บทที่ 17 ลูกแก้วจิ้งจอก

บทที่ 17

ลูกแก้วจิ้งจอก

ไม่รู้กี่โมงกี่ยามแล้ว แต่เจ้าของดวงตากลมก็ค่อยๆ เปิดออกอย่างเชื่องช้า เมื่อแสงแดดด้านนอกส่องเข้ามาจนนางรู้สึกแสบตา พลันบางสิ่งก็บดบังแสงนั้นให้นาง เมื่อฟางเหนียงลืมตาขึ้นด้วยความสงสัย ก็เห็นว่าหางนุ่มนิ่มของจิ้งจอกเจ้าเล่ห์นั่นเองที่โผล่ออกมาเพื่อบังแสงแดดให้กับนาง

มือเล็กๆ ยื่นออกไปสัมผัสความนุ่มนิ่มของมันเล่นอย่างเอาแต่ใจ หางสีขาวขยับเข้ามาหานางแล้วลูบไล้ตามร่างกายจนนางรู้สึกจั๊กจี้

“คิกคิก อย่าแกล้งข้าสิเจ้าคะ”

“หึหึ” จินหมิงเยว่หัวเราะก่อนจะตวัดร่างของตนเองไปอีกฝั่งของเตียง เพื่อใช้ร่างกายของตนเองบดบังแสงแดดให้นาง “ตื่นแล้วหรือ? หิวหรือไม่?”

ไม่เอ่ยอย่างเดียว กลับโน้มใบหน้าลงไปประทับริมฝีปาก ฝากฝังรอยจูบลงบนหน้าผากเนียนของนางอย่างรักใคร่

“กี่ยามแล้วเจ้าคะ?”

“ยามเชิน[1]แล้ว”

“เจ้าคะ!?” ดวงตาคู่งามเบิกกว้าง ก่อนจะค่อยๆ หยัดกายลุกขึ้น หากแต่ความปวดระบมไปทั่วทั้งร่างก็เล่นงานนาง “อึก!”

เพราะเมื่อคืนนี้จินหมิงเยว่เอารัดเอาเปรียบนางอย่างหนักหน่วง แม้ว่านางจะสลบคาเตียงไปแล้ว แต่บุรุษก็เอาจนตนเองสุขสม ถึงจะยอมปล่อยให้นางได้พักผ่อน เมื่อครุ่นคิดดูดีๆ แล้ว ฟางเหนียงก็โทษว่าเป็นความผิดของบุรุษ

“ท่านทำร้ายข้า!”

“มีเพียงเรื่องนี้เรื่องเดียว ที่ข้าจะยอมรับว่าทำร้ายเจ้า ในเมื่อเจ้าน่ากินถึงเพียงนี้”

เมื่อคืนนี้นางลังเลคำว่า ‘น่ากิน’ ของจินหมิงเยว่นั้นหมายถึงอาหารอันโอชะ หรือหมายถึงว่านางน่าหลงใหลจนอยากจะกินไปทั้งตัวกันแน่

หากแต่ผ่านค่ำคืนร่วมกันอย่างเต็มใจมาแล้ว นางก็ได้รับรู้ว่าเป็นอย่างหลัง!!

“ข้าหิวแล้ว แต่ท่านทำร้ายข้า จะให้ข้าไปกินข้าวได่อย่างไรเจ้าคะ?”

“ข้าจะให้ฮวาอินเอาอาหารเข้ามาให้ ระหว่างนั้นข้าจะพาเจ้าไปอาบน้ำ”

“ให้ฮวาอินช่วยข้าดีกว่าเจ้าค่ะ”

“เจ้ากล้าหรือ?”

“เจ้าคะ?” สายตาของบุรุษจ้องมองเรือนร่างบอบบางซึ่งเต็มไปด้วยร่องรอยแห่งความรักบนร่างกาย จนแทบจะไม่เหลือพื้นที่ว่างเสียแล้ว มันมากมายเสียยิ่งกว่าในคืนวันวสันต์เสียอีก

...เพราะท่านนั่นแหละ!!...

ฟางเหนียงส่งสายตาคาดโทษบุรุษ จินหมิงเยว่หัวเราะอย่างอารมณ์ดี เนื่องจากรู้ดีว่านางคงจะอับอายหากผู้ใดมาเห็นร่องรอยพวกนี้

บุรุษจึงโอบอุ้มสตรีตัวน้อยขึ้นสู่อ้อมแขน ส่งเสียงให้ฮวาอินเตรียมสำรับสำหรับสองคนมาที่ห้อง จากนั้นก็พาเดินตรงไปที่ห้องอาบน้ำ น้ำอุ่นๆ ถูกเตรียมรอเอาไว้อยู่แล้ว ใช้อาคมของจิ้งจอกทำให้น้ำอุ่นอยู่ตลอดเวลา เพื่อที่ฟางเหนียงตื่นขึ้นมาจะได้อาบน้ำได้ทันที

