“ ไอ้สรรหา! “ เสียงหวานของสองสาวประสานเรียกชื่อมันขึ้นพร้อมเพียงกันอย่างไม่ชอบใจ
“ กูแค่แวะมาทักทายพวกมึงน่ะ อยากบอกให้รู้ว่าเดี๋ยวนี้กูมีรถขับแล้วนะ จะไปไหนมาไหนก็ระวังตัวกันด้วย เอ้อ อีกอย่างอีณิหลา พ่อกูเองก็ออกจากคุกมาแล้วเหมือนกันน่ะ ฮาฮ่า “ คนพูดหัวเราะอย่างคนวิกลจริต จากนั้นมันก็กลับเข้าไปในรถแล้วขับหนีไป
“ ไอ้วิสิตมันออกจากคุกมาแล้วเหรอ “ พลอยไพรินบ่น จนข้างๆ ที่โมโหโวยวายออกมา
“ มันควรจะต้องติดคุกตลอดชีวิตด้วยซ้ำ โทษฐานที่มันทำแบบนั้นกับวิสา อ๊าย!! “
“ เฮ้ยณิหลา! แกเป็นอะไร! “
“ ฉันก็แค่โกรธที่ตอนนั้นเอามันเข้าคุกเพราะเรื่องนั้นไม่ได้ “ วรรณิหลาพูดออกมาพร้อมกับน้ำตาที่ไหล จนเพื่อนที่นั่งอยู่ข้างกันต้องรีบยกมือขึ้นลูบหลังปลอบใจให้
“ ไม่เป็นไรน่ะณิหลา แต่ตอนนี้ขาแกเจ็บนี่ สงสัยมันคงถูกับพื้น ดูสิถลอกหมดเลย “ พลอยไพรินจับขาของเพื่อนที่ใส่กางเกงขาสั้นเหนือหัวเข่า ทำให้หัวเข่าและหน้าแค่งของวรรณิหลาถลอกตอนที่ล้มเมื่อกี้ ทั้งสองหันจ้องหน้ากัน ก่อนจะเห็นว่ามีรถเบนซ์สีขาวมาจอดใกล้กับพวกเธอที่นั่งกันอยู่ตรงข้างถนน
“ พวกเธอเป็นอะไรหรือเปล่า “ ผู้หญิงใส่ชุดพยาบาลเดินลงจากรถ แล้วเข้ามาถามกับสองสาว เพราะเมื่อกี้เธอได้เห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอยู่ไกลๆ และเป็นห่วงทั้งสอง จึงได้ขับรถเข้ามาใกล้
“ พี่ชื่อนาราเป็นพยาบาลที่โรงพยาบาลใกล้ๆ นี้ กำลังจะเข้าไปพอดี พวกเธอสองคนขึ้นรถไปหายาทาทำแผลที่โรงพยาบาลกับพี่ไหม เดี๋ยวพี่จะทำให้เฉยๆ ไม่คิดเงินหรอก “ สองสาวที่ได้ยินคำว่าไม่คิดเงิน ฟรี ก็จ้องหน้ากันด้วยรอยยิ้มแล้วรีบขึ้นรถไปกับคุณพยาบาล
โรงพยาบาลทูว์เอ็นวาย
รถเบนซ์วิ่งเข้ามาจอดในลานจอดรถของโรงพยาบาล วรรณิหลาหน้าซึมทันทีเมื่อได้มาที่โรงพยาบาลนี้อีกครั้ง
“ แกโอเคมั้ย ถ้าไม่อยากเข้าไปเรากลับ แล้วให้ฉันทำแผลให้ที่บ้านก็ได้น่ะ “ พลอยไพรินที่รู้ดีว่าตอนนี้เพื่อนคิดอะไรอยู่ จึงได้ถามเพื่อนออกมาด้วยความห่วงใย
“ ไปเถอะ เดี๋ยวพี่พาเข้าไปทำแผล “ เสียงของพี่พยาบาลนาราทำให้ณิหลาไม่กล้าปฏิเสธ อย่างไรเสียเธอก็ขึ้นรถเขามาแล้ว
“ ลงไปเถอะพลอย “ ณิหลาจึงหันมาพูดกับเพื่อน แล้วลงจากรถมาโดยมีคุณพยาบาลช่วยพยุงเธอ
“ งั้นแกเข้าไปกับพี่เขาก่อนน่ะ ฉันปวดฉี่สงสัยจะตกใจรถเมื่อกี้ ขอไปห้องน้ำก่อน “ ณิหลารีบพยักหน้าให้เพื่อน แล้วเดินมากับพี่พยาบาลจนถึงห้องๆ หนึ่ง เธอสตั้นยืนจ้องอยู่ที่ประตูทางเข้า
“ เป็นอะไรหรือเปล่า “ คนที่สังเกตเห็นปฏิกิริยาของเธออย่างนาราจึงได้ถามเพราะเป็นห่วง
“ ไม่ ไม่มีอะไรหรอกค่ะ “
“ โอเค ถ้าอย่างนั้นมานั่งตรงนี้น่ะ “ นาราประคองวรรณิหลา มานั่งบนเตียงคนไข้ในห้องนั้น แล้วเธอก็เดินไปค้นเอายาบนตู้ยาใกล้ๆ
“ อา น้ำยาล้างแผลหมด เดี๋ยวพี่ขอไปเอาก่อน น้องรอพี่อยู่ตรงนี้นะคะ “
“ ค่ะ “ หญิงสาวมองพี่พยาบาลเดินออกไปจากห้อง จากนั้นสายตาของเธอก็มองไปที่เตียงคนไข้อีกเตียงที่คุ้นเคย ดวงตาคู่กลมแสดงถึงความเจ็บปวดอย่างเห็นได้ชัด
‘ วิสา ทำไมพี่ถึงทำแบบนี้ ทำไมเป็นอะไรถึงไม่ยอมบอกณิหลา ‘
