บทที่ 7 จิ้งจอกใจร้าย

บทที่ 7

จิ้งจอกใจร้าย

หากแต่ก่อนหน้านั้นก็ถูกมือของฮวาอินทะลวงกลางอกจนทะลุไปอีกด้านเสียก่อน

“เฮือก!!” ฟางเหนียงเห็นช่วงเวลานั้นพอดิบพอดี ราวกับทรวงสวรรค์กลั่นแกล้งให้นางหวาดกลัวสถานที่แห่งนี้มากกว่าเดิม!!

สองขาอ่อนเรี่ยวแรง มองภาพฮวาอินจัดการกับศพของพวกเดียวกันไม่วางตา นางมิได้อยากมองหากแต่มิอาจบังคับสายตาได้

พรึ่บ!

ผ้าคลุมผืนหนึ่งถูกตวัดโอบคลุมรอบกายตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า ก่อนที่ร่างบอบบางจะถูกโอบอุ้มขึ้นมาจากพื้น ฮวาอินคำนับประมุขสูงสุดของเผ่าจิ้งจอก บุรุษปรายตามองร่างไร้วิญญาณของปีศาจจิ้งจอกซึ่งมีไอดำลอยออกมาจากกาย เขาใช้ปลายนิ้วชี้ไปที่ร่างนั้นก่อนที่ไอดำจะสลายหายไป ส่งสายตาโหดเหี้ยมแทนคำสั่งแล้วพานางกลับไปยังตำหนักพันปี

เมื่อเข้ามาในห้อง บุรุษก็ดึงผ้าคลุมออกสบสายตากับสตรีตัวน้อยซึ่งนั่งตัวสั่นระริกอยู่บนเตียง

“ท่าน… ประมุข” เสียงที่เคยหวานกลับถูกเอ่ยออกมาอย่างแหบแห้ง

“ท่านประมุขหรือ? ค่ำคืนวสันต์ไม่อยู่ในหัวของเจ้าเลยหรืออย่างไร?” จินหมิงเยว่โน้มกายเข้าไปใกล้ หากแต่ท่าทางของนางกลับดูหวาดกลัว คล้ายกับย้อนเวลากลับไปวันแรกที่ได้พบกัน “หากไม่เรียกท่านพี่ ก็เรียกข้าว่าท่านสามี ลืมไปแล้วหรือ?”

“เหตุใดจิ้งจอกตนนั้นจึงทำร้ายข้าเจ้าคะ?”

ดวงตาคู่งามสั่นระริก ช่างน่าขันยิ่งนักที่นางเอ่ยถามเช่นนั้น ทั้งๆ ที่ภายในใจนางเองนั้นมีคำตอบอยู่แล้ว ทว่าที่ถามก็เพื่อยืนยันคำตอบของตนเอง…

“เพราะเจ้าคือมนุษย์” เสียงของบุรุษก้องอยู่ภายในหัวของนาง

ทั้งที่มนุษย์ส่งอิสตรีมาบรรณาการ แต่ก็ยังถูกปีศาจพวกนี้เกลียดชังอย่างนั้นหรือ สตรีก่อนหน้านี้จะมีชะตากรรมโหดร้ายถึงเพียงใดกัน!?

“เหตุใด…”

“ที่นี่คือเผ่าจิ้งจอก ดินแดนจิ้งจอก มนุษย์มิได้รับอนุญาตให้เข้ามา”

“แต่สตรีถูกส่งมาเป็นเครื่องบรรณาการให้ท่านทุกปีนี่เจ้าคะ?”

“นั่นก็แค่สร้างความหวาดกลัวให้มนุษย์ผู้งมงาย ครั้นอดีตมนุษย์บุกรุกเข้ามาแล้วขโมยบุปผาพันปีของข้าไป คนแล้วคนเล่า การตักเตือนด้วยวาจาไม่เคยใช้ได้ผล ข้าจึงออกอุบาย”

“โดยการให้ส่งสตรีมาเป็นบรรณาการ!?”

“ใช่”

“สตรีพวกนั้น…?”

“เจ้าอยากรู้จริงๆ หรือ?”

“…!!”

