“ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วย..ทำไมๆ..ฮือๆๆๆ”
น้ำอิงนอนกอดหมอนะอื้นให้จนหลบไปด้วยอาการเหนื่อยทั้งกายและเหนื่อยทั้งใจ
วันต่อมา
08.00 น.
“ป้าจันทร์คะพี่อาชน์ไม่ทานข้าวเช้าเหรอคะ”
อัญญาลงมารอพี่ชายเธอทานข้าวพักใหญ่แล้วแต่ไม่เห็นว่าพี่ชายเธอจะลงมาทานข้าวเช้าเสียทีจึงต้องถามจันทร์วาดหญิงวัยกลางคนที่เป็นหัวหน้าแม่บ้าน
“คุณอาชน์บินไปที่เหนือตั้งแต่เมือคืนแล้วค่ะ”
จันทร์วาดหันมาบอกคุณหนูของเธออมยิ้มเล็กน้อยครั้งนี้ก็เป็นอีกครั้งที่อัศวินนั้นไปไหนไม่บอกกล่าวน้องสาวอีกตามเคย
“อ้าว..อายไม่เห็นรู้เรื่องเลย”
อัญญานั่งหน้ามุ่ยอยู่ที่โต๊ะอาหารอีกตามเคยวันนี้เธอกะว่าจะคุยเรื่องขอเบิกเงินกับพี่ชายของเธอสักหน่อยเชียวแต่ถ้าหากเป็นแบบนี้เธอจะรอคุยต่อหน้าไม่ได้เธอต้องคุยตอนนี้เลยเพราะเพื่อนเธอจำเป็นต้องใช้เงินถึงแม้ว่าน้ำอิงจะปฏิเสธแต่ยังไงหากเธอเอาเงินไปยื่นให้กับมือแล้วเพื่อนเธอก็ต้องรับความช่วยเหลือเป็นแน่
“...รับสิพี่อาชน์...”
อัญญาต่อสายหาพี่ชายเธอหลายสิบสายก็ไม่เคยจะติดแม้แต่เบอคนสนิทอย่างล็อบซ์ในตอนนี้ก็ติดต่อไม่ได้ไม่รู้ว่าพวกเขาไปอยู่ที่ไหนกันถึงได้ทำตัวลึกลับติดต่อยากขนาดนี้
ตลาดเช้า
ตลาดเช้าในชุมชนตอนนี้คนจอกแจกจอแจจับจ่ายซื้อของกันอย่างเจ้าละหวั่นเป็นเวลาที่ขายดีมากหากใครขายของเวลานี้ติดที่น้ำอิงไม่มีที่ที่นี่ให้เช่าเท่านั้นจึงได้เพียงแต่ขายช่วงเย็นได้อย่างเดียวตลาดสดที่นี่มีของให้ซื้อแทบจะทุกอย่างไม่ว่าจะเป็นอาหารทะเลเนื้อของสดของแห้งผักปลาผลหมากรากไม้รวมไปจนถึงข้าวของเครื่องใช้ในครัวและเสื้อผ้าคนส่วนมากจึงเลือกมาที่นี่ที่เดียวจบเรียกได้ว่าเป็นศูนย์รวมของทุกอย่างก็ว่าได้
วันนี้เป็นวันที่น้ำอิงจะต้องมาซื้อกับข้าวเองเพราะปกติจะเป็นหน้าที่ของโอบน้องชายของเธอเพราะเธอต้องรีบทำงานบ้านและหาซื้อวัตถุดิบมาทำของขาย
หญิงสาวเดินเลือกซื้อกับข้าวเพียงแค่อย่างสองอย่างเท่านั้นเพราะเธอทานเพียงแค่คนเดียวคงอยู่ได้เป็นวันหญิงสาวเดินเชื่องช้าเหมือนคนไร้วิญญาณและไม่รู้ว่ากับข้าวที่ซื้อไปเธอจะกินมันลงหรือเปล่า
“อ้าวอิงวันนี้มาซื้อกับข้าวแทนน้องเหรอ”
แม่ค้าแผงผลไม้ที่รู้จักกับทั้งน้ำอิงและโอบตั้งแต่เด็กๆเมื่อเห็นหญิงสาวเธอก็ต้องทักเพราะนานๆทีจะเห็นน้ำอิงมาเดินซื้อกับข้าวเห็นปกติจะเป็นน้องชายของเธอเสียมากกว่า
“...วันนี้โอบไม่สบายนิดหน่อยจะป้า...”
