บทที่ 22 สัญชาตญาณที่ต้องปลดปล่อย

บทที่ 22

สัญชาตญาณที่ต้องปลดปล่อย

ฟางเหนียงขยับกายไปนั่งลงบนตักของบุรุษ จากนั้นก็ใช้สะโพกกดลงบนความแข็งแกร่ง ครอบครองแก่นกายบุรุษเพศเข้าไปในตัวของตนเอง

“อ่า...” ทั้งฟางเหนียงและจินหมิงเยว่ครางด้วยความสุขสม

สตรีตัวน้อยโอบกอดบุรุษแนบอกแล้วเชิดหน้าขึ้น ก่อนจะจะเริ่มขยับสะโพกของตนเองด้วยท่าทางที่ดูเก้ๆ กังๆ ในช่วงแรก ทว่าไม่นานความวาบหวาม รัญจวนใจ ร่างกายก็ได้นำพาให้นางสามารถขับเคลื่อนร่างกาย มอบความเสียวซ่านให้กับบุรุษได้เป็นอย่างดี

นางเอนกายไปข้างหลัง ใช้มือเกาะบ่าของบุรุษเอาไว้ก่อนจะเด้งสะโพกระรัว รับรู้ได้ถึงความแข็งแกร่งของแก่นกายได้อย่างชัดเจน

“อ๊า ท่านพี่ อื้ม!” ทรวงอกของนางถูกดูดดื่มอย่างหื่นกระหาย แม้มันจะเจ็บเล็กน้อยเพราะมีรอยแผลจากการกระทำของบุรุษเมื่อครั้นก่อนหน้า หากแต่ความวาบหวามนั้นมีมากกว่า นางจึงยิ่งแอ่นอกให้ปากหยักดูดดื่มและกลืนกินตามต้องการ

ฟางเหนียงเชิดหน้าขึ้นแล้วร้องครางเสียงหวานอย่างลืมอาย สูญสิ้นสติในการยับยั้งชั่งใจ กลีบกายเนื้อดูดดึงแก่นกายบุรุษราวกับกำลังรีดน้ำออกจากแก่นกาย จินหมิงเยว่คำรามเสียงต่ำในลำคอ ฝ่ามือบีบเคล้นสะโพกกลมกลึง ส่วนอีกข้างโอบเอวบางเพื่อรั้งไม่ให้ตัวนางถอยห่างไปมากกว่านี้

นางเด้งสะโพกตามจังหวะอย่างเชื่องช้า รู้สึกได้ถึงตัวตนของบุรุษที่พองโตอยู่ในร่างของตน กลายเป็นการสอดประสานจนแทบเป็นหนึ่งเดียวกัน ดวงตาคู่หวานจดจ้องมองบุรุษใต้ร่างของตน ใบหน้าคมคายที่มักจะเก็บสีหน้า และฉายความเย็นชาดุจหิมะในเหมันต์ฤดู บัดนี้กลับฉาบไปด้วยสีระเรื่อราวกับเหมยกุ้ยฮวา ก่อนที่สตรีตัวน้อยจะจูบเบาๆ ที่ปลายจมูกของบุรุษ

…เจ้ากำลังทำให้ข้าคลั่ง!!...

บุรุษกัดฟันกรอด บัดนี้สัญชาตญาณดิบเถื่อนของเขาถูกปลุกให้ออกมาโลดแล่นเสียแล้ว อีกทั้งในวันนี้ยังเป็นค่ำคืนที่สัญชาตญาณสัตว์ป่าของเขามิอาจควบคุมได้อีกด้วย มันเกิดขึ้นทุกๆ ปี

เมื่อเรือนผมกลายเป็นสีดำ เมื่อนั้นสัญชาตญาณสัตว์ป่าจะถูกปล่อยออกมา และ... จะมีกำหนัดมากกว่าปกติ

ครั้นอดีตก็เคยไปหอนางโลมเพื่อปลดปล่อยกหนัดมากมาย ทว่าช่วงหลังมาหลังจากได้รู้ว่าฟางเหนียงกลับชาติมาเกิดอีกครั้ง ก็ได้แต่อดทนอดกลั้น และในยามนี้เขาไม่จำเป็นที่จะต้องปลดปล่อยกับสตรีอื่น ไม่จำเป็นต้องอดทนอดกลั้น เพราะมีนางอยู่เคียงข้างกายแล้ว!!