แววตาบุรุษแข็งกร้าวและดุดัน ฟางเหนียงเสียวสันหลังวูบ ความหวาดกลัวเกาะกุมทั้งจิตใจ ร่างกายหนักอึ้งราวกับแบกของหนักไว้บนหลังเล็กๆ ทั้งสองข้างเมื่อได้รู้ความจริง

“ทะ ท่าน… สังหารพวกนางหรือ…?”

“ใช่”

“เฮือก!!” คราวนี้ฟางเหนียงมิอาจอดกลั้นความหวาดหวั่นของตนเองได้อีกต่อไป

สัญชาตญาณการเอาตัวรอดของนางกรีดร้องเสียงดัง ร่างบอบบางข้ามไปอีกฝั่งของเตียงแล้วหยัดกายลุกขึ้น ก่อนจะรีบวิ่งออกไปอย่างไม่คิดชีวิต!!

อยู่มิได้แล้ว หากนางอยู่ต่ออีกแม้แต่หนึ่งจิบน้ำชาเดียว อาจจะโดนจับกินก็เป็นได้ สตรีตัวน้อยหลับหูหลับตาวิ่งเข้าไปในป่าเพื่อหวังอำพรางตัว หัวใจดวงน้อยเต้นระรัวด้วยความหวาดหวั่น

...อย่าตามมานะ อย่าตามมา!...

ผลั่ก!

เท้าน้อยๆ ของนางสะดุดกับก้อนหินจนล้มหน้าคะมำ ฟางเหนียงรีบหยัดกายลุกขึ้นแล้ววิ่งต่ออย่างไม่คิดชีวิต!

ตลอดมานางใช้ชีวิตอย่างไม่โลภมาก ถูกกดขี่ข่มเหงจากฮูหยินใหม่ของบิดาและน้องสาวต่างมารดา แม้จะถูกเฆี่ยนตีแทบทุกวัน หากแต่นางก็ทำได้แค่เพียงอดทน เพื่อรอวันที่นางจะได้เป็นอิสระหรือแต่งออกเรือนไป

กระทั่งมีคำทำนายให้ส่งนางไปเป็นเครื่องบรรณาการของจิ้งจอก ทั้งที่ผ่านมาไม่เคยเจาะจงเอาสตรีนางใดเลย ฟางเหนียงเป็นเพียงบุตรสาวขุนนางขั้นต่ำ เบื้องบนจึงรีบส่งสินบนอ้างว่าเป็นสินสอด แล้วพาตัวนางส่งเป็นเครื่องบรรณาการ

มิวายเกือบจะถูกบุรุษที่พานางมาส่งข่มเหง เมื่อได้ก้าวเท้าเข้าสู่ดินแดนจิ้งจอก นางคิดเสมอว่าหากอยู่อย่างสงบเสงี่ยมก็คงมีชีวิตอยู่ไปได้ แต่แล้วก็เกิดเหตุการณ์เช่นนี้ขึ้น เหตุใดทรวงสวรรค์จึงไม่เมตตานางบ้างเลย

เป็นอีกครั้งที่ฟางเหนียงสะดุดล้มหน้าคะมำจนเนื้อตัวถลอก สตรีตัวน้อยร่ำไห้ด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจสรวงสวรรค์ คราวนี้นางก็พยายามหยัดกายขึ้นอีกครั้ง หากแต่ข้อเท้าของนางผิดรูปไปเสียแล้ว แม้แต่จะยืนด้วยเท้าของตนเองในยามนี้ยังทำมิได้

“หากพวกท่านเกลียดชังข้าถึงเพียงนี้ เหตุใดจึงต้องให้ข้าเกิดมาด้วยเจ้าคะ?” สตรีตัวน้อยเงยหน้าขึ้นฟ้า เอ่ยตัดพ้อกับสรวงสวรรค์อย่างหมดกำลังใจ หากจิ้งจอกตัวร้ายตามมา ไม่สิ หากมีสัตว์ป่าตัวใหญ่สักตัวนางคงได้จบชีวิตเป็นแน่

“ฮึก ฮือ!”

ในอีกทางหนึ่งนั้นจินหมิงเยว่มองตามแผ่นหลังเล็กๆ ที่วิ่งออกไป ฮวาอินได้บังอาจเอ่ยแสดงความคิดเห็นเกี่ยวกับเรื่องนี้

“ปล่อยนางไปจะดีหรือเจ้าคะ?”

