ณิหลาที่กำลังเดินเข้ามาในบ้านก็มาเห็นว่า สนุ๊กกับพลอยไพริน กำลังเก็บเสื้อผ้าข้าวของใส่กระเป๋า
“ อ้าว สองพ่อลูกนี้ จะเก็บกระเป๋าไปไหนกันเหรอคะ “
“ เอ้อ แกกลับมาพอดี “ พลอยลุกจากการเก็บกระเป๋าเดินเข้ามาหาเพื่อน “ พอดีคุณย่าฉันไม่สบายว่ะ ฉันกับพ่อเลยจะไปดูใจท่าน “
“ มาก็ดีแล้ว เก็บของใส่กระเป๋าไปด้วยกันเลยณิหลา “ สนุ๊กบอกกับณิหลาก่อนที่ลูกสาวของเขาจะขัด
“ ไม่ได้มั้ย พ่อจะให้มันไปกับเราทำไมอะ ไม่ใช่ธุระอะไรของมันเสียหน่อย ที่สำคัญงานวาดของลูกค้ายังกองท่วมหัวอยู่เลย ถ้าณิหลาไปใครจะวาดส่งลูกค้า “ พลอยพูดด้วยสีหน้าไม่ดีเท่าไหร่เพราะเธอเองก็ไม่ได้อยากจะไปเท่าใดนัก แต่เพราะจำเป็นจึงเลี่ยงไม่ได้
“ จริงของพลอยมันนะลุง เดี๋ยวฉันอยู่เฝ้าบ้านให้ก็ได้ “
“ มันไม่ได้ ไอ้วิสิตมันออกจากคุกมาแล้ว กูจะให้มึงอยู่บ้านคนเดียวได้อย่างไรณิหลา “ สนุ๊กบอกกับเธอด้วยสีหน้ากังวล คนฟังทั้งสองได้ยินแบบนั้นก็รู้สึกกลัวขึ้นมาเช่นกัน
“ แล้วจะเอายังไงล่ะ ฉันให้แกเลือกนะณิหลาว่าจะอยู่นี้หรือจะไปด้วย ส่วนงานลูกค้าก็ช่างมัน ยกเลิกไปก่อน “ พลอยไพรินรีบเปลี่ยนใจเพราะห่วงเพื่อน
“ ไม่ได้ ถ้าเราไปยกเลิกก็เสียลูกค้าสิ คนที่มาสั่งงานกับเรา ก็มีแค่ลูกค้าเก่าทั้งนั้นนะ “ คนหวงเงินหวงงานก็ยังคงไม่เกรงกลัวอย่างอื่น
“ ลุง ฉันจะระวังตัวจ้ะ “
“ ณิหลา “
“ ฉันในตอนนี้กับฉันในตอนนั้นไม่เหมือนกันแล้วนะลุง ตอนนี้ฉันสู้คนแล้วมวยก็เป็นมีดก็เป็น ถ้ามันคิดจะมาทำร้ายฉัน ฉันนี่แหละจะฆ่ามันเอง “ วรรณิหลาพูดด้วยแววตาแดงก่ำ เพราะในหัวของเธอยังคงมีภาพของอดีตที่เธอไม่มีวันลืมโผล่เข้ามา มันคอยเตือนใจเธอเสมอ
“ เอ้อ ก็ได้ กูคงเปลี่ยนใจมึงไม่ได้แล้วละ รอแป๊บหนึ่ง “ สนุ๊กเดินกลับเข้าไปในห้องนอนแล้วจับกระดาษใบหนึ่งออกมาให้ณิหลา
“ นี่เบอร์ลูกน้องลุง ที่มันอยู่ใกล้บ้านเรา ถ้าไอ้วิสิตมันเกิดโผล่มาจริง มึงต้องรีบโทรไปบอกพวกมันเข้าใจไหม เดี๋ยวลุงจะโทรไปบอกพวกมันไว้ “ ณิหลาจับเอากระดาษใบนั้นในมือสนุ๊ก
“ ขอบใจมากนะลุง รู้มั้ยว่าลุงเปรียบเสมือนพ่อของฉันอีกคนเลย “ เธอมองคนที่เรียกว่าลุงอย่างซาบซึ้งใจ
“ อืม กูก็รักมึงเหมือนลูกสาว กูเห็นมึงกับพี่มึงมาแต่เล็กแต่น้อย “
“ แล้วพ่อจะไปพูดถึงวิสาทำไม ดูสิณิหลามันเศร้าเลย “ พลอยร้องปรามพ่อ เมื่อเห็นเพื่อนก้มหน้าเศร้า
“ ไม่เป็นไรหรอกพลอย อย่าไปว่าลุงเลย กูเองก็คิดถึงพี่สาวแสนดีเรียบร้อยที่หน้าเหมือนกับกูคนนั้นเหมือนกัน ไม่รู้ว่าป่านนี้จะเป็นอย่างไรบ้างแล้ว “ วรรณิหลาพูดออกมาพร้อมกับน้ำตาที่หยดลงมาที่แก้ม
“ ถ้าตอนนั้นฉันเข้มแข็งให้ได้ครึ่งหนึ่งของตอนนี้ วิสาก็คงจะยังอยู่กับฉัน “
“ ไม่เอาน่ะแก อย่าโทษตัวเองสิ มันไม่ใช่ความผิดแกเสียหน่อย “ สองพ่อลูกรีบพากันเข้าสวมกอดวรรณิหลาเพื่อปลอบใจเธอที่กำลังร้องไห้สะอึกสะอื้น
“ พวกเราต้องไปแล้วน่ะณิหลา ค่ำแล้วก็ปิดประตูลงกลอนให้ดี อย่าเปิดให้ใครง่ายๆ เข้าใจมั้ย “ เมื่อปลอบกันเสร็จณิหลาก็เดินมาส่งสนุ๊กกับพลอยที่หน้าบ้าน
“ อืม “