‘ ตื่นขึ้นมาเดี๋ยวนี้ ไหนบอกว่าจะปกป้องณิหลา วิสาไม่รักษาสัญญา ฮื้อ ‘ เหตุการณ์แสนเศร้าในวันนั้นณิหลายังคงจำมันไม่เคยลืม มือเล็กยกขึ้นปาดน้ำตาให้ตัวเอง เธอพยายามจะอดกลั้นแล้ว แต่มันก็อดไม่ได้จริง ๆ
“ นาราเอกสารที่….ณิหลา!! “ หน้ามนที่ก้มอยู่รีบเงยมองเจ้าของเสียงที่คุ้นหู
“ คุณหมอไน “
“ น้องเป็นอะไร “ คุณหมอหนุ่มที่เห็นบาดแผลอยู่ตรงหัวเข่าและขาของหญิงสาวก็รีบเดินเข้ามาหา เขาวางเอกสารในมือของเขาลงบนโต๊ะใกล้ๆ
“ ณิหลาไปทำอะไรมาเหรอ ถึงได้เป็นแบบนี้? “ ชายหนุ่มถามคนตรงหน้าด้วยน้ำเสียงแว่วห่วงใย คนที่น้ำตาคลอเบ้าอยู่ก็พยายามหลบหน้าเขา แต่แล้วเขาก็เอามือมาจับที่ปลายคางของเธอให้หันกลับไปสบตากับเขา
“ มีเรื่องอะไรที่พี่พอจะช่วยเราได้ไหม พี่เป็นห่วงน้องจริงๆ น่ะ มีใครทำอะไรให้เหรอ “ คำพูดของคนตรงหน้า เล่นเอาวรรณิหลาซาบซึ้งจนกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ มีคนหล่อเป็นห่วงเธอด้วย
“ ฮือๆ หมอ “
“ ฮือๆ หมอ “ คิดเช่นนั้นแล้วเธอก็ร้องไห้โฮออกมาอย่างควบคุมไม่ได้“ อ้าว เป็นอะไรไป เจ็บแผลเหรอครับ “ คุณหมอหนุ่มพยายามจะหาวิธีปลอบเธอ แต่ถ้าถามว่าเขาเคยปลอบใจผู้หญิงมาก่อนไหม ก็ไม่เคย เขาจึงทำได้เพียงยืนเอียงตัวไปมา ไม่รู้ว่าจะต้องเอาตัวเองไปไว้ตรงไหน จนหญิงสาวซบลงที่อกของเขา คุณหมอไนจึงถือวิสาสะเอามือยกขึ้นลูบหัวให้“ มีอะไรไม่สบายใจก็ระบายออกมาน่ะ ร้องออกมาเลย แล้วทุกอย่างมันจะดีขึ้นเอง “ “ มา. อะ หมอไน “ นาราที่กำลังเดินเข้ามา เจอทั้งสองเข้าก็ตกใจ คุณหมอหนุ่มจึงรีบหันหน้าไปใช้สายตามองไปที่เธอ“ รู้จักกันหรือคะ “ “ คุณเอาเอกสารบนโต๊ะออกไปจัดการให้ผม เดี๋ยวทางนี้ผมดูเอง “ “ อ๋อ ค่ะ ๆ “ นาราอมยิ้มนิดหน่อย แล้วรีบวางน้ำยาล้างแผลในมือ สลับกับจับเอาเอกสารบนโต๊ะเดินออกมา ก่อนมาเจอเข้ากับพลอยไพรินที่กำลังจะเดินเข้าไปพอดี“ อ้าวพี่ เพื่อนหนูอยู่ในนั้นเหรอ “ “ อย่าพึ่งเข้าไปเป็นก้างเลย มานี่มา “ พี่สาวพยาบาลจึงรีบจูงมือพลอยไพรินออกไปทางอื่น “ โอเคแล้วหรือยัง “ หมอไนที่เห็นว่าหญิงสาวดันตัวออกห่างเขาแล้ว จึงถามกับเธอแล้วเอาผ้าเช็ดหน้ายื่นให้ วรรณิหลาก็รับเอาแล้วพยักหน้าต่อคำถามของเขา “ ข
“ เดี๋ยว “ “ อะไรคะ “ “ ก่อนจะโทรหาเพื่อนน่ะ โทรหาพี่ก่อนได้มั้ย “ เขาจ้องตาหวานอ้อนใส่เธอ จนณิหลาแอบหูแดงใบ้กินเกือบพูดไม่ออก“ จะให้โทรหาทำไมคะ พี่หมอก็อยู่ต่อหน้าณิหลาแล้วนี่ “ คุณหมอผุดยิ้มเมื่อเห็นท่าทีเขินอายของคนตรงหน้า“ ก็ตั้งแต่ที่ณิหลาเอาเบอร์พี่ไป ก็ไม่เห็นจะโทรหาพี่เลย รู้หรือเปล่าว่าพี่รอสายเข้าจากเราทุกวัน “ คนฟังมีทีท่ากลั้นยิ้มจนแทบจะไม่อยู่ หญิงสาวแอบเข้าข้างตัวเองเบาๆ ว่าเขาต้องมีใจให้เธอเหมือนกันเป็นแน่“ ถ้างั้นเดี๋ยวณิหลา โทรติดหาคุณหมอก่อน แล้วค่อยโทรหาเพื่อนแล้วกันค่ะ “ เธอพูดจบก็รีบหันหน้าหนีไปทำตามที่พูด หน้ามนเผยยิ้มคนเดียวจนแก้มปริ ส่วนคุณหมอเห็นแบบนั้นก็ทำเป็นเดินหนีเอายาไปเก็บ [“ หั่นแน่ ใส่ยากันเสร็จแล้วหรือคะ น้องณิหลา “ ] เมื่อโทรติดไปที่พลอยไพริน คนรับก็แซวเพื่อนใหญ่“ อะไรของแกยัยพลอย “[“ ก็ไม่อะไร แค่ฉันจะบอกว่าฉันกลับมาบ้านแล้วน่ะ “] “ ห๊ะ แล้วแกกลับก่อนได้ไง แล้วฉันอะจะกลับไง ทิ้งกันแบบนี้เลยเหรอ “ ณิหลาพูดกับเพื่อนเสียงดังเพราะตกใจ ทำเอาคุณหมอหนุ่มที่อยู่ใกล้ก็แอบยืนฟังไปด้วย [“ก็พี่นาราบอกว่าแกอยู่กับคุณหมอไนในห้อง ฉันก็ไม่อยากอยู่เป็นก้าง
