“ แล้วนี่กินข้าวเย็นหรือยัง ไปกินข้าวกับพี่ที่บ้านแม่ไหม “
“ หือ อย่าเลยค่ะ เดี๋ยวจะไม่ได้กินข้าวเอาน่ะ “ ณิหลารีบปฏิเสธเขาทันที ถ้าเธอไป คงได้ไปกัดกับแม่ของเขาอีกแน่ เธอไม่อยากดูแย่ในสายตาเขาไปมากกว่านี้แล้ว
“ ถ้าอย่างนั้นพี่จะให้เอื้อยหาอะไรมาให้กินนะ “
“ ไม่ต้องค่ะ เดี๋ยวณิหลาหาอะไรกินเองก็ได้ ว่าแต่ถ้าพี่กินข้าวกับแม่เสร็จแล้ว พาณิหลากลับบ้านได้มั้ย “ ไนยะทำหน้าแปลกใจทันที เธอไม่อยากจะอยู่กับเขาแล้วหรือ
“ ณิหลาแค่จะไปเอาของค่ะ “ เธอที่เห็นสีหน้าแปลกใจของเขา จึงรีบตอบเฉลยถึงเหตุผล
“ อืม ได้งั้นเดี๋ยวพี่เข้าบ้านไปอาบน้ำก่อน “ ชายหนุ่มเดินเข้าบ้านไป โดยมีณิหลายืนมอง เธอมองไปทั่วบริเวณบ้านสองชั้นโมเดิร์นหลังนี้ด้วยความแปลกใจ
“ ทำไมเวลาเราอยู่ที่นี้ ถึงได้รู้สึกว่ามีคนมองตลอดเวลาด้วยนะ “ พูดจบเธอก็ตัวสั่นเพราะอยู่ ๆ ก็ขนลุกซู่ หน้ามนรีบหันซ้ายมองขวาแล้วจึงรีบวิ่งเข้าบ้านตามไนยะไป
บ้านพงษ์พิสิฐ ทุกคนกำลังนั่งทานข้าวกันไปได้ระยะหนึ่งแล้ว ไนยะก็ยกแก้วน้ำขึ้นดื่มรวดเดียวหมด พร้อมลุกยืนขึ้น
“ จะไปไหน “ คนเป็นแม่รีบทักลูกชายทันที ไนยะจึงหันมาพูดกับแม่
“ กินข้าวเสร็จแล้วนี่ครับ ผมจะรีบไปตรวจสอบประวัติคนไข้ต่อ พอดีเอากลับมาทำที่บ้านด้วย “
“ ไม่ต้องรีบก็ได้ นั่งลงก่อน แม่มีเรื่องจะพูดด้วย นั่งลงสิหรือจะรีบไปหาใคร “ ณัฐลีพูดอย่างเด็ดขาด ทำให้ลูกหมอของเธอต้องนั่งลงที่เดิม ณัฐลีเห็นแบบนั้นจึงหันไปจ้องอนิต้าที่นั่งอยู่ตรงข้ามกับลูกชาย
“ ปีนี้น้องนิต้าก็ 26 แล้วน่ะลูก “
“ แล้วแม่จะมาบอกผมทำไม “
“ เอ้า ลูกเองก็ 30 แล้วไม่ใช่หรือ แม่ก็อยากอุ้มหลานแล้วน่ะไน ลูกจะทำแต่งานไม่ได้ “ คนพูดจ้องหน้าลูกชายแล้วเหลือบไปจ้องอนิต้า ไนยะที่รู้ดีว่าแม่คิดจะทำอะไร เขาจึงพูดตัดบทของแม่
“ คุณแม่อยากมีหลานแล้วเกี่ยวอะไรกับนิต้าด้วย เดี๋ยวผมมีกับแฟนให้แม่อุ้มก็ได้ “ ไนยะที่จะไม่ยอมให้แม่จับคู่ให้แน่นอน จ้องตาแม่อย่างไม่ยอมแพ้ จนณัฐลีอยากจะกรี๊ดออกมาเชียว
“ นี้ลูกยอมรับว่าเป็นแฟนกับนางเด็กสก๊อยนั้นแล้วเหรอ “
“ แม่ครับ ณิหลาไม่ใช่สก๊อยที่สำคัญคือ ถ้าผมชอบใครแม่ก็ควรสนับสนุนไม่ใช่หรือครับ ทำไมต้องบังคับผมทุกเรื่องด้วย ผมขอแค่เรื่องนี้เรื่องเดียวเถอะ แม่อย่าบังคับผมเลย “ ไนยะลุกยืน ก่อนที่เขาจะขัดใจแม่ด้วยการยกมือไหว้แล้วเดินหนี
“ นี่ไน ไนยะ! “
“ ผู้หญิงที่ชื่อณิหลาคือใครกันคะ!! “ อนิต้าที่นั่งฟังอยู่นานลุกถามขึ้น เมื่อเริ่มจับใจความสนทนาได้แล้ว
“ มันอยู่บ้านพี่ไนใช่มั้ยคะ นิต้าจะไปดูหน้ามัน “ พูดจบอนิต้าก็รีบวิ่งตามไนยะออกไป
“ ทำอย่างไรดีคะคุณหญิง “ เอื้อยถามต่อคุณหญิงที่ยังนั่งนิ่ง
“ ก็ตามไปดูสิ มันจะทำอะไรให้นิต้าหรือเปล่าก็ไม่รู้ “ ณัฐลีรีบเดินตามออกไปโดยมีคนใช้ทั้งสองตามหลังมาติดๆ
“ แอร์ก็ไม่ได้เปิดแต่ทำไมรู้สึกหนาวๆ อย่างไรไม่รู้ ใช้วัสดุก่อสร้างดีในการสร้างบ้าน ช่วยประหยัดค่าไฟได้แบบนี้เองเหรอ “ ณิหลาที่เดินไปมาในบ้านบ่นพึมพำคนเดียว
“ อ้าว พี่หมอกินข้าวอิ่มเร็วจังคะ “ แต่เมื่อหันไปเจอเจ้าของบ้านเดินเข้ามาเธอจึงทักเขา
“ แล้วณิหลากินอะไรแล้วหรือยัง “
“ ณิหลากินต้มมาม่าแล้วค่ะ เอ้อ เมื่อกี้พลอยโทรมาด้วย บอกว่าพวกไอ้วิสิตที่มาทำร้ายณิหลา พวกมันหนีไปได้ “ เธอบอกเขาด้วยความรู้สึกเป็นกังวล ไนยะที่สังเกตเห็นจึงเดินเข้าไปใกล้แล้วลูบหัวของเธออย่างแผ่วเบา