“ ไป งั้นแกรีบเข้าบ้านไปได้แล้ว ปิดประตูล็อคดีๆ นอนวาดรูปอยู่ในบ้านนู้นอย่าได้ออกมา และ ระหว่างที่ฉันไม่อยู่ ห้ามไปขายของที่ตลาดคนเดียวด้วยเข้าใจมั้ย “ พลอยไพรินสั่งย้ำนักย้ำหนาใส่เพื่อนรัก
“ ค่ะ คุณแม่ “ คนฟังจึงตอบเพื่อนไปด้วยรอยยิ้ม เพื่อไม่ให้พลอยกังวลพะวงหน้าพะวงหลัง แล้วณิหลาก็เดินหันหลังเข้าไปในบ้าน
บ้านพงษ์พิสิฐ
“ ทำไมไม่รับโทรศัพท์ล่ะ “ คุณหมอหนุ่มที่ตอนนี้เดินอยู่ในห้องนั่งเล่นของบ้านแม่เขา ในมือถือโทรศัพท์พยายามโทรหาวรรณิหลาตามที่เขาได้พูดกับเธอไว้ แต่ตัวหญิงสาวกลับไปยอมรับสาย ไม่รู้ว่าเธอจงใจหรือเป็นอะไรไปหรือเปล่า
“ ไน ไปกินข้าวได้แล้วยืนโทรศัพท์หาใครอยู่ “ ณัฐลีเดินเขามาตามลูกชาย ก็เห็นว่าสีหน้าชายหนุ่มกำลังมีพิรุธ กังวลอะไรบ้างอย่างอยู่
“ ก็ไม่มีอะไรนี่ครับ “ คุณหมอตอบกลับคุณแม่ ก่อนที่เขาจะหันไปเห็นว่าอนิต้ากำลังเดินมาทางนี้
“ สวัสดีค่ะพี่ไน วันนี้นิต้ามาขอฝากท้องกับคุณแม่ณัฐนะคะ “ อนิต้าเข้ามาไหว้ไนยะกับแม่พร้อมกับส่งรอยยิ้มพิมพ์ใจมาให้ แต่คนรับแบบณัฐชัยกลับรีบหลบหน้าไม่ถูกใจในสิ่งที่หญิงสาวทำ เนื่องจากอนิต้าชอบมาล้ำเส้นความเป็นส่วนตัวของเขาอยู่เสมอ เพราะบ้านของทั้งคู่อยู่ใกล้กัน ยิ่งไนยะรู้ว่าหญิงสาวตรงหน้านี้ชอบเขา เขาก็ยิ่งไม่อยากอยู่ใกล้กับเธอ
“ งั้นเราไปกินข้าวเถอะผมหิวแล้ว “
ระหว่างนั่งทานข้าวกันอนิต้าก็เอาแต่ตักอาหารใส่จานให้ไนยะ จนชายหนุ่มเริ่มรู้สึกกินข้าวไม่อร่อย เขาหันไปหาแม่บ้าน
“ เอื้อยวันนี้มีข้าวเหนียวไหม “
“ มีค่ะ พี่นึ่งไว้นิดหน่อยว่าจะเอาไว้กินกับอีอ้ายมัน “
“ ถ้างั้น ขอกินด้วยหน่อยสิ เอาจานตรงหน้านี้ไปเก็บด้วย “ เมื่อแม่บ้านพยักหน้าให้ ไนยะก็ยื่นจานตัวเองส่งให้ เอื้อยก็เอากระติบข้าวเหนียวมาให้เขา ชายหนุ่มก็เอามันจิ้มกับน้ำผลิกกินอย่างคุ้นเคย
“ พี่ไนนี่ชอบทานข้าวเหนียวจังนะคะ นิต้ามาทานข้าวด้วยทีไร ก็เห็นพี่กินแต่ข้าวเหนียว “
“ ก็ชอบกินตั้งแต่ตอนนั้นแหละ “ ไนยะตอบอนิต้ากลับด้วยเสียงนิ่งๆ แล้วก็ไม่พูดอะไรด้วยอีกเอาแต่ก้มหน้าทานข้าว ทำเอาคนเป็นแม่เริ่มคิดหนักที่เห็นลูกชายเฉยชาใส่คนที่เธอคิดจะจับคู่ให้แบบนี้
บ้านพลอยวรรณิหลาที่พึ่งจะอาบน้ำเสร็จ เดินมานั่งที่เตียง มือเล็กจับเอากระเป๋าสะพายของเธอมาล้วงมือถือออกมา เพราะเพิ่งมานึกได้ว่าคุณหมอไนยะจะโทรหาหลังจากกลับถึงบ้าน “ อ้า พี่หมอโทรมาตั้งสิบสายเลย โทรกลับดีมั้ยเนี้ย “ แต่ไม่ทันที่เธอจะได้พูดจบ ไนยะก็โทรเข้ามาหาเธออีกพอดี ณิหลาก็อมยิ้มแล้วกดรับสายจากเขา[“ ฮัลโหลณิหลา นึกว่าเทพี่ไปแล้ว ยังไม่ทันได้เริ่มจีบเลยนะ “] ตอนเธอกดรับเสียงทุ้มของเขาก็พูดออกมาอย่างออดอ้อนงอแง เล่นเอาคนฟังยิ้มไม่หุบ “ ขอโทษ พอดีณิหลาช่วยพลอยกับลุงเก็บของ เลยไม่ได้ยินเสียงโทรศัพท์นะคะ “ [“ เก็บของไปไหนครับ “] ปลายสายถามอย่างเป็นห่วง“ ก็ย่าของพลอยไม่สบายนะคะ ก็เลยต้องกลับไปดูใจ ยังไม่รู้เลยว่าจะกลับมาวันไหน “ [“ อ้าว แบบนี้ก็แสดงว่าน้องอยู่คนเดียวหรือครับ”]“ อืม ค่ะ “ [“ หน้าเป็นห่วงจัง ให้พี่ไปอยู่เป็นเพื่อนมั้ย “] เขาหยอกเธอออกมาอย่างกวนๆ ณิหลาก็อมยิ้มพูดกวนเขากลับ“ อย่าเลยค่ะ ถ้าพี่มา ณิหลากลัวว่าตัวเองอาจจะไม่ปลอดภัยกว่าเดิมก็ได้ “ [“ โห่ เห็นพี่เป็นคนยังไงแล้วครับเนี้ย แล้วนี่ น้องจะเข้านอนหรือยัง “] “ ก็ง่วงนอนแล้วเหมือนกันค่ะ “ [“ เดี๋ยว ก่อนจะนอนปิด
