น้ำอิงอ่านหนังสืออยู่ในห้องของเธอละสายตามองหนังสือแล้วมองชายหนุ่มที่เลื่อนประตูเข้ามาด้วยใบหน้านิ่งเฉย
“อ่านอะไรอยู่เหรอ”
น้ำอิงไม่ได้ตอบอีกฝ่ายเธอรู้ว่าเขาเห็นเธออ่านหนังสือเกี่ยวกับคุณแม่มือใหม่อยู่ก็ยังจะถามอยากจะรู้อีกว่าหากเธอยังทำนิ่งกับเขาอยู่เขาจะทำอย่างไรจะเค้นเธอให้เธอตอบเพื่อเอาชนะตามนิสัยเดิมของเขาหรือไม่
“ฉ..ฉันไม่กวนก็ได้”
อัศวินนั่งฟุบลงกับพื้นข้างๆหญิงสาวหากเธอไม่อยากคุยกับเขาก็ไม่เป็นไรเขาจะขอนั่งเงียบๆอยู่ใกล้ๆกับเธอก็พอ
น้ำอิงนั่งอ่านหนังสือได้พักใหญ่ตอนนี้ตาของเธอก็เริ่มปรือด้วยความง่วงแต่ก็ยังฝืนอ่านเพราะอยากที่จะอ่านต่อให้มันจบ
“ถ้าง่วงก็ควรจะนอนนะอย่าฝืน”
อัศวินไม่อยากให้หญิงสาวได้ฝืนอ่านต่อไปหากเธอง่วงเขาก็อยากจะให้เธอได้นอนพัก
“แต่อิงยังอยากอ่านนี่คะ”
“นอนเถอะเดี๋ยวฉันอ่านให้ฟังก็ได้”
อัศวินโน้มตัวหญิงสาวลงมานอนที่ตักของเขาพร้อมหยิบหนังสือจากมือของเธอมาอ่านต่อให้เธอได้ฟังเป็นการหาความรู้ไปในตัวของเขาด้วย
“..เมื่อไรจะยอมใจอ่อนกับฉันนะ..”
ชายหนุ่มอ่านหนังสือได้ไม่กี่หน้าหญิงสาวก็หลับตานอนหายใจสม่ำเสมออัศวินจึงวางหนังสือลงอมยิ้มพร้อมก้มหน้าไปกดหอมแก้มนวลของหญิงสาวให้ชื่นในเพราะเขาคงทำมันได้แค่เวลานี้หากเธอรู้ตัวคงจะโกรธเขาที่แอบฉวยโอกาสกับเธออีกเป็นแน่
เย็นของวัน
“...ไปไหนขอเค้ากันนะ.หรือว่าจะกลับไปแล้ว...”
น้ำอิงตื่นมาในช่วงเย็นเธอจำได้ว่าก่อนที่เธอจะหลับไปมีชายหนุ่มอยู่ข้างๆแต่เวลานี้เขาไม่อยู่แล้วเธอเลยแอบหน้าเสียเล็กน้อยทั้งเดินออกมาดูรอบๆบ้านก็ไม่มีใครอยู่พรางคิดว่าเขาคงน่าจะถอดใจจากการง้อเธอไปแล้วแน่นอน
“อิง..”
“คุณอาชน์ไปไหนมาคะ”
ในระหว่างที่เธอเดินหันหลังเข้าบ้านก็ได้ยินเสียงของใครบางคนที่คุ้นเคยหญิงสาวฉีกยิ้มกว้างครู่หนึ่งแล้วจึงปรับสีหน้าเป็นปกติหันหลับไปหาเขาทั้งอยากรู้ว่าเขาหายไปไหนมา
“ฉันไปหาซื้อหนังสือให้เธอที่นี่หาร้านหนังสือภาษาไทยยากนิดนึงก็เลยกลับมาช้าแล้วนี่ก็นมบำรุง....คิดว่าฉันกลับไปแล้วงั้นเหรอ”
อัศวินเดินเข้ามาหาหญิงสาวพร้อมยื่นหนังสือที่เขาหาซื้อมาให้กับเธอทั้งยังบอกเหตุผลที่กลับมาช้าอีกด้วย
“ก็คิดว่าเบื่อที่นี่แล้ว”
“เธออยู่ที่นี่ทั้งคนฉันจะเบื่อได้ยังไงไม่เบื่ออยู่แล้ว”
อัศวินหยอกเย้าหญิงสาวเล่น
“อะ..อร้ายย...”
