บทที่ 16 อยากลองจับมันหรือไม่

บทที่ 16

อยากลองจับมันหรือไม่

ใบหน้าคมคายเลื่อนลงมาที่ลำคอระหง ไม่รีรอที่จะฝากฝังรอยรักสีเข้มไว้บนเนื้อขาวๆ ของนาง เป็นหลักฐานว่าฟางเหนียงได้เต็มใจร่วมค่ำคืนนี้กับเขาแล้ว ทั้งดูดและเลียอย่างเชื่องช้าราวกับกำลังตราตรึงสัมผัสนี้เข้าไปในกายของนาง

“อื้อ ท่านพี่...”

“ชอบหรือไม่”

“อึก อื้อ” นางไม่ยอมตอบ และถึงแม้จะอยากตอบสิ่งใดออกไปก็ทำได้ยากเย็นเหลือเกิน เมื่อจินหมิงเยว่รุกรานนางอย่างหนักหน่วง แม้แต่การหายใจยังยากแล้ว อารมณ์วาบหวามทำให้นางมิอาจควบคุมตนเองได้

“เปล่งเสียงออกมาเถิด ข้าชอบเสียงของเจ้า” บุรุษเอ่ย ขณะที่ฝ่ามือหยาบปลดอาภรณ์ของนางผิวขาวนวลเนียนที่อยู่ด้านใน กระตุกปมของเอี๊ยมสีขาวออกเผยทรวงอกอวบอิ่มที่เคยสัมผัสเมื่อคืนวันวสันต์ และบัดนี้ความงดงามปรากฏแกสายตาอีกครั้ง

ฝ่ามือหยาบกอบกุมความอวบอิ่มทั้งสองเต้า ฟ้อนเฟ้นด้วยความมันเขี้ยว ก่อนจะปาดป่ายหยอกล้อเล่นกับยอดอกสีหวาน ฟางเหนียงเกร็งไปทั่วทั้งร่างกับสัมผัสวาบหวามนี้ นางเม้มริมฝีปากเน้นจนเป็นเส้นตรง แต่เมื่อถูกความอุ่นของอุ้งปากครอบครองยอดอก นางก็เผลอร้องเสียงหวานออกมาทันที

“อ๊า!”

สัมผัสของบุรุษช่างรัญจวนใจเหลือเกิน นางสั่นระริกไปทั่วทั้งร่าง ยอดอกที่ถูกดูดคล้ายกับจะหลุดติดปากของบุรุษไปเสียแล้ว ฟางเหนียงยกมือขึ้นปิดปากของตนเองด้วยความอาย กระนั้นเสียงหวานๆ ก็ยังงเล็ดลอดออกมาให้บุรุษได้ยิน

จินหมิงเยว่ทั้งดูดทั้งเลียจนยอดอกแข็งสู้ลิ้น จึงใช้เรียวลิ้นขดขยี้มันแล้วดูดดึงอย่างรุนแรง สร้างความเสียวซ่านไม่รู้จักจบให้กับสตรีตัวน้อย ฟางเหนียงกลั้นหายใจเป็นระยะจนรู้สึกเหนื่อย ทั้ๆ ที่เป็นฝ่ายนอนให้บุรุษปรนเปรอ

มือหนาลูบไล้ตามส่วนเว้าส่วนโค้งของนาง โดยไม่ลืมที่จะเกี่ยวอาภรณ์บนร่างบอบบางให้ติดมือมาด้วย เผยผิวขาวเนียนที่ได้รับการดูแลมาเป็นอย่างดี

“อ่า เหนียงเอ๋อร์ เหตุใดเจ้าจึง น่ากินเช่นนี้”

...คงมิได้หมายถึงน่ากินจริงๆ หรือใช่ไหม?...

