บทที่ 6 ตำหนักพันปี

บทที่ 6

ตำหนักพันปี

…ละ เลือดของข้าหรือ? จะ จากตรงนั้น!?...

“เฮือก!!”

“เป็นอะไรหรือเจ้าคะ?”

“ละ เลือดข้า!”

…ระ รอบเดือนหรือ!? ช่างน่าอายยิ่งนัก!...

สตรีตัวน้อยรีบวิ่งเข้าไปดึงผ้าปูออกมาด้วยความอับอาย

“ตายจริง ให้ข้าน้อยทำเอาเถิดเจ้าค่ะ”

“มิได้ๆ นี่เป็นเลือดของข้า”

“มิได้เจ้าค่ะ นี่เป็นงานของข้าน้อย”

“ตะ แต่นี่ ระ รอบเดือนของข้านะ”

“หืม?” ฮวาอินเอียงคอมองฟางเหนียงซึ่งหน้าแดงก่ำราวกับผลอิงเถา “ข้าน้อยคิดว่าอาจจะเป็นเลือดอย่างอื่นนะเจ้าคะ”

“…”

“เช่น… เลือดพรหมจรรย์ของท่าน”

“…!?”

“มาเจ้าค่ะ ข้าน้อยจะเอาไปซัก ระหว่างนั้นฮูหยินประมุขก็ลองตรวจสอบดูนะเจ้าคะ หากเป็นเลือดรอบเดือนจริงๆ ข้าน้อยจะนำผ้าซับมาให้เจ้าค่ะ”

ปีศาจสาวใช้คว้าผ้าปูที่นอนไปจากฟางเหนียง ก่อนจะเดินออกไป สตรีตัวน้อยจึงตรวจสอบระหว่างขารวมถึงลองใช้นิ้วกับภายในของตนเอง ทว่ากลับมีแต่น้ำใสเคลือบปลายนิ้ว

…เลือดพรหมจรรย์จริงๆ หรือ?...

ไม่นานฮวาอินก็กลับมาพร้อมกับอาภรณ์ตัวใหม่ แล้วจัดการช่วยนางอาบน้ำชำระกาย ฮวาอินเห็นรอยแผลเป็นบนแผ่นหลังกว้างก็ต้องตกใจ ร่างกายของสตรีตัวน้อยเพียงนี้ แต่กลับมีร่องรอยบาดแผลมากมาย ปะปนกับรอยจูบจากประมุขเผ่าจิ้งจอก ยิ่งทำให้ร่างกายของนางไร้พื้นที่ว่าง

…ถึงว่าล่ะ ท่านประมุขจึงให้ข้าพานางไปที่นั่นหลังจากอาบน้ำเสร็จ…

หลังจากขัดสีฉวีวรรณเรียบร้อย ก็สวมใส่อาภรณ์ตัวใหญ่ ซึ่งเป็นอาภรณ์ของบุรุษ เนื่องจากการรับนางมาเป็นภรรยานั้นกะทันหันจึงไม่มีอาภรณ์ของอิสตรี ฮวาอินนำทางฟางเหนียงมายังบ่อน้ำศักดิ์สิทธิ์ที่เผ่าจิ้งจอกเชื่อว่า เป็นบ่อน้ำที่รักษาได้ทุกโรค แม้กระทั่งคนใกล้ตายก็สามารถทำให้กลับมามีชีวิตได้

ปีศาจสาวใช้โค้งคำนับให้ฟางเหนียงก่อนจะยืนรออยู่ด้านนอก เนื่องจากบ่อน้ำแห่งนี้มิใช่ว่าผู้ใดก็สามารถเข้ามาได้ จะต้องได้รับอนุญาตจากประมุขของเผ่าก่อนเพียงเท่านั้น

เมื่อเข้ามาด้านในก็เห็นจินหมิงเยว่นั่งรออยู่บนโต๊ะไม้ไผ่ สตรีตัวน้อยยอบกายคำนับ แม้ท่วงท่ามิได้สง่างามเหมือนอย่างสตรีในวัง หากแต่มิได้ดูขัดหูขัดตา มันกลับดูน่าเอ็นดูที่นางรู้ตำแหน่งของตนเอง

“เอ่อ คำนับเจ้าค่ะ”

“มานี่สิ”