‘ อย่า หนีไป! หนีไป! ‘ เสียงใสที่คุ้นเคยร้องลั่น ก่อนทีภาพหญิงสาวในชุดนักเรียนวิ่งผ่านไป พร้อมกับขวดเหล้าลอยมาตามอากาศฟาดใส่กลางหลังของเธอแล้วตกลงมาแตกที่พื้น เสื้อสีขาวเปลี่ยนเป็นสีแดงเลือดพร้อมร่างนั้นที่ล้มลงไปนอนกับพื้น“ ณิหลา!! “ เจ้าของความฝันสะดุ้งตื่นขึ้นด้วยร่างกายที่เต็มไปด้วยเหงื่อ “ ฝันเหรอ? แต่เหตุการณ์ใหม่? “ เขาบ่นอยู่บนเตียง แม้เขาจะฝันเห็นวรรณิหลามา 5 ปีแล้วแต่มันก็มีเพียง เหตุการณ์ซ้ำๆ เดิมๆ กัน แต่อันนี้ที่เขาฝันเห็นเมื่อกี้มันไม่เหมือนกับแต่ก่อน “ เสียงที่ได้ยินเหมือนกับเสียงณิหลา แต่ผู้หญิงอีกคนที่โดนแก้วฟาดใส่กลางหลังคนนั้นคือใคร “ เขาขมวดคิ้วคิดนักอยู่บนเตียง จากนั้นจึงรีบหยิบเอามือถือขึ้นมาโทรหาเธอ“ ทำไมไม่รับสาย หรือว่าหลับแล้ว” เขามองไปที่นาฬิกาที่ตอนนี้เป็นเวลา 23:34น. แล้วมองไปข้างนอกซึ่งฝนกำลังโปรยปรายเบาๆ แต่มีฟ้าร้องฟ้าแลบ อยู่เป็นระยะ “ รู้สึกไม่ดีเลย “ไนยะรีบลุกจากเตียงแล้วหาเอากางเกงขายาวมาสวมทับกับบ๊อกเซอร์ มือเขายื่นไปจับเอากุญแจรถแล้วลงจากบ้านไป “ อีณิหลา เปิด! “ ซึ่งตอนนี้ไอ้วิสิตกับสรรหาก็พยายามจะทุบประตูเข้าไปหาหญิงสาวในห้อง “ พ่อ มีคนมา
“ พวกนี้มันยังไม่นอนกันอีกเหรอ “ เขาบ่นเมื่อเห็นว่าเหล่าเพื่อนๆ ของเขายังแชทกลุ่มกันอยู่ เขาก็เลยกดโทรกลุ่มไปเพื่อจะคุยปรึกษากับเพื่อน[“ อ้าว มึงยังไม่นอนอีกเหรอไอ้หมอ !” ] คนแรกที่กดรับร่วมสนทนากับไนยะก็คือพลอยเจนเจ้าเก่า “ พอดีกูมีเรื่องนิดหน่อย “ [“ เรื่องอะไรวะ “] เสี่ยโอมเปิดกล้องขึ้นมาร่วมแจม “ อ้าว มึงบินไปอังกฤษอีกแล้วเหรอโอม “ [“ก็ใช่ไง ธรรมดาเมียกูอยู่นี้นิ “] อศิรตอบคำถามของพลอยเจนพร้อมดึงเมียของเขาเข้ามาร่วมคุยด้วย[“ สวัสดีค่ะ พี่ไน พี่เจน พี่หนึ่ง “] ครีมหอมก็รีบทักทายพี่ๆ ของเธอ“ อืม สวัสดีครีม ถึงพี่จะไม่ค่อยสบายดีเท่าไหร่ก็เหอะ “ ไนยะพูดพร้อมกับทำหน้าเหนื่อยใส่กล้อง [“ เป็นอะไรไปหรือคะ ไม่สบายเหรอ “] คนน้องจึงรีบถามเขากลับ [“ หรือว่ามึง ฝันร้ายอีกแล้วล่ะ กูคิดว่ามึงเจอเธอแล้วจะเลิกฝันเสียอีก “] หนึ่งเดียวพูดขึ้นทำให้ไนยะที่กำลังสงสัยเหมือนกันรีบตอบเพื่อนกลับ“ อืม ก็ตั้งแต่วันที่กูเจอกับณิหลากูก็ไม่ได้ฝันอีกเลย จนมาถึงวันนี้ แล้วเหตุการณ์ในฝันของวันนี้ ก็ไม่ใช่เหตุการณ์เดิมที่กูชอบฝันซ้ำๆ ด้วย “ [“ มึงจะบอกว่า มึงฝันเห็นเหตุการณ์ใหม่ นอกจากพวกสองสามเหตุการณ์ท