น้ำอิงหลุดจากภวังค์หยุดชะงักการเดินด้วยเสียงของป้าที่ร้านขายผลไม้เธอหันไปตอบคำถามหญิงวัยกลางคนด้วยใบหน้าอมยิ้มเล็กน้อยเพราะไม่อยากแสดงอาการกังวลใจอะไรมากนัก
“เหรอ..หายไวๆนะ”
หญิงวัยกลางคนตอบกลับมาเสียงดังอวยพรให้โอบหายไวๆตามประสาคนเคยเห็นกันมานนานแล้ว
“ป้าเอาทุเรียนลูกนึง”
ในขณะที่น้ำอิงกำลังคุยกับป้าขายผลไม้ก็มีผู้หญิงสาวสวยใส่ส้นสูงแต่งตัวดูสง่าสะดุดสายตามาสั่งผลไม้น้ำอิงจำได้ว่าผู้หญิงคนนี้ชื่อมะลิเป็นพี่สาวข้างบ้านเธอที่แก่กว่าเธอหลายปีอยู่เหมือนกันและก็ไม่ได้อยู่ที่แถวนี้หลายปีแล้วด้วยเธอไม่รู้ว่าหญิงสาวไปทำอะไรมาถึงได้ดูราศีจับขนาดนี้
“หูยแม่คุณนายกลับบ้านมาทีแบรนด์เนมทั้งตัวเลยนะ”
ป้าขายผลไม้เอ่ยหยอกเย้าเล่นกับเด็กแถวบ้านที่ไม่เจอกันนานกลับมาทีก็มีแต่ของแพงๆทั้งตัว
“คนมันล่ำซำนี่นะป้า”
“แหมๆ..จ้าแม่คนรวย”
น้ำอิงยืนมองมะลิด้วยสายตาสงสัยและอยากจะรู้ว่ามะลิทำงานอะไรถึงได้มีเงินเยอะแยะจนประโคมตัวเองด้วยของแพงๆได้ขนาดนี้ถึงเธอจะไม่เคยซื้อเคยจับแต่เธอก็มองออกว่ามันเป็นของแบรนด์แพงๆทั้งนั้นเพราะเธอเคยเห็นทั้งผักหวานและอัญญาเพื่อนเธอใช้เป็นประจำ
“อ้าวอิงไม่เจอกันนานโตขึ้นเยอะเลยนะเรา”
“จะพี่มะลิ..”
