ตอนที่43 ขอโทษที่ปล่อยคุณไว้คนเดียว

ปังงง

“คุณอาย”

ลอบซ์ถีบประตูจนพังภาพตรงหน้าทำให้เขาอยากจะฆ่าไอ้โจรใจโฉดคนนี้เสียตอนนี้เลยจริงๆ

“ฮือๆๆๆ”

อัญญาน้ำตาไหลพรากเมื่อได้ยินเสียงของลอบซ์เธอคิดว่าเธอจะไม่รอดน้ำมือโจรพวกนี้เสียแล้ว

“ไอ้เลว..แก”

พลั้กก

“โอ้ยย...”

ตุบ..ตับ..พลั้กๆๆ..ตุ้บ..

ลอบซ์เข้าไปต่อยโจรชุดดำที่กำลังทำมิดีมิร้ายหญิงสาวจนมันล้มลงแล้วจึงกระทืบมันอย่างหัวเสียจนสลบคากองเลือดไป

“ไอ้ชั่ว...คุณอาย..”

ชายหนุ่มสบถด่าออกมาอย่างเหลืออดและรีบเข้าไปดึงผ้าห่มมาคลุมร่างบางเอาไว้พร้อมกอดคนที่ตัวสั่นเทาอย่างรู้สึกผิด

“ฮึก..ฮือๆๆๆ..”

“.ผมขอโทษที่ปล่อยคุณไว้คนเดียว”

ลอบซ์อุ้มหญิงสาวไปนอนที่ห้องของเขาพร้อมโทรแจ้งความให้ตำรวจมารับตัวคนพวกนี้ไปดำเนินคดีเมื่อเขาจัดการเรียบร้อยแล้วจึงเข้ามาดูแลหญิงสาวในห้องตามเดิม

“ฮึกๆๆ...ฮือๆๆๆ”

เวลาผ่านไปร่วมชั่วโมงหญิงสาวก็ยังร้องไม่หยุด

“นอนนะครับผมจะอยู่ข้างๆคุณเอง”

ลอบซ์นั่งอยู่ข้างเตียงจับมือหญิงสาวเอาไว้แน่นให้เอได้อุ่นใจว่าเขาจะดูแลเธออยู่ใกล้ไม่ไปไหนทั้งยังรอให้เธอหลับสนิทแล้วเขาจึงผละตัวไปนอนอยู่ที่โซฟาข้างๆเตียงที่หญิงสาวนอนอยู่

วันต่อมา

บ้านสุทธนสินไท

“ท่านคะมีสายจากคุณลอบซ์ค่ะ”

“ลอบซ์เหรอ??”

วิรัตน์นายตำรวจยศสูงมีสีหน้าแปลกใจเล็กน้อยที่วันนี้ลอบซ์ติดต่อมาหาเขาได้ทั้งที่ขาดการติดต่อกันไปหลายปีอยู่เหมือนกัน

ช่วงสายของวัน

“คุณอายครับ..คุณอาย..ตัวร้อนจี๋เลย..”

ลอบซ์ทำอาหารเช้าเสร็จก็เข้ามาในห้องที่หญิงสาวนอนอยู่เขาวางถาดข้าวต้มไว้ที่โต๊ะข้างหัวเตียงพร้อมใช้หลังมือไปอังหน้าผากของเธอเล็กน้อยปรากฏว่าหญิงสาวตัวร้อนจนเขารู้สึกได้อย่างรวดเร็ว

“อืม..พี่ลอบซ์”

อัญญาสะลึมสะลือตื่นขึ้นในขณะที่เธอยังดอดผ้าห่มเอาไว้ที่อก

“กินข้าวก่อนครับจะได้กินยา”

อัญญานั่งก้มหน้างุดเพราะเธอยังคิดมากกับเรื่องเมื่อคืนอยู่

“เรื่องเมื่อคืนคนพวกนั้นต้องรับผิดชอบอย่างสาสมครับ”

ลอบซ์เข้าใจว่าหญิงสาวรู้สึกอย่างไรในตอนนี้

“ไม่พูดถึงคนพวกนั้นได้ไหมคะ”

“ครับผมจะไม่พูดถึงพวกมันอีก...กินข้าวนะครับ”

“ค่ะ..”