น้ำอิงที่อยู่ในอาการเขินแต่พยายามเก็บอาการเธอจึงรีบเดินหันหลังเข้าบ้านแต่ไม่ทันได้ระวังจึงสะดุดกับชั้นที่ต่างระดับเกือบจะล้มลงแต่ดีที่มีมือชายหนุ่มคว้าตัวของเธอเอาไว้มาอยู่ในอ้อมกอด
“นี่..เดินระวังหน่อยสิถ้า..ล้มไปจะเป็นยังไง”
“ข..ขอบคุณค่ะ..เอ่อ..”
“ฉันอุ้มเอง...จะไปไหน”
อัศิวนไม่ปล่อยให้หญิงสาวได้ดินเองเขาอุ้มเธอขึ้นด้วยท่าเจ้าสาวหากเธออยากจะเดินไปไหนเขาจะพาไปเอง
“จะไปทำกับข้าวค่ะ”
“แบบเมื่อเช้าใช่ไหม”
“ค่ะ”
“เดี๋ยวฉันทำให้ฉันทำเป็นแล้ว”
“ทำเป็นแล้ว??”
“ใช่...ฉันดูเธอทำครั้งเดียวก็ทำเป็นแล้วไม่ยากสักหน่อย”
เมื่อพูดจบเขาอุ้มหญิงสาวไปนั่งรอที่โต๊ะอาหารและจัดการทำของโปรดให้หญิงสาวได้กินเป็นมื้อเย็นด้วยความตั้งใจเป็นอย่างมากและแล้วก็ได้สร้างความน่าประทับใจให้น้ำอิงเพราะเขาสามารถทำมันออกมาได้เหมือนที่เธอทำเอง
และทุกๆวันเขาก็จะเป็นคนคอยดูแลเธอทุกอย่างไม่ว่าจะเป็นอาหารการกินหรืองานบ้านเขาทำได้อย่างไม่ขาดตกบกพร้องทั้งยังคอยอ่านหนังสือให้หญิงสาวได้ฟังอยู่บ่อยๆอีกต่างหากสร้างรอยยิ้มให้หญิงสาวอยู่หลายครั้งจนเรียกได้ว่าในขณะที่อยู่ด้วยกันที่นี่น้ำอิงมีความสุขอย่างมากเลยทีเดียว
หลายวันต่อมา
“จะพาอิงไปไหนคะ”
อัศวินจูงมือน้ำอิงออกมาจากบ้านโดยที่ไม่บอกไม่กล่าวว่ากำลังจะพาเธอไปที่ไหน
“เดินเล่นในสวนไงหมอชินบอกว่าเธอชอบ”
เขาจำรายละเอียดที่หมอชินบอกได้ทุกอย่างวันนี้เขาจึงพาเธอเดินออกมาที่สวนสาธารณะใกล้ๆ
“ปล่อยมือก็ได้ค่ะอิงเดินเองได้”
อัศวินไม่ยอมปล่อยมือให้หญิงสาวได้เดินห่างตัวไปไหนจนเธอต้องแกะมือของเขาออก
“ไม่... เดี๋ยวเธอเกิดสะดุดอะไรขึ้นมาอีกฉันเป็นห่วง”
อัศวินกระชับมือของหญิงสาวแน่นขึ้นเขาไม่ได้อยากขัดใจเธอแต่ที่ทำไปเพราะเป็นห่วงเท่านั้น น้ำอิงแอบอมยิ้มกับการเอาใจใส่จากเขาไม่รู้รอบที่เท่าไรไม่รู้ว่าเขาจะอ่อนโยนแบบนี้กับเธอตลอดไปหรือเปล่าแต่นี่ก็เป็นความประทับใจที่ทำให้เธอยิ้มได้และอยากจะเก็บเอาไว้วันหน้าหากไม่มีแล้วนี่ก็ถือเป็นความทรงจำที่ดีเลยทีเดียว
“มุมตรงนั้นสวยดีนะอยากถ่ายรูปไหมเดี๋ยวฉันถ่ายให้”
ก็ได้ค่ะ”
อัศวินเห็นน้ำอิงมองไปที่มุมที่มีต้นไม้หลากสีสันมากมายและกำลังมีคนยืนถ่ายรูปกันอยู่เมื่อเห็นว่าตรงนั้นไม่มีคนแล้วจึงชี้ให้หญิงสาวเดินไปถ่ายรูปแล้วเขาจะเป็นตากล้องให้เธอเอง
“ยิ้มนะ.. 1..2..3... เรียบร้อย”
หญิงสาวเดินไปที่มุมถ่ายรูปใต้ต้นไม้เธอยืนยิ้มให้กล้องครู่หนึ่งชายหนุ่มก็เก็บภาพเสร็จ
“โอเคไหมคะ.. อิงขอดู.. อ.. อร้ายยย”
ด้วยความที่หญิงสาวอยากจะรู้ว่ารูปที่ถ่ายมันออกมาได้ดั่งใจเธอหรือไม่จึงรีบเดินเข้ามาหาชายหนุ่มแบบไม่ทันระวังจึงทำให้เท้าของเธอสะดุดกับก้อนหินที่นูนขึ้นมาจากดินล้มลงไป
“อิง!!”
