บทที่ 18 มิอาจยอมให้นางเสียหาย

บทที่ 18

มิอาจยอมให้นางเสียหาย

ลิ้นสากหลีกหนีเรียวลิ้นของนาง ลิ้นของนางก็ยังตามติดไม่ออก กลายเป็นจูบที่แสนดูดดื่มจนเกิดเสียงน่าอาย เมื่อยามที่ฟางเหนียงยอมแพ้คิดจะถอนริมฝีปากออก จินหมิงเยว่ก็เป็นฝ่ายคว้าท้ายทอยของนางแล้วกดให้แนบแน่นยิ่งกว่าเดิม จากนั้นก็เป็นฝ่ายรุกรานโพรงปากอุ่น ตักตวงความหอมหวานอย่างเร่าร้อน ทั้งๆ ที่เมื่อครู่เอาแต่หลีกหนีปฏิเสธนางแท้ๆ

...จิ้งจอกเจ้าเล่ห์!!...

อดมิได้ที่จะต่อว่าบุรุษในใจที่คิดหลอกนาง แต่ก็ยอมให้บุรุษรุกรานแต่โดยดี เพราะจูบหวานๆ ที่ถูกส่งมอบมามันพาให้ร่างของนางอ่อนระทวย เคลิบเคลิ้มไปกับรสจูบซึ่งราวกับเอาอกเอาใจนาง นางจะยอมให้อภัยจินหมิงเยว่ก็แล้วกัน

เนิ่นนานกว่าทั้งสองจะถอนริมฝีปากออกจากัน ดวงตาสบประสานกันของหวานซึ้ง คล้ายกับกำลังแลกเปลี่ยนความรู้สึกที่มีให้กันและกัน

“เอาลูกแก้วคืนไปหรือยังเจ้าคะ?”

“ยัง”

“อ้าว?”

“ข้าฝากไว้กับเจ้า หากข้าบาดเจ็บเจ้าจะได้จูบรักษาให้ข้า”

“มันสำคัญถึงเพียงนั้นเหตุใดท่านพี่จึง...”

“เหนียงเอ๋อร์ มีสิ่งที่สำคัญเสียยิ่งกว่าลูกแก้วจิ้งจอกอีกนะ สำหรับข้าน่ะ”

“...?” ดวงตาคู่งามฉายแววความประหลาดใจชัดเจน ทว่านัยน์ตาดำทมิฬก็ส่งมอบคำตอบนั้นให้กับนาง

สิ่งที่สำคัญที่สุด กระทั่งยอมให้ลูกแก้วจิ้งจอก ซึ่งไม่ต่างสิ่งใดจากพลังชีวิตของจิ้งจอก...

ก็คือตัวนางเอง!!

“ท่านช่างโง่เขลา... ข้าเป็นเพียงมนุษย์ไร้ค่า”

“ไม่ว่าเจ้าจะเป็นสิ่งใด เจ้าก็มีค่า... สิ่งใดจะมีค่ามากน้อยเพียงใด อยู่ที่สายตาที่มอง ซึ่งสำหรับข้าแล้วเจ้ามีค่ามากมายเหลือคณานับ จงให้ความสำคัญกับตนเองมากกว่านี้ เหนียงเอ๋อร์”

ฟางเหนียงไม่กล้าเงยหน้า ไม่กล้าสบตา ไม่กล้าเอื้อนเอ่ยสิ่งใด เมื่อได้ฟังถ้อยคำหวานจากจิ้งจอกเก้าหางมากอิทธิฤทธิ์ผู้นี้...

