บทที่ 19 จิ้งจอกเจ้าเล่ห์

บทที่ 19

จิ้งจอกเจ้าเล่ห์

ดวงตาคู่งามเปิดอย่างเชื่องช้า คราวนี้ฟางเหนียงไม่ตกใจอีกแล้วว่านางมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร สถานที่ที่ไม่ต่างไปจากสรวงสวรรค์ นางคงถูกเทพองค์นั้นเรียกตัวมาอีกเป็นแน่

นางเตรียมที่จะมองหาตัวของผู้ที่เรียกนางมา แต่ไม่ทันที่จะได้หยัดกายลุกขึ้นเสียด้วยซ้ำ เสียงทุ้มน่าฟังก็ดังขึ้นเหนือหัว

“เดี๋ยวนี้เจ้าไม่ตกใจแล้วหรือ?”

ฟางเหนียงหยัดกายลุกขึ้น ก่อนจะหันไปยอบกายคำนับตามมารยาท

“คำนับ ท่านเทพเจ้าค่ะ”

“อ่า เจ้ารู้แล้วสินะ… รู้ได้อย่างไร หมิงเยว่บอกเจ้าหรือ?”

“ท่านพี่ของข้ารู้จักกับท่านเป็นการส่วนตัวด้วยหรือเจ้าคะ?”

“อ่า มิใช่สินะ”

ใบหน้าคมคายหม่นลงเล็กน้อย ยิ่งสร้างความประหลาดใจให้กับฟางเหนียง

ดูเหมือนว่าทั้งสองจะรู้จักกันสินะ แต่รู้จักกันด้วยดีหรือร้ายมิอานคาดเดาได้

“ท่านเทพ… จุดประสงค์ของท่านคือสิ่งใดกันแน่?”

สตรีตัวน้อยรู้สึกหวาดหวั่นเหลือเกิน หวาดกลัวว่าจุดประสงค์ที่แท้จริงของโดยเทพองค์นี้จะเป็นลูกแก้วจิ้งจอกที่อยู่ภายในตัวของนาง

ทั้งนี้คือการคาดเดาของนางล้วนๆ เทพองค์นี้คล้ายกับมีความสัมพันธ์อันซับซ้อนกับจินหมิงเยว่ หากมิใช่เช่นนั้นก็คงไปหาบุรุษที่ตำหนักพันปีได้ มิใช่ว่าแอบดึงดวงจิตของนางออกมาเช่นนี้

“อยากได้กังวลไปเลย ข้าผู้นี้อยู่ข้างพวกเจ้า โชคดียิ่งนักที่เจ้ายังคงอ่อนโยนเฉกเช่นเดิม หากแต่ความสัมพันธ์ของพวกเจ้าจะไม่คืบหน้าเป็นแน่ หากไม่เดินหน้ากระทำสิ่งใดไปมากกว่านี้”

“ท่านเทพ การที่ท่านลงมายุ่งเกี่ยวกับโชคชะตาของมนุษย์โลกนั้นมิใช่สิ่งต้องห้ามหรอกหรือเจ้าคะ”

“ข้าเคยบอกเจ้าแล้วอย่างไรเล่า ว่าข้ากำลังหลบหลีกดวงตาสวรรค์”

“ท่านมีความสัมพันธ์อันใดท่านพี่ของข้ากันแน่เจ้าคะ?”

“สหายเก่าน่ะ”

“และเหตุใดจึงไม่ไปเจอสหายเก่าล่ะเจ้าคะ เหตุใดจึงต้องเรียกข้ามาแทน?”

