บทที่ 15 ยินยอม

บทที่ 15

ยินยอม

“กลับกับข้าเถิด”

สตรีตัวน้อยพยักหน้า ถึงอย่างไรนางก็ต้องกลับกับเขาอยู่แล้ว ไม่มีทางปล่อยให้ผู้ที่บาดเจ็บเพราะความดื้อรั้นของตัวเองกลับไปเพียงคนเดียวเป็นแน่

“เดินไหวหรือไม่เจ้าคะ?”

“เจ้าประคองข้าหน่อยได้หรือไม่?” บุรุษใช้โอกาสออดอ้อนนางอย่างเจ้าเล่ห์ หากไม่ถือโอกาสนี้ก็ไม่รู้แล้วว่าจะมีโอกาสออดอ้อนนางอีกเมื่อใด

แม้บาดแผลจะลึก แต่ตนเป็นปีศาจจิ้งจอก บาดแผลจากสิ่งของมนุษย์อีกทั้งยังไร้พิษ ตราบใดที่มีลูกแก้วจิ้งจอกอยู่ข้างกาย ร่างกายก็สามารถฟื้นคืนสภาพได้อย่างรวดเร็ว

“เจ้าค่ะ”

เมื่อกลับมายังตำหนักพันปี ฟางเหนียงก็เตรียมที่จะออกไปหาฮวาอิน สำหรับนางแล้วปีศาจด้วยกันย่อมรู้ว่าควรทำอย่างไรกับบาดแผล อีกอย่างนางมาอยู่ที่นี่ก็ได้รับแต่การปรนนิบัติ จึงไม่รู้ว่าข้าวของเครื่องใช้นั้นอยู่ที่ใดบ้าง แต่กลับถูกจินหมิงเยว่คว้าท่อนแขนเอาไว้เสียก่อน

“เจ้าจะไปที่ใด?”

“ไปเรียกฮวาอินเจ้าค่ะ”

“เจ้าจะทิ้งข้าหรือ?”

“ข้าแค่จะไปเรียกฮวาอิน ปีศาจด้วยกันย่อมรู้ว่าควรทำอย่างไร ข้าเป็นเพียงมนุษย์…”

“ลูกแก้วจิ้งจอกของข้าอยู่ที่เจ้า ขอแค่เพียงมีเจ้าข้าไม่มีทางตายได้ง่ายๆ ไปหากเจ้าไปจากข้าในยามนี้ ข้าก็คงรอดยากแล้ว”

“ชะ เช่นนั้น ข้าจะอยู่ข้างๆ ท่าน นะ แต่ว่าบาดแผลของท่าน… ทำอย่างไรดี แผล ฮึก บาดแผลของท่าน…!” ดวงตาคู่งามเอ่อคลอน้ำตาขึ้นอีกครั้ง

ภาพบุรุษถูกดาบเล่มยาวแทงจนทะลุออกมายังคงชัดเจนอยู่ภายในหัวของนาง เหตุการณ์ในครั้งนี้กลายเป็นแผลฝังใจนางไปเสียแล้ว เลือดที่ช่วงท้องของบุรุษเริ่มซึมเป็นวงกว้างเรื่อยๆ

“ถะ ถอดเสื้อนะเจ้าคะ ให้ข้าดูแผล”

จินหมิงเยว่ไม่รอช้าที่จะเผยร่างกายเปลือยเปล่าต่อหน้านาง ยิ่งได้เห็นบาดแผลของบุรุษชัดเจนนางก็ยิ่งหน้าซีดเผือก

“อย่าได้กังวล ขอเพียงข้ามีลูกแก้ว”

“เช่นนั้นท่านพี่เอาคืนไปเถิดเจ้าค่ะ ยามนี้เหนียงเอ๋อร์ดีขึ้นแล้ว ท่านพี่เอาคืนไปนะเจ้าคะ!”