“ ไม่เป็นอะไรน่ะ ถ้าณิหลายังอยู่กับพี่ ไม่มีใครทำอะไรให้ณิหลาได้หรอก “ เมื่อเขาพูดจบก็มีใครบ้างคนมาดึงหญิงสาวออกไป
“ แกเหรอที่จะมาแย่งพี่ไนไปจากฉัน “ไม่พูดเฉยอนิต้ารีบง้างมือตบหน้าวรรณิหลาไปหนึ่งที
“ คุณเป็นใคร! “ คนโดนตบรีบถามเธอกลับเสียงดัง
“ ทำบ้าอะไรนิต้า “
“ พี่ไนรักมันมากหรือคะ ถึงได้ปกป้องมันอะ นิต้าคือคนที่แม่พี่จะให้พี่แต่งงานด้วยนะ “ อนิต้าโวยวาย ทำท่าทีไม่น่ารัก ไนยะที่ไม่ชอบเธอเป็นทุนเดิมอยู่แล้วจึงเริ่มโมโห
“ ฉันไม่มีวันแต่งงานกับเธอ! “ คุณหมอหนุ่มเสียงดังต่อว่าคนตรงหน้า ทำให้อนิต้าปรี๊ดแตกสลัดภาพสาวเรียบร้อยที่เธอแสร้งทำแล้วกรีดร้องออกมาจนลั่นบ้าน
“ อ๊าย!!!! “ กรี๊ดเสร็จก็จะเดินเข้าไปตบคู่กรณีอีก แต่โดนวรรณิหลาตีนถีบใส่หน้าท้อง จนนิต้ากระเด็นออกมาที่ประตูหน้าบ้าน
“ ฉันคิดว่านิต้าเรียบร้อยอ่อนหวานมาตลอดเลยนะ “ ณัฐลีที่ยืนดูอยู่ไม่ไกล เห็นเหตุการณ์ทุกอย่างก็เหมือนจะตาสว่างรีบหันไปพูดกับแม่บ้าน
“ คิดผิดก็คิดใหม่นะคะคุณหญิง “
“ มึงกล้า ตีนถีบกูเหรออีสก๊อย!! “ ณัฐลีตกใจเอามือขึ้นทาบอก ที่เห็นเด็กสาวที่ตนเอ็นดูด่าแรงขนาดนั้น
“ คุณยังกล้าตบฉันเลย แล้วคิดว่าฉันจะยอมอยู่เฉย ให้คุณทำร้ายฉันคนเดียวหรือไง “
“ เฮ้ยๆ ณิหลา “ ไนยะที่เห็นณิหลากำลังจะเดินไปเอาเรื่องอนิต้าที่นอนยู่ที่พื้น เขาจึงรีบเข้าไปกอดเอวเธอ แล้วยกตัวเล็กกลับเข้ามาวางไว้ในบ้าน
“ ตั้งสติหน่อยสิน้อง พอแล้ว “ คนเป็นน้องได้ฟังก็หน้าบึ้งให้คำเตือนของเขา แล้วยืนเอามือขึ้นกอดอกจ้องมองพี่หมอของเธอเดินออกไปหาอนิต้า
“ โอ้ย พี่ไนขานิต้าเจ็บ ช่วยอุ้มนิต้ากลับไปส่งที่บ้านหน่อยได้มั้ย “ คนบนพื้นรีบแสร้งทำเป็นโอดครวญว่าตนเจ็บ ณัฐชัยที่เห็นเช่นนั้นก็ถึงกับยกมือขึ้นกุมขมับ
“ เอื้อยอ้าย ยืนดูอะไรอยู่ล่ะ รีบมาช่วยกันหามนิต้าไปส่งที่บ้านเธอสิ “ อนิต้าถึงกับเบ้ปากที่ได้ยินพี่ไนของเธอพูดอย่างนั้น ทั้งที่เมื่อตะกี้นี้เขายังอุ้มณิหลาตัวลอยอยู่เลย แต่เมื่อเธอเห็นว่าพวกสาวใช้กำลังจะเข้ามาหามเธอออกไปจริงๆ เธอจึงรีบลุก แล้วเดินหนีเหมือนกับว่าเมื่อกี้ไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“ คุณแม่เห็นแล้วใช่มั้ยครับ “ ไนยะหันไปพูดกับคุณแม่เขา ณัฐลีก็ส่ายหน้าแล้วรีบเดินหนีกับบ้าน
“ เอื้อย อ้าย กลับ! “
“ เจ็บมั้ยณิหลา “ เห็นว่าแม่กลับไปแล้ว ไนยะจึงเดินมาหาน้องน้อยของเขาที่ยืนหน้าบูดมองเขาอยู่ มือหนาเอื้อมจะไปจับที่แก้มแดงๆ ของเธอ แต่เธอก็สะบัดตัวหนีเขา
“ อย่ามาจับเลย พี่มีคนที่จะแต่งงานด้วยอยู่แล้ว แล้วทำไมถึงยังจะมาขอจีบณิหลาอีก “
“ อย่ามาจับเลย พี่มีคนที่จะแต่งงานด้วยอยู่แล้ว แล้วทำไมถึงยังจะมาขอจีบณิหลาอีก “ เธอน้อยใจเขานัก รีบพาร่างกายของตนเองเดินหนีไปนั่งที่โซฟา“ คนนั้นแม่พี่เป็นคนหาให้ แต่พี่ไม่ได้ตกลงว่าจะแต่งกับนิต้าเสียหน่อย เพราะคนที่พี่ชอบคือณิหลานะ “ ไนยะก็รีบเดินเข้าไปนั่งข้างเธอ หญิงสาวก็หันมาจ้องเขาด้วยท่าทีแปลกใจ ก่อนจะถามขึ้น “ ณิหลาขอถามอะไรพี่หน่อยสิ วันนั้นที่พี่หมอไปช่วยณิหลา พี่หมอไปได้ยังไง รู้ได้ไงว่าณิหลากำลังตกอยู่ในอันตรายคะ “ เธอจ้องหน้าเขารอเอาคำตอบ ไนยะก็เผยยิ้ม แล้วจึงตอบหญิงสาวไปตามจริง “ เพราะว่า พี่ฝัน “ “ ห๊ะ! เพราะฝันเนี้ยนะ! “ “ ใช่ ฝัน แต่เป็นฝันที่ไม่ดีเท่าไหร่ พี่ก็เลยเป็นห่วง แล้วขับรถไปดูน้อง “ ณิหลาจ้องคนพูดเหมือนไม่อยากจะเชื่อ“ แสดงว่าที่ณิหลา รอดมาได้เป็นเพราะความฝันงั้นเหรอ แล้วพี่หมอฝันว่าอะไร “ เธอรีบถามเขากลับอย่างใคร่รู้ แต่ไม่ทันที่คนพี่จะได้ตอบฟ้าก็ร้องเสียงดังอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย“ ว๊าย!! “ วรรณิหลาตกใจรีบดีดตัวขึ้นนั่งตักคุณหมอหนุ่มอย่างลืมตัว “ กลัวเหรอ? “ เขากระซิบที่ข้างหูของเธอ ทำให้ณิหลาหันมามองเขา จมูกของทั้งคู่ก็แนบชิดจนมันถูโดนกัน ซึ่งรับรู้ถึง
เมื่อฝนหยุดตกคุณหมอณัฐชัยก็พาวรรณิหลากลับมาที่บ้านของพลอยไพรินตามสัญญา เพื่อให้ณิหลามาเอาอุปกรณ์วาดรูป และ งานของลูกค้าที่ค้างไว้กลับไปทำ “ หืม ณิหลาของพี่วาดรูปสวยขนาดนี้เลยเหรอ “ คุณหมอที่ยืนอยู่ข้างหลังแฟนสาว ยื่นหน้ามาวางตรงบ่าของน้องเพื่อมองผลงานที่น้องถืออยู่“ แต่ “ เมื่อหญิงสาวหันไปมองเขา คุณหมอก็สวยโอกาสจุ๊บที่ปากของเธอด้วยความไวแสง จนตัวณิหลาถึงกับนิ่งไป “ เมื่อกี้พูดว่าอะไรนะ ณิหลา “ เขาที่เห็นเธอนิ่งไปจึงเรียกเพื่อช่วยดึงสติ“ โอ้ย! “ แต่ตอนที่ณิหลาได้สติกลับชกไปตรงท้องของหมอหนุ่ม จนเขาร้องโอดโอย“ คนสวยโอกาส นิสัยไม่ดี “ เธอว่าเขา“ สวยโอกาสอะไร เขาเรียกว่าแสดงความรักกับแฟนต่างหาก “ “ เดี๋ยวเถอะ! “ คุณหมออมยิ้มแล้วรีบยกมือขึ้นมาบังหน้าตัวเอง เมื่อเห็นว่าเธอยกกำปั้นใส่ วรรณิหลาเห็นแบบนั้นเธอก็หัวเราะ“ ฮาฮ่า “ “ ตัวแสบ แกล้งพี่เหรอ “ ไนยะยืนตัวตรงเอามือลงแนบข้าง แล้วหันไปที่อุปกรณ์วาดรูปที่กระจัดกระจายอยู่“ ข้าวของบางอันเละเทะแบบนี้ จะยังใช้งานได้เหรอณิหลา “ เขาพูดพร้อมกับจับจานสีที่หักครึ่งเพราะโดนเยียบขึ้นมาดู“ ก็คงไม่ได้นั้นแหละค่ะ สงสัยคงต้องจกตังค์ซื้อก่อน ไม่งั
บ้าน ไนยะหิ้วข้าวของเข้ามาส่งตัวน้อยที่ห้องนอน เขาเดินไปที่ประตูระเบียงแล้วเปิดแง้มผ้าม่านออกนิดหน่อย “ มีอะไรเหรอพี่หมอ? “ ณิหลาที่สงสัยว่าเขากำลังทำอะไรจึงเรียกถาม“ พายุไม่มาอีกเนอะ “ คนตัวใหญ่จึงหันมายิ้มกว้างให้เธอ ต่างจากคนฟังที่กำลังตกใจและมึนงง “ ถ้าพายุมาอีก พี่หมอจะทำไมคะ ““ ก็พี่นึกว่าจะได้นอนกอดแฟน “ เขาบอกแล้วยกมือขึ้นลูบท้ายทอยตัวเอง“ ทะลึ่ง ! พี่กลับห้องไปเลยน่ะ ดึกแล้วไปนอนเลย “ ณิหลาเดินเข้าไปหาเขาแล้วจับเขาหันหน้าไปที่ปะตู ใช้มือน้อยดันแผ่นหลังใหญ่ให้เดินออกไปจากห้อง ต่างจากคนโดนผลักที่ยังอ้อยอิ่งเอาแต่เดินอืดอาด“ ถ้าพายุมาอีกพี่จะรีบมาหานะครับ “ ไนยะหันหน้ามาหาเธอ แล้วเอามือดันประตูไว้ ก่อนจะทำปากจูจุ๊บบอกฝันดีเธอกลางอากาศ“ คนบ้า “ ณิหลาก็รีบปิดประตู แล้วหันหลังชนฝา ใบหน้าของเธอเปรอะเปื้อนด้วยรอยยิ้มบ้านพงษ์พิสิฐ“ อ้าว คุณหญิงยังไม่นอนอีกหรือคะ ?” เอื้อยที่เดินมาปิดประตูบ้าน เห็นเจ้านายตนเองกำลังยืนจ้องไปที่บ้านหลังข้างกันจึงได้เดินเข้าไปหา “ ทำไมคนที่คิดว่าดี ถึงไม่ดีแบบที่คิดวะ “ ณัฐลีที่กำลังคิดเรื่องของอนิต้าอยู่พอดี เลยหันมาพูดกับแม่บ้าน“ มันก็เป็นแบ