“เจ้าช่างขี้สงสัยเสียจริง ไม่ว่าชาติภพใดเจ้าก็ยังขี้สงสัย ข้าล่ะเบื่อจริงๆ เจ้าไปดูเอาเองดีกว่าว่าเกิดสิ่งใดขึ้นบ้าง นี่อาจจะเป็นครั้งสุดท้ายที่ข้าเรียกเจ้ามา อย่างที่เจ้าเอ่ยไปเมื่อครู่นี้… เทพอย่างข้าไม่ควรยุ่งกับโชคชะตาของมนุษย์”

บุรุษซึ่งฟางเหนียงเชื่อว่าเป็นเทพสะบัดมือคล้ายกับไล่นาง พลันร่างกายคล้ายกับถูกลมจากการสะบัดมือนั่นถูกพักล่องลอยออกไปไกล

“กรี๊ด!!” ด้วยความตกใจนางจึงกรีดร้องเสียงหลง มารู้สึกตัวอีกทีนางก็มาอยู่ในสถานที่อันไม่คุ้นเคยเสียแล้ว

ดวงตาคู่งามกวาดสายตามองไปรอบด้าน ยามนั้นเองร่างกายของนางก็ขยับทั้งๆ ที่นางมิได้สั่งการ!

...เกิดอะไรขึ้นกับข้า!?...

“ท่านพี่ รอนานหรือไม่เจ้าคะ!” ริมฝีปากของฟางเหนียงขยับเอ่ยเรียกบุรุษผู้หนึ่งซึ่งนางคุ้นเคยดีเหลือเกิน บุรุษผู้นั้นก็คือ

จินหมิงเยว่!

รูปร่างหน้าตานั้นไม่ต่างไปจากเดิมเลยสักนิด จะแตกต่างก็เพียง... ใบหน้าในยามนี้ดูสดใสกว่าที่นางเคยเห็นหลายส่วน

สายตาที่จ้องมองเจ้าของร่างที่ฟางเหนียงสวมร่างอยู่นั้น เต็มเปี่ยมไปด้วยความรัดอัดแน่นอยู่ในนั้น

“ไม่เลย ขอแค่เจ้ามา” บุรุษว่าพลางเผยรอยยิ้มกว้าง สตรีตัวน้อยหน้าแดงระเรื่อด้วยความเขินอาย แล้วพวกเขาก็พูดคุยกันอยู่นานกระทั่งฟ้ามืด

เป็นเช่นนี้อยู่หลายวัน โดยที่ทุกครั้งที่กลับบ้านไปไม่น่าสตรีผู้นี้จะทำดีถึงเพียงใดก็ถูกทุบตีจนบาดเจ็บเรื่อยไป

ทว่าเช้าวันต่อมาก็ทำงานเฉกเช่นเดิม เมื่อถึงช่วงบ่ายก็จะเข้าไปในป่าเพื่อพบเจอกับจินหมิงเยว่

“พรุ่งนี้เจ้าจะอายุสิบหกหนาวแล้วใช่หรือไม่?”

“เจ้าค่ะ” นางเอ่ยพลางแบ่งหมั่นโถวป้อนให้กับบุรุษ

“เช่นนั้นข้าขอเจ้าแต่งงานได้หรือยัง?”

“เจ้าคะ?”

หมั่นโถวร่วงหล่นลงพื้น สตรีตัวน้อยรีบก้มลงเก็บแล้วนำมาปัดฝุ่นออกอย่างนึกเสียดาย จินหมิงเยว่คว้าหมั่นโถสนั่นเก็บใส่ถุง ก่อนจะจับสองมือเล็กๆ ไปกอบกุมเอาไว้ แล้วคุกเข่าลงบนพื้น ในขณะที่สตรีตัวน้อยนั่งอยู่บนหินก้อนใหญ่

“ทะ ท่านพี่ ระวังจะเปื้อนนะเจ้าคะ”

“เจ้าคงไม่คิดว่าจะแต่งงานกับบุรุษอื่นหรอกนะ?”

บุรุษใช้ดวงตาออดอ้อนนางอย่างที่เคยทำมาตลอด สื่อถึงความจริงใจทุกส่วนที่มีให้กับนาง

“มะ ไม่ ข้า ข้า...”

