเดินเข้าไปดู “ สงสัยไข้จะขึ้นเพราะนอนตากน้ำคาง เรารีบพากลับกันเถอะ “ เขารีบอุ้มเอาเด็กแล้วพากลับมาที่โรงพยาบาลเช้าของวันต่อมา “ ไอ้…หมอไนกลับมาหรือยัง “ สากรณ์เดินถามไปทั่วโรงพยาบาลหลังจากที่มาถึง“ ยังไม่ทันได้เห็นนะคะหมอสากรณ์ “ แต่ก็ยังไม่มีใครทันได้สังเกตว่าคนถูกถามหาได้เข้ามาหรือยัง “ อือ “ ณิหลาที่หลับไปตั้งแต่ตอนนั้นเพิ่งได้สติลืมตาขึ้นมา “ ตื่นแล้วเหรอลูก “ ณัฐลีที่มาเฝ้าณิหลาตั้งแต่เช้า รีบลุกจากโซฟาเมื่อเห็นคนบนเตียงขยับ พลอยเองที่ยืนพิงกำแพงอยู่ ก็รีบเดินเข้ามายืนใกล้ ณิหลารีบเงยหน้าจ้องมองคนทั้งสองสลับกัน แล้วคิดไปถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อคืน “ ณิหลาเป็นอะไรคะ “ ณิหลาจ้องหน้าของณัฐลีด้
ตกเย็นหลังจากที่พลอยกับสนุ๊กออกไปแล้ว ณิหลาที่นอนอยู่ในห้องได้ยินเสียงกุกกักเหมือนคนค้นข้าวของอยู่ข้างนอก เธอจึงลุกเดินออกมาดูจึงเห็นว่าเป็นไนยะที่กำลังยืนแกะอาหารใส่จานแววตาของเขาดูโศกเศร้า แต่พอเขามองเห็นเธอ ก็เผยยิ้มกว้างให้เหมือนกับว่าเมื่อกี้เขาไม่ได้มีสีหน้าอีกแบบเลย ทำให้ณิหลาไม่ทันได้สังเกตเห็น“ มาทำไม ออกไป!! “ “ โห่ เห็นหน้าปุ๊บก็ไล่เลยเหรอ นี้ผัวนะณิหลา “ ไนยะทำใจดีสู้เมีย เตรียมเดินเข้าไปหาเธอ แต่ก็ถูกเมียสู้กลับ เขาโดนกำปั้นจากเธอยัดเข้าใส่เบ้าตาข้างเก่าที่โดนสากรณ์แจกหมัดเมื่อเช้า“ โอ้ยย!! “ เขาร้องออกมาเสียงหลง“ ออกไป!! “ เธอย้ำใส่เขาเสียงดุ “ ไม่ออก! พลอยให้พี่มาอยู่เป็นเพื่อนณิหลา เพราะฉะนั้นพี่จะไม่ไปไหนทั้งนั้น ““ ได้ งั้นณิหลาจะบอกลุงสนุ๊ก “ “ บอกเลย! ลุงสนุ๊กก็รู้แล้วเหมือนกัน ทั้งต่อยทั้งเตะพี่ไปหลายรอบแล้วด้วย “ เขาพูดจากใจจริง ทำให้ณิหลาสังเกตดูเนื้อตัวของคนตรงหน้า จากหมอหนุ่มรักสะอาดตัวขาวเนียนตอนนี้เต็มไปด้วยรอยฟกช้ำดำเขียว เหมือนคนที่เพิ่งไปขึ้นสังเวียนมวยมา“ ถ้างั้นก็ตามสบาย แต่อย่ามายุ่งกับณิหลา “ ณิหลาเดินหนีกลับเข้าห้องแล้วล็อคประตูไว้ แม้เขาจะเ
“ เราเลิกกัน…เถอะ “ เธอระบายลมหายใจออกมาช้าๆ เพื่อข่มกลั้นน้ำตาที่พยายามจะประทุออกมาให้ได้นั้นเอาไว้ มองตาคู่โตจ้องมองชายหนุ่มที่ยืนนิ่งสติหลุดไปแล้ว ไนยะจ้องเธออย่างเจ็บปวด เมื่อได้สติก็รีบขยับเข้าไปพยายามจะกอดรั้งเธอไว้ แต่ณิหลากลับทุบตีเขากลับ“ อย่ามาจับ! อย่ามายุ่งกับณิหลา