บทที่ 13 ข้าปรารถนาเจ้าอย่างสุดหัวใจ

บทที่ 13

ข้าปรารถนาเจ้าอย่างสุดหัวใจ

“เจ้าค่ะ” นางตอบรับด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง เดิมทีฟางเหนียงก็ไม่คิดปฏิเสธอยู่แล้ว เพราะรู้สึกผิดที่ครอบครองลูกแก้วจิ้งจอกเอาไว้ ทั้งๆ ที่มันควรจะอยู่กับเจ้าของ

หากทว่าข้อเท้าของนางยังเป็นรอยช้ำสีเข้มอยู่เลย นางขอโลภมากและเห็นแก่ตัว ครอบครองมันนานอีกคงไม่เป็นอะไร อย่างไรเสียเจ้าตัวก็อนุญาตนางแล้ว

รอบนี้จูบที่เคยหวานปานมธุรสกลับถูกบดขยี้ลงมาอย่างเร่าร้อน ฟางเหนียงรู้สึกตกใจจนสะดุ้ง หากถอยหลังหนีได้นางคงถอยไปแล้ว แต่ร่างของนางกลับถูกดันชิดกับชั้นหนังสือน่ะสิ จึงไม่มีโอกาสให้นางได้ถอยห่างเลยแม้แต่น้อย ยิ่งบุรุษกดริมฝีปากลงมา ก็ยิ่งเป็นการเปิดปากของนางให้อ้าออก เพื่อที่จินหมิงเยว่จะได้รุกรานเข้ามาได้อย่างลึกซึ้งมากกว่าเดิม

“อื้อ” แม้รสจูบนั้นจะมิได้หวานซาบซ่าอย่างที่นางชื่นชอบ แต่รสจูบเช่นนี้กลับเร่งเร้าให้หัวใจของนางเต้นระรัวได้ดี ฟางเหนียงเผลอไผลไปกับสัมผัสของบุรษ ฝ่ามือหนาเริ่มซุกซน เฟ้นฟ้อนไปทั่วทั้งเรือนร่างของนาง

กระทั่งถอนริมฝีปากออกจากกลีบปากอวบอิ่ม ใบหน้าคมคายก็ซุกเข้าที่ลำคอระหง สูดกลิ่นหอมของกายสตรีอย่างย่ามใจ แล้วอ้าปากดูดกลืนเนื้อขาวๆ สร้างร่องรอยตีตราว่านางเป็นของตนแต่เพียงผู้เดียวอย่างหวงแหน

“ทะ ท่านพี่”

อาภรณ์ของนางหลุดลุ่ยเผยเนินอกอวบอิ่ม บุรุษจัดการงับที่ยอดอกผ่านสาบเสื้ออย่างหื่นกาม ออกแรงขบมันเล็กน้อยอย่างมันเขี้ยว จากนั้นจะดึงรั้งอาภรณ์ลงเผยความอวบอิ่มที่อยู่ด้านใน

งับ!

“อื้อ!!”

ยอดอกของนางถูกปากอุ่นๆ ครอบครองไปเสียแล้ว ฟางเหนียงเม้มริมฝีปากแน่นอย่างอัดอั้น ความเสียวซ่านแล่นพล่านไปทั่วทั้งร่าง นางพยายามถดถอยทรวงอกหนีแต่ปากร้ายออกแรงดูดจนยอดอกของนางติดปากเขา กว่ามันจะได้เป็นอิสระก็ถูกดูดจนแดงก่ำเสียแล้ว

“ยะ หยุดนะเจ้าคะ ท่านพี่!”

“เราเป็นสามีภรรยากัน เจ้าจะไม่ยอมให้ข้าหน่อยหรือ?”

“ตะ แต่...”

“มิได้หรือ ข้าปรารถนาเจ้าอย่างสุดหัวใจ” ถ้อยคำหวานถูกเอ่ยออกมาอย่างต่อเนื่อง อีกทั้งยังแววตาหวานซึ้งซึ่งจ้องมองนางหวานเชื่อม ทำเอาหัวใจดวงน้อยหวั่นไหวอย่างรุนแรง

