บทที่ 12 เติมพลัง

บทที่ 12

เติมพลัง

เสียงนุ่มทุ้มดังขึ้นที่ข้างหู พร้อมกับลมหายใจอุ่นๆ รินรดแผ่วเบา หนังสือที่อยู่ในมือร่วงหล่นลง โชคดีที่เจ้าของเสียงนุ่มทุ้มคว้าหนังสือเล่มนั้นเอาไว้ ราวกับรู้อยู่ก่อนแล้ว ในณะที่ดวงตาเรียวคมจ้องมองดวงตาคู่งามนิ่งไม่ยอมละสายตา

“ทะ ท่านพี่ ข้าตกใจหมด”

“ตกใจเรื่องอะไร เว้นเสียแต่ว่าเจ้ากระทำความผิด”

“เหนียยงเอ๋อร์กำลังอ่านหนังสือเพลินๆ ท่านพี่เข้ามามิให้สุ้มมิให้เสียงก็ต้องตกใจสิเจ้าคะ”

“หากเจ้ามาหาข้าแล้วแกล้งกระโดดกอดคอข้า สาบานเลยว่าข้าไม่มีทางตกใจ” บุรุษว่าพลางยกยิ้มมุมปากด้วยความเจ้าเล่ห์

สตรีตัวน้อยถอนหายใจแล้วยื่นมือออกไปคว้าหนังสือที่อยู่ในมือของบุรุษ แต่อีกฝ่ายกลับขยับหนี ฟางเหนียงเหลือบสายตามองบุรุษอีกหน แล้วส่งสายตาดุๆ ใส่ก่อนจะยื่นมือออกไปคว้าหนังสือ ทว่าจินหมิงเยว่ก็ยังกระทำแบบเดิม

“ท่านพี่!”

คราวนี้จินหมิงเยว่เหลือบสายตาอ่านชื่อหนังสือบนหน้าปก ซึ่งล้วนแล้วแต่เป็นลายมือของตนเอง ตลอดหลายร้อยปีมานี้เขามีความชอบคัดลอกหนังสือที่สนใจ และหายาก รวมถึงหนังสือที่เกี่ยวกับทวยเทพด้วย ทว่าหากไม่มาเห็นกับตาก็คงลืมไปเสียแล้วว่าเคยคัดลอกหนังสือเช่นนี้ด้วย

ภาพจำในอดีตผุดขึ้นมา หลายร้อยปีที่ตามหาเหล่าทวยเทพ เพื่อหวังหาวิธีเปลี่ยนกงล้อชะตากรรมของคนผู้หนึ่ง แล้วก็ได้เป็นสหายกับเทพผู้หนึ่งซึ่งลงมาเที่ยวเล่นบนโลกมนุษย์ ไม่ต่างไปจากพี่น้องร่วมสาบาน มาคิดดูแล้วนี่ก็ผ่านมาหลายร้อยปีเหลือเกิน ที่บุรุษผู้นั้นต้องกลับไปยังที่ที่จากมา

“ของข้านะเจ้าคะ! ว้าย!” คราวนี้จินหมิงเยว่ยกหนังสือเล่มนั้นขึ้นสูงเหนือหัวของตนเอง สำหรับสตรีตัวน้อยแล้วมันช่างสูงเหลือเกิน เพราความสูงของนางอยู่แค่เพียงช่วงอก บุรุษยกแขนขึ้นเหนือหัวของตนเอง ย่อมสูงจนนางมิอาจเอื้อมถึง “ท่านพี่!”

“เจ้าสนใจเกี่ยวกับทวยเทพหรือ?”

“เจ้าค่ะ”

“เจ้าอยากเจอพวกเขา?”

“ไม่เลยเจ้าค่ะ”

...แต่มีทวยเทพท่านหนึ่งมาหาข้า พอมาหาข้ามิได้ก็เรียกดวงจิตของข้าออกไปข้างนอกสุ่มสี่สุ่มห้าต่างหาก ข้ามิได้อยากเจอสิ่งใดที่ต่างไปจากมนุษย์ธรรมดาเลยสักนิด...

