บทที่ 4 ความผิดของหยางเพ่ยตง

          “ขอประทานอภัยกระหม่อมมารายงานว่าตอนนี้พระชายาทรงไม่สบายหมอหลวงทรงให้ยาและพ่ะย่ะค่ะ” ซิ่วอิงมารายงานชินอ๋อง แต่เห็นแววตาของหยางเพ่ยตงนิ่งสงบไม่มีอะไรเกิดขึ้น

          “พระชายาทรงไปทำอะไรมา”

          “องค์หญิงเผยอิ่งพระชายาทรงถูก เอ่อ ทรงถูกท่านอ๋องสั่งไปทำงานที่ห้องครัวมาพ่ะย่ะค่ะ”

          “เสด็จพี่! พระชายาตัวเล็กนิดเดียวนะเพคะ” หยางเผยอิ่งตกใจเช่นกันว่าเกิดอะไรขึ้นห้องครัวทั้งร้อนและกลิ่นฉุนด้วยเครื่องเทศพระชายาจะทนได้อย่างไร

          “เจ้าออกไปก่อน พี่แค่อยากสั่งสอนนาง”

          “เรื่องที่นางไปเที่ยวหอคณิกาหรือเพคะ”  หยางเผยอิ่งเห็นใจจ้าวหม่านฟางไม่น้อย นางมิได้ทำอันใดเลย

          “น้องรู้ได้อย่างไร”

          “น้องก็ ก็อยู่ที่นั่นเพคะแต่พระชายาไม่ได้นัดพบคนรักเก่าน้องก็เห็น” นางเคยรู้มาก่อนว่าบุรุษผู้นั้นคือคนรักเก่าของจ้าวหม่านฟางแต่พระเชษฐาจะไร้เหตุผลและลงโทษนางตามอำเภอใจมิได้

          “น้องพูดจริงหรือ”

          “เสด็จพี่ทำโทษนางเพราะหวงนางหรือเพคะ เอ๊ะ เสด็จพี่”

          หยางเผยอิ่งเรียกตามหลังพระเชษฐาที่เดินออกไปจากตำหนักโดยที่นางยังพูดไม่จบ ใจร้อนเหมือนกันทั้งฝ่าบาทและชินอ๋อง

          “ตอนที่นางเป็นลมใครอุ้มนางกลับตำหนัก” หยางเพ่ยตงหันมาถามองครักษ์ที่เดินตามหลังมา เขากำลังไม่พอใจที่มีบุรุษมาแตะต้องตัวพระชายา

          “กระหม่อมเองพ่ะย่ะค่ะ”

          ผลัก!

          หยางเพ่ยตงผลักองครักษ์จนทหารบริเวณต้องหันหน้าหนีไม่มีใครกล้าเข้าไปวุ่นวาย ซิ่วอิงน้อมรับผิดเพราะแตะต้องตัวพระชายาโดยพลการ

          “เจ้ากล้าดียังไงถึงมาแตะต้องตัวนาง!” หยางเพ่ยตงสีหน้าและแววตาแดงก่ำเพราะความโกรธตั้งแต่เขาแต่งงานกับพระชายามาแม้แต่อุ้มนางเขาก็ยังไม่มีโอกาสแต่องครักษ์ของเขากล้าอุ้มนาง

          “กระหม่อมขออภัยพ่ะย่ะค่ะแต่บริเวณทั้งร้อนและ...”

          “ทหาร! นำองครักษ์ซิ่วอิงไปโบยสิบครั้ง”

          “พ่ะย่ะค่ะ” ซิ่วอิงน้อมรับบทลงโทษและเดินตามทหารไปสิ่งที่เขาคิดก็เป็นจริง อาการที่แสดงออกมาคงหวงพระชายา

          หยางเพ่ยตงเดินไปหยุดอยู่ที่หน้าบรรทมของจ้าวหม่านฟางด้วยใบหน้าที่เคร่งขรึมจนบ่าวรับใช้ต่างพากันออกไปจากห้องบรรทม เขาเดินนั่งข้างกายของนางและยื่นมือไปปัดเส้นผมนำมาหัดที่หูไว้