น้ำอิงกำลังจะเปิดประตูบ้านแต่ก็ต้องชะงักเพราะได้ยินเสียงใครบางคนข้างบ้านเรียกเธอเอาไว้ซะก่อน
“ว้าย..เรียกพี่แจสมินสิจ๊ะพี่มีชื่อใหม่แล้วนะ”
มะลิเดินมาหาน้ำอิงพร้อมบอกให้หญิงสาวเรียกชื่อของเธอใหม่เพราะเธอไม่ได้ใช้ชื่อนี้มานานหลายปีมากแล้ว
“จะพี่แจสมิน”
“เอาผลไม้ไปกิน”
มะลิยื่นถุงผลไม่ให้น้ำอิงแบ่งปันของเล็กๆน้อยๆให้คนอื่นอย่างที่เธอชอบทำเป็นประจำตั้งแต่เด็กๆ
“เอ่อ..ขอบคุณจะพี่”
น้ำอิงรีบยกมือไหว้มะลิและรับถุงผลไม้ของหญิงสาวมาถือไว้ในมือ
“ตอนที่น้าสอางค์เสียพี่ไม่รู้เลยเสียใจด้วยนะ”
มะลิเองก็พึ่งจะรู้ข่าวว่าแม่ของน้ำอิงนั้นเสียไปแล้วสอางค์ก็เปรียบเหมือนญาติผู้ใหญ่ของเธอคนนึงเมื่อเด็กๆมีอะไรก็มาให้เธอกินตลอดเพราะเธออยู่ข้างๆบ้าน
“จะ..พี่แจสมินไม่ได้อยู่ที่นี่หลายปีกลับมาก็ดูอู้ฟู่ได้งานทำดีมากเลยใช่ไหมจ๊ะ”
น้ำอิงตัดสินใจถามมะลิว่าเธอนั้นไปทำงานอะไรถึงได้มีเงินเยอะขนาดซื้อของฟุ่มเฟือยพวกนี้ได้ขนาดนี้
“เอ่อ..พี่จะตอบยังไงดีล่ะ..เงินน่ะมันดีแต่งานที่พี่ทำมันไม่ใช่งานประจำเราก็ต้องขยันรับงานน่ะ”
มะลิสีหน้าเปลี่ยนเล็กน้อยเมื่อโดนถามเรื่องงานแต่เธอก็ไม่ปฏิเสธที่จะบอก
“ฟรีแลนซ์เหรองานอะไรคะอิงอยากทำบ้างตอนนี้อิงต้องหาเงินค่ารักษาน้องชายอิงเป็นแสนเลยพี่แจสมินช่วยหางานให้อิงหน่อยนะจ๊ะ”
น้ำอิงเห็นว่ามันไม่ใช่งานประจำแต่ได้เงินดีตอนนี้เธอก็เรียนจบแล้วอยากจะทำบ้างจึงขอร้องให้มะลิช่วยทั้งที่เธอก็ไม่รู้ว่ามันคืองานอะไร
“อิงแน่ใจนะว่าอิงจะทำ”
“ค่ะ”
“งานที่พี่ทำก็คือ..บราๆๆๆ...อิงทำได้ใช่ไหม”
มะลิเห็นแววตาที่แน่วแน่ของน้ำอิงเธอจึงกระซิบบอกว่างานที่เธอทำมันคืออะไรทำเอาน้ำอิงยืนอ้าปากค้างกลืนน้ำลายไม่ลงคอเลยทีเดียว
“..ค่ะ..อิงทำได้ค่ะ”
น้ำอิงถอนหายใจเฮือกใหญ่จนตัดสินใจในเวลาไม่กี่นาทีต่อมาว่าเธอตกลงจะทำขอแค่ได้เงินเร็วๆด้วยตัวเองให้เธอเหนื่อยแค่ไหนหรือจะต้องอายแค่ไหนเธอก็ยอมขอแค่รักษาชีวิตของน้องเธอเอาไว้ได้