สตรีตัวน้อยหลับตาแน่นแล้วก้มหน้าลง เอ่ยตามตรงยามนี้คัณหาของนางถูกจินหมิงเยว่ปลุกขึ้นมาอย่างร้ายกาจ ใจกลางลำตัวของนางนั้นเริ่มชื้นแฉะเสียแล้ว หากไม่มีความรู้สึกเฉกเช่นมนุษ แต่เป็นเพียงสัตว์เดรัจฉานตัวหนึ่งนางคงยอมสมสู่กับบุรุษไปแล้ว หากทว่านางเป็นมนุษย์... ด้วยเหตุนั้นจะให้นางเอาอารมณ์ขึ้นนำเหตุผลเห็นทีจะมิได้

“ไม่เจ้าค่ะ... เหนียงเอ๋อร์ให้แค่เติมพลังเท่านั้น” นางพยายามดันบุรุษออก แต่คนตัวโตก็ช่างแข็งแกร่ง แม้ไม่ถอยออกตามความต้องการของนางแต่ก็มิได้รุกรานไปมากกว่านั้น

ใบหน้าคมคายซบลงที่ซอกคอของนาง ทำเอาสตรีตัวน้อยร้องเสียงหลง

“ว้าย! ท่านพี่ ข้าบอกว่า...!”

“ครู่เดียว... ข้าขออยู่แบบนี้อีกเพียงครู่เดียว...” เสียงทุ้มแหบพร่าและดูอ่อนแรงเหลือเกิน บุรุษซบหน้าเข้ากับบ่าเล็กๆ และลำคอของนาง ดมกลิ่นหอมหวานราวกับเป็นการแก้ขัดไปก่อน แม้จะบอกว่าซบนางแต่กลับไม่ทิ้งตัวลงมาเลย ราวกับแค่นำใบหน้ามาสัมผัสที่บ่าและลำคอของนางเฉยๆ

ฟางเหนียงรู้สึกใจหายเหลือเกินกับท่าทางที่ดูอ่อนเรี่ยวอ่อนแรงของบุรุษ แต่ก็ต้องทำใจแข็งเข้าไว้ นางมิได้มีใจให้กับจินหมิงเยว่ อีกทั้งยังวางแผนที่จะหนีไปจากที่นี่เพื่อไปใช้ชีวิตอย่างอิสระ หากพลาดพลั้งตั้งครรภ์ขึ้นมามีแต่เสียกับเสีย

หนึ่งคือนางเป็นมารดา ย่อมไม่ต้องการแยกจากบุตร หากมีบุตรแล้วก็คงต้องนึกถึงบุตรมาก่อนเป็นอันดับแรก เช่นนั้นการจะออกไปตายเอาดาบหน้าคงเป็นวิธีสุดท้ายที่นางจะเลือก สองคือหากจินหมิงเยว่ต้องการแค่บุตร ก็คงพรากบุตรไปจากนาง ซึ่งนางก็ไม่มีทางยอมโดยง่าย หากจะพรากบุตรไปจากนางได้ ก็คงเป็นวันที่นางไปเยือนน้ำพุเหลือง!!

ไม่ว่าจะเป็นทางใดทางหนึ่งผู้ที่เจ็บปวดที่สุดก็คือนางอยู่ดี...

หลังจากวันนั้นที่จินหมิงเยว่มาขอเติมพลัง บุรุษก็ไม่เคยตอแยนางเลย ทั้งสองนอนห้องเดียวกันบุรุษก็เพียงแค่นอนกอดนางเฉยๆ ไม่มีตำหนักแยกเนื่องจากจินหมิงเยว่กังวลเรื่องความปลอดภัยของนาง อีกอย่างตำหนักแห่งนี้ก็กว้างขวางมากพอที่จะให้นางอาศัยอยู่ ความเป็นอยู่ของนางเรียกได้ว่าสงบสุขอย่างแท้จริง

หากแต่การอยู่ในสถานที่เงียบเหงาวังเวง ไร้ซึ่งผู้คน อีกทั้งยังหวาดระแวงกลัวว่าจะมีจิ้งจอกปีศาจโผล่พรวดเข้ามาทำร้ายก็ทำให้นางจิตตกไม่น้อย

ยามนี้ฟางเหนียงจึงมาหยุดยืนอยู่หน้าห้องทำงานของจินหมิงเยว่ซึ่งไร้องครักษ์ผู้เฝ้าหน้าห้อง ตอนแรกนางก็ห่วงเรื่องความปลอดภัย ทว่าก็คิดขึ้นมาได้ว่าปีศาจจิ้งจอกผู้อยู่เหนือปีศาจทั้งปวง จะมีสิ่งใดกล้าย่างดรายเข้ามาทำร้ายถึงในตำหนักพันปี ซึ่งเป็นถิ่นของเขาได้

