บทที่ 8 ความรักทำให้ข้าดูโง่เขลา

บทที่ 8

ความรักทำให้ข้าดูโง่เขลา

หมับ!

“ว้าย! ทะ ท่านพี่ ท่านจะทำอะไรเจ้าคะ!?”

บุรุษย่อกายลงคุกเข่าอยู่ตรงหน้าของนาง เรียวขาของนางถูกยกขึ้นสูง ก่อนที่บุรุษจะก้มหน้าลงไปแล้วใช้เรียวลิ้นปาดเลียบาดแผลจากงูพิษ

“อึก!” ความเจ็บปวดบริเวณนั้นทำเอาสตรีตัวน้อยสะดุ้ง นางพยายามจะดึงขาหนีหากแต่มิอาจทำได้ดั่งใจ ยิ่งถูกเรียวลิ้นนั่นสัมผัสนางยิ่งเจ็บปวด

เหตุใดบุรุษจึงต้องทรมานนางด้วย!!

ทว่าไม่นานบุรุษก็ดึงใบหน้าออก ช่างน่าแปลกนักที่บริเวณนั้นกลับไม่รู้สึกเจ็บปวดอีกเลย ทั้งที่ครั้นก่อนหน้านางรู้สึกปวดหนึบแปลกๆ เมื่อกดสายตามองดูก็เห็นว่าบาดแผลที่ตรงนั้นหายไปแล้ว นางจำได้ว่าเคยมีแผลอยู่ตรงนี้นี่!

“ท่านพี่… รักษาให้ข้าหรือเจ้าคะ?”

“ถือว่าความหวาดกลัวยังไม่ยึดครองสมองน้อยๆ ของเจ้า”

“…?”

“มา ข้าจะช่วยแต่งตัว”

“ข้าทำเองได้เจ้าค่ะ” นางกอดตนเองแล้วถอยห่างจากบุรุษ ท่าทางเช่นนี้ราวกับแมวน้อยขู่ฟ่อๆ ไม่มีมิด แม้จะรู้ว่าหากเข้าไปยุ่งจะโดนคมเล็บข่วน

แต่บุรุษก็ดึงผ้าคลุมซึ่งนางเอาห่มตัวออก แล้วสวมอาภรณ์ทับให้นาง จากนั้นก็อุ้มนางมาวางบนเตียง ยามนี้นางอับอายจนไม่กล้าสบตากับบุรุษเสียแล้ว!!

“มนุษย์โดยส่วนใหญ่นั้นโลภมาก สตรีพวกนั้นโดยส่วนใหญ่ก็โลภมากเช่นกัน เมื่อข้ารับนางมาเป็นเครื่องบรรณาการ พวกนางก็ขโมยข้าวของมีค่าจากตำหนัก บ้างก็บุกเข้าไปในสวนบุปผาพันปี... ที่นี่ก็ไม่ต่างจากเผ่ามนุษย์ มีกฎเกณฑ์เอาไว้ควบคุมคนใต้ปกครอง หากทำตามกฎเกณฑ์มีหรือที่จะถูกสังหาร”

สตรีตัวน้อยได้ยินเช่นนั้นก็คลายความหวาดกลัวลงไปได้บ้าง แม้การกระทำของจินหมิงเยว่จะดูมีเหตุผล แต่ถึงอย่างไรความโหดเหี้ยมของบุรุษก็ยังคงติดตานางอยู่ดี

“ท่าน... สังหารพวกนางด้วยตนเองหรือเจ้าคะ” ฟางเหนียงเอ่ยถาม แม้นางจะหวาดกลัวจนตัวสั่น แต่ช่างน่าแปลกนักที่นางเอาแต่ถามคำถามน่ากลัวเช่นนี้

“โดยส่วนใหญ่ก็ใช่ ข้าเป็นประมุข กฎเกณฑ์โดยส่วนใหญ่ก็เป็นข้าที่ร่างขึ้นมา”

“ท่านจะสังหารข้าหรือไม่เจ้าคะ”

“เจ้าขโมยของหรือ?”

“หามิได้ ข้าจะทำเช่นนั้นไปเพื่อสิ่งใดกันเจ้าคะ ของๆ คนอื่นข้าไม่มีทางฉกฉวยเป็นอันขาด!”

