บทที่ 11 ตัวตนของบุรุษปริศนา

บทที่ 11

ตัวตนของบุรุษปริศนา

“ทำได้สิ พวกมนุษย์กล่าวขานพวกข้าอยู่หลายสิ่ง ตัวแทนแห่งการบำเพ็ญเพียร ตัวแทนแห่งความพยายาม ตัวแทนแห่งพลังอำนาจ และ... ตัวแทนแห่งตัณหาราคะ” จงใจจดจ้องมองเข้าไปในดวงตาคู่งาม แล้วค่อยๆ โน้มหน้าไปใกล้ๆ จนปลายจมูกสัมผัสกัน “ตัวข้านั้นเป็นทั้งหมด ที่เหล่ามนุษย์ขนานนาม”

“ตะ แต่แตงที่ฝืนเด็ดจากต้นย่อมไม่หวาน[1]นะเจ้าคะ”

“ไม่ลองแล้วจะรู้หรือ ไม่แน่แตงดิบๆ อาจจะถูกปากกว่าที่คิดก็ได้”

...ท่านช่าง... เจ้าเล่ห์สมกับเป็นจิ้งจอกจริงๆ...

“หึ!” จินหมิงเยว่หัวเราะเสียงเบาก็จะละออกจากร่างบอบบาง “แต่อย่างไรแตงหวานๆ ก็อร่อย เช่นนั้นข้าจะรอให้แตงหวานก่อนก็ได้”

ฟางเหนียงรีบหยัดกายลุกขึ้นจ้องมองบุรุษด้วยความไม่เข้าใจว่าเหตุใดจึงหยุด นางคิดว่าบุรุษจะขืนใจนางแม้นางไม่ยินยอมเป็นแน่...

“ทว่าลูกแก้วที่อยู่กับเจ้านั้นสำคัญกับข้า อย่างน้อยทุกเจ็ดวันก็มาให้ข้าได้เติมพลังจากลูกแก้วเสียหน่อย”

“เติมพลังหรือเจ้าคะ?”

“อืม...” เป็นอีกครั้งที่จินหมิงเยว่ยื่นใบหน้าเข้าไปใกล้กับนางจนเกือบชิด “ด้วยจูบของเจ้า”

และแล้วฟางเหนียงก็หาคำตอบให้ตนเองได้แล้ว เมื่อครู่ที่ถูกจูบคล้ายกับถูกสูบพลังชีวิตออกไป แท้จริงแล้วเป็นพลังของลูกแก้วจิ้งจอกที่ถูกบุรุษดึงกลับไป หรืออาจจะเป็นตัวลูกแก้วเองที่อยากกลับไปหาต้นกำเนิดพลังของตนเอง

อันที่จริงฟางเหนียงก็อยากเอาคืนจินหมิงเยว่อยู่หรอก หากแต่ถ้าคืนลูกแก้วไป นางคงได้แต่โอดครวญอยู่บนเตียงเป็นแน่ ข้อเท้าที่ผิดรูปถูกรักษาจนอยู่ในสภาพเดิมแล้ว แต่รอยช้ำนั้นเป็นสีม่วงเข้มจนน่ากลัว ฟางเหนียงไม่อยากจะคิดเลยว่าถ้าหากเธอมิได้ลูกแก้วจิ้งจอกของจินหมิงเยว่นั้น นางจะต้องเจ็บปวดทรมานมากเพียงใด

เช่นนั้นแค่จูบเพื่อส่งต่อพลังไม่เกินกำลังนางหรอก

“ได้เจ้าค่ะ!”

ในค่ำคืนนั้นเอง เมื่อเห็นว่าสตรีข้างกายเข้าสู่ห้วงนิทราไปแล้ว บุรุษจึงหยัดกายลุกขึ้นแล้วเดินตรงไปยังห้องหนังสือ ใช้พลังตรวจสอบดูก็พบคลื่นพลังที่แตกต่าง มิใช่พลังปีศาจหรือพลังมนตร์ดำ แต่เป็นคลื่นพลังที่บริสุทธิ์

มีคนนอกบุกรุกเข้ามาจริงๆ แถมยังเข้ามาจนถึงตำหักพันปี เกิดขึ้นได้อย่างไร?

