ตอนที่ 42 คนที่ฝันถึงอาจไม่ใช่เธอ

“ ฝาแฝดอย่างนั้นเหรอ แล้วแบบนี้คนที่เราฝันถึงยังใช่ณิหลาอยู่ไหม “ คุณหมอไนยะนอนเอามือก่ายหน้าผาก พยายามนึกไปมา ถึงความรู้สึกของเขาจะบอกชัดเจนว่าชอบอยู่กับวรรณิหลา แต่ข้างในลึกลงไปแล้วเขากลับสงสัย ว่าคนที่เห็นในฝันอาจจะไม่ใช่ณิหลาของเขาอีกต่อไป 

“ แล้วถ้าเป็นวิสาจริงๆ เธอจะมาเข้าฝันเราทำไม “ เขาบ่นออกมาอย่างคนคิดไม่ตก 

หลายวันต่อมา 

“ ณิหลาไปกินข้าวได้แล้ว “ พลอยเดินเข้ามาตามณิหลาที่นั่งอยู่ในห้อง แต่กลับเห็นว่าเพื่อนมีสีหน้าแปลกไปเธอจึงได้เดินมานั่งลงข้างๆ 

“ แกเป็นอะไรหรือเปล่า ทะเลาะกับพี่หมอเหรอ ?” 

“ บ้า ฉันจะไปทะเลาะกับพี่เขาเรื่องอะไร “ 

“ เอ้า ก็ตั้งแต่วันเผาพ่อแกฉันก็ไม่เห็นพี่หมอแวะมาหาเลย นึกว่ามีเรื่องทะเลาะอะไรกันซะอีก “ พลอยจ้องเพื่อนด้วยความเป็นห่วง เพราะเธอสังเกตณิหลามาหลายวันแล้ว 

“ พี่เขาโทรมาบอกว่าช่วงนี้ไม่ค่อยว่าง ก็เลยมาหาไม่ได้ “ ณิหลาที่ยังเศร้าเรื่องพ่ออยู่พูดกับเพื่อน เพราะไม่อยากให้เพื่อนไม่สบายใจ พลอยที่รู้สึกว่ามันแปลกๆ กลัวเพื่อนสาวจะโดนผู้ชายหลอกก็ยังคงไม่วางใจ

“ ตั้งแต่วันไหน ที่เขาโทรมาบอกแกแบบนั้นนะ “ 

“ ก็วันนั้นนั่นแหละ “ 

“ วันนั้น? แต่นี่มันก็หลายวันแล้วนะ “ 

“ อ้าว พี่เขาอาจจะไม่ว่างจริงๆ ก็ได้ “ 

“ แกแน่ใจเหรอ ไหนแกเคยบอกว่าข้างบ้านเขามีผู้หญิงคนหนึ่งที่ชอบมาเกาะแกะเขาไง ไม่คิดว่าเขาจะไปกับคนอื่นบ้างเหรอ นี่ฉันไม่ได้จะพูดให้แกคิดเยอะน่ะณิหลา แต่ฉันเป็นห่วงแก พี่หมอเขาหล่อดูดีไปหมดขนาดนั้นน่ะ “ คำพูดของเพื่อนทำให้ณิหลานึกเห็นใบหน้าของนิต้าขึ้นมา แถมวันนั้นที่เขาไปบ้านยายนั่นแล้วยังถูกวางยากลับมาอีก 

“ อ้าว แกจะไปไหน “ พลอยทักเมื่อเห็นเพื่อนลุกไป

“ ฉันจะไปโทรหาพี่หมอ “ 

“ กินข้าวก่อนดีมั้ย “

“ ฉันยังไม่หิว แกไปกินก่อนเถอะ “ ณิหลาเดินออกมากดโทรหาแฟนหนุ่มอยู่ที่หน้าบ้าน พร้อมกับคิดว่าถ้าเขาไม่รับสายเธอจะเดินไปหาเขาที่บ้านเลย

[“ ฮัลโหล ณิหลา “] 

“ อะ พี่หมอนึกว่าพี่จะไม่รับสายแล้ว ณิหลาคิดถึง “ หญิงสาวพูดออกมาอย่างไม่มีเขินอาย แต่ปลายสายกลับเงียบ

