บทที่ 26 ห้วงคำนึงถึงนาง

บทที่ 26

ห้วงคำนึงถึงนาง

หลายฤดูผ่านไป

จินหมิงอันเติบใหญ่เป็นจิ้งจอกหนุ่ม มีอิทธิฤทธิ์มากล้นเดินตามรอยของผู้เป็นบิดา ฟางเหนียงภาคภูมิใจเหลือคณานับที่บุตรชายสง่างามเช่นนี้ อีกทั้งยังรวบรวมพลังสร้างลูกแก้วจิ้งจอกของตนเองได้แล้ว แม้ว่าลูกแก้วจิ้งจอกนั้นจะยังแข็งแกร่งไม่เท่าลูกแก้วจิ้งจอกที่อยู่ในตัวของนางก็ตาม

ยามนั้นเองสายลมพัดผ่านพาเอาความเย็นสบายโอบรอบร่าง ทว่ามีบางสิ่งลอยมากับสายลมด้วย กลิ่นที่คุ้นเคยพาให้หัวใจดวงน้อยเต้นแรงขึ้นมา

ฟางเหนียงหยัดกายขึ้นแล้วพุ่งตัวออกไปตามกลิ่นนั่น แหวกผ่านพงไพร เป็นหนึ่งเดียวกับสายลม กระทั่งมาถึงหมู่บ้านแห่งหนึ่ง นางเดินตามหาไม่นานก็มาหยุดอยู่ที่บ้านหลังหนึ่ง

“ยินดีด้วยเจ้าค่ะ ท่านเจ้าตระกูลได้บุตรชายเจ้าค่ะ!”

เสียงเด็กร้องไห้โยเยดังลอดออกมาให้ได้ยิน พร้อมกับเสียงแสดงความยินดีให้กับบิดาและมารดา นางยืนฟังเสียงร้องไห้นั้นอยู่นาน กระทั่งมีคนผู้หนึ่งทักนางเข้า

“มาหาผู้ใดหรือเจ้าคะ?”

“เอ่อ ข้า…”

“ข้าเห็นท่านยืนอยู่นานแล้ว”

“พอดีข้า… แค่ผ่านทางมา แล้วได้ยินเสียงเด็กร้องเข้าน่ะ”

“อ้อ ฮูหยินไห่ให้กำเนิดบุตรแล้วสินะเจ้าค่ะ พวกเขาเฝ้ารอบุตรมานานหลายปีเหลือเกิน เป็นเรื่องน่ายินดี”

สตรีชาวบ้านเอ่นด้วยความยินดี เพราะคู่สามีภรรยาสกุลไห่นั้นทำความดีมาก เป็นที่รักของผู้คน

“เด็กคนนี้ในอนาคตจะต้องเป็นคนใหญ่คนโต…”

“ท่าน เป็นนักพรตหรือเจ้าคะ?”

“มิใช่ก็ใกล้เคียง”

“เจ้าคะ?”

“เด็กคนนี้เติบใหญ่จะได้เป็นเจ้าคนนายคน มีแต่คนรัก และ… ได้ภรรยาเป็นสตรีที่งดงามที่สุด งดงามกว่าผู้ใด และเป็นสตรีที่ค่อนข้างพิเศษ”

“ขอบพระคุณแทนสกุลไห่ที่ท่านนักพรตอวยพรเช่นนี้”

“อืม… เช่นนั้น ข้าต้องขอตัวก่อน”

“โชคดีเจ้าค่ะ”

ฟางเหนียงเดินจากมา พร้อมกับหัวใจเต้นระรัว

ไม่ผิดแน่ ทารกผู้นั้นคือจินหมิงเยว่กลับชาติมาเกิดเป็นแน่ ทั้งกลิ่น ทั้งเสียง และแก่นวิญญาณไม่มีทางที่จะมิใช่!!

นางตั้งปณิธานแล้วว่าจะดูแลปกป้อง และจะต้องเกี้ยวพาราเอาบุรุษมาเป็นสามีอีกครั้งให้จนได้!

ถึงแม้ว่าในยามนี้บุรุษจะเป็นเพียงทารกก็ตาม รอให้โตก่อนนางจะกลับมาเกี่ยวบุรุษแน่นอน!