“ หุย ให้มันน้อยๆ หน่อยนะจ๊ะ “ พลอยไพรินเดินเข้ามาจับที่แขนเพื่อนพร้อมกันเสียงแซว เมื่อเห็นเพื่อนมองตามรถคุณหมอตาไม่กระพริบ“ พูดแบบนี้ อยากรู้ล่ะสิ “ ณิหลาหันไปจ้องเพื่อน“ ใครบอก แต่แกเล่ามาเลยน่ะ “ “ ไม่ละ ไม่เล่าเว้ย “ สองเพื่อนรักโต้ตอบกันไปมา“ ณิหลา ฉันเพื่อนรักแกน่ะ เมื่อกี้ยืนคุยอะไรกัน ยืนซะใกล้เชียว สิงได้คงสิงไปแล้วนั่น “ พลอยไพรินถามเพื่อนที่กำลังเดินไปนั่งที่โซฟาในบ้าน ก่อนที่ตัวเธอจะรีบหันไปปิดประตู “ เมื่อกี้เขาชวนฉันไปเที่ยวน่ะ “ ณิหลาบอกกับเพื่อนด้วยท่าทีเขิน ทำให้เพื่อนอย่างพลอยยิ่งฟังยิ่งอยากจะกรี๊ดออกมา“ จริงเหรอ เดตแรกใช่มั้ยเนี้ย “ “ บ้า เดตอะไรล่ะ แค่ไปเที่ยว “ ณิหลารีบปฏิเสธเพื่อน ใบหน้าของเธอก็เปื้อนยิ้มใบหูแดงก่ำ“ เหรอ ถ้าอย่างนั้นแกก็รีบจับคุณหมอไนยะมาเป็นผัว เอ้ย แฟนให้ได้ดิ “ “ บ้า พลอย “ “ เอ้า เขินๆ หน้าแดงจนเป็นมะเขือเทศแล้วเพื่อน วาสนาผู้ใดนอ จะได้เป็นเมียหมอเนี้ย “ “ แกหยุดแซวเลยนะพลอย จะให้ฉันเขินจนตายเลยหรือไง “ ณิหลารีบลุกแล้วค่อยๆ เดินหนีเพื่อนไป“ บ้า มีแบบนั้นด้วยเหรอ ฮาฮ่า “ “ พ่อ อีณิหลานี้ไม่เจอมันนาน มันสวยขึ้นเยอะเลยเนอะ “ สรรหาพู
ที่สวนแห่งหนึ่งในย่านชานเมืองเจ้าของรถเบนซ์ขับรถเข้ามาจอดที่ลาน จากนั้นจึงเดินอ้อมมาช่วยกุลสตรีลงจากรถ“ พี่หมอไม่เป็นไรค่ะ ณิหลาเดินเองได้แล้ว “ “ ได้ไงครับ พี่ก็บอกแล้วไง ว่าพี่จะเป็นขาให้น่ะ “ เขาจ้องเธอเสียตาหวานเยิ้ม เล่นเอาวรรณิหลาพูดไม่ออก แล้วยอมจับมือให้เขาพาเธอลงจากรถแต่โดยดี หญิงสาวมองรถกอล์ฟสองที่นั่งที่พนักงานสวนขับมาจอดต่อหน้าทั้งสอง “ เราจะนั่งเจ้ารถนี่ไปหรือคะ “ เธอรีบหันมาถามคนข้างกายอย่างตื่นเต้น“ ใช่ครับ ขี่เจ้านี้จะได้ชมนกชมไม้เห็นวิวของที่นี้ได้ชัดขึ้น “ คนพูดมองคนที่ยืนยิ้มตื่นเต้นด้วยความเอ็นดู ทำไมเวลาอยู่ใกล้เธอแล้วชีวิตของเขามันถึงดูสดใสขึ้นทันตาแบบนี้นะ.ทั้งคู่นั่งรถกอล์ฟไฟฟ้าคันนั้นเข้าไปในสวน มองดูสัตว์ต่างๆ ที่ถูกเลี้ยงปล่อยเอาไว้ ดูทุ่งดอกไม้แสนสวย พร้อมกับต้นไม้ใหญ่ เลียบสองฝั่งของถนน“ เฮ้ย นั่นลิงหรือเปล่าคะ “ วรรณิหลามองไปเห็นเจ้าลิงน้อยวิ่งอยู่ที่สวนก็ร้องทักอย่างตื่นเต้น“ ใช่ อยากลงไปให้อาหารมันมั้ย พี่เตรียมมาด้วยนะ “ หญิงสาวรีบหันไปพยักหน้าให้คุณหมอไน เขาเห็นแบบนั้นจึงจอดรถ แล้วเดินลงมาจูงหญิงสาว“ ขาเจ็บอยู่แบบนี้ทำอะไรก็ระวังตัวด้วย เข้าใ
