บทที่ 9 นางเป็นเพียงมนุษย์คนหนึ่ง

บทที่ 9

นางเป็นเพียงมนุษย์คนหนึ่ง

“ขออภัยฮูหยินประมุข แต่ข้าน้อยขอบังอาจถาม... ฮูหยินประมุขมาที่นี่ทำไมหรือเจ้าคะ?”

“ข้าอยากทำอาหาร”

“หากอยากกินอะไรบอกข้าน้อยได้ ข้าน้อยจะนำมาบอกกับคนครัว ฮูหยินประมุขไม่เห็นต้องมาเองเลยเจ้าค่ะ”

การมาถึงห้องครัวด้วยตนเองของผู้เป็นนาย สร้างความอกสั่นขวัญแขวนให้กับคนครัว เนื่องจากห้องครัวเป็นสถานที่ไร้ซึ่งความสนใจ หากทำอาหารออกมาดีก็ดีไป แต่หากทำอาหารออกมาไม่ดีนอกจากจะโดนตำหนิแล้ว บางคนอาจจะบุกมาถึงห้องครัวเฉกเช่นฟางเหนียง ซึ่งเรื่องนี้ฟางเหนียงรู้ดีอยู่แล้วจึงได้เอ่ยออกไปว่า

“ข้าอยากทำอาหารด้วยตนเอง ข้าอยากปรนนิบัติท่านประมุขของพวกเจ้า” สตรีตัวน้อยเอ่ยออกไปเช่นนั้น ฮวาอินถึงกับสะดุ้ง

แม่นางผู้นี้คล้ายกับเฉลียวฉลาด รู้วิธีการเอาตัวรอด หากแต่ในเรื่องเช่นนี้กลับโง่เขลายิ่งนัก แน่นอนว่าเรื่องที่ฟางเหนียงเอ่ยเรียกจินหมิงเยว่ต่อหน้าธารกำนัลว่าท่านประมุขอย่างห่างเหินเช่นนี้ จะต้องถึงหูของบุรุษเป็นแน่

และด้วยการเรียกขานนี้ทำให้ปีศาจจิ้งจอกตำแหน่งคนครัวมองว่า นางยังมิได้รับความโปรดปรานจากประมุขของตนไม่ต่างไปจากสตรีนางอื่นที่เคยเข้ามา และไม่นานก็คงกระทำผิดจนต้องถูกสังหารอีกเป็นแน่

“ฮูหยินประมุขทำเป็นหรือเจ้าคะ?”

“ข้าพอทำขนมเป็นอยู่บ้าง แต่หากมีอาหารอะไรที่ท่านประมุขชื่นชอบ พวกเจ้าสอนข้าหน่อยเถิด” ฟางเหนียงจงใจเอ่ยกับคนครัวอย่างเป็นมิตร

หนึ่งก็เพื่อผูกมิตร เผื่อวันใดวันหนึ่งพอจะใช้งานพวกนางได้บ้าง สองคนครัวพวกนี้ล้วนแล้วแต่เป็นจิ้งจอก เพราะนางจำได้ว่าสถานที่แห่งนี้คือดินแดนจิ้งจอก ก็คงมีแต่พวกจิ้งจอกนั่นแหละ!

“ได้เจ้าค่ะ” ปีศาจจิ้งจอกตนหนึ่งเสนอช่วยเหลือนาง

ฟางเหนียงยิ้มจนตาหยีเพื่อเผยความจริงใจทุกส่วน จากนั้นนางก็เข้าครัวฝึกทำอาหาร เอาอกเอาใจจิ้งจอกตัวร้ายเพื่อความอยู่รอดของตนเอง

ในค่ำวันนั้นเอง...