สตรีตัวน้อยขยับกายเข้าไปใกล้กระทั่งปลายเท้าหยุดอยู่ตรงหน้าของบุรุษ แขนแกร่งตวัดขึ้นโอบไหล่สตรีตัวน้อย พาเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าบ่อน้ำศักดิ์สิทธิ์

“เจ้าลงไปแช่สิ”

“เอ่อ แต่ว่าข้าเพิ่งอาบน้ำมา…”

จินหมิงเยว่ร่ายมือเล็กน้อย ลำแสงสีแดงซึ่งเป็นพลังจิ้งจอกของบุรุษก็พุ่งเข้าหาฟางเหนียง สตรีตัวน้อยร้องเสียงหลงด้วยความตกใจ! นางคิดว่าจิ้งจอกเจ้าเล่ห์ตัวนี้จะกินนางเข้าให้แล้ว

“อย่ากินข้านะ อย่ากินข้า!!” พยายามดิ้นให้หลุดจากเชือกล่องหน แม้ว่าเชือกจะรัดไม่แน่นมาก แต่ก็แน่นพอที่จะทำให้นางขยับตัวมิได้ ก่อนจะสะบัดมือกดตัวนางแช่ลงบ่อน้ำศักดิ์สิทธิ์

แรกเริ่มนางก็ไม่ได้รู้สึกอะไร ทว่าเมื่อเริ่มแช่นานขึ้นก็เริ่มรู้สึกถึงความเจ็บปวด มันทวีความรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ จนสตรีตัวน้อยเริ่มหน้าซีด

ช่างโหดร้ายเหลือเกิน ปีศาจตนนี้กำลังทรมานนางก่อนจับกิน! ไม่แน่ว่าสตรีคนก่อนๆ ที่ถูกส่งตัวมาก็คงจะโดนเช่นเดียวกัน!

“อดทนหน่อยเถิด” จินหมิงเยว่ซึ่งเฝ้าดูอยู่ขอบอ่างยื่นมือออกไปสัมผัสกับดวงหน้าหวานชื้นเหงื่อ

“อึก! ยะ อย่ากินข้าเลยเจ้าค่ะ ข้า ข้ามีประโยชน์กับท่าน ข้าทำงานได้ทุกอย่างนะเจ้าคะ” สตรีตัวน้อยร่ำไห้ด้วยรักตัวกลัวตาย

“อดทนอีกหน่อย” บุรุษมองดูผืนน้ำใสสะอาดเต็มเปี่ยมไปด้วยพลังรักษาอันแสนบริสุทธิ์ คล้ายกับปลาเล็กปลาน้อยแหวกว่ายเข้าหานาง นั่นคือพลังการรักษา

“ฮึก อือ…”

ทว่าความเจ็บปวดทำให้ฟางเหนียงมิอาจทัดทานได้ไหว ร่างกายของนางไร้การทรงตัวและเกือบจะจมสู่ก้นบ่อ หากแต่ได้จินหมิงเยว่คว้าเอาไว้ได้ทัน

การฝืนรักษาร่างกายผิดแปลกไปจากธรรมชาติย่อมสร้างความเจ็บปวดให้ จินหมิงเยว่รู้อยู่แล้ว แต่ก็ยังตัดสินใจเช่นนี้ เนื่องจากมิอาจทนได้ที่เห็นสตรีตัวน้อยมีบาดแผลจากการทารุณกรรมเต็มแผ่นหลัง ทั้งๆ ที่นางอาถเพียงเท่านี้ ตัวก็เล็กเท่านี้

“ขออภัย ท่านประมุข” เสียงของบุรุษผู้หนึ่งดังขึ้นอยู่ด้านนอกของฉากกั้น “ที่เขตแดนเกิดเรื่องแล้วขอรับ”

จินหมิงเยว่โอบร่างบอบบางขึ้นมาจากน้ำ ก่อนจะพานางกลับตำหนักแล้วมุ่งหน้าสู่เขตแดน อันเป็นอาณาเขตระหว่างเผ่ามนุษย์และเผ่าปีศาจจิ้งจอก

แม้ว่าชีวิตของนางจะได้รับการปรนนิบัติอย่างดีเช่นไร หากแต่สตรีชาวบ้านเช่นนางรู้สึกอึดอัดเหลือเกิน ปีศาจสาวใช้แทบไม่ให้นางขยับตัวเลย อยากได้สิ่งใดขอเพียงแค่เอ่ยปากก็รีบไปหามาประเคนให้นาง อีกทั้งภายในตำหนักยังเงียบเหงาไร้ผู้คน

หลังจากวันนั้นจินหมิงเยว่ก็หายไปเลย ฮวาอินบอกกับนางว่าเกิดเรื่องที่จุดเชื่อมอาณาเขตระหว่างเผ่ามนุษย์และเผ่าปีศาจจิ้งจอก ซึ่งสำหรับนางแล้ววันเช่นนี้เป็นวันดีที่จะได้ทำตามแผนการมิใช่หรือ แผนการหลบหนีไปใช้ชีวิตอย่างเป็นอิสระ!