“ เหรอ แต่พี่ว่าพี่แก่แล้ว แล้วพี่ก็อยากจะมีเมียแล้วด้วย “ เขาบอกพร้อมโน้มตัวไปใกล้เธอ ดวงตาวาววับของเขาจ้องไปที่ตาหวานของหญิงสาว เล่นเอาวรรณิหลาต้องแอบกลืนน้ำลายลงคอซ้ำๆ หลายรอบทีเดียว “ เหรอคะ แล้วจะแต่งวันไหนเหรอ? “ เธอจึงแกล้งถามเขาไป ทั้งที่รู้อยู่แก่ใจว่าเขาจะบอกอะไรกับเธอ “ ถ้าณิหลาตกลงคบกับพี่ พี่จัดงานแต่งของเราสองคนพรุ่งนี้เลยก็ได้ “ เขาจับมือของเธอขึ้นมาหอมในขณะเดียวกันที่ดวงตาก็ยังจ้องเธอไม่ยอมวาง วรรณิหลาที่ยังตกใจกับคำตอบของเขาก็เอาแต่นั่งนิ่ง เธอรู้ว่าเธอชอบเขา แต่หัวใจดวงน้อยของเธอมันกลับอยากจะเล่นตัวขึ้นมานี่สิ “ แต่เราพึ่งจะเจอกันไม่กี่วันเองนะคะ พี่คิดว่าพี่รู้จักณิหลาดีแล้วเหรอ “ คำพูดของเธอทำให้เขาอมยิ้มแล้วคิดอยากจะบอกเธอเรื่องความฝันของตัวเองขึ้นมา “ ณิหลารู้มั้ยว่าที่ผ่านมาพี่ไม่เคยจีบ หรือว่าคบกับใครแบบจริงจังมาก่อนเลย เพราะมีผู้หญิงคนหนึ่ง เธอชอบมายึดคลองความฝันของพี่ พี่มักจะฝันเห็นเธอคนนั้นอาทิตย์ละ 3-4 วัน จนทำให้พี่เกิดอยากรู้ว่าผู้หญิงในฝันคนนั้นเธอมีตัวตนจริงหรือเปล่า “ คนพูดยังคงจับและนวดมือเล็กของคนที่นั่งอยู่ด้วยกัน “ จนเวลาผ่านมา 5 ปี พี่ก็ได้พ
เจระวี คาเฟ่“ คนนี้เหรอ วรรณิหลา คนที่มึงชอบพูดถึงบ่อยๆ “ เจ้าของร้านที่เพิ่งจะทำงานเสร็จเดินเข้ามาในห้องประจำของเธอและเพื่อน เห็นณิหลานั่งดื่มโกโก้ปั่นอยู่กับไนยะเพื่อนเธอ พลอยเจนจึงเดินเข้ามาทักทาย “ ใช่ ณิหลา คนนี้คือพลอยเจนเพื่อนสนิทพี่ พอดีพี่เคยพูดถึงผู้หญิงในฝันให้มันฟังบ่อยๆ มันก็เลยอยากเจอณิหลาน่ะ “ ณิหลาได้ยินแบบนั้นจึงรีบยกมือไหว้สาวรุ่นพี่“ สวัสดีค่ะ ณิหลาเรียกพี่ว่าพี่เจนได้มั้ยคะ “ “ ได้สิคะ น้องณิหลา “ คนพูดรีบเดินเข้ามาสำรวจหญิงสาวจับซ้ายหันขวาจนพอใจ “ ไม่น่าล่ะ ไอ้ไนมันไม่ยอมมองผู้หญิงคนไหนจริงๆ จังๆ เลย ตั้งแต่เรียนจบ ที่แท้ก็ฝันเห็นคนสวยขนาดนี้นี่เอง เป็นพี่ พี่ก็มองคนอื่นไม่ได้เหมือนกัน “ ไนยะได้แต่อมยิ้มมองสองสาว คิดถูกจริงๆ เลย ที่เขาพาณิหลามาหาพลอยเจน ส่วนคนน้องแบบณิหลาได้ฟังที่พลอยเจนพูดเธอก็เริ่มเชื่อขึ้นมาบ้าง จากที่เชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่งในเรื่องที่ไนยะเล่าให้ฟัง“ ณิหลา ถ้างั้นพี่ขอถ่ายรูปเซลฟีกับน้องได้ไหม ในฐานะที่เป็นผู้หญิงคนแรกที่เพื่อนพี่พามาเปิดตัว “ คนโดนชวนรีบพยักหน้ารับทันที แม้จะยังงงอยู่ว่าทำไมเพื่อนสองคนนี้ถึงชอบจิกกัดกันไปมาแปลกๆ แชะ! “
ณิหลาที่กำลังเดินเข้ามาในบ้านก็มาเห็นว่า สนุ๊กกับพลอยไพริน กำลังเก็บเสื้อผ้าข้าวของใส่กระเป๋า“ อ้าว สองพ่อลูกนี้ จะเก็บกระเป๋าไปไหนกันเหรอคะ “ “ เอ้อ แกกลับมาพอดี “ พลอยลุกจากการเก็บกระเป๋าเดินเข้ามาหาเพื่อน “ พอดีคุณย่าฉันไม่สบายว่ะ ฉันกับพ่อเลยจะไปดูใจท่าน “ “ มาก็ดีแล้ว เก็บของใส่กระเป๋าไปด้วยกันเลยณิหลา “ สนุ๊กบอกกับณิหลาก่อนที่ลูกสาวของเขาจะขัด “ ไม่ได้มั้ย พ่อจะให้มันไปกับเราทำไมอะ ไม่ใช่ธุระอะไรของมันเสียหน่อย ที่สำคัญงานวาดของลูกค้ายังกองท่วมหัวอยู่เลย ถ้าณิหลาไปใครจะวาดส่งลูกค้า “ พลอยพูดด้วยสีหน้าไม่ดีเท่าไหร่เพราะเธอเองก็ไม่ได้อยากจะไปเท่าใดนัก แต่เพราะจำเป็นจึงเลี่ยงไม่ได้“ จริงของพลอยมันนะลุง เดี๋ยวฉันอยู่เฝ้าบ้านให้ก็ได้ “ “ มันไม่ได้ ไอ้วิสิตมันออกจากคุกมาแล้ว กูจะให้มึงอยู่บ้านคนเดียวได้อย่างไรณิหลา “ สนุ๊กบอกกับเธอด้วยสีหน้ากังวล คนฟังทั้งสองได้ยินแบบนั้นก็รู้สึกกลัวขึ้นมาเช่นกัน “ แล้วจะเอายังไงล่ะ ฉันให้แกเลือกนะณิหลาว่าจะอยู่นี้หรือจะไปด้วย ส่วนงานลูกค้าก็ช่างมัน ยกเลิกไปก่อน “ พลอยไพรินรีบเปลี่ยนใจเพราะห่วงเพื่อน“ ไม่ได้ ถ้าเราไปยกเลิกก็เสียลูกค้าสิ คนที่ม