“งั้นเย็นนี้พี่จะพาไปฝากงานให้...พร้อมนะ”มะลิถามความแน่ใจของน้ำอิงอีกครั้ง“เย็นนี้..เอ่อ..จะ”น้ำอิงตกใจกับเรื่องเวลาอันรวดเร็วนิดหน่อยแต่ในเมื่อเริ่มงานเร็วก็จะได้เงินเร็วหากเธอไม่พร้อมก็ต้องพร้อมแล้ว“เห้ออ...พี่อาชน์นะพี่อาชน์ทำไมต้องมาติดต่อไม่ได้เวลานี้ด้วยเนี่ย”วันนี้แทบทั้งวันอัญญาเอาแต่ง่วนอยู่กับการติดต่อหาพี่ชายเธอแต่ยิ่งเหมือนอยากติดต่อเท่าไรก็ยิ่งติดต่อยากเท่านั้นRrr“หวานแกอยู่บ้านไหม..เดี๋ยวฉันไปหา..โอเคๆ”อัญญาเลือกทางเลือกสุดท้ายเพราะไม่รู้ว่าพี่ชายเธอจะกลับมาเมื่อไรเลยต้องโทรหาผักหวานเพราะหากรอพี่ชายเธอกลับกว่าจะคุยอ้อนวอนคงไม่ทันการกันพอดีถึงแม้ว่าถ้าหากเรื่องนี้น้ำอิงรู้จะโดนว่าก็เถอะ19.30 น.“รอนานไหมแก”ผักหวานเดินเข้ามาในบ้านอย่างเร่งรีบเพราะรู้ว่าเพื่อนมารอเธออยู่ที่บ้านแล้วจากปากของแม่บ้าน“พักใหญ่แล้วล่ะ”อัญญาลุกขึ้นจากโซฟาอย่างร้อนใจเมื่อเห็นเพื่อนเธอเดินเข้ามาแล้ว“ว่าแต่มีเรื่องด่วนเหรอถึงมาซะเย็นเชียว”ผักหวานไม่รู้ว่าเพื่อนเธอมีเรื่องอะไรถึงอยากจะคุยเสียเย็นเกือบจะมืดค่ำ“ก็ด่วนน่ะสิ...โอบต้องเข้าผ่าตัดสมองด่วนใช้เงินสองแสนฉันติดต่อพี่อาชน์ไม่ได้ก็เ
“คืนนี้เลยเหรอ”มะลิถามอาตี้ลองเชิงว่าเขาพูดจริงหรือเปล่า“ใช่..ไปจับนางแต่งตัวซะหน่อยซิ”อาตี้เดินไปดึงตัวน้ำอิงมาให้มะลิจัดการหาเสื้อผ้าเปลี่ยนใหม่ให้กับแม่กวางน้อยหน้าใสตัวนี้เสียหน่อยส่วนเธอก็จะไปเตรียมรถแล้วไปส่งออเดอร์ให้ลูกค้าถึงที่หมาย“โอเค”“อิงคืนนี้เลยโอเคไหม”มะลิถามน้ำอิงให้แน่ใจอีกครั้งว่าเธอพร้อมที่จะรับงานคืนนี้เลยหรือเปล่า“คะ..??”น้ำอิงหันมามองมะลิอย่างเลิ่กลั่ก“7 หมื่นหนูโอเคไหม”อาตี้บอกน้ำอิงก่อนจะเดินออกไป“เอ่อ..โอเคค่ะ”น้ำอิงได้ยินตัวเลขที่เธอจะได้ก็รีบตอบตกลงในทันทีโรงแรมXXX“ผมโทรไปคอนเฟริมคุณอาตี้แล้วครับอีกครึ่งชั่วโมงเค้าจะส่งเด็กมาที่นี่”“อืม..พวกนายไปพักผ่อนได้”อัศวินที่ถอดเสื้อโชว์กล้ามเหลือแต่กางเกงยีนส์สีดำอยู่บนเตียงปัดมือให้ลูกน้องของเขาไปพักได้เมื่องานวันนี้เรียบร้อยแล้วเวลาต่อไปก็เป็นเวลาที่เขารอที่จะผ่อนคลายเท่านั้น“เอ่อ..วันนี้ทั้งวันคุณอายติดต่อพวกเราทั้งวันเลยครับคุณอาชน์”ล็อบซ์รายงานคนเป็นนายว่าน้องสาวของเขาพยายามติดต่อพวกเขาทั้งวันเวลานี้เห็นว่าเจ้านายของเขาไม่ได้ทำงานจึงอยากจะให้เจ้านายขอเขาติดต่ออัญญากลับไปไม่เช่นนั้นคงมาโวยวายกับ