สตรีตัวน้อยเดินนวยนาดเข้าไปหาบุรุษ ซึ่งกำลังนั่งครุ่นคิดอะไรอยู่คนเดียวภายใต้ต้นไม้ใหญ่ จินหมิงเยว่รับรู้ถึงการมาหาของนางจากฝีเท้าที่ก้าวเดิน และกลิ่นกายของนาง เนื่องจากจิ้งจอกนั้นมีหูและจมูกที่ดีกว่ามนุษย์หลายเท่า ยิ่งกับจิ้งจอกเก้าหางมีอิทธิฤทธิ์เช่นจินหมิงเยว่แล้ว ยิ่งไม่ต้องพูดถึง บุรุษผู้นี้แข็งแกร่งไร้เทียมทาน ถึงขั้นก่อสร้างดินแดนที่มีเพียงจิ้งจอกเท่านั้นขึ้นมาได้

บุรุษเหลือบสายตามองร่างบอบบางที่เดินเข้ามา เว้นระยะห่างพองามก่อนจะยอบกายคำนับ แล้วจัดวางสำรับที่ตรงหน้าของบุรุษ

“นี่อะไร?”

“วันนี้เหนียงเอ๋อร์เป็นผู้ทำอาหารเจ้าค่ะ” สตรีตัวน้อยเผยรอยยิ้มกว้าง ยืดอกอย่างภาคภูมิ

ฟางเหนียงนั้นทำอาหารและขนมเป็น เนื่องจากบางครั้งก็เป็นนางที่ทำอาหารให้คนในบ้าน ในช่วงที่ยังขัดสน ฐานะยากจน เมื่อบิดาตบแต่งกับฮูหยินปัจจุบัน ฐานะก็เลื่อนขั้นเป็นขุนนางขั้นต่ำแต่นางก็ยังคงหุงหาอาหารให้ตามเดิม

เพราะอะไรน่ะหรือ เพราะพวกเขาอยากด้อยค่านางอย่างไรเล่า ข้อนี้ฟางเหนียงรู้ดี แต่รู้แล้วอย่างไร รู้แล้วทำสิ่งใดได้ ทว่าอย่างน้อยมันกำให้นางมีฝีมือการทำอาหารที่สามารถเปิดร้านได้เลย แม้รูปโฉมของนางจะมิได้งามล่มเมือง หรืองามเทียบเท่าน้องสาวต่างมารดา มารยาทเองก็มิได้โดดเด่นเฉกเช่นบุตรสาวขุนนางทั่วไป

เนื่องจากฐานะของครอบครัวเพิ่งถูกเลื่อนขึ้นไม่กี่ปี ครูสอนมารยาทก็สอนให้นางแค่พอมีพื้นฐานไม่เป็นที่ติฉินนินทาของชาวบ้าน มีเพียงความสามารถในการทำอาหารนี่แหละที่นางมั่นอกมั่นใจ

จินหมิงเยว่ตวัดสายตามองฮวาอิน ไอเย็นยะเยือกถูกแผ่รอบกายจนฮวาอินสั่นสะท้าน ยามนั้นเองฟางเหนียงก้มตัวลงตักข้าวใส่ถ้วยให้บุรุษ ทว่านางเองก็รู้สึกได้ถึงไอเย็นยะเยือกนั่น จึงเงยหน้าขึ้นมองบุรุษ จินหมิงเยว่เก็บอารมณ์ขุ่นมัวเอาไว้แทบไม่ทัน

“ทำให้ข้าหรือ?”

“เจ้าค่ะ เหนียงเอ๋อร์ได้คำแนะนำจากคนครัว” นางว่าพลางถือวิสาสะหย่อนกายนั่งลงเคียงข้างบุรุษสูงศักดิ์ ก่อนจะคีบเนื้อปลาและผักลงบนจานของบุรุษ “ลองชิมดูเถิดเจ้าค่ะ”