บ้านพลอยวรรณิหลาที่พึ่งจะอาบน้ำเสร็จ เดินมานั่งที่เตียง มือเล็กจับเอากระเป๋าสะพายของเธอมาล้วงมือถือออกมา เพราะเพิ่งมานึกได้ว่าคุณหมอไนยะจะโทรหาหลังจากกลับถึงบ้าน “ อ้า พี่หมอโทรมาตั้งสิบสายเลย โทรกลับดีมั้ยเนี้ย “ แต่ไม่ทันที่เธอจะได้พูดจบ ไนยะก็โทรเข้ามาหาเธออีกพอดี ณิหลาก็อมยิ้มแล้วกดรับสายจากเขา[“ ฮัลโหลณิหลา นึกว่าเทพี่ไปแล้ว ยังไม่ทันได้เริ่มจีบเลยนะ “] ตอนเธอกดรับเสียงทุ้มของเขาก็พูดออกมาอย่างออดอ้อนงอแง เล่นเอาคนฟังยิ้มไม่หุบ “ ขอโทษ พอดีณิหลาช่วยพลอยกับลุงเก็บของ เลยไม่ได้ยินเสียงโทรศัพท์นะคะ “ [“ เก็บของไปไหนครับ “] ปลายสายถามอย่างเป็นห่วง“ ก็ย่าของพลอยไม่สบายนะคะ ก็เลยต้องกลับไปดูใจ ยังไม่รู้เลยว่าจะกลับมาวันไหน “ [“ อ้าว แบบนี้ก็แสดงว่าน้องอยู่คนเดียวหรือครับ”]“ อืม ค่ะ “ [“ หน้าเป็นห่วงจัง ให้พี่ไปอยู่เป็นเพื่อนมั้ย “] เขาหยอกเธอออกมาอย่างกวนๆ ณิหลาก็อมยิ้มพูดกวนเขากลับ“ อย่าเลยค่ะ ถ้าพี่มา ณิหลากลัวว่าตัวเองอาจจะไม่ปลอดภัยกว่าเดิมก็ได้ “ [“ โห่ เห็นพี่เป็นคนยังไงแล้วครับเนี้ย แล้วนี่ น้องจะเข้านอนหรือยัง “] “ ก็ง่วงนอนแล้วเหมือนกันค่ะ “ [“ เดี๋ยว ก่อนจะนอนปิด
สองร่างยืนเบียดกันอยู่ที่ประตูกระจกทางออกไปยังระเบียงห้องหอ คุณหมอสวมกอดภรรยาของเขาแนบแน่นแล้วจรดจมูกหอมลงบนแก้มนิ่มหอมแล้ว ก็หอมอีก เหมือนกับว่ามันไม่อาจเพียงพอต่อความต้องการในตัวเขา“ พี่หมอ ณิหลาจั๊กจี้น่า “ หญิงสาวเบี่ยงตัวหนีพร้อมเดินออกมาจากอ้อมแขนของเขา ไนยะเห็นเช่นนั้นก็เผยยิ้มรีบปิดผ้าม่านเอาไว้แล้วจ้องมาที่ร่างบาง“ พี่หมอ วันนี้งดไม่ได้หรือคะ “ “ บ้า วันนี้วันเข้าหอนะ ขนาดวันธรรมดาพี่ยังทำทุกคืน วันเข้าหอแบบนี้พี่จะพลาดได้ยังไง “ เขาเดินมายืนต่อหน้าของหญิงสาว ณิหลาก้มหน้าหงุดคิดหาทางรอด “ งั้นณิหลาไปอาบน้ำก่อนนะคะ “ หญิงสาวว่าจบก็รีบจับผ้าเช็ดตัววิ่งเข้าไปในห้องน้ำ “ เฮ้ยเดี๋ยว! น้องคิดว่าจะหนีพี่พ้นเหรอ “ เขาก็รีบวิ่งตามเธอเข้าไป ผ่านไปหลายชั่วโมงสองร่างของคู่รักก็มานอนกอดกันอยู่บนเตียง “ ไม่น่าเชื่อเลยนะคะว่าวันที่ณิหลาถูกวางยาแล้วมาเจอกับพี่..จะทำให้เรามีวันนี้ “ หญิงสาวที่นึกคิดถึงความหลังเรื่องราวเลวร้ายและคนชั่วร้ายที่เคยเข้ามาในชีวิตเธอ บัดนี้มันได้หายไปหมดสิ้น ทุกคนที่เคยทำร้ายเธอต่างได้รับโทษกรรม บ้างก็ติดคุกบ้างก็หายสาบสูญ เหลือไว้ก็แค่คนที่ดีและรักเธอจริงๆ หน
