บทที่ 25 สูญเสียไปตลอดกาล

บทที่ 25

สูญเสียไปตลอดกาล

ดวงตาคู่งามลืมตาขึ้นท่ามกลางพงไพรอันคุ้นเคย ด้านข้างของนางคือร่างของจิ้งจอกหนุ่ม คนรักของนาง… ร่างของบุรุษที่รักนอนแน่นิ่งจนน่าหวาดหวั่น

ความอบอุ่นที่อยู่กลางอกบ่งบอกให้นางรับรู้ได้ถึงพลังชีวิตอันมหาศาล รวมถึงอิทธิฤทธิ์ของปีศาจจิ้งจอก มันคือลูกแก้วจิ้งจอกไม่ผิดแน่

ใช่แล้ว ลูกแก้วจิ้งจอกอยู่กับนางมาตลอด ลูกแก้วจิ้งจอกที่เปรียบเสมือนพลังชีวิตของจินหมิงเยว่ บุรุษเคยบอกกับนางเช่นนั้น นั่นหมายความว่าไม่มีทางที่จินหมิงเยว่จะตาย เขาก็แค่หมดเรี่ยวแรงจึงหลับไปเท่านั้น

นางเอ่ยปลอบตนเองแล้วหันไปหาบุรุษ หากทว่าเมื่อมือเล็กๆ แตะที่ร่างของบุรุษ ความเย็นยะเยือกก็แล่นผ่านเข้ามาในร่างของนาง สตรีตัวน้อยตัวแข็งทื่อ พลันน้ำตาก็ไหลอาบสู่สองข้างแก้ม

“ไม่จริง ท่านพี่บอกว่า หากมีข้า มีลูกแก้วจิ้งจอก อย่างไรก็ไม่มีทางตายนี่”

ฝ่ามือเล็กคว้าท่อนแขนของบุรุษแล้วออกแรงเขย่าแรงๆ เพื่อหวังให้บุรุษฟื้นตื่นขึ้นมา แม้ว่าบุรุษจะเจ็บ หากฟื้นขึ้นมานางจะยินยอมน้อมรับความผิด ที่บังอาจทำให้ร่างกายของประมุขมีบาดแผล ขอเพียงจินหมิงเยว่ฟื้นขึ้นมา ลืมมตามองนาง...

“ท่านพี่ ฮึก ท่านพี่ ไหนว่าจะปกป้องข้า ท่านโกหกข้าหรือเจ้าคะ ท่านพี่ ตื่นสิ ท่านพี่ ท่านพี่!!”

ความจริงทำเอาร่างบอบบางสั่นระริก ความจริงที่ว่าจินหมิงเยว่เสียสละให้นางได้มีชีวิตอยู่อย่างยืนยาวตราบชั่วนิรันดร์ โดยแลกกับชีวิตของตนเอง…

“อ๊าก!!!”

ฟางเหนียงโผเข้าโอบกอดร่างไร้วิญญาณของบุรุษอันเป็นที่รัก โอดครวญอย่างเศร้าโศกกับการสูญเสียผู้เป็นที่รักอย่างไม่มีวันหวนกลับคืน

หัวใจของนางแตกสลายเสียยิ่งกว่าเศษแก้วที่ถูกบุตรเป็นผุยผง มิอาจนำกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ ภายในใจของนางนั้นทุกข์ระทมเหลือเกิน นางร้องไห้จนน้ำตาแทบเป็นสายเลือด หัวใจจะขาดอยู่รอนๆ

โดยไม่รู้เลยว่าอารมณ์ความรู้สึกของนางหากไม่ควบคุมให้ดีๆ จะเกิดภัยพิบัติ ท้องฟ้าแปรปรวน สายลมพัดหอมกระหน่ำ พลังในกายของนางพลุกพล่านไปตามอารมณ์เศร้าหมอง มันรุนแรงมากขึ้นยากที่จะมีผู้ใดหยุดยั้งมันได้ เพราะนางได้กลายเป็นเจ้าของลูกแก้วจิ้งจอกนี้อย่างสมบูรณ์แล้ว เมื่อเจ้าของเก่าสิ้นชีพไป ผู้ที่ถือครองอยู่ก็จะกลายเป็นผู้ถือครองอย่างชอบธรรม