แน่นอนว่าฟางเหนียงมิได้เอ่ยออกไป นางเพียงแต่ทำหน้าแง่งอนให้กับบุรุษ ในขณะเดียวกันนั้นก็พยายามกระโดดและยืดแขนสุดตัวเพื่อคว้าหนังสือเล่มนั้น แต่ก็ไม่ต่างสิ่งใดจากการออกแรงเสียเปล่า

กระโดดไปกระโดดมา จินหมิงเยว่ก็ถอยหลังไปเรื่อยๆ ฟางเหนียงก็เดินหน้าก้าวเท้าตามบุรุษอย่างไม่ลดละ ยามนั้นเองรอยยิ้มผุดขึ้นที่มุมปากของจิ้งจอกตัวร้ายแสนเจ้าเล่ห์ ฟางเหนียงรับรู้ได้เพียงชั่วพริบตาซึ่งมิอาจถอนตัวได้ทัน ร่างของนางก็ถูกแขนแกร่งโอบรอบเอว ตวัดร่างบอบบางเข้าชิดกับชั้นหนังสือที่อยู่ด้านหลังของตนเอง

ตั้งแต่แรกที่เห็นสตรีตัวน้อยกระโดดหยองๆ ราวกับกระต่ายน้อยขนปุกปุย บุรุษก็คิดแผนชั่วร้ายและแสนเจ้าเล่ห์สมกับเป็นจิ้งจอกขึ้นมา หากเดินหน้าเข้าหานางจะต้องก้าวถอยหลังอย่างหวาดหวั่นกลัวว่าจินหมิงเยว่จะเอารัดเอาเปรียบนาง ไม่ทางใดก็ทางหนึ่งเป็นแน่

ด้วยเหตุนั้นจึงหลอกล่อให้นางก้าวเดินตามตนเองมา และท้ายที่สุดก็... เอารัดเอาเปรียบให้นางอยู่ใต้อาณัติของตนเอง

แขนแกร่งข้างหนึ่งโอบรอบเอวบอบบาง แขนอีกข้างเท้ายันไว้บนชั้นหนังสือด้านข้างของนาง สองมือของสตรีตัวน้อยทาบทับบนแผงอกกว้าง ดวงหน้าหวานก้มหน้างุดด้วยความเขินอาย ท่าทางเช่นนี้เกิดเป็นความใกล้ชิดมากเกินความจำเป็น

มุมปากกระตุกยิ้มเมื่อเห็นว่าใบหูและลำคอของนางขึ้นสีแดงระเรื่อ แม้มองไม่เห็นดวงหน้าหวานแต่ก็พอจะคาดเดาได้ว่ายามนี้ดวงหน้าของนางเป็นแบบใด คงจะไม่ต่างไปจากผลอิงเถาแดงก่ำเป็นแน่ ช่างน่าเสียดายที่มิได้เห็น จินหมิงเยว่อยากจะทอดสายตามองคนงามเสียหน่อย

“ข้าคิดว่า... ถึงเวลาที่ข้าต้องเติมพลังแล้ว เจ้าเต็มใจให้ข้าหรือไม่?” บุรุษจงใจโน้มใบหน้าของตนเองมาหยุดอยู่ที่ข้างใบหูเล็ก แล้วเอ่ยกระซิบเสียงแผ่วเบา อีกทั้งยังจงใจคลอเคลียอยู่ที่เดิมด้วยรู้ว่านางจะไม่กล้าขยับ ทำให้ตนสามารถเอารัดเอาเปรียบนางได้อีกเล็กน้อย

...เหตุใดจึงถามเช่นนั้น หากเป็นการเติมพลัง ข้ามีสิทธิ์ปฏิเสธเสียเมื่อไหร่ หากปฏิเสธก็เห็นแก่ตัวเกินไปแล้ว...