ในเมื่อเราทั้งสองคนไม่มีอะไรเหมาะสมกัน ก็ควรจบกันเพียงเท่านี้ ปล่อย!! “ “ ไม่!! พี่ไม่ปล่อย! น้องจะตีพี่จะฆ่าพี่ให้ตายก็ได้ แต่พี่จะไม่มีทางเลิกกับน้อง “ ไนยะรีบกอดเอวของวรรณิหลาที่กำลังจะเดินหนีเขาไป ใบหน้าของเขาบัดนี้น้ำตาอาบท่วมซบลงที่แผ่นหลังบางของเมีย ขาทั้งสองข้างคุกเข่าลงกับพื้นอย่างคนไม่มีเรี่ยวแรง“ พี่ขอโทษนะณิหลา ทำไมน้องถึงจะทิ้งที่ไป พี่รักน้องพี่อยู่ไม่ได้แล้วถ้าไม่มีน้อง พี่เสียลูกไปคนหนึ่งแล้ว อย่าให้พี่ต้องเสียงน้องไปอีกคนเลยนะ พี่ขอร้อง ฮือ “ คนฟังยืนนิ่ง เธอเสียใจ เสียใจมาพอแล้ว เธอคงจะไม่คู่ควรกับคนที่ดูดีไปหมดทุกอย่างแบบคุณหมอไนยะหรอก เธอก้มลงมองมือของเขาที่แดงก่ำกอดรัดเอวเล็กไว้อย่างแนบแน่น มือเรียวยกขึ้นมาแกะมันออกอย่างจำใจ จากนั้นจึงหันมาผลักเขาจนเกือบหงายหลัง เธอส่ายหน้าจ้องเขาที่ยังค
ห้องพักของณิหลา ‘ณิหลาอยากเป็นแม่ของลูกๆ พี่ไหม ‘“ พี่อยากให้ณิหลาเป็นแม่ของลูกพี่จริงๆ เหรอ หรือแค่พูดให้ณิหลาตายใจ “ ณิหลานั่งน้ำตาซึมอยู่บนเตียงคนป่วย เธอบ่นพึมพำคิดถึงเรื่องวันนั้นที่ได้มีความสุขกับแฟนหนุ่ม แต่จนป่านนี้ก็ไม่รู้ว่าเขาหายหัวไปไหน จะรู้บ้างมั้ยว่าเธอทรมานมาก ตาหวานจ้องมองไปที่เพื่อนสาวที่นั่งหลับอยู่บนโซฟา ณิหลาลุกประครองร่างตัวเองลงจากเตียง และเดินลากเสาน้ำเกลือออกมายืนเหม่อลังเลอยู่ที่หน้าห้องพัก แต่สุดท้ายก็ตัดสินใจได้แล้วรีบเดินไปที่ห้องพักของคุณหมอแฟนหนุ่มของเธอ “ อ้าว ณิหลา นั่นจะไปไหน? “ หมอสากรณ์ที่เดินผ่านมาเห็นพูดแผ่วเบากับตนเอง แล้วเดินก้าวขาค่อยๆ ตามหญิงสาวไป ดวงตาของณิหลาจ้องมองเข้าไปในห้องพักที่ประตูนั้นเปิดแง้มอยู่ หูสองข้างของเธอได้ยินเสียงพูดคุยมีความสุขสนุกสนานของคนข้างใน จนเธอสงสัยว่าพี่หมอของเธอมีความสุขอะไรขนาดนั้น จึงค่อยๆ เดินเข้าไปแอบมองดู“ รามินกลับบ้านไปแล้วก็พักผ่อนเยอะๆ อย่าลืมกินข้าวกินยาตามที่หมอบอกด้วยเข้าใจมั้ย จะได้แข็งแรง ตัวโตเท่าลุงหมอเร็วๆ “ “ ครับ รามินจะทำตามที่ลุงหมอบอก แล้วลุงหมออย่าลืมไปเยี่ยมรามินกับแม่บ้างนะ รามินชอบ