“อ๊ะ ทะ ท่านพี่ ตรงนั้นมัน...!” ไม่ทันที่ฟางเหนียงจะได้เอ่ยถาม และไม่ทันที่นางจะเอ่ยจนจบถ้อยคำนั้นเลยด้วยซ้ำ นิ้วแกร่งของบุรุษก็สอดเข้าไปในกลีบกายของนางเสียแล้ว

ลมหายใจของฟางเหนียงขาดห้วง ความเสียวซ่านเล่นงานนางเสียจนแทบลืมหายใจ นางเกร็งไปทั่วทั้งตัว ยิ่งเป็นการทำให้ช่องรักของนางบีบรัดนิ้วแกร่งของจินหมิงเยว่แนบแน่น บุรุษครางเสียงต่ำในลำคออย่างระงับอารมณ์ ในยามนี้บุรุษพร้อมที่จะเจ้าไปในตัวของนางแล้ว หากแต่ยังอยากปรนเปรอให้นางสุขสม อยากจะเชยชิมนางให้มากกว่านี้

“อ๊ะ! ทะ ท่านพี่...!”

“ชอบหรือไม่?”

“อื้อ อ๊า!”

“เหตุใดจึงไม่ตอบ?

“อึก!”

นิ้วแกร่งจงใจงอแล้วสะกิดจุดอ่อนไหวที่อยู่ด้านใน จุดอ่อนไหวซึ่งไวต่อสัมผัสของนาง จนนางร้องครวญครางเสียงกระเส่า นิ้วแกร่งสอดเข้าและสอดออกเป็นจังหวะสม่ำเสมอ ก่อนจะค่อยๆ เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ฟางเหนียงบิดเร้าร่างกายจนแทบเป็นเกลียว ส่วนล่างของนางถูกรุกราน ส่วนบนของนางก็ถูกริมฝีปากหยักดูดดื่มอย่างจาบจ้วง ความอ่อนโยนค่อยๆ มลายหายไป แทนที่ด้วยความเร่าร้อนเสียจนสตรีตัวน้อยแทบขาดใจ

และแล้วในที่สุดช่องรักก็บีบตัวคับแน่น ตอดนิ้วของบุรุษราวกบจงใจกระตุ้นกำหนัด

ไม่เพียงเท่านั้น บุรุษยังจับเรียวขาที่อ่อนเรี่ยวแรงจากการที่เพิ่งสุขสมเมื่อครู่นี้แยกออกจากกันกว้างจนแทบจะแนบไปกับเตียง ก่อนจะซุกหน้าเข้าที่ระหว่างขาของนาง แล้วใช้ลิ้นแกรงแหวกกลีบกายเข้าไปเชมชิมความหวานที่อยู่ด้านใน

“อ๊า!!” คราวนี้ฟางเหนียงร้องเสียงกระเส่า นางทั้งถดถอย ทั้งยกสะโพกสู้ลิ้นสากของบุรุษอย่างไร้เดียงสา ปล่อยให้ร่างกายนำพา ละทิ้งสติสัมปชัญญะของตนเองไปเสียสิ้น ถูกครอบงำด้วยราคะโดยสมบูรณ์

เรียวลิ้นของบุรุษอ่อนนุ่มแต่สัมผัสที่มอบให้นั้นร้อนแรงเกินต้านทาน เป็นเพียงเรียวลิ้นส่วนเล็กๆ ของร่างกาย แต่กลับยกสะโพกกลมกลึงของฟางเหนียงขึ้นมาได้อย่างร้ายกาจ

“อ๊ะ อ๊า!!”

เป็นอีกครั้งที่ฟางเหนียงสุขสมในกามารมณ์ นางหอบหายใจเหนื่อยแล้วยื่นมือออกไปปิดความงามของกลีบกายซึ่งเปียกชุ่มไปด้วยน้ำกามหวานๆ

“ทะ ท่าน แฮ่ก ท่านพี่ พอแล้วเจ้าค่ะ แฮ่ก เหนียงเอ๋อร์ ไม่ไหวแล้ว”

“ข้าเองก็ไม่ไหวแล้วเช่นกัน”

“...?” ฟางเหนียงฉงนใจได้ไม่นาน ความกำยำของบุรุษก็ถูกเปิดเผยต่อหน้าของนาง

แก่นกายเป็นแท่งยาวซึ่งมีขนาดและความยาวอันน่าหวาดหวั่น นางมีเพียงจินหมิงเยว่เพียงผู้เดียว จึงไม่รู้ว่าขนาดของบุรุษเพศนั้นแบบใดจึงจะเรียกว่าใหญ่ หากทว่าสำหรับนางแล้วของจินหมิงเยว่นั้นเรียกได้ว่าใหญ่โตเสียจนน่าหวาดหวั่นว่าจะสามารถเข้ามาในตัวของนางได้หรือไม่ ทั้งๆ ที่ครั้นก่อนหน้านี้ก็เคยเข้ามาแล้ว

สตรีตัวน้อยลอบกลืนน้ำลายอึกใหญ่ลงคอด้วยความประหม่า...