ฟางเหนียงช้อนดวงหน้าหวานและดวงตาคู่งามขึ้นมองบุรุษตรงหน้าด้วยแววตาสั่นไหว ยิ่งได้สบตากับนัยน์ตาดำดั่งหยกดำคู่นี้แล้ว หัวใจของนางก็เริ่มมิอาจควบคุมมันได้ คล้ายกับถูกฉุดกระชากอย่างรุนแรง ทั้งๆ ที่แค่เพียงสบตาเท่านั้น

“ข้าปฏิเสธได้หรือเจ้าคะ” นางเอ่ยด้วยท่าทางแง่งอนเล็กน้อย

จินหมิงเยว่เผยรอยยิ้มบางเบา ฝ่ามือข้างหนึ่งละจากเอวบอบบาง แล้วยกขึ้นสัมผัสเส้นผมนุ่มสลวยทัดที่ใบหูให้กับนาง ก่อนจะเลื่อนมาสัมผัสที่กรอบหน้าอย่างแผ่วเบา ทุกสัมผัสคล้ายกับบุรุษกำลังสัมผัสหยกแก้วล้ำค่า ยิ่งทำให้หัวใจดวงน้อยสั่นไหว

ทว่าเมื่อได้สบตากลับรู้สึกถึงความย้อยแย้งอย่างน่าประหลาด การกระทำแสนอ่อนโยน หากแต่ดวงตาของบุรุษกลับเต็มไปด้วยความปรารถนาอย่างแรงกล้า ฟางเหนียงเพียงรู้สึกว่าสายตานั้นแสนอันตราย มิได้รู้เลยว่าจินหมิงเยว่ต้องยับยั้งชั่งใจตนเองมากเพียงใด ในการไม่ทำการกินทุกค่ำคืน แค่เพียงนอนเคียงข้างกันอย่างอดทนอดกลั้น

อย่างที่บุรุษเคยเอ่ยไปว่ามนุษย์นั้นต่างขนานนามปีศาจจิ้งจอกแตกต่างกันออกไป อยู่ที่ว่ามนุษย์ผู้นั้นเจอกับจิ้งจอกแบบใด ซึ่งในตัวของปีศาจจิ้งจอกทุกตนนั้นต่างมีไม่ต่างจากมนุษย์ อยู่ที่ว่าจะเลือกเผยสิ่งใดออกมา และแน่นอนว่าจินหมิงเยว่เองก็มีความปรารถนาในตัณหาราคะมากมาย เพียงแต่ต้องสะกดกลั้นมันเอาไว้ เพราะบุรุษไม่ชอบฝืนเด็ดแตงที่ฝาด แต่ชอบกินแตงหวานๆ มากกว่า

“ข้าเคยบอกเจ้าแล้ว... ข้าไม่อยากฝืนใจเจ้า”

“แล้วถ้าข้าปฏิเสธ...”

“ข้าก็จะไป ไม่รบกวนเจ้าอีก”

นางรับรู้ได้ถึงน้ำเสียงอันเศร้าสร้อยและ... ดวงตาที่ฉายชัดถึงความจริงใจซึ่งมีต่อนาง ทั้งที่ในยามปกติชอบมองนางด้วยสายตาเจ้าเล่ห์แท้ๆ ยามนี้ความรู้สึกมากล้นที่พยายามส่งมอบให้นางนั้นมากมายเหลือคณานับ มากมายเสียจนนางมิอาจรับมันไว้ได้

หากทว่านางก็มีหัวใจอันน้อยนิด เมื่อถูกบุรุษรุกรานบ่อยครั้ง มันก็เริ่มสั่นไหวไปตามแววตาหวานซึ้ง...

“...แล้วท่าน... จะไม่เป็นอะไรหรือเจ้าคะ?”

“เจ้าอยากได้คำตอบแบบไหนล่ะ?”

“ตามความจริงเจ้าค่ะ”

“พลังของข้าก็คงจำกัดมากขึ้น บาดแผลและความเจ็บปวดจะฟื้นตัวได้ช้า”

“ก็คงหรือ?”