ลอบซ์ค่อยๆป้อนข้าวหญิงสาวช้าๆไมได้บังคับอะไรเธอมากนักเมื่อเธอกินเสร็จเรียบร้อยแล้วจึงให้เธอกินยาแล้วให้นอนพัก

14.00น.

“ต้องมีเรื่องให้ช่วยถึงจะติดต่อมาได้สินะ”

วิรัตน์มาหาลูกชายของเขาที่ลำปางอย่างรวดเร็วเมื่อได้รับเรื่องเขาจะไม่นิ่งนอนใจกับเรื่องความอยุติธรรมที่นี่เด็ดขาดแต่ก็แอบน้อยใจเล็กน้อยที่ลุกชายของเขาเห็นความสำคัญของเขาก็เมื่อมีเรื่องให้ช่วยเท่านั้น

“ผมไม่คิดว่าคุณพ่อจะมาเองตอนนี้เลยไม่มีอะไรต้อนรับ”

ลอบซ์ไม่คิดว่าพ่อของเขาจะขึ้นมาที่นี่ด้วยตัวเองคราแรกคิดว่าอย่างมากก็น่าจะส่งคนสนิทมาจัดการให้ขาจึงไมได้เตรียมการต้อนรับพ่อของเขาที่บ้าน

“ไม่ต้องหรอกฉันว่าจะมาคุยกับแกแล้วก็เข้าไปที่โรงพักเลยจะได้จัดการเรื่องที่แกขอร้องให้เรียบร้อย”

“ขอบคุณครับ”

“ค..คุณอาสวัสดีค่ะมาที่นี่ได้ยังไงคะ”

อัญญาเช็ดตัวเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วออกมาจากห้องในช่วงบ่ายเขาเห็นวิรัตน์ก็รีบเข้ามาสวัสดีทักทายทันทีไม่รู้ว่าเขามาที่นี่ได้อย่างไรดูท่าจะคุยกับลอบซ์เหมือนคนที่เคยรู้จักกันมาก่อนด้วย

“อามาจัดการเรื่องคดีของหนูวางใจนะคนชั่วต้องได้รับกรรมพักผ่อนเถอะอาขอตัวก่อน”

วิรัตน์รับไหว้หญิงสาวทั้งรีบขอตัวไปที่โรงพักเพื่อจัดการเรื่องราวให้มันจบสิ้นรวมถึงเร่องของเสี่ยเฮ็งตามที่ลุกชายของเขาขอร้องเอาไว้ด้วยเขาจะรือ้คดีออกมาใหม่ให้หมดและท่าทางจะต้องเปลี่ยนชุดตำรวจที่นี่ด้วย

“ค่ะ”

“พี่ลอบซ์รู้จักกับอาวิรัตน์ด้วยเหรอคะ”

หลังจากที่วิรัตน์ออกไปแล้วอัญญาก็หันมาถามลอบซ์ด้วยสีหน้าสงสัยพรางจูงมือของเขาไปนั่งคุยกันที่โซฟา

“เค้า..เป็นพ่อผม”

“อ..อะไรนะคะ??”

“ตั้งแต่แม่ผมเสียท่านก็ไปมีครอบครัวใหม่ผมก็ไม่ได้ติดต่อกับท่านอีกเลย”

“พึ่งรู้นะคะเนี่ยคุณพ่อก็ไม่เคยบอกเรื่องนี้กับอายเลย”

อัญญาไม่รู้มาก่อนเลยว่าชายหนุ่มจะเป็นถึงลุกคนใหญ่คนโตที่เป็นถึงนายตำรวจยศสูงที่สามารถจะสั่งย้ายใครก็ได้แบบวิรัตน์

“ดีขึ้นแล้วเหรอครับถึงออกมา”

ลอบซ์ไม่ได้อยากให้เรื่องนี้เป็นประเด็นเลยเปลี่ยนเรื่องมาถามอาการของหญิงสาว

“ค่ะ”