เส้นเลือดรอบลำแก่น ราวกับว่ามันพร้อมที่จะแตกออก

เมื่อเห็นสตรีตัวน้อยจ้องมองเช่นนั้น จินหมิงเยว่จึงเอ่ยทีเล่นทีจริงว่า...

“อยากลองจับดูหรือไม่?”

“มะ ไม่ ขะ ข้า...”

“อย่าได้กลัวมันเลย มันออกจะชอบเจ้า” ไม่เอ่ยเปล่า ยังจับมือของนางไปสัมผัสที่ลำแก่นของแท่งหยกนั้นอย่างเชื่องช้า ฟางเหนียงสะดุ้งเมื่อแก่นกายของบุรุษกระตุกสู้มือของนาง

“เอ่อ เจ็บหรือไม่เจ้าคะ?”

“เจ็บปวดมาก ข้าต้องปลดปล่อยมัน” คราวนี้จินหมิงเยว่โน้มกายไปข้างหน้าแล้วกระซิบที่ข้างหูของนางเสียงกระเส่า”...ในตัวของเจ้า”

“อ๊ะ!”

สิ้นถ้อยคำนั้น ความแข็งแกร่งของบุรุษก็ถูกชำแรกเข้าไปด้านในอย่างเชื่องช้า แม้จินหมิงเยว่จะพยายามอ่อนโยนกับนางแล้ว แต่ก็ยังสร้างความเจ็บปวดให้กับนางอยู่ดี เพราะนี่เป็นเป็นครั้งที่สองของนาง

“อื้อ เจ็บ...!”

“ชู่ว อย่าเกร็ง เด็กดี...!”

บุรุษทั้งปลอบสตรีตัวน้อย และอดทนอดกลั้นกับอารมณ์วาบหวามของตนเองที่เพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่อง สองแขนเรียวเล็กโอบรอบลำคอแกร่งแน่น สร้างรอยแผลเล็กๆ บนแผ่นหลังของบุรุษอย่างไม่รู้ตัว ทว่าไม่นานมันก็จางหายไปเนื่องจากบาดแผลจากเล็บของนางไม่ลึกเพียงพอที่จะสร้างความเจ็บปวดให้กับบุรุษ อีกทั้งภายในตัวของจินหมิงเยว่ยังมีลูกแก้วจิ้งจอก เมื่อมีมันก็ไม่ต่างจากบุรุษไร้เทียมทาน!

กึด

จนในที่สุดก็สามารถสอดแทรกแก่นกายเข้าไปภายในช่องรักคับแคบของนางได้

“อือ...” ฟางเหนียงร้องครางเสียงหวาน ร่างกายของนางอ่อนแรงเหลือเกิน แม้ว่าบทรักในครั้งนี้จะเพิ่งเริ่มต้นก็ตาม แต่จินหมิงเยว่ก็ทำให้นางสุขสมไปถึงสองครั้งสองคราเสียแล้ว “ทะ ท่านพี่ อย่ารังแกข้านะเจ้าคะ”

“เจ้าต่างหากที่รังแกข้า”

กึด!

“อื้อ!”

บุรุษถอดถอนแก่นกายออกแล้วดุนดันเข้าไปใหม่ พาให้ร่างบอบบางอ่อนระทวย มิอาจรับรู้ได้ถึงความหมายที่แท้จริงของถ้อยคำนั้น

ช่องรักของนางบีบรัด ตอดแก่นกายของบุรุษแนบแน่นเช่นนี้ ไม่ต่างจากรังแกบุรุษหรอกหรือ?

