จ้าวหม่านฟาง ได้โอกาสมีชีวิตที่สองในร่างของคุณหนูสามสกุลจ้าว ทว่าตัวนางในชาตินี้เป็นเพียงบุตรีที่เกิดอนุภรรยาที่ต้องแต่งงานกับท่านอ๋องผู้โฉดชั่ว จนผู้คนขานกล่าวว่าเป็นทรราช
View Moreฮาวายทั้งห้าคนเดินทางมาถึงฮาวายโดยหยางเพ่ยตงพาน้องชายและน้องสะใภ้มาด้วยจะได้ดูแลหนิงอ้ายยามที่เขาสวีตกับจ้าวหม่านฟางสองคนจะได้มีคนดูแลหนิงอ้าย“พี่ฝากหนิงอ้ายสัก 2-3 ชั่วโมงนะ”“รีบทำเวลาหน่อยแล้วกัน”หยางซูเมิ่งบอกกับพี่ชายพาเขามาด้วยก็แค่อยากให้เขาดูแลหนิงอ้ายให้ส่วนตัวเองจะไปสวีตกับจ้าวหม่านฟางสองคน ทริปนี้หนิงอ้ายคงจะได้น้องสมใจ“พูดมาก”ชายหนุ่มเดินเข้ามาในห้องพักที่อยู่ติดทะเลมองไปทางไหนก็เจอแต่ทะเล บรรยากาศสวยงามไปหมดแต่จ้าวหม่านฟางนั้นสวยกว่าร้อยเท่า“อุ้ย เข้ามาทำอะไรคะฟางฟางจะไปดูลูก”“พี่ขอชื่นใจหน่อยได้ไหมลูกอยู่กับซูเมิ่ง ไม่ต้องห่วงเรามาทำน้องให้หนิงอ้ายกัน”“แต่...”“นะครับ”หยางเพ่ยตงหอมแก้มทั้งสองข้างของภรรยาอย่างแผ่วเบา ก่อนจะไล่หอมไปทั่วหน้าแล้ววางปากทาบทับลงไปบนอวัยวะเดียวกันของผู้หญิงที่เขารักสุดหัวใจ พอเริ่มจูบก็ขยับมือลูบไล้ไปตามเรือนร่างแสนสวยอย่างเชื่องช้า เคลื่อนไหวเนิบนาบไม่ให้เธอรู้สึกถูกรุกล้ำหรือหวาดระแวงใด ๆมือหนาลูบคลำซ้ำ ๆ ให้ภรรยาคุ้นเคยก็สอดมือเข้าไปใต้ชายเสื้อสัมผัสเอวบางโดยไม่มีอะไรปิดกั้น ก่อนจะวางสองมือโอบล้อมก้อนเนื้อเต่งตึงทั้งสองข้างด้วยแรงแ
ทั้งสองแต่งงานกันได้สามปีแล้วและมีพยานรักตัวกันหนึ่งคนคือหนิงอ้าย ชื่อของลูกสาวหยางเพ่ยตงเป็นคนตั้งให้ทั้งหมดจ้าวหม่านฟางชอบชื่อนี้มาก “จุนแม่ขา จุนพ่อไม่รักเรา” (คุณแม่คะคุณพ่อไม่รักเรา) “ไม่พูดอย่างนั้นสิคะ” ตอนนี้หยางเพ่ยตงทำงานหนักและกลับบ้านดึกดื่นจนลูกสาวน้อยใจว่าพ่อไม่รัก ดึกจนรอพ่อไม่ไหวจึงหลับไป แอด “กลับมาแล้วเหรอคะ” “ลูกหลับแล้วเหรอครับ” ช่วงนี้งานถาโถมเข้ามาจนเขาปลีกตัวไปไหนไม่ได้ตั้งแต่แต่งงานกันมาเขาก็ไม่เคยพาภรรยาไปฮันนีมูนกันเลย จึงรู้สึกผิดขึ้นมา “กลับดึกทุกวันขนาดนี้ลูกน้อยใจแล้ว” เธอเองก็น้อยใจเหมือนกันไม่รู้ว่างานจะสำคัญอะไรนักหนา ถมเวลาคุยกันก็น้อยลงไปทุกทีหรือเพราะเธอมีลูกแล้วเขาจึงไม่สนใจ “ฟางฟางครับพี่ขอโทษโปรเจกนี้จะจบลงแล้ว เดี๋ยวพี่พาฟางฟางกับลูกไปเที่ยวกันดีไหมครับ” เพราะเขารู้ว่าตอนนี้ภรรยากำลังน้อยใจเขาชวนเที่ยวหลายรอบและไม่เคยไปสักรอบเพราะติดแต่งาน วันนี้โปรเจกต์ใหญ่ที่ทำกำลังเสร็จสมบูรณ์จึงสัญญาว่าจะพาจ้าวหม่านฟางกับลูกไปพักผ่อน “พี่ขอโทษครับต่อไปจะไม่ทำงานหนักแบบนี้อีกแล้ว