สนามเด็กเล่น“ ไน รามินอยู่ที่นี้จริงเหรอ นี้มัน 3 ที่แล้วนะที่เราออกหา “ ดารินถามกลับคนที่เดินนำหน้าเธออยู่ “ ต้องอยู่สิ! “ เขาตอบเธออย่างมั่นใจ แม้ในใจเขาตอนนี้จะรู้สึกตุ่มๆ ต่อมๆ เรื่องอะไรอยู่ก็ไม่รู้ “ อะนั้น! รามิน!! “ ดารินร้องขึ้นเมื่อเห็นลูกชายนอนขดอยู่ที่ใต้ชิงช้าในสนาม“ โอ้ย ตายจริงทำไมตัวร้อนแบบนี้ล่ะ “ เมื่อเธอสัมผัสลูกชายก็รับรู้ถึงอายร้อนที่แผ่ออกมา ไนยะได้ยินจึงรีบเดินเข้าไปดู “ สงสัยไข้จะขึ้นเพราะนอนตากน้ำคาง เรารีบพากลับกันเถอะ “ เขารีบอุ้มเอาเด็กแล้วพากลับมาที่โรงพยาบาลเช้าของวันต่อมา “ ไอ้…หมอไนกลับมาหรือยัง “ สากรณ์เดินถามไปทั่วโรงพยาบาลหลังจากที่มาถึง“ ยังไม่ทันได้เห็นนะคะหมอสากรณ์ “ แต่ก็ยังไม่มีใครทันได้สังเกตว่าคนถูกถามหาได้เข้ามาหรือยัง “ อือ “ ณิหลาที่หลับไปตั้งแต่ตอนนั้นเพิ่งได้สติลืมตาขึ้นมา “ ตื่นแล้วเหรอลูก “ ณัฐลีที่มาเฝ้าณิหลาตั้งแต่เช้า รีบลุกจากโซฟาเมื่อเห็นคนบนเตียงขยับ พลอยเองที่ยืนพิงกำแพงอยู่ ก็รีบเดินเข้ามายืนใกล้ ณิหลารีบเงยหน้าจ้องมองคนทั้งสองสลับกัน แล้วคิดไปถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อคืน “ ณิหลาเป็นอะไรคะ “ ณิหลาจ้องหน้าของณัฐลีด้
“ เอาจริงเหรอสรรหา “ สรรหาและเพื่อนโจรของมัน ยืนหลบทำตัวลับๆ ล่อๆ เพื่อหาโอกาสเข้าปล้นบ้านที่พวกมันหมายตาไว้“ มึงจะกลัวอะไรก่าน บ้านหลังนี้มีแค่คนแก่คนเดียว กับผู้หญิงตัวเล็กๆ เท่าลาอีกสองคน กูกับมึงเอาอยู่น่า แค่นี้สบายมาก “ “ แล้วเรื่องนี้อาวิสิตรู้ด้วยไหมวะ “ สรรหารีบส่ายหน้า“ รายนั้นไปหาทางแก้แค้นอีณิหลาอยู่ ไม่รู้ว่าถึงไหนแล้ว ไม่งั้นกูจะชวนมึงมาช่วยปล้นทำไม ไป! ไปเตรียมตัวได้แล้วบ้านหลังข้างกันก็ไม่มีคนอยู่ สะดวกจะตาย อะไรที่จะทำให้มีเงินเลี้ยงปากเลี้ยงท้องอะ รีบๆ ทำไปเถอะ “ “ เฮ้อ…” ณิหลายืนถอนหายใจอยู่หน้ารั้วบ้านของหมอไนยะ เธอเดินเข้าไปแล้วล้วงเอากุญแจสำรองที่แฟนหมอเคยให้เธอไว้ออกมาเปิดประตูเข้าไป “ เราจะคิดถึงเขาทำไม “ หลังจากเดินเข้ามาในบ้านก็เห็นแต่ความทรงจำของเธอกับเขา หญิงสาวส่ายหน้าไปมาเพื่อสะบัดความคิดพวกนั้นออกไป “ อ๊าย! “ “ เสียงอะไร! “ ณิหลาสะดุ้งตกใจเมื่อได้ยินเสียงกรีดร้องดังมาจากบ้านหลังข้างๆ “ พวกแกเป็นใคร จะทำอะไรให้พวกฉัน “ ณัฐลีตอนนี้ถูกจับมัดไว้กับสาวใช้ จ้องพวกโจรสองคนที่ใส่หมวกไอ้โม่งปิดบังหน้าตา “ ถ้าพวกมึงอยู่กันเงียบๆ พวกกูก็จะไม่ทำอะไรให้หรอก