อัศวินได้ยินหญิงสาวร้องจึงรีบวิ่งเข้ามาดูเธอสีหน้าของเขาตอนนี้ตกใจอย่างมากพร้อมรีบพยุงตัวของหญิงสาวขึ้น
“โอ้ยย.. เจ็บค่ะ”
น้ำอิงรู้สึกเจ็บที่ข้อเท้าจนยืนไม่ไหว
“เห็นไหมเพราะแบบนี้ไงฉันถึงไม่อยากให้เธอห่างไปไหน”
ชายหนุ่มโอบหญิงสาวเอาไว้ในอ้อมกอดพร้อมทั้งบ่นเธอด้วยความเป็นห่วง
“มา..”
ชายหนุ่มหันหลังพร้อมย่อตัวลง
“คะ..??”
น้ำอิงไม่เข้าใจว่าชายหนุ่มต้องการจะทำอะไร
“ขึ้นหลังมาจะพากลับบ้านแล้ว”
อัศวินบอกให้หญิงสาวขี่หลังของเขาเพื่อที่จะกลับบ้านแล้วไม่มีอารมณ์นั่งกินลมชมวิวที่นี่อีกเพราะหญิงสาวเจ็บตัว
“ เอ่อ...ค่ะ”
น้ำอิงขี่หลังของเขาพร้อมกอดคอเอาไว้แน่นแอบหน้าเสียกับเหตุการณ์เมื่อครู่อยู่เหมือนกันหากเธอล้มแรงกว่านี้คงไม่ดีเป็นแน่คิดแล้วก็รู้สึกผิดที่ไม่ระวังแต่ก็อุ่นใจได้ในตอนนี้ที่มีชายหนุ่มดูแลอยู่ข้างๆ
20.30 น.“ฉันเป็นห่วงเธอกับลูกมากรู้ไหมคราวหน้าคราวหลังระวังกว่านี้หน่อย”อัศวินนั่งกอดหญิงสาวจากทางด้านหลังในขณะที่เขากำลังนั่งอ่านหนังสือให้เธอฟังอยู่เขาวางหนังสือลงหลังจากที่อ่านไปได้พักใหญ่พลันนึกถึงเหตุการณ์เมื่อกลางวันแล้วก็อดจะย้ำให้หญิงสาวเรื่องเมื่อกลางวันไม่ได้เพราะเป็นห่วงเธออย่างมากและรู้สึกไม่ค่อยดีเท่าไรเมื่อเห็นเธอจะต้องเจ็บตัว“รู้แล้วค่ะ... คุณอาชน์จะห่วงอิงกับลูกแบบนี้ตลอดไปหรือเปล่าคะ”น้ำอิงพยักหน้ารับเธอหันหลังไปมองหน้าของเขาตาใสอยากได้คำตอบจากปากของเขาว่าถ้าหากเธอไมท้องแล้วเขาจะห่วงเธอแบบนี้ตลอดไปหรือไม่“แน่สิ... เธอคือส่วนหนึ่งในชีวิตของฉันไปแล้วยังไงฉันก็ต้องห่วงเธอกับลูกอยู่แล้ว”อัศวินมองหน้าหญิงสาวจริงจังคำตอบของเขาออกมาจากหัวใจ“แล้วคุณอาชน์จะกลับมาเป็นคนที่เอาแต่ใจกับอิงเหมือนเดิมอีกหรือเปล่า”“ตอนนี้ฉันก็ว่าฉันยอมเธอเยอะแล้วนะ”“จะยอมและดูแลแบบนี้ตลอดไปใช่ไหมคะ??”“ต..ลอด..ไป...??..หมายความว่าเธอจะให้ฉันดูแลเธอตลอดไปใช่ไหม”อัศวินขมวดคิ้วหลี่ตาเล็กน้อยในเมื่อเฮพูดคำว่าตลอดไปแสดงว่าเธออยากให้เขามาอยู่ในชีวิตของเธอด้วยเป็นแน่ น้ำอิงฉีกยิ้มกว้างให้ชายหนุ่มท
