บทที่ 14 ทั้งโง่เขลาและดื้อรั้น

บทที่ 14

ทั้งโง่เขลาและดื้อรั้น

“ช้าก่อนเจ้าค่ะ ช้าก่อน!”

ทันทีที่สารถีเห็นคนงามก็หยุดรถม้าลงแล้วมองนางด้วยความฉงนใจ สภาพของนางดูสะอาดสะอ้านเกินกว่าคนที่หลงทาง อีกทั้งยังดูมีเรี่ยวมีแรงราวกับเพิ่งกินอิ่ม

…ใบหน้านี้คุ้นเคยอย่างไรบอกไม่ถูก?...

“ข้าขอติดรถท่านไปลงที่หมู่บ้านได้หรือไม่เจ้าคะ?”

“เจ้าหลงป่าหรือ?”

“เจ้าค่ะ ข้าออกมาตามหากระต่ายป่าที่ข้าเลี้ยงเอาไว้ แต่คลาดกับมัน มารู้ตัวอีกทีก็อยู่กลางป่าเสียแล้ว”

“ขึ้นมาสิ ข้าจะพาไปส่งที่หมู่บ้าน”

“ขอบคุณเจ้าค่ะ!!” ฟางเหนียงเอ่ยพลางยิ้มกว้าง กำลังจะเดินขึ้นรถม้าทว่าสารถีผู้นั้นก็เอ่ยเรียกนางเอาไว้เสียก่อน

“ช้าก่อน เจ้า… ฟางเหนียง!?”

“เจ้าคะ? ท่านรู้จักข้าด้วยหรือเจ้าคะ?”

พลันโทสะก็ครอบงำบุรุษผู้นี้แล้วกระโดดเข้าจู่โจมฟางเหนียง!!

“กรี๊ด!!”

ฟางเหนียงร้องเสียงหลงด้วยความตกใจ เมื่ออยู่ดีๆ ก็ถูกบุรุษซึ่งไม่รู้จักโจมตี แววตาและท่าทางฉายชัดถึงความโหดเหี้ยม ต้องการให้นางถึงตาย!

นางหลบหลีกด้วยสัญชาตญาณการเอาตัวรอด เมื่ออยู่ดีๆ ก็ถูกบุรุษแปลกหน้าโจมตี

“ทำอะไรของท่าน!!”

“เจ้าฆ่าน้องชายของข้า ข้าก็จะฆ่าเจ้า!!”

“กรี๊ด!!”

บุรุษผู้นั้นยังคงจู่โจมนางอย่างต่อเนื่อง ฟางเหนียงล้มลุกคลุกคลานหลบหลีกการโจมตี นางไร้วรยุทธและยังไม่รู้จักวิธีป้องกันตนเอง ได้เพียงแต่หลบหลีกตามสัญชาตญาณเท่านั้น

“ฉันเอ่ยถึงเรื่องใด ข้าไม่รู้เรื่อง!!”

“อย่ามาทำไขสือ! เมื่อเดือนก่อนเจ้าล่อลวงน้องชายของข้าให้หลงหัวปักหัวปำ จากนั้นก็สังหารในวันแต่งงาน เจ้ามันสตรีชั่ว!!”

ฟางเหนียงไม่เข้าใจในสิ่งที่บุรุษผู้นี้เอ่ยเลยแม้แต่ส่วนเดียว ถ้าเอ่ยถึงเมื่อหนึ่งเดือนก่อน ก็เป็นช่วงที่นางถูกส่งมาเป็นเครื่องบรรณาการแต่จิ้งจอก ฟางเหนียงจำได้ดีว่าในช่วงนั้นจินหมิงเยว่น่ากลัวเพียงใด และยังไม่รู้ว่าบุรุษมีใจเอ็นดูในตัวนาง ไม่มีทางที่จะแอบหนีออกมาข้างนอกแล้วไปสร้างความเดือดร้อนให้ผู้อื่น ซึ่งต่างจากในยามนี้

สตรีตัวน้อยหยัดกายลุกขึ้นจากพื้น แล้ววิ่งหนีหัวซุกหัวซุน แต่ก็วิ่งหนีไปได้ไม่นาน ผมยาวสลวยของนางก็ถูกคว้าจากด้านหลัง ก่อนจะถูกกระชากอย่างแรง

“กรี๊ด!!”

