“ ณิหลา ฉันหาลูกค้ามาให้แกแล้ว “ วรรณิหลา หรือ ณิหลาที่กำลังนั่งวาดรูปอยู่ รีบหันหน้าไปมองตามเสียงของเพื่อน
“ สนใจภาพวาดตัวไหนที่วางขายอยู่ หรืออยากได้รูปภาพเหมือน ภาพการ์ตูนเป็นของตัวเองสามารถสอบถามได้เลยนะคะ “ ณิหลาลุกขึ้นพูดทักทายแนะนำผลงานต่อคนที่ พลอยไพริน เพื่อนรักของเธอพามา
“ ครับ งั้นคุณช่วยวาดรูปนี้ให้ผมหน่อยได้มั้ย พอดีผมอยากได้มันเป็นของขวัญให้กับแฟนน่ะครับ “ เขาคนนั้นจึงยื่นรูปถ่ายใบหนึ่งให้แก่เธอ วรรณิหลารีบรับไว้
“ ได้หมดไม่มีปัญหาค่ะ แต่ลูกค้าต้องจ่ายมัดจำก่อนครึ่งหนึ่งนะคะ แล้วอีก30นาทีก็กลับมารับรูปได้เลย “ หญิงสาวอธิบายถึงกฎของร้านด้วยท่าทียิ้มแย้มแจ่มใส ชายคนนั้นก็เหมือนจะถูกใจในความเป็นมิตรของเธอจึงรีบหยิบเงินใบใหญ่ขึ้นมายื่นให้หญิงสาว
“ ผมให้คุณหมดนี่เลยครับไม่ต้องทอนนะ เดี๋ยวอีก 30 นาทีผมจะกลับมาใหม่ตอนนี้ต้องรีบไปแล้ว ผมนัดแฟนไว้ครับ “ พูดจบเขาก็เดินไป ปล่อยให้สองสาวยืนตื่นเต้นกับเงินในมือของณิหลา
“ คนอะไรโคตรเปย์เลย เพื่อแฟนทำได้ทุกอย่างมันเป็นแบบนี้เองเหรอวะ “ พลอยไพรินพูดออกมาท่าทีกระดี๊กระด๊าดีใจใหญ่
“ จริงอะ นี่ต้องไปหาที่ไหนถึงจะได้แบบนี้บ้างวะ “ คนถือเงินอยู่ก็เสริมต่อ โดยมีทีท่าอิจฉาหน่อยๆ เมื่อไหร่ฟ้าจะส่งคนที่ใช่มาให้เธอเสียทีนะ
“ สวัสดีครับน้องสาว ผมขอเบอร์หน่อยสิ “ ในระหว่างที่สองสาวกำลังเพ้อเจ้อถึงชายในฝัน ก็มีหนุ่มหน้าตาดีคนหนึ่ง มายืนอยู่หน้าร้านพร้อมมองด้วยแววตาหวานเยิ้มมาทางวรรณิหลา คนโดยมองก็จ้องกลับแป๊บนึงจึงตอบเขาไป
“ ขอโทษนะคะ พอดีฉันขายภาพวาดนะคะ ไม่ได้ขายเบอร์มือถือ “
“ เอ้า ทำไมเล่นตัวจังล่ะ “ คนโดนว่าไม่ได้สนใจที่ชายหนุ่มพูด แถมยังเดินหนีไปนั่งวาดรูปให้ลูกค้าของเธอต่อ
“ ตัวละร้อยค่ะ ฉันจะเอาให้ “ ส่วนพลอยไพรินที่อยู่กับวรรณิหลามานาน จนเคยชินกับเรื่องที่มีผู้ชายมาจีบเพื่อนบ่อย เธอจึงยื่นข้อเสนอหารายได้ที่เคยยื่นให้ชายคนอื่นให้กับเขา
“ นี่พลอยแกไปคุยอะไรกับไอ้หมอนั่นตั้งนาน “ เมื่อเห็นว่าเพื่อนแอบเดินไปคุยกับไอ้ผู้ชายที่มาขอเบอร์เธอเมื่อกี้ ตอนเพื่อนเดินกลับมาณิหลาก็รีบซักถาม
“ ฉันขายเบอร์แกให้ไอ้หมอนั่น “
“ ห๊ะ! ไอ้พลอย แกเอาอีกแล้วนะ ฉันเหนื่อยบล็อกพวกมันแล้วน่ะเว้ย “
“ ฉันให้แกหกร้อย “ ณิหลาสตั้นไป แล้วมองเงินเกินครึ่งที่เพื่อนยื่นมาให้
“ โอเค แค่นั่งบล็อกมันก็ไม่ได้ลำบากอะไรมากหรอก “ เธอเปลี่ยนสีหน้าแล้วรีบรับเงินจากเพื่อนทันที คนมันต้องเลี้ยงปากเลี้ยงท้องนี่น่า ช่วยไม่ได้
21:45
วรรณิหลานั่งนับเงินอยู่ที่โต๊ะหน้าบ้านของพลอยไพรินก่อนจะหาวออกมา ปากกว้างอย่างเปิดเผย
“ โอ้ย จะหาวก็หุบปากหน่อยสิคนสวย เดี๋ยวพวกผู้ชายที่ชอบมาจีบแกเห็นเข้า ก็พากันแตกหนีหมดหรอก “ พลอยไพรินที่พึ่งจะเอาอุปกรณ์วาดภาพไปเก็บไว้ในบ้าน เดินออกมานั่งตรงข้ามกับเพื่อนสาว ดวงตาของเธอหันไปจ้องที่มือถือเพื่อนที่กำลังดังอยู่บนโต๊ะ
“ เบอร์แปลกวะ “
“ สงสัยคงเป็นเบอร์ผู้ชายคนนั้นแน่ๆ บล็อกเลยนะ! “ ไม่พูดเฉย ณิหลารีบยื่นมือไปกดตัดสายแล้วก็บล็อกเบอร์นั้นไว้ทันที
