บทที่ 20 งอน

บทที่ 20

งอน

“ลองขย่มข้าสิ”

“ตะ แต่ข้าไม่รู้”

“ทำแบบนี้”

“อ๊ะ!?”

ฝ่ามือหยาบยกสะโพกกลมขึ้นแล้วกดลงให้ครอบครองความแข็งแกร่งของตนเอง ความเสียวซ่านแล่นพล่านไปทั่วทั้งร่างบอบบาง

ฟางเหนียงขยับตามการนำพาของบุรุษ กระทั่งหาจังหวะของตนเองเจอ จินหมิงเยว่ก็เปลี่ยนเป็นบีบเคล้นสะโพกกลมกลึงด้วยความมันเขี้วแทน

ท่วงท่าของนางสร้างความรัญจวนในเหลือเกิน มันเชื่องช้าและละมุนละไม ราวกับจงใจทรมานจินหมิงเยว่ให้ต้องอดทนกับกามารมณ์ เกร็งทั่วทั้งร่างจนเห็นก้อนกล้ามเนื้อชัดเจน อีกทั้งเส้นเลือดยังปูดโปนออกมา

“อ่า เหนียงเอ๋อร์ เจ้าช่าง...” บุรุษมิอาจเอื้อนเอ่ยได้อีก เมื่อนางเริ่มขยับถี่ขึ้นเรื่อยๆ มิได้เข้าสุดออกสุดเหมือนอย่างในครั้งแรก แต่เป็นการกดสะโพกระรัว

“อืม” นางครางเสียงหวานแล้วแหงนหน้าขึ้นตามอารมณ์ จินหมิงเยว่ก้ามหน้าลงดูดดื่มกับยอดอกสีหวานเข้าปากอย่างกระหาย

ความรู้สึกวาบหวามไต่ระดับขึ้นสูง พร้อมกับช่องรักบีบกายคับแน่นมากขึ้น ทำเอาแก่นกายกระตุกเกร็งสู้กับความคับแน่นในโพรงสวาทอย่างไม่มีใครยอมใคร กระทั่งสตรีตัวน้อยสุขสมในกามารมณ์ แต่จินหมิงเยว่นั้นยังไม่เสร็จ

บุรุษจับสะโพกกลมยกขึ้นแล้วจัดการกดมันกระแทกกระทันอย่างรุนแรง ฟางเหนียงร้องเสียงหลงแล้วโอบกอดรอบลำคอแกร่งแนบแน่น ช่วงที่บุรุษสุขสมในครั้งแรกนั้น ฟางเหนียงกลับสุขสมพร้อมบุรุษไปด้วยอีกหนึ่งรอบ

นางหอบหายใจซบบ่าหนาแล้วร้องขอให้เขาหยุด

“ท่านพี่ ได้โปรด เหนียงเอ่อร์ขอพักก่อนนะเจ้าคะ”

“แต่ข้ายังไม่อิ่ม”

ไม่เอ่ยเพียงลมปาก ยังจับร่างบอบบางชิดกับขอบอ่างแล้วสอดแทรกแก่นกายเข้าสู่ช่องรักจากทางด้านหลัง บรรเลงบทรักอีกครั้ง และอีกครั้ง จนน้ำที่เติมเกือบเต็มอ่างกระเด็นออกไปเปียกชุ่มพื้นด้านล่าง

แม้ว่าฟางเหียงจะขอร้องให้จินหมิงเยว่หยุด หากแต่นางกลับแอ่นสะโพกรับกับการกดกระแทก อีกทั้งยังตอดรัดหนึบเสียจนบุรุษครางเสียงกระเส่า