“หึ เช่นนั้นจงอย่าได้หวาดกลัว ผู้ที่ทำตามกฎเกณฑ์ไม่มีทางถูกลงโทษ” ฝ่ามือหนาลูบลงบนหัวของนางอย่างอ่อนโยน ครั้นก่อนหน้าเป็นตนเองที่ทำให้นางหวาดหวั่น

นางคงจะหวาดกลัวมาก ทว่าบุรุษไม่รู้วิธีอ่อนโยนกับสตรี ทว่าที่ทำไปเพราะไม่อยากปิดบังสิ่งใดกับนาง กลัวว่าหากนางมารู้คราวหลังนางจะยิ่งเกลียดชังและหวาดกลัวตน

“ข้าไม่มีวันสังหารเจ้า”

ตึกตัก ตึกตัก

ไม่รู้ด้วยเหตุใดหัวใจดวงน้อยจึงสั่นไหวเช่นนี้ ดวงตาของบุรุษซึ่งจ้องมองนางเป็นสิ่งยืนยันถ้อยคำได้ดี ว่าจินหมิงเยว่นั้นไม่มีวันทำร้ายนาง ทั้งๆ ที่เมื่อครู่บุรุษเพิ่งจะกระทำเรื่องโหดร้ายมาแท้ๆ หัวใจของนางช่างโลเลยิ่งนัก

“กะ กฎของเขาจิ้งจอกมีสิ่งใดบ้างเจ้าคะ?”

“ไม่ทำร้ายกันเอง ไม่ทำร้ายมนุษย์หรือไปรุกราน ห้ามนำเรื่องภายในออกไปพูดกับคนภายนอก ไม่ว่าจะเป็นมนุษย์หรือจิ้งจอกด้วยกันก็ตาม”

…กฎก็ดูไม่ยากนี่…

สตรีตัวน้อยครุ่นคิดอยู่ในใจ

“ส่วนกฎของเจ้า… คืออยู่เคียงข้างข้าจวบจนวาระสุดท้าย”

“…!?”

คราวนี้ฟางเหนียงเผลอสบตากับบุรุษ สายตาที่ส่งมาถึงนางซ่อนเร้นไปด้วยความหมายลึกลับ ยามสบตากันนั้นคล้ายกับถูกส่งมอบความรู้สึกบางอย่างระคนกับถูกค้นหาบางอย่างเสียจนเกือบลืมหายใจ

จินหมิงเยว่เผยรอยยิ้มอ่อนละมุน ก่อนจะหยัดกายขึ้นเต็มความสูง กดสายตามองดูนางซึ่งหน้าแดงระเรื่อชวนให้นึกเอ็นดู

“ข้าจะไม่อยู่สองสามวัน หากเป็นไปได้ข้าอยากให้เจ้าอยู่แต่ในตำหนัก”

สตรีตัวน้อยพยักหน้าแทนคำตอบ แม้จะอยากหนีแต่นางจะหนีได้อย่างไร ร่างกายของนางยังสั่นกลัวเมื่อนึกถึงเหตุการณ์เมื่อครู่อยู่เลย ขอเพียงแค่มีชีวิตอยู่ ให้นางกระทำสิ่งใดย่อมยินยอม

หลายวันต่อมา…

ฟางเหนียงนอนซมด้วยพิษไข้จากพิษของงูร้ายที่ยังหลงเหลืออยู่ จวบจนกระทั่งวันที่จินหมิงเยว่กลับมานางก็ยังคงไม่ฟื้น บุรุษจึงเป็นกังวลเหลือเกิน

…มนุษย์นั้นช่างอ่อนแอเหลือเกิน โดยเฉพาะเจ้า…

ฝ่ามือหยาบสัมผัสดวงหน้าหวานชื้นเหงื่ออย่างแผ่วเบา ความร้อนจัดส่งผ่านมาถึงฝ่ามือของบุรุษ พาให้เกิดความวิตกกังวล

“ความรักทำให้ข้าดูโง่เขลายิ่งนัก… ข้ามิอาจทนดูเจ้าเจ็บปวดเช่นนี้ได้”

บุรุษโน้มใบหน้าลงไปแล้วประทับริมฝีปากลงบนริมฝีปากอวบร้อนจัดด้วยพิษไข้ สอดแทรกเรียวลิ้นเข้าไปตักตวงความหอมหวานเป็นการแลกเปลี่ยน ลูกแก้วซึ่งเปี่ยมไปด้วยพลังวิญญาณอันมหาศาลค่อยๆ ลอยออกจากปากของบุรุษ เข้าสู่ปากของสตรีตัวน้อย จินหมิงเยว่ยังคงจูบอย่างดูดดื่มด้วยความโลภ ดูดลิ้นเล็กๆ นั่นเข้าปากของตน เกี่ยวกระหวัดอย่างคนไม่รู้จักพอ

“อื้อ!”