“ลุกออกไปจากตัวฉัน” จ้าวหม่านฟางทั้งโกรธและเกลียดตัวเองที่ใจง่ายไปกับสัมผัสของเขาจึงผลักให้เขาออกห่างจากตัวและรีบแต่งตัว “รบกวนคุณไปส่งฉันที่บ้านด้วย” “ฟางฟางครับพี่...” หยางเพ่ยตงยังไม่ทันจะพูดอะไรหญิงสาวจึงเดินออกไปจากห้อง เขาจึงได้แต่รีบแต่งตัวและไปส่งจ้าวหม่านฟางที่บ้าน “พี่ขอโทษครับต่อไปที่จะไม่ทำแบบนั้นอีกแล้วพี่คิดถึงเรามากไปหน่อย” ต่างฝ่ายต่างเงียบหยางเพ่ยตงจึงเป็นฝ่ายพูดขึ้นมาก่อนเขาไม่ชอบที่จ้าวหม่านฟางเงียบจึงหาเรื่องชวนคุยแต่ก็เหมือนจะแย่ลงไปกว่าเดิม “ฟางฟางครับ” ปัง! หญิงสาวปิดประตูรถกระแทกจนเสียงดังโดยไม่รอฟังคำอธิบายจากเขา หญิงสาวรีบเดินขึ้นห้องไปโดยไม่สนใจเสียงทักทายของใครด้วยซ้ำ พอมาถึงห้องเธอก็ร้องไห้ออกมา “ทำไมถึงรู้สึกแบบนี้” จ้าวหม่านฟางใช้มือมากุมหน้าอกข้างซ้ายไว้เธอยอมรับว่าเหมือนจะรู้สึกผูกพันกับเขาไม่น้อย ครั้งแรกที่เจอหน้ากันเหมือนมีอะไรลากให้เธอมารู้จักกับเขา “ฉวยโอกาส” จ้าวหม่านฟางลุกขึ้นมาอาบน้ำเพื่อให้สายน้ำช่วยชโลมจิตใจที่กำลังว้าวุ่น สองวันแล้วที่เขาติดต่อจ้าวหม่าน
วันจบการศึกษาของหญิงสาวเพื่อน ๆ ต่างพากันดีใจที่จะได้ออกไปใช่ชีวิตนอกรั้วมหาลัย บางคนต้องดิ้นรนแต่สำหรับจ้าวหม่านฟางลูกคุณหนูไฮโซที่มีครบทุกอย่างไม่จำเป็นต้องออกไปลำบาก “พี่ยินดีด้วยนะ” จื่อหยวนยื่นดอกไม้ช่อสวยให้น้องสาวแต่จ้าวหม่านฟางทำหน้าไม่ค่อยพอใจ “ให้แค่ดอกไม้?” “รถนั่นราคาแพงจะตายรอหาเงินได้เองค่อยซื้อ” รถPorscheราคาหลายสิบล้านซึ่งเขาสามารถซื้อให้น้องสาวได้แต่ไม่ใช่ตอนนี้ เขาอยากให้จ้าวหม่านฟางหาเงินซื้อเองมากกว่าเพราะจะได้รู้ว่าเงินแต่บาทนั้นหาไม่ง่าย “น้องงอลแล้ว ชิ” จ้าวหม่านฟางแกล้งงอนไปอย่างนั้นหากเธอไปขออ้อนวอนคุณพ่อก็ไม่ใช่เรื่อง ครอบครัวของเธอพากันถ่ายรูปจนเสร็จหญิงสาวกำลังจะกลับไปที่บ้านก็มีเสียงของคนหนึ่งดังมาก่อน “จะกลับแล้วเหรอครับหรือพี่มาไม่ทัน” หยางเพ่ยตงเดินถือดอกกุหลาบช่อใหญ่มาและยื่นให้จ้าวหม่านฟาง เขาติดงานคิดว่าจะมาไม่ทันเสียแล้ว “เอ่อ ขอบคุณค่ะ” “ไม่ดูให้ดี ๆ ว่าในนั้นมีอะไร” หยางเพ่ยตงอยากให้หญิงสาวดูในช่อดอกไม้ว่ามีสิ่งหนึ่งที่หญิงสาวอยากได้ “อะไรของคุณ” จ้าวหม่านจึงพยายามมอง