จินหมิงเยว่ตวัดแขนรอบหนึ่ง ตะเกียงภายในห้องหนังสือก็ส่องสว่างไม่ต่างจากตอนกลางวัน กวาดสายตามองไปรอบด้านและเดินสำรวจด้วยตนเองทุกสัดส่วน แต่กลับไม่พบสิ่งใดผิดแปลกไปจากเดิม ผู้บุกรุกคือใครกัน เหตุใดจึงลักลอบเข้ามาได้อย่างง่ายดาย และหายไปพร้อมกับกลบร่องรอยได้อย่างแนบเนียนเช่นนี้?

บุรุษเดินมาจนถึงใจกลางของห้อง ซึ่งมีโต๊ะหนังสือและเก้าอี้อยู่หนึ่งตัว เป็นโต๊ะที่บุรุษใช้ในการคัดลอกอักษรตั้งแต่แรกเริ่ม จึงมีรอยหมึกหยดเลอะบ้างประปราย อีกทั้งสภาพของมันก็ค่อนข้างเก่า...

ดวงหน้าหวานผุดขึ้นมาภายในหัวของบุรุษ รอยยิ้มหวานละมุน แววตาหวาดหวั่น ท่าทางระมัดระวัง และบางครั้งก็เข้าหาเขาอย่างร่าเริง... ทุกสิ่งอย่างของนางถูกบันทึกเอาไว้ในความทรงจำของบุรุษ

ฝ่ามือหยาบสัมผัสที่ขอบของโต๊ะ ก่อนจะเลื่อนผ่านรอบโต๊ะ พื้นผิวที่ถูกฝ่ามือหยาบเลื่อนผ่านนั้นแปรเปลี่ยนเป็นโต๊ะสีขาวสะอาดตาแทนโต๊ะสีน้ำตาลเข้ม อีกทั้งยังคลุมด้วยผ้าปูโต๊ะปักลวดลายของบุปผาพันปี เก้าอี้เองก็ถูกเปลี่ยนเป็นสีเดียวกันพร้อมกับหมอนรองนั่งนุ่มสบาย

...หากนางชอบก็คงดี...

หลังจากวันนั้น ฟางเหนียงก็ยังคงไปยังห้องหนังสือทุกวัน เนื่องจากนอกจากห้องหนังสือแล้วก็ไม่มีที่ใดที่น่าสนใจสำหรับนางเลย สวนบุปผาพันปีก็ไปดูจนเบื่อเสียแล้ว มีแต่การอ่านหนังสือเท่านั้น ที่ทำให้นางเพลิดเพลินจนลืมเวลาไปได้ อีกทั้งที่นี่ลมยังพัดเย็นสบาย โต๊ะที่ถูกเปลี่ยนใหม่และหมอนรองนั่งแสนนุ่มนิ่มก็ทำให้นางเอาแต่เก็บตัวอยู่ภายในห้องหนังสือตั้งแต่เช้าจรดเย็น

“ฮ้าว” ฟางเหนียงยกมือขึ้นปิดปากแล้วหาววอดๆ

ดวงตาคู่งามกะพริบปริบๆ แขนข้างหนึ่งที่เท้าคางค่อยๆ เอนลงจนกลายเป็นแนบกับพื้นโต๊ะ จากนั้นดวงหน้าหวานก็แนบซบลงบนแขนของตนเอง พร้อมกับดวงตาปิดสนิท

“ฮู่ว! กว่าจะเรียกเจ้ามาได้”

เสียงหนึ่งดังขึ้นอยู่เหนือหัว เสียงอันไม่คุ้นเคยแต่เป็นสียงที่นางเคยได้ยิน ทว่านึกอย่างไรก็นึกไม่ออกว่าเป็นเสียงของผู้ใด ดวงตาคู่งามเปิดออกอย่างเชื่องช้าแล้วเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของเสียง ทว่า...

“ทะ ท่าน!!”

บุรุษรูปงามปรากฎแก่สายตาของนาง เป็นบุรุษคนเดียวกับที่ปรากฏตัวที่ห้องหนังสือในวันนั้น

สตรีตัวน้อยหันซ้ายหันขวา กลับพบว่าร่างของนางมิได้อยู่ภายในห้องหนังสืออีกแล้ว แต่กลับอยู่... บนปุบเมฆเสียได้

นี่มันเกิดสิ่งใดขึ้นกันแน่!!

“ข้าไปหาเจ้ามิได้ เพราะสามีของเจ้า ข้าจึงเรียกเจ้ามาที่นี่”

“ท่านพี่หรือ?”

