ตอนที่ 28 ว่าที่เจ้าสาวพี่ไง

“ โอ้ย อะไรอีกวะเนี้ย “ วรรณิหลาที่กำลังนั่งวาดรูปอยู่ที่โต๊ะหน้าบ้าน อนิต้าก็แอบเดินย่องเข้ามาดึงผมเธอ

“ คุณเป็นบ้าอะไร! “ 

“ ฉันก็จะมาเอาเลือดหัวแกออกไง “ อนิต้าจับกระดานวาดรูปของณิหลาขึ้นมาแล้วฟาดมันใส่เจ้าของผลงานซ้ำๆ จนวรรณิหลาก็ตั้งตัวไม่ทัน

“ โอ้ย อย่า! หยุดเดี๋ยวนี้น่ะ กว่าจะวาดได้ขนาดนั้น “ ณิหลาที่ห่วงงานมากเพราะใกล้ถึงกำหนดส่งลูกค้าแล้ว จึงโมโห ยกขาขึ้นตีนถีบอนิต้าไปเต็มแรง จนคู่กรณีล้มล้ม

“ โอ้ย อีหมาบ้า แกคิดว่าถ้าแกเอาชนะฉันได้ แล้วแม่ณัฐจะโง่เอาแกทำสะใภ้เหรอ “

“ ว๊าย ตายแล้ว “ ซึ่งมันก็พอดีกับที่ณัฐลีและคนอื่นเดินมาถึงพอดี 

“ หยุดน่ะ แกจะทำอะไรลูกฉัน “ คุณหญิงน้ำตาลรีบไปเอาตัวลูกสาวลุกขึ้น แล้วหันมาผลักวรรณิหลาจนร่างหัน 

“ พอเถอะพอ จะมาทะเลาะตบตีอะไรกันที่นี้ เอาละ คุณพี่น้ำตาล คุณพี่พาลูกสาวคุณพี่ กลับไปเถอะค่ะ “ ณัฐลีรีบเดินเข้ามายืนอยู่ระหว่างกลางของสองฝ่าย

“ น้องหมายความว่ายังไงน้องณัฐ นี่น้องจะรับนางเด็กสก๊อยนี้เป็นสะใภ้งั้นหรือ แล้วลูกสาวพี่ล่ะ “ 

“ ไม่ค่ะ ฉันไม่ได้พูดสักคำว่าจะยอมรับ ไม่ว่าใครทั้งนั้น “ ณัฐลีพูดพร้อมมองที่หญิงสาวทั้งสองสลับกัน คุณหญิงน้ำตาลเริ่มโมโห ณัฐลีก็รีบบอกถึงเหตุผล

“ คุณพี่ก็รู้ดีนะคะว่าเพราะอะไร คนดีๆ ที่ไหนเขาจะมาหาเรื่องตบตีคนอื่นแย่งผู้ชายแบบนี้กัน “ คุณหญิงน้ำตาลได้ฟังเช่นนั้นก็กลืนน้ำลายกลับลงคอ พร้อมมองไปที่ลูกสาวด้วยความรู้สึกขายขี้หน้า แล้วจึงรีบทรุดกระชากตัวลูกสาวเดินออกไปจากตรงนี้ 

“ ไปกลับ ฉันบอกให้แกอยู่เฉยๆ ทำไมแกไม่ฟัง นิต้า “ 

เมื่อสองแม่ลูกนั้นเดินหายไปแล้ว ณัฐลีจึงหันมามองหน้าวรรณิหลา ที่กำลังยืนหน้าแดงเพราะแรงตบ 

“ แต่อย่าคิดไปน่ะ ว่าฉันเข้าข้างเธอนะ “ ณัฐลีพูดกับคนตรงหน้าที่เอาแต่มองพื้นเสียดายภาพวาดที่พังของเธออยู่ คุณหญิงจึงเดินจากไป ณิหลาก็ถอนหายใจแรง จากนั้นเธอก็ก้มลงไปเก็บข้าวของบนพื้น