“ พี่หมอ…” 

[“ ขอโทษทีณิหลา พอดีเมื่อกี้พี่เซ็นเอกสารอยู่น่ะ “] หญิงสาวเม้มปากเป็นเส้นตรงเมื่อฟังเสียงทุ้มที่ตอบกลับมาอย่างเฉยชา

“ ถ้าพี่หมอไม่ว่าง ณิหลาวางก็ได้ค่ะ” 

[“ เดี๋ยวๆ สิ พี่เองก็คิดถึงน้องเหมือนกัน ณิหลา”] หน้ามนเผยยิ้มเมื่อได้ยินประโยคนี้จากเขา เธอนึกว่าเมื่อกี้เขาไม่ได้ยินที่เธอพูดเสียอีก 

“ พี่หมอกินข้าวหรือยังคะ “ 

[“ ยังเลย พี่ยังทำงานอยู่น่ะ ว่าแต่น้องนั่นแหละกินหรือยัง ยิ่งไม่ชอบทานข้าวอยู่ “] 

“ ยังค่ะ ณิหลายังไม่หิว “ 

[“ ไม่หิวก็ต้องกินนะณิหลา มันจะเลยเวลาแล้วเดี๋ยวจะปวดท้องปวดไส้เอา รีบไปกินได้แล้วไป๊ “] ได้ที่เขาก็บ่นเธอใหญ่

“ พี่ไล่น้องเหรอคะ จะรีบไปหาใครกัน “ เธอพูดออกมาด้วยความน้อยใจแต่ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ทันได้สังเกต

[“ เสียใจครับวันนี้พี่ต้องนอนที่โรงพยาบาลคงไปหาใครไม่ได้หรอก แค่นี้ก่อนน่าพี่ต้องไปกินข้าวแล้ว น้องก็อย่าลืมกินข้าวละ “ ] 

“ อืม “ ณิหลาวางหูจากแฟนหนุ่มด้วยความน้อยใจ ทั้งที่บ้านกับโรงพยาบาลก็ใกล้กันแค่นี้เขาไม่คิดจะพาเธอไปกินข้าว หรือชวนเธอให้ไปกินด้วยกันที่โรงพยาบาลบ้างเหรอ 

“ เฮ้อ คิดอะไรของแกอยู่ณิหลา พี่หมอเขาต้องทำงาน “ เธอบ่นตัวเองให้คิดบวกเข้าไว้ ไม่ให้ไปสร้างความหนักใจให้เขา 

“ ณิหลา “ เสียงคุ้นหูดังมาแต่ไกล ณิหลาจึงรีบหันไปมอง

“ อ้าว พี่สากรณ์มาได้ยังไงคะ ไม่ได้ทำงานเหรอ “ สากรณ์ส่ายหน้าให้กับคำถาม ในมือของเขาถือถุงอะไรไม่รู้ดูอีรุงตุงนังไปหมด

“ ไม่ละ พี่ไม่ได้ขยันเหมือนไอ้ไนมันที่จะอาสาอยู่เวรแทนคนอื่น วันนี้พี่ขอมาฝากน้องกับณิหลาแล้วก็พลอยได้มั้ย “ มือใหญ่ยกถุงอาหารที่ซื้อมาโชว์ให้น้องดู 

“ พอดีว่าพี่กินข้าวคนเดียว มันไม่อร่อยนะ “ 

“ อืม ณิหลาก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่ค่ะ พี่สากรณ์ตามเข้ามาเลย “ ณิหลาเดินนำสากรณ์มาที่โต๊ะซึ่งมีพลอยไพรินกำลังนั่งรออยู่ 

“ แล้วลุงล่ะพลอย “ ณิหลาถามถึงอีกคนเมื่อมองหาแล้วไม่เจอ

“ โอ้ย รายนั้นอยู่ที่ร้านเหล้านู้น ไม่รู้จะกลับมามั้ย อ้าวพี่สากรณ์หอบอะไรมาเยอะแยะคะ“ พลอยหันไปยิ้มให้สากรณ์ที่เดินตามวรรณิหลาเข้ามา