กว่าบทรักภายในห้องอาน้ำของพวกเขาจะจบลง ก็ทำเอาฟางเหนียงขาสั่นระริกเสียแล้ว

หลังจากเอารัดเอาเปรียบแล้วกล่อมให้นางเข้าสู่ห้วงนิทราในช่วงกลางวันแล้ว จินหมิงเยว่ก็กำชับให้ฮวาอินดูแลฟางเหนียง ก่อนที่ตนเองจะออกไปจัดการกับบางสิ่งที่ยังคงค้างคามาตั้งแต่เมื่อคืน ที่รีบกลับมาก่อนเพราะกลัวว่าฟางเหนียงจะรู้เข้าว่าตนเองนั้นออกมาเพื่อจัดการกับสิ่งใด จินหมิงเยว่ไม่ต้องการให้นางรู้ว่าตนเองได้ออกมาเข่นฆ่าผู้ที่ดูหมิ่นนาง

จากการสืบหาต้นเหตุก็พบว่าปีศาจจิ้งจอกที่ถูกจินหมิงเยว่เนรเทศออกจากดินแดน เนื่องจากไม่เห็นด้วยกับการให้ฟางเหนียงเป็นฮูหยินประมุข จินหมิงเยว่รู้ดีว่ามิอาจเปลี่ยนใจผู้อื่นได้ ทว่าขอเพียงไม่คิดทำร้ายนาง บุรุษก็ใจกว้างพอที่จะให้ปีศาจจิ้งจอกอาศัยอยู่ในดินแดนต่อไป หากแต่เบื้องหลังของผู้ที่ปองร้ายนางในวันนั้นก็คือปีศาจจิ้งจอกตนนี้!!

จินหมิงเยว่มิอาจปล่อยไปได้ ตอนแรกบุรุษคิดที่จะสังหาร หากแต่นึกถึงดวงหน้าหวานที่หวาดกลัวยามมือของตนเปื้อนเลือด จึงตัดสินแค่เพียงเนรเทศและจะไม่ยอมให้กลับเข้ามาอีก

ด้วยเหตุนั้นจึงสร้างความแค้นให้กับจิ้งจอกปีศาจตนนั้น มันจึงแปลงกายเป็นฟางเหนียงแล้วล่อลวงมนุษย์เพื่อล่อลวงพลังชีวิต ส่วนเรื่องของการกินตับนั้นก็เพื่อทำให้มันสยดสยอง ให้มนุษย์เกลียดชังดวงหน้าของฟางเหนียง ซึ่งมันก็ได้ผลดีเกินคาดเสียด้วย

มนุษย์นั้นเกลียดชังฟางเลี้ยงถึงขั้นอยากเอาชีวิต!!

บุรุษไล่ตามปีศาจจิ้งจอกตนนั้นหลายวันหลายคืน จนในที่ก็สามารถจับมันไว้ได้!!

โซ่จิ้งจอกพัฒนาการร่างของปีศาจจิ้งจอกตนนั้น อีกทั้งยังมีอิทธิฤทธิ์ดูดกลืนพลังวิญญาณ ยิ่งขยับโซ่จิ้งจอกก็ยิ่งพัฒนาการแน่นหนามากขึ้นและดูดกลืนพลังชีวิตเร็วมากขึ้น

“ปล่อยข้านะ! ปล่อยข้า!!”

“ไม่ว่าจะเป็นมนุษย์หรือปีศาจ ข้าก็ให้ความใว้เนื้อเชื่อใจได้แค่ครั้งละหนึ่ง แต่เจ้าได้พังทลายมันไปหมดแล้ว บัดนี้ไม่มีโอกาสให้เจ้าได้แก้ตัว!” เอ่ยจบจินหมิงเยว่ก็กระชับโซ่ในมือแล้วตวัดร่างของปีศาจจิ้งจอกตรงนั้นกระทบกับต้นไม้ ปล่อยให้โซ่จิ้งจอกพันธนาการมัดติดไว้

“อ๊าก!!”

พลังวิญญาณถูกดูดกลืนอย่างรวดเร็วจนร่างกายซูบซีด จิ้งจอกเจ้าเล่ห์ร้องครวญครางด้วยความเจ็บปวด จุดในที่สุดก็ยอมพ่ายแพ้

“เหตุใดท่านจึงทำเช่นนี้ เป็นเพราะนางมนุษย์นั่นหรือ?”

