ตอนที่ 45 อดีตของสองพี่น้อง 1

“ อีณิหลามึงทำกูเสียหน้าหมด ไม่ใช่แค่กูที่เสียหน้า พี่สาวมึงก็เสียหน้าไปด้วย “ สลาพ่อของวรรณวิสาและวรรณิหลา ต่อว่าลูกสาววัย 10 ขวบ หลังจากที่กลับมาถึงบ้าน เพราะณิหลาไปสร้างวีรกรรมอันเจ็บแสบให้กับผู้มีพระคุณของเขา 

“ ก็ณิหลาบอกพ่อไปแล้วไง ว่าณิหลาไม่อยากทำ พ่อก็ยังบังคับณิหลาให้ปลอมเป็นวิสาเอง ณิหลาไม่ได้เต็มใจสักหน่อย “ ณิหลาโวยวายใหญ่ เนื่องจากวันนี้พี่สาวฝาแฝดของเธอไม่สบาย พ่อจึงให้ณิหลาใส่กระโปรงสวมรอยเป็นวิสาไปเต้นแร้งเต้นกาให้คนอื่นดู ทั้งที่เด็กหญิงไม่อยากจะทำ แล้วมันก็ไม่ใช่ครั้งแรกเสียด้วย หลายครั้งเลยที่วิสาไม่สบายขึ้นมา สลาก็จะให้ณิหลาปลอมเป็นพี่สาวเพื่อให้เธอไปเอาใจเจ้านายของเขา ซึ่งผู้มีพระคุณคนนั้นก็ให้ทุนการศึกษามา แต่ให้แค่วิสา ส่วนณิหลากลับไม่ได้อะไรเลย 

“ นี้มึงกล้าเถียงกูเหรอห๊ะ! “ สลาเอามือหยิกแก้มลูกสาวด้วยความโมโห ทำไมลูกสาวของเขาไม่เกิดมาน่ารักเรียบร้อยเหมือนกัน ทำไมถึงได้มีเจ้าเด็กดื้อคนนี้มาด้วย 

“ ที่กูให้มึงทำแบบนี้ก็เพราะอนาคตของพวกมึงสองพี่น้องนะ “ 

“ อนาคตของวิสาคนเดียวน่ะสิ พ่อก็บอกณิหลาทุกวันว่าจะให้ณิหลาเรียนถึงแค่มัธยม แล้วจะให้วิสาเรียนต่อคนเดียว “ 

“ แล้วตอนนี้มึงจบมัธยมแล้วเหรอ หรือมึงอยากจะจบแค่ประถมห๊ะอีณิหลา กูไม่มีเงินส่งพวกมึงสองคนเรียนพร้อมกันหรอกน่ะ “ สลาพูดแล้วใช้มือฟาดไปที่หลังหูของลูกสาว ณิหลาก็มองพ่อด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจ 

“ การที่พวกแกคนใดคนหนึ่งมีคนมอบทุนส่งเสียให้เรียน มันก็ช่วยแบ่งเบาภาระฉัน พวกแกถึงจะได้เรียนไปพร้อมกันไง มันไม่ดีหรือ “ พอเห็นว่าลูกสาวจะร้องไห้ สลาก็รีบอธิบายให้ลูกเข้าใจ

“ แต่ณิหลาไม่อยากเป็นตัวแทนของวิสานี่ ถ้าวิสาไม่สบายทำไมพ่อไม่ยกเลิกนัด ณิหลาไม่อยากแสร้งทำเป็นคนอื่น “ ณิหลาร้องไห้ดุพ่อทั้งน้ำตาจากนั้นจึงวิ่งหนีไป มาแอบหลบร้องไห้คนเดียวที่หน้าบ้าน วิสาที่ได้ยินเสียงพ่อกับน้องทะเลาะกันก็ลุกจากเตียงเดินมาหาน้อง 

“ ณิหลา วิสาขอโทษที่ทำให้ณิหลาต้องลำบากแล้วต้องโดนพ่อด่าแบบนี้ “ 

“ ไม่ต้องมายุ่ง ถ้ารู้สึกผิดจริง ทำไมแกถึงไม่สบายทุกครั้งที่ต้องไปกับพ่อ ทำไม “ ณิหลาที่โมโหลุกดึงผมเปียของวิสา จนเจ้าของร่างร้องโอดโอย

“ โอ้ยเจ็บ! ณิหลา!วิสาเจ็บ! “ 

“ อ้าวๆ สองพี่น้องเนี่ยทำอะไรกัน “ สากรณ์ที่อยู่บ้านหลังข้างกันไปยินเสียงเด็กหญิงทั้งสองทะเลาะหยุมหัวกันจึงรีบเดินมาห้าม 