“ใช่... ตั้งแต่บำเพ็ญจนมีอิทธิฤทธิ์เหนือปีศาจจิ้งจอกทั้งหมด ข้าก็ไม่เคยให้ลูกแก้วจิ้งจอกห่างจากกายข้าเลย”

...แล้วเหตุใดจึงเสียสละให้ข้า มนุษย์แสนต่ำต้อย ที่จิ้งจอกปีศาจหลายตนต่อต้าน...

ฟางเหนียงมิอาจเอื้อนเอ่ยถ้อยคำเหล่านั้นออกไป นางหวาดกลัว... อย่างไร้สาเหตุ

กลัวคำตอบ หรือกลัวว่าจะต้องแบกรับคำตอบนั้นก็ไม่แน่ใจนัก...

“คำตอบของเจ้าล่ะ ว่าอย่างไร?”

“...เหนียงเอ๋อร์ไม่เคยเนรคุณ เมื่อได้รับความช่วยเหลือ ก็ต้องตอบแทนคืนหลายเท่าเจ้าค่ะ เชิญท่านเติมพลังที่ข้าได้ตามสบายเลยเจ้าค่ะ”

เพียงชั่วพริบตาริมฝีปากของฟางเหนียงก็ถูกจินหมิงเยว่ครอบครอง หากแต่คล้ายกับว่าก่อนหน้านั้นนางเห็นบุรุษเผยรอยยิ้มแสนเจ้าเล่ห์ด้วย มิใช่ว่านางตกหลุมพลางของจิ้งจอกตัวร้ายแล้วหรือ!!

เรียวลิ้นของบุรุษชอกชอนเข้าไปในโพรงปากอุ่น ตักตวงความหอมหวานอย่างเชื่องช้า ราวกับกลัวว่านางจะตกใจ หากแต่กลับไม่มีท่าทีถอยห่างเลยแม้แต่น้อย คล้ายกับว่าแม้นางจะตกใจก็จะไม่ถอนริมฝีปากออก แต่จะมอบจูบหวานๆ ปลอบประโลมให้นางหายตกใจแทน

ฟางเหนียงเองก็มิได้ต่อต้าน เมื่อรับปากว่าจะยอมให้เติมพลังนางก็ให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี โดยปากอ้าปากรับสัมผัสอันอ่อนโยนจากเขา ริมฝีปากหยักบดเคล้าคลึงอย่างชำนาญ ดูดดึงเรียวลิ้นของนางเข้าสู่ปากของตนเอง เกี่ยวกระหวัดรัดรึงอย่างย่ามใจ

สตรีตัวน้อยหลับตาพริ้ม เคลิบเคลิ้มไปกับสัมผัสซึ่งพาให้หัวใจดวงน้อยสั่นไหว ฝ่ามือเล็กที่ทาบลงบนแผงอกกว้างเมื่อครู่นี้ขยับเข้าหากัน กำอกเสื้อของบุรุษจนยับยู่นี่ด้วยอารมณ์วาบหวามซึ่งก่อเกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว

จินหมิงเยว่จูบเก่งจนนางมิอาจต้านทานได้ นางโดนจิ้งจอกเจ้าเล่ห์หว่านล้อมให้หลงมัวเมาไปกับจูบหวานๆ นี้เสียแล้ว บุรุษถอนริมฝีปากออกเล็กน้อยเพื่อให้โอกาสนางได้สูดลมหายใจ หากแต่ยังคงคลอเคลียชิดริมฝีปากอวบอิ่มอย่างอ้อยอิ่ง

“แฮ่ก แฮ่ก พอหรือยังเจ้าคะ”

“ยัง อีกนิดได้หรือไม่” ดวงตาเรียวคมจ้องมองนางอย่างออดอ้อน ไม่น่าเชื่อว่าจิ้งจอกผู้ยืนอยู่เหนือจิ้งจอกทั้งปวง จะทำสายตาราวกับลูกจิ้งจอกขอขนมจากพี่สาวเช่นนี้

“เจ้าค่ะ” นางตอบรับด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง