บทที่ 21 รูปลักษณ์ที่เปลี่ยนไป

บทที่ 21

รูปลักษณ์ที่เปลี่ยนไป

วันเวลาผ่านพ้นไปอย่างรวดเร็ว ฟางเหนียงในวัยสิบหกปีครั้นมาที่ดินแดนจิ้งจอกแห่งนี้เป็นครั้งแรก บัดนี้นางอายุสิบแปดหนาวเสียแล้ว

ความงดงามของนางนั้นเพิ่มมากขึ้นเสียจนจินหมิงเยว่แทบจะกกกอดนางเอาไว้ภายในห้องตลอดทั้งวันทั้งคืน ถึงแม้ว่ารอบตำหนักพันปีจะไม่มีผู้ใดย่างกรายเข้ามาได้ หากมิได้รับอนุญาตก็ตาม

“ท่านพี่เจ้าคะ!” เสียงเจื้อยแจ้วของฟางเหนียงดังขึ้น พร้อมการปรากฏกายของนาง ในขณะที่จินหมิงเยว่กำลังฝึกพละกำลังและอาคม

บุรุษตวัดฝ่ามือครั้งหนึ่งพาร่างบอบบางลอยละล่องมานั่งบนตักของตนเอง แล้วฉวยโอกาสหอมแก้มนางไปหนึ่งที

“ว้าย! ท่านพี่! ฮวาอินก็อยู่นะเจ้าคะ”

“เฮ้อ ฮวาอินออกจะชอบที่ข้ากับเจ้าพลอดรักกัน”

“ท่านพี่!!”

เพี๊ยะ!!

ว่าแล้วก็ตีท่อนแขนแกร่งไปหนึ่งทีด้วยความเขินอาย จินหมิงเยว่หัวเราะเสียงดัง ยิ่งได้เห็นพวงแก้มทั้งสองข้างขึ้นสีแดงระเรื่อก็ยิ่งอยากแกล้งนาง แต่หากแกล้งไปยิ่งกว่านี้ เดี๋ยวนางจะงอนจนง้อยาก เช่นนั้นยามนี้ก็พอแค่นี้ก่อนก็แล้วกัน บุรุษโบกมือไล่ฮวาอิน จากนั้นก็ขโมยจูบหวานๆ จากปากของนาง

“อื้อ!” สองมือเล็กดันแผงอกกำยำของบุรุษให้ถอยห่างจากตัว

มิใช่ว่านางรังเกียจหรือไม่ชอบ หากทว่ายามนี้อยู่ในสวนบุปผาพันปี เป็นที่โล่งแจ้ง แม้ไร้ผู้คนก็ตาม กระนั้นแล้วฟางเหนียงก็ยังคงอับอายอยู่ดี หากจะต้องมากระทำสิ่งใดประเจิดประเจ้อเช่นนี้ จึงพยายามห้ามปรามคนตัวโต ที่เอาแต่รุกรานจูบนางอย่างหื่นกระหายไม่ยอมหยุด

“ท่านพี่ หยุดก่อนเจ้าค่ะ” เมื่อริมฝีปากถูกปล่อยให้เป็นอิสระ ฟางเหนียงก็รีบหันหน้าหนีด้วยกลัวว่าจินหมิงเยว่จะบดเคล้าริมฝีปากลงมาอีก แล้วเอ่ยร้องบอกบุรุษ

หากแต่จมูกคมก็เอาแต่สูดดมกลิ่นหอมของนาง ซุกไซร้ซอกคอจนนางรู้สึกจั๊กจี้ไปหมด สายคาดตรงหน้าอกของนางถูกปลดออกอย่างง่ายดาย พร้อมกับอ้อมแขนกระชับร่างบอบบางให้แนบชิดจนแทบบจะหลอมรวมกลายเป็นร่างเดียวกัน

“ท่านพี่!”

“เหนียงเอ๋อร์ เหตุใดเจ้าจึงหอมหวานเช่นนี้ ให้ข้ากินเจ้าทั้งวันทั้งคืนยังได้”

“ทะ ท่านพี่ ช้าก่อนเจ้าค่ะ หยุดก่อน!” ฟางเหนียงพยายามขัดขืน โดยการจับฝ่ามือหยาบของบุรุษเอาไว้ แต่ก็มิอาจสู้แรงของชายชาตรีได้

ลมหายใจของบุรุษนั้นหอบถี่เหลือเกิน อารมณ์ภายในกายของบุรุษนั้นพลุกพล่านยากที่จะควบคุม สงสัยคงถึงช่วงนั้นแล้วกระมัง

พรึ่บ!

ข้าวของบนโต๊ะถูกกวาดออกไป ร่างบางถูกจับกดลงบนพื้นโต๊ะ โดยมีร่างกำยำของจินหมิงเยว่ตามมาทาบทับไม่ห่าง ริมฝีปากระดมจูบอย่างหื่นกระหายและเร่าร้อน ฟางเหนียงเริ่มหายใจไม่ออกกับจูบที่ไม่ต่างจากการสูบวิญญาณ นางกำลังถูกจินหมิงเยว่หว่านล้อมให้ยอมตกเป็นของเขา หากทว่าเมื่อกำลังจะเคลิบเคลิ้มไปกับสัมผัสวาบหวามอย่างลืมตัว ก็เห็นผีเสื้อและใบไม้สีขาวพริ้วไหวไปตามสายลม นั่นจึงทำให้นางได้สติ

นางดันแผงอกกว้างออกด้วยกำลังของตนเองจนได้ ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงดุดัน

“ท่านพี่ หากไม่หยุดข้าจะโกรธแล้วนะเจ้าคะ”

แล้วถ้อยคำขู่นี้ก็ได้ผล จินหมิงเยว่หยุด หากแต่ยังไม่ยอมถอยออกไปง่ายๆ ใบหน้าคมคายซุกลงที่ลำคอระหง ดอมดมกลิ่นสตรีหอมกรุ่นรัญจวนใจ

“แฮ่ก แฮ่ก...”

“ท่านพี่...?”

“ข้าปรารถนาเจ้าเหลือเกิน เหนียงเอ๋อร์ ตอนนี้ เดี๋ยวนี้!”

“มิใช่ว่าข้าไม่ปรารถนา ข้าเองก็ปรารถนาเช่นเดียวกัน หากทว่านี่มันกลางแจ้ง เหนียงเอ๋อร์รู้สึกอายเจ้าค่ะ ว่าแต่ท่านพี่เป็นอะไรไปเจ้าคะ? เหตุใดจึงหายใจรุนแรงเช่นนี้?”

“กำลังของข้าเริ่มอ่อนลง”

“เจ้าคะ?”

ยามนั้นเองเส้นผมสีเงินสลวยก็ค่อยๆ ถูกย้อมด้วยสีดำทมิฬ ฟางเหนียงมองสิ่งที่เกิดขึ้นด้วยความประหลาดใจ

“ผะ ผมของท่านพี่...!”

ใบหน้าคมคายเคลื่อนจากลำคอระหง แล้วครอบครองริมฝีปากของฟางเหนียงอีกครั้ง

คราวนี้มันทั้งอ่อนหวานและอ่อนโยน ราวกับกำลังหลอกล่อให้นางลุ่มหลง

“ท่านพี่ อย่างน้อยก็เข้าห้องก่อนมิได้หรือเจ้าคะ?”

“มิได้ ไม่ทันแล้ว ต่อจากนี้เจ้าต้องปรนนิบัติข้า จนกว่าข้าจะกลับรูปลักษณ์เดิม”

“เจ้าคะ?”

จินหมิงเยว่ไม่ยอมอธิบายเพิ่มเติมให้กับนาง หากแต่ลงมือปลดอาภรณ์ของนาง เผยร่างกายขาวเนียนที่ยังคงมีร่องรอยรักจากเขาที่ได้เอารัดเอาเปรียบนางหลายค่ำคืนตลอดหนึ่งปีที่ผ่านมา

ร่องรอยพวกนี้ไม่เคยจางหายไปจากกายของนางเลย แม้วันที่มันกำลังจางบุรุษก็ทำซ้ำเพื่อให้มันยังคงอยู่

สัมผัสบุรุษช่างรัญจวนใจนางเหลือเกิน จินหมิงเยว่รู้ดีว่าควรสัมผัสที่ส่วนใดจึงจะทำให้นางยอมจำนนได้ ช่างเป็นจิ้งจอกที่เจ้าเลห์เสียจริง!

