ตอนที่ 39 ถอดเสื้อให้หน่อย

ทั้งคู่เดินกลับไปที่แผงช่วยพลอยไพรินเก็บของแล้วไปส่งเธอที่บ้าน จากนั้นทั้งสองจึงพากันนั่งรถไปที่บ้านของคุณหมอต่อ

“ อะ รูปที่พี่อยากได้ “ ณิหลาวางรูปของเธอไว้ตรงต้นขาของคนที่กำลังขับรถอยู่ เขาเหลือบมองเล็กน้อยแล้วก็อมยิ้ม

“ ไหนน้องเคยบอกพี่ว่าไม่ชอบถักเปียไง “ คนที่สายตากำลังจ้องที่ถนนพูด เพราะรูปที่เธอให้เขาเธอถักเปียหนึ่งข้าง ดูสวยน่ารักสมวัยมากๆ 

“ ก็ตอนนี้กับตอนนั้นมันไม่เหมือนกันนี่ค่ะ “ เธอพูดมือเล็กก็เอารูปจากกระเป๋าเงินคุณหมอมาใส่ที่กระเป๋าของตัวเอง แล้วเอารูปของเธอใส่แทนลงไปให้เขา 

“ เมื่อไหร่พี่ไนจะกลับมาเนี่ย “ อนิต้าที่ตอนนี้กำลังนั่งอยู่ที่โต๊ะหน้าบ้านของณัฐลีชะเง้อคอมองไปที่บ้านตรงข้าม 

“ นิต้ากลับบ้านไปได้แล้วลูก มันดึกมากแล้วนะ “ ณัฐลีที่เห็นว่าหญิงสาวไม่ยอมกลับไปเสียทีจึงเดินเข้ามาคุยด้วย

“ ถ้านิต้ากลับไปตอนนี้ นิต้าก็อดเจอพี่ไนสิคะ แล้วแบบนี้เมื่อไหร่พี่ไนเขาถึงจะชอบนิต้าขึ้นมาล่ะ “ ณัฐลีได้ยินแบบนั้นก็ถอนหายใจแรง แต่เมื่อเห็นว่ารถของลูกชายแล่นมาจอดที่หน้าบ้าน เธอจึงเดินตามอนิต้าไปที่บ้านนู้นด้วย 

“ พี่ไน นิต้า…” อนิต้ารีบวิ่งมาหาไนยะที่เพิ่งลงมาจากรถ แต่เธอก็ต้องหยุดเมื่อเจอเข้ากับวรรณิหลา

“ สวัสดีค่ะ “ ณิหลารีบยกมือไหว้ณัฐลีแม้คนแก่จะทำเป็นไม่สนใจเธอก็ตาม 

“ ขนกันกลับมาทำไมอีก “ ณัฐลีหันไปพูดกับลูกชายด้วยความไม่พอใจ

“ แม่ครับ ผมกับณิหลาเราคบกันอยู่ ผมจะพาแฟนมาบ้านไม่ได้เลยเหรอ “ ได้ยินลูกชายตอบมาแบบนั้นคนเป็นแม่ก็ถอนหายใจยาวแล้วรีบหันไปแดกดันหญิงสาว

“ เฮ้อ ผู้หญิงดีๆ ที่ไหนเขาจะตามติดมานอนบ้านผู้ชายแบบนี้กัน “ 

“ ณิหลาไม่สนใจหรอกค่ะว่าคนอื่นจะคิดยังไง แต่ณิหลาคิดถึงพี่หมอ อยากเห็นหน้าพี่หมอ ณิหลาก็ตามพี่หมอมาเลย ไม่สนใจเสียงนินทาว่าร้ายพวกนั้นหรอก “ ณิหลากอดแขนแฟนหนุ่ม การตอบกลับด้วยท่าทีนิ่งเฉยของเธอ ทำให้ณัฐลีรู้สึกเจ็บๆ คันๆ เหมือนโดนเหน็บ

“ แม่ณัฐมันหาว่าแม่ณัฐขี้นินทาหรือเปล่าคะ “ อนิต้าก็รอแต่จะเป่าหู ณัฐลีจึงหันไปกรี๊ดใส่หน้าเธอแล้วรีบเดินหนีกลับบ้าน นิต้าจึงหันมาจ้องอีกสองคน เธอมองณิหลาด้วยสายตาไม่ค่อยจะเป็นมิตรบวกกับที่เคยโดนถีบไปสองครั้ง นิต้าจึงยอมถอยให้ไปก่อน

“ คุณหญิงคะ มากันดึกๆ แบบนี้จะมาทำอะไรได้ล่ะคะ ถ้าไม่ใช่มาทำเรื่องแบบนั้น “ แม่บ้านชื่ออ้ายที่เห็นนายตนเดินมานั่งที่โซฟาก็รีบเดินเข้ามาเสี้ยม ณัฐลีจึงหันตาขวางใส่เธอ

“ อุ้ย ขอโทษค่ะคุณหญิง “ 

ที่บ้านของคุณหมอหนุ่ม

“ อุ้ย ทำไมพี่หมอไม่ใส่เสื้อคะ “ ณิหลาที่เดินลงมาดื่มน้ำในห้องครัว หันหลังมาสะดุ้งเพราะเห็นไนยะเดินถอดเสื้อลงมาที่ครัว

“ พอดีพี่กำลังจะอาบน้ำน่ะ ว่าแต่ณิหลายังไม่อาบน้ำอีกเหรอ “ พอมองดูหญิงสาวที่ยังใส่ชุดเดิมอยู่เขาจึงถาม วรรณิหลาวางแก้วน้ำในมือลง