นางพยายามส่งคืนลูกแก้วจิ้งจอกให้กับบุรุษ หากทว่าร่างไร้วิญญาณมิอาจดูดกลืนลูกแก้วจิ้งจอกเข้าไปได้ ยามนั้นเองนางจำได้ว่ามีบ่อน้ำศักดิ์สิทธิ์ที่รักษาได้แทบทุกโรค แม้กระทั่งคนใกล้ตายก็สามารถฟื้นคืนชีพขึ้นมาได้ สตรีตัวน้อยจึงหยัดกายลุกขึ้นแล้วแบกร่างกำยำของบุรุษไปยังที่นั่น

พาร่างกำยำลงแช่บ่อน้ำศักดิ์สิทธิ์แล้วภาวนาอย่างแรงกล้า หากแต่แช่ไปสองชั่วยามแล้ว จินหมิงเยว่ก็ยังคงไม่ลืมตาขึ้นมา เสียงหัวใจ เปิดเสียงลมหายใจยังแผ่วเบาสักนิดก็ยังไม่มี

ความหวังของนางพังทลายลง เหลือเพียงความว่างเปล่า… สิ่งที่ฟางเหนียงทำได้มีเพียงร่ำไห้อย่างหนักหน่วงเพียงเท่านั้น

หลายร้อยปีผ่านไป…

จิ้งจอกตัวน้อยวิ่งเล่นไปทั่ว เล่นกับเหล่าแมลงที่บินกันให้ว่อน แต่ที่ชอบที่สุดเห็นจะเป็นต้นไม้ใหญ่กลางสวนบุปผาพันปีแห่งนี้ จิ้งจอกน้อยรับรู้ได้ถึงพลังงานอบอุ่น ตั้งแต่เล็กจนโตก็มักจะนอนหลับใต้ต้นไม้ต้นนี้ในช่วงกลางวัน ส่วนช่วงกลางคืนก็ชอบนอนซบบนอกของมารดา

“มาอยู่ที่นี่อีกแล้ว”

“ท่านแม่!!”

มนุษย์จิ้งจอกตัวน้อย แม้จะแปลงกายเป็นมนุษย์ได้ แต่หางจิ้งจอกยังคงโผล่มาให้เห็น เจ้าตัวน้อยกระโดดเข้าสู่อ้อมกอดของมารดา

ฟางเหนียงเงยหน้าขึ้นมองต้นไม้ใหญ่ซึ่งสูงตระหง่านอย่างรวดเร็ว อีกทั้งยังเป็นศูนย์กลางรวมพลังของแดนจิ้งจอกแห่งนี้ และใต้พื้นพสุธาแห่งนี้เคยเป็นที่ฝังร่างของประมุขจิ้งจอกคนก่อน... จินหมิงเยว่

หลังจากที่นางรับรู้ว่าจินหมิงเยว่มิอาจกลับคืนมาได้แล้ว นางก็พร้อมที่จะตายตามบุรุษไป หากแต่ลูกแก้วจิ้งจอกช่วยต่อเติมพลังชีวิตของนาง ฟื้นฟูร่างกายของนางซ้ำแล้วซ้ำเล่า จนนางเหนื่อยเหลือเกิน เหนื่อยที่จะพยายามตายแล้ว ชีวิตของนางช่างแสรันทด ในยามที่อยากตายก็ยังมิอาจตายได้ง่ายๆ

ฮวาอินคอยอยู่กับนางตลอด คุยจ้อไปเรื่อยเฉกเช่นวันวานแต่นางก็ยังคงซึมเศร้าไม่ดีขึ้นเลย กระทั่งฮวาอินให้หมอมาตรวจอาการของนางก็ได้พบกับเรื่องน่าตกใจ และสิ่งที่จะทำให้ฟางเหนียงมีชีวิตอยู่ต่อ นั่นก็คือในท้องของนางมีกำลังเด็กน้อย!