หลายวันต่อมาคุณหมอณัฐชัยเพิ่งกลับมาจากทำงาน ลงจากรถเขาก็รีบออกตามหาเมียไปทั่วบ้าน“ ณิหลาครับพี่กลับมาแล้ว ไปไหนเนี่ย ? “ เมื่อหาจนทั่วแล้วไม่เจอเธอ เขาจึงจะเดินไปหาที่บ้านแม่ แต่ทว่าเมื่อเขาเดินออกมายังหน้าบ้าน ก็เห็นว่าที่ภรรยาเดินกลับมาจากจุดหมายที่เขากำลังจะไปพอดี “ ทำไมมาสภาพนี้? “ ไนยะเดินเข้าไปประคองเธอที่กำลังเดินเซ ใบหน้าแดงแจ๋เพราะฤทธิ์เมา หญิงสาวซบลงตรงหน้าอกของคนตรงหน้า ไนยะก็รีบกอดเธอเอาไว้ “ แม่ชวนไปเลือกบัดเชิญงานแต่งมานะคะ แล้วคุณแม่ก็เอายาดองสูตรเด็ดมาแบ่งณิหลาจิบๆ “ มือน้อยยกขึ้นจับจีบตรงหน้าแฟนเพื่อจะบอกเขาไปว่าจิบแค่นี้ “ นี่แม่ชวนน้องเมาเหรอ “ “ ใช่ แต่แค่นิดหน่อยเอง จิบๆ “ “ ไม่จิบ ไม่หน่อยแล้วมั้งแบบนี้นะ “ เขาอุ้มเธอขึ้นในท่าเจ้าหญิง แล้วพามาส่งที่โซฟาในบ้าน เมื่อวางเธอนั่งลงปุ๊บมือเล็กก็ทาบลงตรงหว่างขาของเขาทันที “ หยุดๆ ณิหลา !” เขารีบปรามเธอที่กำลังบีบตรงนั้นของเขาเล่น จนเขาเกิดมีอารมณ์“ ทำไม? มันแข็งแล้วนี่ค่ะ “ ไนยะรีบดึงแขนของเธอออกจากเป้าเขา“ อย่าดื้อได้มั้ยตัวแสบ “ แต่คนเมาหาได้ฟังเขาไม่ มือเล็กดึงเขามานั่งข้างเธอจากนั้นจึงซุกหน้าลงหว่างขาของเขา
“ พี่หมอตื่นได้แล้ว มันจะแปดโมงแล้วนะคะ “ ณิหลาที่ตื่นมาได้สักพักแล้ว รีบปลุกคนที่ยังคงหลับคาเต้าของเธอให้มีสติ“ พี่ไน!!! “ เมื่อเห็นว่าเขาไม่ขยับเธอจึงตะคอกใส่เขาเสียงดัง จนชายหนุ่มสะดุ้งลืมตา“ หา ห๊ะ!! “ ไนยะโงหัวขึ้นมาจ้องหน้าเมีย “ อีกสิบนาทีจะแปดโมง วันนี้ไม่ต้องเข้าโรงพยาบาลเหรอ “ มือใหญ่ยกขึ้นลูบผมตัวเองที่ยุ่งเหยิงไม่เป็นทรง ดวงตาที่กึ่งหลับกึ่งตื่นโตขึ้น“ ไปสิ พี่มีนัดผ่าตัดตอนเก้าโมงด้วย “ เขาคลานลงจากเตียงแล้วยืนบิดขี้เกียจ วรรณิหลาจ้องเขาด้วยใบหน้าร้อนผ่าว เหตุเพราะเขาไม่ได้ใส่เสื้อผ้า แล้วเจ้านั้นมันก็แกว่งไปแกว่งมาเวลาที่เขาขยับ“ พี่อาบน้ำก่อนนะ เดี๋ยวจะไปไม่ทัน “ คนโดนมองไม่รู้ตัวเลย เขารีบจับเอาผ้าเช็ดตัวแล้วเดินเข้าไปในห้องน้ำ ทำให้หญิงสาวได้สติ รีบส่ายหน้า“ พี่ให้ณิหลาเตรียมอะไรไว้ให้กินมั้ยคะ “ “ ไม่เป็นไร น้องนอนต่อเถอะ “ ณิหลานั่งอมยิ้มมองไปที่ประตู ซึ่งที่เป็นแบบนี้เพราะเมื่อคืนแม้จะเคลิ้มหลับกันไปแล้ว แต่ตอนเขาหายเหนื่อยได้สติตื่นขึ้นมา เขาก็สะกิดเธอทั้งคืน คิดได้แบบนั้นเธอก็เปิดผ้าห่มก้มมองหว่างขาตัวเอง ที่ตอนนี้เหมือนมันจะปวดแสบปวดร้อนไปหมด เขากะจะให้เธ
บ้านคุณหมอ“ ณิหลาครับ “ คุณหมอณัฐชัยที่เพิ่งจะอาบน้ำเปลี่ยนชุดเสร็จ เดินเข้ามาหาแฟนสาวที่กำลังยืนเหม่ออยู่ตรงระเบียงห้องนอน เมื่อร่างของเขาเดินมาถึงตัวเธอก็เข้าแนบชิดด้วยการสวมกอดใบหน้าคมซุกใส่ซอกคอขาวเพื่อสูดดมคนรัก“ เหม่ออะไรอยู่ครับที่รักของหมอไน “ เขาจรดจมูกหอมไปที่แก้มของเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่า ถ้ากินได้เขาคงจะกลืนเธอลงท้องไปแล้ว “ พี่หมอ กลืนณิหลาลงท้องไปเลยไหมคะ “ “ ถ้าทำได้พี่ก็คงทำไปนานแล้วละ แต่น้องยังไม่ให้คำตอบพี่เลยนะ ว่ายืนคิดอะไรอยู่ “ มือใหญ่สองข้างจับที่ราวระเบียงแล้วให้คนตัวน้อยอยู่ตรงกลางระหว่างแขนของเขา“ ณิหลาก็แค่กำลังคิด เรารู้จักกันมาได้แค่ 3-4 เดือนแต่จะแต่งงานกันแล้ว ณิหลาเลยอยากรู้ว่าอะไรทำให้พี่หมอคิดว่า ณิหลาคือคนที่ใช่ของพี่ คนที่พี่อยากแต่งงานด้วย “ ร่างเล็กหันมาแล้วเงยหน้าจ้องคนที่เธอถาม “ ก็คงจะเป็นคำตอบเดียวกัน ถ้าพี่ถามน้องกลับว่าทำไมน้องถึงได้ตกลงจะแต่งกับพี่ “ คนฟังเผยยิ้ม “ ก็เพราะความรู้สึกยังไงละค่ะ เพราะณิหลารู้สึกอยากแต่งแล้วก็ใช้ชีวิตร่วมกับพี่ “ คนพี่ก้มลงมาจ้องตากลม“ ใช่ พี่เองก็รู้สึกแบบเดียวกับน้องนั่นแหละ ถึงได้ขอน้องแต่งงาน เพราะพี่เอ