“ระวังปากของเจ้าเอาไว้ให้ดี บัดนี้นางคือฮูหยินประมุข ดูหมิ่นนางก็ไม่ต่างสิ่งใดจากดูหมิ่นข้า!”

“ท่านเคยเกลียดชังมนุษย์ ไม่อนุญาตให้พวกมันเข้ามาในดินแดนของเรา และเหตุใดนางจึงได้รับการยกเว้นแต่เพียงผู้เดียว?”

“เพราะดินแดนจิ้งจอกแต่แรกก็สร้างขึ้นมาเพื่อนาง”

“แต่มันคือดินแดนจิ้งจอก? เหตุใดจึงสร้างมาเพื่อนาง?”

“ข้าสร้างพื้นที่ปลอดภัย หลบเร้นจากสายตาของมนุษย์หรือแม้แต่ทวยเทพ เพื่อให้นางใช้ชีวิตได้อย่างยืนยาว เพียงแต่ปีศาจจิ้งจอกเฉกเช่นพวกเจ้าเห็นว่าข้ามีอิทธิฤทธิ์มากนัก จึงยอมศิโรราบแล้วมาขออาศัย ข้าเองก็เห็นแก่เผ่าพันธุ์เดียวกันจึงได้ยอมให้อาศัย หากแต่มีเพียงตำหนักพันปีเท่านั้น ที่มิอาจให้ผู้ใดย่างกรายเข้ามาได้ เว้นเสียแต่ผู้ที่ได้รับอนุญาตเท่านั้น ซึ่งเจ้าฝ่าฝืนกฎนั้น!”

เมื่อได้ฟังเรื่องราวทั้งหมดจากปากของประมุขจิ้งจอกผู้ยิ่งใหญ่ ปีศาจจิ้งจอกตอนนี้ก็รับรู้แล้วถึงความผิดใหญ่หลวงของตนเอง แต่กระนั้นเจ้าปีศาจจิ้งจอกผู้โง่เขลาก็ยังคงไม่ยอมรับนาง ด้วยในอดีตตนนั้นถูกมนุษย์ทำร้าย จนเกือบถูกช่วงชิงหัวใจ!

“ท่านก็แค่หลงนางชั่วครู่เท่านั้น! อีกไม่นานมนุษย์ผู้นั้นจะต้องเผยธาตุแท้ทำให้ท่านเจ็บปวด แล้วท่านจะได้รู้ แล้วท่านจะนึกเสียใจที่สังหารข้าในวันนี้!!”

“อย่านำประสบการณ์ที่เจ้าพบเจอมาดูหมิ่นผู้อื่น เหนียงเอ๋อร์ของข้านั้นทั้งงดงามและอ่อนโยน ถึงแม้ว่านางจะทำให้ข้าเจ็บปวด แต่นั่นหมายถึงค่าเต็มใจเจ็บปวดเพื่อนาง”

“ท่านมัน… วิกลจริตไปเสียแล้วสินะ”

“ข้าเสียเวลากับเจ้าไปมากพอแล้ว เช่นนั้นลาก่อน… ตลอดกาล” จินหมิงเยว่หมุนกายแล้วกระโดดขึ้นสู่ท้องนภา ใช้อิทธิฤทธิ์ของตนเองเคลื่อนย้ายในพริบตามายังตำหนักพันปี

ทันทีที่มาถึงก็ได้ยินเสียงของสตรีอันเป็นที่รักเจื้อยแจ้วอยู่ในห้องหนังสือ เมื่อจินหมิงเยว่ปรากฎตัว ฟางเหนียงก็สะบัดหน้าหนี ฮวาอินลอบยิ้มก่อนจะยอบกายคำนับให้คนทั้งคู่แล้วเดินออกไป

“เกิดอะไรขึ้น หืม?” จินหิงเยว่เดินเข้าไปโอบร่างบอบบาง หากแต่นางก็แกะมือของเขาออก แล้วเดินหนีไปอีกทาง “เหนียงเอ๋อร์?”

“โกรธข้าหรือ?”