ทว่าจะออกไปอย่างไรในเมื่อฮวาอินตามติดนางเช่นนี้ อีกอย่าง... ภาพจำของหางทั้งเก้าที่สยายออกมาราวกับปีกนั้นติดตามาจนถึงยามนี้ ทั้งองอาจและน่าหวาดหวั่นเหลือเกิน หากเผลอทำสิ่งใดผิดพลาดไป นางไม่ถูกจับกินเลยหรือ?

“ออกไปเดินเล่นเสียหน่อย ดีหรือไม่เจ้าคะ?”

สตรีตัวน้อยส่ายหน้าแทนคำตอบ แม้ว่าค่ำคืนนั้นบุรุษจะอ่อนโยนกับนาง อีกทั้งยังดูเหมือนให้ความสำคัญกับนาง หากแต่ทั้งสองเพิ่งเคยพบกัน ไม่แน่ว่านี่อาจจะเป็นเพียงอารมณ์ชั่ววูบเฉกเช่นที่บุรุษทำต่อสตรีทุกคน ที่ถูกส่งมาเป็นเครื่องบรรณาการ

หากจะอยู่รอดก็มีแต่ต้องทำตัวสงบเสงี่ยม!! อย่างน้อยก็ทำให้ตายใจเสียก่อน เมื่อได้โอกาสเมื่อใดก็ค่อยหลบหนีออกไป

มาคิดดูแล้ว นางก็มีคำถามมากมายอย่างถามบุรุษอยู่เหมือนกัน แต่อีกฝ่ายกลับไม่อยู่ให้ถามเสียนี่

“ท่าน เอ่อ…” สตรีตัวน้อยครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง เอียงคอซ้ายทีขวาที นางไม่รู้ว่าแท้จริงแล้วควรเอ่ยเรียกจินหมิงเยว่ว่าอะไรดี แม้ว่าบุรุษจะเคยบอกเอาไว้ก็ตาม แต่ครั้งนั้นอยู่กันแค่สองคนนางจึงเรียกได้ ทว่ายามนี้ต้องเรียกให้คนอื่นได้ยิน จะให้เรียกท่านพี่ก็กระดากอายเหลือเกิน เช่นนั้น… “ท่านประมุขของเจ้าจะกลับมาเมื่อใดหรือ?”

นางจำได้ว่าหลังจากตื่นขึ้นมา ฮวาอินก็บอกกับนางว่าจินหมิงเยว่มีเรื่องต้องจัดการ จึงจะไม่อยู่สองสามวัน ยามนั้นนางแทบกระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจ เนื่องจากไม่คุ้นชินกับบุรุษเพศ อีกทั้งยังเป็นถึงจิ้งจอกเก้าหาง

“ขออภัยเจ้าค่ะ ข้าน้อยไม่ทราบ”

“ช่างเถิด…” สตรีตัวน้อยทำหน้างอ ครั้นบุรุษอยู่ด้วยก็หวาดกลัว แต่ครั้นไม่อยู่นางกลับอยากเจอ ทว่ามิใช่ความพิศวาสแต่เพราะนางมีเรื่องอยากถามต่างหาก

ฟางเหนียงเดินไปหยุดยืนอยู่ตรงหน้าต่าง กวาดสายตามองไปทั่วบริเวณซึ่งกว้างขวางเหลือเกิน หากแต่ไม่มีสิ่งมีชีวิตเลยแม้แต่น้อย มีเพียงนางและปีศาจรับใช้ฮวาอินเท่านั้น

“นั่นคืออะไรน่ะ?”