“ร้อนเกินไปหรือไม่?” จินหมิงเยว่เอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง เมื่อวางร่างบอบบางลงอ่างอาบน้ำไม่นาน ร่างกายของนางก็ขึ้นสีชมพูระเรื่อเสียแล้ว

“กำลังดีเจ้าค่ะ”

“เช่นนั้นก็ดี” เอ่ยจบก็หันกลับไปทำบางสิ่งอยู่ด้านหลังของนาง ตอนแรกฟางเหนียงคิดว่าบุรุษจะเดินออกไป ปล่อยให้นางแช่น้ำเพียงคนเดียว แต่มิใช่เลย จินหมิงเยว่เดินกลับมาพร้อมกับชะโลมน้ำบนเส้นผมของนาง

“อ๊ะ!?”

“ร้อนหรือ?”

“มิใช่เจ้าค่ะ ทว่าท่านพี่กำลังทำสิ่งใดเจ้าคะ?” กันกลับไปมองก็เห็นว่าบุรุษเตรียมที่จะช่วยนางอาบน้ำอย่างจริงจัง

“ช่วยเจ้าอาบน้ำอย่างไรเล่า”

“เดี๋ยวข้าทำเองเจ้าค่ะ”

“มิได้! ข้าจะช่วยเจ้าเอง”

“เช่นนั้นให้ฮวาอิน…!!”

ฝ่ามือหนาจับดวงหน้าหวานให้แหงนหน้าขึ้น ก่อนจะอ้าปากดูดกลืนถ้อยคำของนาง แล้วกลืนลงคอไป ไม่มีการรุกรานไปมากกว่านั้น แต่เป็นการดูดปากที่ดูดจริงๆ

“ทะ ท่านพี่!!”

“หากเจ้าปฏิเสธอีก ข้าจะกินเจ้าตรงนี้แหละ”

“กะ กินข้า!?”

“ใช่ เฉกเช่นเมื่อคืนนี้”

คนงามช้อนดวงตาขึ้นมองบุรุษอย่างแง่งอน ก่อนจะสะบัดหน้ากลับมาแล้วปล่อยให้บุรุษปรนนิบัติตนเองตามที่เจ้าตัวต้องการ

ครู่หนึ่งผ่านไปฟางเหนียงก็รู้สึกสบายจนเคลิบหลับ เจ้าของฝ่ามือใหญ่ที่นวดศีรษะให้กับนางอยู่เผยรอยยิ้มบางเบา ก่อนจะโน้มหน้าลงไปจูบเบาๆ ที่หน้าผากเนียน ประคองศีรษะของนางแล้วจัดการชำระล้างสบู่ออกจนหมด แล้วโอบร่างบอบบางขึ้นจากน้ำ สวมใส่อาภรณ์ผืนบางให้เรียบร้อย ก่อนจะวางนางลงบนเตียง ส่วนตนเองนั้นก็ลุกขึ้นไปอาบน้ำ

เมื่อกลับมาเห็นว่าฟางเหนียงยังไม่ตื่นก็เป็นกังวลว่านางอาจจะเป็นไข้ ทว่าเมื่อตรวจดูแล้วเห็นว่าร่างกายนางปกติก็โล่งใจ ยามนั้นเองดวงตาคู่งามที่ปิดสนิทก็สะดุ้งตื่นขึ้น พร้อมกับหายใจหอบราวกับฝันร้าย

“ชู่ว! ใจเย็นๆ” จินหมิงเยว่เอ่ย แล้วโอบกอดสตรีตัวน้อยแนบอก หัวใจของนางเต้นระรัวราวกับวิ่งหนีอะไรบางอย่าง ทั้งๆ ที่นางนอนนิ่งๆ เท่านั้น “ฝันร้ายหรือ?”

“…เจ้าค่ะ”

“ไม่เป็นไร เป็นเพียงแค่ความฝัน เจ้าอยู่กับข้าจะปลอดภัย ข้าจะเป็นปราการด่านสุดท้ายก่อนภัยจะมาถึงตัวของเจ้า อย่าได้กังวลไปเลย”

ถ้อยคำนี้ไม่ต่างจากการเอ่ยว่าบุรุษยอมปกป้องนางด้วยชีวิต จินหมิงเยว่ยิ่งใหญ่ที่สุดในปีศาจจิ้งจอก เป็นผู้นำของเผ่าพันธุ์ บุคคลยิ่งใหญ่ถึงเพียงนี้พร้อมสละชีพเพื่อนาง จะมีสิ่งใดเผยให้เห็นว่านางสำคัญและล้ำค่าสำหรับบุรุษได้ดีเท่านี้อีกหรือ?