นครเซียงไฮ้ สาธารณรัฐประชาชนจีน ปัจจุบัน จ้าวหม่านฟางคุณหนูที่เกิดมาในชาติตระกูลที่รวยละมั่งคั่งหญิงสาวอายุ 22 ปี ที่กำลังจะจบการศึกษาในอีกไม่กี่วันข้างหน้า ตอนนี้กำลังฉลองกับเหล่าเพื่อน ๆ อย่างสนุกสนานวันนี้จะเมาให้หาทางกลับบ้านไม่ได้เลย “ฟางฟางดูโต๊ะนั่นสิผู้หล่อมาก” เหมยฮวาชี้ไปที่หนุ่ม ๆ ซึ่งนั่งดื่มกันไม่ไกลจากโต๊ะของหญิงสาว จ้าวหม่านฟางจึงมองตามไปที่มือของเพื่อนชี้ ทำให้เธอยืนนิ่งเพราะสบตากับใครคนหนึ่งที่แสนจะคุ้นเคย “ฟางฟาง ยัยฟาง!” “อะไรฉันตกใจหมดเลย” “แกเล่นจ้องเขาเสียขนาดนั้นสนใจเหรอ” “ป่าว (เสียงสูง)” เธอยกเหล้าขึ้นมาดื่มเพื่อบิดปังความรู้สึกบางอย่าง ชายหนุ่มคนนั้นทำไมเธอถึงรู้สึกเหมือนว่าเคยเจอกันมาก่อน ช่วงนี้เอชอบฝันแปลก ๆ ไปถึงเมืองโบราณคงจะดูซีรีส์มากเกินไปเลยเก็บเอาพระเอกไปฝัน ทางด้านชายหนุ่มคนนั้นเขาก็จ้องมองจ้าวหม่านฟางไม่วางตาตอนที่เขาสบตากับหญิงสาวหัวใจของเขาสั่นไหวเหมือนจะกระเด็นออกมาให้ได้“เจอกันทีสินะ”หยางเพ่ยตงนักธุรกิจหนุ่มอนาคตไกลวัย 29 ปี เขาจำเรื่องราวในอดีตได้ทั้งหมดไม่รู้ว่าเพราะอะ
หยางจงหมิ่นเดินขึ้นมาที่กำแพงและยืนมองไปที่วังหลวงบรรพบุรุษคงจะสาปแช่งเขาที่ดูแลประชาไว้ไม่ได้ เขามองดูซากปะลักหักพังตอนนี้แคว้นเฉียงเหมือนกับเมืองร้างไปเสียแล้ว “ให้อภัยลูกด้วย” เขาไม่สามารถครองบัลลังก์ได้อีกต่อไป และเลือกที่จะเห็นแก่ตัวตายตามน้องสาวและน้องชายของตัวเอง หยางจงหมิ่นวางดาบลงและก้มกราบแผ่นดินนี้เป็นครั้งสุดท้านก่อนจะเลือกทางเดินของเขาเอง กำแพงเมืองก็ไม่สูงเท่าไรนักเขาได้แต่ส่งยิ้มให้กับโชคชะตาที่โหดร้าย หมดสิ้นแล้วฮ่องเต้หยางจงหมิ่นสวรรคตพร้อมหยางเพ่ยตงและองค์หญิงหยางเพยอิ่ง “ฝ่าบาท!” อี้เฉินนำกำลังทหารมาช้าไปหนึ่งก้าวเขารีบวิ่งไปที่ท้องพระโรง อี้เฉินคุกเข่าลงต่อหน้าจ้าวหม่านฟางที่ไม่สามารถปกป้องนางได้ “กระหม่อมอี้เฉินขออภัยที่มาช้าไป กระหม่อมจะดูแลหนิงอ้ายตราบเท่าชีวิตของกระหม่อมพ่ะย่ะค่ะ” เขาก้มกราบจ้าวหม่านฟางและท่านอ๋อง แล้วเขาต้องกลับไปบอกหนิงอ้ายว่าอย่างไร อี้เฉินนำร่างของจ้าวหม่านฟางและหยางเพ่ยตงฝั่งไว้ด้วยกันและไม่ต้องจากกันไปไหนอีก ตอนนี้ทั้งเมืองหลวงเกิดความวุ่นวายเพราะไม่มีประมุขปกครองทำให้เกิดการแย่งชิงอำนาจกันขึ้น