จากนั้นฮวาอินก็นำสำรับมาให้ทั้งสอง พวกเขากินอาหารร่วมกันเงียบๆ ต่างคนต่างครุ่นคิดในเรื่องที่แตกต่างออกไป คล้ายกับไม่สนใจกันและกัน ทว่าฟางเหนียงกลับคีบปลาใส่ถ้วยข้าวของบุรุษ ปลาที่นางเข้าใจผิดคิดว่าเป็นสิ่งที่บุรุษชื่นชอบ จินหมิงเยว่เองก็ไม่คิดบอกนาง จากที่ไม่ชอบก็ดูเหมือนจะมิได้เกลียดมากถึงเพียงนั้น

ส่วนจินหมิงเยว่ก็ตักเนื้อหมู เนื้อไก่ และเนื้อวัวส่วนที่อร่อยที่สุดให้กับนางมากกว่าผักเสียอีก เพราะอยากขุนให้นางอวบอ้วนมากกว่านี้เสียหน่อย

ในค่ำคืนนั้นเอง ฟางเหนียงนอนไม่หลับ เนื่องจากในตอนกลางวันนางหลับมามาก เมื่อตกกลางคืนดวงตาจึงโตไม่ต่างไปจากสัตว์ที่หากินในตอนกลางคืนเลย นางนั่งเหม่อมมองดูท้องฟ้ายามราตรี ความมืดมิดและสายลมพัดมาอย่างแผ่วเบา ความเงียบสงบที่หาได้ยากในเมืองหลวง

“ดูดาวหรือ?” อ้อมแขนแกร่งโอบกระชับเอวบอบบาง พร้อมกับเสียงนุ่มทุ้ทดังขึ้นที่ข้างหู เนื่องจากบุรุษวางคางเกยอยู่บนหัวไหล่ของนาง

“เจ้าค่ะ งดงามว่าไหมเจ้าคะ?”

“มาเถิด ข้าจะพาไปดูที่ที่วิวงดงามกว่านี้” บุรุษว่าพลางช้อนสตรีร่างบางขึ้นสู่อ้อมกอด ก่อนจะกระโดดใช้เคล็ดวิชาตัวเบาทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้า

“กรี๊ด!!”

...ข้ายังมิได้ตอบตกลงเลยนะเจ้าค้า!!...

นางกรีดร้องเสียงดัง หากแต่เป็นการกรีดร้องภายในใจเท่านั้น เพราะหลังจากที่นางกรีดร้องสุดเสียงด้วยความตกใจเมื่อครู่นี้ ก็คล้ายกับว่าเสียงของนางหายนไปเสียแล้ว นางซบดวงหน้าลงบนแผงอกกว้าง สองแขนโอบรอบลำคอแกร่งแนบแน่น สายลมที่ปะทะดวงหน้าหวานพาเอาหัวใจดวงน้อยรู้สึกหวิวๆ อย่างไรชอบกล

“ลิมตาสิ”

ฟางเหนียงทำตามอย่างว่าง่าย หากแต่สองแขนยังคงโอบรอบลำคอแกร่งเอาไว้แน่น

ทว่าเมื่อดวงตาได้มองเห็นสิ่งงดงามที่อยู่ตรงหน้า นางก็ปล่อยมือจากลำคอแกร่งแล้วตั้งหน้าตั้งตาชื่นชมความงดงาม

“ว้าว งดงามเหลือเกินเจ้าค่ะ”

“อืม... งดงาม”

ดวงตาของบุรุษซึ่งเอ่ยถ้อยคำหวานนั้นมิได้มองดวงดาราบนท้องนภาเลยแม้แต่น้อย แต่กลับกดดวงตาลงมองดวงหน้าหวาน และดวงตาคู่งามพลางเอ่ยถ้อยคำหวานซึ้งนั้นออกไป สิ่งที่บุรุษว่างดงาม คือนางหาใช่สิ่งอื่นใดไม่

แม้ว่ามันจะดูเก่าไปสักนิดสำหรับถ้อยคำหวานจีบสตรี หากแต่จินหมิงเยว่มิได้เปิดเผยออกไปเสียหน่อย อีกอย่างบุรุษมีอายุอยู่มาหลายร้อยปีแล้ว กลวิธีจีบสาวจะเก่าไปหน่อยจะเป็นไรไป