ฟางเหนียงสงบลงแล้ว และนางก็เพิ่งรู้ตัวก็ยามนี้ว่าร่างกายท่อนบนของบุรุษเปล่าเปลือย เนื่องจากเพิ่งอาบน้ำเสร็จ ดวงหน้าหวานซบลงที่บ่าหนา กล้ามเนื้อเป็นมัดๆ ทำเอาหัวใจของสตรีตัวน้อยเต้นระรัว

“เป็นอะไรไป หืม” อ้อมกอดของบุรุษกระชับแนบแน่นมากขึ้น ราวกับจะฝังร่างของนางในอ้อมอกของตนเอง ยิ่งทำให้ทั้งสองงแนบชิดกันจนฟางเหนียงสัมผัสได้ชัดเจนถึงกล้ามเนื้อเป็นลอน พาให้หัวใจเต้นแรงยิ่งกว่าเดิม

“เจ้าคะ?”

“ข้ารู้สึกได้ว่าหัวใจของเจ้าเต้นแรงมาก เจ้ายังกลัวฝันร้ายนั่นอยู่อีกหรือ?”

ตู้ม!

คล้ายกับได้ยินเสียงดวงหน้าหวานระเบิดด้วยความร้อนระอุที่มีมากเกินความจำเป็น นางดันบุรุษออกจากตัว ซึ่งมันหลีกเลี่ยงการสัมผัสมิได้ ฝ่ามือเล็กๆ ของนางจึงสัมผัสที่หัวไหล่หนาเต็มๆ กล้ามเนื้อเต็มไม้เต็มมือ ยิ่งทำให้นางแทบหัวใจวาย!

แม้ว่ามากกว่านี้จะเคยมาแล้วก็ตาม กระนั้นนางก็ยังไม่ชินอยู่ดี

“ว่าอย่างไร ฝันว่าอะไร?”

“เหนียงเอ๋อร์ดีขึ้นแล้ว ตอนนี้หิวแล้วเจ้าค่ะ” นางพยายามเปลี่ยนเรื่องและหลบเลี่ยงสายตา หากแต่ดวงหน้าหวานก็ถูกสองมือหนาประคองขึ้นมาอย่างทะนุถนอม เพื่อสบประสานดวงตากับนางอย่างหวานซึ้ง “ทะ ท่านพี่?”

นัยน์ตาของบุรุษฉายชัดถึงความเป็นห่วงเป็นใยในตัวของนาง ก่อนที่ใบหน้าคมคายจะขยับเข้าหาดวงหน้าหวาน จากนั้นก็ประกบริมฝีปาก บดเคล้าคลึงอย่างดูดดื่ม

“อื้อ!” รสจูบหวานๆ ถูกส่งมอบโดยฉับพลัน เรียวลิ้นสอดแทรกเข้าไปในโพรงปากอุ่นๆ ตักตวงความหอมหวานอย่างย่ามใจ

ยิ่งกว่าความหอมหวานของมธุรสใดๆ ในโลก ยิ่งดื่มด่ำก็ยิ่งหลงใหลไม่รู้จักเบื่อ ยิ่งกว่าสิ่งเสพติด ยิ่งกว่าสิ่งใดทั้งหมดทั้งมวลในโลกนี้ จินหมิงเยว่ปีศาจจิ้งจอกเก้าหางซึ่งมีอายุยาวนานถึงสี่พันกว่าปีได้ลิ้มลองทุกอย่างที่ว่าแสนอันตรายมาแล้ว ทุกสิ่งล้วนไม่เทียบเท่ากับจูบหวานๆ กลิ่นกายหอมๆ รวมถึงเสียงครางหวานหูของฟางเหนียงเลยแม้แต่น้อย

คลื่นพลังถูกส่งต่อจากปากต่อนาง เมื่อถอนริมฝีปากออกลูกแก้วจิ้งจอกก็ถูกส่งให้กับฟางเหนียงเรียบร้อยแล้ว

“...?” ดวงตาคู่งามฉายแววความฉงนใจ กะพริบปริบๆ อย่างไร้เดียงสา กว่าจะรู้ตัวก็สายเกินไปเสียแล้ว นางรับรู้ได้ถึงพลังของลูกแก้วในตัวของนาง “ทะ ท่านพี่ เอาลูกแก้วให้ข้าหรือเจ้าคะ?”

“อืม”

“ข้าไม่เอาเจ้าค่ะ เหตุใดจึงต้องให้ข้าด้วยเจ้าคะ?”