“ อย่ามายุ่ง ผู้ใหญ่ก็อยู่ส่วนผู้ใหญ่สิ จะมายุ่งเรื่องของเด็กทำไม “ ณิหลาก็หันไปปากแซ่บใส่เด็กหนุ่มรุ่นพี่ทันที

“ อ้าว ไม่ยุ่งไม่ได้ ถ้าสองคนตีกันตายขึ้นมาจะทำยังไง พี่ก็บาปดิที่ไม่ยอมห้ามนะ “ 

“ ตอนนี้อีวิสามันเรียนมัธยมปีสุดท้ายแล้วใช่มั้ย “ วิสิตถามกับมะลิในวงเหล้า

“ เอ้อใช่แล้ว ถ้ามึงอยากได้มันทำเมีย มันเรียนจบมึงก็ไปขอเอามันมาทำเมียสิ “ 

“ บ้าเหรอ ไอ้สลามันจะยอมรับกูเป็นลูกเขยหรือไง นี่มะลิกูมีอะไรอยากให้มึงช่วย “ วิสิตจับเอาสร้อยทองในกระเป๋ามาให้แก่มะลิ หวังติดสินบนห้ามไม่ให้มะลิกล้าปฏิเสธ คำร้องขอของเขา 

วันหนึ่งณิหลา กลับมาจากการไปติวหนังสือที่บ้านเพื่อน กลับมาก็มืดค่ำแถมยังไม่มีใครอยู่บ้านเพราะช่วงนี้พ่อของพวกเธอต้องไปทำงานต่างจังหวัดนานๆ ถึงจะกลับที ข้างนอกเองฟ้าก็กำลังมืดอึมครึมเนื่องจากฝนตก

“ คนที่กลับมาไม่ใช่อีวิสาเหรอ “ มะลิเองกำลังยืนแอบอยู่หน้าบ้าน

“ มันอยู่ในบ้านเหรอ? “ ไอ้วิสิตเดินถือแก้วเหล้าเข้ามาหา มะลิที่เห็นก็มีท่าทีตกใจเพราะไม่คิดว่ามันจะมาไวขนาดนี้ 

“ ใช่ อีวิสามันอยู่ในบ้าน “ 

“ งั้นกูไปก่อน “ วิสิตยิ้มอย่างชอบใจแล้วเดินดุ่มๆ เข้าไปในบ้าน

“ เมื่อไหร่วิสาจะกลับมาเนี่ย เดี๋ยวก็ได้ตากฝนกลับแน่เลย ชักช้าตลอด “ สาวน้อยรวบผมขึ้นสูง วรรณิหลากำลังเดินปิดประตูหน้าต่างไปทั่วบ้าน เพราะตอนนี้ฝนเริ่มตกหนักขึ้นเหมือนพายุจะมาอยู่รอมร่อ

“ อะ! ลุงวิสิต มาหาใคร พ่อไม่อยู่นะ “ ณิหลาสะดุ้งเมื่อหันไปเห็นร่างของวิสิตเดินเข้ามาทางประตูบ้าน

“ กูมาหามึงนั่นแหละวิสา “ วิสิตวางแก้วเหล้าในมือไว้ที่โต๊ะ แล้ววิ่งพุ่งตัวมาใส่หญิงสาว ณิหลาเห็นแบบนั้นก็ตั้งท่าจะวิ่งหนีแต่ดันถูกไอ้วิสิตดึงขาจนเธอล้มลงไปนอนกองอยู่ที่พื้น 

“ แกจะทำอะไร!! “ 

“ ก็เอามึงทำเมียไง วิสา! “ หญิงสาวส่ายหน้า 

“ อย่านะ! “ ณิหลาดิ้นรนสุดชีวิต ทั้งถีบทั้งเตะเพื่อให้ตัวเองหลุดพ้นจากคนถ่อย แต่แรงหญิงตัวเล็กๆ มันจะไปสู้แรงชายได้อย่างไร ไอ้วิสิตขึ้นคร่อมเธอ มือของมันดึงเสื้อเชิ้ตนักเรียนของเธอจนกระดุมขาดไปหลายเม็ด หน้าของมันก้มลงมาถูไถซุกไซ้ตามแก้มใส 