“จูบข้าสิ วิธีที่จะเอามันกลับมา คือเจ้าต้องจูบจ้า”

กึก

สตรีตัวน้อยชะงัก เสี้ยวหนึ่งแววตาของจินหมิงเยว่หม่นแสงลง

เหตุใดนางจึงไม่ยอมเปิดใจให้บุรุษเสียที…

จินหมิงเยว่ดูออกว่านางมิได้เกลียดตน หากแต่หวาดกลัว และรู้ดีว่ายามนี้ตนเองได้รับความโปรดปรานจึงดื้อดึงฝืนกฎออกไปด้านนอก เพราะถึงอย่างไรจินหมิงเยว่ก็ไม่คิดเอานางถึงตายหากต้องลงโทษ นางฉลาด นางรู้หมดทุกอย่าง โง่เขลาเพียงอย่างเดียว คือไม่ยอมรับรู้เสียทีว่าจินหมิงเยว่มีใจรักลึกซึ้งต่อนางมากเพียงใด

ทว่านั่นมิใช่ความผิดของนาง นางเกิดใหม่ย่อมไม่มีความทรงจำพวกนั้น ไม่มีทางรับรู้ได้เลย นางจะรู้ได้ก็ต่อเมื่อระลึกชาติเท่านั้น หลายร้อยปีจนถึงพันปีที่วาสนาบรรจบกัน ก็มีแต่จินหมิงเยว่ที่จำได้และหลงรักผู้มีพระคุณของตนเองซ้ำแล้วซ้ำเล่า ไม่ต่างจากมนุษย์ซึ่งโง่งมในความรัก

กว่าที่จินหมิงเยว่จะมันได้ตั้งตัว ฟางเหนียงก็ทาบทับริมฝีปากลงบนริมฝีปากหนักอย่างนุ่มนวล นางหลับตาแน่นค้างไว้เช่นนั้นเนิ่นนาน ราวกับเวลาของบุรุษหยุดอยู่กับที่ ดวงตาเรียวจ้องมองดวงหน้าหวานที่อยู่ใกล้ ก่อนที่นางจะถอนริมฝีปากออก

“ลูกแก้ว ออกไปหรือยังเจ้าคะ?”

…อ่า นางตั้งใจจะคืนให้ข้าจริงๆ เพื่อช่วยข้า เพราะเป็นห่วงข้าหรือ เจ้าช่างน่าเอ็นดูเหลือเกิน เช่นนี้แล้วข้าจะผันใจจากเจ้าได้อย่างไร ข้าเองก็ไม่ต่างจากมนุษย์ อาจจะมากกว่าด้วยซ้ำที่โง่งมในความรักมาหลายร้อยปี กับเพียงคนคนเดียวที่เวียนว่ายตายเกิด…

“ยัง เจ้าต้องจูบ มิใช่จุ๊บ”

“มะ มันต่างกันหรือเจ้าคะ?”

“ต่างสิ เมื่อครู่นี้คือจุ๊บ หากจูบเจ้าต้องอ้าปาก แล้วใช้ลิ้นร่วมด้วย”

“อ่า” นางร้องอุทานเสียงแผ่วเบา ก่อนจะพยักหน้าแล้วประคองใบหน้าคมคายเอาไว้ด้วยสองมือ

“นั่งบนตักข้าสิ แล้วจะง่ายขึ้น”

ฟางเหนียงพยักหน้าอีกครั้ง ก่อนนั่งบนตักของบุรุษ แต่ก็ถูกจินหมิงเยว่จับให้แหวกขาออก นั่งหันหน้าเข้าหาตนเอง

“ว้าย!”

“แบบนี้จะถนัดกว่า”

กลายเป็นว่าขาทั้งสองข้างของนางถูกจับอ้าออก แล้วนางก็นั่งอยู่บนตักของบุรุษ ส่วนสูงของนางทำให้ยามนี้ใบหน้าของทั้งสองอยู่ในระดับเดียวกัน

ดวงตาสบประสานดวงตาอย่างหวานซึ้ง คาดหวังจูบจากนาง

“หลับตาได้หรือไม่เจ้าคะ เหนียงเอ๋อร์ค่อนข้างประหม่า…”

สตรีตัวน้อยเอ่ยออกไปตามตรง เรียกความน่าเอ็นดูจากจินหมิงเยว่ได้หลายส่วน

“อืม”

เมื่อจินหมิงเยว่หลับตาลง ฟางเหนียงก็สูดหายใจเข้าลึกก่อนจะโน้มหน้าเข้าไปใกล้ จนสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นๆ นางหยุดค้างไปชั่วครู่ด้วยความประหม่า จากนั้นจึงหลับตาลงเพื่อหวังให้ตนเองผ่อนคลาย ก่อนจะดันตนเองพุ่งเข้าหาริมฝีปากของบุรุษ