ทว่าก่อนที่นางจะถูกทำร้ายไปมากกว่านั้น มือหนาที่จับกระชากเรือนผมนุ่มสลวยของสตรีตัวน้อยก็คลายออก

“อ๊าก!!” เสียงร้องโอดครวญด้วยความเจ็บปวดดังระงมไปทั่วทั้งป่า ดังเสียยิ่งกว่าเสียงของฟางเหนียงเมื่อครู่นี้เสียอีก

สตรีตัวน้อยหันไปมองด้วยความประหลาดใจ และแล้วนางก็ได้พบกับคำตอบ

…ท่านพี่ ท่าน…มาได้อย่างไร!?...

ย้อนกลับไปก่อนหน้านี้สักเล็กน้อย หลังจากที่ฟางเหนียงออกจากห้องทำงานของจินหมิงเยว่ไป กลิ่นของนางก็ห่างไกลออกไปจากตำหนักแห่งนี้ คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันด้วยความสงนใจ บุรุษและจากงานตรงหน้าแล้วหยัดกายขึ้นพร้อมทั้งเดินตรงไปยังทิศทางที่ได้กลิ่นหอมๆ ของนาง

แล้วก็ได้เจอกับฮวาอินที่รีบร้อนมาทางนี้เช่นกัน ฮวาอินยอบกายลงเพื่อน้อมรับความผิดของตนเอง

“ข้าน้อยน้อมรับความผิดเจ้าค่ะ”

“อธิบายมา” ดวงตาอันเฉยชาและน้ำเสียงดุดัน กดดันให้โดยตัวน้อยเกิดความหวาดกลัว ถึงอย่างไรผู้ที่ตรงหน้าของนางก็คือประมุขแห่งดินแดนจิ้งจอก

ผู้สรรสร้างดินแดนที่มีแต่จิ้งจอกปีศาจขึ้นมา ทำเพื่อปกป้องจิ้งจอกปีศาจไร้กำลัง ปกป้องจากผู้ที่คิดจะทำร้าย และเพื่อป้องกันมิให้จิ้งจอกปีศาจภายใต้อำนาจของตนเองไปสร้างความเดือดร้อนให้กับเผ่าพันธุ์อื่น

ฮวาอินได้รับการยกเว้นให้เข้ามาภายในตำหนักพันปีแห่งนี้ ก็เพื่อปกป้องและคอยดูแลฟางเหนียง ทว่ายามนี้กลับปล่อยให้นางหนีออกไปได้ ย่อมเป็นความผิดของนาง

“ครั้งก่อนหน้านี้ข้าน้อยได้หลุดปากถึงเส้นทางลับออกไปเจ้าค่ะ”

“… ช่างเถิด ถึงเจ้าไม่บอก อย่างไรเหนียงเอ๋อร์ก็ต้องหาทางจนเจอเอง ทว่าหากเป็นผู้อื่นมิใช่เหนียงเอ๋อร์เจ้าคงรู้ดีใช่หรือไม่ว่าโทษฐานเอ่ยความลับของตำหนักพันปีคือสิ่งใด” เสียงที่เคยนุ่มทุ้มเมื่ออยู่ต่อหน้าของฟางเหนียง บัดนี้กลับแข็งกระด้างและเหี้ยมโหดเหลือเกิน

“เจ้าค่ะ”

“ปล่อยนางไป เจ้ารออยู่ที่นี่”

“ปล่อยฮูหยินประมุขไปจะดีหรือเจ้าคะ นางไร้วรยุทธ…” ฮวาอินเกิดความรู้สึกเป็นห่วงในตัวของฟางเหนียงขึ้นมา

ตลอดเวลาที่ดูแลรับใช้ฟางเหนียง ก็เห็นว่าเดิมทีแล้วเนื้อแท้ของนางคือสตรีแสนอ่อนโยน และมีเมตตา แอบดื้อรั้นอยู่เล็กน้อย เกิดความผูกพันขึ้นมาในระหว่างนั้น

“แล้วผู้ใดว่าจะปล่อยนางไปคนเดียวเล่า ข้าจะไปตามนางด้วยตนเอง” เอ่ยจบบุรุษก็เดินหน้าเข้าไปในเส้นทางลับนั้น

ทว่าขณะที่เดินอย่างใจเย็นตามเส้นทางนั้นไป บุรุษก็ได้กลิ่นคาวเลือด ซึ่งจินหมิงเยว่จดจำกลิ่นเลือดของฟางเหนียงได้ดี!!

พลันบุรุษใช้อิทธิฤทธิ์ของตนเองเคลื่อนกายอย่างรวดเร็ว เพื่อออกไปจากเส้นทางลับแห่งนี้ มาทันได้เห็นบุรุษผู้หนึ่งฉุดกระชากเรือนผมนุ่มสลวยที่เขาเคยดอมดมเมื่อยามนางหลับใหล ทะนุถนอมมันราวกับของล้ำค่า

กรอด!!!