“ตอนนี้ทุกอย่างในวังเรียบร้อยแล้วเราจะเปิดประตูเมืองให้พวกคนเหล่านั้นเข้ามา” “ท่านอามิควรทำอย่างนี้”ท่านอาของพวกเขากำลังก่อกบฏเขายินดีหากท่านอาจะครองบัลลังก์แต่ความโลภเขาไม่สามารถปล่อยให้ชาวบ้านเดือดร้อน “ศึกครั้งนี้ไม่รู้ว่าข้าจะมีชีวิตรอดหรือไม่” “ท่านอย่าพูดอย่างนั้น” หยางเพ่ยตงได้รับรายงานมาว่าท่านอาเดินทางเข้ามาในวังหลวงแล้ว หยางเพ่ยตงเห็นแต่ความตายและกลิ่นคาวเลือดเต็มไปหมด เขาจึงต้องให้ทหารเปิดประตูเมืองไว้เพราะไม่ต้องการให้คนล้มตายไปมากกว่านี้“หลานของข้านั่งรอข้าอยู่บนบัลลังกืเชียวหรือ” หยางเฟยฉีคือน้องชายของอดีตฮ่องเต้คนก่อนและเป็นท่านอาของหยางเพ่ยตง หยางจงหมิ่นจ้องมองมาที่ท่านอา “ท่านมิควรจะฆ่าคนที่ไม่รู้เรื่อง” “สละบัลลังก์ให้ข้าและข้าจะปล่อยพวกเจ้าไป” “ข้ายอมข้าดีกว่าบัลลังก์ตกไปอยู่ในมือคนชั่ว” หยางเพ่ยตงที่ยืนอยู่จึงเดินมาเผชิญหน้ากับหยางเฟยฉี พร้อมกับอาวุธดาบที่ถืออยู่ทหารเตรียมพร้อมตลอดเวลา “แล้วหลานจะเสียใจ” ทางด้านจ้าวหม่านฟางที่รู้สึกโกรธหยางเพ่ยตงมิน้อยที่ให้นางมาอยู่ในที่ที่เขาเตรียม
จ้าวหม่านฟางเข้ามาในวังพร้อมกับอี้เฉินและขอเข้าไปพบ หยางเพ่ยตงที่ตำหนัก ทำให้จ้าวหม่านฟางนึกถึงเรื่องราวที่ใช้ชีวิตอยู่ตำหนักแห่งนี้ “เข่อซิงเจ้าเป็นอย่างไรบ้าง” จ้าวหม่านคิดถึงบ่าวรับใช้ที่ดูแลนางมาตั้งแต่ยังเด็กนางยอมตายเพื่อให้นางหนีรอดมา จ้าวหม่านฟางเดินเข้ามาในตำหนักที่ถูกทิ้งร้างไว้สามปีตั้งแต่นางหายตัวไปหยางเพ่ยตงก็มิให้ใครย่างกรายเข้ามาเด็ดขาด “ตำหนักแห่งนี้มิให้ใครเข้ามาเจ้าเป็นใคร” เหล่าทหารที่เห็นคนบุกรุกเข้ามาจึงนำกำลังเข้ามาปิดล้อมและรายงานท่านอ๋องในวังกำลังเกิดความวุ่นวายจึงไม่ให้คนนอกเข้ามา “พระชายา!” ทหารนายหนึ่งที่จำพระชายาได้จึงคุกเข่าและทำความเคารพ “ข้าอยากเข้ามาดูในตำหนักเสียหน่อย” จ้าวหม่านฟางไล่ให้ทหารออกไปยังไงหยางเพ่ยตงจะต้องมาหานาง นางจะรอเขาอยู่ที่นี่ที่เป็นห้องหอของนางและเขา “จ้าวหม่านฟางไยเจ้าถึงแอบตามพี่มา” “มาแล้วหรือเพคะน้องรอเสียตั้งนาน” นางหันกลับมาเผชิญหน้าและสวมกอดเขาไว้แน่น “ท่านพี่คิดจะทิ้งน้องกับลูกไปไหน” “น้องหญิงเข้ามาในวังและหนิงอ้าย” เขามองหาบุตรสาวเพราะที่นี่อันต