“ เอ้า ยืนยิ้มกันอยู่นั้นแหละ “ หนึ่งเดียวที่เห็นเพื่อนมัวแต่ยืนเขินจ้องหน้าณิหลา จึงยื่นมือมาดันหลังให้เพื่อนขยับเข้าไปใกล้มากขึ้น ไนยะอมยิ้มเขินให้คนตรงหน้าเล็กน้อย “ ณิหลา รู้มั้ยครับ ว่าวันนั้นพี่รอดมาได้ยังไง “ เสียงทุ้มแผ่วถาม คนฟังก็ส่ายหน้า “ เพราะเสียงของน้อง ณิหลา เสียงของน้องเป็นแสงนำทางให้พี่กลับมา แล้วนี่ ดอกไม้สำหรับผู้หญิงของหมอไนครับ “ เขายื่นช่อดอกไม้ในมือส่งให้เธอ น้องก็เผยยิ้มให้แล้วรับมา “ ทำไมถึงเป็นดอกเดซี่ด้วยล่ะคะ “ “ น้องไม่รู้ความหมายของมันเหรอ “ “ ถ้าอยากให้รู้ก็บอกมาสิคะ “ “ ดอกเดซี่ หมายถึงเราจะอยู่ให้กำลังใจ และอยู่เคียงข้างกันตลอดไป แทนความรู้สึกของพี่ที่มีต่อน้อง แต่งงานกับพี่นะครับ “ เขาจับแหวนเพรชขึ้นมาโชว์ต่อหน้าเธอ หญิงสาวรีบยกมือปิดปากด้วยความซาบซึ้งตาของเธอแดงก่ำแต่บ่งบอกว่าเต็มไปด้วยความสุข หน้ามนรีบหันไปมองสนุ๊กกับพลอยซึ่งเป็นดั่งครอบครัวของเธอที่ยังเหลืออยู่ ทั้งสองคนรีบพยักหน้าให้ด้วยรอยยิ้ม “ ตกลง ณิหลาแต่งค่ะ “ เสียงหวานสั่นหันมายิ้มให้คนตรงหน้า ไนยะเห็นแบบนั้นก็รีบสวมแหวน พร้อมกับรีบสวมกอดเธอท่ามกลางเสียงตบมือยินดีของทุกคน“ เสี่ยคะ
สองอาทิตย์ต่อมา บ้านของหมอไนยะวรรณิหลาในชุดเดรสลูกไม้สีขาวยืนซึม เก็บหนังสือเรียน หนังสือการ์ตูนในตู้หนังสือของหมอไนยะออกมาใส่กล่อง “ ณิหลา เสร็จหมดหรือยัง “ ครีมหอมเดินเข้ามาหาณิหลาในบ้าน คนโดนเรียกรีบหันไปจ้องคนมาใหม่ “ อ้าว มากันแล้วเหรอ “ “ อืม ตอนนี้แม่ณัฐกับพี่เจนรออยู่ที่รถ เสร็จหมดแล้วหรือยัง มีแค่สองกล่องนี้เหรอ “ ครีมหอมจ้องมองที่กล่องบนโต๊ะ แล้วรีบช่วยณิหลาอุ้มเอากล่องออกมา“ แล้วพลอยกับลุงสนุ๊กของเราไปหรือยัง “ ณัฐลีถามเมื่อทั้งหมดขึ้นรถกันมาแล้ว “ เห็นว่าออกมาแล้ว ป่านนี้ก็คงจะถึงแล้วละค่ะ “ ณิหลาหันไปตอบคุณหญิง จากนั้นในรถก็เงียบไป เพราะคนพูดเก่งอย่างพลอยเจนต้องตั้งใจขับรถ ครีมหอมก็นั่งอยู่ด้านหน้า ทำให้ด้านหลังที่มีเพียงสาวอายุเยอะ กับวรรณิหลาที่ยังซึมๆ จึงไม่ได้มีปฏิสัมพันธ์อะไรกันมากนัก เมื่อรถขับใกล้ถึงโรงพยาบาล ณิหลาก็เกิดความสงสัย “ เราแค่มาแจกของให้เด็ก ทำไมต้องแต่งตัวชุดสวย หรูหราอย่างกับจะไปงานแต่งด้วยล่ะคะ “ หญิงสาวพูดพร้อมกับรอยยิ้มขบขันไม่เข้าใจ ครีมหอมกับพลอยเจนที่นั่งอยู่ข้างหน้าก็หันไปจ้องหน้ากันแล้วแอบอมยิ้ม“ เดี๋ยวพอเราไปถึงก็รู้เองแหละณิหลา “ ณ
ปั่ง!! “ อ๊าย!! “ ณิหลากรีดร้องเสียงหลง แต่คนที่โดนยิงนั้นกลับไม่ใช่เธอ “ พี่หมอ!! “ ไนยะเอาตัวบังกระสุนให้แฟนสาวของเขา ณิหลาจ้องมองภาพตรงหน้าด้วยใจที่สลาย ปากสั่นมือไม้สั่นไปหมด“ พี่หมอ!! พี่ไน!!