จินหมิงเยว่ถอดชุดคลุมของตนเองออก แล้ววางลงบนพื้นเพื่อทำเป็นที่นั่งให้กับนาง

“มานั่งนี่สิ”

ฟางเหนียงกระโดดโลดเต้นมานั่งตรงที่ที่บุรุษจัดเตรียมเอาไว้ให้ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าไม่วางตา

“วิวในห้องกับวิวบนหลังคาตำหนักนี่แตกต่างกันเหลือเกินนะเจ้าคะ”

“หากเจ้าชอบ ข้าจะพาเจ้าขึ้นมาบ่อยๆ ดีหรือไม่?”

“เจ้าค่ะ” สตรีตัวน้อยหันมายิ้มหวานจนตาหยีให้กับบุรุษ ก่อนจะยื่นดวงหน้าเข้าไปใกล้แล้วมอบรางวัลซึ่งมิอาจหาได้ที่ใดในโลก...

จุ๊บ!

ริมฝีปากอวบอิ่มจรดลงบนแก้มสากอย่างกะทันหัน ก่อนจะถอนออกอย่างรวดเร็ว สองข้างแก้มขึ้นสีแดงระเรื่อด้วยความเขินอาย นางครุ่นคิดมาทั้งวันแล้วว่าการเปิดใจให้กับจินหมิงเยว่ก็มิใช่เรื่องแย่

จะมีผู้ใดมอบความจริงใจให้นางได้มากถึงเพียงนี้อีก?

ฟางเหนียงนั่งมองดวงดาวบนท้องฟ้า มันแข่งกันเปล่งสว่างเพื่อที่จะเป็นดวงดาราที่งดงามที่สุด ไม่ต่างไปจากมนุษย์เลย ไม่สิ ไม่ต่างไปจากสิ่งมีชีวิตเลยสักนิด ไม่ว่าเผ่าพันธุ์ใดก็มีการแก่งแย่งชิงอำนาจกัน แม้กระทั่งขายบุตรสาวเพื่ออยู่รอด...

ทั้งสองอยู่ดูดวงดาวอีกหลายชั่วยาม พูดคุยกันบ้าง ต่างคนต่างครุ่นคิดบ้าง กระทั่งดึกดื่นเงียบสงัดเสียยิ่งกว่าเดิม ฟางเหนียงก็เริ่มง่วงนอนเสียแล้ว นางพยายามฝืนตนเองเพราะยังอยากคิดอะไรอีกสักหน่อย เรื่องเกี่ยวกับสิ่งที่ ‘หลี่ตงหยาง’ เอ่ยบอกกับนางในความฝันเมื่อช่วงกลางวัน

พรึ่บ!

มิอาจทัดทานความง่วงได้จนร่างบอบบางเอนไปด้านหน้า จินหมิงเยว่ยื่นมือออกไปรับ ก่อนจะโอบอุ้มร่างบอบบางขึ้นสู่อ้อมกอด แล้วพากลับไปยังห้องนอนเพื่อส่งนาง จากนั้นก็ออกไปจัดการบางสิ่งบางอย่าง

จินหมิงเยว่เดินทางมายังหมู่บ้านแห่งหนึ่ง ภายในโรงเหล้ามีบุรุษฉกรรจ์กำลังดื่มเหล้ากันราวกับน้ำเปล่า พร้อมทั้งเอ่ยเล่าเรื่องราวที่พบเจอแลกเปลี่ยนกันและกัน หนึ่งในนั้นมีบุรุษผู้หนึ่งซึ่งข้อมือหักจากการโดนจิ้งจอกเก้าหางหักข้อมือ โทษฐานแตะต้องสตรีของเขา

ใช่แล้วมนุษย์ผู้นั้นคือสารถีที่รอดความตายมาได้แบบฉิวเฉียด หากทว่าบุรุษผู้นั้นมิอาจรับรู้ได้เลยว่า ความตายที่ถูกเลื่อนออกไปเมื่อวันก่อนนั้น กำลังจะตามมาทวงคืนในไม่ช้า!