“ โห่ แกใจร้ายจัง เขาก็ออกจะหล่อนะ ทำไมแกไม่ลองเปิดใจดูบ้างล่ะวะ แก 22 แล้วน่ะณิหลา ควรจะมีผัวได้แล้ว “
“ หือ ถ้ามันไม่ตรงกับมาตรฐานที่ฉันตั้งไว้ก็อย่าหวังเลย “ คนที่ก้มหน้านับเงินอยู่นั้นพูด
“ แล้วมาตรฐานของแกมันต้องเป็นยังไงวะ “ พลอยไพรินก็ถามออกมาเพราะอยากรู้ คนที่ก้มหน้าอยู่จึงตอบออกมาเล่นๆ ไม่คิดจริงจังอะไร
“ ต้องตัวสูงๆ เป็นหมอ หรือ ไม่ก็ลูกเจ้าของโรงพยาบาลละมั้ง “ แต่ใครจะรู้ว่าในอนาคตเธอจะได้แบบที่พูดจริงๆ
“ ต้องตัวสูงๆ เป็นหมอ หรือ ไม่ก็ลูกเจ้าของโรงพยาบาลละมั้ง “ “ ตั้งแต่เมื่อไหร่ “ “ อะไร “ ณิหลารีบแหงนหน้าขึ้นจ้องเพื่อน“ ก็แกตั้งสเปคแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ “ “ ไม่รู้สิ ก็พึ่งนึกออกตอนแกถามนี่แหละ ฮาฮ่า “ คนถามถึงกับเบ้ปากมองบนให้กับคำตอบที่ได้มา“ เอ้า ณิหลา วันนี้นอนที่บ้านลุงเหรอ? “ ลุงสนุ๊ก พ่อของพลอยไพรินคนที่เอ็นดูณิหลาเหมือนกับลูกสาว แล้วณิหลาเองก็นับถือเขาเหมือนกับพ่อเธอ เขาได้เดินมานั่งร่วมโต๊ะกับทั้งสอง “ ไม่ละ วันนี้ฉันต้องกลับไปเฝ้าบ้านค่ะ เพราะพ่อไม่อยู่บ้านแบบนี้ ฉันกลัวว่าแม่เลี้ยงจะแอบขโมยเอาของที่บ้านไปขายอีก “ “ แต่ลุงไม่อยากให้ณิหลากลับไปนอนบ้านเลย เพราะตอนบ่ายๆ ลุงเห็นอีมะลิมันไปนัดคุยอะไรกับไอ้แก่พุฒก็ไม่รู้ ลุงกลัวว่ามันจะนัดไอ้แก่นั้นมาทำอะไรไม่ดีให้มึง ณิหลา “ ชายคนเดียวบนโต๊ะพูดกับหญิงสาวที่นั่งอยู่ตรงหน้าอย่างกังวล แต่คนฟังอย่างวรรณิหลาก็รีบตอบกลับอย่างห้าวหาญ“ โอ้ยลุง ไอ้แก่นั้นมันจะทำอะไรให้ฉันได้ รู้เปล่าว่าณิหลาเนี้ย เป็นลูกศิษย์ลูกหานักมวยเก่าอย่างลุงสนุ๊กเลยน้า “ “ กูไม่ตลกด้วยน่ะณิหลา “ แต่สนุ๊กก็ไม่เล่นด้วยแถมยังดุเด็กสาวกลับ จนลูกสาวที่นั่งข
“ เฮ้อ แล้วกูจะบ้าจี้ ทำตามที่มันพูดทำไมวะ ทั้งที่รู้อยู่แก่ใจว่ามันแค่กวน “ ไนยะขับรถตามทางที่ไม่คุ้นเคยอย่างที่เพื่อนสาวแนะนำ เขาก็ได้แต่บ่นออกมาพร้อมรู้สึกขบขันตัวเอง“ เฮ้ย !! “ ทางข้างหน้าที่ไม่มีแม้แต่รถวิ่งผ่านสักคัน อยู่ดีไม่ว่าดีก็มีร่างของหญิงสาวใส่ชุดสีขาววิ่งมาตัดหน้ารถของเขาจริงๆ เสียงเบรกรถดังสนั่น คุณหมอเจ้าของรถก็รีบเดินลงมาดู “ ล้มลงไปแล้ว เราเบรกทันนี่หว่า “ เขารีบเข้าไปประคองร่างที่ล้มอยู่กับพื้นขึ้นมาอย่างตกใจ ทันทีที่เขาได้เห็นหน้าของเธอ มันก็เหมือนว่าโลกหยุดหมุน เพราะเธอคือคนที่เขากำลังตามหา! “ อะ ! “ เขาจ้องเธอนาน จนได้สติกลับมาก็รีบเขย่าตัวเธอที่หลับอยู่ในอ้อมแขน“ น้อง น้องครับ น้องสาว! ตื่นสิ “ เขารีบตรวจดูอาการเธอ เมื่อเห็นว่าเธออาจจะแค่สลบไปเพราะตกใจ เขาจึงอุ้มหญิงสาวขึ้นรถแล้วขับกลับมาที่บ้านของเขา ซึ่งห่างจากตรงนี้ไม่ไกลนัก “ นี่คุณอยู่ใกล้ผมขนาดนี้เลยเหรอ แต่ทำไมที่ผ่านมาเราถึงไม่เคยเจอกันมาก่อน แล้วตอนที่คุณวิ่งมาตัดหน้ารถผม คุณวิ่งหนีอะไรมา? “คนที่กำลังนั่งจ้องร่างน้อยพร้อมกับเอายาดมแกว่งไปแกว่งมาให้กับคนที่นอนอยู่บนโซฟา ตาก็จ้องหน้าหญิงสาวสำรวจเธอผ
