บทที่ 5 ริมฝีปากงดงาม

บทที่ 5

ริมฝีปากงดงาม

ค่ำคืนวสันต์อันเร่าร้อนผ่านพ้นไป เสียงนกขับขานเป็นบทเพลงแรกในยามเช้า ปลุกให้บุรุษและสตรีในห้องหอนอนตื่นจากห้วงแห่งนิทรา ทว่ามีเพียงจินหมิงเยว่ที่ลืมตาตื่นขึ้นอย่างสดชื่น เอียงใบหน้าพินิจสตรีในอ้อมแขนที่สลบระหว่างบทรักเมื่อคืนนี้ ก้มหน้าลงจุมพิตหน้าผากเนียนแนบแน่น

ทว่าร่างกายร้อนผ่าวทำเอาจินหมิงเยว่สะดุ้งเล็กน้อย

…เหตุใดร่างกายของนางจึงร้อนเป็นไฟเช่นนี้?...

“เหนียงเอ๋อร์?” มือหนาตบลงบนหัวไหล่เล็กเบาๆ เพื่อปลุกให้นางตื่น หากแต่สตรีตัวน้อยยังคงหลับตาพริ้ม

เมื่อคืนนางก็สลบคาเตียง เช้าวันนี้นางตัวร้อนผ่าว มันคืออาการอะไรกันแน่? เหตุใดมนุษย์จึงมีร่างกายที่ซับซ้อนเช่นนี้?

จินหมิงเยว่คือปีศาจจิ้งจอกเก้าหาง ซึ่งบำเพ็ญเพียรมานานถึงพันปี ตลอดพันปีไม่เคยป่วยไข้เฉกเช่นมนุษย์ ถึงแม้ว่าในเผ่าพันธุ์เดียวกันจะมีอาการเจ็บป่วย หากแต่บุรุษซึ่งปลีกวิเวกฝึกฝนตนหลงลืมมันไปนานเหลือเกิน จึงมิอาจรับรู้เลยว่าอาการนี้คืออาการป่วยไข้

รออยู่นานนางก็ยังไม่ฟื้นตื่นเสียที ไม่ว่าจะปลุกอย่างไรก็ตาม จินหมิงเยว่จึงไปยังหอสมุดซึ่งเก็บรวบรวมตำราฉบับคัดลอกจากทั่วทุกมุมโลก ซึ่งเป็นตำราที่จินหมิงเยว่คัดลอกด้วยตนเองตลอดพันปีมานี้ และแล้วเขาก็เจอสาเหตุ จึงเฝ้าดูแลนางตามวิธีในตำราไม่ห่าง

กว่านางจะฟื้นตื่นท้องฟ้าก็ถูกฉาบไปด้วยความมืดอีกครั้ง…

“อืม…”

ดวงตาคู่งามค่อยๆ เปิดออกอย่างเชื่องช้า ความอ่อนล้าสะสมจากค่ำคืนที่ถูกบุรุษเคี่ยวกรำจนร่างกายระบมและปวดร้าว อีกทั้งยังมิได้กินอะไรมาตั้งแต่เมื่อคืน แล้วยังจับไข้จากบทรักอันหนักหน่วงจนร่างกายรับไม่ไหว ฟางเหนียงกวาดสายตามองรอบห้อง เห็นว่าข้างเตียงมีถังไม้ใส่น้ำสะอาดจนเกือบเต็ม และผ้าสะอาดซึ่งวางอยู่บนหน้าผาก และขอบถังน้ำอยู่สองสามผืน

ฟางเหนียงปะติดปะต่อเรื่องราวได้ในทันทีว่าเกิดสิ่งใดขึ้น สึกซาบซึ้งที่บุรุษเฝ้าดูแลนาง หากแต่ต้นสายปลายเหตุก็มาจากปีศาจจิ้งจอกตนนี้นี่แหละ ที่ทำให้นางจับไข้เช่นนี้

ดวงตาคู่งามจ้องมองบุรุษด้วยความไม่พอใจ หากเป็นครั้นก่อนหน้านางคงไม่กล้า ทว่าในยามนี้บุรุษหลับอยู่ เหตุใดนางจึงจะไม่กล้า!!

