ตอนที่สิบแปด

โดมินิคคิดว่าหากหญิงสาวตัวคนเดียวจะอยู่ในพื้นที่แบบนี้ต่อไปคงไม่ดีแน่เขาจึงบอกให้เธอย้ายมาอยู่ที่บ้านของเขาเพราะมันปลอดภัยกว่าการอยู่ที่นี่คนเดียวอีกอย่างก็ไม่ต้องไปๆกลับๆด้วยเขาให้เธอมาอยู่ห้องของชอวเพราะห้องนั้นก็ไม่มีใครอยู่อยู่แล้ว

“ให้มีนพักที่นั่นได้เหรอคะ...ขอบคุณนะคะคุณนิค...เดี๋ยวมีนแบ่งลูกโป่งให้คุณเป็นการตอบแทนนะคะ”     มีนชญาถึงกับตาลุกวาวเกี่ยวกับข้อเสนอของชายหนุ่มที่ให้เธอมาเพราะนี่คือโอกาสของเธอที่จะได้อยู่ใกล้ชายหนุ่มแทบจะตลอดเวลาแล้ว

หญิงสาวรีบขอบคุณชายหนุ่มยกใหญ่พร้อมทั้งทำสีหน้าสำนึกในบุญคุณอย่างเห็นได้ชัดตอนนี้เธอนั้นอยากจะนั่งขอบคุณเขาสักชั่งโมงแต่มันก็น่าจะเสียเวลาเกินไปเมื่อเห็นว่าลูกโป่งของเธอนั้นมันก็ซื้อมาเยอะอยู่เธอจึงคิดว่าควรจะแบ่งให้เขานั้นเอาไปดูเล่นบ้างจะดีกว่าเผื่อหน้าตาของเขาจะสดใสมากกว่านี้

“เธอเอากลับไปให้หมดนั่นแหละ...ฉันไม่รู้ว่าจะเอาลูกโป่งไปทำอะไร”   โดมินิครีบปฏิเสธหญิงสาวทันทีเพราะเขาไม่ได้ชอบของอะไรแบบนี้ตั้งแต่เด็กๆอยู่แล้ว

“เอาไปเถอะค่ะ...มันจะทำคุณนิคยิ้มง่ายนะคะดูสิคะมันโคตรน่ารักเลย...นี่ค่ะมีนให้คุณนิคมีนไปแล้วนะคะบ๊ายบายค่ะ”มีนชญาพยายามยัดเยียดลูกโป่งแสนน่ารักของเธอให้ชายหนุ่มให้ได้พร้อมชี้ไปที่ลูกโป่งที่เธอเหลือไว้ให้เขาและลาชายหนุ่มไปทันที

“หึ่!!..ยัยเด็กบ๊องเอ้ยย”  โดมินิคเห็นว่าหญิงสาวนั้นรีบเดินออกไปแล้วเขาเองก็ต้องจำใจรับลูกโป่งนี้ไว้สินะชายหนุ่มคิดในใจพร้อมสบถถึงหญิงสาวว่าเธอนั้นช่างเป็นผู้หญิงที่เปิ่นคนหนึ่งที่เขาเคยรู้จักมาเลยแต่ก็แปลกใจตัวเองอยู่เหมือนกันว่าคนอย่างเธอนั้นสามารถทำให้เขานั้นยิ้มได้ด้วย

บ้านโดมินิค

ชายหนุ่มลงจากรถรถพร้อมมองไปที่ลูกโป่งแล้วอมยิ้มเล็กน้อยคราแรกเขาเองก็กะว่าจะเอาลูกโป่งลายการ์ตูนหลากสีสันนี้ไว้ในรถดังเดิมแต่เมื่อนึกถึงคำที่หญิงสาวบอกว่ามันเป็นสิ่งที่ทำให้โลกสดใสเขาจึงถือมันขึ้นมาที่ห้องนอนของเขาด้วยทั้งขำตัวเองเล็กน้อยที่ตอนนี้เขากลับเชื่อคำพูดของแม่บ้านเรื่องลูกโป่งช่วยให้โลกสดใสไปเสียได้

คอนโดแน็ทตี้

“นี่วันหลังแกอย่าหาปัญหาให้ฉันได้ไหม....แล้วลูกโป่งนี่จะซื้อมาทำไมเยอะเล่าเนี่ย”  เมื่อแน็ทตี้พามีนชญากลับคอนโดของเขามาได้ก็บ่นอุกถึงเรื่องที่หญิงสาวนั้นหาปัญหาให้เขาต้องปวดหัวพร้อมทั้งพาลบ่นไปถึงลูกโป่งของเธอทีเขาต้องช่วยหญิงสาวเดินถือขึ้นมาอย่างพะลุงพะลังอีก

“อ้าวก็ใครจะรู้เล่าว่าบอสแกจะอยากไปส่งฉัน..ฉันไปนอนแล้วง่วง”   มีนชญาพูดปัดไปถึงโดมินิคที่เขานั้นอยากที่จะไปส่งเธอที่บ้านเองเรื่องนี้เธอไม่ใช่คนต้นคิดพร้อมเดินเข้าห้องไปทันทีเพราะรำคาญเสียงบ่นของแน็ทตี้นั่นเอง

เช้าวันต่อมา

“โอะ...โอ้ยยย..ทำไมปวดท้องจังหรือว่า...”   มีนชญาตื่นขึ้นมาในช่วงเช้าวันนี้เธอรู้สึกเพลียไม่ค่อยอยากจะตื่นแถมยังรู้สึกปวดท้องน้อยอีกด้วยเมื่อรู้สึกตัวหญิงสาวก็จึงนึกขึ้นได้ว่าประจำเดือนของเธอนั้นน่าจะมาแล้วจึงรีบลุกขึ้นไปเข้าห้องน้ำเพื่อสำรวจตัวเองทันที