เช้าวันต่อมาวรรณิหลาลุกขึ้นบิดตัวไปมาบนเตียง พร้อมกับอ้าปากหาวเสียกว้างตามแบบนิสัยของเธอ “ เมื่อคืนฝันเห็นผู้ชายที่ไหนก็ไม่รู้หล่อๆ “ เธอพูดออกมาพร้อมกับยิ้มเขินอาย ก่อนจะได้สังเกตว่าที่ ที่เธอนอนอยู่ มันไม่คุ้นตาเอาเสียเลย ตากลมเบิกกว้างในทันที“ อะไรเนี่ย! “ ณิหลาพยายามครุ่นคิดถึงเหตุการณ์เมื่อคืน เธอดื่มน้ำที่แม่เลี้ยงใส่ยาให้หลังจากนั้นก็“ อุตะ! หรือว่าเราตายไปแล้ว แต่เดี๋ยว “ เธอรีบเปิดดูใต้ผ้าห่มเพราะรู้สึกว่าข้างล่างมันหวิวๆ จึงได้เห็นว่าตอนนี้ตัวเองใส่แค่เสื้อเชิ้ตสีขาวผืนใหญ่ของใครก็ไม่รู้ปกปิดกายแค่ชิ้นเดียว แทนที่มันควรจะเป็นชุดนอนลายหมีของเธอ! “ อ๊าย!! ไม่จริง! “ “ อ้าว น้องตื่นแล้วเหรอ! “ หญิงสาวรีบหันไปมองคนมาใหม่อย่างตกใจ เหมือนกันกับเขาเองที่ตกใจเสียงร้องของเธอเมื่อกี้เช่นกัน ณิหลานั่งนิ่งจ้องมองเขาไม่รู้ว่าอึ้งในความหล่อ หรือ ตกใจแต่ก็นิ่งได้แค่ครู่เดียว“ อ๊าย!! “ เมื่อสติกลับมาเธอก็กรีดร้องลั่นบ้าน แล้วรีบดึงเอาผ้าห่มขึ้นมาปิดตัวเองไว้ดังเดิม“ คุณเป็นใคร! แล้วฉันมาอยู่ที่นี้ได้ยังไง คุณทำอะไรให้ฉัน คุณข่มเหงฉันเหรอ! ฮือ “ พูดจบเธอก็ทำท่าทีเหมือนจะร้องไห้แค่น้ำ
“ หมอ? “ วรรณิหลาหันมองหน้าคนหล่อที่นั่งอยู่ไม่ไกลจากเธอด้วยความแปลกใจ“ อ๋อ ผมเป็นหมอครับ เอื้อยก็เลยเรียกผมแบบนั้น แล้วคุณ? ผมถามได้มั้ยว่ามีเรื่องอะไรถึงได้ถูกวางยามาแบบนี้ ?” ไนยะที่สงสัยนั่งคิดนอนคิดมาทั้งคืนว่าเธอไปมีเรื่องกับใครถึงได้ถูกทำร้ายมาเช่นนี้ หรือมันจะเป็นแบบที่เขาฝัน? คนที่ฟังก็มองหน้าคนถาม แล้วเหลือบไปมองที่พี่สาวแม่บ้าน“ อ๋อ ถ้าไม่มีอะไรแล้ว เอื้อยขอตัวไปก่อนนะคะ ออกมานานเดี๋ยวคุณหญิงจะสงสัย “ เอื้อยที่รู้ตัวว่าอยู่เป็นก้างจึงรีบหันหลังกลับออกไป พร้อมกับไม่ลืมหันกลับมาปิดประตูห้องให้ทั้งคู่ด้วย“ บอกผมได้มั้ยครับ เผื่อว่าผมจะสามารถช่วยอะไรคุณได้ ในฐานะหมอ “ หญิงสาวบนเตียงเริ่มจ้องมองหน้าของชายหนุ่ม เธอมองเขาตั้งแต่หัวจรดเท้า พร้อมกับคิดในใจว่า มันยังมีผู้ชายที่หล่อ และ แสนดีแบบนี้อยู่ในโลกนี้อีกหรือ แถมยังเป็นหมออีก ถ้าได้ทำผัวคงจะสบายไปทั้งชาติ “ ณิหลาครับ “ “ ห๊ะ! “ คนเหม่อรีบได้สติเมื่อเขาเรียกชื่อ เขาที่สังเกตอยู่จึงถอดใจกับคำตอบที่อยากจะได้ไปเอง“ ถ้าคุณยังไม่อยากบอกก็ไม่เป็นไร เพราะเราเองก็เพิ่งจะรู้จักกัน ถ้างั้นคุณลุกมาอาบน้ำเปลี่ยนชุดเถอะครับ ผมจะลงไปหา
เย็นวันเดียวกัน เจระวี คาเฟ่“ เอ้อ มึงพูดจริงดิ? “ พลอยเจนเมื่อได้ฟังเพื่อนหนุ่มเล่าว่าเขาเจอสาวในฝันแล้ว ก็ถามซ้ำเพื่อความมั่นใจ “ ได้เจอตัวจริงน้องแบบนี้แล้ว เป็นยังไงบ้างล่ะ ?” หนึ่งเดียวที่ร่วมอยู่ด้วยก็ถามอย่างสนใจ“ สวยปะ? “ เสี่ยโอมก็ถามขึ้นอีกด้วยท่าทีตื่นเต้น ทำเอาไนยะรีบหันไปจ้องไอ้เพื่อนแสนเจ้าชู้ของเขา“ กูฟ้องน้องครีมน่ะไอ้โอม !” “ อ้าว กูก็ถามเฉยๆ แค่อยากจะรู้ว่าผู้หญิงในฝันของมึงเธอหน้าตาเป็นไง แต่ต่อให้สวยก็สู้เมียกูไม่ได้หรอกบอกเลย “ คนโดนฟ้องก็ขิงอวยเมียกลับมาอย่างไม่ยอมแพ้ ทำเอาไนยะถอนหายใจแล้วส่ายหน้า“ กูก็ไม่รู้จะพูดยังไงดีว่ะ หน้าน้องเหมือนคนที่กูฝันเห็นก็จริงอยู่ แต่ความรู้สึกมันไม่เหมือนกับที่ฝัน “ “ มึงจะบอกอะไร “ พลอยเจนถามเพราะสงสัย คนโดนถามก็หันมาจ้องหน้าเพื่อน “ ก็น้องณิหลาที่กูเจอ ดูเป็นคนน่ารัก ร่าเริง ตรงไปตรงมา แต่คนที่อยู่ในความฝันของกูกลับเป็นคนที่ดูเศร้า หดหู่ บอกไม่ถูกเลย” เพื่อนๆ ที่ได้ฟังหมอหนุ่มบอกก็หันไปจ้องหน้ากันด้วยความรู้สึกเป็นห่วง“ มึงคิดมากเรื่องงานแล้วเก็บไปฝันเองหรือเปล่า ถึงได้ฝันออกมาแบบนั้นน่ะ “ หนึ่งเดียวเป็นคนพูดขึ้นก่อน แล
บ้านพงษ์พิสิฐนาง ณัฐลี นั่งจิบชาชมสวนอยู่ที่หลังบ้านของเธอ ก่อนที่จะมีเด็กสาวเดินเขามาประจบ“ สวัสดีค่ะแม่ณัฐ วันนี้นิต้าอบขนมเลยเอามาฝากค่ะ “ อนิต้านั่งลงที่เก้าอี้ตัวที่ว่างข้างณัฐลี แล้วก็ยื่นกล่องคุกกี้ให้“ ขอบใจจ้ะ หนูนิต้านี่ช่างเป็นแม่บ้านแม่เรือนจริง ๆ “ “ ฮาฮ่า ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกค่ะ นิต้าก็แค่ชอบทำขนมเฉยๆ “ อนิต้าตอบกลับด้วยท่าทีเขินอาย“ แต่เสียดายนะคะที่คุณหมอไนกลับแอบไปมีแฟนแล้ว “ แม่บ้านที่ชื่ออ้ายผู้ยืนอยู่ข้างคุณหญิงณัฐลีได้บ่นพึมพำออกมา แต่กลับสร้างความสนใจให้นายทั้งสองเป็นอย่างมาก “ แกพูดอะไรอ้าย ลูกชายฉันไปมีแฟนตอนไหนห้ะ “ “ นั้นสิ อ้ายเอาอะไรมาพูด “ คนบ่นรีบยิ้มแห้งรับ เพราะไม่คิดว่าเจ้านายทั้งสองจะได้ยินตัวเองพูดเมื่อกี้ “ บอกมา “ ณัฐลีจ้องตาดุไปยังคนใช้ เล่นเอาอ้ายกลืนน้ำลายลงคอไปกลืนใหญ่“ เอ้อคือ วันก่อนอ้ายเห็นคุณหมอไนมาตามอีเอื้อยไปที่บ้านตอนดึกๆ พอมันกลับมาอ้ายถามกับมัน มันก็บอกว่าคุณหมอไนพาผู้หญิงหน้าสวย อายุประมาณ 20 ต้นๆ นี่ละค่ะ มานอนที่บ้าน “ ความไม่อยากจะเล่า แต่อ้ายก็ใส่ซะมันปาก “ อะ ที่สำคัญนะคะคุณๆ ผู้หญิงคนนั้นโดนวางยาเสียสาวมาด้วยค่ะ “ “ ห๊
“ ไอ้สรรหา! “ เสียงหวานของสองสาวประสานเรียกชื่อมันขึ้นพร้อมเพียงกันอย่างไม่ชอบใจ“ กูแค่แวะมาทักทายพวกมึงน่ะ อยากบอกให้รู้ว่าเดี๋ยวนี้กูมีรถขับแล้วนะ จะไปไหนมาไหนก็ระวังตัวกันด้วย เอ้อ อีกอย่างอีณิหลา พ่อกูเองก็ออกจากคุกมาแล้วเหมือนกันน่ะ ฮาฮ่า “ คนพูดหัวเราะอย่างคนวิกลจริต จากนั้นมันก็กลับเข้าไปในรถแล้วขับหนีไป“ ไอ้วิสิตมันออกจากคุกมาแล้วเหรอ “ พลอยไพรินบ่น จนข้างๆ ที่โมโหโวยวายออกมา “ มันควรจะต้องติดคุกตลอดชีวิตด้วยซ้ำ โทษฐานที่มันทำแบบนั้นกับวิสา อ๊าย!! “ “ เฮ้ยณิหลา! แกเป็นอะไร! “ “ ฉันก็แค่โกรธที่ตอนนั้นเอามันเข้าคุกเพราะเรื่องนั้นไม่ได้ “ วรรณิหลาพูดออกมาพร้อมกับน้ำตาที่ไหล จนเพื่อนที่นั่งอยู่ข้างกันต้องรีบยกมือขึ้นลูบหลังปลอบใจให้“ ไม่เป็นไรน่ะณิหลา แต่ตอนนี้ขาแกเจ็บนี่ สงสัยมันคงถูกับพื้น ดูสิถลอกหมดเลย “ พลอยไพรินจับขาของเพื่อนที่ใส่กางเกงขาสั้นเหนือหัวเข่า ทำให้หัวเข่าและหน้าแค่งของวรรณิหลาถลอกตอนที่ล้มเมื่อกี้ ทั้งสองหันจ้องหน้ากัน ก่อนจะเห็นว่ามีรถเบนซ์สีขาวมาจอดใกล้กับพวกเธอที่นั่งกันอยู่ตรงข้างถนน“ พวกเธอเป็นอะไรหรือเปล่า “ ผู้หญิงใส่ชุดพยาบาลเดินลงจากรถ แล้วเข้ามา
