ตอนที่39 มีเธออยู่ด้วยไม่เคยเบื่อ

น้ำอิงอ่านหนังสืออยู่ในห้องของเธอละสายตามองหนังสือแล้วมองชายหนุ่มที่เลื่อนประตูเข้ามาด้วยใบหน้านิ่งเฉย

“อ่านอะไรอยู่เหรอ”

น้ำอิงไม่ได้ตอบอีกฝ่ายเธอรู้ว่าเขาเห็นเธออ่านหนังสือเกี่ยวกับคุณแม่มือใหม่อยู่ก็ยังจะถามอยากจะรู้อีกว่าหากเธอยังทำนิ่งกับเขาอยู่เขาจะทำอย่างไรจะเค้นเธอให้เธอตอบเพื่อเอาชนะตามนิสัยเดิมของเขาหรือไม่

“ฉ..ฉันไม่กวนก็ได้”

อัศวินนั่งฟุบลงกับพื้นข้างๆหญิงสาวหากเธอไม่อยากคุยกับเขาก็ไม่เป็นไรเขาจะขอนั่งเงียบๆอยู่ใกล้ๆกับเธอก็พอ

น้ำอิงนั่งอ่านหนังสือได้พักใหญ่ตอนนี้ตาของเธอก็เริ่มปรือด้วยความง่วงแต่ก็ยังฝืนอ่านเพราะอยากที่จะอ่านต่อให้มันจบ

“ถ้าง่วงก็ควรจะนอนนะอย่าฝืน”

อัศวินไม่อยากให้หญิงสาวได้ฝืนอ่านต่อไปหากเธอง่วงเขาก็อยากจะให้เธอได้นอนพัก

“แต่อิงยังอยากอ่านนี่คะ”

“นอนเถอะเดี๋ยวฉันอ่านให้ฟังก็ได้”

อัศวินโน้มตัวหญิงสาวลงมานอนที่ตักของเขาพร้อมหยิบหนังสือจากมือของเธอมาอ่านต่อให้เธอได้ฟังเป็นการหาความรู้ไปในตัวของเขาด้วย

“..เมื่อไรจะยอมใจอ่อนกับฉันนะ..”

ชายหนุ่มอ่านหนังสือได้ไม่กี่หน้าหญิงสาวก็หลับตานอนหายใจสม่ำเสมออัศวินจึงวางหนังสือลงอมยิ้มพร้อมก้มหน้าไปกดหอมแก้มนวลของหญิงสาวให้ชื่นในเพราะเขาคงทำมันได้แค่เวลานี้หากเธอรู้ตัวคงจะโกรธเขาที่แอบฉวยโอกาสกับเธออีกเป็นแน่

เย็นของวัน

“...ไปไหนขอเค้ากันนะ.หรือว่าจะกลับไปแล้ว...”

น้ำอิงตื่นมาในช่วงเย็นเธอจำได้ว่าก่อนที่เธอจะหลับไปมีชายหนุ่มอยู่ข้างๆแต่เวลานี้เขาไม่อยู่แล้วเธอเลยแอบหน้าเสียเล็กน้อยทั้งเดินออกมาดูรอบๆบ้านก็ไม่มีใครอยู่พรางคิดว่าเขาคงน่าจะถอดใจจากการง้อเธอไปแล้วแน่นอน

“อิง..”

“คุณอาชน์ไปไหนมาคะ”

ในระหว่างที่เธอเดินหันหลังเข้าบ้านก็ได้ยินเสียงของใครบางคนที่คุ้นเคยหญิงสาวฉีกยิ้มกว้างครู่หนึ่งแล้วจึงปรับสีหน้าเป็นปกติหันหลับไปหาเขาทั้งอยากรู้ว่าเขาหายไปไหนมา

“ฉันไปหาซื้อหนังสือให้เธอที่นี่หาร้านหนังสือภาษาไทยยากนิดนึงก็เลยกลับมาช้าแล้วนี่ก็นมบำรุง....คิดว่าฉันกลับไปแล้วงั้นเหรอ”

อัศวินเดินเข้ามาหาหญิงสาวพร้อมยื่นหนังสือที่เขาหาซื้อมาให้กับเธอทั้งยังบอกเหตุผลที่กลับมาช้าอีกด้วย

“ก็คิดว่าเบื่อที่นี่แล้ว”

“เธออยู่ที่นี่ทั้งคนฉันจะเบื่อได้ยังไงไม่เบื่ออยู่แล้ว”

อัศวินหยอกเย้าหญิงสาวเล่น

“อะ..อร้ายย...”

น้ำอิงที่อยู่ในอาการเขินแต่พยายามเก็บอาการเธอจึงรีบเดินหันหลังเข้าบ้านแต่ไม่ทันได้ระวังจึงสะดุดกับชั้นที่ต่างระดับเกือบจะล้มลงแต่ดีที่มีมือชายหนุ่มคว้าตัวของเธอเอาไว้มาอยู่ในอ้อมกอด

“นี่..เดินระวังหน่อยสิถ้า..ล้มไปจะเป็นยังไง”

“ข..ขอบคุณค่ะ..เอ่อ..”

“ฉันอุ้มเอง...จะไปไหน”

อัศิวนไม่ปล่อยให้หญิงสาวได้ดินเองเขาอุ้มเธอขึ้นด้วยท่าเจ้าสาวหากเธออยากจะเดินไปไหนเขาจะพาไปเอง

“จะไปทำกับข้าวค่ะ”

“แบบเมื่อเช้าใช่ไหม”

“ค่ะ”

“เดี๋ยวฉันทำให้ฉันทำเป็นแล้ว”

“ทำเป็นแล้ว??”