สตรีตัวน้อยเฝ้ารออย่างใจจดใจจ่อ ดวงตาคู่งามเป็นประกาย เนื่องจากนี่เป็นครั้งแรกที่นางทำอาหารให้กับจิ้งจอก อีกทั้งยังเป็นจิ้งจอกเก้าหาง รสมือของนางนั้นถูกปากมนุษย์ หากแต่ไม่รู้ว่าสัตว์อย่างจิ้งจอกเก้าหางซึ่งบำเพ็ญตบะ จนมีกายหยาบไม่ต่างจากมนุษย์นั้นจะถูกปากรสชาติอาหารของนางหรือไม่

บุรุษเห็นเช่นนั้นก็ต้องคีบปลาที่นางคีบใส่ถ้วยไว้ให้ขึ้นกินอย่างเสียมิได้ ถึงแม้ว่าเนื้อปลาจะเป็นสิ่งที่เขาไม่ชอบก็ตาม แต่ว่าแล้วอย่างไรเล่า ฟางเหนียงทำเพื่อตนถึงเพียงนี้ หากไม่ถึงตายจินหมิงเยว่ก็จะทำให้นางสบายใจ

“อร่อยดี ถือว่าเจ้ามีฝีมือ”

“จริงหรือ เช่นนั้นกินเยอะๆ เลยนะเจ้าคะ” มือเล็กจับตะเกียบคีบเนื้อปลาส่วนที่อร่อยที่สุดให้กับบุรุษอย่างเอาใจใส่ เนื้อปลาตรงส่วนที่ใกล้กับหัว สำหรับฟางเหนียงแล้วอร่อยที่สุด

“เจ้าก็กินด้วยเถิด” คราวนี้จินหมิงเยว่เป็นฝ่ายคีบเนื้อปลาให้กับนางบ้าง ตามด้วยเนื้อหมู เว้นผักเอาไว้เพราะอยากขุนให้นางอ้วน

“ขอบคุณเจ้าค่ะ!” สตรีตัวน้อยเอ่ยพลางยิ้มจนตาหยี พาเอาคนมองยิ้มตามไปด้วย

อาหารมื้อนั้นดำเนินไปอย่างเรียบง่าย ทว่าช่างมีความสุขเหลือเกิน เมื่อกินอาหารเสร็จฮวาอินก็เก็บสำรับ จินหมิงเยว่และฟางเหนียงจึงได้อยู่ด้วยกันเพียงลำพัง

“มีสิ่งใดขาดเหลือหรือไม่?” จินหมิงเยว่เป็นฝ่ายทำลายความเงียบงัน

“ไม่มีเจ้าค่ะ ขอบคุณท่านพี่ที่เมตตา...”

...ไม่สังหารข้า...

ถ้อยคำหลังฟางเหนียงต่อในใจ ถึงอย่างไรจินหมิงเยว่ก็เป็นปีศาจจิ้งจอก การกระทำอันโหดร้ายของบุรุษยังคงฉายชัดอยู่ในหัวของนาง ย้ำเตือนให้นางกระทำตนสงบเสงี่ยม มิเช่นนั้นนางอาจจะเป็นรายต่อไป แม้บุรุษจะเผยท่าทีว่าโปรดปรานนางถึงขั้นมอบลูกแก้วจิ้งจอกให้ ทว่าอย่างไรนางก็หวาดกลัวอยู่ดี อย่างไรป้องกันไว้ก่อนย่อมไม่เสียหาย ทำให้บุรุษรักแต่กว่าทำให้ชิงชัง

“เจ้า...” คราวนี้บุรุษหันกลับไปมองสตรีตัวน้อย เห็นนางนั่งเหม่อมมองออกไปข้างหน้าด้วยสายตาเศร้าสร้อย “ยังหวาดกลัวข้าอยู่หรือไม่?”

“...”

ช่างเป็นคำถามที่ฟางเหนียงไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าจินหมิงเยว่จะเอ่ยถามนางเช่นนี้...

“มนุษย์มักจะหวาดกลัวสิ่งที่แตกต่างอยู่เสมอ แม้กระทั่งความเปลี่ยนแปลง... ฤดูกาลซึ่งผันเปลี่ยนในทุกๆ ปี แม้จะรู้อยู่แล้วว่าฤดูกาลนั้นจะมาถึง หากแต่มนุษย์บางคนยังหวาดกลัว”

“เจ้าเป็นหนึ่งในนั้นหรือไม่?”