เมื่อได้รู้ฟางเหนียงก็มิอาจคิดสังหารตนเองได้อีกต่อไป นางโอบกอดตนเองแล้วร่ำไห้อยู่หลายคืน บางครั้งก็ออกไปนอนที่กลางสวนบุปผาพันปี ร่ำไห้กระทั่งรุ่งเช้า ในวันหนึ่งเมื่อนางตื่นขึ้นมาจุดที่เคยฝังร่างของบุรุษกลับมีต้นไม้ใหญ่มาแทนที่ ต้นไม้ใหญ่แผ่ขยายออกไปอย่างกว้างขวาง สร้างร่มเงาให้กับนางราวกับเป็นตัวแทนของจินหมิงเยว่ ที่เคยเอ่ยว่าจะปกป้องนาง

บุรุษได้ทำตามที่เอ่ยจริงๆ ลูกแก้วจิ้งจอกช่วยชีวิตของนางเอาไว้ อีกทั้งยังฝากฝังบุตรเพื่อให้ฟางเหนียงมีเหตุผลในการมีชีวิตอยู่ต่อ และ... กลายเป็นต้นไม้ใหญ่เพื่อให้นางระลึกถึง เป็นจุดรวมพลังดินแดนแห่งนี้ราวกับกำลังช่วยเหลืองานของนาง เนื่องจากนางต้องกลายเป็นประมุขจิ้งจอก คอยดูแลดินแดนแห่งนี้...

“ท่านแม่”

“อืม?” นางสลัดความคิดเหล่านั้นออกจากหัว ก่อนจะกดสายตาก้มลงมองจิ้งจอกตัวน้อยในอ้อมกอดของนาง

“ท่านแม่ชอบต้นไม้หรือขอรับ?”

“อืม...” เผยรอยยิ้มอ่อนโยนแล้วจูบที่หน้าผากของจิ้งจอกน้อยแสนซน ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองต้นไม้ใหญ่ต้นนี้อีกครั้ง “แม่รักต้นไม้ต้นนี้มาก”

สองแม่ลูกยืนอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ พูดคุยเกี่ยวกับเรื่องต่างๆ มากมาย ช่างเป็นชีวิตที่เรียบง่ายและแสนสงบสุขเหลือเกิน

ในขณะเดียวกันนั้น ณ แดนสวรรค์ ได้เกิดการผลัดเปลี่ยนอำนาจ หลี่ตงหยางได้กลายเป็นเทพสูงสุดด้วยความสามารถของตนเอง และความเห็นชอบจากทุกคนในแดนสวรรค์

หลี่ตงหยางได้สืบหาความจริงจากเรื่องราวเมื่อหลายพันปีก่อน เมื่อครั้นก่อนหน้าหลี่ตงหยางยังเยาว์วัยนัก แม้จะสืบเสาะหาความจริงให้กับจื่อหยางเพียงใด หากแต่ก็คล้ายกับถูกขัดขวางตลอด บัดนี้บุรุษกลายเป็นผู้มีอำนาจสูงสุดแล้ว จึงสืบหาต้นตอของเหตุการณ์นี้ได้อย่างง่ายดายราวกับพลิกฝ่ามือ ที่ตอนนั้นหลี่ตงหยางมิอาจหาความจริงได้โดยง่าย เนื่องจากคนร้ายที่อยู่เบื้องหลังก็คือสตรีผู้อยู่เคียงข้างบัลลังก์สวรรค์แห่งนี้

นางสวรรค์ชั้นต่ำสุดซึ่งอยู่ในเหตุการณ์นั้นโดยบังเอิญได้เล่าความจริงทั้งหมด ในตอนนั้นจื่อหยางโดนดูถูกเหยียดหยามไปถึงบุพการีและพี่ชายเช่นหลี่ตงหยาง หากเหยียดหยามนาง จื่อหยางไม่โกรธ หากกล่าวถึงบุพการีที่รักนางมิอาจอดทนอดกลั้นได้ จึงบันดาลโทสะทำร้ายร่างกายพี่สาวต่างมารดาผู้นั้น หากแต่มิได้ตั้งใจให้ถึงตาย

