ตอนที่20 อย่าดื้อกับฉัน

“ก็...อิง..ไม่ชอบนี่คะ”

น้ำอิงก้มหน้างุดเมื่อโดนจับได้ว่าไปทำอะไรมา

“ไม่ชอบก็ต้องชอบในเมื่อมันเป็นของที่ฉันซื้อให้รู้ไหมว่าราคามันแพงกว่าเงินเดือนเธอด้วยซ้ำ”

ชายหนุ่มวางถุงกระดาษในมือลงหย่อนก้นนั่งเบียดหญิงสาวพร้อมยื่นหน้ามาใกล้ๆเธอจนหญิงสาวต้องเมินหน้าหนีเพราะไม่อยากมองแววตาที่กำลังไม่พอใจของเขา

“แต่อิงก็ไม่ได้ขอให้คุณซื้อให้นี่คะ”

อัศวินพยายามจะถอดเสื้อผ้าของหญิงสาวออก

“ทำอะไรคะ??”

น้ำอิงปัดป้องมือหนาของเขาที่นึกจะทำอะไรก็ทำตามใจไม่คิดจะให้เกียรติเธอเลยสักนิดเดียว

“ถ้าไม่ใส่ชุดที่ฉันซื้อให้ก็ไม่ต้องใส่อะไรเลย”

ชายหนุ่มไม่ชอบที่เธอมาเถียงเขาข้างๆคูๆในเมื่อเขาให้อะไรเธอก็ต้องรับห้ามปฏิเสธเพราะมันจะทำให้เขายิ่งอยากจะเอาชนะ

“ค..คุณ..อ..อื้มมม”

ชายหนุ่มบดจูบขยี้ริมฝีปากบางอย่างกระหายวันนี้เขาไม่ได้เห็นหน้าเธอแค่เพียงไม่กี่ชั่วโมงก็รู้สึกคิดถึงหน้าซื่อๆสายตาใสๆภายใต้แว่นหนาๆคอยกวนใจเขาอยู่ตลอดเมื่อเปิดแอพดูกล้องในมือถือดูว่าเธอกลับมาหรือยังก็พบว่าเธอต้องทำให้เขาอารมณ์เสียขึ้นมาหนึ่งเรื่องเขาไม่ชอบการปฏิเสธจากเธอเลยจริงๆดังนั้นจึงต้องทำโทษให้เธอได้เข็ดหลาบคราวหน้าคราวหลังจะได้ไม่ต้องมาขัดใจอะไรเขาอีก

“อื้อ......เจ็บ..อื้อออ”

เมื่อจัดการเสื้อผ้าหญิงสาวออกไปจนหมดชายหนุ่มจึงรีบปลดเข็มขัดดึงกางเกงของเขาออกอย่างรวดเร็วทั้งยังดันตัวหญิงสาวให้ติดกับมุมโซฟาและใช้มือหนาทั้งสองฉีกขาของหญิงสาวออกพร้อมแทรกตัวดันหญิงสาวจนชิดและดันตัวตนของเขาที่ผงาดชูชันเข้าไปที่ช่องทางรักของหญิงสาวจนมิดและเริ่มขยับเข้าออกอย่างรุนแรงโดยที่ยังได้เล้าโลมเธอทำให้หญิงสาวร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดจนตัวเกร็ง

“อื้อ..”

หน้าอกที่กระเพื่อมตามแรงกระแทกถูกกอบกุมด้วยมือหนาบีบเค้นขยำจนเกิดรอยแดงเป็นปื้นสร้างความเจ็บปวดเพิ่มขึ้นให้กับเธออย่างมาก

“จ...เจ็บบบ..”

ปึก..พลั้กกกก

น้ำอิงรู้สึกเจ็บกว่าทุกครั้งเพราะเอยังไม่มีอารมณ์ร่วมกับเขาสักนิดแต่ชายหนุ่มก็ยังไม่หยุดการกระทำของเขาให้เธอได้หายใจหายคอและพักความเจ็บปวดบ้างเธอจึงยกสองมือทุบหลังของเขาเพื่อให้เขาหยุดการกระทำป่าเถื่อนนี้ก่อน

“รู้เอาไว้ว่าทีหลังอย่าดื้อหรือปฏิเสธฉันอีก”

อัศวินหยุดนิ่งแต่ช่วงล่างของเขาก็ยังกดแช่ตัวตนไว้ในช่องทางรักของเธอเอาไว้อยู่พร้อมเงยหน้ามาจ้องเธอเขม็ง

“อื้ออ...เมื่อไรจะปล่อยอิงไป...อิงไม่อยากให้คุณมาหาความสุขกับร่างกายอิงแบบนี้อีกแล้ว”

น้ำอิงถามชายหนุ่มด้วยน้ำตา

“เอางี้ดีไหมฉันจะให้เงินเธอทุกครั้งที่ฉันมีอะไรกับเธอจะได้ไม่มีใครได้เปรียบเสียเปรียบไง”

“อิงไม่อยากได้”

มันไม่ใช่สิ่งที่เธออยากจะได้เห็นๆว่าเธอเป็นฝ่ายเสียเปรียบอยู่ฝ่ายเดียวเพราะเธอไม่ได้อยากมาตกอยู่ในสถานะให้ความสุขเขาด้วยร่างกายตั้งแต่คราแรก

“บอกแล้วไงว่าห้ามปฏิเสธ...อย่าลืมว่าถ้าเธอทำตัวไม่ดีกับฉัน...เรื่องเธอกับฉันถึงหูคนในบ้านฉันแน่”

“ทำไมอิงต้องมาเจอคนอย่างคุณด้วย”

“เธอเป็นคนเดินเข้ามาในห้องฉันเองในคืนนั้นนึกให้ดีสิ”

“อื้มมมม...”

