บทที่ 23 เช่นนั้นข้าปรนนิบัติเจ้าแทน

บทที่ 23

เช่นนั้นข้าปรนนิบัติเจ้าแทน

ฟางเหนียงลงมือทำอาหารหลายอย่าง รวมถึงของหวานด้วย นางคีบทั้งผักทั้งปลาใส่ในถ้วยของบุรุษ ส่วนจินหมิงเยว่ก็คีบแต่พวกเนื้อสัตว์ใส่ถ้วยให้นางเช่นเดิม

“เมื่อใดเจ้าจะอ้วนเสียที หืม?”

“ข้าไม่อยากอ้วนเจ้าค่ะ”

“เหตุใดจึงไม่อยากอ้วน?”

“ข้าเป็นสตรี ก็ต้องรักสวยรักงามเป็นธรรมดา หากอ้วนเมื่อสวมใส่อาภรณ์ใดๆ ก็ไร้ความมั่นใจนี่เจ้าค่ะ”

“เจ้าเคยอ้วนหรือ?”

“ไม่เคยเจ้าค่ะ”

“เช่นนั้นเจ้าจะรู้ได้อย่างไรว่าหากอ้วนแล้วจะไม่งดงาม”

“เรื่องเช่นนี้ไม่จำเป็นต้องเคยมาก่อนที่เจ้าค่ะ! อีกอย่างข้าไม่เคยบอกว่าไม่อ้วนแล้วจะไม่งดงาม ข้าก็แค่คิดว่าคงไม่มีความมั่นใจ”

“อ้วนให้ข้าหน่อยเถิด”

“เอ๊ะ! ท่านพี่นี่อย่างไร หากอยากได้สตรีอ้วนๆ ก็ไปหาที่อื่น ไม่ต้องมาหาที่ข้า!”

“เฮ้อ ก็ได้ เช่นนั้นเจ้าก็ต้องให้ข้ากินบ่อยๆ ล่ะ”

คราวนี้จินหมิงเยว่ยิ้มกริ่ม ฟางเหนียงตาโตมองบุรุษตรงหน้า ที่อยู่ดีๆ ก็ทำสายตาเจ้าเล่ห์ เอ่ยถึงเรื่องในห้องหอนอนออกมากหน้าตาเฉย

“เจ้าคะ?”

“ถ้าเจ้าอ้วนข้าอาจจะกินเจ้าจนอิ่ม แต่เจ้าไม่ยอมอ้วน กินเท่าไหร่ข้าก็เลยไม่อิ่มสักทีไง เช่นนั้นคืนนี้ก็ต้องให้ข้ากินอีก เข้าใจหรือไม่?”

“ทะ ท่านพี่! ลามก!!”

ดวงหน้าหวานแดงก่ำไม่ต่างไปจากผลอิงเถาในสวนเลยสักนิด หากเทียบกันแล้วไม่แน่ว่าดวงหน้าหวานของฟางเหนียง อาจจะแดงเสียยิ่งกว่าผลอิงเถาก็เป็นได้ แดงสดจนน่าแกล้ง อ่า ไม่สิ น่ากินจริงๆ

หลังจากกินของคาว ก็ต่อด้วยของหวาน ระหว่างนั้นฟางเหนียงก็ป้อนจินหมิงเยว่อย่างเอาอกเอาใจ เพราะนางมีจุดประสงค์! มิเช่นนั้นคงไม่ยอมหายงอนหรอก

“สรุปแล้ว เหตุใดเรือนผมของท่านพี่จึงกลายเป็นสีดำเช่นนี้เจ้าคะ?”

“ช่วงของพลังที่ลดลงน่ะ แม้บำเพ็ญเพียรจนได้เป็นอมตะ หากแต่สัตว์ก็ยังคงมีสัญชาตญาณของสัตว์ มันเป็นกฎของธรรมชาติ และเมื่อผิดกฎของธรรมชาติ ร่างกายมันก็จะหาทางปลดปล่อยออกมาเอง ซึ่งก็คือการที่ร่างปีศาจของข้ากลายเป็นร่างไม่ต่างจากมนุษย์ไร้กำลัง หากเปรียบเทียบให้เจ้าเข้าได้ได้ง่าย ก็ไม่ต่างจากช่วงติดสัตว์ ข้ามีปรารถนาล้ำลึกมากกว่าปกติ และจะใช้เวลายาวนานจนกว่าจะหาย”