ลำปางบ้านเรือนไทยลอบซ์นอนอยู่ที่เปลใต้ถุนบ้านเรือนไทยของยายของเขาที่นี่ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงไปยังคงความร่มรื่นไว้อย่างไม่ต่างจากเดิมหลังจากที่ยายของเขาเสียไปเมื่อกลับมาถึงบ้านลอบซ์ก็จัดการทำความสะอาดบ้านครั้งใหญ่เพราะที่นี่ไม่มีใครดูแลด้านในมานานบ้านเรือนไทยของยายของเขาอายุเกือบจะห้าสิบปีแต่ทุกอย่างยังคงสภาพดีหลังบ้านเป็นที่ดินหลายร้อยไร่ห่างออกไปไม่ไกลตอนนี้เป็นทุ่งนาสลับกับบ่อน้ำและพื้นที่เลี้ยงสัตว์ทำไร่สวนผสมของยายของเขาที่ตกทอดมาเป็นมรดกของเขาที่เป็นหลานชายเพียงคนเดียวโดยมีคนงานดูแลอยู่ตลอดและที่ดินที่ให้ชาวบ้านเช่าทำกินที่อื่นที่ไม่ได้ติดกับบ้านอีกหลายสิบไร่ตอนนี้กำลังมีปัญหาเพราะมีคนมีอิทธิพลรุกล้ำเข้ามาทำไร่ในที่ดินของเขาอยู่หลายที่หากไม่มีชาวบ้านติดต่อเขาไปก็คงจะไม่รู้ตอนนี้ที่เขากลับมาก็คิดว่าจะมาสะสางเรื่องนี้ให้มันจบๆไปถึงจะมีอิทธิพลแค่ไหนเขาก็ไม่เกรงกลัวบ้านเสี่ยเฮ็ง“ผมว่าคงจะเข้าใจผิดกันล่ะมั้งครับ”“หากคิดว่าเข้าใจผิดนี่ก็คือภาพถ่ายจากดาวเทียมที่ผมขยายมาแล้วเสี่ยดูให้เต็มตานะครับว่ามันเกินมาเท่าไรหากยังไม่จัดการให้รวดเร็วผมคงต้องแจ้งความ”ลอบซ์เข้าไปที่บ้านของเสี่ย
โรงพัก“ผมว่าคุณอาจจะเข้าใจผิดมากกว่าไหนล่ะหลักฐานถ้าไม่มีคุณกลับไปก่อนเถอะ”สารวัตรวัยกลางคนที่รับเรื่องของชายหนุ่มยังไม่ทันได้ฟังที่เล่าจบก็หาว่าเขาเข้าใจผิดเสียแล้วพร้อมเปรยตามองลอบซ์อย่างไม่สนใจตำรวจที่นั่งอยู่ด้วยกันก็เช่นกันเหมือนเห็นการแจ้งความของเขาเป็นเรื่องไร้สาระ“บริการประชาชนแบบนี้เหรอคะชื่อนามสกุลอะไรเหตุการณ์เป็นยังไงยังไม่ได้ถามเลยไล่กลับซะแล้ว”อัญญาไม่พอใจกับตำรวจในโรงพักที่นี่เลยโวยวายยกใหญ่“คุณอายกลับกันก่อนเถอะครับ”ลอบซ์พอจะเดาออกกว่าคนที่นี่เป็นอย่างไรเขาจึงต้องถอยออกมาก่อนและดึงอัญญาออกมาด้วย“....หึ้ย...”