“ เฮ้อ พังหมดเลย แล้วเมื่อไหร่งานลูกค้าของฉันจะเสร็จเนี้ย “ 

แปะๆ เสียงฝ่ามือของวรรณิหลาที่นั่งตบยุงอยู่ที่โต๊ะหน้าบ้านเหมือนเดิม มืออีกข้างของเธอก็วาดรูปไปด้วย เพราะชิ้นงานที่อนิต้าทำของเธอพัง จึงทำให้เธอต้องทำใหม่ 

“ อ้าว ณิหลา ทำไมมานั่งตากยุงอยู่ตรงนี้ “ ไนยะที่พึ่งจะเลิกงานกลับมา สังเกตว่าหญิงสาวนั่งตบยุงอยู่ที่โต๊ะหน้าบ้าน เขาจอดรถแล้วจึงรีบเดินเข้ามานั่งข้างเธอ 

“ ณิหลาต้องรีบเร่งงานให้ลูกค้านะคะ “ 

“ แล้วนี้ไปทำอะไรมาทำไมผมเผ้ายุ่งเหยิงแบบนี้ “ เขายื่นมือมาลูบผมยาวของเธอเพื่อช่วยจัดทรงให้ ก่อนที่จะสังเกตเห็นว่า หน้าของเธอบวมแดง

“ ไปทำอะไรมา ทำไมหน้าแดงบวมด้วย “ ไนยะรีบจับที่ปลายคางของหญิงสาว แล้วใช้แรงเบาๆ หันซ้ายหันขวาสำรวจเธอ 

“ ไม่ได้เป็นอะไร ณิหลาแค่ปวดฟัน “ เธอรีบปัดมือของเขาออก 

“ ณิหลา นี่มันรอยฝ่ามือนะ จะหลอกพี่ทำไม บอกพี่มาเลยใครทำอะไรให้ “ เมื่อหญิงสาวได้ยินเช่นนั้นเธอก็รีบเหลือบขึ้นมาจ้องเขา ที่กำลังมองเธออย่างจริงจัง 

“ ก็ จะมีใครอีกล่ะคะ ก็ว่าที่เจ้าสาวของพี่ไง “ เธอจึงตอบประชดเขาเนื่องจากยังเคืองที่อนิต้าทำงานเธอพังอยู่ พูดจบเธอก็รีบหันกลับมาเก็บดินสอ พู่กัน ใส่กระเป๋า 

“ เจ้าสาวที่ไหนอีก พี่ก็บอกแล้วไงว่าไม่ได้เป็นอะไรกับอนิต้า ที่สำคัญพี่คบกับน้องอยู่น่ะ ณิหลา “ เธอจึงหันกลับมาจ้องหน้าเขาด้วยท่าทีนิ่งๆ 

“ ก็รู้ แต่คนนั้นเขาก็เป็นคนที่แม่พี่ชอบนี่ค่ะ “ 

“ แต่พี่ไม่ได้ชอบเขา แล้วพี่ก็ไม่โอเคด้วยที่เขามาทำกับผู้หญิงของพี่แบบนี้ “ เขาบอกพร้อมกับสีหน้าที่ไม่ชอบใจ ร่างสูงรีบลุกขึ้นยืน แต่ก็โดนมือเล็กของเธอดึงรั้งไว้

“ พี่จะไปไหน “ 

“ ก็จะไปจัดการนิต้าไง มาทำแบบนี้กับณิหลามันไม่ถูก “ 

“ ไม่ต้อง ณิหลาตีนถีบเธอเอาคืนไปทีหนึ่งแล้ว แค่นั้นก็เกินพอ “ คุณหมอหนุ่มรีบหันไปจ้องหน้าแฟนสาวเมื่อเขาได้ยินที่เธอบอก มุมปากของเขาก็เผยยิ้ม

“ แต่ว่า…” 

“ พี่หมอ พอคือพอเถอะนะคะ ตอนนี้ณิหลาหิวข้าวแล้ว “ เธอพูดเสียงอ้อนกับเขา นำให้ไนยะใจอ่อน เขานั่งลงข้างเธอแล้วก็ยื่นหน้าไปพูดด้วย

“ พอก็ได้ ถ้าอย่างนั้นวันนี้เราไปหาอะไรกินข้างนอกกันเนอะ “ คนฟังรีบพยักหน้าพร้อมกับรอยยิ้ม สองคนจึงช่วยกันเก็บของเขาไปไว้ในบ้าน