ทว่าพี่สาวต่างมารดาผู้นั้นตั้งใจทำร้ายจื่อหยางให้ถึงตาย แต่จื่อหยางนั้นมีไข่มุกป้องกันกาย ไม่ว่าภัยใดๆ สามารถปกป้องนางได้หนึ่งครั้ง และสะท้อนกลับหาผู้ที่คิดจะทำร้ายนางด้วยพลังที่มากกว่าหลายเท่า นางไปช่วยปลาน้อยตนหนึ่งเข้า จึงได้ของตอบแทนจากท้องทะเล และด้วยเหตุนั้นทำให้พี่สาวต่างมารดาของนางสิ้นชีพไป

ในตอนแรกนางปฏิเสธข้อกล่าวหา ทว่าทุกคนทำให้นางต้องยอมจำนน ท้ายที่สุดด้วยความรู้สึกผิดจื่อหยางในยามนั้นจึงได้ยอมรับด้วยตนเอง ว่าเป็นผู้สังหารพี่สาวต่างมารดา....

ได้ยินเรื่องราวเช่นนี้แล้วหลี่ตงหยางก็เศร้าใจเหลือเกิน จื่อหยางน้องสาวของตนได้รับความไม่เป็นธรรม อีกทั้งยังได้รับโทษไปผ่านด่านเคราะห์อันโหดร้ายบนโลกมนุษย์นั้นสี่ภพสี่ชาติ ยังไม่รวมถึงโดนโทษทัณฑ์สายฟ้าจนวิญญาณได้รับความเสียหาย หากมิได้จินหมิงเยว่ ป่านนี้ดวงจิตของจื่อหยางคงแตกสลายไปแล้ว...

บัดนี้จื่อหยางไร้ความผิด หลี่ตงหยางจึงลงจากสวรรค์เพื่อชวนจื่อหยาง ซึ่งบัดนี้มีนามใหม่ว่าฟางเหนียงกลับคืนสู่สรวงสวรรค์

“หยางเอ๋อร์ อ่า ไม่สิ เหนียงเอ๋อร์…”

“คำนับเจ้าค่ะ ท่านเทพ”

ฟางเหนียงซึ่งอุ้มบุตรชายเอาไว้ยอบกายคำนับ

“ท่านลุง!” จินหมิงอันลงจากอ้อมกอดของมารดาแล้วโค้งคำนับเช่นเดียวกัน เห็นแล้วข่างน่ารักน่าเอ็นดูเสียจริง

“อืม สบายดีหรือไม่ อันเอ๋อร์”

“ขอรับ ท่านลุง”

“เจ้าไปวิ่งเล่นก่อน ข้าขอคุยกับท่านแม่ของเจ้าสักหน่อยได้หรือไม่”

“ขอรับ”

แล้วจิ้งจอกน้อยก็ออกไปวิ่งเล่นรอบตำหนักพันปี หลี่ตงหยางหันกลับมาหาฟางเหนียงหรือก็คือจื่อหยาง

“ข้าสืบหาความจริงให้เจ้าแล้ว… เรื่องในอดีตมิใช่ความผิดของเจ้า เจ้ามิได้สังหารผู้ใด”

“มันเกิดอะไรขึ้นเจ้าคะ?”

หลี่ตงหยางเอ่ยเล่าความจริง และเมื่อได้รู้ความจริงสองพี่น้องต่างคิดเช่นเดียวกันว่า มันช่างไม่ยุติธรรมต่อจื่อหยางเสียเลย นางต้องผ่านด่านเคราะห์ เวียนว่ายตายเกิดเฉกเช่นมนุษย์มาหลายภพหลายชาติ อีกทั้งทุกชาติจะต้องตายตกอย่างทุกร์ทรมาน

ทว่าก็เข้าใจได้ที่จื่อหยางยอมรับผิด นางคงจะตกใจไม่น้อยที่อยู่ดีๆ พี่น้องของตนก็ต้องมาตายเพราะการสะท้อนกลับของไข่มุกป้องกัน

“กลับสวรรค์กันเถิด กลับไปในที่ที่เจ้าควรอยู่”