“... ให้นางไปสงบสติอารมณ์เสียหน่อย ถึงอย่างไรที่หมู่บ้านก็ไม่ต้อนรับเครื่องบรรณาการที่หนีกลับหรอก”

บุรุษโบกมือไล่ฮวาอิน ก่อนจะหย่อนกายนั่งลงบนเตียง พลางครุ่นคิดถึงเรื่องราวในอดีต ทุกชาติภพนางเป็นสตรีขี้ขลาด หวาดกลัวแม้กระทั่งกระต่ายน้อยตาแดง เมื่อครู่นี้บุรุษตั้งใจเอ่ยออกไปตามความจริง แม้จะรู้ว่านางจะต้องหวาดกลัวเป็นแน่ก็ตาม

หากแต่จินหมิงเยว่ไม่คิดที่จะปิดบังนาง ที่ปล่อยนางไปก็เพื่อให้นางสงบจิตใจของตนเอง และให้นางได้ประสบพบเจอกับความเป็นจริงด้วยตนเองว่า ไม่มีทางที่นางจะออกไปจากที่แห่งนี้ได้ หากตนไม่อนุญาต!!

จินหมิงเยว่อยู่มานานถึงสี่พันปี มีอิทธิฤทธิ์แกร่งกล้ากว่าจิ้งจอกตัวใด แม้จะมีความสนใจในมนุษย์ แต่ก็แสนเกลียดชังในตัวมนุษย์ด้วยเช่นกัน หากมิใช่ว่านางเคยช่วยชีวิตตนเอาไว้ บุรุษก็คงไม่คิดตามหานางเพื่อตอบแทนบุญคุณเป็นแน่ ทว่าหลายครั้งหลายครานางอายุสั้นเหลือเกิน ทุกครั้งนางจะถูกทารุณจนตาย บุรุษมิอาจไปช่วยนางได้เลย

‘แม้ท่านจะแข็งแกร่ง แต่หากท่านบาดเจ็บข้าก็คงเศร้าใจเป็นแน่’

ถ้อยคำหนึ่งผุดขึ้นมาในหัวของบุรุษ ความทรงจำย้อนหลังไปหลายร้อยปี ถ้อยคำเป็นห่วงเป็นใยของแม่นางน้อยวัยเยาว์

ยามนั้นเองกลิ่นคาวเลือดลอยตามสายลม จินหมิงเยว่กลับคืนสู่ร่างเดิม ร่างของจิ้งจอกเก้าหางขนสีเงินตัวใหญ่ แล้วกระโจนออกไปนอกหน้าต่าง ตามกลิ่นเลือดซึ่งสายลมพัดพามาอย่างรีบร้อน กลิ่นเลือดเช่นนี้เป็นกลิ่นเลือดของฟางเหนียงไม่ผิดแน่!

ความเร็วของจิ้งจอกเก้าหางนั้นรวดเร็วราวสายลม ไม่นานก็มาถึงจุดที่เกิดเหตุ งูตัวหนึ่งกำลังกระโจนเข้าหาฟางเหนียง!

กรอด!!

...อสรพิษมันลักลอบเข้ามาในเขตของข้าได้อย่างไร!?...

จินหมิงเยว่ในร่างของจิ้งจอกสีเงินรีบกระโจนเข้าไปกัดคอของมัน ก่อนที่งูตัวนั้นจะเข้าถึงตัวฟางเหนียง สตรีตัวน้อยกรีดร้องด้วยความหวาดกลัว ดวงตากลมปิดสนิท ร่างสั่นระริก นางมิอาจขยับได้นอกจากคลานจนหัวเข่าและมือจนมาถึงข้อศอกถลอกไปหมด

ทว่ากลับไร้ความเจ็บปวด จึงลืมตาขึ้นดูอย่างกล้าๆ กลัวๆ เห็นว่าจิ้งจอกสีเงินตัวใหญ่กำลังต่อสู้กับงูตัวนั้น จิ้งจอกสีเงินท่าทางสง่างาม น่าเกรงขาม ขนาดตัวของมันใหญ่กว่าจิ้งจอกธรรมดาถึงสามเท่า ฟางเหนียงไม่เคยเห็นจิ้งจอกที่ตัวใหญ่เช่นนี้มาก่อน จึงได้แต่มองตาค้าง อีกทั้งหางทั้งเก้าของมันยังโบกสะบัดราวกับมีชีวิต