“ ณิหลา เป็นอะไรมั้ย เกิดอะไรขึ้น “ ไนยะรีบเปิดผ้าห่มออกก่อนจะเห็นว่าเธอกำลังร้องไห้สะอึกสะอื้น ณิหลาเงยหน้าขึ้นจ้องเขา แล้วรีบจับมือของชายหนุ่มไว้“ ณิหลากลัว ฮือ ณิหลาพยายามเข้มแข็งแล้ว แต่ทำไม่ได้ อ๊าย “ เธอกรีดร้องออกมาเมื่อฟ้าร้องฟ้าแลบเสียงดัง จึงทำให้ไนยะรู้ว่าณิหลาคงจะกลัวเสียงฟ้าร้อง “ ไม่เป็นไรน่ะ เดี๋ยวพี่ไปปิดผ้าม่านให้ รอแป๊บเดียว “ ไนยะแกะมือหญิงสาวที่เกาะกุมมือของเขาออก แล้วเดินลงจากเตียงไปปิดผ้าม่านตรงระเบียงไว้ เพื่อไม่ให้แสงฟ้าแลบผ่านเข้ามาให้หญิงสาวหวาดกลัว แต่เพราะฝนตกหนักไฟฟ้าก็ได้ดับลง เมื่อเขาหันกลับคืนไปก็ต้องตกใจ เพราะแสงฟ้าแลบที่ส่องเข้ามากับผ้าม่าน ได้ทำให้เขามองเห็นร่างของหญิงสาวคนหนึ่งยืนอยู่ที่ปลายเตียง แต่เมื่อแสงฟ้าแลบดับลงแล้วกลับมาอีกรอบ ร่างที่ว่านั้นก็ได้หายไปแล้ว “ สงสัยคงจะตาฝาดไปเอง “ เขาพยายามคิดในแง่ดีแล้วรีบเดินไปหาหญิงสาวบนเตียง “ เป็นยังไงบ้างณิหลา “ เธอที่กำลังนอนเอาหน้าหมุดเข้าไปในผ้าห่มอยู่รีบเงยขึ้นมามองเขา“ พี่หมอนอนกับณิหลาได้มั้ยคะ “ เสียงสั่นเอ่ยขึ้น แต่ก็เล่นเอาคนฟังตกใจไม่น้อย“ ห๊ะ “ “ ณิหลากลัว ปกติณิหลาจะนอนกับพลอย หรือไม่พ
[“ อืม งั้นแกก็อยู่กับพี่หมอของแกไปก่อนนะ พ่อเขาโทรบอกเพื่อนที่เป็นตำรวจให้แล้ว ป่านนี้คงจะตามไปดูพวกมันอยู่ ว่าแต่แกไม่เป็นอะไรแน่นะ หรือ จะให้ฉันกลับไปหาก่อนไหม “] พลอยไพรินที่คุยสายอยู่กับวรรณิหลา พูดกับเพื่อนอย่างเป็นห่วง “ อย่าเลย แกจัดการทางนั้นให้เสร็จเถอะ ตอนนี้ฉันไม่เป็นอะไรมากแล้ว ถือว่ารอดตายที่อยู่ ๆ พี่หมอไนก็ขับรถไปหากลางดึก “ ณิหลาบอกกับเพื่อนพร้อมท่าทีสงสัยไม่น้อย [“ อืม แปลกเนอะ แล้วแกไม่ได้ถามพี่เขาเหรอ ว่าทำไมอยู่ดีๆ ถึงได้ไปหาแกดึกขนาดนั้น “] “ ยังเลย เมื่อเช้าฉันเองก็ยังคิดไม่ถึงเรื่องนี้ พี่หมอเขารีบไปทำงานด้วยก็เลยไม่ได้ถาม แล้วอีกอย่างทั้งที่ตอนแรกฉันมั่นใจแล้วแท้ๆ ว่าจะสู้ไอ้วิสิตได้ แต่พอได้เจอกับเหตุการณ์แบบนั้นอีก ฉันกลับเป็นฝ่ายควบคุมสติไม่ได้เอง แย่ที่สุด “ ณิหลาก้มหน้าพูดอย่างรู้สึกผิด ความมั่นใจของเธอเกือบทำร้ายตัวเองแล้วมั้ยล่ะ [“ เอาน่า อย่าคิดมาก จิตใจแกคงจะยังไม่แข็งแรงพอแหละณิหลา แต่แกไม่ได้เป็นอะไรไปก็ดีแล้ว “ ] “ อืม ฉันก็คิดแบบนั้น โชคดีของฉันจริงๆ ที่มีพี่หมอ “[“ อืม งั้นแค่นี้ก่อนนะ ฉันต้องไปช่วยงานเขาแล้ว คิดว่าอีกสักอาทิตย์คงจะได้กลับ
“ ณิหลาก็บอกไปแล้วนี่ค่ะ ว่าเป็นนักวาดอิสระ ไม่ใช่สก๊อย ““ แต่งตัวแบบนี้ ใครเห็นก็ต้องคิดว่าเป็นสก๊อย แล้วอาชีพวาดรูปมันจะได้เงินเท่าไหร่กันเชียว นี่เธอคิดจะมาเกาะลูกชายฉันกินใช่มั้ย “ ด้วยความเป็นแม่เจ้าระเบียบ ณัฐลีคงจะไม่ยอมแน่ถ้าจะปล่อยให้ผู้หญิงคนนี้เข้ามาหลอกลูกชายเธอ“ เธอจะเอาเท่าไหร่ ?” หญิงกลางคนพูดออกมาอีกเมื่อหญิงสาวเงียบไม่ตอบ“ ห๊ะ ? “ คนฟังก็ถึงกับงุนงง“ ถ้าฉันจะจ้างให้เธอออกไปจากชีวิตลูกชายฉัน เธอจะเอาเท่าไหร่ “ คำถามแสนดูถูกของณัฐลี ทำเอาณิหลาเริ่มหัวเสีย เธอจึงตอบกลับคนแก่หัวโบราณตรงหน้ากลับอย่างประชดประชัน“ โธ่ คุณแม่คะ พี่หมอเขาทั้งสูงทั้งขาว หน้าตาดีหุ่นดี แถมยังเป็นหมออีก ตรงตามมาตรฐานของณิหลาไปหมด ถ้าณิหลาได้เป็นเมียพี่หมอคงจะสบายไปทั้งชาติ “ คนที่ขึ้นชื่อว่าแม่หวงลูกชายได้ฟังก็เลิกคิ้วขึ้นลงไปตามท่าทีของคนตรงหน้า “ ถ้าคุณแม่อยากจะจ้างให้ณิหลาออกไปจากชีวิตพี่หมอ ก็คงต้องจ่ายแบบให้ณิหลาสบายไปทั้งชาตินะคะ ณิหลาถึงจะยอมตกลง “ คนพูดบอกพร้อมกับทำตาเล็กตาใหญ่ใส่ว่าที่แม่ย่า จนณัฐลีต้องกุมขมับ“ คุณไน “ เสียงของแม่บ้านเรียกชื่อของคนที่มาใหม่ ณิหลารีบหันไปมองจึงเห็น