จนกว่าจะได้คืนรูปลักษณ์เดิม จินหมิงเยว่ไม่คิดที่จะปล่อยฟางเหนียงให้เป็นอิสระ!!

“อะ อ๊า!!” สตรีตัวน้อยร้องครางเสียงกระเส่าเมื่อขย่มสะโพกจนตนเองสุขสม

เวลาต่อมาร่างของนางถูกยกขึ้นโดยที่ส่วนร่างยังคงสอดประสานกัน ก่อนที่บุรุษจะถาโถมร่างกายใส่นางอย่างรุนแรง ฟางเหนียงรับรู้ถึงความใหญ่โต คับแน่นภายในกาย

แม้ภายในของนางจะบีบรัดแก่นกายบุรุษมากแค่ไหน มันก็ยังคงพองโตมากขึ้นเรื่อยๆ กายสตรีตอดหนึบจนบุรุษคำรามเสียงต่ำ แล้วกระแทกร่างกาย ถาโถมรุนแรงและดิบเถื่อน!

ท้ายที่สุดสายธารสีขาวก็พวยพุ่งเข้ามาในกายของสตรีจนเอ่อล้น จินหมิงเยว่โน้มหน้าลงไปมอบจูบแผ่วเบาลงบนหน้าผาก ข้างแก้ม และเตรียมที่จะจูบหนักๆ ลงบนกลีบปากอวบอิ่ม ทว่าฝ่ามือเล็กกลับยกขึ้นคั่นเอาไว้เสียก่อน

“เหนียงเอ๋อร์ไม่ไหวแล้วเจ้าค่ะ”

“มิได้ ช่วงนี้เป็นช่วงที่ข้าต้องปลดปล่อย”

“เจ้าคะ? ตะ แต่ท่านพี่ก็ทำบ่อย...” นางเอ่ยพลางก้มหน้าซ่อนความเขินอาย เพราะจินหมิงเยว่ทำกับนางบ่อยจริงๆ

“มันไม่เหมือนกัน รูปลักษณ์ของข้าเปลี่ยนไปเช่นนี้ เพราะสัญชาตญาณสัตว์ในร่างของข้า มันต้องการปลดปล่อย”

“ท่านพี่มากตัณหา!”

“หึหึ จิ้งจอกเช่นข้าเป็นสัญลักษณ์แห่งตัณหาราคะ เจ้าเองก็น่าจะรู้ดีนี่”

“อ๊ะ ชะ ช้าก่อน อื้อ ท่านพี่ ช้าก่อน!!”

ใบหน้าคมคายพยายามซุกไซร้ลำคอระหง อ้าปากดูดดึงเนื้อขาวๆ เข้าปากอย่างบุรุษมากัณหาและเอาแต่ใจ

“อื้อ ท่านพี่ ข้าเหนื่อยแล้ว…”

“ใครใช้ให้เจ้าขย่มข้ารุนแรงเสียขนาดนั้นกันเล่า มันยั่วยวนข้า เจ้าควรรู้เอาไว้นะ”

จินหมิงเยว่เอ่ยอย่างหยอกล้อ ดวงหน้าหวานขึ้นสีแดงระเรื่อเมื่อถูกเอ่ยถึงเรื่องราวที่ตนได้ขย่มบุรุษตามกามารมณ์ที่พลุ่งพล่านเมื่อครู่ ช่างเป็นเรื่องน่าอายยิ่งนักสำหรับนาง

“เช่นนั้นข้าจะไม่ทำแล้ว!”

นางเอ่ยอย่างอับอายแล้วสะบัดหน้าหนี จินหมิงเยว่จับดวงหน้าหวานให้หันกลับมาแล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจัง ทว่าแววตากลับฉายความเจ้าเล่ห์เพทุบาย สมกับเป็นจิ้งจอกเจ้าเล่ห์จริงๆ

“มิได้ เจ้าทำให้ข้าติดใจ”

บุรุษวางร่างบางลงแล้วจับให้นางหันหน้าเข้าหาโต๊ะ คว้าเอวบอบบางแล้วดันให้สะโพกแนบชิด จากนั้นก็กดความแข็งแกร่งเข้าไปในช่องรักจากทางด้านหลัง

“อ่า”

“อื้อ!”