อัญญาไม่พอใจอย่างมากที่ลอบซ์เหมือนจะยอมคนพวกนั้นง่ายๆ ลอบซ์ไม่ได้พูดอะไรเพียงแต่จูงมือหญิงสาวมาที่รถแล้วเปิดประตูให้เธอเข้าไปนั่ง“ทำไมยอมออกมาง่ายๆคะ”อัญญาเห็นลอบซ์ขึ้นมานั่งบนรถเรียบร้อยแล้วจึงถามอีกฝ่ายด้วยความสงสัยเพราะปกติแล้วลอบซ์เห็นความถูกต้องเป็นที่หนึ่งแต่ครั้งนี้เขาทำไมยอมง่ายๆ“ดูก็รู้ว่าเค้าเป็นคนของใคร”ลอบซ์คิดว่าพูดแค่นี้หญิงสาวก็น่าจะเข้าใจได้ในตอนนี้เข้าเป็นฝ่ายเสียเปรียบจะต้องจัดการอะไรให้รอบคอบเสียก่อนและเขาจะไม่ปล่อยให้ความอยุติธรรมนี้ม
ปังงง“คุณอาย”ลอบซ์ถีบประตูจนพังภาพตรงหน้าทำให้เขาอยากจะฆ่าไอ้โจรใจโฉดคนนี้เสียตอนนี้เลยจริงๆ“ฮือๆๆๆ”อัญญาน้ำตาไหลพรากเมื่อได้ยินเสียงของลอบซ์เธอคิดว่าเธอจะไม่รอดน้ำมือโจรพวกนี้เสียแล้ว“ไอ้เลว..แก”พลั้กก“โอ้ยย...”ตุบ..ตับ..พลั้กๆๆ..ตุ้บ..ลอบซ์เข้าไปต่อยโจรชุดดำที่กำลังทำมิดีมิร้ายหญิงสาวจนมันล้มลงแล้วจึงกระทืบมันอย่างหัวเสียจนสลบคากองเลือดไป“ไอ้ชั่ว...คุณอาย..”ชายหนุ่มสบถด่าออกมาอย่างเหลืออดและรีบเข้าไปดึงผ้าห่มมาคลุมร่างบางเอาไว้พร้อมกอดคนที่ตัวสั่นเทาอย่างรู้สึกผิด“ฮึก..ฮือๆๆๆ..”“.ผมขอโทษที่ปล่อยคุณไว้คนเดียว”ลอบซ์อุ้มหญิงสาวไปนอนที่ห้องของเขาพร้อมโทรแจ้งความให้ตำรวจมารับตัวคนพวกนี้ไปดำเนินคดีเมื่อเขาจัดการเรียบร้อยแล้วจึงเข้ามาดูแลหญิงสาวในห้องตามเดิม“ฮึกๆๆ...ฮือๆๆๆ”เวลาผ่านไปร่วมชั่วโมงหญิงสาวก็ยังร้องไม่หยุด“นอนนะครับผมจะอยู่ข้างๆคุณเอง”ลอบซ์นั่งอยู่ข้างเตียงจับมือหญิงสาวเอาไว้แน่นให้เอได้อุ่นใจว่าเขาจะดูแลเธออยู่ใกล้ไม่ไปไหนทั้งยังรอให้เธอหลับสนิทแล้วเขาจึงผละตัวไปนอนอยู่ที่โซฟาข้างๆเตียงที่หญิงสาวนอนอยู่วันต่อมาบ้านสุทธนสินไท“ท่านคะมีสายจากคุณลอบซ์ค่ะ”“ลอบซ
“แบบนี้นี่เอง...”น้ำอิงพยักหน้าเข้าใจ“มีอะไรจะบอก”ชายหนุ่มเข้ามากอดคนเป็นภรรยากระซิบข้างๆหูของเธอเบาๆ“อะไรคะ”“อีกสองวันอายกับลอบซ์จะมาที่นี่”“จริงเหรอคะ...”น้ำอิงเบิกตาโพรงดีใจเป็นพิเศษที่จะได้เจอเพื่อนเธอเสียทีเมื่อไม่ได้เจอกันร่วมสามเดือนแล้ว“ดูท่าฉันจะหัวเน่าซะแล้วล่ะมั้งดูจะคิดถึงเพื่อนขนาดนี้”อัศวินทำสีหน้าน้อยใจ“ก็ไม่ได้เจอกันนานแล้วนี่คะก็ต้องคิดถึงเป็นธรรมดา”“เธอไม่คิดถึงฉันบ้างเหรอ”“ก็คุณอาชน์อยู่กับอิงตลอดเวลานี่คะ”“ตอนฉันออกไปข้างนอกซื้อพวกของสดมาไว้ที่บ้านไง”“ก็แค่ไม่กี่ชั่วโมงเองค่ะ”น้ำอิงขมวดคิ้วเล็กน้อย“ไม่กี่ชั่วโมงเธอก็ต้องคิดถึงเพราะฉันเป็นสามีเธอ”“คุณอาชน์...”