“ ฮือๆ หมอ “ คิดเช่นนั้นแล้วเธอก็ร้องไห้โฮออกมาอย่างควบคุมไม่ได้“ อ้าว เป็นอะไรไป เจ็บแผลเหรอครับ “ คุณหมอหนุ่มพยายามจะหาวิธีปลอบเธอ แต่ถ้าถามว่าเขาเคยปลอบใจผู้หญิงมาก่อนไหม ก็ไม่เคย เขาจึงทำได้เพียงยืนเอียงตัวไปมา ไม่รู้ว่าจะต้องเอาตัวเองไปไว้ตรงไหน จนหญิงสาวซบลงที่อกของเขา คุณหมอไนจึงถือวิสาสะเอามือยกขึ้นลูบหัวให้“ มีอะไรไม่สบายใจก็ระบายออกมาน่ะ ร้องออกมาเลย แล้วทุกอย่างมันจะดีขึ้นเอง “ “ มา. อะ หมอไน “ นาราที่กำลังเดินเข้ามา เจอทั้งสองเข้าก็ตกใจ คุณหมอหนุ่มจึงรีบหันหน้าไปใช้สายตามองไปที่เธอ“ รู้จักกันหรือคะ “ “ คุณเอาเอกสารบนโต๊ะออกไปจัดการให้ผม เดี๋ยวทางนี้ผมดูเอง “ “ อ๋อ ค่ะ ๆ “ นาราอมยิ้มนิดหน่อย แล้วรีบวางน้ำยาล้างแผลในมือ สลับกับจับเอาเอกสารบนโต๊ะเดินออกมา ก่อนมาเจอเข้ากับพลอยไพรินที่กำลังจะเดินเข้าไปพอดี“ อ้าวพี่ เพื่อนหนูอยู่ในนั้นเหรอ “ “ อย่าพึ่งเข้าไปเป็นก้างเลย มานี่มา “ พี่สาวพยาบาลจึงรีบจูงมือพลอยไพรินออกไปทางอื่น “ โอเคแล้วหรือยัง “ หมอไนที่เห็นว่าหญิงสาวดันตัวออกห่างเขาแล้ว จึงถามกับเธอแล้วเอาผ้าเช็ดหน้ายื่นให้ วรรณิหลาก็รับเอาแล้วพยักหน้าต่อคำถามของเขา “ ข
ร้านบุฟเฟ่ต์เนื้อย่าง “ โห่ กินบุฟเฟ่ต์เลยเหรอคะพี่หมอ อาหารจะย่อยไหมเนี้ย “ณิหลาหันมาถามคุณหมอที่กำลังจูงมือเธอเข้ามาหาที่นั่ง ซึ่งร้านนี้เป็นร้านใหญ่ที่ติดกับถนน ทั้งสองจึงเดินออกมาหาที่นั่งข้างนอกเพื่อรับลมธรรมชาติ“ เอาน่ะ มื้อเดียวเอง ที่สำคัญพี่อยากเลี้ยงณิหลาให้ตัวอ้วนๆ “ เขาพูดพร้อมกับยกมือขึ้นยี้ผมเธอ ณิหลาก็เบ้ปากใส่เข้า แต่พอนึกอะไรออกจึงได้เอ่ยปากถามชายหนุ่ม“ อืม ลุงสนุ๊กได้โทรหาพี่ไหมคะ เห็นตอนเที่ยงพลอยโทรมาขอเบอร์พี่กับณิหลาไป บอกว่าลุงอยากได้น่ะ “ “ โทรมาสิ ลุงสนุ๊กบอกพี่ว่าไอ้คนร้ายที่มันทำร้ายน้อง มันหนีไปได้ ลุงเขาเลยโทรมากำชับพี่ ว่าให้ดูแลน้องดีๆ ว่าแต่ลุงสนุ๊กเป็นลุงแท้ๆ ของน้องเหรอ“ “ ไม่ค่ะ ลุงสนุ๊กเขาเป็นเพื่อนกับพ่อณิหลา แล้วก็เป็นพ่อของพลอยอีกที ลุงเขาเห็นณิหลามาตั้งแต่เด็ก ก็เลยเอ็นดูรักใคร่เหมือนลูกนะคะ “ คนฟังพยักหน้าว่าเข้าใจที่เธอพูด “ ณิหลาโชคดีแล้ว ที่มีคนดีๆ คอยเป็นห่วงเป็นใย เพราะจากที่ลุงสนุ๊กโทรมาคุยกับพี่ เขาคงจะเป็นห่วงณิหลามาก มีขู่พี่ด้วยนะ “ พูดจบชายหนุ่มก็หัวเราะขบขัน เมื่อนึกถึงตอนที่ได้คุยกับคุณลุงของแฟนสาว “ ขู่อะไรคะ ลุงเขาขู่อะไรพ
“ โอ้ย อะไรอีกวะเนี้ย “ วรรณิหลาที่กำลังนั่งวาดรูปอยู่ที่โต๊ะหน้าบ้าน อนิต้าก็แอบเดินย่องเข้ามาดึงผมเธอ“ คุณเป็นบ้าอะไร! “ “ ฉันก็จะมาเอาเลือดหัวแกออกไง “ อนิต้าจับกระดานวาดรูปของณิหลาขึ้นมาแล้วฟาดมันใส่เจ้าของผลงานซ้ำๆ จนวรรณิหลาก็ตั้งตัวไม่ทัน“ โอ้ย อย่า! หยุดเดี๋ยวนี้น่ะ กว่าจะวาดได้ขนาดนั้น “ ณิหลาที่ห่วงงานมากเพราะใกล้ถึงกำหนดส่งลูกค้าแล้ว จึงโมโห ยกขาขึ้นตีนถีบอนิต้าไปเต็มแรง จนคู่กรณีล้มล้ม“ โอ้ย อีหมาบ้า แกคิดว่าถ้าแกเอาชนะฉันได้ แล้วแม่ณัฐจะโง่เอาแกทำสะใภ้เหรอ ““ ว๊าย ตายแล้ว “ ซึ่งมันก็พอดีกับที่ณัฐลีและคนอื่นเดินมาถึงพอดี “ หยุดน่ะ แกจะทำอะไรลูกฉัน “ คุณหญิงน้ำตาลรีบไปเอาตัวลูกสาวลุกขึ้น แล้วหันมาผลักวรรณิหลาจนร่างหัน “ พอเถอะพอ จะมาทะเลาะตบตีอะไรกันที่นี้ เอาละ คุณพี่น้ำตาล คุณพี่พาลูกสาวคุณพี่ กลับไปเถอะค่ะ “ ณัฐลีรีบเดินเข้ามายืนอยู่ระหว่างกลางของสองฝ่าย“ น้องหมายความว่ายังไงน้องณัฐ นี่น้องจะรับนางเด็กสก๊อยนี้เป็นสะใภ้งั้นหรือ แล้วลูกสาวพี่ล่ะ “ “ ไม่ค่ะ ฉันไม่ได้พูดสักคำว่าจะยอมรับ ไม่ว่าใครทั้งนั้น “ ณัฐลีพูดพร้อมมองที่หญิงสาวทั้งสองสลับกัน คุณหญิงน้ำตาลเริ่มโ
บ้าน ไนยะหิ้วข้าวของเข้ามาส่งตัวน้อยที่ห้องนอน เขาเดินไปที่ประตูระเบียงแล้วเปิดแง้มผ้าม่านออกนิดหน่อย “ มีอะไรเหรอพี่หมอ? “ ณิหลาที่สงสัยว่าเขากำลังทำอะไรจึงเรียกถาม“ พายุไม่มาอีกเนอะ “ คนตัวใหญ่จึงหันมายิ้มกว้างให้เธอ ต่างจากคนฟังที่กำลังตกใจและมึนงง “ ถ้าพายุมาอีก พี่หมอจะทำไมคะ ““ ก็พี่นึกว่าจะได้นอนกอดแฟน “ เขาบอกแล้วยกมือขึ้นลูบท้ายทอยตัวเอง“ ทะลึ่ง ! พี่กลับห้องไปเลยน่ะ ดึกแล้วไปนอนเลย “ ณิหลาเดินเข้าไปหาเขาแล้วจับเขาหันหน้าไปที่ปะตู ใช้มือน้อยดันแผ่นหลังใหญ่ให้เดินออกไปจากห้อง ต่างจากคนโดนผลักที่ยังอ้อยอิ่งเอาแต่เดินอืดอาด“ ถ้าพายุมาอีกพี่จะรีบมาหานะครับ “ ไนยะหันหน้ามาหาเธอ แล้วเอามือดันประตูไว้ ก่อนจะทำปากจูจุ๊บบอกฝันดีเธอกลางอากาศ“ คนบ้า “ ณิหลาก็รีบปิดประตู แล้วหันหลังชนฝา ใบหน้าของเธอเปรอะเปื้อนด้วยรอยยิ้มบ้านพงษ์พิสิฐ“ อ้าว คุณหญิงยังไม่นอนอีกหรือคะ ?” เอื้อยที่เดินมาปิดประตูบ้าน เห็นเจ้านายตนเองกำลังยืนจ้องไปที่บ้านหลังข้างกันจึงได้เดินเข้าไปหา “ ทำไมคนที่คิดว่าดี ถึงไม่ดีแบบที่คิดวะ “ ณัฐลีที่กำลังคิดเรื่องของอนิต้าอยู่พอดี เลยหันมาพูดกับแม่บ้าน“ มันก็เป็นแบ
เมื่อฝนหยุดตกคุณหมอณัฐชัยก็พาวรรณิหลากลับมาที่บ้านของพลอยไพรินตามสัญญา เพื่อให้ณิหลามาเอาอุปกรณ์วาดรูป และ งานของลูกค้าที่ค้างไว้กลับไปทำ “ หืม ณิหลาของพี่วาดรูปสวยขนาดนี้เลยเหรอ “ คุณหมอที่ยืนอยู่ข้างหลังแฟนสาว ยื่นหน้ามาวางตรงบ่าของน้องเพื่อมองผลงานที่น้องถืออยู่“ แต่ “ เมื่อหญิงสาวหันไปมองเขา คุณหมอก็สวยโอกาสจุ๊บที่ปากของเธอด้วยความไวแสง จนตัวณิหลาถึงกับนิ่งไป “ เมื่อกี้พูดว่าอะไรนะ ณิหลา “ เขาที่เห็นเธอนิ่งไปจึงเรียกเพื่อช่วยดึงสติ“ โอ้ย! “ แต่ตอนที่ณิหลาได้สติกลับชกไปตรงท้องของหมอหนุ่ม จนเขาร้องโอดโอย“ คนสวยโอกาส นิสัยไม่ดี “ เธอว่าเขา“ สวยโอกาสอะไร เขาเรียกว่าแสดงความรักกับแฟนต่างหาก “ “ เดี๋ยวเถอะ! “ คุณหมออมยิ้มแล้วรีบยกมือขึ้นมาบังหน้าตัวเอง เมื่อเห็นว่าเธอยกกำปั้นใส่ วรรณิหลาเห็นแบบนั้นเธอก็หัวเราะ“ ฮาฮ่า “ “ ตัวแสบ แกล้งพี่เหรอ “ ไนยะยืนตัวตรงเอามือลงแนบข้าง แล้วหันไปที่อุปกรณ์วาดรูปที่กระจัดกระจายอยู่“ ข้าวของบางอันเละเทะแบบนี้ จะยังใช้งานได้เหรอณิหลา “ เขาพูดพร้อมกับจับจานสีที่หักครึ่งเพราะโดนเยียบขึ้นมาดู“ ก็คงไม่ได้นั้นแหละค่ะ สงสัยคงต้องจกตังค์ซื้อก่อน ไม่งั
