ตอนที่42 เหตุร้าย

โรงพัก

“ผมว่าคุณอาจจะเข้าใจผิดมากกว่าไหนล่ะหลักฐานถ้าไม่มีคุณกลับไปก่อนเถอะ”

สารวัตรวัยกลางคนที่รับเรื่องของชายหนุ่มยังไม่ทันได้ฟังที่เล่าจบก็หาว่าเขาเข้าใจผิดเสียแล้วพร้อมเปรยตามองลอบซ์อย่างไม่สนใจตำรวจที่นั่งอยู่ด้วยกันก็เช่นกันเหมือนเห็นการแจ้งความของเขาเป็นเรื่องไร้สาระ

“บริการประชาชนแบบนี้เหรอคะชื่อนามสกุลอะไรเหตุการณ์เป็นยังไงยังไม่ได้ถามเลยไล่กลับซะแล้ว”

อัญญาไม่พอใจกับตำรวจในโรงพักที่นี่เลยโวยวายยกใหญ่

“คุณอายกลับกันก่อนเถอะครับ”

ลอบซ์พอจะเดาออกกว่าคนที่นี่เป็นอย่างไรเขาจึงต้องถอยออกมาก่อนและดึงอัญญาออกมาด้วย

“....หึ้ย...”

อัญญาไม่พอใจอย่างมากที่ลอบซ์เหมือนจะยอมคนพวกนั้นง่ายๆ ลอบซ์ไม่ได้พูดอะไรเพียงแต่จูงมือหญิงสาวมาที่รถแล้วเปิดประตูให้เธอเข้าไปนั่ง

“ทำไมยอมออกมาง่ายๆคะ”

อัญญาเห็นลอบซ์ขึ้นมานั่งบนรถเรียบร้อยแล้วจึงถามอีกฝ่ายด้วยความสงสัยเพราะปกติแล้วลอบซ์เห็นความถูกต้องเป็นที่หนึ่งแต่ครั้งนี้เขาทำไมยอมง่ายๆ

“ดูก็รู้ว่าเค้าเป็นคนของใคร”

ลอบซ์คิดว่าพูดแค่นี้หญิงสาวก็น่าจะเข้าใจได้ในตอนนี้เข้าเป็นฝ่ายเสียเปรียบจะต้องจัดการอะไรให้รอบคอบเสียก่อนและเขาจะไม่ปล่อยให้ความอยุติธรรมนี้มันอยู่ยั่งยืนแบบนี้ต่อไปแน่นนอน

ก๊อกๆ

“พวกคุณมาแจ้งความเกี่ยวกับเสี่ยเฮ็งใช่ไหมครับ”

“ครับ”

ลอบซ์ได้ยินเสียงเคาะกระจกจึงเลื่อนกระจกเพื่อคุยกับตำรวจที่ดูท่าทางว่ามีเรื่องจะคุยกับเขาแล้วก็เป็นเช่นนั้นจริงๆ

“ผมขอบอกไว้เลยว่าที่นี่แทบทั้งโรงพักคนของเสี่ยเฮ็งทั้งหมดหากใครไม่ยอมเป็นพวกมันก็จะโดนเด้งไปทีละคนสอง

คน”

“รวมถึงคุณด้วยเหรอครับ”

ลอบซ์ดูท่าทีตำรวจชั้นผู้น้อยคนนี้ก็มีความขุ่นเคืองใจกับเรื่องราวที่ไม่ยุติธรรมแบบนี้เหมือนกัน

“ทำได้ล่ะครับผมก็มีปากท้องลูกเมียที่ต้องเลี้ยงในเมื่ออุดมการณ์มันกินไม่ได้”

“ผมขอตัวก่อนนะครับ”

ลอบซ์ดูท่าว่าเขาจะต้องเร่งมือจัดการเรื่องนี้ให้มันจบไปอย่างรวดเร็วเสียแล้วแค่มือของเขาคนเดียวคงไม่ไหวแน่ต้องหาคนช่วย

“แบบนี้ยังจะมีอยู่อีกเหรอคะ...โอ้ยอายล่ะเชื่อเลย”

อัญญาหน้านิ่วคิ้วขมวดที่รู้ว่าอิทธิพลเถื่อนในยุคที่โลกมันเจริญแล้วมันยังจะมีอยู่อีก

“ผมก็อยากให้คนแบบนี้มันหมดไปจากโลกนี้เสียทีเหมือนกัน”

วันต่อมา

18.00น.

โรงพยาบาล

“เป็นยังไงบ้างครับลุงหมาย”

ลอบซ์เข้ามาเยี่ยมสมหมายในช่วงเย็นพร้อมซื้อของกินมาให้ยิ่งเห็นสภาพชายแก่แล้วเขาก็ยิ่งเจ็บใจที่คนพวกนั้นทำกับคนที่ไม่มีทางสู้อย่างลุงสมหมายได้

“ดีขึ้นมาหน่อยแล้วล่ะครับ”

สมหมายก็ตอบไปตามสภาพก็ดีขึ้นจากเมื่อวานแต่แผลตามตัวก็ยังมีระบมอยู่เหมือนกัน

“ผมอยากรู้ว่าชาวบ้านต้องทนพฤติกรรมเสี่ยเฮ็งมานานแค่ไหน”

“ก็ทำอะไรมันไม่ได้เหมือนอย่างตอนนี้นี่แหละครับ”

สมหมายก้มหน้าลงด้วยแววตาเศร้าสร้อยเล็กน้อยคนอย่างเสี่ยเฮ็งมันอยู่เหนือกฎหมายไปเสียแล้วครั้นจะใช้กฎหมู่ก็ไม่มีใครเอ ชนะคนพวกนั้นได้เลย

“อืม..ผมเข้าใจแล้วลุงพักผ่อนเถอะครับเดี่ยวพรุ่งนี้ผมจะมาเยี่ยมใหม่”

บ้านเรือนไทย

19.00น.