“ พอดีชุดที่ณิหลาเอามามันมีรอยขาดนะคะ เลยลงมาว่าจะมาหาเข็มกับด้ายด้วย “ เธอพูดติดขัดเนื่องจากสายตากำลังจ้องหน้าคมกับหน้าท้องของชายหนุ่มสลับกันด้วยใจเต้นตุ่มๆ ต่อมๆ 

“ อยากจับดูไหม “ คนที่มองออกว่าน้องคิดอะไรอยู่ โน้มหน้าเข้าไปถาม ทำเอาหญิงสาวเกือบตาหล่นออกมาจากเบ้า แต่ท่าทางของเธอมันกลับน่ารักน่าเอ็นดูจนเขาอยากจะแกล้ง ไนยะขยับเข้าไปใกล้คนน้องเรื่อย ๆ แล้วดึงเอามือเล็กมาจับทาบลงตรงที่หน้าท้องของเขา ปากอิ่มอ้าออกอัตโนมัติ นี้มันความรู้สึกอะไร ทำไมมันถึงร้อนวูบวาบขนาดนี้ ตาหวานที่จ้องมองอยู่ที่มือตัวเองคิด มือเล็กก็เริ่มลูบไล้ไปมาอย่างเผลอตัว คุณหมอหนุ่มเห็นแบบนั้นก็เกิดใจแตก เขาจับมือเธอให้ลูบต่ำลง นิ้วเล็กก็ดื้อสอดเข้าไปในหัวกางเกง

โคร่ม!! 

“ เฮ้ย!! “ เสียงดังโครมครามจากข้างบ้านทำให้ณิหลาตกใจรีบดึงมือกลับมาแนบตัว

“ เสียงอะไรคะพี่หมอ “ ไนยะถอนหายใจแรง เพราะเขารู้ว่าแม่คงแอบมองอยู่จากบ้านใหญ่แน่ ๆ หน้าคมแสดงถึงความไม่พอใจออกมา เขารีบเดินไปปิดประตูหน้าต่างบานเดียวที่ยังคงเปิดอยู่ให้ปิดลง

“ ไม่มีอะไรหรอก เดี๋ยวพี่เอาเข็มกับด้ายให้นะ “ เขาเดินไปที่ตู้เก็บของไม่นานก็เดินกลับมาพร้อมเข็มและด้าย ณิหลารับเอาของในมือเขาแต่เธอก็ยังอ้ำอึ้งเหมือนจะพูดอะไรแต่แค่ไม่กล้า

“ มีอะไรอีกหรือเปล่า “ เขาที่สังเกตเห็นจึงได้ถาม 

“ คือ เสื้อที่ณิหลาใส่อยู่ตอนนี้ “ เธอจ้องคนที่กำลังพยักหน้าทำเป็นเข้าใจ “ ซิปมันติดค่ะ “ แก้มกลมป่องลมออกมาเพราะรู้สึกเขินที่จะขอให้เขาช่วยรูดซิปที่หลังให้ คนมองอยู่ก็รู้สึกไม่ต่างไปจากเธอ มือใหญ่จับตัวณิหลาหันหลังให้เขา แล้วเกลี่ยผมสวยไปไว้ด้านหน้าของน้อง จากนั้นจึงใช้มือรูดซิปที่ติดลงให้เธอ แต่กว่าจะรูดซิปที่ติดลงได้เขาก็แอบกลืนน้ำลายลงคอไปหลายกลืนเช่นกัน 

“ เอะ! “ คิ้วหนากระตุกเข้าหากัน เมื่อซิปเสื้อของเธอไหลลงมายู่ที่กลางหลัง เผยให้เขาได้เห็นรอยแผลเป็นเล็กๆ ตรงนั้น

“ พี่หมอมีอะไรหรือเปล่า “ เธอที่เห็นเขานิ่งไปจึงรีบไต่ถามอย่างกังวล

“ แผลเป็นนี่น้องได้มายังไง “ ไนยะที่สงสัยเชื่อมโยงเข้ากับความฝันของเขา จึงได้เผลอปากเอ่ยคำถามนี้ออกมา คนตรงหน้าก็อ้ำอึ้งที่จะตอบเพราะเธอไม่อยากพูดถึงมันอีก แต่เพราะเธอจริงจังกับคุณหมอหนุ่ม จึงยอมเปิดปากบอกเขา

“ พอดีตอนมัธยมเกิดอุบัติเหตุนิดหน่อยนะคะ มันดูน่าเกียจมากเลยเหรอคะพี่หมอ “ 

“ ไม่หรอก “ ไนยะตอบหญิงสาวด้วยความรู้สึกสับสนบวกกลับท่าทางที่เธอไม่ค่อยอยากจะตอบ เขาจึงไม่เซาซี้ถาม

“ ว่าแต่ตอนจะมาพี่หมอบอกว่ามีเรื่องจะถามณิหลาไม่ใช่เหรอคะ “ เธอเปลี่ยนเรื่องพูดกับเขาเพราะไม่อยากคุยเรื่องแผลเป็นนั่น แต่พอเขาถามขึ้นมาจริงๆ มันกลับวกวนมาที่เรื่องเดิม เรื่องที่เธอไม่อยากพูดถึง 

“ คนชื่อวิสาคือใครเหรอ “ ไนยะถามพร้อมกับสังเกตปฏิกิริยาของคนตรงหน้าไปด้วย “ พอดีพี่ได้ยินสากรณ์พูดถึง พี่ก็เลยอยากจะรู้ น้องบอกให้พี่รู้หน่อยได้มั้ย “ หญิงสาวนึกคิดไปพักใหญ่ เธอจึงเดินมานั่งหันหลังใส่โซฟาตัวใกล้ๆ