ตอนที่สิบสี่

“ครับ”   ทั้งสองใช้เวลาอยู่ร่วมชั่งโมงในการเลือกซื้อของเมื่อมีนชญาเห็นว่าของที่จำเป็นน่าจะครบแล้วเธอจึงบอกให้ชอวพาเธอกลับทันทีเพราะมันก็ใกล้จะเที่ยงแล้วเธอเองจะไปหาอะไรทานด้วย

“จะเที่ยงแล้วคุณมีนจะหาอะไรทานก่อนไหมครับ”   ชอวขับรถออกมาจากซุปเปอร์มาเก็ตแล้วเมื่อดูเวลาที่หน้าจอของรถมันเกือบเที่ยงแล้วเขากลัวว่าหญิงสาวจะหิวเลยคิดว่าให้หญิงสาวหาอะไรทานก่อนจะดีกว่า

“มีนกำลังจะบอกคุณชอวอยู่พอดีเลยค่ะว่าให้พาไปหาซื้ออะไรทาน”   คราแรกมีนชญาก็เกรงใจที่จะบอกคนที่ขับรถพาเธอมาซื้อของเล็กน้อยว่าให้พาไปหาอะไรทานแต่เมื่อเขาเอ่ยปากออกมาเองเธอก็โล่งใจเพราะเขานั้นก็คิดเหมือนเธอ

“ร้านอยู่ตรงไหนครับบอกผมมาเลย”

20 นาทีต่อมา

“ร้านนี้เหรอครับ” ชอวขับรถมาตามทางที่หญิงสาวบอกในนี้ค่อนข้างที่จะลึกอยู่พอสมควรหากไม่ใช่คนที่เคยอยู่แถวนี้คงจะไม่รู้ร้านแน่เขาคิดในใจแถมร้านยังไม่น่าใช่จุดสนใจเพราะว่าเป็นแค่เพิงเล็กๆที่มีร้านค้าอยู่แค่สองสาวร้านข้างในก็เป็นหมู่บ้านอีกต่างหากเขาคิดว่าหญิงสาวอาจจะเคยอยู่ในนี้มาก่อนก็ได้

“ใช่ค่ะ...ผัดไทที่อร่อยที่สุดในโลกคุณชอวเอาสักห่อไหมคะ”    มีนชญาอวยผัดไทร้านปรดของเธอยกใหญ่ว่าเป็นร้านที่อร่อยที่สุดเพราะเธอทานมันมาตั้งแต่เด็กๆพร้อมทั้งถามชายหนุ่มว่าอยากลองสักห่อไหมเพราะคนที่เป็นต่างชาติส่วนมากก็จะชอบผัดไท

“ผัดไทยเหรอครับ...อืมเป็นอาหารไทยที่ขึ้นชื่องั้นผมขอลองก็ได้ครับ”   ชอวได้ยินชื่อผัดไทมานานแล้วว่าใครมาเที่ยวที่ไทจำต้องทานเพราะมันเป็นอาหารที่ชาวต่างชาติได้ทานต่างก็บอกว่ามันอร่อยเขาเลยคิดว่าลองทานก็ไม่เสียหายพร้อมทั้งกำลังจะลงจากรถเพื่อไปซื้อกับหญิงสาว

“โอเคค่ะ...คุณชอวรอมีนอยู่ในรถนี่แหละค่ะเดี๋ยวมีนไปซื้อเองแปปเดียวค่ะ”

“เอ่อ...ครับ”   มีนชญาเห็นว่าชายหนุ่มนั้นกำลังจะลงจากรถเธอเลยบอกให้เขารอที่นี่เพราะเธอนั้นไปซื้อเองจะดีกว่ากลัวว่าถ้าเข้าร้านไปแล้วป้าที่ขายผัดไทอยู่ทักทายคุยกับเธอแล้วชายหนุ่มจะสงสัยเธอขี้เกียจสร้างเรื่องมาตอบคำถามอีก

“ป้าคะผัดไทยห้าห่อค่ะ”    มีนชญาคิดว่าซื้อไปเผื่อมื้อพรุ่งนี้ของเธอสักสามห่อจะดีกว่าและอีกสองห่อเอาไว้ให้ชอวเพราะคิดว่าตัวโตอย่างชายหนุ่มทานห่อเดียวคงไม่อิ่มเป็นแน่

“อ้าวแม่หนู..หายหน้าหายตาไปซะนานเป็นไงมาไงล่ะเนี่ย”    เมื่อหญิงร่างท้วมเจ้าของร้านผัดไทเห็นหน้ามีนชญาเธอก็เอ่ยทักทันทีเพราะไม่เห็นหญิงสาวมาร่วมสองสามเดือนแล้วตั้งแต่เธอย้ายไปอยู่ที่เขาใหญ่นั่นแหละ

“หนูย้ายไปอยู่ต่างจังหวัดค่ะป้าพอดีแวะมาแถวนี้ก็เลยมาซื้อผัดไทเจ้าที่อร่อยที่สุดของโปรดน่ะค่ะ”   มีนชญาบอกกับหญิงร่างท้วมตรงหน้าว่าเธอนั้นไม่ได้อยู่ที่กรุงเทพแล้วเมื่อมาธุรแถวนี้เธอก็เลยแวะมาซื้อผัดไทของโปรดเสียหน่อย

“ปากหวานแบบนี้เดี๋ยวป้าแถมให้พิเศษเลย”