“ โอ้ย อะไรอีกวะเนี้ย “ วรรณิหลาที่กำลังนั่งวาดรูปอยู่ที่โต๊ะหน้าบ้าน อนิต้าก็แอบเดินย่องเข้ามาดึงผมเธอ“ คุณเป็นบ้าอะไร! “ “ ฉันก็จะมาเอาเลือดหัวแกออกไง “ อนิต้าจับกระดานวาดรูปของณิหลาขึ้นมาแล้วฟาดมันใส่เจ้าของผลงานซ้ำๆ จนวรรณิหลาก็ตั้งตัวไม่ทัน“ โอ้ย อย่า! หยุดเดี๋ยวนี้น่ะ กว่าจะวาดได้ขนาดนั้น “ ณิหลาที่ห่วงงานมากเพราะใกล้ถึงกำหนดส่งลูกค้าแล้ว จึงโมโห ยกขาขึ้นตีนถีบอนิต้าไปเต็มแรง จนคู่กรณีล้มล้ม“ โอ้ย อีหมาบ้า แกคิดว่าถ้าแกเอาชนะฉันได้ แล้วแม่ณัฐจะโง่เอาแกทำสะใภ้เหรอ ““ ว๊าย ตายแล้ว “ ซึ่งมันก็พอดีกับที่ณัฐลีและคนอื่นเดินมาถึงพอดี “ หยุดน่ะ แกจะทำอะไรลูกฉัน “ คุณหญิงน้ำตาลรีบไปเอาตัวลูกสาวลุกขึ้น แล้วหันมาผลักวรรณิหลาจนร่างหัน “ พอเถอะพอ จะมาทะเลาะตบตีอะไรกันที่นี้ เอาละ คุณพี่น้ำตาล คุณพี่พาลูกสาวคุณพี่ กลับไปเถอะค่ะ “ ณัฐลีรีบเดินเข้ามายืนอยู่ระหว่างกลางของสองฝ่าย“ น้องหมายความว่ายังไงน้องณัฐ นี่น้องจะรับนางเด็กสก๊อยนี้เป็นสะใภ้งั้นหรือ แล้วลูกสาวพี่ล่ะ “ “ ไม่ค่ะ ฉันไม่ได้พูดสักคำว่าจะยอมรับ ไม่ว่าใครทั้งนั้น “ ณัฐลีพูดพร้อมมองที่หญิงสาวทั้งสองสลับกัน คุณหญิงน้ำตาลเริ่มโ
ร้านบุฟเฟ่ต์เนื้อย่าง “ โห่ กินบุฟเฟ่ต์เลยเหรอคะพี่หมอ อาหารจะย่อยไหมเนี้ย “ณิหลาหันมาถามคุณหมอที่กำลังจูงมือเธอเข้ามาหาที่นั่ง ซึ่งร้านนี้เป็นร้านใหญ่ที่ติดกับถนน ทั้งสองจึงเดินออกมาหาที่นั่งข้างนอกเพื่อรับลมธรรมชาติ“ เอาน่ะ มื้อเดียวเอง ที่สำคัญพี่อยากเลี้ยงณิหลาให้ตัวอ้วนๆ “ เขาพูดพร้อมกับยกมือขึ้นยี้ผมเธอ ณิหลาก็เบ้ปากใส่เข้า แต่พอนึกอะไรออกจึงได้เอ่ยปากถามชายหนุ่ม“ อืม ลุงสนุ๊กได้โทรหาพี่ไหมคะ เห็นตอนเที่ยงพลอยโทรมาขอเบอร์พี่กับณิหลาไป บอกว่าลุงอยากได้น่ะ “ “ โทรมาสิ ลุงสนุ๊กบอกพี่ว่าไอ้คนร้ายที่มันทำร้ายน้อง มันหนีไปได้ ลุงเขาเลยโทรมากำชับพี่ ว่าให้ดูแลน้องดีๆ ว่าแต่ลุงสนุ๊กเป็นลุงแท้ๆ ของน้องเหรอ“ “ ไม่ค่ะ ลุงสนุ๊กเขาเป็นเพื่อนกับพ่อณิหลา แล้วก็เป็นพ่อของพลอยอีกที ลุงเขาเห็นณิหลามาตั้งแต่เด็ก ก็เลยเอ็นดูรักใคร่เหมือนลูกนะคะ “ คนฟังพยักหน้าว่าเข้าใจที่เธอพูด “ ณิหลาโชคดีแล้ว ที่มีคนดีๆ คอยเป็นห่วงเป็นใย เพราะจากที่ลุงสนุ๊กโทรมาคุยกับพี่ เขาคงจะเป็นห่วงณิหลามาก มีขู่พี่ด้วยนะ “ พูดจบชายหนุ่มก็หัวเราะขบขัน เมื่อนึกถึงตอนที่ได้คุยกับคุณลุงของแฟนสาว “ ขู่อะไรคะ ลุงเขาขู่อะไรพ
สากรณ์คีบเนื้อบนเตาจะยื่นไปให้กับวรรณิหลา แต่ดันมีจานของคุณหมอณัฐชัยยื่นมารับไว้แทน“ กูคีบให้ณิหลา ไม่ได้คีบให้มึง “ สากรณ์หันไปถลึงตาใส่คนที่กำลังทำหน้าทำตาทะเล้นมองเขาอยู่ “ คีบให้กู ก็เหมือนคีบให้ณิหลานั้นแหละ เดี๋ยวกูเอาขึ้นมาเป่า แล้วกูก็จะคีบไปป้อนน้องต่อเอง “ คนพูดยักคิ้วใส่คนตรงข้ามอย่างยียวน จากนั้นทั้งคู่ก็เอาแต่นั่งจิกกัดกันทางสายตา ทำเอาวรรณิหลาที่เป็นตัวกลางเริ่มมีอาการอาหารไม่ย่อย“ พวกพี่สองคนจะมองจิกกัดกันอีกนานมั้ยคะ? “ เธอที่เหนื่อยเพราะอึดอัดกับท่าทีของสองหนุ่มจึงเอ่ยปากพูด แล้วมองทั้งคู่สลับกันด้วยแววตาคาดโทษ“ นี่ ณิหลาคิดอะไรอยู่ ถึงได้มากลับไอ้หมอไนนี่ได้ “ สากรณ์หันมายิ้มให้หญิงสาว แล้วก็ถามกับน้อง พร้อมไม่ลืมจ้องหน้าคนที่เขากำลังพูดถึงด้วย“ ทำไมจะมากับกูไม่ได้ เพราะกูกับน้องคบกันอยู่ “ ไนยะเน้นคำว่าคบกันเน้นๆ ใส่หน้าไอ้หมอหนุ่มตรงข้าม เล่นเอาสากรณ์เงียบพูดไม่ออก เขาจึงหันไปมองที่หญิงสาว“ จริงเหรอณิหลา “ คนที่กำลังจะคีบหมูใส่ปากหยุดชะงักทันที เธอจ้องหน้าทั้งคู่สลับกันแล้วจึงลุกจากเก้าอี้“ น้องจะไปไหน “ ไนยะที่นั่งข้างเธอรีบถาม“ ณิหลาจะไปห้องน้ำ อย่าตามมาน