          มือของจ้าวหม่านฟางทั้งสองข้างมีรอยแดงและแผลที่เกิดจากการยกของหนักมือของนางทั้งเล็กและนุ่ม ไม่รู้ว่าแบกน้ำไปใส่โอ่งได้อย่างไรใบหน้าของเขาโน้มลงไปใกล้ ๆ พระชายา

          หยางเพ่ยตงจุมพิตที่หน้าผากมนและโน้มตัวขึ้นมานั่งมองใบหน้าของจ้าวหม่านฟางด้วยหัวใจที่เต้นแรงอย่างผิดปกติ เมื่อกำลังจะจุมพิตอีกรอบแต่บ่าวรับใช้ก็เดินเข้ามาเสียก่อน

          “ท่านอ๋องบ่าวเอายาที่ต้มแล้วมาให้เพคะ หากพระชายาฟื้นแล้วรบกวนท่านอ๋องป้อนพระชายาด้วยเพคะ”

          “เจ้าออกไปได้แล้ว” บ่าวรับใช้นำยามาวางไว้ใกล้ตัวของชินอ๋องและรีบออกไปจากห้องบรรทม

          จ้าวหม่านฟางลืมตาขึ้นมาเปลือกตาหนักอึ้งไปหมด นางเมื่อยเนื้อเมื่อยตัวไปหมดบวกกับความหิวจนท้องร้องออกมา โดยที่ยังไม่มองรอบกายจึงตะโกนเรียกเข่อซิงเสียก่อน

          “เข่อซิงเขาหิวเหลือเกินนำสำหรับมาให้ข้าหน่อย”

          “ดื่มยาเสียก่อน” สิ้นเสียงห้วน ๆ จ้าวหม่านจึงลืมตาขึ้นมาและเห็นทรราชเต็มสองตาหยางเพ่ยตงมาทำอะไรที่ห้องบรรทมของนาง หรือจะมาใช้งานนางอีก

          “เข่อซิง อือ...อึก” นางตกใจที่หยางเพ่ยยงยกถ้วยยาของนางขึ้นดื่มและโน้มตัวลงมาใช้ปากของเขาป้อนยาให้แก่นาง จ้าวหม่านต้องจำใจกลืนยาอันแสนขมลงไปในลำคอ

          “แค่กๆๆ เจ้า!”

          “ดื่มยาแล้วก็ไปกินข้าว”

          ตอนนี้ทั้งสองนั่งอยู่ตรงหน้ามีสำรับมากมายที่เขาสั่งให้พ่อครัวเตรียมไว้ให้นาง บ่าวรับใช้บอกว่านางชอบกินอะไรหยางเพ่ยตงจึงให้นำมาทุกอย่าง

          “เจ้ามองอันใด”

          “เจ้าก็กลับไปได้แล้วข้าหายดีแล้ว” จ้าวหม่านฟางเอ่ยปากไล่เขาออกไปไม่รู้จะนั่งจ้องนางทำไมกัน

          “มือเจ้าเจ็บข้าจะป้อนเอง” หยางเพ่ยตงหยิบตะเกียบขึ้นมาและคว้าถ้วยข้าวมาวางตรงหน้า จนนางเองก็ตกใจที่ท่านอ๋องนิสัยเปลี่ยนไป

          “เจ้า ไม่สบายหรืออย่างไร”

          “ข้าสบายดีมิเป็นอันใด” จ้าวหม่านฟางต้องกินข้าวโดยมีชินอ๋องคอยนั่งป้อนข้าวอยู่ไม่ห่างจนคนที่มาใหม่เห็นภาพนั้นจึงอิจฉาขึ้นมา ชินอ๋องมิเคยทำเช่นนี้กับนาง