ยามนี้ก็แค่ประกบริมฝีปาก ต่อมานางก็ถอนออกเล็กน้อยแล้วอ้าปาก จินหมิงเยว่เผยอปากรอนางอยู่ก่อนแล้ว จากนั้นฟางเหนียงก็ส่งลิ้นของตนเองเข้าไปในโพรงปากของบุรุษ สัมผัสเรียวลิ้นของบุรุษอย่างเชื่องช้า นี่เป็นครั้งแรกของนางที่เป็นฝ่ายรุกรานบุรุษ จึงรู้สึกประหม่าไม่กล้าขยับ แต่จินหมิงเยว่ก็ขยับริมฝีปากกว้างเพื่อเปิดทางให้นางรุกรานเรื่อยๆ

เมื่อพอจับทางได้แล้ว ลิ้นอ่อนนุ่มก็สัมผัสเกี่ยวเรียวลิ้นของบุรุษนำพาความวาบหวามไปทั่วทั้งร่าง พลันนางก็รู้สึกได้ถึงพลังบางอย่างกำลังเคลื่อนย้ายจากกลางอกของนางขึ้นมาจนถึงลำคอ ผ่านมาถึงปากและออกจากปากของนางสู่ปากของบุรุษ สตรีตัวน้อยถอนริมฝีปากออก เห็นลูกแก้วจิ้งจอกสีขาวบริสุทธิ์กำลังเข้าไปในปากของบุรุษ

ดวงตาคู่งามสบประสานดวงตาเรียวคมอย่างหวานซึ้ง หัวใจของนางไร้การป้องกัน ถูกความรู้สึกของบุรุษสอดแทรกเข้ามาอย่างง่ายดาย สายตาที่มองนางอย่างล้ำค่า

“ข้า… ปรารถนาเจ้า…”

“…ท่านบาดเจ็บ…”

“ข้ามีลูกแก้วแล้ว ไม่นานแผลจะสมาน”

“อื้อ!!”

ริมฝีปากอวบอิ่มถูกครอบครองโดยฉับพลัน เคยเอ่ยว่าจะไม่ขืนใจนาง เคยปณิธานเอาไว้ว่าจะยอมให้นางพร้อม ทว่าบัดนี้หากมัวแต่รอ แล้วนางหาทางหลบหนีไปจากตนเองได้ เมื่อนั้นจินหมิงเยว่คงโกรธจัด เผลอทำร้ายจิตใจนางเป็นแน่

ยามนี้หัวใจของนางถูกแง้มออกทีละนิด จินหมิงเยว่จึงขอยัดเยียดตนเองให้กับนาง บังคับให้ประตูหัวใจเปิดออกเลยก็แล้วกัน!

ฟางเหนียงมิอาจต่อต้านได้เลย นางอยู่ในอาการสับสน อีกทั้งลมหายใจยังขาดห้วง ปากของนางถูกดูดอย่างรุนแรงคล้ายกับจะกลืนกินปากของนางลงท้องไป

เมื่อผละริมฝีปากออกเพื่อให้นางได้หายใจเข้าปอด ยามต่อมาก็ถูกครอบครองใหม่อีกครา ซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่จินหมิงเยว่กลับไม่รู้สึกอิ่มท้องเลย บุรุษมีความปรารถนาอันร้อนรุ่มเพิ่มขึ้นสูงจนน่าประหลาดใจ

“ช้าก่อนเจ้าค่ะ ทานพี่ ท่านบาดเจ็บอยู่”

นางดันใบหน้าคมคายของบุรุษออก แต่ฝ่ามือของนางก็ถูกบุรุษทั้งจูบทั้งเลียอย่างจงใจ นัยน์ตาคมกล้าเป็นประกายวาววับด้วยความปรารถนาอันเร่าร้อน

“ข้าหายแล้ว”

“เจ้าคะ?” ฟางเหนียงอุทานด้วยความตกใจ บาดแผลฉกรรจ์เช่นนั้นจะหายได้อย่างรวดเร็วได้อย่างไร แม้จะเป็นปีศาจก็เถอะ อีกทั้งเมื่อครู่บุรุษยังขอให้นางประคองกลับมาตำหนักพันปีเลย

กระนั้นฟางเหนียงจึงก้มหน้าลงเมื่อมองดูบาดแผลของบุรุษ แล้วก็พบว่ามีเพียงคราบเลือดเป็นหลักฐานยืนยันเท่านั้น ว่าจินหมิงเยว่ได้รับบาดเจ็บ ส่วนบาดแผลจากคมดาบนั้นหายไปราวกับไม่เคยมีมาก่อน

เป็นไปได้อย่างไร?