“...เหนียงเอ๋อร์เองก็เป็นเพียงมนุษย์คนหนึ่งเจ้าค่ะ...”

“เช่นนั้นทำอย่างไรเจ้าจึงจะคลายความหวาดกลัวลง”

“ก็คง... ไม่สังหารผู้ใดกระมังเจ้าคะ”

“...”

แล้วทุกอย่างก็ตกอยู่ในความเงียบงัน ฟางเหนียงไม่รู้ว่าตนเองอวดดีเกินไปหรือไม่ หากทว่านางก็ได้พูดออกไปแล้ว แม้จะบอกว่ากลัวแต่ก็ทำเหมือนไม่กลัวเลยสักนิด แม้แต่ตัวนางเองยังสับสนในตนเอง...

ในคืนนั้นเองจินหมิงเยว่ได้มายังห้องครัว แล้วจัดการสอบปากคำคนครัวจนรู้ถึงของผู้กระทำผิด

ปลา คือสิ่งที่บุรุษไม่ชื่นชอบเลยแม้แต่น้อย หากแต่คนครัวแนะนำสำรับอาหารนี้ให้แก่ฟางเหนียง มีเจตนาร้ายให้ตนขุ่นเคืองนางอย่างชัดเจน

“เจ้ารู้ความผิดของเจ้าใช่หรือไม่”

“ขะ ข้าน้อย...”

“ข้าถามว่ารู้หรือไม่!?”

“อึก!”

มวลแสงสีแดง คลื่นพลังสังหารของจินหมิงเยว่อันเป็นเอกลักษณ์ แค่เพียงเผยมันออกมาก็สร้างความอึดอัดจนแทบหายใจไม่ออกสู่สิ่งมีชีวิตที่อยู่ใกล้เคียง ยังไม่ทันที่บุรุษจะได้กระทำสิ่งใด จิ้งจอกเฒ่าชราตนนั้นก็หวาดกลัวจนสิ้นชีพไปเสียเอง

“ขี้ขลาด” จินหมิงเยว่เอ่ยก่อนจะปรายตามองคนครัวทุกคนด้วยนัยน์ตาเคลือบน้ำแข็ง “เจ้าผู้ใดบังอาจมีเจตนาร้ายต่อสตรีของข้า ข้าไม่เอาไว้แน่ หากมิอาจเก็บเจตนาร้ายของตนได้ก็ออกไปเสีย แล้วข้าจะไม่ตามไม่ถามหาสิ่งใดให้มากความ ข้าให้เวลาถึงพรุ่งนี้เช้า หากทุกคนยังมาทำงานตามเดิม แต่ยังมีพฤติกรรมเช่นเดิม...ก็อย่าหาว่าข้าไม่เตือน”

จบถ้อยคำนั้นปีศาจจิ้งจอกชั้นผู้น้อยได้แต่สั่นระริกด้วยความหวาดหวั่นดูเหมือนว่าพวกเขาจะไปแตะต้องสิ่งที่ไม่ควรเข้าให้แล้ว ต่อจากนี้คงต้องระวังให้มากๆ แม้มนุษย์นั้นจะไร้อิทธิฤทธิ์เฉกเช่นปีศาจจิ้งจอก หากแต่ผู้หนุนหลัง คอยปกป้องนางช่างแข็งแกร่งเหลือเกิน

อีกทั้งค่าตอบแทนในการมีทำงานในที่แห่งนี้ก็มากมายมหาศาล ซึ่งแลกเปลี่ยนด้วยความซื่อสัตย์อย่างล้นเหลือ สิ่งที่ได้ยิน ได้รู้ภายในตำหนักพันปี ห้ามแพร่งพรายให้ผู้ใดแม้กระทั่งครอบครัวของตนเอง หากถูกจับได้ก็ต้องทำตามกฎที่ได้ประทับตราเอาไว้ตั้งแต่เริ่มงาน