“หืม...”“เป็นขนาดนี้แล้วเหรอคะเนี่ย...”น้ำอิงส่ายหัวทั้งยังอมยิ้มให้กับความขี้อ้อนที่ไม่รู้ว่าช่วงน้าสรรหาคำอ้อนมาจากไหนนักหนา“ก็ต้องขนาดนี้แหละ”อัศวินโน้มตัวภรรยาของเขานอนลง“..อื้อ...ท..ทำอะไรคะ??”น้ำอิงถดตัวหนีเล็กน้อย“ฉันว่าฉันไม่ได้ลึกซึ้งกับเธอมานานแล้วนะ..”อัศวินกอดหญิงสาวไว้หลวมๆเพื่อไม่ให้ทับตัวของเธอ“ต...แต่ว่า..เจ้าตัวเล็กอยู่ในท้องนะคะ”น้ำอิงเข้าใจแล้วว่าเขาจะทำอะไรแต่เธอไ
“ยังไม่ได้บอกเลยอ่ะ”อัญญาก้มหน้างุดความรู้สึกในใจที่เธอเก็บซ่อนมานานมีเพียงแค่ผักหวานและน้ำอิงเท่านั้นที่รู้เธออยากจะบอกให้เจ้าตัวที่เธอแอบชอบรู้หลายครั้งแต่ก็ไมได้มีโอกาสบอกเสียที“นานแล้วนะ..”ผักหวานบุ้ยปากเล็กน้อยผิดหวังที่เธอกะจะได้ฟังข่าวดีจากอัญญาเสียหน่อย“ก็จะให้ทำยังไงก็มันยังไมได้บอกซะทีนี่นา”“รีบๆหน่อยๆเดี่ยวจะโดนสอยไปกินไม่รู้ด้วยนะ”“รู้แล้วน่า”วันต่อมา“จะไปเที่ยวป่า”“ค่ะ..พี่ลอบซ์พาอายไปนะคะ”“ง..งั้นก็ได้ครับแล้วคุณหวานจะไปด้วยหรือเปล่า”“อ่อ..เห็นหวานบ่นว่าอยากนอนพักก็เลยไม่ได้ไปค่ะ”“อ๋อ..ครับ”ชั่วโมงต่อมา“ป่าในช่วงฤดูนี้ที่นี่ดีนะคะไม่มีแมลงเลย”อัญญาเดินเที่ยวอย่างอารมณ์ดีเพราะสถานที่ที่นี่คนค่อนข้างน้อยเป็นส่วนตัวเหมาะแก่การที่เธอจะบอกบางสิ่งบางอย่างในใจกับชายหนุ่มที่เธอมีความรู้สึกดีๆด้วยความรู้สึกนี้มันมีมานานนมนี่คือสาเหตุที่เธอชอบทำตัวเอาแต่ใจกับลอบซ์อยู่บ่อยๆนั่นเองและการตามใจเธอแบบของเขาแบบนี้ล่ะมั้งที่ทำให้เธอมีใจให้เขาโดยไม่รู้ตัว“ครับอากาศก็โอเคด้วย”“พี่ลอบซ์ชอบไหมคะ”“ก็ชอบนะครับดูสงบดี”“เดินไปตรงสะพานนั่นดีกว่าค่ะ...”อัญญาเห็นว่าสะพานใหญ่ตรงห