สตรีตัวน้อยเดินไปเดินมาอยู่ครู่หนึ่ง ไม่กล้าเปิดประตูเข้าไป หากฮวาอินอยู่ก็คงคะยั้นคะยอให้นางเข้าไปด้านในแล้ว ฮวาอินตามติดรับใช้ฟางเหนียงไม่ต่างไปจากเงาตามตัวก็จริง

ทว่าภายในตำหนักพันปีแห่งนี้ฟางเหนียงก็มีเวลาส่วนตัวเล็กน้อย อีกทั้งนางตั้งใจมาที่นี่ อยู่กับจินหมิงเยว่แล้ว จะมีสิ่งใดเป็นอันตรายต่อนางได้อีก?

“เจ้าจะเดินอยู่ข้างนอกอีกนานหรือไม่” แล้วเสียงทุ้มก็เอ่ยขึ้นจากด้านใน

จินหมิงเยว่รู้ถึงการมาถึงของฟางเหนียงตั้งแต่หนึ่งเค่อก่อนแล้ว และเฝ้ารอว่าเมื่อใดนางจะเข้ามาหาตนเสียที

สตรีตัวน้อยถึงกับชะงักฝีเท้าแล้วยืดตัวตรง ก่อนจะยื่นมือออกไปเปิดประตูบานเลื่อนออก ชะโงกหน้าเข้าไปด้วยท่าทางซุกซน

“คำนับเจ้าค่ะ ท่านพี่”

“มีเรื่องอะไร จึงเดินวนไปวนมาเช่นนั้น”

…ท่านรู้อยู่แล้วว่าข้ามา ก็ไม่ยอมเรียกข้า…

สตรีตัวน้อยนึกต่อว่าในใจ ทว่าดวงหน้าหวานกลับประดับรอยยิ้มหวาน

วันนี้นางมาเพื่อประสบสอพอ หาได้มาหาเรื่องใส่ตัวไม่

จินหมิงเยว่ละจากงานตรงหน้า ใช้ดวงตาจ้องมองฟางเหนียงนิ่ง แววตาไม่เผยความรู้สึกใด ทำเอาฟางเหนียงรู้สึกหวาดหวั่นเล็กน้อย กระนั้นจะให้นางเอาแต่กลัวก็คงได้เฉาตายราวกับบุปผาขาดน้ำเป็นแน่ อย่างไรนางก็มิได้ทำผิดกฎ ยามนี้จินหมิงเยว่ก็ยังเอ็นดูด้วย

“ตำหนักแห่งนี้เงียบเหงาเหลือเกินเจ้าค่ะ เหนียงเอ๋อร์ขอออกไปข้างนอกได้หรือไม่เจ้าคะ” ดวงตาคู่งามช้อนขึ้นมองบุรุษ กะพริบถี่ๆ ส่งตาหวานเชื่อม

“หึ” บุรุษเท้าคางมองนางนิ่ง แววตาที่นิ่งเฉยเมื่อครู่นี้กลับฉายความเจ้าเล่ห์อย่างชัดเจน จนฟางเหนียงรู้สึกร้อนๆ หนาวๆ “ทุกส่วนในตำหนักพันปีนี้ เจ้าอยากไปที่ใดก็สุดแล้วแต่เจ้า”

“ข้ามิได้หมายถึงภายในตำหนักพักปีเจ้าค่ะ”

“งั้นรอบเขตตำหนักหรือ?”

คราวนี้ฟางเหนียงก็ยังส่ายหน้า จินหมิงเยว่ขมวดคิ้วยุ่ง ก่อนจะจ้องมองเจ้าของดวงตากลมด้วยความฉงนใจ

“เช่นนั่น…?”

“เหนียงเอ๋อร์อยากออกไปเดินเล่นที่ตลาด ที่เผ่ามนุษย์เจ้าค่ะ” เอ่ยพลางยิ้มหวานจนตาหยี หากทว่าจินหมิงเยว่กลับทำหน้าตาดุดันใส่นาง แล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงแข็งกระด้างว่า

“มิได้”

“ก็แค่ตลาดเอง ที่เผ่ามนุษย์ ข้ามิได้ขอออกไปเดินเล่นในดงปีศาจจิ้งจอกเสียหน่อยเจ้าค่ะ”

“เจ้าไร้เดียงสาเกินไป ข้างนอกอันตรายกว่าที่เขาคิด”

“แต่...!”