จินหมิงเยว่มิอาจสังหารผู้ใดต่อหน้านางได้ แต่ลับหลังขอจัดการให้สิ้นซาก

ผู้ใดที่แตะต้องร่างกายของนาง กระทำให้บาดเจ็บ มันผู้นั้นจะต้องไม่ตายดี!!

จิ้งจอกเก้าหางและโฉมสะคราญในเรื่องเล่าของสารถีผู้นี้ คือตนเองกำลังช่วยโฉมสะคราญจากปีศาจจิ้งจอกเก้าหาง และสามารถจัดการมันได้โดยแลกกับข้อมือหนึ่งข้างของตน ถูกสหายในวงเหล้ายกให้เป็นวีรบุรุษที่จัดการกับจิ้งจอกในตำนานได้

ส่วนเรื่องราวของฟางเหนียง บุรุษกลับได้รับรู้ว่ามีสตรีที่หน้าตาละม้ายคล้ายคลึงกับฟางเหนียง ล่อลวงบุรุษ แล้วถูกสังหาร เมื่อตรวจสอบดูแล้วภายในไม่มีตับ ราวกับเลือกกินแค่เพียงตับเท่านั้น

เรื่องนี้ช่างน่าประหลาดเสียจริงราวกับมิใช่ฝีมือมนุษย์!

จินหมิงเยว่แอบฟังและครุ่นคิดอยู่หลายชั่วยาม กระทั่งได้ยินสารถีผู้นั้นว่าร้ายให้กับฟางเหนียง!!

“นางงดงามก็จริง หากแต่ง่ายไปหน่อย ถึงได้เกือบถูกจิ้งจอกล่อลวง”

“เจ้าช่วยนางมา แล้วได้เสียกับนางหรือ?”

“ใช่ นางยินยอมมอบร่างกายให้ข้าเพื่อตอบแทน แม้นางจะงดงามแต่ฐานะยากจน ข้าจึงรับไว้เพื่อไม่ให้เป็นการเสียน้ำใจนาง”

“ดูเหมือนเจ้าไม่อยากจะมีชีวิตอยู่แล้วสินะ จึงมาพล่ามเรื่องไร้สาระเช่นนี้” เสียงทุ้มดังขึ้นเหนือหัวของบุรุษฉกรรจ์ พร้อมกับแรงกดดันมหาศาลที่ถูกแผ่ออกไปรอบด้าน

“เจ้าเป็นใคร!?” สหายของสารถีผู้นั้นเอ่ยถามอย่างคิดที่จะเอาเรื่อง ในขณะที่บุรุษผู้ที่เล่าเรื่องอย่างสนุกสนานเมื่อครู่นี้กลับนั่งตัวสั่นระริก

“ลองถามเพื่อนของเจ้าดูสิ ว่าข้านั้นคือผู้ใด?”

“เฮ้ย เจ้ารู้จักมันหรือ?”

กึก กึก กึก

สารถีผู้นั้นสั่นจนฟันกระทบกัน ช่างดูน่าเวทนาเสียจริง

“อ๊าก!!” แล้วบุรุษผู้นั้นก็วิ่งออกไป

จินหมิงเยว่ยกยิ้มเยาะเย้ยในความขี้ขลาดตาขาว ก่อนจะใช้อาคมลบความทรงจำเมื่อครู่ออกไป ซึ่งเป็นอาคมต้องห้ามและใช้พลังเยอะ อีกทั้งยังส่งผลเสียให้กับร่างกาย หากแต่จินหมิงเยว่ใช้มันอย่างไม่ออมมือเลยสักนิด เพื่อมิให้ผู้ใดเอาเรื่องของฟางเหนียงออกไปเอ่ยให้ร้ายผิดๆ

บุรุษพุ่งทะยานราวกับเป็นส่วนหนึ่งของสายลม ไล่ต้อนสารถีผู้นั้นกระทั่งจนมุม

“อ๊าก! ขออภัย ขออภัย ยกโทษให้ข้าด้วย!!”