พูดจบชายหนุ่มก็จัดการดำเนินกิจกรรมสวาทนี้ต่อเพราะไม่อยากจะมาเสียอารมณ์เพราะมาต่อล้อต่อเถียงกับเธอในเรื่องที่เธอนั้นปฏิเสธอะไรเข้าไม่ได้อยู่แล้วแทบทั้งคืนที่เขาไม่ปล่อยให้เธอได้เป็นอิสระยิ่งรู้สึกว่าเธอต่อต้านเขามากเท่าไรเขาก็ยิ่งเป็นคนที่เอาแต่ใจมากเท่านั้น

เช้าวันต่อมา

“เตรียมอาหารเรียบร้อยแล้วหรือยัง”

พลอยไพรินลุกขึ้นมาแต่งตัวแต่งหน้าทำผมให้ดูดีตั้งแต่เช้าเธอเดินลงมาตรวจตราความเรียบร้อยในบ้านตั้งแต่เช้าเพราะวันนี้มีแขกสำคัญที่จะเข้ามาคุยธุระในบ้าน

“เรียบร้อยแล้วค่ะคุณพลอย”

“ท่าทางคนบ้านนั้นน่าจะมาแล้วล่ะ”

ภัคดนัยเห็นรถตู้คันหรูเข้ามาจอดหน้าบ้านจึงรีบบอกให้ลูกสาวของเขาออกไปต้อนรบพร้อมกับเขาที่หน้าบ้าน

“สวัสดีค่ะคุณน้า..เอ่อ..มาคนเดียวเหรอคะ”

หญิงสาวยกมือสวัสดีหญิงวัยกลางคนตรงหน้าแต่เธอยังแปลกใจว่าทำไมกิ่งเกสรจึงเดินลงจากรถมาเพียงคนเดียวแล้วว่าที่เจ้าบ่าวของเธอไม่เห็นลงมาด้วย

“จะ..พอดีอาชน์เค้าติดงานน่ะไม่ว่าอะไรนะ??”

กิ่งเกสรรู้ว่าตอนนี้คนที่หญิงสาวมองหาคือใครเรื่องนี้เธอก็แอบกังวลก่อนมาเหมือนกันเพราะลูกชายของเธออ้างว่าติดงานให้เธอมาคุยเองได้เลยเพราะมันก็คงจะมีรายละเอียดที่เหมือนๆกัน

“อ๋อ..ไม่เป็นไรหรอกผมเข้าใจเข้าบ้านไปทานอาหารเช้ากันก่อนดีกว่า”

ภัคดนัยยังเห็นแก่ความเป็นเพื่อนที่สั่งสมมากับกิ่งเกสรเขาจึงไม่อยากตำหนิอะไรต่อหน้าถือว่าปล่อยผ่านในไปเพราะว่าเขาเองก็ปล่อยผ่านมาหลายเรื่องแล้วเหมือนกัน

พลอยไพรินเดินเข้าบ้านด้วยสีหน้าห่อเหี่ยวเล็กน้อยเธอไม่คิดว่าชายหนุ่มจะไม่เห็นความสำคัญในเรื่องวันแต่งงานกับเธอขนาดนี้

ชั่วโมงต่อมา

“เอาเป็นว่าอีกสองเดือนที่จะถึงนี้ตามที่ตกลงก็แล้วกันนะเรื่องงานหนูพลอยอยากให้ออกมาเป็นแบบไหนเหรอมีคิดไว้บ้างหรือเปล่า”

กิ่งเกสรเปรยเรื่องวันแต่งงานทั้งยังถามหญิงสาวว่าที่ลูกสะใภ้ของเธอว่าอยากได้งานออกมาเป็นแบบไหนหลังจากที่ทานอาหารกันเรียบร้อยแล้ว

“พลอยแล้วแต่อาชน์กับคุณน้าเลยค่ะ”

พลอยไพรินไม่สนตรีมงานอะไรทั้งนั้นถึงเวลานี้แล้วเธอได้แต่งกับอัศวินก็เพียงพอแล้ว

“เดี๋ยวยังไงน้าจะลองกลับไปคุยกับอาชน์ดูนะส่วนเรื่องช่างตัดชุดน้าจะส่งคนมาให้เองน้ะจ๊ะ”

“ขอบคุณค่ะคุณน้า”

“ยังไงวันนี้ฉันต้องกลับก่อนนะคุณนัย...น้ากลับก่อนน้ะจ๊ะหนูพลอย”

กิ่งเกสรเห็นว่าธุระที่เธอมาวันนี้เรียบร้อยแล้วเธอจึงขอตัวกลับก่อนเพราะมีธุระกับที่ร้านเครื่องเพชรของเธอจะไปดูต่อเพื่อที่จะไปสั่งแหวนแต่งงานให้ช่างที่ร้านทำไว้ให้ลูกชายใช้สวมให้เจ้าสาวในวันแต่งเพราะหากเธอไม่ขวนขวายหาให้ลูกชายเธอหรือจะสนใจเรื่องนี้

“ไว้เจอกันครับคุณกิ่ง”

“ค่ะคุณน้า”

สองพ่อลูกลุกขึ้นสวัสดีล่ำลากิ่งเกสรด้วยรอยยิ้มเห็นทีคนที่จะยิ้มกว้างที่สุดก็เห็นจะเป็นพลอยไพริน ภัคดนัยแอบผิดหวังกับว่าที่ลูกเขยของเขาอยู่มากจนมาถึงวันนี้เขาก็ยังคิดเรื่องนี้ไม่ตกว่าจะให้ลูกสาวของเขาเลือกทางเดินของตัวเองหรือจะตัดไฟแต่ต้นลมดี