“ค่ะ”น้ำอิงรีบพยักหน้ารับฟังชายหนุ่มอย่างลวกๆไม่ทันไรเธอก็โดนเขาดุซะแล้วพรางคิดในใจว่าเธอมันไม่ได้เรื่องเลยจริงๆปลั้กก“โอ้ยยยย...ขอโทษทีค่ะ”หญิงสาวเดินก้มๆเงยๆจนไปถึงหน้าประตูห้องน้ำแต่ด้วยความที่ไม่ทันได้ทมองเท่าไรเมื่อหยิบผ้าขนหนูหน้าห้องน้ำได้เธอก็ดันชนประตูห้องน้ำเสียอย่างนั้นพร้อมทั้งหันมาขอโทษชายหนุ่มที่นั่งอยู่บนเตียงอย่างล่กๆแล้วรีบเปิดประตูเข้าห้องน้ำไป อัศวินหลับตากัดฟันกรอดกับอาการของหญิงสาวที่ดูเหมือนสติไม่ค่อยอยู่กับเนื้อกับตัวเท่าไรครึ่งชั่วโมงต่อมาแกร๊กกกน้ำอิงออกมาจากห้องน้ำด้วยความไม่มั่นใจเล็กน้อยเธอจำได้ว่ามะลิบอกกับเธอว่าหากลูกค้าให้เธอไปอาบน้ำก็ต้องออกมาจากห้องน้ำด้วยผ้าขนหนูแค่ผืนเดียวเท่านั้นจึงจะทำให้แขกประทับใจตอนนี้เธอเลยยืนขาชิดกอดอกบิดไปมาเล็กน้อยด้วยความขวยเขินและมีสีหน้าประหม่าอยู่หน้าห้องน้ำอัศวินมองหญิงสาวยืนอยู่ที่หน้าห้องน้ำครู่หนึ่งคราแรกคิดว่าเธอจะเดินมาหาเขาเลยแต่เปล่าไม่รู้ว่าเธอมัวยืนนิ่งงันอยู่แบบนั้นเพื่ออะไรเขารู้สึกว่าหญิงสาวคนนี้ค่อนข้างแปลกกว่าคนอื่นที่เขาเคยใช้บริการถึงเขาจะเลือกใช้บริการคนไม่ซ้ำหน้าแต่เธอก็เป็นคนแรกที่ล้างหน้าจนแก
“หื่มมม..”“อื้มมม..อ้ะ”เสียงหายใจของชายหนุ่มแรงขึ้นด้วยอารมณ์ที่พลุ่งพล่านเขาดึงผ้าขนหนูที่พันท่อนล่างของเขาออกพร้อมใช้ขาแกร่งแทรกกลางระหว่างเรียวขาของเธอแท่งร้อนที่กำลังระอุได้ที่อยู่ตอนนี้พร้อมกับการร่วมรักครั้งนี้มากแต่เขาอยากจะให้หญิงสาวมีอารมณ์ร่วมกับเขามากกว่านี้ก่อนจึงพรมจูบดูดคลึงมาถึงหน้าท้องแบนราบพร้อมก้มลงมาที่จุดสงวนของเธอส่งลิ้นร้ายระเรงเล่นที่จุดกระสันทำให้หญิงสาวบิดตัวเร่าไปมาอย่างน่าพอใจสำหรับเขา“อื้มม...คุณ..อ้ะๆๆ..อื้อ”น้ำอิงครางไม่ได้ศัพท์เมื่อนิ้วร้ายของชายหนุ่มถูกเสียบเข้ามาหยอกล้อเล่นกับช่องทางรักของเธอเข้าออกอย่างรัวๆคราแรกสร้างความเจ็บอยู่มากแต่เมื่อถูกเล้าโลมจากชายหนุ่มเธอก็ครางออกมาด้วยความเสียวจนเริ่มบิดเกร็งกระตุกปล่อยน้ำหวานออกมาให้ชายหนุ่มได้ฉกชิมอย่างสำราญใจ“แน่นอะไรอย่างนี้”อัศวินพอใจในร่างกายของหญิงสาวที่ดูจะตอบสนองกับสิ่งที่เขาต้องการดีมากช่องทางรักของเธอก็รัดแน่นตอดนิ้วของเขาแน่นหนึบไม่อยากจะคิดเลยว่าถ้าหากแท่งร้อนของเขาเสียบเข้าไปแล้วมันจะตอดรัดแน่นขนาดไหน“อ้าส....”