บทที่ 10 อยากจับกิน

บทที่ 10

อยากจับกิน

“เขาน่ากลัว” นางพึมพำเสียงเบา ก่อนจะหยัดกายลุกขึ้นแล้วเดินออกไปข้างนอก ในเมื่อจินหมิงเยว่อนุญาตให้นางไปที่ใดก็ได้ตามที่ต้องการ เช่นนั้นนางก็ขอสำรวจรอบตำหนักเสียหน่อยเถิด

เพื่อหาทางหนีทีไล่เอาไว้ด้วย เผื่อสักวันหนึ่งจินหมิงเยว่เลิกสนใจในตัวนาง นางจะได้หนีออกไปมีชีวิตเป็นของตนเอง ในยามนั้นคิดว่าจินหมิงเยว่คงไม่ไล่ตามนางแล้ว ทว่ายามนี้ต้องคอยเอาอกเอาใจบุรุษไปก่อน เพราะถึงหนีไปตอนนี้ก็ถูกจับกลับมาอยู่ดี

“เจ้าแนะนำตำหนักให้ข้าหน่อยสิ”

“ตำหนักพันปีข้าน้อยพอรู้คร่าวๆ มิได้รู้ลึกเจ้าค่ะ เนื่องจากที่นี่แม้แต่ปีศาจจิ้งจอกด้วยกันยังเข้ามายาก มีเพียงผู้ที่ได้รับอนุญาตเท่านั้นเจ้าค่ะ”

“ไม่เป็นไร ข้าแค่อยากรู้คร่าวๆ ว่าตรงไหนอยู่ตรงไหนเท่านั้น อ้อ ว่าแต่ ที่นี่มีห้อวหนังสือหรือไม่?”

“มีเจ้าค่ะ ท่านประมุขค่อนข้างชื่นชอบหนังสือ อีกทั้งยังเป็นผู้คัดลอกอักษรเหล่านั้นด้วยตนเอง ว่ากันว่าห้องหนังสือภายในตำหนักพันปีนั้นอุดมไปด้วยความรู้รอบทิศเลยเจ้าค่ะ”

“ข้าไปได้หรือไม่?”

“ได้เจ้าค่ะ!”

ไม่มีที่ใดที่นางจะไปมิได้ เว้นเสียแต่ออกไปข้างนอก หรือออกไปนอกอาณาเขตของตำหนักพันปีแห่งนี้

ฮวาอินนำทางนางมายังห้องหนังสือ ทันทีที่เปิดประตูเข้าไปฟางเหนียงก็ได้แต่เบิกตากว้าง อ้าปากค้าง นี่มันห้องหนังสือหรือห้องโถงงานเลี้ยงกันแน่ เหตุใดจึงใหญ่โตมโหฬารเช่นนี้!?

หากเปรียบเทียบแล้ว ดูเหมือนว่าห้องหนังสือจะมีขนาดใหญ่ที่สุดภายในตำหนักแห่งนี้เลยก็ว่าได้

ดวงตาคู่งามเป็นประกาย เดินเข้าไปในห้องแล้วเดินเรียบเคียงชั้นหนังสือที่ใกล้ที่สุด ดวงตาคู่งามมองสันหนังสือที่สลักอักษรแต่ละเรื่องราวเอาไว้ ปลายนิ้วเรียวสัมผัสมันอย่างทะนุถนอม ก่อนจะใล้ปลายนิ้วเกี่ยวหนังสือเล่มหนึ่งออกมาจากชั้น

…เกี่ยวกับร่างกายมนุษย์หรือ?...

นางพินิจมันด้วยความฉงนใจ ยิ่งเปิดอ่านเนื้อหาด้านในก็ยิ่งประหลาดใจเข้าไปอีก ด้านในเขียนถึงร่างกายของมนุษย์ทุกสัดส่วน

…เหตุใดจึงมีหนังสือเช่นนี้?...

นำหนังสือเล่มนั้นกลับเข้าที่ ก่อนจะกวาดสายตามองหมวดหนังสือด้านบน มันเขียนเอาไว้ว่า ‘เกี่ยวกับมนุษย์’ นางจึงกดสายตามองหนังสือทั้งหมดอีกครั้ง

โรคของมนุษย์

อาการของมนุษย์

ร่างกายส่วนที่อ่อนไหวที่สุดของมนุษย์

รายชื่อหนังสือพวกนี้มัน…

“ข้าน้อยจะไปนำน้ำชามาให้นะเจ้าคะ”

“อะ อืม…”

ฮวาอินยอบกายคำนับลา ก่อนจะเดินออกไป ฟางเหนียงหยิบหนังสือออกมาดูเนื้อหาก็เห็นว่ามันเกี่ยวกับมนุษย์ทั้งสิ้น… หรือว่าจินหมิงเยว่กำลังศึกษาร่างกายของมนุษย์? สตรีที่ถูกนำมาสังเวยอาจจะถูกชำแหละเพื่อการศึกษาก็เป็นได้!