“หืม...พี่ลอบซ์เหรอ”

อัญญาอาบน้ำพึ่งจะเสร็จเธออยู่ในชุดนอนสีหวานไม่ได้ใส่บราเธอได้ยินเสียงคนกำลังเปิดประตูจึงหยิบผ้าขนหนูมาคลุมพาดบ่าเอาไว้เพราะกลัวว่าคนที่เข้ามาจะรู้ว่าเธอใส่ชุดนอนเพียงตัวเดียว

“หึ่..”

ชายชุดดำสามคนค่อยๆเดินเข้ามาในห้องของหญิงสาวพวกมันปิดหน้าเหลือเพียงดวงตาที่เปิดเอาไว้เท่านั้นทั้งสบถเสียงออกมาจากลำคออย่างพึงพอใจที่เห็นว่ามีสาวสวยอยู่ในบ้านตอนนี้เพียงคนเดียว

“พวกนายเป็นใคร??”

อัญญาส่งเสียงดังถามชายทั้งสามอย่างกล้าๆกลัวๆพร้อมทั้งขยับหมายจะหาอะไรป้องกันตัวแต่ในห้องนี้ก็ไม่มีเอาเสียเลย

“ท่าทางจะมีอะไรให้เล่นมากกว่าเผาบ้านนี้ซะแล้วสิ”

“ผ..เผาบ้าน...พวกนายคือคนของเสี่ยเฮ็งซวยนั่นใช่ไหม”

อัญญาพอจะเดาออกว่าคนพวกนี้เป็นคนของใครเธอจึงพ่นคำด่าชายฉกรรจ์พวกนั้นเสียงฝาด

“ดูจะปากดีซะด้วย”

“ไอ้พวกคนชั่ว”

อัญญาพยายามสะบัดแขนจากคนที่เข้ามาดึงตัวเธอทั้งยังพ่นคำด่าทอไม่หยุด

“เมียไอ้หน้าอ่อนนี่ก็สวยดีเหมือนกันนี่หว่า”

“ทำอะไรปล่อยฉันนะไอ้พวกคนชั่วบอกให้ปล่อยไง”

“ไม่...เฮ้ยพวกแกแกไปข้างนอกก่อนฉันขอทำอะไรสนุกๆก่อนว่ะ”

“ได้ครับเสี่ยน้อย”

ชายสองคนเดินออกไปด้านนอกทิ้งให้หญิงสาวอยู่กับเจ้านายของเขาเพียงแค่สองต่อสองส่วนพวกเขาก็ไปดูต้นทางและหากเจ้านายของพวกเขาใจดีก็คงจะได้มีความสุขต่อจากเจ้านายอีกด้วย

“ไอ้บ้า..”

พลั้กกกก

“อ้ะ..”

อัญญานอนตัวงออยู่บนเตียงด้วยความเจ็บจุกท้องน้อยจนร้องออกมาแทบจะไม่มีเสียงมือน้อยกำหมัดแน่นในหัวของเธอเรียกหาแต่ลอบซ์หวังว่าให้เขากลับมาทันที่จะช่วยเธอให้รอดมือจากพวกคนชั่วพวกนี้ได้

“เงียบปากได้ซะทีนะ”

โจรชุดดำพลิกร่างบางให้นอนหงายทั้งยังก้มล้มตัวไปสูดดมกล่นหญิงสาวอยู่บนเตียง

“อื้อ..อึก..ฮือๆๆ..พ..ลอบซ์ช่วย..ด้วย.”

อัญญาสะอื้นเล็กๆอย่างไม่มีเสียงเพราะยังคงจุกมือไม้ของเธอพยายามปกป้องตัวเองอย่างเต็มที่เท่าที่จะทำได้แต่ดูเหมือนมันจะไม่สามารถทำอะไรคนที่กำลังทำร้ายร่างกายและจิตใจเธอได้เลย

“มีแรงแค่นี้เองเหรอ”

โจรชุดดำส่งเสียงเย้ยหยันหญิงสาวที่พยายามจะปกป้องตัวเองแต่ทำไมได้พร้อมถอดหมวกคลุมหน้าออกเพื่อที่จะได้สูดดมกลินกายสาวให้เต็มจมูก

“หืมม...พวกแกมาทำอะไร...คุณอาย”

ลอบซ์ขับรถเข้ามาในบ้านพร้อมลงรถอย่างรวดเร็วเมื่อเห็นว่ามีคนใส่ชุดดำท่าทางไม่น่าไว้ใจอยู่หน้าบ้านหัวใจของเขาเต้นแรงแทบจะออกมาอยู่ด้านนอกเพราะเป็นห่วงอัญญา

“ถอยไป”

“ไม่ถอยโว้ย”

พลั้ก..ตุ้บ...ตั้บบบ..

ลอบซ์ใช้เวลาไม่กี่วิก็จัดการชายชุดดำทั้งสองจนหมดสติและรีบขึ้นมาที่ห้องที่หญิงสาวอยู่

“ฮือๆๆ..”

แคว้กก

“อื้อ..”

อัญญาสะดุ้งเฮือกเมื่อชายโฉดฉีกเสื้อเธอจนขาดวิ่นเผยให้เห็นของสงวนของเธอแล้วขึงข้อมือของเธอทั้งสองกดเอาไว้ที่เตียง