ฟางเหนียงเข้าใจได้ทันที เพราะจินหมิงเยว่ค่อนข้างตามใจนาง หากแต่เมื่อวานกลับไม่ยินยอมเมื่อนางขอไปทำในห้องหับ กลับเอารัดเอาเปรียบนางในที่โล่งแจ้งเช่นนั้น นั่นเป็นเพราะเขามิอาจอดทนอดกลั้นได้ด้วยเหตุผลนี้นี่เอง

…ข้าก็คิดอยู่ว่าท่านพี่ดูดุเดือดกว่าทุกที…

คิดแล้วดวงหน้าหวานก็ยิ่งขึ้นสีแดงระเรื่อ เพราะบทรักอันดุเดือดเมื่อวานนั้นสร้างความประทับใจให้นางไม่น้อย

“แล้วเมื่อใดจึงจะกลับไปเป็นเหมือนเดิมเจ้าคะ?”

“เร็วสุดก็สามวัน ช้าสุดก็เจ็ดวัน”

“เอ่อ แล้ว… ปกติท่านพี่… ปลดปล่อยมันหรืออดทนเจ้าคะ?”

“…เจ้าอยากได้คำตอบแบบไหนล่ะ?’

ดวงตาเรียวคมเป็นประกายเจ้าเล่ห์ ก่อนจะป้อนขนมใส่ปากของนาง มองดูเรียวลิ้นที่แลบออกมาเลียขนมที่นิดอยู่บนริมฝีปากไม่วางตา

“ความจริงเจ้าค่ะ”

“ช่วงที่เจ้ายังไม่เกิด ก็มีบ้างที่ข้าไปปลดปล่อยกับสตรีในหอนางโลม แต่โดยส่วนใหญ่ก็อดทนอดกลั้นเอา แต่ดูเหมือนว่ารอบนี้จะสบายขึ้น”

“…?”

“เพราะข้ามีเจ้าคอยปรนนิบัติอย่างไรเล่า”

“คะ ใครว่าข้าจะปรนนิบัติท่านพี่เจ้าคะ ท่านพี่น่ะ รุนแรงเกินไป เหนียงเอ๋อร์รับไม่ไหวหรอกเจ้าค่ะ”

นางครุ่นคิดถึงช่วงเวลาสามวันสามคืน หากต้องเอาแต่โดนกระแทก นอนกกนอนกอดอย่างเดียว มีหวังร่างกายนางต้องบุบสลายไปบ้างไม่มากก็น้อย

“เช่นนั้นข้าปรนนิบัติเจ้าแทนก็ได้”

“ว้าย! ท่านพี่! อื้อ!!”

แล้วริมฝีปากของนางก็ถูกเคล้าคลึงอย่างอ่อนโยน เรียวลิ้นสากสอดแทรกเข้าไปตักตวงความหอมหวานจากโพรงปากอุ่นๆ ซ้ำแล้วซ้ำเล่า

มอบทั้งความอ่อนโยนและอ่อนหวานให้กับนาง เพื่อให้นางเคลิบเคลิ้ม จากนั้นค่อยทวีความร้อนแรงและดูดดื่มขึ้นตามอารมณ์ ฟางเหนียงมิอาจต่อต้านบุรุษได้เลย

ร่างกายของนางถูกจินหมิงเยว่ควบคุมไปตามใจของเขา จนบางครั้งนางก็นึกสงสัยว่านี่ร่างกายของนางหรือของบุรุษกันแน่ เหตุใดจึงรู้ว่าควรสัมผัสตรงส่วนใดเพื่อให้นางเกิดความวาบหวาม รู้ว่าจุดใดนางจะอ่อนไหวมากเป็นพิเศษ

และตลอดทั้งสามวันสามคืนนั้นจินหมิงเยว่ก็มิได้ปล่อยให้ฟางเหนียงออกมาจากห้องเลย ฮวาอินมีหน้าที่เพียงนำอาหารไปวางไว้ให้หน้าห้อง เมื่อถึงเวลาก็มาเก็บสำรับ

บางทีมาถึงก็ได้ยินเสียงครวญครางทำเอาฮวาอินหน้าร้อนผ่าว ต้องรีบหนีไปจากตรงนั้นเพื่อให้ความเป็นส่วนตัวแก่ผู้เป็นนายทั้งสอง

มันช่วยไม่ได้จริงๆ ที่ช่วงนี้จินหมิงเยว่อยู่ในช่วงติดสัตว์!