“ท่านรังแกข้า จนข้าป่วยไข้” ไม่เอ่ยเปล่า ยังยื่นมือออกไปแตะจมูกเบาๆ เป็นการประทุษร้ายบุรุษ

ทว่าอีกฝ่ายก็ยังคงหลับตาพริ้ม ฟางเหนียงจึงถือโอกาสพินิจเสี้ยวหน้าของจิ้งจอกเจ้าเล่ห์ตนนี้อย่างละเอียด

คิ้วคมเข้มรูปทรงราวกับดาบเล่มยาว ทำให้ใบหน้าของจินหมิงเยว่ดูเข้ม รูปตาเรียวยาวดั่งดวงตาของจิ้งจอก แค่มองตาก็รู้สึกได้ถึงความเจ้าเล่ห์เพทุบาย จมูกเด่นเป็นสันชัดเจนรับกับริมฝีปากหยักได้เป็นอย่างดี โครงหน้านั้นเห็นสันกรามชัดเจนมาก ยิ่งทำให้ใบหน้าดูดุ

ขณะที่พินิจใบหน้าของจินหมิงเยว่ ปลายนิ้วเรียวก็ลากสัมผัสผิวหน้าของเขาไปด้วย กระทั่งมาหยุดอยู่ที่ริมฝีปาก จุมพิตร้อนแรงดั่งเปลวเพลิงโหมกระหน่ำเมื่อคืนผุดขึ้นมาในความทรงจำ ทำเอาสตรีตัวน้อยหน้าร้อนผ่าว โดยเฉพาะบริเวณริมฝีปากอวบอิ่ม คล้ายกับว่าสัมผัสของบุรุษยังคงตราตรึง

เมื่อค่ำคืนที่ผ่านมาทุกสิ่งทุกอย่างที่เป็นครั้งแรกของนาง จูบของนาง การสานสัมพันธ์ลึกซึ้ง ทุกสิ่งอย่างล้วนเป็นจินหมิงเยว่เป็นผู้ครอบครองทั้งสิ้น

งับ!

“ว้าย!!” สตรีตัวน้อยร้องเสียงหลง เมื่อสัมผัสริมฝีปากของบุรุษอยู่ดีๆ ปลายนิ้วของนางก็ถูกกัด

แม้ว่าแรงกัดจะไม่ได้สร้างบาดแผลให้กับนาง แต่มันทำให้นางตกใจจนผวา

ดึงมือกลับมากอดเอาไว้แล้วมองอีกฝ่ายด้วยดวงตาเบิกกว้าง

“แอบทำร้ายข้าหรือ?”

จินหมิงเยว่หยัดกายนั่งตัวตรง หลังจากฟุบหลับลงข้างเตียงของนาง เมื่อตัดสินใจพักสายตาชั่วครู่ แต่มีสติรับรู้อยู่ตลอด เนื่องจากมันคือสัญชาตญาณสัตว์ป่า

“หามิได้ เหนียงเอ๋อร์เพียงแต่…”

ดวงตาคู่งามกรอกขึ้นกรอกลง และมองซ้ายทีขวาที จนจินหมิงเยว่เกือบจะหลุดหัวเราะออกมาเสียแล้ว ท่าทางของนางดูอย่างไรก็กำลังหาเรื่องโกหกเป็นแน่ กระนั้นถึงจะรู้แต่ก็รอให้นางเอ่ยอย่างใจเย็น

“เพียงแต่?”

“หะ เห็นว่าริมฝีปากของท่าน… งะ งดงาม”

“หึ เช่นนั้นหรือ”

บุรุษหยัดกายขึ้นจากเก้าอี้ไม้ ใช้สองมือคืบคลานลงบนเตียง เผยท่าทีอย่างชัดเจนถึงการคุกคาม ฟางเหนียงจ้องมองจินหมิงเยว่ไม่วางตา ภายในแววตาของนางฉายชัดถึงความหวาดกังวล จินหมิงเยว่นึกดีใจ แววตาของนางเช่นนี้ดีกว่าแววตาหวาดกลัวตนมากนัก

“เช่นนั้น… เจ้าอยากลองสัมผัสอีกครั้งหรือไม่?”

“ไม่!” ฟางเหนียงปฏิเสธในทันที เรียกเสียงหัวเราะเบาๆ จากจินหมิงเยว่

“แต่ข้าอยาก” จบถ้อยคำนั้น แขนแกร่งก็เอี่ยวไปด้านหลังของนาง คว้าหัวเล็กๆ เอาไว้เพื่อกันไม่ให้นางหันหน้าหนี ก่อนจะโน้มหน้าลงไปแล้วประกบริมฝีปากอย่างแนบแน่น

“อื้อ!”