“ อย่า!! “ มือเล็กรีบดันมันออก “ ช่วยด้วย!! ช่วยฉัน—โอ้ย “ ณิหลาพยายามโวยวายร้องเรียกให้คนช่วย แต่ก็โดนไอ้วิสิตชกเข้าที่หน้าท้อง เธอจุกจนขดตัวโค้งงอ มือใหญ่ของมันพยายามที่จะแตะต้องลวนลามเธอ วินาทีนั้นณิหลาคิดว่าเธอคงไม่รอด คงจะได้เสียตัวในวันนั้นแล้ว

“ แกจะทำอะไรให้น้องฉัน “ แต่วิสาที่เพิ่งกลับมาถึง หญิงสาววิ่งเข้ามาใช้ไม้ฟาดไปที่หัวของไอ้วิสิตเต็มแรง พอมันหลีกตัวหลบเพราะเจ็บ วิสาก็รีบจูงน้องสาววิ่งมาหลบในห้องนอน ปิดประตูลงกลอนเอาไว้แน่น ฝนที่กำลังตกห่าใหญ่ ส่งเสียงฟ้าร้องฟ้าผ่าดังสนั่นหวั่นไหวไปหมด

“ ณิหลา ณิหลาไม่ต้องกลัวนะพี่อยู่นี่แล้ว “ วิสาที่เห็นว่าน้องสาวตัวสั่นด้วยความกลัวเธอก็เดินเข้ามาสวมกอดน้องสาวเอาไว้ 

“ มึงเปิดประตูให้กูเดี๋ยวนี้อีวิสา! “ สองพี่น้องสะดุ้งแรงเมื่อมีเสียงทุบประตูดังลั่น

“ ทำยังไงดี “ ณิหลาหันมาถามพี่สาวอย่างสั่นกลัว

“ ไม่ต้องกลัวนะณิหลา เดี๋ยวป้ามะลิก็กลับมาแล้ว “ สองพี่น้องยังคงคาดหวังว่าคนเป็นแม่เลี้ยงจะมาช่วยพวกเธอ

ปั่ง! เสียงประตูถูกถีบออกพร้อมกับร่างของไอ้วิสิตที่เดินกรอกเหล้าใส่ปากเข้ามาที่ประตู แสงฟ้าแลบก็สว่างขึ้นมาเป็นรอบๆ ยิ่งสร้างความหน้าหวาดกลัวให้สองสาวพี่น้องเข้าไปใหญ่ 

“ เอายังไงดี “ ณิหลาหันมาถามกับวิสาทั้งคู่ต่างหวาดกลัวไม่ต่างกัน แค่วิสานั้นมีสติมากกว่าเท่านั้นเอง 

“ นับหนึ่งถึงสามแล้วรีบวิ่งออกจากห้องเลยนะ “ วิสาหันมากระซิบบอกกับน้อง เมื่อเห็นไอ้วิสิตเดินผ่านเข้าประตูมา วิสาก็เริ่มนับ

“ หนึ่ง! สอง!! สาม!! “ สองพี่น้องวิ่งผ่านไอ้วิสิตไปคนละทางทำให้ไอ้วิสิตที่สับสนแยกไม่ออกว่าคนใดคือวิสา บวกกับมือของมันถือขวดเหล้าอยู่ จึงจับสองสาวไว้ไม่ทัน สองสาวคิดว่าตัวเองจะรอดแล้ว แต่ประตูทุกบานรวมถึงหน้าต่างล้วนถูกล็อคจากด้านนอก

“ ป้ามะลิ! ป้าทำอะไร! “ วิสาที่เหลียวเห็นว่าใครเป็นคนล็อคประตูขังพวกเธอ เธอก็รีบร้องเรียก

“ เปิด! เปิดประตู! “ ณิหลาทุบไปที่ประตูตาหวานก็เหลือบมองหลังไปดูไอ้วิสิตเป็นพักๆ 

“ ฮาฮ่า พวกแกหนีฉันไม่รอดหรอก ตอนแรกว่าจะเอาแค่อีวิสาคนเดียว แต่ได้มารวบสองเสียได้ “ วิสิตยืนแสยะยิ้มมองสองสาว

“ ช่วยด้วย ช่วยพวกเราด้วย ช่วยด้วย “ วิสาร้องโวยวาย สองพี่น้องพากันจับมือวิ่งไปทั่วบ้าน ไอ้วิสิตที่มือของมันถือขวดเหล้าวิ่งเข้าใส่พวกเธอ แววตาของมันนั้นเต็มไปด้วยตัณหา 