“ไม่มีแต่ ไม่ว่าเรื่องใดข้าก็สามารถตามใจเจ้าได้ ทว่าเรื่องการออกไปนอกอาณาเขตของตำหนักพันปี ข้าไม่ยินยอม”

ท้ายที่สุดฟางเหนียงก็ต้องเดินคอตกกลับห้องไป ทว่า... นี่ก็เป็นสิ่งที่นางคาดการณ์เอาไว้อยู่ก่อนแล้ว และในเมื่อคาดการณ์คำตอบเอาไว้แล้ว นางย่อมมีแผนสำรองเมื่อมิได้รับอนุญาต!

การอยู่ในตำหนักที่มีเพียงนาง ฮวาอินและจินหมิงเยว่มันช่างน่าเบื่อจริงๆ นางมิได้พบเจอกับผู้ใด รอบตำหนักก็ไม่ค่อยมีสิ่งใดนอกจากป่าและบุปผางาม หากทว่านางอยู่ที่นี่มาเดือนกว่าแล้ว ทุกสิ่งอย่างที่เคยแปลกใหม่ก็ไม่ต่างไปจากเดิม ทำให้นางเริ่มเหงาหงอย

ความเป็นอยู่ที่นี่ดีกว่าที่จวนสกุลฟางหลายร้อยเท่า ทว่าหากอยู่เช่นนี้ต่อไป ไม่แน่ว่านางอาจจะเป็นบ้าตายไปก็เป็นได้!

ฟางเหนียงแอบย่องออกมาจากตำหนักพันปี ไปยังสวนด้านหลังซึ่งมีเส้นทางที่นางเคยมาเดินเล่นแล้วค้นพบโดยบังเอิญ นางไม่รู้หรอกว่าเส้นทางนี้จะพานางไปที่ใด แต่แน่นอนอยู่แล้วว่าจะต้องพาออกไปจากตำหนักพันปีนี่มิใช่หรือ! นางไปที่ใดก็ได้ ขอให้ออกห่างจากที่แสนน่าเบื่อหน่ายเช่นนี้!

กลัวเจ้าของตำหนักก็กลัว เบื่อก็เบื่อ นางอดทนได้ดีมาตลอด กระทั่งวันนี้ ความกลัวที่ว่าทำลายทุกสิ่งเหลือเพียงความเบื่อหน่ายและความเหงาเท่านั้น

…ถึงอย่างไรท่านพี่ก็ไม่ทำโทษข้าถึงตายหรอกกระมัง…

นางคิดเช่นนั้นก็จะเดินออกไปจากเขตของตำหนักพักปี ตามเส้นทางอันไม่คุ้นชิน ถึงอย่างไรช่วงนี้จินหมิงเยว่ก็ยังเอ็นดูนางอยู่ แม้นางจะแอบออกไปข้างนอกก็หวังว่าบุรุษจะยังให้อภัยนาง

เส้นทางนี้มีต้นไม้โค้งงอจนเกิดเป็นอุโมงค์ ทว่าน่าแปลกที่แสงสว่างส่องมาแทบไม่ถึง แต่ก็มีแสงรำไรพาให้คลำทางเจอ แม้บางครั้งจะมืดจนนางเดินชนก็ตาม สตรีตัวน้อยเร่งฝีเท้าเดินเร็วมาจนเห็นแสงสว่างปลาย หากทว่า…

“โฮก!!”

สะดุ้ง!!

ฟางเหนียงถึงกับชะงัก…

…สัตว์ป่าหรือ สะ เสือ!?...

หรือว่านางควรกลับดี?

ความคิดในหัวของนางตีกันวุ่นวาย ฟางเหนียงยืนนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง เสียงขู่คำรามเงียบไปแล้ว แต่ถึงอย่างไรก็ยังน่ากลัว ทว่านางอยากออกไปเผชิญภายนอกเหลือเกิน เช่นนั้นขอชะโงกหน้าออกไปหน่อยจะเป็นไรไป ความหอมหวานของการกระทำความผิดทำให้นางหยุดมิได้

แล้วนางก็เดินไปถึงปลายอุโมงค์ ก่อนจะชะโงกหน้าออกไปจากตรงนั้น…

ไม่มีสิ่งใดนอกจากป่าทึบน่าหวาดหวั่น ยามนั้นเองเสียงของรถม้าก็ดังขึ้น ฟางเหนียงวิ่งออกมาจากที่ซ่อนเพื่อจะขอติดรถม้าไปยังหมู่บ้าน