“ขอบคุณค่ะป้า”    หญิงร่างท้วมเห็นว่าหญิงสาวไม่ได้ทานผัดไทของเธอเสียนานจากเมื่อก่อนเห็นหน้ากันประจำเธอเห็นว่าหญิงสาวยังมีกะใจแวะมาซื้อของร้านเธอจึงเอ่ยปากว่าจะแถมให้พิเศษซึ่งหญิงสาวเห็นว่ามันเป็นลาภปากของเธอเสียแล้วจึงมาปฏิเสธพร้อมขอบคุณหญิงร่างท้วมที่มีน้ำใจกับเธอ

20 นาทีต่อมา

“เรียบร้อยแล้วค่ะเรากลับกันเลย”

“ครับ”    มีนชญาซื้อของเสร็จก็บอกให้ชายหนุ่มพาเธอกลับชอวรู้สึกแปลกใจนิดหน่อยที่หญิงสาวนั้นจะซื้อไปทำไมเยอะนักหนาแต่เขาเองก็ไม่ได้ใส่จะถามอะไรเพราะคิดว่าเธอนั้นคงจะเก็บไว้ทานตอนเย็นด้วยหรือไม่หญิงสาวตัวเล็กก็คงจะเป็นคนที่ทานเก่งเลยต้องซื้อทีละเยอะๆแบบนี้

“ผมเอาของไปวางในครัวหมดแล้วนะครับเดี๋ยวคุณเข้าไปเลือกเก็บเข้าที่ได้เลย”   ชอวเดินออกมาจากห้องครัวพร้อมบอกหญิงสาวที่กำลังเดินตามเขานั้นเข้ามาด้านในว่าเขาเอาของจากหลังรถมาเก็บเรียบร้อยแล้วและให้หญิงสาวจัดแจงหาที่เก็บอีกรอบเพื่อที่เธอจะได้หยิบใช้เองถูก

“ขอบคุณค่ะ”

“เดี๋ยวผมขอตัวก่อนนะครับต้องไปจัดแจงที่พักของผมต่อ...นายคงจะออกมาจากห้องเย็นๆนั่นแหละครับ”

“อ่อ..ค่ะ”   ชอวรับถุงผัดไทยจากหญิงสาวพร้อมเดินกลับไปที่รถทันทีเพราะเขานั้นต้องไปจัดแจงที่พักของเขาต่อเขาไม่ได้พักที่นี่เพราะชายหนุ่มนั้นชอบอยู่แบบส่วนตัวมากกว่าทั้งที่เจ้านายหนุ่มของเขาเองก็ทำห้องพักเอาไว้ให้

พร้อมบอกหญิงสาวเป็นเชิงว่าตอนนี้ให้เธอทำตัวอิสระได้เพราะกว่าเจ้านายหนุ่มของเขาจะออกมาจากห้องก็คงจะได้เวลาทานอาหารเย็น

หลังจากที่ชอวกลับไปแล้วหญิงสาวก็เข้ามาจัดแจงวางของในครัวให้เป็นระเบียบต่อเมื่อจัดการเสร็จเธอก็มานั่งทานผัดไทยอยู่คนเดียวอย่างอร่อยมื้อนี้เธอรู้สึกว่ามันอร่อยเป็นพิเศษเธอไม่ได้จ่ายเงินเองเพราะชอวนั้นเป็นคนออกค่าใช้จ่ายทั้งหมดให้เธอได้ทานของฟรีแบบนี้มีนชญาก็ชอบล่ะจ้า

“แหม่ป้านี่ฝีมือไม่ตกเลยจริงๆ”   มีนชญานั่งทานผัดไทยอย่างอารมณ์ดีเพราะเธอไม่ได้ทานของโปรดแบบนี้มานานแล้วตั้งแต่เธอนั้นย้ายไปอยู่ต่างจังหวัดตอนนี้ผัดไทเหลืออีกตั้งสองห่อเธออุ่นใจในตอนเย็นแล้วว่าเธอไม่ต้องไปหาซื้ออะไรทานให้เหนื่อยเพราะมีผัดไทอยู่

10 นาทีต่อมา

“โหยง่วงจัง...ขอสักงีบก็แล้วกันนะ”   ตอนนี้หญิงสาวกำลังนั่งอยู่ที่เก้าอี้ในครัวตาปรือเพราะเมื่อหนังท้องตึงหนังตาก็หย่อนเป็นธรรมดาและอีกอย่างตอนนี้เธอก็ไม่มีงานอะไรให้ทำด้วยเธอคิดว่าหากนอนสักพักแล้วค่อยตื่นมาก็คงจะทันเวลาที่ต้องเตรียมทำอาหารเย็นพอดี

3 ชั่วโมงผ่านไป

“อืม..อือ..เฮ้ยย”

มีนชญารู้สึกตัวตื่นขึ้นมาเป็นเวลาเกือบห้าโมงกว่าหญิงสาวถึงกับต้องตบหน้าให้ตัวเองหายสะลึมสะลือทันทีเพราะเธอนั้นจำได้ว่ายังไม่ได้เตรียมอาหารเย็นให้กับชายหนุ่มเลยอีกอย่างเธอกะจะนอนแค่งีบเดียวแล้วตื่นมาอ่านสูตรในเว็บแต่ตอนนี้น่าจะทันแล้วคงต้องทำไปด้วยอ่านไปด้วยแล้วหละ