เจระวี คาเฟ่ “ ฮาฮ่า สมน้ำหน้าชอบไปไหนมาไหนไม่บอกไม่กล่าวให้คนอื่นรู้ สันดานมึงตั้งแต่น้อยเลยไอ้ไน “ พลอยเจนฟังเพื่อนเล่าจบก็รีบสวดยับซ้ำเติมทันที “ ทั้งเปียกทั้งยับเยินเลยนะมึง “ หนึ่งเดียวยื่นหลอดยาในมือให้คุณหมอแล้วนั่งลงข้างกัน พลอยเจนรินน้ำใส่แก้วให้เพื่อน แล้วหันมารินใส่แก้วให้ตัวเอง “ จีนนี่ดูอะไรอยู่ “ ทุกคนต่างหันไปจ้องเสี่ยโอมที่นั่งข้างจีนเน่คิ้วยุ่ง เพราะเขามองหญิงสาวดูละครน้ำเน่ามาได้สักพักแล้ว “ เอ้า ถ้าโอมไม่อยากจะดู ก็หันหน้าไปทางอื่นสิ “ สาวติดละครจึงหันไปพูดกับคนข้างๆ อย่างไม่พอใจ “ ดูหนังอะไรก็ไม่รู้ ได้กันครั้งเดียวติดลูกเลย น้ำเชื้อมันแรงขนาดนั้นเลยเหรอวะ “ “ อะแห่ก!! “ พลอยเจนกับไนยะที่กำลังจิบน้ำถึงกับสำลักพร้อมกันที่ได้ยินที่เพื่อนโอมพูด “ อะไรของพวกมึงเนี่ย ทำตัวมีพิรุธน่ะ “ เสี่ยโอมมองเพื่อนทั้งสองสลับกันอย่างจับผิด “ มึงก็พูดได้สิก็ตัวมึงมันไม่มีน้ำยาเหมือนในบทหนังน่ะ “ พลอยเจนจึงปากแซ่บใส่เพื่อเปลี่ยนเรื่องคุย “ อ้าว ก็ยังไม่ได้แต่งงาน ยังไม่มาก็ถูกแล้ว ใครจะเหมือนไอ้หนึ่ง! “ เสี่ยโอมเริ่มโยงมั่วไปหาคนนู้นคนนี้ “ เอ้า แล้วมึงจะมาหาเรื่องโยงกู
บ้านพงษ์พิสิฐ“ อ้าวไน ทำไมถึงกลับมาแล้วล่ะ “ ณัฐลีซึ่งนั่งจิบน้ำชาอยู่หน้าบ้านเห็นลูกชายเดินเข้ามาในบ้าน ก็ลุกเดินเข้าไปหา “ ไนมาก็ดี เอื้อยมันทำปากหม้อญวนที่ลูกชอบด้วยนะวันนี้ อยู่กินก่อนนะลูก “ ณัฐลีเดินไปจับแขนลูกชาย จากนั้นจึงหันหน้าร้องเรียกไปที่ครัว“ เอื้อย เอาปากหม้อญวนมาเสิร์ฟคุณไนหน่อยเร็ว “ “ ค่ะมาละค่ะ เพิ่งจะเอาออกจากเตาร้อนๆ เลย “ แม่บ้านถือถ้วยปากหม้อญวนเดินเข้ามาหา ไนยะก็ยกมือขึ้นปิดจมูกอัตโนมัติ“ เหม็น เอาออกไปไกลๆ นะ “ “ ห๊ะ เหม็น เหม็นอะไร “ เอื้อยก้มดมถ้วยปากหม้อญวนในมือแล้วรีบเดินหันหลังกลับไป คนเป็นแม่ก็จ้องลูกชายอย่างกังวลปนความสงสัย “ แม่ทำแบบนี้ทำไม “ ก่อนที่ณัฐลีจะสะดุ้งสิ่งที่ลูกถาม“ อะไร แม่ไปทำอะไรให้ “ เธอตีหน้าซื่อถามลูกชายกลับ ทั้งที่รู้อยู่แก่ใจว่าลูกหมายถึงอะไร“ ก็เรื่องดารินไง ผมรู้นะว่าเป็นฝีมือแม่ “ไนยะจ้องหน้าแม่อย่างใจเย็น “ เอาอะไรมาพูดไน ดารินเธอไม่สบายจริงๆ แม่จะไปทำอะไรแม่ก็เคยเป็นหมอนะ “ “ ผมไม่ได้หมายความว่าแบบนั้น แม่สั่งให้ดารินทำให้ผมกลับมาที่นี้ไม่ได้ ใช่มั้ย “ ไนยะเริ่มถามด้วยท่าทีโมโหมากขึ้น“ เพราะตั้งแต่วันที่แม่โทรไปบอกผม