นางไม่เข้าใจเลยว่าเหตุใดบุรุษจึงต้องให้ของล้ำค่าเช่นนี้กับนาง แม้ตายแล้วเกิดใหม่อีกสักหนึ่งร้อยรอบ ฟางเหนียงก็ยังไม่รู้เลยว่าจะหาพลังมาทดแทนได้หรือไม่หากทำให้มันหายหรือเกิดความเสียหายใดขึ้นมา

“เจ้าจะได้ไม่ต้องกลัว ข้าไม่อยากให้เจ้าอยู่โดยมีแต่ความหวาดกลัว หากมีลูกแก้วจิ้งจอก ไม่ว่าบาดแผลแบบใดเจ้าก็จะเจ็บปวดเพียงชั่วครู่เท่านั้น มีลูกแก้ว ไม่ต่างจากมีอำนาจ”

“ข้าไม่เอา ข้าไม่อยากมีอำนาจ! ท่านพี่เอาคืนไปเลยนะเจ้าคะ”

“อยากคืนข้าหรือ?”

“เจ้าค่ะ”

“เจ้าแน่ใจนะ?” บุรุษเอียงคอมองนางด้วยความประหลาดใจ มนุษย์นั้นล้วนแล้วแต่มีความโลภ ทว่าฟางเหนียงไม่คิดจะใช้ความโลภนั้นเลยหรือ หรือเทพเจ้าลืมสร้างสรรค์ความโลภให้กับนางกัน ไม่ว่าชาติภพใดก็ไม่เคยเห็นนางโลภเลยสักภพเดียว

“เจ้าค่ะ” สตรีตัวน้อยยืนยันเสียงหนักแน่น

“เหตุใดจึงอยากคืนข้า เจ้าไม่รู้หรือว่าลูกแก้วจิ้งจอกมีค่ามากเพียงใด?”

“รู้เจ้าค่ะ เช่นนั้นจึงต้องคืนให้กับเจ้าของ ด้วยชีวิตของฟางเหนียงมิอาจทดแทนได้ หากทำให้มันเสียหายหรือสูญเสียมันไป”

“เรื่องเช่นนั้นคิดว่าข้าจะเอาผิดเจ้าหรือ?”

“แต่ข้ารู้สึกผิดนี่เจ้าคะ”

“...หากมีปีศาจที่ต้องการจะชิงลูกแก้วจิ้งจอกจากเจ้า เจ้าเพียงแค่อย่าเปิดปาก แค่เพียงริมฝีปากของเจ้าไม่อ้าออก ลูกแก้วก็ไม่มีทางถูกชิงออกไป”

นางอยากจะกรีดร้องเหลอเกิน หากนางถูกเลี้ยงดูมาอย่างเอาแต่ใจ ป่านนี้นางคงกรีดร้องสุดเสียงไปแล้ว กับความดื้อรั้นของจิ้งจอกปีศาจเก้าหางตนนี้ ที่พยายามยัดเยียดลูกแก้วจิ้งจอกแสนล้ำค่า ไม่ต่างไปจากชีวิตของตนเองให้นางได้อย่างง่ายดาย

“ข้ามิได้อยากรู้วิธีเก็บรักษา แต่ข้าอยากคืนให้ท่านพี่ สิ่งล้ำค่าเช่นนี้เหนียงเอ๋อร์มิอาจรับเอาไว้ได้เจ้าค่ะ”

ฟางเหนียงได้รับรู้อิทธิฤทธิ์ของลูกแก้วจิ้งจอกกับตาเมื่อคืนนี้ บาดแผลฉกรรจ์ถูกรักษาให้หายราวกับไม่เคยได้รับบาดเจ็บมาก่อน แค่เพียงชั่วพริบตาเดียวเท่านั้น อิทธิฤทธิ์ของมันช่างกล้าแกร่งเหลือเกิน ในขณะเดียวกันก็น่าพิศวงด้วย

“เช่นนั้นเจ้าก็จูบข้าสิ”

“...!”

“วิธีที่จะนำลูกแก้วจิ้งจอกออกมาก็คือปากต้องประกบปาก เจ้าก็รู้นี้ เช่นนั้นถ้าอยากคืนข้าก็จูบข้าเสียสิ เหนียงเอ๋อร์”

...คิดว่าข้าไม่กล้าหรือ เมื่อคืนข้าก็ยังทำ ไหนเลยวันนี้ข้าจะไม่กล้า!...

คิดได้เช่นนั้นนางก็ขยับกายเข้าไปหาบุรุษ ก่อนจะยื่นมือออกไปประคองสองข้างแก้มสาก แล้วออกแรงดึงให้อีกฝ่ายโน้มหน้ามาหานาง เมื่อริมฝีปากประกบกันฟางเหนียงก็อ้าปากแล้วส่งเรียวลิ้นอ่อนนุ่มเข้าไปเกี่ยวกระหวัดกับเรียวลิ้นของจินหมิงเยว่

[1] ยามเชิน = 15:00 – 16:59 น.