หลังจากนั้นฟางเหนียงก็แอบมาดูจินหมิงเยว่ที่กลับชาติมาเกิดเป็นมนุษย์ในนามใหม่ว่าไห่ไท่หยาง ดูแล ปกป้องโดยมิให้ผู้ใดรู้ กระทั่งบุรุษผู้นั้นเริ่มเติบใหญ่ นางก็แทบไม่ปรากฏกายให้บุรุษเห็น เพราะกลัวว่าไห่ไท่หยางจะกลัว

ในวันหนึ่งสายฝนเทกระหน่ำลงมา ไห่ไท่หยางติดฝนอยู่ในชายตาโรงเตี๊ยมแห่งหนึ่ง สตรีโฉมสะคราญเดินออกมาจากโรงเตี๊ยมแห่งนั้นแล้วหยิบยื่นร่มไม้ไผ่ให้กับบุรุษ

แค่เพียงสบตาเท่านั้นหัวใจของไห่ไท่หยางก็ถูกขโมยไปในชั่วพริบตา…

“รับไปสิเจ้าคะ”

นางยื่นร่มคันหนึ่งไปตรงหน้าของบุรุษ พร้อมด้วยดวงตาคู่หวานจ้องมองบุรุษหวานเชื่อม

“อะ เอ่อ มิได้ เจ้าใช้เถิด”

“ข้าอยู่ที่โรงเตี๊ยมแห่งนี้ ไม่จำเป็นต้องใช้ แต่จวนของท่านอยู่ห่างออกไป เห็นชัดว่าท่านจำเป็นต้องใช้มากกว่าข้า”

“เจ้ารู้ได้อย่างไรว่าจวนของข้าอยู่ไกล?”

“ข้าเพียงคาดเดา มิเช่นนั้นก็คงไม่มายืนรอฝนซาอยู่ใต้ชายคานี้หรอกมิใช่หรือเจ้าคะ หากจวนอยู่ใกล้ก็คงฝ่าฝนไปแล้ว”

นางเอ่ยราวกับรู้จักบุรุษเสียทุกส่วน สร้างความประหลาดใจให้กับไห่ไท่หยางเหลือเกิน

“เช่นนั้นข้าขอเสียมารยาทรับเอาไว้…”

“อย่าได้กังวล ข้าเต็มใจเจ้าค่ะ”

นางยอบกายคำนับให้กับบุรุษก่อนจะเดินกลับเข้าไปด้านใน ทว่ากลับถูกไห่ไท่หยางเรียกรั้งเอาไว้เสียก่อน

“บอกนามของเจ้าได้หรือไม่?”

“นามของข้าหรือเจ้าคะ…”

“อืม… ข้าจะได้เอาร่มมาคืนได้ถูกคน”

“จะเอาแค่ร่มมาคืนจริงๆ หรือเจ้าคะ?”

“ก็ใช่น่ะสิ”

“ไม่ถูกใจข้าหรือเจ้าคะ?”

“จะ เจ้า…!!”

ใบหน้าคมคายแดงก่ำเสียยิ่งกว่าผลอิงเถา บุรุษลักเลิ่กอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะถอนหายใจ แล้วเอ่ยต่อว่า…

“ก็ได้ ข้าพึงใจในตัวเจ้าตั้งแต่แรกเห็น”

“เช่นนั้นวันหลังเอาร่มมาคืนก็เลี้ยงน้ำชาข้าสิเจ้าคะ เพราะข้าเองก็อยากสานสัมพันธ์ ด้วยความรู้สึกเดียวกับท่าน… ฟางเหนียงขอตัวเจ้าค่ะ” เอ่ยจบนางก็หมุนกายเดินกลับเข้าไปในโรงเตี๊ยม ไห่ไท่หยางได้แต่มองตามหลังจนลับสายตา ทว่าเมื่อดึงสายตากลับมากลับพบกับถุงหอมของอิสตรี

บุรุษก้มลงเก็บมันมาแล้วสูดดมกลิ่นหอมอ่อนๆ ช่างเป็นกลิ่นที่รู้สึกคุ้นเคยเหลือเกิน คุ้นเคยเสียจนน่าแปลกใจ…

…ราวกับเคยเจอกันมาก่อนอย่างไรอย่างนั้น…

ช่างน่าแปลกเหลือเกินที่หลังจากวันนั้น ไห่ไท่หยางก็ไม่สามารถลืมนางได้เลย รอยยิ้ม กลิ่นหอม ของนางตราตรึงอยู่ในใจ พร้อมกับความรู้สึกคุ้นเคยอย่างน่าประหลาด

บุรุษนำร่มไม้ไผ่ไปคืนนางที่โรงเตี๊ยมเดิม หากแต่เสี่ยวเอ้อกลับบอกว่าสตรีผู้นั้นเดินทางออกไปเสียแล้ว ด้วยมีใจพึงในตัวนางจึงให้คนตามหาอย่างลับๆ เพราะกลัวที่บ้านจะรู้

หากรู้ไห่ไท่หยางก็ไม่รู้ว่าควรจะบอกออกไปอย่างไร ว่าตนนั้นตกหลุมรักสตรีเพียงแรกพบสบตา ครอบครัวคงจะคิดว่าบุรุษนั้นมองโลกใบนี้อย่างเพ้อฝัน

แม้แต่ตนเองยังคิดเช่นนั้นเลย รักแรกพบหรือ?