          “ท่านอ๋องเพคะ พระชายาทรงหายแล้วดีแล้วหรือหม่อมฉันทราบข่าวจึงรีบมาเพคะ” ฮุ่ยหลิงทรงทำท่าทีเป็นห่วงใยแต่ภายในหัวใจกำลังร้อนรุ่มท่านอ๋องทำตัวอ่อนโยนต่อพระชายา

          “ข้าอิ่มแล้วพวกท่านก็คุยกันเถิด”

          “ฟางฟาง”

          จ้าวหม่านฟางยืนนิ่งที่มีคนเรียกนางด้วยชื่อนี้นอกจากคนสนิทก็ไม่มีใครเรียกนาง นางหันไปสบตากับท่านอ๋องแต่ยังมีความกรุ่นโกรธจึงเดินออกมา

          “ท่านอ๋องจะไปไหนหรือเพคะ”

          “ข้าจะไปธุระเจ้าก็กลับจวนไปเถิด” หยางเพ่ยตงรีบเดินออกมาตามพระชายา แต่ก็ไม่เห็นแม้แต่เงาจึงแกล้งถามเหล่าทหารบริเวณนั้น

          จ้าวหม่านฟางเดินไปที่จวนของซิ่วอิงเมื่อได้รับข่าวจากบ่าวรับใช่ว่าองครักษ์ถูกโบยต้านเหตุมาจากนาง จ้าวหม่านฟางจึงมาดูด้วยตาตัวเอง

          “พระชายาเพคะหากท่านอ๋องรู้เข้า...”

          “ข้ามาเยี่ยมองครักษ์ด้วยใจที่บริสุทธิ์” จ้าวหม่านฟางเดินเข้ามาเห็นบ่าวกำลังทายาที่แผ่นหลังให้ซิ่วอิง

          “ซิ่วอิง”

          “พระชายาทรงมีอะไรให้กระหม่อมรับใช้พ่ะย่ะค่ะ”

          “เจ้านอนลงเถิดข้ามาเยี่ยมท่าน” จ้าวหม่านฟางจึงนำยามาบด เพื่อเป็นการขอบคุณที่ซิ่วอิงอุ้มนางกลับตำหนัก แต่ต้องมาถูกโบยเพราะคนไร้หัวใจอย่างชินอ๋อง

          “เจ้าหายป่วยก็รีบวิ่งแจ้นมาหาบุรุษเลยหรือแพศยา” หยางเพ่ยตรงเห็นจ้าวหม่านฟางกำลังยิ้มหัวเราะจึงรู้สึกไม่ชอบใจ เขาอุตส่าห์มาดูแลนางแต่นางกลับวิ่งแจ้นมาหาบุรุษอื่น

          “ท่านอ๋อง”

          “ข้าน่าจะสั่งโบยเจ้าสักร้อยที”

          “หยางเพ่ยตงไยท่านถึงอำมหิตขนาดนี้ ซิ่วอิงเป็นคนช่วยข้าท่านกับไร้เหตุผลใช้อำนาจในทางที่ผิด” จ้าวหม่านฟางลุกขึ้นมาเผชิญหน้ากัน กริยาท่าทางทำให้หย่างเผยตงไม่พอใจ

          “เจ้ากล้าปกป้องคนอื่นหักดูสภาพตัวเองเสียก่อนข้าจะทำอไรก็ได้โดยเฉพาะสตรีอย่างเจ้า วัน ๆ คงแต่จะคิดเข้าหาบุรุษ...”

          เพี้ยะ!

          “เจ้ามันใจดำที่สุด”

          ทหารและบ่าวรับใช้บริเวณต้องหันหน้าที่ไม่กล้าแม้แต่จะมองรวมถึงซิ่วอิ่งไม่คิดว่าพระชายาจะกล้าถึงขนาดนี้

          “เจ้า! อยากตายหรือไง!” หยางเพ่ยตงรู้สึกเสียหน้าที่ถูกสตรีตบหน้า ตั้งแต่เกิดมาเขาไม่เคยถูกใครกระทำเช่นนี้มาก่อน นางกล้าอวดดีกลับเขา

          “กรี๊ด!”