โทสะครองงำจินหมิงเยว่! บังเกิดหางทั้งเก้าออกมาเพื่อข่มขวัญศัตรู! คว้าข้อมือของบุรุษผู้นั้นเอาไว้จนมันคลายออกจากเรือนผมของนาง ออกแรงบีบจนเกิดเสียงกระดูกหักดังลั่น

“อ๊าก!!!”

…บังอาจแตะต้องนาง เจ้าไม่ตายดีแน่!!...

ภาพที่นางเห็นตรงหน้าสยดสยองเสียจริง บุรุษรูปงามหากแต่มีหางของจิ้งจอกทั้งเก้าโผล่ออกมา อีกทั้งยังข้อมือของบุรุษผู้ที่คิดจะทำร้ายนางเมื่อคู่ยังหักงอและมีเลือดไหลออกมา

...นะ น่ากลัว…

คล้ายกับเกิดเหตุการณ์ซ้ำซ้อนขึ้น พลันความคิดหนึ่งก็ผุดขึ้นมา ครั้งก่อนหน้าที่เกิดเหตุการณ์เช่นนี้เป็นเพราะบุรุษมีใจช่วยนาง และในครั้งนี้บุรุษก็มาปรากฏกายก่อนที่นางจะได้รับอันตรายไปมากกว่านี้

จินหมิงเยว่ทำไปเพื่อช่วยนาง!

“ทะ ท่านพี่…!” ฟางเหนียงตัดสินใจเอ่ยเรียกบุรุษด้วยน้ำเสียงหวาดหวั่น และเสียงหวานๆ แอบสั่นของนางก็เรียกคืนสติของปีศาจจิ้งจอกตนนี้

ฝ่ามือที่บีบรอบข้อมือของสารถีชั่วช้าคลายลง ปล่อยให้บุรุษผู้นั้นทรุดกายลงพื้นกุมข้อมือตนเองด้วยความเจ็บปวด

จินหมิงเยว่หันเสี้ยวหน้าไปหาฟางเหนียง สายตาที่จ้องมองนางนั้นเศร้าสร้อย คล้ายกับกำลังเสียใจกับสิ่งที่ทำ มิใช่ว่าเสียใจที่ได้ทำร้ายมนุษย์ เพราะถึงย้อนเวลากลับไปได้บุรุษก็คิดที่จะทำแบบเดิม หากแต่ที่เสียใจก็เพราะได้เผยด้านที่โหดเหี้ยมให้กับนางได้เห็นอีกแล้ว

“ท่านพี่…”

“เจ้าฝ่าฝืนกฎ…”

“เหนียงเอ๋อร์น้อมรับความผิด ขออภัยเจ้าค่ะ” นางก้มหน้านิ่ง ทว่าแทนที่จินหมิงเยว่จะดุด่าว่านาง บุรุษกลับเดินมาหานางยื่นมือออกไปหมายจะโอบร่างของนาง ที่ยามนี้คงจะหวาดกลัวจนไม่มีแรงจะลุกขึ้นแล้ว

ทว่าก็ต้องสะดุดสายตากับคราบเลือดที่มือของตนเอง จึงยื่นมืออีกข้างมาตรงหน้าของนางแทน

“กลับเถิด หากเจ้าเบื่อถึงเพียงนั้น ข้าสัญญาว่าจะพาเจ้าออกไปเที่ยวเล่นบ้าง แต่ต้องไปกับข้าเท่านั้น เข้าใจหรือไม่?”

ฟางเหนียงเหลือบสายตามองฝ่ามือที่ทั้งใหญ่และหนา อีกทั้งยังให้ความอบอุ่น และ… เอ็นดูนางมากเหลือเกิน แม้ว่านางจะดื้อรั้นถึงเพียงนี้

นางช้อนดวงตาขึ้นมองบุรุษ พร้อมกับยื่นมือออกไปวางบนฝ่ามือใหญ่ข้างนั้น ทว่า…

ฉึก!!

“…!!”

ดวงตากลมเบิกกว้างด้วยความตกใจ เมื่ออยู่ดีๆ ตรงช่วงท้องของบุรุษก็ถูกดาบแทงทะลุผ่านมาเกือบจะถึงดวงหน้าของนาง!!

สารถีผู้นั้นหลังถูกปล่อยให้เป็นอิสระก็รีบวิ่งกลับไปที่รถม้าของตนเอง แต่แทนที่จะใช้โอกาสนั้นหนีไปกลับคว้าเอาดาบเล่มยาวออกมาแล้ววิ่งกลับมาทำร้ายจินหมิงเยว่!!