หากทว่าความสงบอันแสนสุขนั้นไม่ยั่งยืนเลยแม้แต่น้อย ในค่ำคืนหนึ่งท้องฟ้าถูกปกคลุมไปด้วยเมฆฝน สายฟ้าฟาดลงมายังพื้นพสุธาเกิดเป็นร่างของบุรุษรูปงามผู้หนึ่งอยู่หน้าตำหนักพันปี...

จินหมิงยเว่รับรู้ได้ถึงพลังอันรุนแรง ร่ายอาคมสะกดให้ฟางเหนียงเข้าสู่ห้วงนิทราตามเดิม มิให้สิ่งใดย่างกรายมารบกวนการนอนอันแสนหวานของนางได้ ก่อนจะหยัดกายขึ้นแล้วสวมเสื้อคลุม ก่อนจะเดินออกไปยังจุดที่รับรู้ได้ถึงพลังอันรุนแรงนั่น

เมื่อเปิดประตูตำหนักออกมา ก็พบเข้ากับร่างของเทพผู้หนึ่ง... เทพผู้ซึ่งเคยเป็นสหายเก่า!

“หลี่ตงหยาง?”

บุรุษผู้นั้นได้รับบาดเจ็บ แม้ร่างกายมิได้รับบาดเจ็บสาหัสแต่อย่างไร หากแต่ผู้มีพลังย่อมรับรู้ได้ถึงพลังวิญญาณซึ่งรั่วไหลออกมา

“เกิดอะไรขึ้นกับเจ้า”

“สวรรค์... ลงโทษข้าแล้ว” จากนั้นร่างของหลี่ตงหยางก็ล้มลงกับพื้น

ดวงตาเรียวคมตวัดมองขึ้นไปเบื้องบน สายฟ้าสีทองอร่ามไปทั่วทั้งท้องฟ้า จินหมิงเยว่รู้สึกหวาดหวั่นเหลือเกิน เรื่องที่เขาพยายามหลีกเลี่ยงมาตลอดกำลังจะเกิดขึ้น!

บุรุษเข้าไปประคองร่างของสหายสนิทขึ้นมาแล้วพาเข้าไปยังตำหนักพันปี ใช้อาคมของตนเองช่วยรักษาบาดแผลภายใน แต่ก็ทำได้ไม่มากนักเนื่องจากพลังของปีศาจและพลังของเทพนั้นแตกต่างกัน

หากรับไอปีศาจเข้าไปมากๆ จะเป็นอันตรายต่อหลี่ตงหยาง จึงเพียงแค่ช่วยให้มีชีวิตรอด ไม่ตายในตำหนักของเขา ให้ฟื้นตื่นขึ้นมาเอ่ยเล่าบางสิ่งที่เอ่ยค้างเอาไว้เมื่อครู่เท่านั้น เรื่องอื่นจินหมิงเยว่หาได้สนใจไม่

“อึก…!” หลี่ตงหยางฟื้นขึ้นแล้ว และถูกป้อนโอสถเข้าปากทันที

“กินๆ เข้าไป”

“เจ้านี่ช่างไม่อ่อนโยนเอาเสียเลย”

“ความอ่อนโยนของข้ามิได้มีไว้เพื่อเจ้า”

“หึ… ช่างเถอะ เจ้าก็ยังคงเป็นเจ้าเฉกเช่นเดิม”

“เข้าเรื่องได้แล้ว ข้าไม่อยากเสียเวลากับเจ้า”

“หึ เธออยากรู้เรื่องใดก่อนล่ะ เรื่องสภาพของข้า…” ดวงตาคงต้องแอบหนวดหมอจะหายตรงหน้าอย่างรู้ทัน “หรือเรื่องสายฟ้าที่สาดส่องไปทั่ว”