แม้จะรู้ดีว่าอย่างไรก็ไม่สามารถทัดทานเรี่ยวแรงของบุรุษร่างโต อีกทั้งยังเป็นถึงจิ้งจอกเก้าหางมีอิทธิฤทธิ์มากนักอย่างจินหมิงเยว่ ไม่มีทางเลยที่ฟางเหนียงจะต่อต้านได้ แต่หากใช้ความน่าเอ็นดูเข้าสู้ก็พอมีทางเป็นไปได้อยู่ หากแต่นางกลับไม่รู้จักวิธีออดอ้อนบุรุษเลยน่ะสิ

เรียวลิ้นที่สากแต่อ่อนนุ่มสอดแทรกเข้าไปภายในโพรงปากอุ่นร้อน ร่างกายของนางยังคงมีพิษไข้อยู่เล็กน้อย ยิ่งทำให้ภายในอุ้มปากของนางร้อนระอุ ราวกับไอร้อนนั่นส่งผ่านไปยังร่างกายของบุรุษ

บัดนี้จินหมิงเยว่ร้อนผ่าวไปทั่วทั้งร่าง ความกำหนัดพลุกพล่านอีกครั้ง เพียงแค่ได้สำรวจโพรงปากหวานฉ่ำราวกับมธุรสหวานล้ำ

สตรีตัวน้อยหลับตาแน่น ฝ่ามือเรียวเล็กจิกที่อกเสื้อของบุรุษ ในขณะที่ลมหายใจขาดห้วงไปเสียแล้ว จินหมิงเยว่ถอนริมฝีปากออกก่อนจะเอ่ยเสียงเบาชิดกลีบปากอวบอิ่ม

“หายใจ”

“เฮือก!”

ฟางเหนียงเพิ่งรู้ตัวว่าตัวเองกลั้นหายใจ มารู้ตัวก็ตอนที่จินหมิงเยว่เอ่ยเช่นนั้น นางจึงรีบสูดอากาศเข้าปอดจนแทบสำลัก

บุรุษยกยิ้มมุมปากอย่างนึกเอ็นดู ก่อนจะถอยออกห่างจากกายของนาง

“เจ้าดีขึ้นก็ดีแล้ว ข้าจะออกไปข้างนอกเสียหน่อย แต่จะให้คนมาดูแลเจ้า หากอยากได้สิ่งใดก็บอกกับพวกนางได้เลย”

“อะ เอ่อ…”

เมื่อบุรุษตั้งท่าจะเดินออกไป ฟางเหนียงก็ร้องเรียกเอาไว้เสียก่อน

“…?”

“คือ… ข้าต้องอยู่ที่นี่หรือเจ้าคะ?”

ได้ยินเช่นนั้นแล้ว จิ้งจอกตัวร้ายในคราบบุรุษรูปงามก็สาวเท้าก้าวมาหานางที่ข้างเตียงอีกครั้ง

“ใช่” มือเรียวหนายื่นออกไปข้างหน้าแล้วเชยปลายคางมนขึ้น เพื่อบังคับให้นางสบตากับตนเอง “ข้าจะบอกกับเจ้าเอาไว้อีกอย่างหนึ่ง ตราบใดที่ข้าไม่อนุญาต เจ้าก็ไม่สามารถไปจากข้าได้”

แล้วจินหมิงเยว่ก็เดินออกไป… ฟางเหนียงเอนกายลงนอนบนเตียงตามเดิม ก่อนจะถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่

ชีวิตของฟางเหนียงพลิกผันชั่วข้ามคืน จากสตรีชาวบ้านไร้การศึกษา บิดาเพิ่งได้เป็นขุนนางขั้นต่ำสุด บัดนี้กลับกลายเป็นสตรีของจิ้งจอกเก้าหางไปเสียแล้ว

“คำนับ ฮูหยินประมุข”

ไม่รู้ว่าตั้งแต่มาอยู่ที่นี่ฟางเหนียงสะดุ้งตกใจไปเป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้ว หากนางเป็นเพียงกระต่ายน้อยป่านนี้คงไปเยือนน้ำพุเหลืองแล้วกระมัง