โรงแรมXXX“จะดื่มทำไมให้เมาขนาดนี้ครับถ้าผมไม่ตามไปจะเป็นยังไง”ลอบซ์อุ้มหญิงสาวมานอนที่ห้องของเธอเขานั่งลงที่ขอบเตียงมองดูเธอพร้อมส่ายหน้ามือหนาดึงผ้านวมมาห่มให้กับคนเมาที่ตาปรืออยู่บนเตียง“อื้อ...”จู่ๆอัญญาก็พลิกตัวขึ้นมานอนซบอยู่บนอกของชายหนุ่มโดยที่เขาไม่ทันได้ตั้งตัว“คุณอาย...”“ไม่ชอบอายที่เอาแต่ใจไม่ใช่เหรอคะแล้วจะมายุ่งอะไรกับชีวิตอาย”“ยังไม่ลืมเรื่องวันนั้นอีกเหรอครับ”ลอบซ์ไม่คิดว่าคำพูดของเขาวันนั้นจะทำให้หญิงสาวฝังใจและทำตัวประชดประชันเขาจนถึงทุกวันนี้“ใครจะลืมได้เล่าเจอคนที่ตัวเองชอบว่ามาแบบนั้นอ่ะ”“คุณอาย..พูดอะไรครับ”ลอบซ์มองหน้าหญิงสาวอย่างตะลึง“อายชอบพี่ลอบซ์ชอบมานานแล้วด้วย...”ฟึ่บบบเมื่อพูดจบหญิงสาวก็ตัวอ่อนนอนฟุบลงไปที่แผงอกของชายหนุ่มอย่างไม่ได้สติ“คุณอาย...”ลอบซ์ยังคงนิ่งอึ้งกับสิ่งที่พึ่งจะได้รู้เมื่อครู่เขาพยายามผลักตัวหญิงสาวให้ไปนอนในที่ของเธอดีๆแต่มือของเธอดันกำเสื้อของเขาเอาไว้แน่นทำให้เขาต้องนอนอยู่กับเธอทั้งคืนวันต่อมา“คุณอายครับ..”ลอบซ์ขยับตัวหญิงสาวให้พระออกจากตัวเขาแต่ดูเหมือนเธอจะเกาะติดเขาหนึบไม่ยอมออกง่ายๆ“อือ...”“ปล่อยผมก่อนครับ”“
“ยังอีกเหรอแกก็ทำตัวดีกับเค้ามานานแล้วนะหรือว่าพี่ลอบซ์ของแกจะมีคนอื่นไปแล้ว”ผักหวานยังแกล้งหยอกเพื่อนเธอไม่จบไม่สิ้น“พูดอะไรอย่างนั้นเล่า”หน้าอัญญาตอนนี้จากที่ยุ่งอยู่แล้วก็ยิ่งยิ่งขึ้นไปอีกเป็นสิบเท่า“วันนี้พี่แกนึกยังไงชวนฉันมาปาร์ตี้ที่นี่กัน”ผักหวานอยากจะรู้นักว่าทำไมวันนี้พี่ชายของอัญญาถึงได้อยากจัดงานปาร์ตี้รวมตัวพวกเพื่อนๆกัน“ไม่รู้สิอยากให้บ้านครึกครื้นล่ะมั้ง”อัญญาเองก็ไม่รู้เหมือนกันแต่ก็คิดว่ามันน่าจะเป็นข้อดีทำให้บ้านนี้ครึกครื้นขึ้นมาบ้าง“สาวๆครับไปที่สนามหญ้ากันเถอะ”แดเนียลเดินมาตามสาวๆทั้งสามให้ลงไปที่สนามหญ้าหลังบ้าน“คุณมาด้วยเหรอ”ผักหวานหน้าบึ้งเล็กน้อยที่ไม่คิดว่าเขาจะมาดีด้วย“ต้องมาอยู่แล้วมาให้คุณเห็นจนเบื่อหน้าไปเลย”หลังจากที่กลับจากเกาะตอนนั้นแดเนียลก็ตามจีบผักหวานมาพักใหญ่แต่ดูเหมือนว่าเธอจะไม่ชอบหน้าเขาเอาเสียเลยทั้งที่เขาพยายามทำตัวดีๆกับเธอมาตลอด“หึ่..”ผักหวานไม่รู้ว่าเขาไปแอบปิ๊งเธอตอนไหนทั้งที่เอาแต่แกล้งเธอเธอไม่ชอบพฤติกรรมที่มีผู้หญิงเยอะของเขาที่เคยมีให้เธอได้เห็นนั้นมันยิ่งเป็นข้อที่เธอไม่อยากได้เขามาเป็นแฟน“ตาหนูมาหาคุณพ่อมาครับ”เมื่อ