สะโพกสอบตอกกระแทกเป็นจังหวะอย่างนาบเนิบในช่วงแรก กลีบกายของฟางเหนียงก็ช่องโอบรัดร่างแก่นกายของบุรุษเหลือเกิน โอบรัดราวกับจะกลืนกินมันไปทั้งอัน และถึงเป็นเช่นนั้นจินหมิงเยว่ก็พร้อมที่จะยอมให้นางกลืนกินโดยไม่คิดที่จะขัดขิน

“ท่านพี่ อื้อ!” ความเสียวซ่านส่งผลให้ร่างบอบบางแทบขาดใจ ความแข็งแกร่งของบุรุษทะลุทะลวงเข้าไปในช่องรักของนาง ไม่ว่าจะเป็นเข้าหรือออกก็ล้วนแล้วแต่สร้างความรัญจวนใจให้นางเหลือเกิน

ฟางเหนียงเม้มริมฝีปากแน่น ปล่อยอารมณ์ของตนเองให้นำพาไป ลำคอและทรวงอกถูกริมฝีปากหยักดูดดื่มอย่างเร่าร้อน ตีตราจับจองตัวนาไปทั่วทั้งร่าง แม้มิได้ออกไปอวดโฉมให้แก่ผู้ใด เพราะตำหนักพันปีไม่ต่างไปจากตำหนักต้องห้าม กระนั้นจินหมิงเยว่ก็ยังหวงแหนฟางเหนียง จำต้องฝากฝังร่องรอยเผยถึงความรักใคร่ที่มีต่อนางออกไปให้หมด

สะโพกแกร่งเพิ่มความเร็วมากขึ้นเรื่อยๆ จากดารขับเคลื่อนแก่นกายที่นาบเนิบและอ่อนโยน บัดนี้กลับร้อนแรงดั่งเปลวเพลิงโหมกระหน่ำ ทำเอาฟางเหนียงร้องเสียงกระเส่าไม่หยุด เสียงของนางที่ดังข้างหูของบุรุษราวกับจงใจกระตุ้นกำหนัดให้พลุกพล่าน

จนในที่สุดฟางเหนียงก็สุขสมในกามารมณ์ หากทว่าจินหมิงเยว่ยังคงไม่สุขสม ตอกสะโพกถี่ยิบจนจนเกิดเสียงเนื้อกระทบเนื้อดังกังวานไปทั่วทั้งห้อง เมื่อบุรุษสุขสมจนปลดปล่อยสายธารสีขาวขุ่นเต็มช่องรักจนมันล้นออกมา จินหมิงเยว่ก็ไม่รอช้าที่จะบรรเลงบทรักร้อนแรงอีกครั้งในทันที

“อื้อ ท่านพี่...!” ร่างบอบบางถูกอุ้มขึ้นโดยที่สองขาเกี่ยวร่างของจินหมิงเยว่เอาไว้ จากนั้นบุรุษก็เด้งสะโพกตอกความกำยำเข้าไปในช่องรัก

ฟางเหนียงร้องเสียงหวาน โอบรัดลำคอแกร่งแนบแน่น ท่วงท่านี้มันทั้งลึกและโดนจุดอ่อนไหวของนางเสียจนฟางเหนียงมิอาจต้านทานได้ นางทั้งร้องครวญคราง ทั้งแอ่นกลีบกายรับกับแรงกระแทกของบุรุษ ที่มอบบทรักของนางให้ในท่ายืน ท่าทางที่ไม่เคยสัมผัสใครจะรู้ว่ามันสร้างความเสียวซ่านให้นางมากถึงเพียงนี้

ไม่เพียงแค่ท่านั้น แต่จินหมิงเยว่พานางเปลี่ยนท่าทางไปเรื่อยๆ ไม่มีหยุดพัก แม้ว่านางจะร้องขอให้หยุดเพื่อพักผ่อนเพียงชั่วครู่ แต่บุรุษก็เพียงตอบกลับเสียงกระเส่า

“ข้าขออีกรอบ”

ซ้ำแล้วซ้ำเล่าที่เอ่ยถ้อยคำนั้นออกมา แล้วเอารัดเอาเปรียบนาง ทุกพื้นที่ในห้องถูกใช้เป็นพื้นที่สำหรับการร่วมรักอย่างอย่างเร่าร้อน จวบจนกระทั่งรุ่งเช้ามาเยือน...