สตรีตัวน้อยส่ายหน้าไล่ความคิดชั่วร้ายในหัว นางถอยออกห่างจากหนังสือพวกนั้น พยายามควบคุมหัวใจตนเองมิให้หวาดหวั่น ทว่าขณะที่เดินถอยหลังนั้น แผ่นหลังของนางกลับชนเข้ากับใครคนหนึ่ง

“ว้าย!”

“ชู่ว! ใจเย็นๆ แม่นางน้อย”

ฟางเหนียงหันขวับไปมองด้วยความตกใจ บุรุษที่อยู่ตรงหน้าของนางนั้นดูสง่างาม มีรัศมีบริสุทธิ์แผ่ออกมารอบทิศ หากจินหมิงเยว่ที่งดงามราวเทพจุตินั้นเป็นปีศาจ บุรุษที่อยู่ตรงหน้าของนางบัดนี้ก็คงเป็น… ทวยเทพกระมัง! พลังบริสุทธิ์ที่แม้แต่นางยังสัมผัสได้

“ท่านเป็นใคร!?” สตรีตัวน้อยถอยหางด้วยท่าทีระมัดระวัง

“ข้าหรือ? พวกเจ้าเรียกข้าว่า… พ่อรูปงาม”

…ข้าขอถอนคำพูดที่เอ่ยชมเมื่อครู่ได้หรือไม่ ความจริงแล้วบุรุษผู้นี้อาจจะเป็นคนวิกลจริตก็ได้…

“อุ๊บ! ดูหน้าเจ้าสิ ฮ่าๆๆ”

ช่วงจังหวะนั้นนางรีบวิ่งไปที่ประตู ทว่ากลับชนเข้ากับบางสิ่งจนหงายหลังล้มลงพื้นไป เมื่อเงยหน้าขึ้นมองอีกครั้งก็พบว่าเป็นบุรุษผู้นั้น!

ได้อย่างไร แค่เพียงชั่วพริบตาก็เคลื่อนที่มาดักทางนางได้อย่างไร!?

“ท่าน… มิใช่มนุษย์…!”

“เจ้ายังคงชาญฉลาดเฉกเช่นเดิม ดินแดนแห่งนี้ไม่มีทางที่มนุษย์จะเข้า หรืออาจจะเข้ามาแต่ก็คงไม่รอดมาจนถึงที่นี่ เว้นเสียแต่เจ้า” ปลายนิ้วชี้มาตรงหน้าของนางพลางเผยรอยยิ้มกว้าง หากแต่มีถ้อยคำหนึ่งติดอยู่ในใจนาง

…เฉกเช่นเดิมหรือ? คล้ายกับ...

“ท่านเคยเจอกับข้าหรือ” ใช่… คล้ายกับบุรุษผู้นี้เคยพบเจอนางมาก่อน ทว่าหากเป็นเช่นนั้นจริง บุรุษสง่างามเช่นนี้ไม่มีทางที่นางจะจำมิได้ เว้นเสียแต่อีกฝ่ายจะแปลงกายเป็นสิ่งอื่น

“อืม เมื่อนานมาแล้ว…”

“ท่านเป็น… จิ้งจอกหรือ?”

“เจ้าคิดว่าอย่างไรล่ะ?”

“มิใช่”

“อ่า เจ้าฉลาดจริงๆ” บุรุษว่าพลางยิ้มกว้างอีกครั้ง ก่อนจะย่อกายลงตรงหน้าของนาง “วันนี้ข้าแค่มาทักทาย ไว้คราวหลังข้าจะเล่านิทานให้ฟัง”

วาบ!!

แสงสว่างบังเกิดขึ้น มันสว่างจ้าแสบตาจนนางต้องหลับตาแน่นแล้วยกมือขึ้นปิดหน้าเอาไว้

พรึ่บ!!

“เฮือก!!” ดวงตากลมเบิกกว้างพร้อมกับเสียงหอบหายใจ สิ่งแรกที่นางเห็นคือเพดานห้องอันคุ้นเคย และ…

“เหนียงเอ๋อร์! เจ้าฟื้นแล้ว!”

ใบหน้าคมคายของจินหมิงเยว่และ… ไออุ่นของเขา

ฝ่ามือหนากอบกุมมือของนางจนขื้นเหงื่อ ใบหน้าของบุรุษฉายชัดถึงความวิตกกังวล มืออีกข้างยื่นออกมาลูบข้างแก้มของนาง ดวงตาคู่นั้นไม่ปิดบังความห่วงใยเลยแม้แต่น้อย

ความรู้สึกประหลาดก่อเกิดขึ้นภายในหัวใจ…

“รู้สึกอย่างไรบ้าง?”