“ท่านพี่ไม่คิดว่ามันคือโชคชะตาของข้าหรือเจ้าคะ…” นางหันกลับไปเผชิญหน้ากับต้นไม้ใหญ่ซึ่งมีพลังอันอ่อนโยนให้กับนางอยู่เสมอ “โชคชะตาในการนำพาให้ข้าพบกับรักแท้”

ฝ่ามือเล็กสัมผัสต้นไม้ใหญ่ ซึ่งนางเชื่อว่าเป็นตัวแทนของจินหมิงเยว่ ไม่ว่าจะครั้นอดีตหรือปัจจุบัน จินหมิงเยว่ก็คอยอยู่เคียงข้างนางอยู่ตลอด…

“ข้าไปมิได้ ไม่สิ…” ฟางเหนียงหันกลับไปหาหลี่ตงหยาง ที่มองนางอย่างเวทนา เพราะรู้ดีถึงเหตุผลของนางมากเกินกว่าผู้ใด “ข้าไม่อยากไปเจ้าค่ะ… ยามนี้ข้าได้กลายเป็นจิ้งจอกแล้ว ผูกสัมพันธ์กับแดนจิ้งจอก อีกทั้งยังมีบุตร จะให้ข้าจากไปได้อย่างไรเจ้าคะ?”

“ข้ารู้ว่ามันอาจจะโหดร้ายต่อผู้ที่จากไป ทว่าผู้ที่ต้องอยู่ต่อคือเจ้า หากเจ้าทุกข์ทรมานมากนัก… ดื่มน้ำยาลืมเลือนดีหรือไม่ แล้วกลับ…”

“ไม่!! ไม่โหดร้ายต่อผู้ใด แต่โหดร้ายต่อข้า! จะให้ข้าหลงลืมความรักทั้งหมดได้อย่างไรเจ้าคะ”

หยาดน้ำตาไหลรินอาบสองข้างแก้ม หลี่ตงหยางเจ็บปวดใจยิ่งนักที่มิอาจทำสิ่งใดได้…

“ข้าขอโทษ ข้าแค่… ไม่อยากให้เจ้าร้องไห้ เจ้าอาจจะจำมิได้ อาจจะหลงลืมไป แต่อย่างไรข้าก็เป็นพี่ชายของเจ้า หากลำบากอะไรให้เรียกข้า ข้าจะมาหาเจ้า… เช่นนั้นข้าคงต้องกลับก่อน สวรรค์ขาดผู้ครองบัลลังก์นานๆ ไม่ดีนัก”

แล้วหลี่ตงหยางก็กลับแดนสวรรค์ไป หากแต่ได้ทิ้งบางอย่างเอาไว้ นั่นก็คือของเล่นสำหรับเด็ก และอาภรณ์เนื้อดีจากสรวงสวรรค์ อย่างน้อยก็อยากทำบางสิ่งให้น้องสาวและหลานชาย แม้ว่านั่นจะเป็นเรื่องเล็กน้อยก็ตาม

…ข้าขออภัยเจ้าค่ะ ข้ามิอาจกลับแดนสวรรค์ได้ ใจข้าผูกติดอยู่กับคนผู้หนึ่ง มิอาจจากไปได้เลยเจ้าค่ะ…

นี่เป็นครั้งแรกหลังจากจินหมิงอันเกิด ที่นางร่ำไห้มากมายถึงเพียงนี้

ตลอดมานางอดทนอดกลั้น มิอาจร้องไห้ให้บุตรชายเห็น แม้ภายในใจจะอัดแน่นไปด้วยความคะนึงหาผู้ที่จากไปอย่างไม่มีวันหวนกลับมากมายเพียงใด ก็ทำได้แค่ระลึกและเศร้าเพียงในใจ แต่แล้วในวันนี้มันกลับถูกกระตุ้น กำแพงที่สร้างขึ้นเพื่อปกป้องอารมณ์อ่อนไหวพังทลายลงเสียแล้ว

นางพิงซบต้นไม้ใหญ่แล้วร่ำไห้ด้วยความคะนึงหาสุดหัวใจ…