“มิได้โกรธเจ้าคะ เหนียงเอ๋อร์จะไปกล้าโกระท่านพี่ได้อย่างไรเจ้าคะ ไม่ว่าท่านพี่จะไปที่ใดโดยไม่บอกไม่กล่าว หรือจะหายไปสองสามวัน เหนียงเอ๋อร์ก็ไม่มีสิทธิ์ไปถือโอษโกรธท่านพี่หรอกเจ้าค่ะ!”

ทั้งน้ำเสียงและท่าทางของนางเปิดเผยอย่างชัดเจนถึงความขุ่นเคืองใจ ดวงหน้างามเง้างอนแม้ปากจะเอ่นเช่นนั้นก็ตาม

“เจ้าโกรธจริงๆ ด้วย”

“บอกว่ามิได้โกรธ พูดไม่รู้ความหรือเจ้าคะ!” ดวงตาคู่งามตวัดมองบุรุษอย่างฉุนเฉียว ก่อนจะเดินออกจากห้องหนังสือไป

...นี่คือมิได้โกรธหรือ?...

“รีบไปง้อนางสิเจ้าคะ ท่านประมุขไม่อยู่ ฮูหยินประมุขรอคอยท่านกลับมาทุกวันทุกคืนเลยนะเจ้าคะ”

เมื่อเดินตามออกมา ฮวาอินก็ได้รายงานบางสิ่งให้กับบุรษ หัวใจแกร่งเต้นระรัวด้วยความดีใจ ไม่คิดว่าการหายไปของตนเองนั้นจะทำให้นางเฝ้ารอคอยเช่นนี้

“เช่นนั้นหรือ...”

“เจ้าค่ะ วันหนึ่งฮูหยินประมุขทำขนมเพื่อรอท่านประมุข แต่ก็ต้องทิ้งเพราะท่านไม่กลับมา...”

“อืม ข้าเข้าใจแล้ว วันนี้เจ้ากลับไปเถิด ข้าจะดูแลเหนียงเอ๋อร์เอง”

บุรุษเอ่ยพลางรีบสาวเท้าก้าวเดินตามสตรีตัวน้อยผู้เป็นที่รักของตน ครุ่นคิดว่าควรทำอย่างไรให้นางอารมณ์ดี

“เจ้าค่ะ” ฮวาอินตอบรับแล้วรีบปลีกตัวไปอย่างรวดเร็ว

จินหมิงเยว่เดินตามนางไปอย่างรวดเร็ว สตรีตัวน้อยเดินมายังสวนบุปผาพันปี แล้วแอบเหลือบสายตามองว่าจินหมิงเยว่ตามมาง้อนางหรือไม่

ในตอนแรกไม่เห็นแม้แต่เงาก็นึกน้อยเนื้อต่ำใจระคนโกรธเกรี้ยว ทว่ากลับต้องรีบดึงสายตากลับมาพร้อมกับหัวใจที่เต้นระรัว เมื่อเห็นว่าจินหมิงเยว่กำลังเดินมาที่นาง

“บุปผาพันปี อยู่มาก่อนตำหนักพันปีเสียอีก” บุรุษย่อกายลงแล้วเด็ดบุปผางามสีขาวบริสุทธิ์ขึ้นมาหนึ่งดอก

อันที่จริงแล้วบุรุษจะใช้อาคมของตนเองในการเด็ดบุปผามาให้นางก็ได้ หากแต่จินหมิงเยว่อยากทำด้วยคนเอง บุรุษเดินไปหาสตรีตัวน้อยแสนงอน ก่อนจะคว้าข้อมือคนงามให้หันกลับมามองหน้าตนเอง นางยอมหันมาแต่กลับไม่ยอมสบตาด้วย

ฝ่ามือหนาบรรจงเสียบบุปผาพันปีลงบนเรือนผมของนางอย่างเบามือ นางจะรู้หรือไม่ว่าการมอบบุปผาพันปีให้กับนางนั้นมีความหมายเช่นไร?