“ที่เจ้าหนีไปกับชายชู้นั่นหมายถึงสิ่งใด”“ข้าไม่เคยคบชู้” จ้าวหม่านฟางยังคงร้องไห้สะอื้นนางนั่งลงที่พื้นคุกเข่าหากนางยังมีชีวิตต่อก็คงต้องตายทั้งเป็น หากนางตายไปท่านพ่อของนางคงจะหายโกรธเคือง“แล้วไอ้มารหัวขนนั่นมันลูกของใคร” หยางเพ่ยตงยังคงปักใจเชื่อว่านางคบชู้ เขารักนางแต่นางทำให้เขากลายเป็นคนโง่งมที่ให้ภรรยาสวมหมวกเขียวให้“หยางเพ่ยตงทุกสิ่งทุกอย่างที่เจ้าทำมา เจ้าทำตัวเองทั้งนั้นข้าจะเกลียดเจ้าทุกชาติภพ”“อย่ามาสอนข้า”“แค่สตรีนางเดียวท่านก็โง่งมถึงเพียงนี้ไม่แปลกที่ท่านจะเชื่อนางว่าข้ามีชู้” จ้าวหม่านฟางพูดออกมาทั้งน้ำตามองไปรอบจวนที่ทหารกำลังขนศพออกไป ชาวบ้านต่างพากันมารุมประณาม“หยางเพ่ยตงข้าจะบอกอะไรท่านลูกของข้างในท้องนี้เป็นลูกของท่าน ท่านสั่งโบยข้าโดยมิรู้ว่าข้าตั้งท้อง เจ้าจงจำการกระทำของเจ้าให้ขึ้นใจให้เจ้าทุกข์ทรมานทุกชาติไป เจ้ากับข้าให้จากกันตลอดกาล” จ้าวหม่านฟางคว้าดาบของเขาขึ้นมาและจ่อไว้ที่คอตอนนี้นางมิกลัวอะไรอีกต่อไป หากนางมีชีวิตอยู่ต่อท่านพ่อคงจะเกลียดนางที่นางพาศัตรูเข้าจวน“หยุดนั่นเจ้าจะทำอะไร หม่านฟาง!”จ้าวหม่านฟางใช้ดาบปาดคอตัวเองจนเลือดสีแดงไหลหนองเต็มพื้น
“อืม อ่าส์” เสียงครางดังออกมาใกล้ๆ กับใบหูของจ้าวหม่านฟางนางจึงลืมตาขึ้นมาอย่างงัวเงีย และกำลังเพ่งมองไปยังต้นตอของเสียงเงาตะคุ่มดำๆ กำลังคร่อมรางของนางอยู่“อื้อ อ่าส์”แต่เสียงครางยิ่งดังขึ้นมาเรื่อยๆ จนจ้าวหม่านฟางต้องขยี้ตาอีกรอบ แต่ทำไมร่างกายของนางเหมือนกำลังโดนล่วงล้ำเข้ามาจนนางได้ยินเสียงเนื้อกระทบกันอย่างชัดเจน และแรงกระแทกทำให้นางรู้กำลังร่วมรักกันอยู่“กรี๊ดดดด ออกไป” จ้าวหม่านฟางกรีดร้องออกมาตอนนี้นางกำลังร่วมรักกับหยางเพ่ยตงหรือที่ใครต่างพากันรู้จักดีเขาคือชินอ๋องผู้ที่โหดเหี้ยมฆ่าคนได้เหมือนผักเหมือนปลาและได้รับฉายาว่าอ๋องทรราช“อยู่นิ่งๆ อ่าส์” หยางเพ่ยตงจับตัวนางไว้แน่นตอนนี้ทั้งสองกำลังเชื่อมประสานกันอยู่จะให้ดึงออกมาตอนนี้ เขาขอยอมตายดีกว่า“ออกไปจากตัวข้า”“เจ้าเป็นพระชายาจงทำหน้าที่เสีย” หยางเพ่ยตงไม่ฟังเสียงห้ามของนางเขาอัดกระแทกแท่งหยกเข้ามาจนใบหน้าของนางเปื้อนด้วยน้ำตาที่ไหลออกมาจากหางตาเหมือนร่างกายจะปริแต่ถึงแม้ในความเป็นจริงจ้าวหม่านฟางจะเคยใช้ชีวิตในโลกปัจจุบันแต่ก็ไม่เคยมีคนรักหรือเคยหลับนอนกับชายคนไหนมาก่อนจนหญิงสาวทะลุมิติเข้ามาอยู่ในร่างของคุณหนูสามจ้า...
Comments