“ อย่ามาจับเลย พี่มีคนที่จะแต่งงานด้วยอยู่แล้ว แล้วทำไมถึงยังจะมาขอจีบณิหลาอีก “ เธอน้อยใจเขานัก รีบพาร่างกายของตนเองเดินหนีไปนั่งที่โซฟา“ คนนั้นแม่พี่เป็นคนหาให้ แต่พี่ไม่ได้ตกลงว่าจะแต่งกับนิต้าเสียหน่อย เพราะคนที่พี่ชอบคือณิหลานะ “ ไนยะก็รีบเดินเข้าไปนั่งข้างเธอ หญิงสาวก็หันมาจ้องเขาด้วยท่าทีแปลกใจ ก่อนจะถามขึ้น “ ณิหลาขอถามอะไรพี่หน่อยสิ วันนั้นที่พี่หมอไปช่วยณิหลา พี่หมอไปได้ยังไง รู้ได้ไงว่าณิหลากำลังตกอยู่ในอันตรายคะ “ เธอจ้องหน้าเขารอเอาคำตอบ ไนยะก็เผยยิ้ม แล้วจึงตอบหญิงสาวไปตามจริง “ เพราะว่า พี่ฝัน “ “ ห๊ะ! เพราะฝันเนี้ยนะ! “ “ ใช่ ฝัน แต่เป็นฝันที่ไม่ดีเท่าไหร่ พี่ก็เลยเป็นห่วง แล้วขับรถไปดูน้อง “ ณิหลาจ้องคนพูดเหมือนไม่อยากจะเชื่อ“ แสดงว่าที่ณิหลา รอดมาได้เป็นเพราะความฝันงั้นเหรอ แล้วพี่หมอฝันว่าอะไร “ เธอรีบถามเขากลับอย่างใคร่รู้ แต่ไม่ทันที่คนพี่จะได้ตอบฟ้าก็ร้องเสียงดังอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย“ ว๊าย!! “ วรรณิหลาตกใจรีบดีดตัวขึ้นนั่งตักคุณหมอหนุ่มอย่างลืมตัว “ กลัวเหรอ? “ เขากระซิบที่ข้างหูของเธอ ทำให้ณิหลาหันมามองเขา จมูกของทั้งคู่ก็แนบชิดจนมันถูโดนกัน ซึ่งรับรู้ถึง
“ แล้วนี่กินข้าวเย็นหรือยัง ไปกินข้าวกับพี่ที่บ้านแม่ไหม “ “ หือ อย่าเลยค่ะ เดี๋ยวจะไม่ได้กินข้าวเอาน่ะ “ ณิหลารีบปฏิเสธเขาทันที ถ้าเธอไป คงได้ไปกัดกับแม่ของเขาอีกแน่ เธอไม่อยากดูแย่ในสายตาเขาไปมากกว่านี้แล้ว “ ถ้าอย่างนั้นพี่จะให้เอื้อยหาอะไรมาให้กินนะ “ “ ไม่ต้องค่ะ เดี๋ยวณิหลาหาอะไรกินเองก็ได้ ว่าแต่ถ้าพี่กินข้าวกับแม่เสร็จแล้ว พาณิหลากลับบ้านได้มั้ย “ ไนยะทำหน้าแปลกใจทันที เธอไม่อยากจะอยู่กับเขาแล้วหรือ “ ณิหลาแค่จะไปเอาของค่ะ “ เธอที่เห็นสีหน้าแปลกใจของเขา จึงรีบตอบเฉลยถึงเหตุผล“ อืม ได้งั้นเดี๋ยวพี่เข้าบ้านไปอาบน้ำก่อน “ ชายหนุ่มเดินเข้าบ้านไป โดยมีณิหลายืนมอง เธอมองไปทั่วบริเวณบ้านสองชั้นโมเดิร์นหลังนี้ด้วยความแปลกใจ“ ทำไมเวลาเราอยู่ที่นี้ ถึงได้รู้สึกว่ามีคนมองตลอดเวลาด้วยนะ “ พูดจบเธอก็ตัวสั่นเพราะอยู่ ๆ ก็ขนลุกซู่ หน้ามนรีบหันซ้ายมองขวาแล้วจึงรีบวิ่งเข้าบ้านตามไนยะไป บ้านพงษ์พิสิฐ ทุกคนกำลังนั่งทานข้าวกันไปได้ระยะหนึ่งแล้ว ไนยะก็ยกแก้วน้ำขึ้นดื่มรวดเดียวหมด พร้อมลุกยืนขึ้น“ จะไปไหน “ คนเป็นแม่รีบทักลูกชายทันที ไนยะจึงหันมาพูดกับแม่“ กินข้าวเสร็จแล้วนี่ครับ ผมจะรีบไป
โรงพยาบาลทูว์เอ็นวายหมอไนยะนั่งเอามือเท้าแก้มอยู่ที่โต๊ะทำงาน ในหัวก็คิดเห็นแต่ใบหน้าเรียบร้อยอ่อนหวานของคนในความฝัน กับ หน้าตาทะเล้นซุกซนของวรรณิหลาที่อยู่กับตัวเขาในตอนนี้ “ หรือว่าจะไม่ใช่คนเดียวกันนะ แต่หน้าก็เหมือนกันขนาดนั้นจะไม่ใช่ได้อย่างไร จะบอกว่าคิดเยอะจนเก็บไปฝันก็ไม่น่าใช่ ในเมื่อเราก็ไม่เคยเจอณิหลามาก่อนหน้านี้ แต่ที่ฝันเห็นหน้ากลับชัดมาก “ เขาเริ่มถกเถียงไปมาเกี่ยวกับเรื่องนี้ในหัวของตนเอง “ เฮ้อ ช่างมันเถอะ ตอนนี้เราก็มีณิหลาในชีวิตแล้วนี่ “ เมื่อนึกถึงเธอแล้วเขาก็อมยิ้ม