“สวนบุปผาพันปีเจ้าค่ะ”

“สวนบุปผาพันปี!?” นางทวนถ้อยคำสถานที่นั้นด้วยความประหลาดใจ ดวงตากลมเบิกกว้างจ้องมองสถานที่แห่งนั้นซึ่งอยู่ไม่ไกลจากที่นี่ด้วยความสนอกสนใจ

“แม้จะได้ชื่อว่าเป็นสวนบุปผาพันปี หากแต่อยู่มานานมากกว่านั้นแล้วเจ้าค่ะ ข้าน้อยมีอายุสามร้อยห้าสิบเจ็ดปี ครั้นมาที่นี่ก็เห็นมันอยู่ก่อนแล้ว ว่ากันว่าที่แห่งนั้นบุปผาจะบานตลอดทั้งปี ไม่ร่วงโรยเฉกเช่นบุปผาของเผ่ามนุษย์ ฮูหยินประมุขอยากลองประดูหรือไม่เจ้าคะ?”

“อื้อ!!”

ลืมเสียสิ้นซึ่งความหวาดกลัวที่มีเมื่อครู่นี้ นางสนอกสนใจบุปผาพันปีที่ไม่ร่วงเลยเสียมากกว่า

ฮวาอินนำทางนางมายังสวนบุปผาแห่งนี้ ซึ่งห้ามไม่ให้ผู้ใดย่างกรายเข้าไปเฉกเช่นเดียวกับบ่อน้ำศักดิ์สิทธิ์ ต้องได้รับอนุญาตก่อนเท่านั้น จินหมิงเยว่กำชับฮวาอินว่าให้ตามใจฟางเหนียง นางอยากกระทำสิ่งใด อยากไปที่ใดก็ให้ตามใจนาง บ่อน้ำศักดิ์สิทธิ์ที่ไม่ต่างจากเขตหวงห้ามก็ไปมาแล้ว นับประสาอะไรกับสวนบุปผาพันปีแห่งนี้

“ว้าว งดงามเหลือเกิน”

ดวงตาคู่งามเป็นประกายแข่งกับบุปผาพันปี ซึ่งระยิบระยับราวกับอัญมณีล้ำค่า มันไม่เหมือนบุปผา แต่เหมือนอัญมณีแกะสลักเป็นรูปบุปผางดงามเสียมากกว่า

“ว่ากันว่าสถานที่แห่งนี้ถูกสร้างขึ้นมาก่อนตำหนักพันปีเสียอีกเจ้าค่ะ”

“ตำหนักพันปีหรือ?”

“คือตำหนักที่ท่านประมุขและฮูหยินพำนักอยู่เจ้าค่ะ”

ฟางเหนียงพยักหน้าเข้าใจก่อนจะเดินชมทั่วทั้งสวน  เพลิดเพลินไปกับบุปผาหลากสีสัน มารู้ตัวอีกทีก็ได้เวลาอาหารเย็นเสียแล้ว ฮวาอินจึงชวนนางกลับ ยามนั้นเอง…

ควับ!!

ลมเย็นๆ พัดผ่านร่างพร้อมกับร่างบอบบางถูกผลักไปด้านหลัง!! ฟางเหนียงล้มลงพื้นก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองสถานการณ์ในยามนี้

จิ้งจอกปีศาจตนหนึ่งกระโจนเข้ามาหานาง แววตาฉายชัดถึงความมุ่งร้าย ฮวาอินรับมือได้อย่างรวดเร็ว เกิดเป็นการต่อสู้ตัวต่อตัวระหว่างจิ้งจอกทั้งสอง ฟางเหนียงเพิ่งรู้ก็ในยามนี้ว่าฮวาอินหาได้เป็นเพียงปีศาจรับใช้ธรรมดา แต่กลับมีวรยุทธการต่อสู้ที่เชี่ยวชาญ!

“ฮูหยิน รีบกลับเข้าไปในสวนบุปผาเจ้าค่ะ!”

ได้ยินเช่นนั้นฟางเหนียงก็หยัดกายขึ้นแล้วรีบวิ่งออกไปทันที ทว่ากลับสะดุดล้มจนเข่าถลอก จังหวะนั้นจิ้งจอกตัวร้ายก็พุ่งเข้ามาหานาง ยื่นมือออกมาหมายจะคว้าลำคอขาวๆ ของนาง หากแต่ก่อนหน้านั้นก็ถูกมือของฮวาอินทะลวงกลางอกจนทะลุไปอีกด้านเสียก่อน