เมื่อจินหมิงเยว่ออกไป คนครัวก็พากันเก็บร่างของสหาย จะปล่อยทิ้งไว้ตรงนี้ก็ทั้งน่าเวทนาและเสี่ยงที่ฟางเหนียงจะมาเห็น ก่อเกิดความหวาดกลัวภายในใจนางอีก หากเป็นเช่นนั้นคนครัวคงได้ลาไปน้ำพุเหลืองกันยกครัวแน่

ในวันหนึ่งฟางเหนียงครุ่นคิดอยู่เพียงคนเดียวเฉกเช่นเคย ความสงสัยใคร่รู้ทำให้นางเอ่ยถามกับฮวาอิน

“ฮวาอิน”

“เจ้าคะ?”

“ลูกแก้วจิ้งจอกคือสิ่งใดหรือ?”

“คือพลังของจิ้งจอกเจ้าค่ะ เป็นทั้งพลังและชีวิต”

“ชีวิตหรือ?”

“เจ้าค่ะ จิ้งจอกปีศาจทุกตน จะมีแก่นพลังซึ่งมันรวมตัวกันก่อเกิดเป็นลูกแก้ว”

“เจ้าก็มีหรือ?”

“เจ้าค่ะ แต่ตอนนี้มันมิได้อยู่กับข้าหรอกเจ้าค่ะ”

“อ้าว ไหนเจ้าบอกว่ามันเป็นทั้งพลังทั้งชีวิต?”

“ตราบใดที่ลูกแก้วมิได้ซึมซับไอดำชั่วร้าย หรือถูกทำให้แตกสลาย ข้าก็ยังคงมีชีวิตอยู่ดีเจ้าค่ะ ลูกแก้วของข้าอยู่กับน้องสาว น้องของข้ายังเด็กนักพลังยังไม่เสถียร แต่เดิมทีร่างกายก็อ่อนแออยู่แล้ว ข้าจึงให้ลูกแก้วจิ้งจอกแก่นาง เมื่อใดที่พลังของนางเสถียรข้าจึงค่อยเอากลับคืนเจ้าค่ะ”

“อ่า…”

…เป็นสิ่งที่สำคัญมากถึงเพียงนี้ เหตุใดท่านจึงให้ข้ากัน…

“การที่จิ้งจอกให้ลูกแก้ว ไม่ต่างจากบอกกับคนผู้นั้นว่านางสำคัญเทียบเท่าชีวิตของตนนะเจ้าคะ”

ฮวาอินเอ่ยพลางเหลือบสายตามองกลางอกของนาง แสงสว่างอันบริสุทธิ์ของพลังวิญญาณแห่งลูกแก้วจิ้งจอก ไม่มีทางที่ปีศาจจะมองไม่เห็น ฟางเหนียงไร้วรยุทธ์ไม่มีทางที่จะไม่เป็นเหยื่อของปีศาจชั้นต่ำที่อยากเลื่อนฐานะตนเอง หรือแม้แต่ปีศาจระดับสูงที่อยากอยู่เหนือผู้อื่น

“ด้วยเหตุนั้น โปรดอยู่ข้างกายท่านประมุขด้วยเถิดเจ้าค่ะ”

“…ประมุขของเจ้า… น่ากลัวสำหรับข้า”

“ท่านประมุขเป็นปีศาจที่อ่อนโยนมากนะเจ้าคะ แต่การกระทำอาจจะแข็งกระด้างไปเสียหน่อย ท่านมีพลังมากแต่กลับไม่เคยใช้พลังกดขี่ เว้นเสียแต่ผู้ที่ผิดกฎ”

ฟางเหนียงส่ายหน้ารัวๆ ถึงอย่างไรสำหรับนาง จินหมิงเยว่ก็น่ากลัวเหลือเกิน

“เขาน่ากลัว”