ตอนที่ยี่สิบเอ็ด

“เธอ...อย่าลืมตานะ”  ในขณะที่หญิงสาวนั้นล้มลงไปเธอก็ดึงเอาผ้าขนหนูสีขาวผืนเดียวที่พันท่อนล่างของเขาอยู่ไปด้วยทำให้ตอนนี้ชายหนุ่มเหลือตัวล่อนจ้อนจึงรีบบอกให้หญิงสาวที่กำลังจะเงยหน้ามาหลับตาลงทันทีเพราะกลัวว่าเธอนั้นจะเห็นของสงวนของเขาที่ไม่อยากให้ใครเห็นนั่นเอง

“อะ..อร้ายยยยยย”   มีนชญาที่ไม่ทันได้ฟังที่ชายหนุ่มพูดเธอเงยหน้าขึ้นมาพร้อมกับส่งเสียงร้องเพราะภาพอนาจารตรงหน้าและรีบลุกวิ่งออกไปจากห้องนี้ทันทีเพราะค่อนข้างตกใจเพราะเกิดมาก็ไม่เคยต้องมาเห็นอะไรแบบนี้

“มีน..มีนน..โถ่เอ้ย!!!บอกให้ปิดตาไงเล่า”   โดมินิครีบหยิบผ้าขนหนูที่ร่วงอยู่กับพื้นมาพันตัวทันทีพร้อมร้องเรียกหญิงสาวแต่ก็ไม่ทันการเสียแล้วและแบบนี้เขาจะกล้ามองหน้าเธอติดไหมล่ะทีนี้

ชายหนุ่มไม่ได้ตามเธอออกไปเพราะตอนนี้เขาต้องรีบแต่งตัวและออกไปประชุมแล้วเรื่องหญิงสาวเขาค่อยกลับมาเคลียทีหลังก็แล้วกัน

โรงแรมXXX

08.00 น.

“นี่เอกสารทั้งหมดครับนาย”   ชอวยื่นแฟ้มเอกสารรายงานเกี่ยวกับโครงการทั้งหมดให้กับเจ้านายหนุ่มของเขาที่หน้าห้องประชุมหลังจากที่สรุปกันเรียบร้อยแล้วตั้งแต่เมื่อวานเกี่ยวกับประเด็นที่จะเสนอแก้ไขปรับปรุงนิดหน่อย

“แน็ทตี้มาหรือยัง”   โดมินิคยังไม่เห็นแน็ทตี้จึงถามชอวว่าเขานั้นมาหรือยังเพราะตามที่ตกลงกันเมื่อวานแน็ทตี้ต้องถึงที่นี่ก่อนเวลาประชุมครึ่งชั่วโมง

“มาแล้วค่ะ...มาก่อนเวลาเข้าห้องประชุมครึ่งชั่วโมงเป๊ะเลยค่ะ”   แน็ทตี้กึ่งวิ่งกึ่งเดินเข้ามาหาเจ้านายหนุ่มของเขาทันทีเพราะเธอเกือบจะขึ้นมาไม่ทันเวลานัดน่ะสิดีที่ตอนนี้เวลามันเฉียดฉิวยังไม่สายเกินไปทำให้เธอรอดตัวจากการโดนตำหนิ

5 ชั่วโมงต่อมา

เป็นเวลาเกือบบ่ายสองกว่าที่ทั้งสามจะเข้าประชุมกันเสร็จการประชุมงานที่นี่ค่อนข้างที่จะราบรื่นดีแต่ที่จะไม่ราบรื่นก็เพราะชอวนั้นพึ่งจะรายงานเรื่องการดำเนินการในปารีสค่อนข้างที่จะติดขัดเล็กน้อยทำให้โดมินิคต้องบินไปดูงานด่วนในวันพรุ่งนี้นั่นเอง

“เจ้านกน้อยทำไมมาอยู่ตรงนี้ได้ล่ะ...หรือว่าตกลงมาฉันจะช่วยแกไปหาแม่เองนะ”    มีนชญาทำงานบ้านเสร็จเธอก็จะมานั่งที่สวนหลังบ้านเช่นเดิมเมื่อเดินมาถึงใต้ต้นไม้ใหญ่เธอเห็นว่ามีลูกนกตกลงมาอยู่ด้านล่างเธอจึงรู้ว่าลูกนกคงตกมาจากรังเป็นแน่เธอจึงเตรียมปีนขึ้นต้นไม้เพื่อที่จะพาเจ้านกน้อยไปคืนที่รังเพราะหากอยู่ข้างล่างนานๆคงไม่ดีแน่

บ้านโดมินิค

“บอสครับไฟล์ทบินพรุ่งนี้เรียบร้อยแล้วครับ”

“โอเค...นายไปพักเถอะพรุ่งนี้เจอกัน”   

เมื่อประชุมเรียบร้อยแล้วชอวก็ขับรถมาส่งเจ้านายหนุ่มของเขาที่บ้านทันทีเพราะรู้ว่าเจ้านายหนุ่มของเขานั้นต้องเตรียมเก็บของเพื่อที่จะเดินทางในวันพรุ่งนี้และพักผ่อนเพื่อที่จะเดินทางไกลอีกด้วยหลังจากที่ส่งเจ้านายหนุ่มของเขาถึงบ้านแล้วชอวก็ขับรถกลับไปที่พักของเขาทันทีเพราะเขาก็ต้องเตรียมตัวเดินทางในวันพรุ่งนี้เหมือนกัน