“ใช่ สามีของเจ้าเป็นห่วงเป็นใยเจ้าเหลือเกิน ทุกถ้อยคำที่เจ้าเอ่ยล้วนจำได้ เพียงแต่จะเผยออกไปหรือไม่นั่นก็อีกเรื่อง”

“แล้วท่านเรียกข้ามาทำไม ไม่สิ” สตรีตัวน้อยส่ายหน้า นางมีคำถามมากมายที่อยากจะถามบุรุษตรงหน้า ทว่าต้องเรียงลำดับความสำคัญ ต้องรู้ว่าบุรุษผู้นี้คือใครก่อน ดูแล้วไม่น่าใช่คนธรรมดา แล้วต้องการสิ่งใดกับนางก็อีกเรื่อง “ท่านเป็นใครกันแน่?”

“อีกไม่นานเจ้าจะรู้คำตอบ ข้าบอกตอนนี้มิได้ แต่ข้าอยู่ข้างพวกเจ้า”

“ท่านเรียกข้ามาได้อย่างไร?” ฟางเหนียงถามอีกคำถามทันทีด้วยความสงสัย เนื่องจากจินหมิงเยว่ไม่รู้จักบุรุษ ทว่ากลับเข้าไปที่นั่นได้ แล้วไหนจะเรื่องที่จินหมิงเยว่ทำให้เขาไม่สามารถไปหานางได้อีก

“จากความฝันของเจ้า ข้าทำให้เจ้าหลับแล้วดึงดวงจิตของเจ้าบางส่วนมาที่นี่”

แต่บุรุษรูปงามก็ตอบคำถามของนางอย่างใจเย็น ด้วยรู้ดีว่าเป็นธรรมดาที่มนุษย์จะระแวดระวังตน

“แล้วท่านเรียกข้ามาเพื่อสิ่งใด?”

...คงมิใช่ว่าต้องการลูกแก้วจิ้งจอกหรอกกระมัง ก็ในเมื่อข้ารู้สึกได้ถึงพลังบริสุทธิ์จากตัวของเขา จะต้องเป็นผู้ที่มีวิชาอยู่บ้าง ทว่าตามตำนานเล่าขานที่ข้าเคยได้ยิน ลูกแก้วจิ้งจอกนั้นเป็นสิ่งที่ไม่ว่าปีศาจหรือทวยเทพก็ต้องการมันนี่...

“ช่วยเปิดตา เปิดใจของเจ้า”

“เปิดตาเปิดใจข้าหรือ?”

“ใช่ แม้สามีของเจ้าจะเป็นจิ้งจอกเก้าหาง มีข่าวลือว่าแสนโหดร้าย โหดเหี้ยม หากทว่านั่นก็เป็นบทบาทหน้าที่ของประมุขจิ้งจอก หากไม่เด็ดขาดก็คงโดนเด็ดหัวแทน เจ้าอย่าได้หวาดกลัวเขาไปเลย และก็ล้มเลิกแผนการนั้นเสียเถิด”

ฟางเหนียงสะดุ้งเล็กน้อย เนื่องจากเขารู้ถึง ‘แผนการ’ ของนางที่กำลังวางแผนเพียงคนเดียวอย่างเงียบๆ แผนการออกไปใช้ชีวิตอย่างอิสระ!!

“จิ้งจอกเก้าหางตนนั้นปักใจรักแต่เจ้าเพียงผู้เดียว เป็นความรักลึกซึ้งยากเข้าถึงได้ เมื่อเจ้าหนีไปก็คงถูกจับกลับมาโดยทันที หลังจากนั้นจะถูกริดรอนอิสระ จากที่สามารถไปที่ใดก็ได้ตามพื้นที่ที่ได้รับอนุญาต ก็คงจะจำกัดพื้นที่มากขึ้น เพื่อให้เจ้าอยู่ในสายตาและไร้หนทางหนี เจ้าต้องการเช่นนั้นหรือ?”

บุรุษผู้นี้คล้ายกับรู้ความในใจของนาง แม้จะตั้งใจปรนนิบัติบุรุษ หากแต่ก็หาทางหนีทีไล่ไว้ตลอด เผื่อว่าวันหนึ่งบุรุษผันใจไปจากนาง หรือว่าสักวันหนึ่งหัวใจของนางเรียกร้องหาอิสระอย่างแรงกล้า นางจะได้มีหนทางเลืก แม้จะต้องเสี่ยงก็ตาม

“เรื่องของข้า ข้าตัดสินใจเองได้...”

“เฮ้อ เจ้านี่ช่าง... ดื้อดึงเสียเหลือเกิน ข้าอุตส่าห์แนะนำด้วยความหวังดี แต่เจ้ากลับไม่ฟัง!”