พี่อย่าเป็นอะไรนะ! ฮื้อ“ น้ำตาอาบลงท่วมแก้มใส แขนเล็กกอดรัดร่างใหญ่เอาไว้แน่น “ โอ้ยๆ รักกันจริงๆ เลยนะ ไม่ต้องร้องไห้คร่ำครวญหรอก มึงได้ตายตามมันแน่ “ หญิงสาวหลับตาลงเมื่อปืนในมือไอ้วิสิตหันปลายมาที่หัวของเธอปั่ง!! “ โอ้ย!! “ “ มึงกล้าดียังไงมาทำร้ายเพื่อนกู!! “ เสียงคุ้นเคยทำให้ณิหลารีบลืมตาหันไปจ้อง“ พี่โอม! “ เสี่ยโอมกับลูกน้องแห่กันมาที่นี้ และเสียงปืนที่ได้ยินเมื่อกี้ คือเสียงปืนที่เสี่ยโอมยิงใส่แขนของไอ้วิสิต พวกมันเห็นคนเยอะแยะมากมายเดินเข้ามา ก็รู้สึกหวาดกลัวพยายามจะรีบหนี แต่การ์ดของเสี่ยโอมที่วิ่งมาดักทางไว้หมดแล้ว ก็พุ่งเข้ามาจับพวกมันไว้ ไม่มีใครหนีไปได้แม้แต่คนเดียว “ ณิหลา “ เสียงไนยะที่เอาหน้าซบที่อกเมียอยู่นั้นเรียกชื่อหญิงสาวเสียงแผ่ว หญิงสาวจึงรีบจับตัวเขาให้ลงนอนที่ตักของเธอ“ พี่หมอ พี่ต้องใจแข็งไว้นะ อย่าเป็นอะไรไปนะ ฮื้อ “ น้ำตาเม็ดใสของเธอหยดลงใส่ใบหน้าของคนใต
“ มันไม่ปวดขี้ปวดเยี่ยวหน่อยเหรอวะ “ ณิหลานั่งบ่นเบาๆ สายตาเหลือบมองไปที่แตงไทย ซึ่งเด็กสาวเอาเก้าอี้มานั่งเฝ้าเธอในระยะเผาขน หลายชั่วโมงมาแล้วแต่ก็ยังไม่ยอมลุกไปไหนเสียที“ มองอะไรหรือมึงคิดจะตุกติก “ แตงไทยที่เงยหน้าขึ้นมาจากมือถือ หันไปสบตากับณิหลา พร้อมกับถามออกไปด้วยท่าทีนักเลง“ ตุกติกอะไร ขาโดนล่ามโซ่ไว้แบบนี้จะไปไหนได้ “ “ มึงไม่ได้ไปไหนหรอก อีกหนึ่งชั่วโมงก็จะถึงเวลานัดแล้ว “ วิสิตเอามือถือตบใส่ฝ่ามือเสียงดัง ก้าวขาเดินเข้ามาหาวรรณิหลา ด้วยท่าทีร่าเริงเป็นพิเศษ“ มึงทำดีมากแตงไทย เดี๋ยวกูจะแบ่งรางวัลให้มึงไปใช้ชีวิตกับไอ้ก่านให้สุขสบายไปเลย “ “ จริงน่ะลุง “ “ เอ้อ “ ในระหว่างที่ทั้งสองคนคุยกัน ก็มีลมพายุพัดเข้ามา พร้อมกับเสียงฟ้าที่เริ่มอึมครึม“ ฝนจะมาตกอะไรวันนี้วะ “ ณิหลาเริ่มตัวสั่นบนพึมพำอย่างใจเสีย “ ฮาฮ่า ฟ้ามันจงใจทุกครั้งเวลาที่กูเจอกับมึงจริงๆ ณิหลา สงสัยจะได้เป็นเหมือนวันนั้นแต่เปลี่ยนจากอีวิสามาเป็นมึง “ วิสิตทำหน้ายียวนจ้องมาที่ร่างบาง“ หมายความว่ายังไง มึงจะทำอะไรให้กู “ ณิหลาถามกลับด้วยเสียงสั่นคลอ“ มึงคิดว่ากูจับมึงมาแค่เงิน 30 ล้านเท่านั้นเหรอ ฮาฮ่า กูย
“ สรรหา “ ณิหลาที่นั่งอยู่แบบนั้นหลายชั่วโมงแล้ว ร้องเรียกสรรหาที่นั่งเช็ดปืนอยู่ไม่ไกลจากเธอ “ เรียกกูทำไม “ มันหยุดการกระทำแล้วเงยหน้าขึ้นมาจ้องหญิงสาว“ กูหิวข้าว “ ณิหลาก็จ้องมองไปที่มันกลับด้วยแววนิ่งเฉย“ ฮ่าๆ มึงมีสิทธิ์เรียกร้องด้วยเหรอ “ “ กูยังไม่ได้กินอะไรแต่เช้า หรือว่ามึงอยากให้กูอดข้าวตายก่อน “ สรรหาเปิดดูเวลาในโทรศัพท์ ก็เห็นว่าตอนนี้เป็นเวลา 13.03 น กว่าจะถึงเวลาที่พ่อนัดหมอไนยะมาก็ยังอีกหลายชั่วโมง มันถอนหายใจจ้องไปที่วรรณิหลาอีกรอบ แล้วจับเอากล่องข้าวบนโต๊ะที่ยังเหลืออยู่กล่องหนึ่งมาวางไว้ต่อหน้าหญิงสาว “ แก้มัดด้วยสิ “ ณิหลายื่นมือที่โดยมัดไปให้มัน “ อย่าเรื่องมาก “ “ อ้าว ถ้าไม่แก้มัดจะให้กูกินยังไง ให้ดมแค่กลิ่นมันคงไม่อิ่มหรอกปะ “ เธอแหงนคอต่อล้อต่อเถียงกับมัน “ เอ้อ! กูให้แค่ 5 นาทีนะ “ สรรหาก้มลงมาแก้มัดที่มือให้หญิงสาว เมื่อเชือกหลุดออกไป ณิหลาก็หาทีเผลอตอนที่สรรหาไม่ทันสังเกต จับเอาก้อนหินที่เธอซ่อนไว้ด้านหลัง ฟาดใส่หัวมันจนสลบ “ คนแบบมึงต้องโดนแบบนี้แหละ “ เธอพยายามพูดปลอบใจตัวเอง เพราะข้างในตอนนี้ก็รู้สึกผิดอยู่ไม่น้อย ที่จะต้องมาทำร้ายคนแบบนี้ มือเล