“เยส!!!...ตรงวันที่นับพอดีเลย”   เมื่อเข้ามาในห้องน้ำสำรวจตัวเองเรียบร้อยแล้วหญิงสาวดีใจแทบกระโดเมื่อประจำเดือนของเธอนั้นมาพอดีกับวันที่เธอนับอย่างไม่คลาดเคลื่อนนั่นเองพร้อมอาบน้ำแต่งตัวเพื่อที่จะออกไปทำงานและขนของไปไว้ที่บ่านของชายหนุ่ม

30 นาทีต่อมา

“เดี๋ยวๆแกจะเก็บกระเป๋าไปไหนตั้งแต่เช้าอย่าบอกนะว่าแกงอนฉันเรื่องเมื่อคืน”   แน็ทตี้เห็นว่าเพื่อนสาวของเขานั้นขนกระเป๋าสองสามใบออกมาจากห้องเขาจึงคิดว่าเพื่อนสาวของเขานั้นอาจจะงอนเรื่องเมื่อคืนก็เป็นได้เขาคิดในใจว่ามีนชญาไม่น่าน้อยใจเขาจนขนาดเก็บเสื้อผ้าไปอยู่ที่อื่นเลยเขาก็แค่บ่นตามประสาเขาเท่านั้นเอง

“เปล่าซะหน่อย...คือบอสแกเค้าเห็นว่าฉันอยู่คนเดียวแล้วอันตรายเค้าก็เลยให้ฉันย้ายไปอยู่ที่บ้านเค้า”  มีนชญาถึงกับทำหน้าเซ็งที่เพื่อนเธอคิดแบบนั้นไปได้ทั้งที่รู้ว่าเธอนั้นไม่ใช่คนที่ขี้น้อยใจเสียหน่อยพร้อมทั้งอธิบายว่าทำไมเธอจึงต้องเก็บกระเป๋าออกมาแบบนี้เพื่อที่จะให้อีกฝ่ายได้เข้าใจ

“บอสเนี่ยนะชวนแกไปอยู่บ้าน”  แน็ทตี้ไม่อยากจะเชื่อหูตัวเองที่เพื่อนสาวของเขาบอกเพราะปกติเจ้านายหนุ่มของเขาชอบความเป็นส่วนตัวอย่างมากถ้าไม่ได้อยู่สนิทแบบชอวก็อย่าหวังว่าจะไอยู่ใกล้ตลอดเวลาเลย

“ก็ใช่น่ะสิบอสแกเค้าเห็นว่าฉันอยู่คนเดียวอีกอย่างเค้าคงเห็นว่าที่ที่ไปส่งฉันเมื่อคืนมันเปลี่ยวเค้าก็เลยให้ฉันไปอยู่ที่บ้านเค้าเรื่องนี้ฉันต้องขอบใจแกเลยนะ...ฉันไปก่อนนะเดี๋ยวสาย”  มีนชญาอธิบายให้เพื่อนเธอฟังถึงเรื่องที่เธอเข้าใจว่าเป็นเหตุผลที่ชายหนุ่มต้องให้เธอนั้นไปอยู่ที่บ้านของเขาเธอต้องขอบคุณแน็ทตี้อีกครั้งที่ช่วยหาที่ให้ชายหนุ่มไปส่งเธอเมื่อคืนจนทำให้ชายหนุ่มเอ่ยปากชวนเธอไปอยู่ที่บ้านเพราะเห็นว่าที่อยู่ของเธอมันน่าอันตราย

“โอเคๆ...โชคดีล่ะ”   แน็ทตี้เห็นว่ามันก็เป็นเรื่องที่ดีที่หญิงสาวนั้นจะอยู่ใกล้ชายหนุ่มได้แทบจะตลอดเวลาแผนของเพื่อนสาวเขาจะได้สำเร็จโดยง่ายกว่าเดิมและเขาก็จะได้ไม่ต้องกังวลใจนานว่าเพื่อนของเขาจะทำแผนแตกหรือไม่แต่อีกใจก็คิดว่าหากหญิงสาวไปอยู่ใกล้เจ้านายหนุ่มของเขามากก็อาจจะทำให้เธอนั้นหลุดทำแผนแตกได้ตอนนี้เขาทำได้แค่คิดแต่ไม่ได้เตือนอะไรเพื่อนของเขาเพราะเรื่องมันยังไม่เกิดหากเกิดเขาก็คงจะต้องช่วยเพื่อนเขาหาเรื่องแก้ตัวกันยกใหญ่เป็นแน่

บ้านโดมินิค

“นี่กุญแจห้อง”   โดมินิคเห็นว่าหญิงสาวกำลังขนกระเป๋าเข้ามาในบ้านเขาจึงยื่นกุญแจห้องให้เธอเขาคิดว่าหญิงสาวคิดถูกแล้วที่มาอยู่ที่นี่เพราะมันปลอดภัยกว่าที่เธออยู่มาก

ถึงแม้ว่าเขาอาจจะมาอยู่ที่บ้านหลังนี้ไม่นานแต่ระยะเวลาที่เขาจ้างเธอนั้นมันก็ทำให้เธอปลอดภัยได้ระยะหนึ่งหรือไม่แน่หากเธอทำงานดีเขาอาจจะให้เธอไปสมัครเป็นแม่บ้านประจำสำนักงานของเขาที่นี่หลังจากที่เขากลับอิตาลีแล้ว