“ใช่...ฉันดูเธอทำครั้งเดียวก็ทำเป็นแล้วไม่ยากสักหน่อย”

เมื่อพูดจบเขาอุ้มหญิงสาวไปนั่งรอที่โต๊ะอาหารและจัดการทำของโปรดให้หญิงสาวได้กินเป็นมื้อเย็นด้วยความตั้งใจเป็นอย่างมากและแล้วก็ได้สร้างความน่าประทับใจให้น้ำอิงเพราะเขาสามารถทำมันออกมาได้เหมือนที่เธอทำเอง

และทุกๆวันเขาก็จะเป็นคนคอยดูแลเธอทุกอย่างไม่ว่าจะเป็นอาหารการกินหรืองานบ้านเขาทำได้อย่างไม่ขาดตกบกพร้องทั้งยังคอยอ่านหนังสือให้หญิงสาวได้ฟังอยู่บ่อยๆอีกต่างหากสร้างรอยยิ้มให้หญิงสาวอยู่หลายครั้งจนเรียกได้ว่าในขณะที่อยู่ด้วยกันที่นี่น้ำอิงมีความสุขอย่างมากเลยทีเดียว

หลายวันต่อมา

“จะพาอิงไปไหนคะ”

อัศวินจูงมือน้ำอิงออกมาจากบ้านโดยที่ไม่บอกไม่กล่าวว่ากำลังจะพาเธอไปที่ไหน

“เดินเล่นในสวนไงหมอชินบอกว่าเธอชอบ”

เขาจำรายละเอียดที่หมอชินบอกได้ทุกอย่างวันนี้เขาจึงพาเธอเดินออกมาที่สวนสาธารณะใกล้ๆ

“ปล่อยมือก็ได้ค่ะอิงเดินเองได้”

อัศวินไม่ยอมปล่อยมือให้หญิงสาวได้เดินห่างตัวไปไหนจนเธอต้องแกะมือของเขาออก

“ไม่... เดี๋ยวเธอเกิดสะดุดอะไรขึ้นมาอีกฉันเป็นห่วง”

อัศวินกระชับมือของหญิงสาวแน่นขึ้นเขาไม่ได้อยากขัดใจเธอแต่ที่ทำไปเพราะเป็นห่วงเท่านั้น น้ำอิงแอบอมยิ้มกับการเอาใจใส่จากเขาไม่รู้รอบที่เท่าไรไม่รู้ว่าเขาจะอ่อนโยนแบบนี้กับเธอตลอดไปหรือเปล่าแต่นี่ก็เป็นความประทับใจที่ทำให้เธอยิ้มได้และอยากจะเก็บเอาไว้วันหน้าหากไม่มีแล้วนี่ก็ถือเป็นความทรงจำที่ดีเลยทีเดียว

“มุมตรงนั้นสวยดีนะอยากถ่ายรูปไหมเดี๋ยวฉันถ่ายให้”

ก็ได้ค่ะ”

อัศวินเห็นน้ำอิงมองไปที่มุมที่มีต้นไม้หลากสีสันมากมายและกำลังมีคนยืนถ่ายรูปกันอยู่เมื่อเห็นว่าตรงนั้นไม่มีคนแล้วจึงชี้ให้หญิงสาวเดินไปถ่ายรูปแล้วเขาจะเป็นตากล้องให้เธอเอง

“ยิ้มนะ.. 1..2..3... เรียบร้อย”

หญิงสาวเดินไปที่มุมถ่ายรูปใต้ต้นไม้เธอยืนยิ้มให้กล้องครู่หนึ่งชายหนุ่มก็เก็บภาพเสร็จ

“โอเคไหมคะ.. อิงขอดู.. อ.. อร้ายยย”

ด้วยความที่หญิงสาวอยากจะรู้ว่ารูปที่ถ่ายมันออกมาได้ดั่งใจเธอหรือไม่จึงรีบเดินเข้ามาหาชายหนุ่มแบบไม่ทันระวังจึงทำให้เท้าของเธอสะดุดกับก้อนหินที่นูนขึ้นมาจากดินล้มลงไป

“อิง!!”

อัศวินได้ยินหญิงสาวร้องจึงรีบวิ่งเข้ามาดูเธอสีหน้าของเขาตอนนี้ตกใจอย่างมากพร้อมรีบพยุงตัวของหญิงสาวขึ้น

“โอ้ยย.. เจ็บค่ะ”

น้ำอิงรู้สึกเจ็บที่ข้อเท้าจนยืนไม่ไหว

“เห็นไหมเพราะแบบนี้ไงฉันถึงไม่อยากให้เธอห่างไปไหน”

ชายหนุ่มโอบหญิงสาวเอาไว้ในอ้อมกอดพร้อมทั้งบ่นเธอด้วยความเป็นห่วง

“มา..”

ชายหนุ่มหันหลังพร้อมย่อตัวลง

“คะ..??”

น้ำอิงไม่เข้าใจว่าชายหนุ่มต้องการจะทำอะไร

“ขึ้นหลังมาจะพากลับบ้านแล้ว”

อัศวินบอกให้หญิงสาวขี่หลังของเขาเพื่อที่จะกลับบ้านแล้วไม่มีอารมณ์นั่งกินลมชมวิวที่นี่อีกเพราะหญิงสาวเจ็บตัว

“ เอ่อ...ค่ะ”

น้ำอิงขี่หลังของเขาพร้อมกอดคอเอาไว้แน่นแอบหน้าเสียกับเหตุการณ์เมื่อครู่อยู่เหมือนกันหากเธอล้มแรงกว่านี้คงไม่ดีเป็นแน่คิดแล้วก็รู้สึกผิดที่ไม่ระวังแต่ก็อุ่นใจได้ในตอนนี้ที่มีชายหนุ่มดูแลอยู่ข้างๆ