โรงพยาบาลทูว์เอ็นวายหมอไนยะนั่งเอามือเท้าแก้มอยู่ที่โต๊ะทำงาน ในหัวก็คิดเห็นแต่ใบหน้าเรียบร้อยอ่อนหวานของคนในความฝัน กับ หน้าตาทะเล้นซุกซนของวรรณิหลาที่อยู่กับตัวเขาในตอนนี้ “ หรือว่าจะไม่ใช่คนเดียวกันนะ แต่หน้าก็เหมือนกันขนาดนั้นจะไม่ใช่ได้อย่างไร จะบอกว่าคิดเยอะจนเก็บไปฝันก็ไม่น่าใช่ ในเมื่อเราก็ไม่เคยเจอณิหลามาก่อนหน้านี้ แต่ที่ฝันเห็นหน้ากลับชัดมาก “ เขาเริ่มถกเถียงไปมาเกี่ยวกับเรื่องนี้ในหัวของตนเอง “ เฮ้อ ช่างมันเถอะ ตอนนี้เราก็มีณิหลาในชีวิตแล้วนี่ “ เมื่อนึกถึงเธอแล้วเขาก็อมยิ้ม เจ้าเด็กแสบ วันนี้ทำคุณแม่ของเขาไว้เสียแสบเชียว“ คุณหมอคะ คนไข้ที่นัดไว้มาถึงแล้วค่ะ ตอนนี้กำลังรอคุณหมออยู่ “ พยาบาลเดินเข้ามาแจ้งกับเขา“ อืม ขอบคุณนะนารา เดี๋ยวผมออกไป “ เขาลุกพรวดพราดหมดเวลามานั่งพักนั่งคิดถึงเธอแล้ว มือหนาหยิบเสื้อกาวน์มาสวมใส่ แล้วจึงเดินตามพยาบาลออกไป ที่บ้านของคุณหมอไนณิหลานั่งเอามือเท้าคางอยู่ที่บันได ชะเง้อหน้ามองออกไปข้างนอก“ เฮ้อ อยู่แบบนี้ไม่รู้จะทำอะไรเลย น่าเบื่อ คิดถึงกระดาษ คิดถึงพู่กัน พี่หมอจะกลับมากี่โมงนะ “ พูดจบก็ลุกยืนเดินไปเดินมา“ ณิหลาอยากไปเอาของอะ “
“ แล้วนี่กินข้าวเย็นหรือยัง ไปกินข้าวกับพี่ที่บ้านแม่ไหม “ “ หือ อย่าเลยค่ะ เดี๋ยวจะไม่ได้กินข้าวเอาน่ะ “ ณิหลารีบปฏิเสธเขาทันที ถ้าเธอไป คงได้ไปกัดกับแม่ของเขาอีกแน่ เธอไม่อยากดูแย่ในสายตาเขาไปมากกว่านี้แล้ว “ ถ้าอย่างนั้นพี่จะให้เอื้อยหาอะไรมาให้กินนะ “ “ ไม่ต้องค่ะ เดี๋ยวณิหลาหาอะไรกินเองก็ได้ ว่าแต่ถ้าพี่กินข้าวกับแม่เสร็จแล้ว พาณิหลากลับบ้านได้มั้ย “ ไนยะทำหน้าแปลกใจทันที เธอไม่อยากจะอยู่กับเขาแล้วหรือ “ ณิหลาแค่จะไปเอาของค่ะ “ เธอที่เห็นสีหน้าแปลกใจของเขา จึงรีบตอบเฉลยถึงเหตุผล“ อืม ได้งั้นเดี๋ยวพี่เข้าบ้านไปอาบน้ำก่อน “ ชายหนุ่มเดินเข้าบ้านไป โดยมีณิหลายืนมอง เธอมองไปทั่วบริเวณบ้านสองชั้นโมเดิร์นหลังนี้ด้วยความแปลกใจ“ ทำไมเวลาเราอยู่ที่นี้ ถึงได้รู้สึกว่ามีคนมองตลอดเวลาด้วยนะ “ พูดจบเธอก็ตัวสั่นเพราะอยู่ ๆ ก็ขนลุกซู่ หน้ามนรีบหันซ้ายมองขวาแล้วจึงรีบวิ่งเข้าบ้านตามไนยะไป บ้านพงษ์พิสิฐ ทุกคนกำลังนั่งทานข้าวกันไปได้ระยะหนึ่งแล้ว ไนยะก็ยกแก้วน้ำขึ้นดื่มรวดเดียวหมด พร้อมลุกยืนขึ้น“ จะไปไหน “ คนเป็นแม่รีบทักลูกชายทันที ไนยะจึงหันมาพูดกับแม่“ กินข้าวเสร็จแล้วนี่ครับ ผมจะรีบไป