นางดีใจจนพูดไม่ออกกระนั้นก็ยังอดกังวลถึงเรื่องสถานะทางครอบครัวมิได้

ทว่า... ใช่ว่าจินหมิงเยว่จะไม่รู้ เพราะนางเคยเล่าให้ฟัง แต่บุรุษก็ยังคงเอ่ยขอนางแต่งงานเช่นนี้ มันช่างมีความสุขเหลือเกิน

“อย่าร้อง... ข้าอยากแต่งงานกับเจ้าจริงๆ เจ้าจะแต่งงานกับข้าได้หรือไม่?”

“เจ้าค่ะ”

ทั้งสองพลอดรักกันอย่างหวานซึ้ง ตกลงกันว่าอีกไม่กี่วันบุรุษจะไปสู่ขอนางตามธรรมเนียม ทว่าเมื่อวันนั้นมาถึงสตรีตัวน้อยกลับเหลือเพียงร่างไร้ชีวิต!

“เฮือก!!”

เป็นอีกครั้งที่ฟางเหนียงสะดุ้งตื่นจากฝันร้าย ครั้นก่อนหน้านี้ที่นางเผลอหลับคาอ่างอาบน้ำ นั่นก็เพราะเทพเบื้องบนผู้นั้นเรียกนางไป ทำเอาคราวนี้นางเก็บเอามาฝัน

ฟางเหนียงมั่นใจว่านั่นจะต้องเป็นภพชาติหนึ่งของนางกับจินหมิงเยว่เป็นแน่ อาจจะด้วยความที่คล้ายกับว่านางย้อนเวลากลับไปอยู่ในร่างของตนเองในภพอดีต

ความรู้สึกทั้งรักทั้งเศร้าเสียใจก็ตามติดนางมาด้วย และยังทำให้นางเปิดใจมองจินหมิงเยว่ได้มากขึ้น ที่เทพผู้นั้นเอ่ยว่าอยู่ข้างนางและจินหมิงเยว่นั้นเป็นความจริงหรอกหรือ

แล้วเหตุใดจึงต้องช่วยพวกเขามากถึงเพียงนี้ ถึงขั้นหลีกเลี่ยงดวงตาสวรรค์ ฝืนกฎแห่งลิขิต เพื่อช่วยพวกนาง เป็นเพราะจินหมิงเยว่คือสหายเก่าจริงๆ น่ะหรือ?

ฟางเหนียงหยัดกายลุกขึ้น โดยมีฮวาอินซึ่งรับรู้ถึงการตื่นนอนของนางเข้ามาช่วยอาบน้ำ

“ท่านพี่ล่ะ?” ขณะที่ฮวาอินกำลังนวดผ่อนคลายให้กับนาง ฟางเหนียงจึงเอ่ยถามขึ้นด้วยความสงสัย

เมื่อคืนนี้นางเผลอหลับไป คิดว่าเมื่อตื่นขึ้นมาจะเจอกับจินหมิงเยว่เสียอีก แต่ข้างกายกลับว่างเปล่าอีกทั้งยังเย็นเฉียบ บ่งบอกว่าคนข้างกายลุกออกจากเตียงไปนานแล้ว หรืออาจจะมิได้นอนมาตั้งแต่เมื่อคืน...

มีหลายสิ่งที่นางอยากถามเหลือเกิน...

กึด!

“อ๊ะ!”

“โทษที เจ็บหรือ?” เสียงทุ้มดังขึ้นเหนือหัว ฟางเหนียงลืมตาขึ้นก็เห็นว่าจินหมิงเยว่กำลังนวดผ่อนคลายให้กับนาง

“ทะ ท่านพี่!?”

จุ๊บ!