โหมกระหน่ำความกำยำซ้ำแล้วซ้ำเล่า เพื่อปลดปล่อยกำหนัด สร้างความวาบหวามเสียจนฟางเหนียงตัวอ่อนยวบยาบ นางแทบไม่มีแรงพยุงตนเองแล้ว มีเพียงจินหมิงเยว่ที่เรี่ยวแรงล้นเหลือ

แล้วจิ้งจอกเจ้าเล่ห์ตนนั้นก็ร่วมรักกับฟางเหนียงจวบจนกระทั่งท้องฟ้าเปลี่ยนสี แล้วยังอุ้มนางไปสานต่อในห้องนอน ไม่สนเสียงร้องโวยวายเพื่อขอร้องให้บุรุษเมตตานางเลยแม้แต่น้อย

สตรีตัวน้อยหยัดกายขึ้นแล้วสวมใส่อาภรณ์ ก่อนจะหันกลับมาที่เตียงแล้วพินิจมองใบหน้าคมคาย ใบหน้าของบุรุษไม่ต่างจากเดิม ที่แตกต่างเห็นจะเป็นสีผมซึ่งมันก็ให้เสน่ห์แบบร้ายๆ เถื่อนๆ ไปอีกแบบ

มือขาวๆ ยื่นออกไปสัมผัสเส้นผมเงางามขึ้น ในขณะที่ดวงตาก็พินิจดวงหน้าของบุรุษไปเรื่อย กระทั่งมาหยุดอยู่ที่ริมฝีปากหยัก ซึ่งเอาแต่จูบนางอย่างดูดดื่มทุกครั้งที่มีโอกาส

...สีผมยังเป็นสีดำอยู่เลย...

“เหตุใดจึงเป็นเช่นนี้กัน?”

นางไม่เคยได้ยินมาก่อนเลยว่าปีศาจจิ้งจอกเปลี่ยนสีผมเองได้ หรือว่าจะอยู่ในช่วงผลัดขนกัน? แต่ผลัดขนแล้วขนเป็นสีดำหรือ?

ครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะหยัดกายขึ้นแล้วเตรียมที่จะเดินออกไป เพื่อเตรียมอาหารเช้าให้กับจิ้งจอกเจ้าเล่ห์ตนนี้ ทว่าไม่ทันที่นางจะเดินพ้นเตียง ก็ถูกจิ้งจอกตัวร้ายคว้าเอวบอบบางให้ล้มลงมาทาบทับอยู่บนร่างกำยำของบุรุษ

“ว้าย! ท่านพี่ ตื่นตั้งแต่เมื่อใดเจ้าคะ?” ดวงหน้าแนบกับแผงอกกว้าง

สัมผัสถึงกล้ามเนื้อแข็งๆ พาเอาดวงหน้าหวานเห่อร้อน ไม่ว่าเมื่อใดนางก็ไม่ชินเสียที กับร่างกายกำยำอันน่าหลงใหลของสามีนางเนี่ย!

“พร้อมเจ้า”

“ข้าทำให้ตื่นหรือเจ้าคะ?”

นางช้อนหน้าขึ้นมองบุรุษ โดยใช้สองมือวางทาบลงบนแผงอกกว้าง แล้ววางคางลงบนหลังมืออีกที

“ไม่หรอก ข้าตื่นง่ายเช่นนี้แหละ”

ปลายนิ้วสัมผัสที่พวงแก้มใส ลูบไล้เล่นอย่างเอ็นดู

“นอนต่อเถิดเจ้าค่ะ”

ยื่นมือออกไปปิดดวงตาทั้งสองข้างของบุรุษ เป็นการหยอกล้อตามประสาคู่รัก

“เจ้าก็นอนด้วยสิ”

“มิได้เจ้าค่ะ”

“เหตุใดมิได้ เจ้าจะไปที่ใด?”

“ข้าจะไปเตียมอาหารเจ้าค่ะ”

“เรื่องเช่นนั้นให้คนครัวเตรียมไปเถิด หากเจ้าเบื่อระหว่างรอก็มาทำอย่างอื่นกันก่อน”

ไม่เอ่ยเปล่ายังโอบกระชับร่างบอบบางแนบแน่นจนนางแทบหายใจไม่ออก ด้วยเหตุนั้นจึงโดนฝ่ามือขาวๆ ตีที่แผงอกกว้างไปหนี่งที

เพี๊ยะ!