“ มึงจะไปไหน “ ร่างของชายแก่วิ่งมายืนประจันหน้ากับหญิงสาว 

“ อย่าทำอะไรให้ฉันเลย ขอร้องละ “ 

“ ฮาฮ่า กูต้องฟังมึงด้วยหรือไง “ 

“ อ๊าย! “ วิสาโดนไอ้วิสิตดึงผมเปียของเธอ ที่น้องสาวเพิ่งจะถักให้เมื่อเช้า หญิงสาวถูกลากให้นอนหงายลงที่พื้น

“ อย่า! หนีไป!! ณิหลา เข้าห้องไป! “ วิสาที่ถูกไอ้วิสิตขึ้นคร่อมรีบร้องเรียกสติน้องสาวที่เอาแต่ยืนตัวสั่น ณิหลาที่กำลังหวาดกลัวรีบหันหลังวิ่งหนี แต่เธอก็ถูกไอ้วิสิตขว้างแก้วเหล้าใส่กลางหลังจนร่างของเธอล้มลงไปนอนคว่ำที่พื้น เนื่องจากความเจ็บ เลือดสีแดงสดอาบขึ้นมาที่กลางแผ่นหลัง

“ ณิหลา รีบลุกแล้วหนีไป! “ ณิหลาหันหน้าไปมองพี่สาวที่กำลังถูกไอ้วิสิตทำร้าย มันต่อยเข้าที่ท้องเธอ ถอดเสื้อผ้าของเธอออกแล้วกำลังเริ่มบทสวาทข่มเหงรังแกหญิงสาว ณิหลาที่ทั้งเจ็บและกลัวรีบคลานเข้าห้องของคนเป็นพ่อแล้วล็อคประตูขังตัวเองเอาไว้ข้างใน

“ อ๊า..อย่า โอ้ย เจ็บ อือ อา…อือ “ ณิหลาตัวสั่นหวาดกลัวรีบเอามือขึ้นอุดหู เธอต้องทนฟังเสียงพี่สาวร้องครางโอดโอยเพราะโดนคนเลวย่ำยีทั้งที่ตัวเธอไม่สามารถช่วยอะไรได้เลย วรรณิหลาตอนนี้เจ็บแสบไปทั้งตัว สติสตางของเธอเลื่อนลอย ดวงใจเต้นตุ๊บๆ เหมือนมันจะระเบิดออกมาอย่างไรอย่างนั้น

“ อ๊าย!!!!! “ เมื่อมันกลัวจนถึงขีดสุด เธอก็กรีดร้องออกมาอย่างอัดอั้น แม้ณิหลาจะกรี๊ดดังที่สุดเท่าที่ชีวิตของเธอจะเคยมี แต่ทว่ากลับไม่มีใครได้ยินเสียงเพราะฟ้าฝนที่มันเป็นใจให้คนชั่ว โหมกระหน่ำฝนเม็ดใหญ่พร้อมดลบันดาลเสียงฟ้าร้องดังสนั่น จนคนอื่นที่อยู่บ้านใกล้เรือนเคียงยังไม่มีใครร่วงรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับพวกเธอ 

 เวลาผ่านล่วงเลยไป ฟ้าฝนเริ่มผ่อนแรงกระหน่ำลง เสียงร้องด้วยความเจ็บปวดของพี่สาวฝาแฝดที่เงียบไป ทำให้สติของวรรณิหลาที่หลุดลอยไปนานแล้ววนกลับมาเยือนร่าง จนเธอที่เหม่อเหมือนไร้วิญญาณเริ่มมีสติ ณิหลาเปิดแง้มประตู มองออกไปก็เห็นวิสาที่ร่างกายเปื่อยเปล่านอนหายใจโรยรินอยู่กลางบ้าน 

“ วิสา!! “ ณิหลาเห็นแบบนั้นหัวใจของเธอก็แตกสลาย เธอรีบวิ่งเข้าไปพยุงร่างพี่สาว ให้ลุกนั่ง ตากลมจ้องไปที่ร่างสวยของคนพี่ที่บัดนี้เต็มไปรอยช้ำแดง และคราบเลือดที่บริเวณมุมปากและหว่างขา ณิหลาน้ำตาท่วมแก้มยกมือขึ้นปาดคราบเลือดตรงมุมปากของพี่สาว 

“ ณิหลาขอโทษ “ สิ่งเดียวที่ณิหลาทำได้ตอนนี้คือพร่ำเพ้อขอโทษคนในอ้อมแขน วิสาที่นอนนิ่งทั้งเหนื่อยกายเหนื่อยใจหายใจโรยรินเหมือนคนใจจะขาด สองพี่น้องนั่งกอดกันร้องไห้จนฟ้าสาง