ดวงตาคู่งามเบิกกว้างจ้องมองเนื้อผิวบริเวณที่เคยมีบาดแผลของบุรุษอย่างประหลาดใจ ก่อนจะยื่นมือออกไปลูบมันเบาๆ สัมผัสได้ถึงความเหนียวหนืดของเลือด

สัมผัสของนางทำเอาบุรุษร้อนลุ่มไปทั้งตัว นางสัมผัส ลูบไล้ก้อนกล้ามเนื้อเป็นลอนของบุรุษอย่างไม่คิดสิ่งใด หารู้ไม่ว่าเจ้าของเรือนร่างที่นางกำลังสัมผัสนั้นแทบคลั่งตายอยู่แล้ว

หมับ!

“ว้าย!” ร่างบอบบางถูกตวัดลงบนเตียง พร้อมกับริมฝีปากหยักทาบทับลงบนกลีบปากอวบอิ่มของนางแนบแน่นก่อนจะถอนออก

“ข้าบอกแล้วว่าขอแค่เพียงมีเจ้า ข้าก็ไม่ตายง่ายๆ หรอก”

“เป็นเพราะลูกแก้วต่างหากเจ้าค่ะ”

“เจ้าคิดเช่นนั้นหรือ?”

“แล้วมิใช่หรือเจ้าคะ มนุษย์เช่นข้าจะมีอิทธิฤทธิ์ทำให้ท่านพี่หายสนิทราวกับไม่เคยมมีแผลมาก่อนเช่นนี้ได้ล่ะเจ้าคะ?”

“ร่างกายของข้าไม่ตายหากมีลูกแก้ว แต่หัวใจของข้าตายแน่ๆ หากไม่มีเจ้า” บุรุษเอ่ยถ้อยคำหวาน โดยจ้องมองเข้าไปในดวงตากลมของนางเนิ่นนาน หวังให้ถ้อยคำของตนเองตราตรึงเข้าไปในหัวใจดวงน้อยๆ ของนาง

“ท่านชอบข้าตรงที่ใดหรือเจ้าคะ? ข้าไม่เข้าใจเลย...”

“เพราะเจ้าเป็นเจ้า อย่างที่เคยเป็นมาตลอด” เอ่ยจบบุรุษโน้มใบหน้าลงไปประกบริมฝีปากจูบอย่างดูดดื่ม จงใจปิดปากมิให้นางถามคำถามใดออกมาอีก ยามนี้บุรุษร้อนรุ่มเกินกว่าที่จะอดทนไหวเสียแล้ว

ฟางเหนียงเองก็มิได้ปฏิเสธ แม้จะตกใจกับการจู่โจมแบบไม่ทันให้ตั้งตัวก็ตาม สองมือที่เคยดันแผงอกกว้างเอาไว้ ค่อยๆ เลื่อนไปคล้องรอบลำคอแกร่ง เผยอริมฝีปากปล่อยให้บุรุษรุกรานตามอำเภอใจ เมื่อเห็นว่าสตรีตัวน้อยยินยอมพร้อมใจมีค่ำคืนร่วมกัน จินหมิงเยว่ก็ยิ่งได้ใจ รุกรานนางหนักหน่วงเสียจนสตรีตัวน้อยแทบหายใจไม่ออก

“อื้อ!” นางร้องประท้วงเสียงอื้ออึงในลำคอ บุรุษจึงถอนริมฝีปากออกอย่างอ้อยอิ่ง

“แฮ่ก แฮ่ก ช้าๆ นะเจ้าคะ”

“เจ้าน่ากินถึงเพียงนี้ ข้าจะอดใจได้อย่างไรไหว”

“อื้อ!”

ริมฝีปากอวบอิ่มถูกครอบครองซ้ำแล้วซ้ำเล่า กระนั้นก็พยายามอ่อนโยนกับนาง ไม่เร่งรีบมากจนเกินไป ฟางเหนียงครางเสียงหวานอย่างพึงพอใจ ก่อนจะสอดลิ้นเข้าไปเกี่ยวกระหวัดรัดรึงกับลิ้นสากของบุรุษ สร้างความวาบหวามให้กันและกัน

ฟางเหนียงครุ่นคิดอยู่ภายในใจว่าตนเองช่างง่ายดายเหลือเกิน ครั้นก่อนหน้ายังหวาดกลัวและไม่ยินยอมแก่บุรุษ หากทว่าผ่านไปเพียงไม่กี่วันนางก็ถูกหว่านล้อมจนยอมร่วมค่ำคืนกับจิ้งจอกเจ้าเล่ห์ตนนี้เสียแล้ว