“เอ่อ ข้า…ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ” นางหลบเลี่ยงสายตาซึ่งพาเอาหัวใจสั่นไหว

“ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว อยู่ดีๆ เจ้าก็เป็นลมในห้องหนังสือ อาจจะเป็นเพราะห้องนั้นขาดการดูแล เดี๋ยวข้าจะให้คนไปทำความสะอาด”

…เป็นลมในห้องหนังสือหรือ ข้าเนี่ยนะ?...

นึกย้อนความทรงจำของตนเอง สิ่งสุดท้ายที่นางจำได้มีเพียง… บุรุษผู้นั้น

“ท่านพี่ ที่แห่งนี้มีเพียงจิ้งจอกใช่หรือไม่เจ้าคะ?”

“อืม เว้นเจ้าไว้คนหนึ่ง”

“หมายความว่ามีเพียงจิ้งจอกเท่านั้นที่สามารถเข้ามาที่นี่ได้?”

“ถ้าหมายถึงในตำหนักพันปีนี่ล่ะก็ มิใช่… ผู้ที่เข้ามาจะเป็นผู้ใดก็ได้ที่ข้าอนุญาต”

“เช่นนั้นบุรุษผมดำ แต่งกายคล้ายคลึงกับท่านพี่ แต่เป็นโทนสีสว่าง ก็เป็นแขกของท่านพี่หรือเจ้าคะ?”

“เจ้าว่าอะไรนะ?” คิ้วเรียวงามขมวดเข้าหากัน เมื่อสตรีตัวน้อยเอ่ยถึงบุรุษผู้อื่น ซึ่งไม่มีทางที่จะมีบุคคลซึ่งแต่งตัวคล้ายคลึงกับตนปรากฏตัวอยู่ที่แห่งนี้

…อ่า ข้าเดาว่ามิใช่…

“ว่าอย่างไร เจ้าว่าเจ้าเจอใคร?” ในตาดำจ้องมองฟางเหนียงอย่างเค้นความ ยิ่งได้เห็นสายตาดุดันเช่นนี้ นางก็ยิ่งไม่กล้าเอ่ยสิ่งใด

“เอ่อ เหมือนข้าจะฝันกระมังเจ้าคะ”

“ฝันถึงผู้ใด?”

“เหนียงเอ๋อร์เองก็ไม่รู้จัก”

“คนมิใช่… คนที่เจ้ามีใจให้…?”

“มิใช่เจ้าค่ะ มิใช่! เอ่อ แต่ข้าก็ไม่รู้ จะเอาสิ่งใดจากความฝันกันเจ้าคะ” นางพยายามบ่ายเบี่ยง ด้วยความกลัวว่าจะทำให้บุรุษไม่พอใจเข้า

มือหนายื่นออกไปคว้าคางเล็กแล้วออกแรงให้นางเงยหน้าขึ้นมองตนเอง

“อย่าได้เอ่ยถึงบุรุษอื่นต่อหน้าข้า เพราะข้าค่อนข้างที่จะ…หวงแหนของๆ ตนเอง”

ใบหน้าคมคายขยับเข้าใกล้จนเกือบชิด ฟางเหนียงรับรู้ได้ถึงลมหายใจอุ่นๆ รินรดที่ใบหน้า พาเอาดวงหน้าหวานเห่อร้อน

“ทะ ท่านพี่… ใกล้ไปกระมังเจ้าคะ”

“แนบสนิทกว่านี้ก็เคยมาแล้วเจ้าจะอายสิ่งใด?”

“นะ นั่นมันแค่พิธีการนี่เจ้าค่ะ เหนียงเอ๋อร์ถูกส่งมาเป็นเครื่องบรรณาการแก่ท่านพี่ ในค่ำคืนนั้นก็เพียงแค่ทำไปตามพิธีการเท่านั้น ว้าย!” ไม่ทันที่นางจะเอ่ยจบ แขนแกร่งก็โอบรอบเอวคอดแล้วดึงเข้าหาตัว สองขาเรียวเล็กลอยขึ้นจากพื้น และไม่มีทีท่าว่าบุรุษจะยอมปล่อยนางให้เป็นอิสระง่ายๆ

“เช่นนั้นมาทำพิธีการกันอีกครั้งเถิด”

“อื้อ!”

ทันทีที่แนบริมฝีปากเรียวลิ้นสากสอดแทรกเข้ามาในโพรงปากหวานชื้นอย่างจาบจ้วง เกี่ยวรัดรึงเรียวลิ้นของนางจนแทบหายใจไม่ออก เรียวลิ้นนั้นชอกชอนสัมผัสที่ส่วนภายในโพรงปากของนาง คล้ายกับกำลังทำความรู้จักอย่างสนิทสนม สตรีตัวน้อยเมื่อตั้งสติได้ก็ดันแผงอกกว้างออกจากตัว หากแต่อกแกร่งดั่งหินผาไม่ว่านางจะขยับเท่าใดมันก็ไม่ขยับเลย

ขณะเดียวกันนั้นคล้ายกับบางอย่างถูกดูดดออกไปจากตัวของนาง จากใจกลางของหัวใจ!

“อื้อ!” นางส่งเสียงร้องประท้วง แต่บุรุษกลับจ้องมองนางด้วยแววตาเจ้าเล่ห์ แล้วระดมบดเคล้าริมฝีปากอย่างดูดดื่มยิ่งขึ้น คล้ายกับจงใจกลั่นแกล้งนาง

ทว่ายิ่งได้สัมผัสเลือดภายในกายของบุรุษก็ยิ่งสูบฉีดพล่านไปทั่วทั้งร่าง

...อยากจะจับกินเสียจริง!...

“ฮ้า!!”

เมื่อริมฝีปากถูกปล่อยให้เป็นอิสระ ฟางเหนียงก็รีบสูดอากาศเข้าปอดเพื่อเอาชีวิตรอดทันที พร้อมทั้งหันหน้าหนีด้วยกลัวว่าจินหมิงเยว่จะบดเคล้าริมฝีปากลงมาอีกหน หารู้ไม่ว่าเมื่อนางหันหน้าหนี แต่ลำคอขาวเนียนกลับปรากฎแก่สายตาของบุรุษ ลำคอระหงควรค่าแก่การประทับรอยจูบ ตีตราว่านางมีเจ้าของเป็นอย่างยิ่ง

งับ!

“ว้าย! ทะ ท่านพี่! อย่าทำรอยนะเจ้าคะ!” นางร้องโวยวาย ความรู้สึกวาบหวามแล่นพล่านไปทั่วทั้งร่างกาย

ครั้นก่อนหน้าบุรุษฝากฝังร่องรอยไว้แทบทุกส่วนของร่างกายนาง ฮวาอินผู้คอยปรนนิบัติรับใช้นางก็ชอบมองด้วยสายตาที่ทำเอานางหน้าเห่อร้อนไปหมด

จินหมิงเยว่ตวัดร่างคนงามลงบนเตียงอีกครั้ง จับตรึงข้อมือทั้งสองข้างกดลงที่เหนือหัว รวบตรึงด้วยฝ่ามือข้างเดียว แล้วซุกจมูกคมคายลงบนลำคอ ขบเข้ม และดูดดื่มจนเกิดรอบรักสีเข้ม

...จิ้งจอกเจ้าเล่ห์!!...

“ภรรยาก็ต้องปรนนิบัติสามีถูกหรือไม่”

“เจ้าค่ะ”

“เช่นนั้นในยามนี้...” ฝ่ามือหนากระดุกสายรัดอาภรณ์ของนางแค่เพียงครั้งเดียว สายที่รัดอยู่ก็หลุดออกจากกันอย่างเป็นใจ “เจ้าเต็มใจปรนนิบัติข้าหรือไม่”

เมื่อครู่นี้ยังทำท่าคล้ายกับจะข่มเหงนางอยู่เลย บัดนี้กลับมาขอความร่วมมือจากนางเสียอย่างนั้น อีกทั้งร่างกายของนางถูกตรึงเอาไว้เช่นนี้ ถึงแม้ว่านางปฏิเสธแล้วจินหมิงเยว่จะยอมหรือ?

“หากข้าไม่ยินยอมล่ะเจ้าคะ?”

“ข้าก็จะข่มเหงเจ้าทั้งวันทั้งคืน จนกว่าเจ้าจะยอมปรนนิบัติข้า” สิ่งที่เอื้อนเอ่ยออกมานั้นมิใช่การข่มขู่ แต่มันเป็นเรื่องจริง

นัยน์ตาเรียมคมฉายชัดจนความเจ้าเล่ห์ และพร้อมที่จะข่มเหงนางทั้งวันทั้งคืนตามที่ปากเอื้อนเอ่ยออกมาจริงๆ

“ตะ แต่เหนียงเอ๋อร์เป็นลมเพิ่งฟื้น ท่านพี่จะข่มเหงเหนียงเอ๋อร์ได้ลงคอหรือเจ้าคะ” ไม่เอ่ยเปล่ายังใช้ดวงตามองบุรุษอย่างออดอ้อน

“ทำได้สิ”