“ถ้าไม่อยากรู้เรื่องใดทั้งสิ้น หากมิใช่เรื่องที่เกี่ยวกับเหนียงเอ๋อร์”

“หึ มันก็คงต้องเป็นอย่างหลังสินะ… ดวงตาสวรรค์มองเห็นแล้ว… โชคชะตาที่ถูกบิดเบี้ยวไปจากเดิม” น้ำเสียงของเทพหนุ่มผู้ทำผิดกฎทรวงสวรรค์เศร้าสร้อยเหลือเกิน ตลอดมาก็คอยช่วยเหลืออยู่ตลอดหากแต่โชคชะตานั้นหลีกเลี่ยงได้ยากเหลือเกิน

“เจ้ากำลังจะบอกว่าแม้แต่ในชาตินี้ เหนียงเอ๋อร์ก็ยังคงต้องตายอย่างนั้นหรือ!!”

“โชคชะตาหลีกเลี่ยงได้ยาก” เขารู้ดี คิดว่าจะหายตรงหน้าก็คงรู้ดี เพียงแต่มันยากที่จะยอมรับ…

“แต่ข้าทำได้ ชีวิตของเหนียงเอ๋อร์ที่เจ้าเคยบอกว่าจะตายเมื่ออายุครบสิบหกหนาว นี่ก็ผ่านมาตั้งสามปีแล้ว นางก็ยังคงอยู่กับข้า!!”

“ใจเย็นๆ ก่อน เหตุใดคุยเรื่องนี้ทีไรเจ้าจึงต้องร้อนรนเช่นนี้ตลอด เจ้าจงสุขุม มิเช่นนั้นจะคิดหาทางออกได้อย่างไร?”

“ข้าทนดูนางตายมาทุกภพทุกชาติ โดยที่ข้ามิอาจยื่นมือออกไปช่วยนางได้ ทุกภพทุกชาติที่ข้าต้องทนทุกข์ทรมานกับการฝังร่างของนางด้วยตัวข้าเอง ทุกภพทุกชาติที่ข้าต้อง… มองเห็นภาพนางแม้แต่ในฝัน ภาพนางร่างไร้วิญญาณของนาง…”

ใบหน้าของจินหมิงเยว่ซึ่งฉาบไปด้วยความเย็นชาดุจหิมะในค่ำคืนเหมันฤดู บัดนี้มันกลับเจ็บปวดรวดร้าวราวกับจะแตกสลายเสียให้ได้

“หมิงเยว่ ข้าคิดว่า… เจ้าควรปล่อยนาง”

“เจ้าจะให้ข้าปล่อยนางไปเผชิญกับความตาย ทั้งๆ ที่รู้อยู่แล้วอย่างนั้นหรือ!?” บุรุษตะโกนเสียงดังอย่างไม่ยอมรับโดยง่าย

ที่ผ่านมาบุรุษให้โชคชะตานำพามาตลอด ทว่ามันหนักหนาเกินไป จินหมิงเยว่จึงตัดสินใจฝืนชะตาในชาตินี้

“มันเป็นโชคชะตาของนาง”

“ข้าเปลี่ยนมันได้ ข้าเปลี่ยนโชคชะตาของนางได้”

“เจ้าทำให้โชคชะตาของมนุษย์มันยุ่งเหยิงไปหมดแล้ว ผลกระทบมันมากเกินไป มีแต่นางที่จะได้รับเคราะห์หนักกว่าที่ผ่านมา!”

“ข้าจะรับแทนนางเอง”

“จินหมิงเยว่! เจ้าไร้เหตุผล!! เป็นถึงประมุขจิ้งจอกเหตุใดจึงโง่เขลาเช่นนี้!”

…เพราะข้ารักนาง…

เพราะความรักจึงยอมทำทุกวิธีทางเพื่อให้นางมีชีวิตรอด จึงยอมทำทุกวิถีทางไม่สนว่าตนเองจะต้องแลกด้วยสิ่งใด ขอเพียงแค่นางมีชีวิตอย่างยืนยาวและมีความสุข

ตลอดสามภพสามชาติที่เคยพบเจอนาง เคยสานสัมพันธ์กับนาง พยายามไม่โลภมาก ตัดความต้องการของตนเอง หากแต่ผลลัพธ์คือนางต้องตายทุกชาติภพ เช่นนั้นแล้วในชาตินี้จินหมิงเยว่จึงคิดว่าควรช่วยนาง อย่างน้อยก็ซักชาติภพหนึ่งเพื่อให้นางมีชีวิตอย่างยืนยาวและมีความสุข

“ไม่มีเวลาแล้ว โชคชะตากำลังตามหานาง… เจ้าคงไม่อยากให้นางทุกข์ทรมานใช่หรือไม่ หืม?”