“อร้ายยยยย”    หลังจากที่มีนชญาให้วิชาลิงน้อยของเธอปีนไปบนต้นไม้เพื่อส่งเจ้านกน้อยคืนรังเรียบร้อยแล้วด้วยความที่รีบลงมาด้านล่างเธอจึงไม่ได้สังเกตว่ากิ่งไม้ที่เธอเหยียบอยู่นั้นมันผุจึงทำให้ล่วงตกลงมาดีที่ช่วงที่เธอตกมันไม่ค่อยสูงมาตอนนี้หญิงสาวจึงมีอาหารเจ็บที่ข้อเท้าถ้าเธอตกสูงกว่านี้ล่ะก็มีหวังขาหักแหงๆ

“หืมม...มีน”   เมื่อโดมินิคกำลังจะเดินเข้าบ้านเขาก็ได้ยินเสียงของผู้หญิงกรีดร้องออกมาเขารู้ว่าเป็นเสียงของใครเพราะที่นี่มีผู้หญิงอยู่เพียงคนเดียวคือแม่บ้านของเขานั่นเองเขาจึงรีบก้าวเท้ายาวๆไปดูว่าเกิดอะไรขึ้นภาพตรงหน้าของเขาคือหญิงสาวพลัดตกลงมาจากต้นไม้นั่นเองเขาไม่เข้าใจว่าเธอจะปีนขึ้นไปเล่นซนบนต้นไม้นั่นเพื่ออะไร

“เป็นยังไงบ้าง...แล้วขึ้นไปทำอะไรบนนั้น”  โดมินิครีบเดินไปดูอาการของหญิงสาวอย่างรวดเร็วพร้อมถามเธอว่ามีอาการเป็นยังไงบ้างเขาดูแล้ววันนี้เขาน่าจะต้องพาเธอไปหาหมออีกเป็นแน่พร้อมถามเธอว่าขึ้นไปทำอะไรบนนั้นทั้งที่มันอันตรายหญิงสาวก็น่าจะรู้

“คือมีนเห็นลูกนกมันหล่นมามีนก็เลยพามันขึ้นไปส่งที่รังค่ะ”   มีนชญาตอบชายหนุ่มด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนักเพราะตอนนี้เธอรู้สึกทั้งเจ็บและปวดที่ข้อเท้าอยู่มาก

“เธอนี่นะ...แล้วลุกไหวไหม”  โดมินิคลองให้หญิงสาวลองลุกขึ้นยืนดูว่าเธอนั้นจะลุกไหวหรือไม่หากยังลุกไหวเขาคิดว่าเธอคงไม่เป็นอะไรมากหากไม่ไหวก็คงต้องไปโรงพยาบาลเพราะเขาไม่รู้ว่ากระดูกของเธอนั้นมีปัญหาตรงไหนบ้าง

“โอ้ยยย”   มีนชญาพยายามลุกขึ้นแต่เธอรู้สึกเจ็บจริงๆจึงลุกไม่ได้เมื่อพยายามลุกขึ้นได้เธอก็ต้องล้มฟุบลงไปดีที่ชายหนุ่มรับเธอเอาไว้ได้ทัน

“เฮ้อ...ฉันก็ต้องพาเธอไปหาหมออีกแล้วสินะ”    โดมินิคอุ้มช้อนร่างบางขึ้นพร้อมส่ายหัวเล็กน้อยเพราะความซนของก่อนจะคิดในใจว่าและแล้วเวลาที่จะพักผ่อนของเขาก็คงจะหมดกับการพาหญิงสาวไปโรงพยาบาลแต่จะทำไงได้เมื่อเธอเจ็บอยู่ตรงหน้าจะไม่ช่วยก็ไม่ได้เขาเองก็ไม่ใช่คนที่ใจดำขนาดนั้น

“คุณนิคไม่ต้องพามีนไปหาหมอก็ได้ค่ะทายาก็น่าจะหายแล้ว”  มีนชญารู้สึกใจสั่นนิดหน่อยเมื่อหน้าของเธอต้องอยู่ใกล้กับแผงอกกำยำของเขาพร้อมเอ่ยปากบอกชายหนุ่มว่าเขาไม่จำเป็นต้องพาเธอไปหาหมอก็แพราะเธอคิดว่าหากทายาก็คงจะหายเพราะเธอนั้นเคยซนแล้วเป็นแบบนี้อยู่เป็นประจำ

“ไม่ได้ข้างในกระดูกแตกหรือเปล่าก็ไม่รู้อยู่เฉยๆเงียบๆ...ถ้าเธอเป็นอะไรใครจะดูเพราะพรุ่งนี้ฉันต้องกลับอิตาลีแล้ว”  โดมินิคเดินอุ้มหญิงสาวพามานั่งในรถหรูของเขาที่เบาะข้างคนขับเขาเห็นว่าพาหญิงสาวไปตรวจให้เสร็จเลยจะดีกว่าเขาจะได้เบาใจว่าเธอนั้นหาหมอและได้รับการรักษาแล้ว

หากไม่ไปวันนี้เขาเกรงว่าหากเธอเป็นหนักเธอจะช่วยเหลือตัวเองไม่ได้เพราะพรุ่งนี้เขาก็ไม่ได้อยู่ที่นี่แล้วจึงบอกให้เธอได้รู้เอาไว้และยอมให้เขานั้นพาเธอไปหาหมอแต่โดยดี

“อะไรนะคะ...กลับอิตาลีกลับกี่วันคะไปทำอะไรจะไปนานไหมคะ”   หลังจากที่มีนชญาได้ยินว่าชายหนุ่มนั้นจะต้องกลับอิตาลีเธอถึงกับต้องยิงคำถามรัวๆว่าเข้านั้นจะไปทำอะไรและนานเท่าไรหากเขาไม่มีกำหนดกลับมีหวังทุกอย่างที่เธอทำมามันสูญเปล่าเป็นแน่

“นี่เธอถามละเอียดยิบขนาดนี้เป็นเมียฉันรึไง”