“ข้าน้อยมีนามว่า ฮวาอิน ปีศาจรับใช้ที่จะมาเป็นผู้ดูแลฮูหยินประมุขนับแต่บัดนี้เจ้าค่ะ”

สตรีตัวน้อยหันมองสตรีผู้หนึ่งซึ่งยืนคำนับให้นางอย่างนอบน้อม ฮวาอินคือปีศาจจิ้งจอกซึ่งมีสามหาง ที่ฟางเหนียงรู้เนื่องจากหางของนางยังโผล่ออกมาอยู่เลย

นางหยัดกายลุกขึ้น แต่ก็ทรุดลงไปในทันทีด้วยความอ่อนเรี่ยวแรง อาหารก็มิได้กินมาตั้งแต่เมื่อคืน อีกทั้งยังถูกบุรุษสานสัมพันธ์ลึกซึ้งอย่างหนักหน่วง แล้วไหนจะพิษไข้อีก นางจึงไร้เรี่ยวแรงแม้แต่จะพยุงตนเองให้ยืน มิหนำซ้ำความเจ็บปวดใจกลางลำตัวทำเอานางหน้าซีด

“จะลุกขึ้นรวดเดียวเช่นนี้มิได้นะเจ้าคะ” ประคองร่างบอบบางให้นั่งลงบนเตียง แล้วให้นางเอนกายลงตามเดิม “ข้าน้อยจะไปนำสำรับมาให้ ฮูหยินประมุขโปรดรอสักครู่”

ฮวาอินเดินหายออกไป ก่อนจะกลับเข้ามาพร้อมข้าวต้มอุ่นๆ และกับข้าวซึ่งย่อยง่าย รวมถึงชาบำรุงกายสำหรับอิสตรี

“เชิญเจ้าค่ะ”

กลิ่นหอมของอาหารลอยเตะจมูก อย่างที่เอ่ยว่าฟางเหนียงมิได้กินอะไรมาตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว เป็นเรื่องธรรมดาที่นางจะหิวโหย สตรีตัวน้อยคว้าช้อนขึ้นตักข้ามต้มเข้าปากอย่างกระหาย จนมันลวกปากนาง กระนั้นก็มิอาจหยุดนางที่กำลังเพลิดเพลินไปกับอาหารได้

“เอ่อ จะ เจ้า มากินด้วยกันไหม?”

“ขออภัย ข้าน้อยเป็นเพียงปีศาจรับใช้ต่ำต้อย อีกทั้งยังอยู่ในเวลางาน มิอาจร่วมโต๊ะกับฮูหยินประมุขได้เจ้าค่ะ”

“เอ่อ เช่นนั้น… เจ้ามีสิ่งใดให้ทำก็ไปทำเถิด”

“หน้าที่ของข้าน้อยคือการดูแลรับใช้ฮูหยินประมุขเจ้าค่ะ”

“เฮ้อ!”

ฟางเหนียงถอนหายใจ ก่อนจะก้มหน้าก้มตากินอาหารตรงหน้าอย่างหิวโหย นางชวนแล้วแต่อีกฝ่ายไม่กินก็ช่างประไร แม้เป็นเพียงข้าวต้มสำหรับคนป่วย แต่มันคืออาหารที่ดีที่สุดเท่าที่ในชีวิตของฟางเหนียงเคยกินมา

ไม่นานอาหารก็หมดไม่เหลือแม้ข้าวสักเม็ด ปลาก็เหลือแต่ก้าง ส่วนผัดผักก็แทบไม่เหลือน้ำแกง

…ตัวนางก็เล็กเพียงนี้แต่กลับกินเก่งเหลือเกิน เช่นนี้แล้วท่านประมุขคงดีใจเป็นแน่…

ฮวาอินได้แต่ครุ่นคิดภายในใจพลางเก็บสำรับ เมื่อกลับมาก็ได้ช่วยนางผลัดเปลี่ยนอาภรณ์ ระหว่างนั้นเองก็เห็นคราบสีแดงบนเตียงนอน ภาพจำในค่ำคืนที่ผ่านมาผุดขึ้นถ้าเอาดวงหน้าหวานแดงระเรื่ออีกครั้ง นางจำได้ว่าขณะที่บุรุษเข้ามาในตัวของนางนั้นเจ็บมากๆ เลือดที่อยู่บนเตียงนั่น…

…ละ เลือดของข้าหรือ? จะ จากตรงนั้น!?...