...เอาเถิด ข้างนอกก็ข้างนอก อย่างไรก็ไม่มีผู้ใดสามารถเข้ามาที่นี่ได้อยู่แล้ว เช่นนั้นข้าจะทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นก็แล้วกัน...

นางครุ่นคิดเช่นนั้นก่อนจะปล่อยให้ตนเองปล่อยตัวปล่อยใจไปกับสัมผัสของบุรุษ แค่เพียงครุ่นคิดครู่เดียว ร่างกายของนางก็เปล่าเปลือยต่อหน้าของบุรุษเสียแล้ว

ยอดอกของนางถูกครอบครองอย่างจาบจ้วง แรงดูดรุนแรงสร้างความเสียวซ่านให้กับนางเหลือเกิน ฟางเหนียงเงยหน้าขึ้นแล้วอ้าปากร้องครางเสียงกระเส่า ทั้งฝ่ามือและปากกอบกุมทรวงอกของนางราวกับเป็นเจ้าเข้าเจ้าของมัน

ร่างบางแอ่นอกรับปากอุ่นร้อนแล้วโอบกอดใบหน้าคมคายให้แนบชิดกับทรวงอกมากขึ้น ปรานารถให้จินหมิงเยว่กลืนกินไปนางไปทั้งตัว ช่างน่าอายยิ่งนักที่นางกระทำเช่นนี้ ทั้งๆ ที่เมื่อครู่นี้นางยังห้ามปรามบุรุษอยู่เลย

กัด!!

“อ๊ะ!” ยอดอกของนางถูกกัดจนเลือดซึม แล้วก็ถูกริมฝีปากอุ่นดูดทั้งเลือดทั้งยอดอกเข้าปาก จินหมิงเยว่ทำเช่นเดียวกันกับทรวงอกอีกข้าง

สตรีตัวน้อยทั้งเสียวทั้งเจ็บ จนนางสับสนว่าควรห้ามปรามหรืออย่างไรดี แต่ก็ถูกกดให้ยอมจำนนต่อสัมผัสหวานๆ ราวกับกำลังเอาอกเอาใจ ขอโทษกับสิ่งที่กระทำไปเมื่อครู่นี้ โดยการใช้เรียวลิ้นตวัดเลียออย่างอ่อนโยน

ไม่เพียงแต่เรียวลิ้นเท่านั้น แต่เรียวขาของนางก็ถูกจับแยกออกแล้วเกี่ยวที่เอวสอบเอาไว้ข้างหนึ่ง จากนั้นนิ้วแกร่งก็แหวกกลีบกายของนาง รุกรานเข้าไปในช่องรักอย่างอุกอาจ

“อ๊ะ ท่านพี่ เบาๆ เจ้าค่ะ อื้อ!” ฟางเหนียงได้เพียงแต่ส่งเสียงร้องห้ามปรามเท่านั้น จินหมิงเยว่จะหยุดหรือไม่ จะผ่อนแรงตามที่นางร้องขอหรือไม่ก็สุดแล้วแต่ตัวบุรุษเอง

มือเรียวสัมผัสที่เส้นผมนุ่มสลวยจากสีเงินสว่าง ดูสง่างามราวกับเทพเซียน บัดนี้กลับถูกย้อมให้กลายเป็นสีดำทมิฬ มันช่าง...

..น่าหลงใหลเหลือเกิน...