“ พี่หมอ มันแสบแต่… เราทำกันอีกรอบได้มั้ย? “ เธอถามเขาเสียงอ้อนแต่สายตากับจดจ่ออยู่ที่ตรงนั้นของเขา ซึ่งตั้งผงาดอยู่ต่อหน้าเธอ“ แต่ว่าถุงที่พี่เตรียมไว้มันหมดแล้วนะครับ “ ถึงเขาจะอยากทำต่อแต่ก็นึกถึงความปลอดภัย ไม่ใช่ว่าเขากลัวผิดพลาดเขาอยากมีลูกกับคนตรงหน้ามาก แต่กลัวเธอไม่พร้อมอีกอย่างทั้งสองคนก็ยังไม่ได้แต่งงานกันด้วย แต่หญิงสาวกับงอแงไม่ยอม“ ทำไมล่ะ ไม่ใส่ก็ได้นิ ทำไมต้องใส่มันบิดบังความรักของพวกเราด้วย “ ร่างเล็กค่อยๆ ลุกนั่งบนเตียงแล้วโน้มไปกอดเขา“ แต่ณิหลาน้องรู้หรือ—”“ ณิหลารู้ ณิหลาไม่ใช่เด็กนะคะ แต่ณิหลารักพี่หมอ ณิหลาไม่กลัวอะไรทั้งนั้น หรือว่าพี่หมอกลัวว่าตัวเองจะพลาดกับณิหลาเหรอคะ “ เธอจ้องเขาด้วยแววตาแสนอ่อย มือใหญ่ยกจับแก้มป่อง“ พี่จะไปกลัวเรื่องนั้นทำไม วันนี้น้องเป็นแฟนพี่ อนาคตก็ต้องเป็นแม่ของลูกชายลูกสาวของพี่ แล้วน้องอยากเป็นแม่ของลูกๆ พี่ไหม “ เธอไม่ตอบเขาแต่ขยับหน้าเขาไปจูบเป็นคำตอบ หว่างขาเรียวขยับแนบชิดแกนกายของชายหนุ่ม คุณห
“ อย่าไปนะคะ ณิหลารักพี่หมอมาก “ เธอพูดในขณะที่เอาหน้าแนบกับแผ่นอกนูนแน่นของแฟนหนุ่ม “ แต่ณิหลาแค่กลัวเจ็บ “ เธอเงยหน้าขึ้นมองเขาที่กำลังยิ้มเอ็นดูเธออยู่“ พี่ก็รักน้องมาก แล้วสัญญาว่าจะไม่ทำให้เจ็บ พี่จะรักน้องเหมือนกับทุกวัน “ มือใหญ่ลูบหัวหญิงสาว ณิหลาอมยิ้มให้คนที่เหมือนรู้ว่าเธอคิดอะไร ปากอิ่มเผยอออกมารับรสจูบที่เขาโน้มลงมามอบให้“ อืม “ มือใหญ่ซุกซนจับล้วงเข้าไปที่ทรวงอกอีกครั้ง เขาบดขยี้มันอย่างเบามือ แต่กลับทำเจ้าของร่างตัวสั่นระริก ไม่นานเสื้อครอปตัวนั้นก็โดนถอดออก หน้าอกยอดสีชมพูกำลังทักทายเขา ไนยะเผยยิ้มพอใจในเวลาเดียวกันกับพี่เจ้าของทรวงอกที่นอนจ้องอยู่เขินหน้าแดงเป็นลูกมะเขือเทศ“ พี่หมอมองอะไรคะ ““ มันสวยมากเลยนะณิหลา สวยเหมือนแฟนสาวของพี่เลย จ๊วบ“ ว่าจบเขาก็ก้มหน้าลงไปดูดที่ยอดอก“ อ้า…” เล่นเอาณิหลาร้องครางออกมาเสียงหลง กระนั้นเขาก็ยิ่งพอใจดูดจ๊วบจ๊าบเสียงดัง มืออีกข้างก็บีบคั้นทรวงอกอีกลูกอย่างเบามือ“ อ๊า พี่
“ บรรยากาศเป็นใจขนาดนี้ “ เขาอมยิ้มจ้องริมฝีปากอิ่มของคนที่เขากำลังกอดรัดอยู่“ คิดจะทำอะไรคะ ““ ไม่ได้เจอกันหลายวันแล้ว คิดถึง พี่ขอจูบน้องได้มั้ย “ เขาขอเธออย่างแผ่วเบาดวงตาก็ยังคงจ้องที่ริมฝีปากของคนตรงหน้าซึ่งเจ้าของมันกำลังจ้องเขาตาใสแป๋ว“ ไม่เอา “ หญิงสาวแก้มร้อนผ่าวรีบหันหน้าหนีไปทางอื่น!! แต่เธอก็ต้องรีบหันมาเพราะตกใจแสงของท้องฟ้า ทำให้ปลายจมูกรูปหยดน้ำของเธอแตะที่ปลายจมูกโด่งของเขา“ เฮ้อ พี่ไม่ไหวแล้วนะณิหลา “ ไนยะกระซับอ้อมแขนของเขาแน่นขึ้น จมูกโด่งก้มลงมาที่หน้าผากมนแล้วสูดดมกลิ่นหอมของเธออย่างโหยหา“ พี่หมอจะทำอะไรคะ “ เธอถามเขาเมื่อรู้สึกถึงอะไรแปลกๆ ที่เธอนั่งทับอยู่“ พี่ขอได้มั้ย “ ณิหลาหน้าร้อนรับรู้ได้ว่ามันคงจะแดงมาก เพราะสีหน้าแววตาน้ำเสียงที่ไนยะสื่อมา เหมือนเขาอยากจะกลืนกินเธอลงท้อง เธอรู้สึกเหมือนว่าตัวเองจะเป็นอาหารของเขาเลย แต่มันก็ไม่ได้ดูน่ากลัว มันดูเย้ายวนใจเสียมากกว่า“ ขอ ขอทำอะไรเหรอคะ &rdquo