สตรีตัวน้อยตกใจจนพูดไม่ออก ดวงตาคู่งามเอ่อคลอน้ำตาจนมันล้นออกมา

นางเสียใจ… เสียใจที่จินหมิงเยว่ได้รับบาดเจ็บก็เพราะนาง!!

ฉึก!!

ดาบถูกดึงออกไปพร้อมกับเลือดไหลทะลึก สาดกระเซ็นโดนดวงหน้าหวาน ร่างบอบบางสั่นระริกด้วยความหวาดหวั่น จินหมิงเยว่คว้าฝ่ามือเล็กๆ กอบกุมเอาไว้ แล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงนุ่มทุ้ม ซึ่งมีเพียงนางผู้เดียวที่จะได้รับน้ำเสียงเช่นนี้

“ไม่เป็นไร อย่าได้กังวล ข้าไม่สังหารมนุษย์ผู้นั้นหรอก”

สารถีผู้นั้นหลังจากดึงดาบออกไปได้ก็รีบวิ่งหนีไป หากฟางเหนียงมิได้อยู่ตรงหน้าของจินหมิงเยว่ บุรุษผู้นั้นคงไม่มีโอกาสได้ก้าวขาเพื่อหนีออกไปเสียด้วยซ้ำ

จินหมิงเยว่ยอมรับว่าตนเองนั้นโง่เขลาไม่ต่างจากมนุษย์เมื่อมีความรัก ก็อยากเผยด้านที่ดีให้กับผู้เป็นที่รักได้เห็น และเขารู้ว่านางหวาดกลัวในยามที่ตนเองเข่นฆ่าสิ่งใดก็ตาม เช่นนั้นในยามนี้จินหมิงเยว่ไม่คิดจะสังหารผู้ใด แต่จดจำใบหน้าของมนุษย์ผู้นั้นเอาไว้ได้แล้ว

โทษฐานที่บังอาจมาแตะต้องสตรีของเขา และโทษฐานที่ทำให้ตัวเขาเองต้องบาดเจ็บ หากสลายวิญญาณของมนุษย์ผู้นั้นได้ก็คงไม่ลังเลแม้แต่น้อย

เรื่องของสารถีผู้นั้นเอาไว้ทีหลังก่อน ถึงอย่างไรก็ไม่คิดที่จะปล่อยให้มีชีวิตต่อไปได้นาน ยามนี้มีสิ่งที่สำคัญยิ่งกว่านั้นนั่นคือพาฟางเหนียงกลับไปยังตำหนักพันปี และรักษาร่างกายของตนเองให้หายดีก่อน

“ข้ามิได้กังวลเรื่องนั้นเสียหน่อย ข้ากังวลเรื่องของท่านมากกว่า ร่างกายของท่านเป็นเช่นนี้…”

“อย่าได้ห่วง ขอแค่มีลูกแก้วจิ้งจอก…”

“จะไม่ให้ห่วงได้อย่างไร ถึงท่านจะเป็นจิ้งจอกปีศาจแต่ก็มีกายหยาบ เมื่อได้รับบาดแผลก็ต้องเจ็บปวด!”

…เจ้า… เป็นห่วงข้าหรือ ไม่ว่าชาติภพใดเจ้าก็ยังคงเหมือนเดิม ไม่เปลี่ยนไปเลยแม้แต่น้อย…

“เจ้าจะโกรธไปใย ข้าไม่ตายหรอก” ฝ่ามือหนายื่นออกไปเกลี่ยเช็ดน้ำตาให้กับนางอย่างทะนุถนอม

“แต่เจ็บนี่เจ้าคะ ฮึก”

ฟางเหนียงไม่คิดปิดบังความรู้สึกเป็นห่วงที่มีต่อบุรุษเลยแม้แต่น้อย ความจริงคือนางเป็นต้นเหตุที่ทำให้บุรุษได้รับบาดเจ็บ ด้วยท่าทางของนางที่เผยออกมาอย่างชัดเจน ทำให้จินหมิงเยว่รู้สึกอยากบาดเจ็บหนักกว่านี้เหลือเกิน นึกขอบคุณมนุษย์โง่เขลาผู้นั้นที่ย้อนกลับมาใช้ดาบแทงเขา มิเช่นนั้นก็คงมิได้รับความเป็นห่วงเป็นใยจากนาง

…ให้ข้าบาดเจ็บอีกสักกี่รอบ ข้าก็ยินดี…