“ชีวิตของข้า หนทางของข้า ข้าเลือกเองได้ ไม่จำเป็นต้องให้บุรุษแปลกหน้าเช่นท่านคอยแนะนำให้หรอกกระมัง แม้แต่ตัวตนยังไม่รู้ว่าเป็นผู้ใด...”

“เฮ้อ เรื่องตัวตนของข้าน่ะ มันเป็นกฎ การที่ข้ามาหาเจ้าเช่นนี้ก็หลบเสี่ยงดวงตาสวรรค์มากแล้ว”

“ดวงตาสวรรค์หรือ ท่านหมายความว่าอย่างไร?”

วาบ!!

ร่างบอบบางเรืองแสงสว่างวาบ สตรีตัวน้อยยกฝ่ามือของตนเองขึ้นมาดู รวมทั้งตรวจดูทั้งแขน ขา ลำตัว ไม่ต่างไปจากดวงวิญญาร

“อย่าได้ตกใจ ดูเหมือนว่าเจ้าจะอยู่ที่นี่นานเกินไป ตอนนี้ได้เวลากลับแล้ว”

“เดี๋ยวก่อน...”

“ไว้พบกันใหม่”

ดวงตาคู่งามเบิกกว้างสู้กับแสงสว่างที่ส่องผ่านหน้าต่างเข้ามา นางหยัดกายนั่งตัวตรงแล้วสำรวจมองไปรอบด้านก็พบว่าตนเองนั้นกลับมายังห้องหนังสือแล้ว สตรีตัวน้อยครุ่นคิดถึงตัวตนของบุรุษผู้นั้น

สามารถเข้ามายังตำหนักพันปีได้โดยที่ไม่มีใครพบเห็น แม้แต่เจ้าของตำหนักเองยังไม่รู้

ดึงดวงติตของนางไปยังเบื้องบนได้ และยังหลบเลี่ยงดวงตาของสวรรค์เพื่อมาหานาง และ…

พลังบริสุทธิ์และท่าทางดูภูมิฐาน ถึงแม้แววตาจะเจ้าเล่ห์ไม่ต่างจากจิ้งจอกก็ตาม

ด้วยเหตุผลทั้งหมดทั้งมวลที่นางรวบรวมได้โดยมิได้ตั้งใจนั้น…

…เทพหรือเซียน?...

มีเพียงสองสิ่งที่สามารถอธิบายตัวตนของบุรุษปริศนาผู้นั้นได้ บางทีที่นี่อาจจะมีข้อมูลบางอย่าง…

คิดได้เช่นนั้นฟางเหนียงก็หยัดกายขึ้นค้นหาทั่วห้องหนังสือเกี่ยวกับเรื่องของเทพเจ้าและเทพเซียน ทว่าโดยส่วนใหญ่นั้นเป็นเรื่องราวของเผ่าปีศาจ และเผ่ามนุษย์ เรื่องเล่า นิทานต่างๆ

หลายวันผ่านไปฟางเหนียงก็ยังคงหาอยู่เช่นเดิม และแล้วในที่สุดนางก็เจอ!! นางนำหนังสือเล่มที่เกี่ยวกับเทพเจ้าและเซียนขึ้นมาอ่าน และแล้วนางก็รู้ถึงตัวตนของบุรุษผู้นั้น!

แต่น่าแปลกที่บุรุษสูงศักดิ์ยืนเหนือปวงมนุษย์เช่นนั้น เหตุใดจึงหลบเลี่ยงดวงตาของสวรรค์ลงมายุ่งเกี่ยวกับมนุษย์กัน?

“คิดอะไรอยู่หรือ”

“ว้าย!!”

เสียงนุ่มทุ้มดังขึ้นที่ข้างหู พร้อมกับลมหายใจอุ่นๆ รินรดแผ่วเบา หนังสือที่อยู่ในมือร่วงหล่นลง โชคดีที่เจ้าของเสียงนุ่มทุ้มคว้าหนังสือเล่มนั้นเอาไว้ ราวกับรู้อยู่ก่อนแล้ว ในณะที่ดวงตาเรียวคมจ้องมองดวงตาคู่งามนิ่งไม่ยอมละสายตา

[1] แตงที่ฝืนเด็ดจากต้นย่อมไม่หวาน = การที่ฝืนบังคับให้คนอื่นทำสิ่งใดที่ไม่อยากทำ ย่อมไม่เกิดผลดี