ท่าทางที่ดุดันที่กำลังร่วมรักกับนาง พร้อมกับเส้นผมนุ่มสลวยสีทมิฬนี้พาเอาหัวใจดวงน้อยของนางสั่นระรัว ท่าทางป่าเถื่อน รุนแรง มันช่าง... น่าหลงใหลเหลือเกิน

“อ่า ท่านพี่...” เรียวขาอ้าออกเพื่อเปิดโอกาสให้บุรุษรุกรานเข้ามาได้ลึกมากกว่าเดิม

จินหมิงเยว่ครางเสียงทุ้มต่ำ เมื่อนางยั่วยวนเปิดโอกาสให้ถึงเพียงนี้ การร่วมรักกันนอกห้องหับก็ช่างกระตุ้นสัญชาตญาณในตัวของจิ้งจอกหนุ่มเหลือเกิน แต่เดิมที่บรรพบุรุษก็ร่วมรักเพื่อสืบสานวงศ์ตระกูลท่ามกลางพงไพรอยู่แล้ว

บุรุษหยัดกายขึ้นแล้วจ้องมองความอวบอิ่มตรงหน้า ดวงตาคมพินิจมองทั่วทั้งเรือนร่างซึ่งเต็มไปด้วยร่องรอยแห่งความรักของเขา ก่อนจะเผยรอยยิ้มอย่างพึงพอใจ สบประสานดวงตากับเจ้าของเรือนร่างงดงาม ก่อนจะเคลื่อนกายลงไประหว่างขาของนาง ยกเรียวขาขึ้นบาดบ่าโดยที่ไม่ยอมละสายตาไปจากนางเลย ราวกับว่าจงใจยั่วยวนอย่างไรอย่างนั้น

นิ้วแกร่งแหวกกลีบกายของนางออกเผยบุปผางดงามซึ่งมีเกสรน่าลิ้มลองอยู่ด้านใน ก่อนที่ปลายลิ้นรุกรานที่กลีบกายสตรีทั่วทั้งกลีบ ส่งเข้าไปด้านในแล้วตวัดออกมาด้านนอก สตรีตัวน้อยเด้งสะโพกรับกับปากหยัก อ้าขากว้าง แล้วยื่นฝ่ามือออกไปจิกเรือนผมนุ่มสลวย กดใบหน้าให้ซุกที่กายสตรีแนบแน่น

ฟางเหนียงร้องครางเสียงกระเส่า บิดเร้าร่างกายตามอารมณ์ ปลายลิ้นที่ปาดเลียอย่างเชื่องช้าราวกับกำลังเอาอกเอาใจ เปลี่ยนจังหวะเร็วขึ้นเรื่อยๆ

ต้นขาถูกกดแนบกับพื้นโต๊ะเพื่อให้กลีบกายสตรีอ้าออก จินหมิงเยว่ตวัดเลียน้ำหวานเข้าปาก แล้วดูดจุดอ่อนไหว ละเลงกดปลายลิ้นและสอดแทรกเข้าไปสลับกัน

“อะ อ๊า!!”

ท้ายที่สุดสตรีตัวน้อยก็กระตุกสุขสมในกามารมณ์ เสียงหายใจหอบเหนื่อยและร่างกายเบาโหวง ทว่าอิสตรีรู้ดีว่าของจริงยังไม่เริ่ม จินหมิงเยว่ดูดซดน้ำกามของสตรีตัวน้อยอย่างไม่นึกรังเกียจ ก่อนจะส่งลิ้นเข้าไปด้านในอีกครั้ง

สตรีตัวน้อยครางเสียงหวานเมื่อถูกรุกรานอย่างไม่ทันตั้งตัว มันจาบจ้วงและดูหื่นกระกาย อีกทั้งยังส่งนิ้วเข้ามาด้านในพร้อมๆ กับใล้ปลายลิ้นบดขยี้จุดอ่อนไหวในกลีบกายสตรี จนในที่สุดร่างบอบบางก็สุขสมไปอีกครั้ง

จินหมิงเยว่ผละออกอย่างนึกเสียดายกับน้ำหวานหยาดเยิ้ม ทว่าต้องเหลือไว้ให้เป็นน้ำหล่อลื่นเพื่อที่นางจะได้ไม่เจ็บปวดเมื่อร่วมรักกับตน สตรีตัวน้อยหยัดกายขึ้นจากโต๊ะก่อนจะกดร่างสูงนั่งลงบนเก้าอี้

“ไหนว่าจะให้เหนียงเอ๋อร์ปรนนิบัติอย่างไรล่ะเจ้าคะ?”