ทั้งสามออกมายืนคุยกันที่ใต้ต้นไม้ ไนยะยืนปลอบแฟนสาวที่กำลังร้องไห้“ ไม่เป็นไรน่ะณิหลา หลวงตาบอกว่าวิสาไปสู่ภพภูมิของเธอแล้วนี่ ต่อไปนี้พี่จะดูแลน้องเองให้สมกับที่วิสาไว้ใจพี่ “ ณิหลาเงยหน้าจ้องคุณหมอหนุ่ม แววตาของเธอเหมือนว่ากำลังคิดอะไรบางอย่าง“ ต้องคิดอะไรอีกณิหลา ก็รู้ความจริงแล้วนี่ว่าวิสามาเข้าฝันไอ้ไนทำไม “ พลอยเจนเดินเข้ามาคั่นกลางทั้งสอง แล้วจับมือทั้งคู่ขึ้นมาให้จับกันไว้“ วิสาอยากให้ไนยะดูแลณิหลา เพราะฉะนั้นรักกันนะ ดีกันได้แล้ว “ ณิหลาจ้องหน้าพลอยเจนสลับกับแววตาปิ้งๆ เว้าวอนของแฟนหนุ่ม เธอแอบยิ้มมุมปากเล็กน้อย“ เรากลับกันเถอะค่ะ พี่เจนต้องไปเปิดร้านไม่ใช่เหรอ “ คนพูดปล่อยมือที่รัดกุมของไนยะออก แล้วเดินไปที่รถ“ เฮ้อ เคลียร์กันเองนะ กูไม่รู้ด้วยแล้ว “ พลอยเจนหันมาพูดกับเพื่อนที่กำลังทำหน้าหงอย จากนั้นจึงเดินตามณิหลาไป“ ทำไมไม่ไปส่งณิหลาที่บ้านคะ “ เมื่อรถเบนซ์แล่นเข้ามาจอดในบ้านของคุณหมอ ณิหลาก็หันไปพูดกับเขา“ พี่ไม่ไปส่งน
รถเบนซ์ของณัฐชัย จอดที่หน้าบ้านหลังหนึ่ง เขาจ้องไปที่หน้าบ้านเพราะเห็นว่าเจ้าของบ้านกำลังยืนเถียงกับใครบางคนอยู่“ เจนบอกแล้วไง ว่าอย่ามายุ่งกับเจน อาไม่มีงานมีการทำหรือไง ““ อาก็ไม่ได้อยากจะยุ่งกับเจนนักหรอก ก็แค่ถามดูว่ามีอะไรผิดปกติไปหรือเปล่า “ จิรกิตติ์ยืนต่อล้อต่อเถียงกับเจระวี จนไนยะที่เดินลงมาดูต้องรีบเอาตัวมาคั่นกลางห้ามทั้งคู่“ คิดว่าตัวเองมีน้ำยาขนาดนั้นเลย “ เจนก็ยังไม่หยุด เธอต่อว่าคนเป็นอานอกสายเลือดไม่หยุดปาก“ เจนมึงหยุด! เถียงอะไรกันเนี่ยห๊ะ “ ไนยะรีบดึงแขนเพื่อนให้ออกห่างมาจากอาเจต เพราะอีกแค่นิดเดียวพลอยเจนจะกระโดดหยุมหัวอาเจตอยู่แล้ว“ หยุดคิดเรื่องนี้ซะน่ะ มันไม่มีทางเกิดขึ้นหรอก “ พลอยเจนตะโกนพูดใส่จิตรกิตติ์แล้วหันหลังเดินไปขึ้นรถ“ อ้าว ““ สวัสดีค่ะพี่เจน “ เมื่อขึ้นรถมาเธอก็เห็นว่ามีณิหลานั่งอยู่ในรถด้วย“ ณิหลา นี่ไอ้ไนตามหาน้องเจอแล้วเหรอ รู้เปล่าว่าเมื่อวานนะ มันหน้าห
ร่างกายของณิหลาที่ตอนนี้นั่งอยู่ใต้ต้นไม้ยกมือขึ้นปาดน้ำตา เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ทีไรเธอก็ร้องไห้ปานใจจะขาดทุกครั้ง หน้ามนเงยมองท้องฟ้าเมื่อมีหยดน้ำหยดลงมาใส่แก้มของเธอ“ อ๊าย! “ เธอกรีดร้องออกมาเบาๆ เมื่อเห็นแสงฟ้าแลบ “ ทำยังไงดี พายุจะเข้าอีกแล้วเหรอ “ ณิหลาพาร่างตัวเองเดินออกมาตามถนน ก่อนเธอจะหยุดเดินเมื่อเห็นรถเบนซ์คันคุ้นตาวิ่งมาจอดใกล้“ ณิหลา! “ ไนยะรีบวิ่งลงมาจากรถ มายืนอยู่ตรงหน้าหญิงสาว ณิหลาเห็นแบบนั้นก็เตรียมจะวิ่งหนีเขา แต่แสงฟ้าแลบทำให้เธอสะดุ้งหยุด เปิดโอกาสให้คุณหมอรีบวิ่งมาอุ้มตัวเธอ“ ปล่อย! ““ ฝนตกขนาดนี้ อย่าดื้อได้มั้ย พี่เป็นห่วงน้องนะ ““ พี่หมอ “ ณิหลาดิ้นเต็มแรงแต่แรงของเธอไม่ได้ทำให้เขาสะทกสะท้าน ไนยะรีบอุ้มแฟนสาวขึ้นรถแล้วขับกลับบ้าน“ มา ลงมาได้แล้ว “ คุณหมอลงจากรถเมื่อรถวิ่งมาจอดในบ้าน เขาเดินอ้อมลงมาเปิดประตูให้เธอ แต่ณิหลากลับเอาแต่นั่งนิ่ง“ ณิหลาลงมาก่อนได้มั้ย ฝนมันตกหนักแล้วเนี่ย น้องไม่กล