บ้านหมอไน“ ขอบใจมากน่ะพี่ ที่อุตส่าห์ขับรถมาส่ง “ เธอพูดพร้อมกับยื่นมือไปรับกุญแจรถจากเขา“ น้องจะไปขอบใจมันทำไม “ แต่คนที่ยืนกอดคอหญิงสาวอยู่กลับว่าออกมาอย่างไม่ชอบใจ“ เงียบไปเลยน่ะพี่หมอ ตัวพี่ยืนเองยังไม่รอดเลย “ ณิหลาจึงหันมาตีมือเขาพร้อมกับทำเสียงดุใส่“ พามันเข้าบ้านไหวมั้ย? “ สากรณ์ถามด้วยสีหน้ากลั้นขำ“ น่าจะได้อยู่ ว่าแต่พี่เถอะจะกลับยังไง ให้ณิหลาโทรเรียกวินหน้าปากซอยให้มั้ย ณิหลามีเบอร์นะ “ “ ไม่ต้องๆ พี่เช่าบ้านอยู่แถวนี้แหละ เดินๆ เอาก็ถึง “ “ อ๋อ ถ้าอย่างนั้นกลับดีๆ นะคะ “ ณิหลาโบกมือลาสากรณ์พอชายหนุ่มเดินหายไป เธอจึงรีบประคองร่างใหญ่ที่ยืนเบียดเสียดเธออยู่ให้หันเข้าบ้าน “ โอ้ย กว่าจะแบกขึ้นมาถึง “ วรรณิหลาทุ่มร่างใหญ่ลงเตียงเต็มแรง เพราะเธอแบกเขาขึ้นมาบนชั้นสอง ทีแรกจะให้นอนโซฟาก็กลัวว่าคุณหมอจะปวดตัว แขนเล็กยกขึ้นสะบัดไปมา เพราะรู้สึกชาไปหมด “ หลับไปแล้วเหรอ “ เมื่อสังเกตว่าคนบนเตียงนั้นนิ่งไป เธอจึงก้มหน้าลงไปจ้องเขา มือเล็กเอื้อมไปจิ้มที่หน้าอกของชายหนุ่ม“ พี่หมอ ลุกมาเปลี่ยนเสื้อก่อนดีมั้ย เสื้อพี่เหม็นกลิ่นแอลกอฮอล์ขนาดนี้ “ เธอพูดพร้อมนั่งลงบนเตียงแล้วจับตั
วันต่อมาวรรณิหลาตื่นแต่เช้าเพื่อมาแกะกุ้งทำข้าวต้มให้กับคุณหมอ ที่วันนี้ตื่นสายเหตุเพราะเขาคงยังเมาค้าง ในระหว่างที่เธอกำลังทำอาหารเพลินๆ อยู่นั้นก็มีมือใหญ่เอื้อมมาโอบเอวของเธอจากนั้นหญิงสาวก็โดนขโมยหอมแก้มไปฟอดใหญ่“ พี่หมอ!! คนฉวยโอกาส! “ ณิหลาพยายามจะขยับตัวหนีจากเขา แต่คุณหมอก็ขยับตามไม่ยอมปล่อยมือจากเอวคลอด ยิ่งในมือของหญิงสาวยังวุ่นอยู่กับการแกะกุ้งเขาก็ยิ่งได้เปรียบ “ ฉวยโอกาสอะไรครับ แบบนี้เขาเรียกว่าแสดงความรัก เราเป็นแฟนกันแล้วนะณิหลา “ เสียงทุ้มออดอ้อนกระซิบลงบนข้างหูของแฟนสาว “ แล้วทำไมพี่ถึงตื่นเช้าจังล่ะคะ ยังไม่หกโมงเลย “ คนในอ้อมแขนของเขาเงยหน้าขึ้นมาสนทนาด้วย ไนยะก็ส่งยิ้มอ่อนให้“ ก็พี่อยากใช้เวลากับน้องให้คุ้มก่อนไปทำงานไงครับ “ ในขณะที่พูดอยู่คุณหมอหนุ่มก็เอาหน้าของเขาเข้าแนบแก้มนิ่มของเธอ พร้อมกับหลับตา เล่นเอาวรรณิหลาเกร็งจนทำตัวไม่ถูก ทำไมเขาถึงได้ขี้อ้อนแบบนี้นะ“ พี่หมอ พี่ไปนั่งก่อนเถอะค่ะ ณิหลาต้องแกะกุ้งทำโจ๊กให้พี่ทานก่อนไปทำงานนะ “ “ ไม่เอา พี่อยากอยู่ใกล้น้อง “ เขาพูดทั้งยังหลับตายืนเบียดเธออยู่ในท่าเดิม“ ถ้างั้นมาช่วยณิหลาแกะกุ้ง— “ “ ไม่เอา “ คนท
สองร่างยืนเบียดกันอยู่ที่ประตูกระจกทางออกไปยังระเบียงห้องหอ คุณหมอสวมกอดภรรยาของเขาแนบแน่นแล้วจรดจมูกหอมลงบนแก้มนิ่มหอมแล้ว ก็หอมอีก เหมือนกับว่ามันไม่อาจเพียงพอต่อความต้องการในตัวเขา“ พี่หมอ ณิหลาจั๊กจี้น่า “ หญิงสาวเบี่ยงตัวหนีพร้อมเดินออกมาจากอ้อมแขนของเขา ไนยะเห็นเช่นนั้นก็เผยยิ้มรีบปิดผ้าม่านเอาไว้แล้วจ้องมาที่ร่างบาง“ พี่หมอ วันนี้งดไม่ได้หรือคะ “ “ บ้า วันนี้วันเข้าหอนะ ขนาดวันธรรมดาพี่ยังทำทุกคืน วันเข้าหอแบบนี้พี่จะพลาดได้ยังไง “ เขาเดินมายืนต่อหน้าของหญิงสาว ณิหลาก้มหน้าหงุดคิดหาทางรอด “ งั้นณิหลาไปอาบน้ำก่อนนะคะ “ หญิงสาวว่าจบก็รีบจับผ้าเช็ดตัววิ่งเข้าไปในห้องน้ำ “ เฮ้ยเดี๋ยว! น้องคิดว่าจะหนีพี่พ้นเหรอ “ เขาก็รีบวิ่งตามเธอเข้าไป ผ่านไปหลายชั่วโมงสองร่างของคู่รักก็มานอนกอดกันอยู่บนเตียง “ ไม่น่าเชื่อเลยนะคะว่าวันที่ณิหลาถูกวางยาแล้วมาเจอกับพี่..จะทำให้เรามีวันนี้ “ หญิงสาวที่นึกคิดถึงความหลังเรื่องราวเลวร้ายและคนชั่วร้ายที่เคยเข้ามาในชีวิตเธอ บัดนี้มันได้หายไปหมดสิ้น ทุกคนที่เคยทำร้ายเธอต่างได้รับโทษกรรม บ้างก็ติดคุกบ้างก็หายสาบสูญ เหลือไว้ก็แค่คนที่ดีและรักเธอจริงๆ หน