บ้านพลอย“ อ้าว เห็นมาเอาเสื้อผ้าไปวันก่อน นึกว่าแกจะค้างกับพี่หมออีก 2-3 วันซะอีก “ พลอยไพรินเห็นเพื่อนเดินคอตกเข้ามาในบ้านก็ซักถาม แต่คนโดนทักนั้นไม่พูดเอาแต่เดินมานั่งที่โซฟาในบ้าน แล้วโน้มหน้าลงไปซบไหล่เพื่อนที่นั่งอยู่ข้างกัน“ ฉันกลัวเสียพี่หมอไปว่ะพลอย “ “ ทำไมแกถึงพูดแบบนี้ “ “ ฉันกลัวตัวเองจะดีไม่พอ ที่พี่เขาจะอยากอยู่ด้วย “ คนพูดสะอึกเพราะน้ำตาเริ่มไหล “ ทำไมแกถึงคิดแบบนั้น พี่หมอเขาก็ดูรักแกมากนี้ณิหลา “ พลอยใช้มือช่วยเช็ดน้ำตาให้เพื่อน“ ฉันไม่รู้ “ “ เอ้า ไม่เอาน่าแกไม่ร้องสิ “ 2 วันต่อมา“ ไนไปไหน ?” ดารินที่ตื่นนอนมาไม่เจอหมอไนยะก็รีบถามกับนาราที่กำลังเดินเอาข้าวเช้ามาให้เธอ“ หมอไนเขาเอามือถือไปซ่อมค่ะ แล้วจะเลยไปเอายาให้คุณที่โรงพยาบาลด้วย “ “ อ๊าย!!! “ ดารินกรีดร้องออกมาอย่างขัดใจ “ คุณจะร้องโวยวายทำไมกันคะ “ นารารีบวางจานข้าวแล้ววิ่งเข้ามาห้ามปราม ใจคอแม่ดารินคนนี้จะไม่ให้คุณหมอไนยะได้มีโอกาสออกไปไหนบ้างเลยหรือไง “ แม่ครับ เดี๋ยวลุงหมอก็กลับมา “ รามินเดินเข้ามาหาแม่ แต่ดารินที่ดูเหมือนสติจะหลุดลอยไปแล้วรีบดึงลากลูกชายขึ้นมาบนเตียงแล้วบีบคอ อย่างกับเห็นผู้ร้า
“ นี้ก็มืดแล้ว ไหนพี่หมอบอกว่าจะกลับมาพาไปกินข้าว แต่จนป่านนี้ยังไม่มาให้เห็นเลย แชทไปก็ไม่อ่าน ทำอะไรอยู่กันแน่“ ณิหลาเดินบ่นอยู่หน้าบ้าน เฝ้าคอยมองไปที่ถนน หวังว่ารถของแฟนหนุ่มจะขับกลับมาหาเธอตามที่ได้บอกไว้ “ รอไนเหรอ “ เสียงคุ้นหูดังอยู่ทางด้านหลัง ณิหลารีบหันไปมองก็เจอเข้ากับณัฐลีและอ้ายยืนรอพูดกับเธออยู่ ณิหลายกมือไหว้หญิงกลางคน“ ไม่ต้องรอหรอก ไนคงไม่มาแล้วละ “ ณิหลาจ้องมองคนพูดด้วยความสงสัย“ ทำไมคะ? “ “ เพราะว่าคุณไนเขาไปดูแลแฟนเก่าที่ชานเมืองยังไงละค่ะ “ แม่บ้านที่ยืนข้างณัฐลีเป็นคนพูด “ แฟนเก่า? “ ณิหลามีท่าทีตกใจกับสิ่งที่ได้ยิน ไหนพี่หมอเคยบอกว่าไม่เคยมีแฟนมาก่อนไง “ เฮ้ย อีอ้ายมาพูดว่าแฟนเก่าได้ยังไงกัน “ ณัฐลีทำทรงหันไปว่าคนใช้ แล้วหันมาพูดกับคนตรงหน้า “ ไม่ใช่แฟนเก่าหรอกณิหลา ก็แค่คนที่ไนแอบรักแอบชอบสมัยเรียนเฉยๆ ก็คนชื่อดาริน ที่ฉันเคยพูดให้เธอฟังไง เห็นว่าไปช่วยดูแลแถมไปคนเดียวอีกน่ะ ไม่รู้ว่าแบบนี้ความรู้สึกเก่าๆ จะกลับมาหรือเปล่า แม่ละห่วงๆ “ แม้จะพูดเช่นนั้นแต่เธอก็ต้องการให้คนตรงหน้ารู้สึกเจ็บปวด อย่างไรเสียณัฐลีก็จะไม่เอาวรรณิหลาเป็นสะใภ้“ นี้ไม่รู้ว่าเขาเป