วิสานั่งทายาที่หลังให้น้องสาว สีหน้าของทั้งคู่ต่างมีความทุกข์ใจไม่ต่างกัน แต่พวกเธอก็ต้องอยู่เคียงข้างกันและกัน เนื่องจากตอนนี้ข้างกายของพวกเธอนั้นไร้ที่เพิ่งพิง“ ณิหลาจะไปบอกตำรวจ!” ณิหลาที่ตอนนี้โกรธจัดลุกยืนหันมาพูดกับพี่สาวที่กำลังมองเธออย่างตกใจ“ อย่านะณิหลา!! ถ้าคนอื่นรู้เรื่องวันนั้นเราแย่แน่ ““ แย่ยังไง มันต้องได้รับกรรมที่มันทำกับเราสิ ““ แต่ทุนการศึกษาล่ะ ถ้าคนอื่นรู้ ทุนการศึกษาที่วิสาจะได้จากผู้ใหญ่ใจดีมันจะไม่มีอีกนะ “ วิสามองน้องสาวด้วยแววตาสั่นกลัว“ ก็ช่างทุนมันสิวิสา เธอจะปล่อยให้มันมาทำแบบวันนั้นกับเราอีกเหรอ ถึงจะแจ้งได้ ““ แต่ถ้าวิสาไม่ได้ทุนนี้พ่อต้องเสียใจมากนะณิหลา “ ณิหลาส่ายหน้าไม่ฟังสิ่งที่พี่สาวพูด เพราะเรื่องนี้ผู้ใหญ่ต้องรู้! เธอจะไม่ปล่อยคนชั่วให้ใช้ชีวิตมีความสุขบนความทุกข์ของเธอหรอก ร่างของณิหลาวิ่งออกมาจากบ้าน เธอมาที่สถานีตำรวจแต่สิ่งที่หน้าเสียใจก็คือ ไม่มีใครเชื่อในสิ่งที่เธอพูด ตู่ว่าเธอนั้นสร้างเรื่
“ อีณิหลามึงทำกูเสียหน้าหมด ไม่ใช่แค่กูที่เสียหน้า พี่สาวมึงก็เสียหน้าไปด้วย “ สลาพ่อของวรรณวิสาและวรรณิหลา ต่อว่าลูกสาววัย 10 ขวบ หลังจากที่กลับมาถึงบ้าน เพราะณิหลาไปสร้างวีรกรรมอันเจ็บแสบให้กับผู้มีพระคุณของเขา“ ก็ณิหลาบอกพ่อไปแล้วไง ว่าณิหลาไม่อยากทำ พ่อก็ยังบังคับณิหลาให้ปลอมเป็นวิสาเอง ณิหลาไม่ได้เต็มใจสักหน่อย “ ณิหลาโวยวายใหญ่ เนื่องจากวันนี้พี่สาวฝาแฝดของเธอไม่สบาย พ่อจึงให้ณิหลาใส่กระโปรงสวมรอยเป็นวิสาไปเต้นแร้งเต้นกาให้คนอื่นดู ทั้งที่เด็กหญิงไม่อยากจะทำ แล้วมันก็ไม่ใช่ครั้งแรกเสียด้วย หลายครั้งเลยที่วิสาไม่สบายขึ้นมา สลาก็จะให้ณิหลาปลอมเป็นพี่สาวเพื่อให้เธอไปเอาใจเจ้านายของเขา ซึ่งผู้มีพระคุณคนนั้นก็ให้ทุนการศึกษามา แต่ให้แค่วิสา ส่วนณิหลากลับไม่ได้อะไรเลย“ นี้มึงกล้าเถียงกูเหรอห๊ะ! “ สลาเอามือหยิกแก้มลูกสาวด้วยความโมโห ทำไมลูกสาวของเขาไม่เกิดมาน่ารักเรียบร้อยเหมือนกัน ทำไมถึงได้มีเจ้าเด็กดื้อคนนี้มาด้วย“ ที่กูให้มึงทำแบบนี้ก็เพราะอนาคตของพวกมึงสองพี่น้องนะ ““ อนา
ห้องพักของหมอไน“ เย็นนี้ก็ไม่มีอะไรให้ทำแล้ว ไปหาณิหลาดีมั้ย “ คุณหมอเจ้าของร่างผอมสูงนั่งอยู่บนเก้าอี้เขาหมุนมันไปมา ในหัวก็คิดถึงแต่เรื่องของแฟนสาว ซึ่งที่เขายังไม่กล้าไปสู่หน้าเธอเพราะคิดว่าเธออาจไม่ใช่ผู้หญิงที่เขาฝันเห็น แล้วอีกอย่างก็รู้สึกละอายที่เขาเคยตู่เอาเองว่าเธอใช่‘ณิหลาไม่ชอบถักเปียค่ะ’‘แผลนี้ได้มาจากอุบัติเหตุตอนมัธยม’‘อย่า หนีไป ‘‘โอ้ย!’ขวดเหล้าฟาดใส่กลางหลังจนเสื้อขาวอาบไปด้วยเลือด แววตาของหญิงสาวในความฝัน กับแววตาที่เขาเห็นในรูปของวรรณวิสามันคือดวงตาคู่เดียวกันจริงๆ มันชัดเจนมาก เพราะวิสาแววตาดูโศกเศร้า แต่ณิหลาของเขานั้นแววตาดูแก่นแก้วร่าเริงสดใส“ คนในฝันของเราคงเป็นวิสาไม่ใช่ณิหลาจริงๆ “ปั๊ก! เสียงของตกทำให้คุณหมอที่นั่งคิดอะไรไปเรื่อยอยู่รีบหันไปมองที่ประตู“ ณิหลา! “ เขารีบลุกจากเก้าอี้เดินไปหาคนที่มองมายังเขาด้วยแววตาแดงก่ำ เนื่องจากหญิงสาวมาได้ยินตอนที่เขาพูดคนเดียวเมื่