ไม่เคยมีในความคิดของบุรุษมาก่อน ไม่เคยเชื่อมาก่อน กระทั่งวันนั้นที่สายฝนเทกระหน่ำลงมาราวกับพายุเข้า หากแต่กลับมองเห็นดวงหน้าหวานโฉมสะคราญงดงาม รอยยิ้มของนางอ่อนหวานและสดใสราวกับดวงอาทิตย์

“อ่า…” บุรุษยกสองมือขึ้นปิดหน้าที่ร้อนผ่าวขึ้นมา

…ข้าตกหลุมรักนางเข้าอย่างจัง!...

หลายวันผ่านไปไห่ไท่หยางเป็นองครักษ์ในสังกัดของไท่จื่อ และมีคำสั่งให้ไปปราบโจรป่า จึงยกกำลังพลขึ้นหุบเขา ระหว่างกำลังพักแรมกลางป่านั้น ไห่ไท่หยางก็เดินสำรวจรอบบริเวณ

กระทั่งมาเจอลำธาร หากแต่ที่ริมลำธารพบกับจิ้งจอกบาดเจ็บ ทว่ามันมิใช่จิ้งจอกธรรมดา หากแต่เป็นจิ้งจอกเก้าหาง! มันนอนหายใจรวยริน ไห่ไท่หยางไม่รอช้าที่จะรีบเข้าไปช่วย

จิ้งจอกตัวนั้นยังมีสติ เพียงแต่ไม่มีเรี่ยวแรงพอที่จะขยับตัว มันปล่อยให้ไห่ไท่หยางรักษาบาดแผลให้กับมัน โดยที่มองอยู่ตลอด กระทั่งทำแผลเสร็จแล้วไห่ไท่หยางจึงคิดที่จะจากไป เขาไม่คิดที่จะเผยแพร่ตัวตนของจิ้งจอกเก้าหางให้ผู้ใดรับรู้ คิดเพียงแต่ว่าต่างคนต่างอยู่จะดีที่สุด

ทว่าก่อนที่บุรุษจะจากไปกลับได้ยินเสียงหนึ่งดังขึ้น

“อันเอ๋อร์ เจ้าอยู่ที่ใด อันเอ๋อร์! ได้ยินแม่หรือไม่!?”

พร้อมด้วยการปรากฏตัวของอิสตรีโฉมสะคราญนางหนึ่ง ตัวนางเองก็บาดเจ็บเช่นกันแต่กลับดูไม่เจ็บปวดเท่าใด ไห่ไท่หยางไม่คิดจะสนใจ ไม่คิดจะยุ่งเรื่องของผู้อื่น ถ้าสตรีนางนั้นมิใช่สตรีที่ตนพึงใจตั้งแต่แรกพบ

“แม่นางฟางเหนียง?”

ยามนั้นเองฟางเหนียงก็เจอกับร่างของจิ้งจอกตัวหนึ่ง พร้อมด้วยบุรุษที่นางกำลังเกี้ยว หากแต่เกิดเรื่องที่ดินแดนจิ้งจอกเสียก่อน การพบเจอกันในวันฝนตกนั่นจรงเป็นครั้งแรกและครั้งสุดท้าย กระทั่งวันนี้…

“ท่าน…”

“เจ้ามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร? แถวนี้มีโจรป่า มันอันตรายรู้หรือไม่?” ไห่ไท่หยางเจ้ามาหานางอย่างรีบร้อน ดวงตาคมมองสำรวจร่างบอบบางตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยความเป็นห่วง คราบเลือดบนอาภรณ์ของนางนั้นสร้างความหวั่นวิตกให้บุรุษไม่น้อย

“ขออภัย ตอนนี้ข้าไม่มีเวลาแล้ว”

สตรีตัวน้อยเบี่ยงตัวหลบจากฝ่ามือที่นางเคยโหยหา แล้วรีบเข้าไปดูจินหมิงอันในร่างของจิ้งจอกเก้าหางด้วยความเป็นห่วง

“หมิงอัน… เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง?”

บุรุษมองภาพนั้นด้วยความประหลาดใจระคนสับสน นางรู้จักจิ้งจอกเก้าหางตนนั้นได้อย่างไร มันเกี่ยวข้องกับการที่นางบาดเจ็บและมาอยู่ในป่าแห่งนี้เพียงผู้เดียวหรือไม่?