จินหมิงเยว่ยังคงนิ่ง ให้ทำใจปล่อยคนที่รักไปตาย… เขาจะมำได้อย่างไร!?

“ขอร้องล่ะ ปล่อยนาง ปล่อยน้องสาวของข้า อย่าให้นางเผชิญกับชะตากรรมที่น่าอดสูมากกว่านี้ ให้นางจากไปอย่างสงบเถิด”

ครืน!!

“กรี๊ด!!”

เสียงท้องฟ้าขู่คำรามดังกึกก้อง พร้อมกับเสียงกรีดร้องของสตรีเพียงหนึ่งเดียวในตำหนักพันปีแห่งนี้!!

“เหนียงเอ๋อร์!!”

บุรุษทั้งสองรีบวิ่งไปยังต้นเสียง ทันทีที่เปิดประตูเข้าไปก็เห็นร่างบอบบางกำลังนั่งตัวสั่นระริกอยู่บนเตียง

“เหนียงเอ๋อร์ ข้าอยู่นี่ ข้าอยู่นี่แล้ว!” จินหมิงเยว่คว้าสตรีตัวน้อยเข้าสู่อ้อมกอดด้วยความเป็นห่วงเป็นใย ทางด้านของหลี่ตงหยางเมื่อเห็นว่าฟางเหนียงปลอดภัยจึงถอนหายใจอย่างโล่งอก “ดีขึ้นหรือไม่?”

“ท่านพี่ไปไหนมาเจ้าคะ?” ดวงตาคู่งามช้อนขึ้นมองบุรุษอย่างออดอ้อน เมื่อนางสะดุ้งตื่นขึ้นมาเพราะเสียงฟ้าร้อง นางยิ่งขวัญเสียมองข้างกายไร้บุรุษเคียงข้าง

“เอ่อ ข้า…” เหลือบสายตามองหลี่ตงหยางที่ยืนอยู่หน้าประตู ก่อนจะถอนหายใจแล้วเอ่ยว่า “พอดีสหายของข้ามากะทันหัน ข้าจึงไปต้อนรับ”

“สหายหรือเจ้าคะ?”

“อืม…” ช้อนดวงตาขึ้นมองบุรุษ ก็เห็นว่าจินหมิงเยว่มองไปยังหน้าประตูห้อง นางจึงหันไปมองตามสายตา แล้วก็เห็นร่างสูงโปร่งของบุรุษผู้หนึ่งซึ่งนางคุ้นหน้าคุ้นตาอยู่บ้าง “อ๊ะ ท่านเทพนี่!”

“หืม? เจ้ารู้จักด้วยหรือ?”

“เจ้าค่ะ เป็นเพราะท่านเทพ ทำให้เหนียงเอ๋อร์รู้จักท่านพี่มากขึ้น”

จินหมิงเยว่จ้องมองหลี่ตงหยางอย่างคาดคั้น

“เอ่อ แหะๆ”

แล้วหลี่ตงหยางก็ขยายความให้กับจินหมิงเยว่ได้เข้าใจ ว่าตนเองนั้นเคยมาหานาง และได้เปิดเผยอดีตชาติบางส่วนให้กับนาง เพราะอยากให้ทั้งสองเข้าใจกันมากขึ้น มิใช่ว่าเอาแต่เข้าใจผิดกันเช่นนี้

“...ชีวิตของมนุษย์นั้นหาได้ยืนยาวเฉกเช่นพวกเรา ข้าคิดว่าการให้นางเข้าใจอะไรเร็วขึ้น ย่อมเป็นการดีต่อตัวนาง”

หลี่ตงหยางมองฟางเหนียงด้วยสายตาเอ็นดู นั่นยิ่งทำให้ฟางเหนียงรู้สึกประหลาดใจเหลือเกิน