หลายวันต่อมาคุณหมอณัฐชัยเพิ่งกลับมาจากทำงาน ลงจากรถเขาก็รีบออกตามหาเมียไปทั่วบ้าน“ ณิหลาครับพี่กลับมาแล้ว ไปไหนเนี่ย ? “ เมื่อหาจนทั่วแล้วไม่เจอเธอ เขาจึงจะเดินไปหาที่บ้านแม่ แต่ทว่าเมื่อเขาเดินออกมายังหน้าบ้าน ก็เห็นว่าที่ภรรยาเดินกลับมาจากจุดหมายที่เขากำลังจะไปพอดี “ ทำไมมาสภาพนี้? “ ไนยะเดินเข้าไปประคองเธอที่กำลังเดินเซ ใบหน้าแดงแจ๋เพราะฤทธิ์เมา หญิงสาวซบลงตรงหน้าอกของคนตรงหน้า ไนยะก็รีบกอดเธอเอาไว้ “ แม่ชวนไปเลือกบัดเชิญงานแต่งมานะคะ แล้วคุณแม่ก็เอายาดองสูตรเด็ดมาแบ่งณิหลาจิบๆ “ มือน้อยยกขึ้นจับจีบตรงหน้าแฟนเพื่อจะบอกเขาไปว่าจิบแค่นี้ “ นี่แม่ชวนน้องเมาเหรอ “ “ ใช่ แต่แค่นิดหน่อยเอง จิบๆ “ “ ไม่จิบ ไม่หน่อยแล้วมั้งแบบนี้นะ “ เขาอุ้มเธอขึ้นในท่าเจ้าหญิง แล้วพามาส่งที่โซฟาในบ้าน เมื่อวางเธอนั่งลงปุ๊บมือเล็กก็ทาบลงตรงหว่างขาของเขาทันที “ หยุดๆ ณิหลา !” เขารีบปรามเธอที่กำลังบีบตรงนั้นของเขาเล่น จนเขาเกิดมีอารมณ์“ ทำไม? มันแข็งแล้วนี่ค่ะ “ ไนยะรีบดึงแขนของเธอออกจากเป้าเขา“ อย่าดื้อได้มั้ยตัวแสบ “ แต่คนเมาหาได้ฟังเขาไม่ มือเล็กดึงเขามานั่งข้างเธอจากนั้นจึงซุกหน้าลงหว่างขาของเขา
“ พี่หมอตื่นได้แล้ว มันจะแปดโมงแล้วนะคะ “ ณิหลาที่ตื่นมาได้สักพักแล้ว รีบปลุกคนที่ยังคงหลับคาเต้าของเธอให้มีสติ“ พี่ไน!!! “ เมื่อเห็นว่าเขาไม่ขยับเธอจึงตะคอกใส่เขาเสียงดัง จนชายหนุ่มสะดุ้งลืมตา“ หา ห๊ะ!! “ ไนยะโงหัวขึ้นมาจ้องหน้าเมีย “ อีกสิบนาทีจะแปดโมง วันนี้ไม่ต้องเข้าโรงพยาบาลเหรอ “ มือใหญ่ยกขึ้นลูบผมตัวเองที่ยุ่งเหยิงไม่เป็นทรง ดวงตาที่กึ่งหลับกึ่งตื่นโตขึ้น“ ไปสิ พี่มีนัดผ่าตัดตอนเก้าโมงด้วย “ เขาคลานลงจากเตียงแล้วยืนบิดขี้เกียจ วรรณิหลาจ้องเขาด้วยใบหน้าร้อนผ่าว เหตุเพราะเขาไม่ได้ใส่เสื้อผ้า แล้วเจ้านั้นมันก็แกว่งไปแกว่งมาเวลาที่เขาขยับ“ พี่อาบน้ำก่อนนะ เดี๋ยวจะไปไม่ทัน “ คนโดนมองไม่รู้ตัวเลย เขารีบจับเอาผ้าเช็ดตัวแล้วเดินเข้าไปในห้องน้ำ ทำให้หญิงสาวได้สติ รีบส่ายหน้า“ พี่ให้ณิหลาเตรียมอะไรไว้ให้กินมั้ยคะ “ “ ไม่เป็นไร น้องนอนต่อเถอะ “ ณิหลานั่งอมยิ้มมองไปที่ประตู ซึ่งที่เป็นแบบนี้เพราะเมื่อคืนแม้จะเคลิ้มหลับกันไปแล้ว แต่ตอนเขาหายเหนื่อยได้สติตื่นขึ้นมา เขาก็สะกิดเธอทั้งคืน คิดได้แบบนั้นเธอก็เปิดผ้าห่มก้มมองหว่างขาตัวเอง ที่ตอนนี้เหมือนมันจะปวดแสบปวดร้อนไปหมด เขากะจะให้เธ
บ้านคุณหมอ“ ณิหลาครับ “ คุณหมอณัฐชัยที่เพิ่งจะอาบน้ำเปลี่ยนชุดเสร็จ เดินเข้ามาหาแฟนสาวที่กำลังยืนเหม่ออยู่ตรงระเบียงห้องนอน เมื่อร่างของเขาเดินมาถึงตัวเธอก็เข้าแนบชิดด้วยการสวมกอดใบหน้าคมซุกใส่ซอกคอขาวเพื่อสูดดมคนรัก“ เหม่ออะไรอยู่ครับที่รักของหมอไน “ เขาจรดจมูกหอมไปที่แก้มของเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่า ถ้ากินได้เขาคงจะกลืนเธอลงท้องไปแล้ว “ พี่หมอ กลืนณิหลาลงท้องไปเลยไหมคะ “ “ ถ้าทำได้พี่ก็คงทำไปนานแล้วละ แต่น้องยังไม่ให้คำตอบพี่เลยนะ ว่ายืนคิดอะไรอยู่ “ มือใหญ่สองข้างจับที่ราวระเบียงแล้วให้คนตัวน้อยอยู่ตรงกลางระหว่างแขนของเขา“ ณิหลาก็แค่กำลังคิด เรารู้จักกันมาได้แค่ 3-4 เดือนแต่จะแต่งงานกันแล้ว ณิหลาเลยอยากรู้ว่าอะไรทำให้พี่หมอคิดว่า ณิหลาคือคนที่ใช่ของพี่ คนที่พี่อยากแต่งงานด้วย “ ร่างเล็กหันมาแล้วเงยหน้าจ้องคนที่เธอถาม “ ก็คงจะเป็นคำตอบเดียวกัน ถ้าพี่ถามน้องกลับว่าทำไมน้องถึงได้ตกลงจะแต่งกับพี่ “ คนฟังเผยยิ้ม “ ก็เพราะความรู้สึกยังไงละค่ะ เพราะณิหลารู้สึกอยากแต่งแล้วก็ใช้ชีวิตร่วมกับพี่ “ คนพี่ก้มลงมาจ้องตากลม“ ใช่ พี่เองก็รู้สึกแบบเดียวกับน้องนั่นแหละ ถึงได้ขอน้องแต่งงาน เพราะพี่เอ
“ เอ้า ยืนยิ้มกันอยู่นั้นแหละ “ หนึ่งเดียวที่เห็นเพื่อนมัวแต่ยืนเขินจ้องหน้าณิหลา จึงยื่นมือมาดันหลังให้เพื่อนขยับเข้าไปใกล้มากขึ้น ไนยะอมยิ้มเขินให้คนตรงหน้าเล็กน้อย “ ณิหลา รู้มั้ยครับ ว่าวันนั้นพี่รอดมาได้ยังไง “ เสียงทุ้มแผ่วถาม คนฟังก็ส่ายหน้า “ เพราะเสียงของน้อง ณิหลา เสียงของน้องเป็นแสงนำทางให้พี่กลับมา แล้วนี่ ดอกไม้สำหรับผู้หญิงของหมอไนครับ “ เขายื่นช่อดอกไม้ในมือส่งให้เธอ น้องก็เผยยิ้มให้แล้วรับมา “ ทำไมถึงเป็นดอกเดซี่ด้วยล่ะคะ “ “ น้องไม่รู้ความหมายของมันเหรอ “ “ ถ้าอยากให้รู้ก็บอกมาสิคะ “ “ ดอกเดซี่ หมายถึงเราจะอยู่ให้กำลังใจ และอยู่เคียงข้างกันตลอดไป แทนความรู้สึกของพี่ที่มีต่อน้อง แต่งงานกับพี่นะครับ “ เขาจับแหวนเพรชขึ้นมาโชว์ต่อหน้าเธอ หญิงสาวรีบยกมือปิดปากด้วยความซาบซึ้งตาของเธอแดงก่ำแต่บ่งบอกว่าเต็มไปด้วยความสุข หน้ามนรีบหันไปมองสนุ๊กกับพลอยซึ่งเป็นดั่งครอบครัวของเธอที่ยังเหลืออยู่ ทั้งสองคนรีบพยักหน้าให้ด้วยรอยยิ้ม “ ตกลง ณิหลาแต่งค่ะ “ เสียงหวานสั่นหันมายิ้มให้คนตรงหน้า ไนยะเห็นแบบนั้นก็รีบสวมแหวน พร้อมกับรีบสวมกอดเธอท่ามกลางเสียงตบมือยินดีของทุกคน“ เสี่ยคะ
สองอาทิตย์ต่อมา บ้านของหมอไนยะวรรณิหลาในชุดเดรสลูกไม้สีขาวยืนซึม เก็บหนังสือเรียน หนังสือการ์ตูนในตู้หนังสือของหมอไนยะออกมาใส่กล่อง “ ณิหลา เสร็จหมดหรือยัง “ ครีมหอมเดินเข้ามาหาณิหลาในบ้าน คนโดนเรียกรีบหันไปจ้องคนมาใหม่ “ อ้าว มากันแล้วเหรอ “ “ อืม ตอนนี้แม่ณัฐกับพี่เจนรออยู่ที่รถ เสร็จหมดแล้วหรือยัง มีแค่สองกล่องนี้เหรอ “ ครีมหอมจ้องมองที่กล่องบนโต๊ะ แล้วรีบช่วยณิหลาอุ้มเอากล่องออกมา“ แล้วพลอยกับลุงสนุ๊กของเราไปหรือยัง “ ณัฐลีถามเมื่อทั้งหมดขึ้นรถกันมาแล้ว “ เห็นว่าออกมาแล้ว ป่านนี้ก็คงจะถึงแล้วละค่ะ “ ณิหลาหันไปตอบคุณหญิง จากนั้นในรถก็เงียบไป เพราะคนพูดเก่งอย่างพลอยเจนต้องตั้งใจขับรถ ครีมหอมก็นั่งอยู่ด้านหน้า ทำให้ด้านหลังที่มีเพียงสาวอายุเยอะ กับวรรณิหลาที่ยังซึมๆ จึงไม่ได้มีปฏิสัมพันธ์อะไรกันมากนัก เมื่อรถขับใกล้ถึงโรงพยาบาล ณิหลาก็เกิดความสงสัย “ เราแค่มาแจกของให้เด็ก ทำไมต้องแต่งตัวชุดสวย หรูหราอย่างกับจะไปงานแต่งด้วยล่ะคะ “ หญิงสาวพูดพร้อมกับรอยยิ้มขบขันไม่เข้าใจ ครีมหอมกับพลอยเจนที่นั่งอยู่ข้างหน้าก็หันไปจ้องหน้ากันแล้วแอบอมยิ้ม“ เดี๋ยวพอเราไปถึงก็รู้เองแหละณิหลา “ ณ