ก่อนจะประคองดวงหน้าหวานด้วยมือทั้งสองข้างให้หันกลับมาสบตากับตนเอง

“เหนียงเอ๋อร์ ข้ารักเจ้า” ถ้อยคำสารภาพรักถูกเอื้อนเอ่ยออกมาอย่างกะทันหัน

ดวงตาคู่งามเบิกกว้างด้วยความตกใจ สบประสานดวงตากับเจ้าของถ้อยคำสารภาพรักด้วยหัวใจเต้นระรัว

“รู้หรือไม่ความหมายของบุปผาพันปีคือสิ่งใด?”

ยื่นมือออกไปสัมผัสบุปผาพันปีซึ่งประดับอยู่บนผมของนาง…

“บุปผาพันปีหมายถึง… เจ้าของทุกสรรพสิ่ง ความลุ่มหลงอันยาวนาน และ… รักตราบชั่วนิรันดร์” ถ้อยคำสุดท้ายถูกเอ่ยออกมา พร้อมทั้งจ้องมองดวงตากลมเพื่อสื่อความหมายลึกซึ้ง “ที่ข้ามอบบุปผาพันปีให้กับเจ้า นั่นเพราะเจ้าคือเจ้าของดวงใจของข้า เจ้าของบุปผาพันปี เจ้าของดินแดนแห่งนี้”

“ทะ ท่านก็พูดไปเรื่อย ดินแดนแห่งนี้จะเป็นของข้าได้อย่างไร ที่นี่คือดินแดนจิ้งจอกนะเจ้าคะ”

“เดิมทีแล้วที่นี่ถูกสร้างขึ้นมาก็เพื่อเจ้า”

“เจ้าคะ?”

“เจ้าเชื่อเรื่องชาติภพหรือไม่?”

ดวงหน้าหวานมิได้ตกใจหรือเผยท่าทีใด แต่กลับพยักหน้าอย่างเชื่องช้าแทนคำตอบ

“จริงหรือ?”

“เจ้าค่ะ... ท่านพี่กับข้า เคยพบเจอกันมาก่อนใช่หรือไม่เจ้าคะ”

การที่ฟางเหนียงเป็นคนเข้าใจง่ายก็ทำให้เขาไม่ต้องขยายความสิ่งใดมาก สำหรับนางแล้วการมีตัวตนของจิ้งจอกเก้าหางก็เหนือความคาดหมายมากแล้ว การที่เคยเจอกันในภพชาติก่อนๆ มาบ้าง ล้วนแล้วแต่มิใช่เรื่องที่ยากจะเชื่อได้ อีกทั้ง… นางยังเคยเห็นมาแล้ว

“ใช่... เมื่อหลายร้อยปี หลายชาติภพ...”

สายลมพัดผ่านพาเอากลิ่นมวลบุปผาอันหอมหวาน อีกทั้งความเย็นของสายลมคลายความร้อนจากผิวกายได้เล็กน้อย

เส้นผมนุ่มสลวยพริ้มเข้าตาของนางทำให้เกิดการระคายเคือง ฟางเหนียงยกมือขึ้นเกลี่ยมันออก แต่ก็ไม่ทันมือใหญ่ของบุรุษที่จับเส้นผมทัดใบหูให้กับนาง

“ข้ารักเจ้ามาทุกภพทุกชาติที่เจ้าเวียนว่ายตายเกิด... เมื่อมีผู้ใดให้ร้ายเจ้า ข้าจึงมิอาจอยู่เฉยได้”

“มีคนให้ร้ายข้าหรือเจ้าคะ?”

“ยังหรอก ข้าแค่พูดเผื่อเอาไว้”

“สรุปแล้วที่ผ่านมาไปที่ไหน ทำสิ่งใดมาเจ้าคะ?”

...อ่า คิดว่าลืมไปแล้วเสียอีก...

“ข้าเป็นประมุข จึงมีเรื่องของเผ่าพันธุ์ให้จัดการน่ะ เจ้าอย่าห่วงไปเลย หายโกรธข้าได้แล้วนะ”

“ฮึ ครั้งนี้เหนียงเอ๋อร์จะยอมให้ อย่าให้มีครั้งหน้านะเจ้าคะ”

“ขอรับ ฮูหยินประมุข!”