เจ้าเด็กแสบ วันนี้ทำคุณแม่ของเขาไว้เสียแสบเชียว“ คุณหมอคะ คนไข้ที่นัดไว้มาถึงแล้วค่ะ ตอนนี้กำลังรอคุณหมออยู่ “ พยาบาลเดินเข้ามาแจ้งกับเขา“ อืม ขอบคุณนะนารา เดี๋ยวผมออกไป “ เขาลุกพรวดพราดหมดเวลามานั่งพักนั่งคิดถึงเธอแล้ว มือหนาหยิบเสื้อกาวน์มาสวมใส่ แล้วจึงเดินตามพยาบาลออกไป ที่บ้านของคุณหมอไนณิหลานั่งเอามือเท้าคางอยู่ที่บันได ชะเง้อหน้ามองออกไปข้างนอก“ เฮ้อ อยู่แบบนี้ไม่รู้จะทำอะไรเลย น่าเบื่อ คิดถึงกระดาษ คิดถึงพู่กัน พี่หมอจะกลับมากี่โมงนะ “ พูดจบก็ลุกยืนเดินไปเดินมา“ ณิหลาอยากไปเอาของอะ “
“ ณิหลาก็บอกไปแล้วนี่ค่ะ ว่าเป็นนักวาดอิสระ ไม่ใช่สก๊อย ““ แต่งตัวแบบนี้ ใครเห็นก็ต้องคิดว่าเป็นสก๊อย แล้วอาชีพวาดรูปมันจะได้เงินเท่าไหร่กันเชียว นี่เธอคิดจะมาเกาะลูกชายฉันกินใช่มั้ย “ ด้วยความเป็นแม่เจ้าระเบียบ ณัฐลีคงจะไม่ยอมแน่ถ้าจะปล่อยให้ผู้หญิงคนนี้เข้ามาหลอกลูกชายเธอ“ เธอจะเอาเท่าไหร่ ?” หญิงกลางคนพูดออกมาอีกเมื่อหญิงสาวเงียบไม่ตอบ“ ห๊ะ ? “ คนฟังก็ถึงกับงุนงง“ ถ้าฉันจะจ้างให้เธอออกไปจากชีวิตลูกชายฉัน เธอจะเอาเท่าไหร่ “ คำถามแสนดูถูกของณัฐลี ทำเอาณิหลาเริ่มหัวเสีย เธอจึงตอบกลับคนแก่หัวโบราณตรงหน้ากลับอย่างประชดประชัน“ โธ่ คุณแม่คะ พี่หมอเขาทั้งสูงทั้งขาว หน้าตาดีหุ่นดี แถมยังเป็นหมออีก ตรงตามมาตรฐานของณิหลาไปหมด ถ้าณิหลาได้เป็นเมียพี่หมอคงจะสบายไปทั้งชาติ “ คนที่ขึ้นชื่อว่าแม่หวงลูกชายได้ฟังก็เลิกคิ้วขึ้นลงไปตามท่าทีของคนตรงหน้า “ ถ้าคุณแม่อยากจะจ้างให้ณิหลาออกไปจากชีวิตพี่หมอ ก็คงต้องจ่ายแบบให้ณิหลาสบายไปทั้งชาตินะคะ ณิหลาถึงจะยอมตกลง “ คนพูดบอกพร้อมกับทำตาเล็กตาใหญ่ใส่ว่าที่แม่ย่า จนณัฐลีต้องกุมขมับ“ คุณไน “ เสียงของแม่บ้านเรียกชื่อของคนที่มาใหม่ ณิหลารีบหันไปมองจึงเห็น
[“ อืม งั้นแกก็อยู่กับพี่หมอของแกไปก่อนนะ พ่อเขาโทรบอกเพื่อนที่เป็นตำรวจให้แล้ว ป่านนี้คงจะตามไปดูพวกมันอยู่ ว่าแต่แกไม่เป็นอะไรแน่นะ หรือ จะให้ฉันกลับไปหาก่อนไหม “] พลอยไพรินที่คุยสายอยู่กับวรรณิหลา พูดกับเพื่อนอย่างเป็นห่วง “ อย่าเลย แกจัดการทางนั้นให้เสร็จเถอะ ตอนนี้ฉันไม่เป็นอะไรมากแล้ว ถือว่ารอดตายที่อยู่ ๆ พี่หมอไนก็ขับรถไปหากลางดึก “ ณิหลาบอกกับเพื่อนพร้อมท่าทีสงสัยไม่น้อย [“ อืม แปลกเนอะ แล้วแกไม่ได้ถามพี่เขาเหรอ ว่าทำไมอยู่ดีๆ ถึงได้ไปหาแกดึกขนาดนั้น “] “ ยังเลย เมื่อเช้าฉันเองก็ยังคิดไม่ถึงเรื่องนี้ พี่หมอเขารีบไปทำงานด้วยก็เลยไม่ได้ถาม แล้วอีกอย่างทั้งที่ตอนแรกฉันมั่นใจแล้วแท้ๆ ว่าจะสู้ไอ้วิสิตได้ แต่พอได้เจอกับเหตุการณ์แบบนั้นอีก ฉันกลับเป็นฝ่ายควบคุมสติไม่ได้เอง แย่ที่สุด “ ณิหลาก้มหน้าพูดอย่างรู้สึกผิด ความมั่นใจของเธอเกือบทำร้ายตัวเองแล้วมั้ยล่ะ [“ เอาน่า อย่าคิดมาก จิตใจแกคงจะยังไม่แข็งแรงพอแหละณิหลา แต่แกไม่ได้เป็นอะไรไปก็ดีแล้ว “ ] “ อืม ฉันก็คิดแบบนั้น โชคดีของฉันจริงๆ ที่มีพี่หมอ “[“ อืม งั้นแค่นี้ก่อนนะ ฉันต้องไปช่วยงานเขาแล้ว คิดว่าอีกสักอาทิตย์คงจะได้กลับ