กระทั่งสตรีตัวน้อยร้องเสียงอื้ออึง จึงถอนออกอย่างอ้อยอิ่ง จดจ้องดวงหน้าหวานที่กำลังมีสีเลือดฝาดขึ้นมา จากที่เมื่อครู่ซีดเซียว ก่อนจะหันกายหนีแล้วเดินออกไป…

ทางด้านของฟางเหนียง ไม่นานก็ฟื้นตื่นขึ้นมา ร่างกายของนางมิได้เจ็บปวดทรมานอีกแล้ว นางจำได้ว่าร่างกายปวดระบมมากขึ้นเรื่อยๆ มันช่างทรมานเหลือเกิน รับรู้ว่าร่างกายของตนเองร้อนผ่าวด้วยพิษไข้ จากนั้น… ก็มิได้รับรู้สิ่งใดอีกเลย

…ช่างน่าแปลกเหลือเกิน…

ฟางเหนียงนึกคิดอย่างประหลาดใจ นางจำได้ว่าเจ็บตรงตรงข้อเท้า จึงยื่นมือออกไปสัมผัสรอยช้ำบริเวณนั้นทว่ากลับไม่รู้สึกเจ็บอันใด นางจึงออกแรงจิ้ม สักพักก็เริ่มทุบ ทว่าไร้ความเจ็บปวดจากบาดแผล มีเพียงความเจ็บเล็กน้อยจากแรงทุบของตนเองเท่านั้น

ตำนานเล่าขานเรื่องหนึ่งที่นางเคยฟังเมื่อครั้นวัยเยาว์ผุดขึ้นมา นางนึกคิดได้เพียงสิ่งเดียว…

…ลูกแก้วจิ้งจอก…

ไม่มีทางเป็นสิ่งอื่นไปได้ สตรีตัวน้อยคิดเท่าใดก็คิดไม่ตกเสียที นางกระทำตนไร้มารยาทและแสนดื้อดึงถึงเพียงนั้น เหตุใดจึงยังใจอ่อน มอบลูกแก้วจิ้งจอกให้นางอีก

ฟางเหนียงรู้ถึงความสำคัญของลูกแก้วจิ้งจอก ตามตำนานเล่าขานที่มีมาช้านาน ไม่รู้ว่าจริงหรือไม่หากแต่ต้องมีเค้าโครงความจริงอยู่บ้างเป็นแน่ ในเมื่อจิ้งจอกเก้าหางที่ควรจะมีอยู่แต่ในตำนาน ยังกลายเป็นตำนานที่มีชีวิตเช่นนี้เลย เช่นนั้นเรื่องราวของลูกแก้วจิ้งจอกก็คงไม่ต่างกันสักเท่าใดนัก

สตรีตัวน้อยหยัดกายลุกขึ้นสวมใส่อาภรณ์ ยามนั้นเองจิ้งจอกปีศาจผู้มีหูที่ได้ยินเสียงดีกว่ามนุษย์อย่างฮวาอินก็เข้ามาในห้อง

“ตื่นแล้วหรือเจ้าคะ เอ่อ ฮูหยินประมุขจะไปที่ใดเจ้าคะ?” นางรีบเข้ามาช่วยสวมใส่อาภรณ์ด้วยท่าทางคล่องแคล่ว

“ประมุขของเจ้ากลับมาแล้วใช่หรือไม่?”

“เจ้าค่ะ”

“ข้าอยากจะไปหาเขาสักหน่อย”

“ยามนี้ท่านประมุขอยู่ในห้องทำงานเจ้าค่ะ”

ฟางเหนียงวิ่งเข้ามาในห้องทำงานของบุรุษ ทว่ากลับต้องชะงักฝีเท้าจนแทบหน้าคว่ำ นางรีบเดินกลับออกไปแล้วค่อยๆ เดินเข้าไปใหม่อย่างเชื่องช้า

อยู่ดีๆ ก็นึกขึ้นมาได้ว่าควรกระทำตนให้มีมารยาท

หารู้ไม่ว่าจินหมิงเยว่มิได้ติดใจเอาความใดกับนางเลยแม้แต่น้อย ไม่ว่านางจะกระทำอันใดก็ตาม ทว่าอดมิได้ที่จะลอบยิ้มให้กับการกระทำของนาง เป็นหลักฐานชี้ชัดว่านางกำลังปรับตัวในฐานะฮูหยิน

“คำนับ ท่านพี่เจ้าค่ะ”

“ลมทิศใดพัดมา เจ้าจึงมาหาข้าเช่นนี้?”