“ ก็จะมาขอกินข้าวกับน้องๆ เนี่ยแหละ “ 

“ ถ้างั้น เดี๋ยวพลอยเอาไปใส่จานให้ค่ะ “ พลอยลุกขึ้นเอาถุงอาหารในมือสากรณ์แล้วก็เดินไปที่ครัว ณิหลามองที่ชายหนุ่มแล้วผายมือให้เขานั่งลง

“ พี่สากรณ์ “ เมื่อนั่งกันไปได้สักพักณิหลาก็เกิดมีคำถาม

“ หืม? ณิหลามีอะไรเหรอ “ 

“ ที่พี่บอกเมื่อกี้ว่าพี่หมอไนอาสาเข้าเวรแทนคนอื่น—”

“ อ๋อ เรื่องนั้นนะเหรอพี่ก็ไม่รู้เหมือนกัน ช่วงนี้เห็นมันขยันแปลกๆ อาสาทำนั่นทำนี้แทนคนอื่นไปหมด จนพี่เองก็สงสัยว่ามันได้มาหาณิหลาบ้างหรือเปล่า “ สากรณ์พูดจบก็จ้องหน้าคนตรงหน้าที่กำลังแสดงสีหน้าเป็นกังวล

“ ไม่เลยค่ะ “ เธอตอบเขาออกมาด้วยน้ำเสียงสิ้นหวัง ความคิดตีกันในหัวว่าเขาทำแบบนั้นทำไม

“ ว่าแล้วเชียว ไอ้นี่มันจะหวานได้ถึงไหนกัน “ 

“ พี่หมายความว่ายังไงคะ “ ณิหลารีบถามคนตรงหน้าทันทีตอนนี้คงไม่มีใครรู้จักแฟนหนุ่มของเธอดีเท่ากับสากรณ์แล้ว

“ ก็ไอ้ไนน่ะ สมัยเรียนมันไม่ยุ่งกับผู้หญิงไม่เจ้าชู้ก็จริง แต่มันร้ายเงียบน่า ผู้หญิงทุกคนในคณะต่างปลาบปลื้มมัน ทั้งที่มันเป็นหนุ่มแว่นหนา แต่งตัวโคตรเชย แล้วณิหลาคิดว่าผู้หญิงพวกนั้นไปชอบมันที่ตรงไหนล่ะ “ สากรณ์เว้นวรรคให้คนฟังได้คิดตาม 

“ ก็เพราะว่ามันแอบกินเงียบๆ ไง ณิหลาน้องก็ระวังไว้นะ “ เขาได้ทีก็รีบชงหวังให้ทั้งสองเลิกกัน พอเห็นสีหน้าเธอคิดตามที่เขาพูด เขาก็รีบใส่สีตีไข่เพิ่ม

“ ความจริงถ้ามันอยากจะมาหาณิหลาจริง มันก็มาได้แหละ แม่มันเป็นเจ้าของโรงพยาบาลน่ะ และอีกอย่างที่โรงพยาบาลก็ไม่ได้มีหมอแค่ 2-3 คนสักหน่อย ถ้ามันอยากมาจริงๆ ทำไมมันจะมาไม่ได้ นอกเหนือจากว่ามันไม่อยากมา “ 

“ อะแฮ่ม! อย่าเสี้ยมให้เขาทะเลาะกันสิคะ “ พลอยที่เดินเข้ามาได้ยินในตอนท้ายๆ พอดี จึงเข้ามาพูดด้วยอย่างไม่ชอบใจ เธอคิดว่าเขาดี ไม่คิดว่าจะเป็นคนแบบนี้ไปเสียได้ มือเล็กวางจานอาหารไว้บนโต๊ะแต่ดวงตาก็ยังมองดุที่ชายหนุ่ม

“ ทำไมต้องมองกันแบบนั้นด้วย “ สากรณ์ที่รู้สึกถึงรังสีอำมหิตจากสายตาหญิงสาวรุ่นน้องเขาก็รีบหลบหน้า

“ โอ้ย! “ แต่ก็โดนหญิงสาวเยียบเท้าเข้าให้ แล้วจึงเดินผ่านไป

“ อุ้ย! ขอโทษทีไม่เห็นน่ะ “