ทว่ามิอาจครุ่นคิดสิ่งอื่นได้ เมื่องูตัวหนึ่งปรากฏกายพร้อมกับแผ่แม่เบี้ยเตรียมจู่โจม ยามนั้นเองฟางเหนียงก็ได้ใช้พลังของจิ้งจอกสร้างค่ายกลป้องกัน ไห่ไท่หยางตะลึงงันกับสิ่งที่ได้เห็น สตรีที่ตนพึงใจเป็นครั้งแรกตั้งแต่เกิดมา… มิใช่คนธรรมดาหรอกหรือ?

ลางสังหรณ์ของบุรุษร้องเตือนเสียงดังลั่น ว่านางนั้นไม่ต่างไปจากจิ้งนอกเก้าหางที่ตนเองได้ช่วยรักษาบาดแผลเอาไว้เมื่อครู่

เกิดการต่อสู้กันระหว่างูยักษ์และฟางเหนียงในคราบมนุษย์ ผลัดกันรุกผลัดกันรับ การสร้างบาดแผลให้กัน กระทั่งสภาพย่ำแย่ทั้งคู่

“ท่านไท่หยาง ข้าขอร้องท่านสักอย่างได้หรือไม่…”

ลมหายใจของนางหอบเหนื่อยและโรยรินเหลือเกิน หากร่างของนางล้มลงในยามนั้นก็คงไม่แปลกใจเท่าใด

“เรื่องอะไร?”

“ช่วยพาจิ้งจอกตัวนั้นไปยังทิศตะวันออก วิ่งไปเรื่อยๆ จนกว่าจะเจอตำหนักกลางป่า”

“ตำหนักกลางป่าหรือ?”

“ขออภัย ข้ามิอาจอธิบายให้ท่านได้ หากข้ารอด ข้าจะบอกท่านทุกอย่าง ข้าขอร้องท่านได้หรือไม่?” นางหันไปขอร้องทั้งน้ำตา หัวใจของบุรุษปวดหนึบอย่างน่าประหลาด ทั้งที่ครั้งนี้เป็นการพบเจอกันครั้งที่สองเท่านั้น แต่เหตุใดคล้ายกับตัวเองมีความรู้สึกลึกซึ้งให้กับนาง

“ได้… เจ้ารีบตามมาล่ะ”

“เจ้าค่ะ”

ไห่ไท่หยางรับปากแล้วเดินกลับไปแบกร่างของจิ้งจอกเก้าหางตัวนั้นขึ้นบ่า แล้ววิ่งออกไปทางทิศตะวันออก บุรุษวิ่งไปเรื่อยๆ ตามที่นางบอก กระทั่งเจอกับตำหนักกลางป่าอย่างที่นางบอกจริงๆ ตำหนักแสนงดงามราวกับมาอยู่อีกโลกหนึ่ง…

“ต้นไม้ใหญ่”

เสียงหนึ่งดังขึ้น หากทว่าพื้นที่นี้ไร้ผู้คน ไห่ไท่หยางจึงรับรู้ได้ทันทีว่าเสียงนี้อาจจะเป็นเสียงของจิ้งจอกเก้าหางที่ตนเองแบกอยู่บนบ่าก็ได้

เมื่อคิดได้ดังนั้นไห่ไท่หยางก็พาจิ้งจอกเก้าหางตัวนั้นมุ่งตรงเข้าไป เพื่อมองหาต้นไม้ใหญ่อย่างไม่รู้ทิศทาง ในยามนั้นเองคล้ายกับมีเสียงหนึ่งเรียกเขาเอาไว้ ซึ่งไห่ไท่หยางมิอาจจับใจความเสียงนั้นได้ เพราะมันมิใช่เสียงจริงๆ หากแต่เป็นความรู้สึกราวกับบางอย่างกำลังเรียกเขาต่างหาก

เดินตามความรู้สึกนั้นไปก็พบกับบุปผางดงามหลายพันดอก และที่ใจกลางของบุปผางดงามแห่งนี้ก็มีต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่ง แผ่กิ่งก้านสร้างร่มเงาขนาดใหญ่ ใต้นั้นยังมีชิงช้า และโต๊ะไม้ไผ่ขนาดเล็ก บ่งบอกว่าเจ้าของที่นี่ชอบมานอนเล่นใต้ต้นไมใหญ่แห่งนี้มากเพียงใด

เขาวางร่างของจิ้งจอกเก้าหางลงใต้ต้นไม้นั้น ฉับพลันเห็นถึงลำแสงสีขาวบริสุทธิ์โอบล้อมรอบร่างของจิ้งจอกเก้าหาง

แสงนั่นมันคือพลัง และพลังนั่นมันกำลังช่วยรักษา!!