กว่าจะรู้ตัวจิ้งจอกตัวนั้นก็ฉีกกระชากเนื้องูจนขาดเป็นสองท่อน กลิ่นคาวเลือด และกลิ่นสาปของงูลอยคลุ้งจนนางแทบอาเจียน

มันช่าง... โหดร้ายเหลือเกิน

“อึก!” อาหารที่กินเข้าไปขึ้นมาจุกอยู่ที่ลำคอ ภายนัยน์ดวงตากลมสะท้องฉากการต่อสู้อันดุเดือด

แม้ว่างูตัวนั้นจะตัวเล็กกว่าจิ้งจอก หากแต่มันก็ร้ายกาจเอาเรื่อง แม้จะเจ็บปางตายแต่ก็ยังดิ้นรนต่อสู้ พลันสตรีตัวน้อยเห็นภาพตนเองซ้อนทับกับเจ้างูตัวนั้น

“อ้วก!!”

อาหารที่กินมาตั้งแต่เช้าถูกปล่อยออกมาทางปากจนหมด สถานการณ์ยามนี้ช่างโหดร้ายกับนางเหลือเกิน สภาพของงูตัวนั้นในยามนี้ ราวกับทำนายถึงอนาคตของนาง

เมื่อการต่อสู้นั้นจบลง จิ้งจอกตัวนั้นก็กลายร่างเป็นมนุษย์ ดวงตาคู่สบประสานกันนิ่งงัน ฟางเหนียงมิอาจคาดเดาความรู้สึกของจินหมิงเยว่ได้เลยว่ากำลังคิดสิ่งใดอยู่ การที่ย่างกรายเข้ามาหานางเช่นนี้ คงมิใช่ว่านางเป็นรายต่อไปหรอกหรือ?

“ยะ อย่า... อย่าเข้ามานะ”

ฟางเหนียงไม่มีเรี่ยวแรงแม้แต่จะคลานหนี แต่นางยังอยากมีชีวิตรอด ขอแค่เพียงมีชีวิตรอดเท่านั้น นางไม่เคยโลภมากเลยแม้แต่น้อย หรือเพียงเพราะนางวางแผนคิดหนีแต่โชคชะตาของนางไม่อนุญาตอย่างนั้นหรือ เหตุใดโชคชะตาของนางจึงอาภัพเช่นนี้!

สตรีตัวน้อยได้แค่คิดอย่างว้าวุ่นใจ จินหมิงเยว่ยืนมองนางด้วยสายตาอ่านยาก ก่อนจะช้อนร่างบอบบางขึ้นสู่อ้อมแขน ไม่นึกรังเกียจสภาพของนางที่เพิ่งอาเจียนออกไปเลยแม้แต่น้อย

ส่วนฟางเหนียงเองก็ไม่คิดแม้แต่จะขัดขืน นางได้แต่อยู่อย่างสงบเสงี่ยมภายในอ้อมแขนของบุรุษ กระทั่งมาถึงตำหนักพันปี จินหมิงเยว่ลงมืออาบน้ำให้กับนางด้วยตนเอง แม้ว่านางจะร้องโวยวายเพียงใดก็ตาม ท้ายที่สุดก็ต้องยอมจำนน

ร่างกายของนางเต็มไปด้วยบาดแผลถลอก และที่ขามีรอยเขี้ยวของงูแบบถากๆ หากไม่สังเกตก็คงไม่รู้ หลังจากนั้นบุรุษก็โอบอุ้มร่างบอบบางขึ้นจากน้ำทั้งๆ ที่ร่างเปล่าเปลือย นางทั้งดิ้นทั้งร้องด้วยความอับอาย จินหมิงเยว่พานางวางลงบนเก้าอี้ ก่อนจะนำผ้ามาเช็ดตัวให้ ทำราวกับนางเป็นเพียงทารกที่มิอาจช่วยเหลือตนเองได้

“ข้าทำเองได้”

“อย่าคิดหนี”

“…!?”

“สถานะของเจ้าในยามนี้คือฮูหยินประมุข ปีศาจทุกตนย่อมเพ่งเล็งเจ้า”