“เอาแต่ฉวยโอกาสกับข้า!”

“เจ้าคิดอะไร ข้าหมายถึงอาบน้ำรอคนเอาอาหารมาให้ต่างหาก”

“กะ ก็ ถ้อยคำของท่านมันชวนคิดนี่เจ้าคะ”

ดวงหน้าหวานขึ้นสีแดงระเรื่อ เมื่อรู้ตัวว่าถูกบุรุษกลั่นแกล้งเข้าให้เสียแล้ว

“ชวนคิดอะไร?”

“ท่านพี่!”

“หึหึ เอาเป็นว่านอนกับข้านี่แหละ”

“ข้าอยากทำอาหารให้ท่านพี่นี่เจ้าคะ” เสียงหวานเอ่ยอย่างออดอ้อน จินหมิงเยว่คือปีศาจจิ้งจอกเก้าหางมีอิทธิฤทธิ์ สิ่งที่นางจะทำให้บุรุษได้นั้นจึงมีน้อยมาก และสิ่งที่นางมั่นใจที่สุดเห็นจะเป็นอาหารนี่แหละ

ฟางเหนียงไม่อยากเป็นเพียงผู้รับแต่เพียงฝ่ายเดียว นางอยากเป็นผู้ให้กับจินหมิงเยว่บ้าง ยิ่งได้รู้ว่าบุรุษกับตนเองนั้นเคยรักกันเมื่อครั้นภพชาติก่อน ความรู้สึกลึกซึ้งก็ยิ่งมากขึ้นเรื่อยๆ

“อ่า”

“มิได้หรือเจ้าคะ เหนียงเอ๋อร์ อยากปรนนิบัติท่านพี่”

“อืม...”

จินหมิงดยว่ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ที่พานางมาก็เพื่อให้นางมีชีวิตอยู่ภายใตการปกครองของเขาอย่างยาวนาน ไม่ว่านางจะกระทำสิ่งใด จินหมิงเยว่ก็ไม่เคยคิดขัดนางเลย ขอเพียงอยู่ภายในตำหนักพันปีแห่งนี้เท่านั้น

หากแต่มิได้ต้องการให้นางทำสิ่งใดให้ตนเองลำบาก ทว่าเมื่อถูกดวงตาคู่งามมองอย่างออดอ้อนแล้ว... บุรุษมิอาจใจแข็งกับนางได้เลย

“ก็ได้ แต่อย่านานนะ ข้ากลัวทนคิดถึงเจ้าไม่ไหว”

“ปากหวาน!”

“กับเจ้าเพียงผู้เดียว”

“ข้าจะไปแล้ว ท่านพี่นอนต่อเถิดเจ้าค่ะ” นางหยัดกายลุกขึ้นจากตัวของบุรุษ “หลังกินอาหารเสร็จ ท่านพี่ต้องอธิบายมานะเจ้าคะ เกี่ยวกับรูปลักษณ์ของท่าน”

“อืม”

จินหมิงเยว่มองตามแผ่นหลังเล็กๆ ของนางเดินออกไป ก่อนจะหันกลับมาให้ความสนใจกับรูปลักษณ์ของตนเอง แม้จะปลดปล่อยกำหนัดออกไปบ้างแล้ว หากแต่มันยังมิได้ครึ่งหนึ่งเลยด้วยซ้ำ บุรุษอยาก... เข้าไปในตัวนางอีกสักครั้ง ไม่สิ ไม่เพียงแค่ครั้งเดียว แต่ต้องการมากกว่านั้น

...อ่า เหนียงเอ๋อร์ ข้าอยากกกอดเจ้าเหลือเกิน...

ฝ่ามือใหญ่คว้าท่อนเอ็นของตนเองขึ้นมาแล้วชักรูดตามอารมณ์ พลางนึกถึงดวงหน้าหวานเมื่อยามร้องครางเสียงกระเส่า โอบกอดตนอย่างคู่รักทั่วไป ร่างผมดำของจินหมิงเยว่นั้นไม่ต่างไปจากสัตว์ป่าในช่วงติดสัตว์เลยสักนิด เขามีกำหนัดมากมาย...