“เจ้าช่างน่ากินเหลือเกิน” บุรุษขโมยจูบที่ริมฝีปากอวบอิ่มอย่างแผ่วเบา อีกทั้งยังแลบลิ้นเลียริมฝีปากอย่างจงใจยั่วยวนนาง

“ไปที่ใดมาเจ้าคะ?” สตรีตัวน้อยเอ่ยด้วยน้ำเสียงแง่งอน เนื่องจากบุรุษหายหน้าหายตาไปนานโดยไม่บอกไม่กล่าวนางก่อน จนบางครั้งนางเผลอคิดว่าบุรุษไม่สนใจนางแล้ว

“เข้ามีเรื่องต้องจัดการน่ะ”

ขณะที่เอ่ยอยู่ จินหมิงเยว่ก็ถอดอาภรณ์ของตนเองออก เผยร่างกายกำยำได้สัดส่วน แม้ฟางเหนียงจะเห็นมาแล้วแต่ก็ใช่ว่าจะชิน นางยังคงเขินอายที่ได้เห็นร่างกายเปลือยเปล่าของบุรุษ

“ท่านพี่ จะทำอะไรเจ้าคะ?”

“อาบน้ำกับเจ้า”

“ให้เหนียงเอ๋อร์อาบเสร็จก่อนสิเจ้าคะ”

“ก็ข้าอยากอาบกับเจ้านี่”

จินหมิงเยว่ถอดอาภรณ์จนร่างกายเปล่าเปลือย แก่นกายแข็งแรงตรงกลางลำตัวนั้นเด้นตระหง่านเหลือเกิน ยามนี้ขนาดของมันยังไม่น่าหวาดหวั่นเท่าใดนัก กระนั้นก็ยังรู้สึกว่ามันใหญ่โตอยู่ดี นางกดหน้าลงมองน้ำซึ่งกระเพื่อมตามกรขยับตัวของบุรุษ

หมับ!

“ว้าย! ท่านพี่!”

ตุบ!

ฝ่ามือเล็กทุบแผงอกกว้างไปหนึ่งที เมื่ออยู่ดีๆ บุรุษก็คว้าร่างของนางขึ้นไปนั่งบนตัก อีกทั้งยังเป็นท่วงท่าที่จับนางอ้าขาโอบรอบลำตัวของบุรุษ ส่วนล่างจนเสียดสีกันพาให้รู้สึกวาบหวาม

“ข้าหิว”

“เช่นนั้นก็ไปบอกฮวาอินสิเจ้าคะ”

“ข้ามิได้หิวข้าว เจ้าก็รู้นี่ว่าข้าหิวอะไร”

“จิ้งจอกเจ้าเล่ห์!”

“เรื่องนี้เจ้าเองก็รู้อยู่แล้วนี่” บุรุษเอ่ยพลางยิ้มกว้าง ดวงตาจ้องมองผิวขาวๆ ที่โผล่พ้นน้ำขึ้นมา ภายในน้ำเองก็เห็นผิวใสๆ อยู่บ้าง บุรุษกลืนน้ำลายอึกใหญ่ลงคอด้วยความหื่นกระหาย

“วันก่อนเพิ่งทำไปเองนะเจ้าคะ”

“นั่นมันวันก่อน เจ้าไม่รู้หรือว่าปีศาจจิ้งจอกเก้าหาง สามารถสานสัมพันธ์กับสตรีได้หลายรอบในคืนเดียว หากเจ้าไม่หลับไปก่อนข้าคงได้กินเจ้าข้ามวันข้ามคืนเป็นแน่”

ซุก!

“อ๊ะ ท่านพี่ อย่าเจ้าค่ะ ให้ข้าได้พักบ้าง”

“เจ้าพักไปหนึ่งวันแล้วนี่”

“จะให้ข้าพักวันเว้นวันหรือเจ้าคะ!”

