ตอนที่ 29 ไม่ชอบถักเปีย

ร้านบุฟเฟ่ต์เนื้อย่าง 

“ โห่ กินบุฟเฟ่ต์เลยเหรอคะพี่หมอ อาหารจะย่อยไหมเนี้ย “ณิหลาหันมาถามคุณหมอที่กำลังจูงมือเธอเข้ามาหาที่นั่ง ซึ่งร้านนี้เป็นร้านใหญ่ที่ติดกับถนน ทั้งสองจึงเดินออกมาหาที่นั่งข้างนอกเพื่อรับลมธรรมชาติ

“ เอาน่ะ มื้อเดียวเอง ที่สำคัญพี่อยากเลี้ยงณิหลาให้ตัวอ้วนๆ “ เขาพูดพร้อมกับยกมือขึ้นยี้ผมเธอ ณิหลาก็เบ้ปากใส่เข้า แต่พอนึกอะไรออกจึงได้เอ่ยปากถามชายหนุ่ม

“ อืม ลุงสนุ๊กได้โทรหาพี่ไหมคะ เห็นตอนเที่ยงพลอยโทรมาขอเบอร์พี่กับณิหลาไป บอกว่าลุงอยากได้น่ะ “ 

“ โทรมาสิ ลุงสนุ๊กบอกพี่ว่าไอ้คนร้ายที่มันทำร้ายน้อง มันหนีไปได้ ลุงเขาเลยโทรมากำชับพี่ ว่าให้ดูแลน้องดีๆ ว่าแต่ลุงสนุ๊กเป็นลุงแท้ๆ ของน้องเหรอ“ 

“ ไม่ค่ะ ลุงสนุ๊กเขาเป็นเพื่อนกับพ่อณิหลา แล้วก็เป็นพ่อของพลอยอีกที ลุงเขาเห็นณิหลามาตั้งแต่เด็ก ก็เลยเอ็นดูรักใคร่เหมือนลูกนะคะ “ คนฟังพยักหน้าว่าเข้าใจที่เธอพูด 

“ ณิหลาโชคดีแล้ว ที่มีคนดีๆ คอยเป็นห่วงเป็นใย เพราะจากที่ลุงสนุ๊กโทรมาคุยกับพี่ เขาคงจะเป็นห่วงณิหลามาก มีขู่พี่ด้วยนะ “ พูดจบชายหนุ่มก็หัวเราะขบขัน เมื่อนึกถึงตอนที่ได้คุยกับคุณลุงของแฟนสาว 

“ ขู่อะไรคะ ลุงเขาขู่อะไรพี่ “ แต่คนฟังกลับรีบถามเขาด้วยท่าทีเป็นห่วง

“ ไม่มีอะไรมากหรอก เขาแค่บอกพี่ว่า ถ้าพี่ทำให้ณิหลาเสียใจ เขาจะมาจัดการพี่ “ 

“ แล้วกลัวไหมล่ะคะ “ เธอยักคิ้วใส่เขา ไนยะก็มองเธอด้วยรอยยิ้ม

“ ไม่กลัวหรอก เพราะมันจะไม่มีวันนั้น เหตุจากพี่หมอของณิหลาคนนี้จะไม่มีวันทำให้น้องเสียใจ “ มือหนายกขึ้นวางบนหัวเธอพร้อมกับก้มหน้าลงมาจ้องตากับคนตัวเล็ก วรรณิหลาจึงรีบหันหน้าหนี

“ แวะ ให้มันจริงเถอะค่ะ “ 

“ อ้าว ณิหลา ไม่เจอตั้งนานที่แท้ก็หนีไปมีแฟนเหรอ “ ตาแก่พุฒที่ขี่จักรยานผ่านมาตามถนนติดกับที่ทั้งคู่ยืนอยู่ มันจึงร้องทักหญิงสาว เนื่องจากมองเห็นเพราะเขตของร้านนี้กลั้นแต่รั้วต่ำระดับเอว 

“ มีอะไรมั้ย? “ ณิหลาจึงหันไปตอบกลับตาแก่อย่างไม่พอใจ ขนาดมาทานข้าวกับคนที่ชอบยังจะมาเจอกับมันอีก ดูท่าทีที่มันมองเธอสิ อย่างกลับว่าเป็นเจ้าของเธออย่างไรอย่างนั้น

“ ก็ไม่มีอะไร ก็แค่เสียดายของ “ พุฒพูดแล้วเงยหน้าขึ้นมองคุณหมอหนุ่ม ด้วยสีหน้ากลั้นหัวเราะ

“ ไม่คิดว่าจะไปอยู่กับไอ้หน้าจืดนี่ “ หญิงสาวที่ฟังอยู่เริ่มโมโหถกขากางเกงขากระบอกของเธอขึ้น เตรียมจะยันจักรยานมัน แต่มันก็รีบหนีไปเสียก่อน 