“ท่านพี่… ให้ลูกแก้วจิ้งจอกกับข้าหรือเจ้าคะ”

“…อืม” ดวงตาเรียวคมเหลือบสายตาขึ้นมองนางเล็กน้อย ก่อนจะละจากงานเอกสารตรงหน้า คิดไม่ถึงว่านางจะรู้เรื่องของลูกแก้วจิ้งจอกด้วย “ไม่พอใจหรือ?”

“มิใช่เจ้าค่ะ ทว่าเหนียงเอ๋อร์สงสัย… เหตุใดท่านพี่จึงใจดีกับเหนียงเอ๋อร์ ทั้งที่เหนียงเอ๋อร์เป็นเด็กไม่ดี”

“…ดีหรือไม่ ข้าจะพิจารณาเอง วัยของเจ้าจะดื้อรั้นบ้างก็ไม่เห็นแปลก มีเมียเด็กก็ต้องเข้าใจ”

“เหนียงเอ๋อร์รู้ว่ามันช่างน่าอาย แต่เหนียงเอ๋อร์มิอาจอดทนต่อความเจ็บปวดนั้นได้ จึงอยากจะขอเก็บลูกแก้วจิ้งจอกเอาไว้สักพัก ได้หรือไม่เจ้าคะ”

“ของของข้า ก็ไม่ต่างไปจากของเจ้าหรอกหนา เหนียงเอ๋อร์เอ๋ย พิษของงูยังคงอยู่ในร่างของเจ้า ยากนักที่จะขับออกไปหมดในเวลาอันสั้น เช่นนั้นเจ้าเก็บลูกแก้วเอาไว้ย่อมดีกว่า”

“ขอบคุณเจ้าค่ะ ท่านพี่”

“แต่ถึงแม้ว่าเจ้าจะไม่รู้สึกเจ็บแล้ว ก็ยังต้องกินยาบำรุงอยู่ดี อย่าให้ข้าได้ยินว่าเจ้าดื้อ ไม่ยอมดื่มยาล่ะ”

“เจ้าค่ะ เช่นนั้น… เหนียงเอ๋อร์ขอตัวนะเจ้าคะ”

จินหมิงเยว่พยักหน้าแทนคำตอบ หลินจินเยว่คำนับเป็นการร่ำลาก่อนจะเดินออกไป

ฟางเหนียงกลับมาที่ห้องของนางเพื่อทบทวนเรื่องราวที่เกิดขึ้น การกระทำของนางเรียกได้ว่าเลวร้ายหากจินหมิงเยว่หวังดีต่อนางจริง และการมอบลูกแก้วจิ้งจอกให้นางเป็นสิ่งยืนยันได้ดี

ในเมื่อมิอาจหลีกหนีได้พ้น หากโชคชะตาของนางเป็นเช่นนั้น กระนั้นแล้วการทำความดีเพื่อให้ได้รับความโปรดปรานจากจิ้งจอกเก้าหางตนนี้ก็มิใช่เรื่องที่แย่ บุรุษเอง...ก็ดูมิใช่ปีศาจเลวร้าย...

นางเป็นฝ่ายได้รับมาตลอด เห็นทีต้องกระทำสิ่งใดเป็นการตอบแทนเสียบ้าง

เมื่อคิดได้เช่นนั้น นางก็รีบเดินตรงไปยังห้องครัวทันที สิ่งเดียวที่สตรีชาวมนุษย์เช่นนางจะตอบแทนได้มีไม่มากนัก ทันทีที่มาถึงปีศาจภายในห้องครัวต่างก็มองมาที่นางเป็นตาเดียว แม้แต่ฮวาอินที่คอยรับใช้นางยังประหลาดใจ

“ขออภัยฮูหยินประมุข แต่ข้าน้อยขอบังอาจถาม... ฮูหยินประมุขมาที่นี่ทำไมหรือเจ้าคะ?”