“อาฮะ มิเช่นนั้นก็เอาทุกวันๆ”

“ท่านพี่ ท่านเจ้าเล่ห์เกินไปแล้วนะเจ้าคะ เป็นจิ้งจอกแต่ไม่เห็นจะต้องเจ้าเล่ห์เลยนี่เจ้าคะ”

“เจ้าเองก็เช่นกัน เป็นฟางเหนียงแต่ไม่เห็นจะต้องมีกลิ่นหอมเย้ายวนข้าถึงเพียงนี้เลย”

ไม่เอ่ยเปล่ายกร่างของนางขึ้งสูง ให้ทรวงอกโผล่พ้นน้ำก่อนจะซุกจมูกคมเข้าที่ตรงกลางระหว่างเต้าอวบอิ่มทั้งสอง พร้อมทั้งสูดกลิ่นหอมหวานของสตรีตัวน้อยอย่างย่ามใจ

“อ่า หอมเหลือเกิน” ไม่เพียงเท่านั้น ยังอ้าปากดูดเนื้อขาวๆ เข้าปากอย่างจาบจ้วง

“อื้อ!”

นางถดถอยกายหลีกหนีปากอุ่นๆ แต่ก็ถูกดูดจนเนื้อแทบหลุดติดปาก เอวบางถูกบุรุษโอบกระชับ เปิดโอกาสให้ปากอุ่นๆ ครอบครองยอดอกเข้าปากอย่างย่ามใจ

“อึก อื้อ!”

แล้วฟางเหนียงก็ถูกจิ้งจอกเก้าหางแสนเจ้าเล่ห์ล่อลวงให้หลงมัวเมาในอารมณ์แห่งราคะอีกครั้ง

 ปากอุ่นๆ ดูดดื่มยอดอกของนาง ทั้งตวัดเลีย และดูดดึง อีกทั้งยังออกแรงขบเม้มแรงๆ จนนางเสียวกระสันไปทั่วทั้งร่าง เผลอเอนกายไปด้านหลัง โดยมีแขนแกร่งช่วยประคองเอาไว้ แอ่นอกรับปากอุ่นๆ อย่างรัญจวนใจ

ทั้งที่นางมีเรื่องต้องถามจินหมิงเยว่มากมายแท้ๆ หากแต่กลับถูกล่อลวงให้อยู่ในห้วงแห่งราคะเสียได้ สัมผัสของบุรุษยากเกินต้านทานเสียด้วยสิ

เช่นนี้แล้วจะให้นางหลุดออกจากห้วงแห่งราคะนี้ได้อย่างไร ทั้งรูปร่างหน้าตาไม่เป็นรองผู้ใด อีกทั้งยังเป็นถึงประมุขดินแดนปีศาจจิ้งจอก มิหนำซ้ำลีลาการมอบความรักให้กับนางยังวาบหวามชวนฝัน รู้ไปเสียหมดว่าต้องสัมผัสตรงส่วนใดจึงจะสร้างความเสียวซ่านให้กับนาง

“อือ ท่านพี่”

“ชอบหรือไม่?”

“เจ้าค่ะ ชอบ ฮ้า!”

ในขณะที่ปากหยักดูดกลืนยอดอกอย่างหื่นกระหายอยู่นั้น นิ้วแกร่งก็สอดแทรกเข้าไปในช่องรักสุดนิ้ว ทำเอาสตรีตัวร้องร้องครางเสียงหลง แล้วเกร็งไปทั่วทั้งร่าง

“อื้อ ท่านพี่”

“ชู่ว ใจเย็นๆ”

นิ้วแกร่งสอดเข้าและออกอย่างเชื่องช้า สะโพกกลมขยับตามจังหวะนิ้วของบุรุษ ทำเอาจินหมิงเยว่ครางเสียงกระเส่ากับการขย่มนิ้วของนาง หากนางขย่มที่ท่อนเอ็นของตนจนรู้สึกดีเช่นไรกันหนอ

“อ่า เหนียงเอ๋อร์ ข้าไม่ไหวแล้ว” จินหมิงเยว่กัดฟันกรอด ก่อนจะดึงนนิ้วออกจากช่งอรัก แล้วจับร่างบอบบางให้นั่งลงบนท่อนเอ็นแข็งแกร่งของตนเอง

“อื้อ!!”

“อ่า เหนียงเอ๋อร์ เจ้าตอดข้ารุนแรงเหลือกิน”

“อึก อ๊ะ ละ ลึกมาก...!”