“ ณิหลาใจเย็นๆ ทำแบบนี้ไม่ได้นะ “ ไนยะรีบจับขาของณิหลาลง 

“ พี่หมอจะมาห้ามทำไมเนี่ย “ เธอหันไปโวยเขา ก่อนจะสังเกตเห็นว่าคนในร้านกำลังมองมาอยู่ หน้ามนจึงเผยยิ้มแก้เขิน

“ ว่าแต่เขาเป็นใคร ทำไมถึงมาว่าให้น้องแบบนี้ อายุก็ไม่ใช่น้อยๆ แล้ว “

“ ก็มันไงที่วางยาณิหลาวันนั้นอะ “ ณิหลาพูดออกมาด้วยความโมโหทำเอาไนยะตกใจอ้าปากค้าง

“ ห๊ะ! แล้วทำไมมันถึง…” เขายังพูดไม่จบ วรรณิหลาก็รีบพูดแทรก

“ แจ้งความไม่ได้หรอกค่ะ เพราะแม่เลี้ยงของณิหลาก็มีส่วนร่วม พ่อก็ไม่ยู่ ถ้าณิหลาเอาแม่เลี้ยงไปนอนคุก แล้วพ่อเกิดไม่ถูกใจขึ้นมา ณิหลาจะเป็นเรื่องเอา “ เธอพูดพร้อมกับถอนหายใจแรง เขาที่เห็นเช่นนั้นก็เผลอพ่นลมหายใจออกมาตามเธอ 

“ ถ้าอย่างนั้น พี่จะไม่มีวันปล่อยณิหลากลับไปเจอเรื่องแบบนั้นอีกแน่ “ คิ้วของคนพูดขมวดเข้าหากัน จนคนมองหลุดขำ เขาจึงจ้องหน้าเธอ

“ ขำอะไร มันตลกหรือไง “ 

“ เปล่าค่ะ แต่พูดแบบนี้ เป็นห่วงหนูเหรอ “ เธอพูดแล้วยื่นหน้าเข้าไปใกล้เขา

“ แน่นอนสิ “ คนที่จ้องอยู่ก็เผยยิ้ม

“ รีบไปหาโต๊ะนั่งเถอะค่ะ ณิหลายืนจนขาชาหมดแล้ว “ 

“ จ้ะ “ 

ทั้งคู่นั่งลง และเริ่มการทานอาหารของมื้อนี้ ณัฐชัยก็เอาแต่จ้องหน้าหญิงสาวตรงหน้าด้วยรอยยิ้ม คนอะไรเวลาเคี้ยวอาหารถึงได้ดูน่ารักเสียขนาดนี้ แก้มตุ้ยๆ ของเธอที่ขยับไปมามันช่างหน้ากัด

“ ยิ้มอะไรคะ พี่ไม่กินเหรอ “ คนที่เนื้อยังเต็มปากเงยหน้าขึ้นมาพูดกับเขา มือข้างหนึ่งก็เอื้อมขึ้นมาปัดผมยาวของเธอที่ปิวไปมาเพราะลมพัด ไนยะหลุดยิ้มขำ

“ มานี่ เดี๋ยวพี่มัดผมให้ดีกว่า “ เขาลุกจากเก้าอี้แล้วเดินอ้อมมาจะมัดผมให้แฟนสาว

“ ผมน้องเนี่ยทั้งยาวทั้งหอมเลยเนอะ แต่ทำไมพี่ไม่ค่อยเห็นน้องถักเปียเลย ผมสวยขนาดนี้ถ้าถักเปียคงสวยน่าดู “ เขาพูดกับเธออย่างเอ็นดู แต่เธอกลับตอบเขามาเสียงแข็ง จนเขานิ่งพูดไม่ออก

“ ณิหลาไม่ชอบ!ถักเปีย! “ 

“ อ้าว ณิหลามากินข้าวเย็นที่นี้เหมือนกันเหรอ ขอพี่นั่งด้วยคนสิ พอดีโต๊ะมันเต็มน่ะ “ เสียงของคนมาใหม่ทำให้ไนยะมีสติ เขาหันไปจ้องคนที่เดินยิ้มมาทางนี้

“ ได้สิคะ “ หญิงสาวหันไปตอบอย่างไม่ถามไถ่คนที่ยืนมองอยู่ 

“ วันนี้มันวันอะไรวะ เจอแต่คนรู้จักที่ไม่เข้าเรื่องเข้าราว “ เขาบ่นพึมพำถึงคนที่เดินมานั่งลงตรงข้ามกับแฟนสาวของเขา ไอ้หมอสากรณ์!