ตอนที่ 31 น้องเจอของแข็ง

บ้านหมอไน

“ ขอบใจมากน่ะพี่ ที่อุตส่าห์ขับรถมาส่ง “ เธอพูดพร้อมกับยื่นมือไปรับกุญแจรถจากเขา

“ น้องจะไปขอบใจมันทำไม “ แต่คนที่ยืนกอดคอหญิงสาวอยู่กลับว่าออกมาอย่างไม่ชอบใจ

“ เงียบไปเลยน่ะพี่หมอ ตัวพี่ยืนเองยังไม่รอดเลย “ ณิหลาจึงหันมาตีมือเขาพร้อมกับทำเสียงดุใส่

“ พามันเข้าบ้านไหวมั้ย? “ สากรณ์ถามด้วยสีหน้ากลั้นขำ

“ น่าจะได้อยู่ ว่าแต่พี่เถอะจะกลับยังไง ให้ณิหลาโทรเรียกวินหน้าปากซอยให้มั้ย ณิหลามีเบอร์นะ “ 

“ ไม่ต้องๆ พี่เช่าบ้านอยู่แถวนี้แหละ เดินๆ เอาก็ถึง “ 

“ อ๋อ ถ้าอย่างนั้นกลับดีๆ นะคะ “ ณิหลาโบกมือลาสากรณ์พอชายหนุ่มเดินหายไป เธอจึงรีบประคองร่างใหญ่ที่ยืนเบียดเสียดเธออยู่ให้หันเข้าบ้าน 

“ โอ้ย กว่าจะแบกขึ้นมาถึง “ วรรณิหลาทุ่มร่างใหญ่ลงเตียงเต็มแรง เพราะเธอแบกเขาขึ้นมาบนชั้นสอง ทีแรกจะให้นอนโซฟาก็กลัวว่าคุณหมอจะปวดตัว แขนเล็กยกขึ้นสะบัดไปมา เพราะรู้สึกชาไปหมด 

“ หลับไปแล้วเหรอ “ เมื่อสังเกตว่าคนบนเตียงนั้นนิ่งไป เธอจึงก้มหน้าลงไปจ้องเขา มือเล็กเอื้อมไปจิ้มที่หน้าอกของชายหนุ่ม

“ พี่หมอ ลุกมาเปลี่ยนเสื้อก่อนดีมั้ย เสื้อพี่เหม็นกลิ่นแอลกอฮอล์ขนาดนี้ “ เธอพูดพร้อมนั่งลงบนเตียงแล้วจับตัวเขาลุกขึ้นนั่ง 

“ เปลี่ยนเสื้อเหรอ? “ คนที่กึ่งหลับกึ่งตื่นบ่นพึมพำ แล้วรีบถอดเสื้อเชิ้ตสีดำของเขาออก เล่นเอาคนน้องที่นั่งข้างๆ ถึงกับตาเหลือกโผน ไม่คิดว่าผู้ชายที่ดูชื่อๆ ใสๆ อย่างคุณหมอไนยะจะมีหุ่นที่ลีนขนาดนี้ ณิหลามองไปยังก้อนเนื้อบนตัวเขาทั้งยังแอบคิดว่ามันจะแข็งขนาดไหนกันนะ คิดแล้วเธอก็รีบยกมือขึ้นปิดปาก ทำไมเขาถึงได้ดูเซ็กซี่ขนาดกันล่ะ

“ น้อง ยังไม่ไปนอนเหรอ “ เขาที่ตอนนี้งัวเงยยกมือขึ้นมาขยี้ตาไปมาถามกับเธอ ณิหลาจึงรีบเงยหน้าของตัวเองขึ้นมามองหน้าเขาแทนที่จะมองแค่ตรงนั้น?

“ นอน เดี๋ยวณิหลาไปค้นเสื้อตัวใหม่ให้พี่เปลี่ยนก่อน แล้วค่อยไปนอน “ เธอพูดเสียงกุกกักไม่เป็นคำ ก่อนจะรีบลุกยืน

“ เดี๋ยว!! “ 

“ อุ๊! “ แต่ก็โดนมือใหญ่ดึงแรง จนทำให้เธอล้มลงไปนอนทับเขาอยู่บนเตียง มือเล็กของเธอทาบลงตรงหัวนมของเขาเต็มแรง ณิหลารีบจ้องมือตัวเองแล้วก็กลืนน้ำลายลงคอไปกลืนใหญ่ ตาย ๆ ทำไมหน้าอกเขาถึงได้แข็งโป้กขนาดนี้กัน

“ อ้า น้องจับตรงนั้นไม่ได้น่ะ เดี๋ยวมันจะมีอารมณ์ “ 

“ เฮ้ย! “ เมื่อได้ยินเช่นนั้นณิหลาก็รีบดีดตัวลุกเพื่อไม่ให้มือโดนที่หัวนมของเขาอีก แต่ทว่าเธอกลับมาอยู่ในท่าที่นั่งคร่อมช่วงล่างของเขาไว้แทนนี่สิ 

“ เอะ! “ หญิงสาวหน้าซีดเมื่อรู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างกำลังค่อยๆ ดันอยู่ตรงสะโพกของเธอ 