อัญญาพยักหน้าเธอว่าเธอก็อาการดีขึ้นกว่าเมือเช้ามาก

“ไหน..อืมตัวยังรุมๆอยู่เลยนี่ครับกินข้าวแล้วกินยาอีกรอบดีกว่าเดี๋ยวผมไปอุ่นข้าวต้มให้นะครับ”

ลอบซ์ใช้หลังมืออังหน้าผากของหญิงสาวชายหนุ่มยังรู้สึกว่าตัวของเธอยังมีไข้อยู่จึงรีบลุกไปอุ่นอาหารให้ยิงสาวเพื่อให้เธอได้กินก่อนกินยา  อัญญานั่งอมยิ้มมองตามหลังของชายหนุ่มที่ดูเขาห่วงใยเธอเป็นพิเศษเธอชอบที่เขามีท่าทีห่วงใยเธอมากกว่าที่จะรำคาญเธอเหมือนแต่ก่อน

ครู่ต่อมา

“ข้าวต้มได้แล้วครับ”

อัญญานั่งมองถ้วยข้าวต้มด้วยท่าทีนิ่งเฉยรอว่าชายหนุ่มจะดูแลเธอเหมือนเมื่อเช้าหรือเปล่า

“ไม่อยากกินเหรอ”

ลอบซ์เลิกคิ้วมองหน้าอัญญาอย่างสงสัย

“พี่ลอบซ์ป้อนอายเหมือนเมื่อเข้าสิคะ”

“อ้อนเป็นเด็กเลยนะครับ”

ลอบซ์พยักหน้าเข้าใจว่าที่เธอนิ่งเมื่อครู่เป็นเพราะอะไร

“มันทำให้อายอารมณ์ดีค่ะ”

อัญญายิ้มให้ชายหนุ่มอย่างเจ้าเล่ห์เล็กน้อย

“งั้นผมยอมก็ได้ครับ”

ตอนนี้ลอบซ์ต้องยอมหญิงสาวทุกอย่างที่เขาตามใจเธอก็เพราะว่าอยากให้เธออารมณ์ดีไม่อยากให้เธอนั่งคิดถึงเรื่องที่เธอโดนทำร้ายมาอีก

สองวันต่อมา

ญี่ปุ่น

22.00น.

“ตายแล้วเกิดเรื่องแบบนี้ได้ยังไงคะแล้วอายเป็นยังไงบ้างคะ”

น้ำอิงรู้เรื่องราวที่อัญญาโดนทำร้ายเธอมีสีหน้าที่ตกใจอย่างมากไม่คิดว่าเพื่อนเธอจะมาเจอเรื่องแบบนี้ดีที่ลอบซ์ช่วยเอาไว้ได้ทัน

“ตอนนี้เห็นว่าอารมณ์ดีขึ้นเยอะไม่เป็นอะไรแล้วยัยอายถ้ามีคนคอยตามใจเดี๋ยวก็อารมณ์ดีเอง”

อัศวินรู้ว่าตอนนี้มีคนจัดการเรื่องนี้ได้ดีกว่าเขาคอยจัดการอยู่เขาจึงไม่ห่วงอะไรทางนั้นมากคราแรกที่รู้ข่าวก้อยากจะกลับไปสั่งสอนคนที่มันกล้าทำน้องสาวของเขาแต่ดีที่พ่อของเขาห้ามเอาไว้เพราะวิรัตน์พ่อของลอบซ์จะจัดการเรื่องนี้เอง

“แล้วเรื่องพ่อคุณลอบซ์นี่จริงเหรอคะ”

น้ำอิงยังคงตะลึงกับเรื่องพ่อของลอบซ์อยู่เลยเค้าเป็นคนใหญ่คนโตขนาดนั้นแต่ลอบซ์กลับเลือกที่จะตัดขาดกับพ่อตัวเองแล้วใช้ชีวิตธรรมดาๆไม่ยอมเปิดเผยกับคนอื่นว่าตัวเองเป็นใคร

“อืม..ลอบซ์ตัดขาดการติดต่อกับพ่อตัวเองตั้งแต่เค้าไปมีครอบครัวใหม่แล้วครั้งนี้น่าจะสุดทนจริงๆถึงขอร้องให้พ่อช่วย”