ปั่ง!! “ อ๊าย!! “ ณิหลากรีดร้องเสียงหลง แต่คนที่โดนยิงนั้นกลับไม่ใช่เธอ “ พี่หมอ!! “ ไนยะเอาตัวบังกระสุนให้แฟนสาวของเขา ณิหลาจ้องมองภาพตรงหน้าด้วยใจที่สลาย ปากสั่นมือไม้สั่นไปหมด“ พี่หมอ!! พี่ไน!!พี่อย่าเป็นอะไรนะ! ฮื้อ“ น้ำตาอาบลงท่วมแก้มใส แขนเล็กกอดรัดร่างใหญ่เอาไว้แน่น “ โอ้ยๆ รักกันจริงๆ เลยนะ ไม่ต้องร้องไห้คร่ำครวญหรอก มึงได้ตายตามมันแน่ “ หญิงสาวหลับตาลงเมื่อปืนในมือไอ้วิสิตหันปลายมาที่หัวของเธอปั่ง!! “ โอ้ย!! “ “ มึงกล้าดียังไงมาทำร้ายเพื่อนกู!! “ เสียงคุ้นเคยทำให้ณิหลารีบลืมตาหันไปจ้อง“ พี่โอม! “ เสี่ยโอมกับลูกน้องแห่กันมาที่นี้ และเสียงปืนที่ได้ยินเมื่อกี้ คือเสียงปืนที่เสี่ยโอมยิงใส่แขนของไอ้วิสิต พวกมันเห็นคนเยอะแยะมากมายเดินเข้ามา ก็รู้สึกหวาดกลัวพยายามจะรีบหนี แต่การ์ดของเสี่ยโอมที่วิ่งมาดักทางไว้หมดแล้ว ก็พุ่งเข้ามาจับพวกมันไว้ ไม่มีใครหนีไปได้แม้แต่คนเดียว “ ณิหลา “ เสียงไนยะที่เอาหน้าซบที่อกเมียอยู่นั้นเรียกชื่อหญิงสาวเสียงแผ่ว หญิงสาวจึงรีบจับตัวเขาให้ลงนอนที่ตักของเธอ“ พี่หมอ พี่ต้องใจแข็งไว้นะ อย่าเป็นอะไรไปนะ ฮื้อ “ น้ำตาเม็ดใสของเธอหยดลงใส่ใบหน้าของคนใต
“ มันไม่ปวดขี้ปวดเยี่ยวหน่อยเหรอวะ “ ณิหลานั่งบ่นเบาๆ สายตาเหลือบมองไปที่แตงไทย ซึ่งเด็กสาวเอาเก้าอี้มานั่งเฝ้าเธอในระยะเผาขน หลายชั่วโมงมาแล้วแต่ก็ยังไม่ยอมลุกไปไหนเสียที“ มองอะไรหรือมึงคิดจะตุกติก “ แตงไทยที่เงยหน้าขึ้นมาจากมือถือ หันไปสบตากับณิหลา พร้อมกับถามออกไปด้วยท่าทีนักเลง“ ตุกติกอะไร ขาโดนล่ามโซ่ไว้แบบนี้จะไปไหนได้ “ “ มึงไม่ได้ไปไหนหรอก อีกหนึ่งชั่วโมงก็จะถึงเวลานัดแล้ว “ วิสิตเอามือถือตบใส่ฝ่ามือเสียงดัง ก้าวขาเดินเข้ามาหาวรรณิหลา ด้วยท่าทีร่าเริงเป็นพิเศษ“ มึงทำดีมากแตงไทย เดี๋ยวกูจะแบ่งรางวัลให้มึงไปใช้ชีวิตกับไอ้ก่านให้สุขสบายไปเลย “ “ จริงน่ะลุง “ “ เอ้อ “ ในระหว่างที่ทั้งสองคนคุยกัน ก็มีลมพายุพัดเข้ามา พร้อมกับเสียงฟ้าที่เริ่มอึมครึม“ ฝนจะมาตกอะไรวันนี้วะ “ ณิหลาเริ่มตัวสั่นบนพึมพำอย่างใจเสีย “ ฮาฮ่า ฟ้ามันจงใจทุกครั้งเวลาที่กูเจอกับมึงจริงๆ ณิหลา สงสัยจะได้เป็นเหมือนวันนั้นแต่เปลี่ยนจากอีวิสามาเป็นมึง “ วิสิตทำหน้ายียวนจ้องมาที่ร่างบาง“ หมายความว่ายังไง มึงจะทำอะไรให้กู “ ณิหลาถามกลับด้วยเสียงสั่นคลอ“ มึงคิดว่ากูจับมึงมาแค่เงิน 30 ล้านเท่านั้นเหรอ ฮาฮ่า กูย
“ สรรหา “ ณิหลาที่นั่งอยู่แบบนั้นหลายชั่วโมงแล้ว ร้องเรียกสรรหาที่นั่งเช็ดปืนอยู่ไม่ไกลจากเธอ “ เรียกกูทำไม “ มันหยุดการกระทำแล้วเงยหน้าขึ้นมาจ้องหญิงสาว“ กูหิวข้าว “ ณิหลาก็จ้องมองไปที่มันกลับด้วยแววนิ่งเฉย“ ฮ่าๆ มึงมีสิทธิ์เรียกร้องด้วยเหรอ “ “ กูยังไม่ได้กินอะไรแต่เช้า หรือว่ามึงอยากให้กูอดข้าวตายก่อน “ สรรหาเปิดดูเวลาในโทรศัพท์ ก็เห็นว่าตอนนี้เป็นเวลา 13.03 น กว่าจะถึงเวลาที่พ่อนัดหมอไนยะมาก็ยังอีกหลายชั่วโมง มันถอนหายใจจ้องไปที่วรรณิหลาอีกรอบ แล้วจับเอากล่องข้าวบนโต๊ะที่ยังเหลืออยู่กล่องหนึ่งมาวางไว้ต่อหน้าหญิงสาว “ แก้มัดด้วยสิ “ ณิหลายื่นมือที่โดยมัดไปให้มัน “ อย่าเรื่องมาก “ “ อ้าว ถ้าไม่แก้มัดจะให้กูกินยังไง ให้ดมแค่กลิ่นมันคงไม่อิ่มหรอกปะ “ เธอแหงนคอต่อล้อต่อเถียงกับมัน “ เอ้อ! กูให้แค่ 5 นาทีนะ “ สรรหาก้มลงมาแก้มัดที่มือให้หญิงสาว เมื่อเชือกหลุดออกไป ณิหลาก็หาทีเผลอตอนที่สรรหาไม่ทันสังเกต จับเอาก้อนหินที่เธอซ่อนไว้ด้านหลัง ฟาดใส่หัวมันจนสลบ “ คนแบบมึงต้องโดนแบบนี้แหละ “ เธอพยายามพูดปลอบใจตัวเอง เพราะข้างในตอนนี้ก็รู้สึกผิดอยู่ไม่น้อย ที่จะต้องมาทำร้ายคนแบบนี้ มือเล