“ขออภัยหรือ?” สองเท้าย่างกรายเข้าหาบุรุษซึ่งจนตรอกอย่างเชื่องช้า เสียงฝีเท้าดังตอก ตอก ในความเงียบสงัดนี้ ยิ่งให้ความรู้สึกน่าหวาดหวั่น “เจ้าขออภัยเรื่องใด?”

“ทะ ที่ข้าทำร้ายท่าน...”

“หึ เรื่องนั้นข้าไม่ถือโทษโกรธเจ้าหรอก”

“จริงหรือ ขอบพระคุณ ขอบพระคุณท่านจิ้งจอกผู้มีเมตตา”

“ทว่าสิ่งที่เจ้าเอาไปพูดพล่อยๆ ด้วยปากของเจ้า เกี่ยวกับสตรีที่ข้าหวงแหนนั้นมิอาจยอมได้!”

“เฮือก ข้าจะไปยอมรับผิด ข้าจะบอกว่าข้าโกหก!”

บุรุษผู้น่าเวทนาก้มหัวลงแทบเท้าของจินหมิงเยว่ โขลกศีรษะราวกับโขลกกระเทียมเพื่อร้องขอความเมตตา จนหน้าผากแตกทว่าความเจ็บปวดใดๆ ล้วนไม่สำคัญเทียบเท่าชีวิต

“วันนั้นเหตุใดเจ้าต้องทำร้ายนาง?”

“นะ นางเคยล่อลวงน้องชายของข้า จากนั้นก็สังหาร!”

“...?”

“ข้าพูดจริงๆ นะ ไม่อย่างนั้นข้าจะไล่ตามเพื่อสังหารนางทำไม?”

“...เล่ามา”

สารถีผู้นั้นกลืนน้ำลายอึกใหญ่ลงคอด้วยความหวาดหวั่น แต่ก็เล่าเรื่องราวทั้งหมดให้กับจินหมิงเยว่

สตรีผู้มีรูปลักษณ์เหมือนฟางเหนียงล่อลวงบุรุษในหมู่บ้านหลายคน แต่งงานแล้วไม่นานก็ตาย ในตอนแรกก็คิดว่าบังเอิญ หากทว่าเมื่อตรวจสอบสภาพศพภายในก็พบว่าตับหายไป ในกรณีของน้องชายสารถีผู้นี้ก็ตายในคืนวสันต์ ยังมิทันได้เชยชมสิ่งใดเลยด้วยซ้ำ

ได้ยินเช่นนั้นจินหมิงเยว่ก็ครุ่นคิดหนักกว่าเดิม ไม่มีทางที่จะเป็นฟางเหนียง หากมีรูปลักษณ์คล้ายกับนางแล้ว เป็นไปได้ว่าจะเป็นจิ้งจอกปีศาจที่มีอิทธิฤทธิ์แปลงกาย และต้องเป็นคนที่เคยเห็นนางมาก่อน!

“ข้าเล่าไปหมดแล้ว เช่นนั้นท่านช่วยปล่อยข้า อ่อก!!”

บุรุษจัดการหักคอสารถีเจ้าเล่ห์เสียยิ่งกว่าจิ้งจอกตายคาที่ ก่อนจะเดินทางกลับตำหนัก ท้องฟ้าเริ่มเปลี่ยนสีแล้ว เรื่องที่เหลือค่อยมาจัดการทีหลังก็ยังไม่สาย อย่างไรเสียก็ไม่น่ามีผู้ใดเอาเรื่องของฟางเหนียงออกไปพูดเสียๆ หายๆ ได้แล้ว