“ อย่าบอกน่ะว่า…” ว่าคือไอ้นั่น? เธอนั่งทับไอ้นั่นของเขาอยู่เหรอ เมื่อคิดได้ดังนั้นหน้าใสก็แดงแจ๋เหมือนระเบิดกำลังจะแตก เธอกำลังเตรียมที่จะลุก แต่ก็โดนสองมือของเขาจับดึงไว้ 

“ ณิหลา ทำไมน้องทำแบบนี้ครับ? “ คนใต้ล่างพูดด้วยน้ำเสียงและแววตาที่แม่งโคตรยั่วเลย ปากอิ่มเม้มเป็นเส้นตรงดวงตาโตขึ้นด้วยความตกใจ

“ อ๊าย!! “ เธอรีบดีดลุกลงมาจากตัวเขาแล้วมายืนอ้ำอึ้งอยู่ข้างเตียง

“ ทำไม ทำไมมันถึงขยับได้ล่ะ “ มือเล็กเผลอชี้ไปที่หว่างขาของชายหนุ่ม ก่อนจะรีบเปลี่ยนยกขึ้นมาปิดปากตัวเองไว้ หลังรู้ตัวว่าพูดอะไรไม่คิดออกไป

“ ก็น้องทำนี่ “ ไนยะยกมือขึ้นปิดตา หน้าอายจัง

“ ทะลึ่ง! ณิหลาจะไปนอนแล้ว ส่วนเสื้อก็ลุกไปหาเองเลย “ คนบนเตียงจ้องคนที่วิ่งเอามือปิดหน้าออกไปด้วยท่าทีขบขัน 

“ โอ้ย เกือบไปแล้วมั้ยละมึง “ เขาเอามือขึ้นปิดตาแล้วก็หัวเราะชอบใจ ป่านนี้ณิหลาไม่กลัวเขาไปแล้วหรือไง 

“ อ๊าย “ ในห้องนอนวรรณิหลาเอาหน้าของเธอมุดใส่หมอนแล้วกรีดร้องออกมาเพื่อแก้เขิน จากนั้นเธอจึงลุกนั่งอมยิ้มอยู่บนเตียง

“ บ้า แกคิดอะไรอยู่เนี่ย “ ตัวเธอบิดไปบิดมาหลังจากมโนคิดไปต่างๆ นาๆ นี่พี่หมอไน ทำให้เธอกลายเป็นหญิงสาวผู้หมกมุ่นไปแล้วเหรอ 

กริ่ง โชคดีที่เพื่อนรักของเธอโทรมาขัดจังหวะเสียก่อน 

[“ ฮัลโหลแก ทำไรอยู่เหรอ ชีวิตรักช่วงนี้เป็นยังไงบ้างเอ้ย “] เมื่อณิหลากดรับสายเสียงแซวก็ดังขึ้นมาก่อนประโยคอื่น เล่นเอาเธอแทบอยากจะกรี๊ดใส่คนถามให้หูดับ 

“ ก็ปกตินี่“ แต่วรรณิหลาก็ต้องข่มความรู้สึกนั้นเอาไว้ก่อน 

[“ หู้ แต่พูดน้อยแบบนี้ฉันว่าไม่น่าจะปกติมั้ง แกมีอะไรฟินๆ ไม่เล่าให้ฉันฟังใช่มั้ย ฉันรู้จากพ่อแล้วน่ะ ว่าแกกับพี่หมอของแกคบกันอะ แกไม่คิดจะบอกฉันบ้างไง “]

“ เอ้า ก็แกไม่ได้ถาม ฉันก็คิดว่าเจอหน้าแกแล้วถึงจะบอกทีหลัง “ 

[“ สรุปคือคบกันจริงๆ ใช่มั้ยเนี่ย ได้ยังไงวะ เล่ามาเลยนะ “] พลอยไพรินที่อยากรู้อยากจะเห็นรีบถามคาดคั้นเพื่อน 

“ ก็เป็นงี้ไง พอฉันบอกแกก็อยากรู้อีก เดี๋ยวมันก็ต้องได้เล่ายาวเลย! “ ณิหลาบอกพร้อมยกหมอนขึ้นมาวางบนขาของเธอ 

[“ สรุปแกจะไม่เล่าเหรอ “] 

“ ก็ใช่ไง “ สองสหายโต้แย้งกวนกันไปมาอย่างนั้นสักพัก

[“ จ้ะ ไม่เล่าก็ไม่เล่า แต่แกก็ง่ายน่ะเนี่ย รู้จักกันยังไม่ถึงเดือนก็เก็บพี่หมอได้ซะแล้ว “] 

“ อ้าว ก็ชอบอยากได้ จะเล่นตัวทำไมให้มันเสียเวลาล่ะวะ ว่าแต่ทางแกเป็นยังไงบ้างอะ “ 

[“ เกือบแล้ว อีกสองวันพ่อก็จะพาฉันกลับแล้ว “ ]

“ อืม ดี ฉันคิดถึงแผงวาดรูปของเราจะแย่อยู่แล้ว “ 

[“ จ้ะ ไปนอนได้แล้วแม่คุณ มันดึกมากแล้วเนี่ย “] ณิหลาวางสายจากเพื่อนด้วยรอยยิ้ม เธอส่ายหน้าเบาๆ