เมื่อหญิงสาวเสร็จสมไปรอบหนึ่งแล้วตอนนี้ก็ถึงเวลาของจริงชายหนุ่มอัดแท่งร้อนเข้
“ถามทำไม”อัศวินเหล่สายตามองหญิงสาวที่ซบอยู่ที่แกแกร่งของเขาเล็กน้อยไม่วายเธอคงจะขอเพิ่มค่าตัวเฉกเช่นอย่างคนอื่นที่เคยเป็น“คือถ้าคุณพอใจอิงอยากจะขอเงินพิเศษบ้างได้หรือเปล่าคะ”น้ำอิงลุกจากอกแกร่งของชายหนุ่มพร้อมจับผ้านวมบังของสงวนของเธอเอาไว้อย่างหมื่นเหม่มือน้อยกำบีบแน่นจนคนข้างๆมองออกว่าเธอกำลังกังวล“อยากได้เท่าไร”ไม่ผิดไปจากที่เขาคิดแต่เขาก็ไม่ได้ปฏิเสธที่จะให้เธอ“เอ่อ..ขอเพิ่มได้ใช่ไหมคะ”น้ำอิงเอียงคอถามชายหนุ่มด้วยแววตาไร้เดียงสาปนอมยิ้มที่ดูท่าชายหนุ่มจะใจดีกับเธอมากเลยทีเดียวถึงแม่ว่าจะเอาแต่ทำหน้าโหดก็เถอะ“โดนโมเดลลิ่งหักเยอะหรือไงเลยต้องมาขอกับฉันเพิ่ม”อัศวินจับคางหญิงสาวพร้อมส่งสายตาคมบาดใจของเขาถามเธอใกล้ๆ“เปล่าค่ะ...แค่อิงมีเรื่องที่ต้องใช้เงิน”น้ำอิงรีบหลบสายตาของเขาอย่างรวดเร็วเพราะเธอรู้สึกประหม่าเล็กน้อยเมื่อเขามองจ้องเธอแบบนี้“ถ้าฉันให้เธอพรุ่งนี้เธอต้องมาหาฉัน”อัศวินพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบพร้อมปล่อยคางหญิงสาวและหันไปหยิบสมุดเชคที่กระเป๋าใกล้ๆกับหัวเตียง“คะ??”น้ำอิงอยากจะให้เขาอธิบายให้เธอได้เข้าใจมากกว่านี้“พรุ่งนี้ไปหาฉันที่XXX”“จะให้ตามที่อิงขอจริงๆเ
โรงพยาบาล“พี่ทำเพื่อเราขนาดนี้เราต้องหายนะโอบห้ามทิ้งพี่ไปเด็ดขาดนะ”น้ำอิงรีบอาบน้ำแต่งตัวถ่อสังขารของเธอที่กำลังระบมไปเบิกเงินออกมาทั้งหมดแล้วมาที่โรงพยาบาลเพื่อจัดการเรื่องค่าใช้จ่ายตอนนี้หมอกำลังจะเตรียมการผ่าตัวให้น้องชายเธออย่างเร่งด่วนน้ำอิงได้มีโอกาสเข้ามาหาน้องชายเธอก่อนที่จะผ่าตัดหญิงสาวน้ำตาเล็ดจับมือน้องชายของเธอมั่นพร้อมบอกให้น้องชายของเธอสู้เพราะเธอจะไม่ยอมเสียร้องของเธอไปเด็ดขาดบ่ายสอง“ค่ารักษาพยาบาลของนายอัฐภาคเท่าไรคะ”ผักหวานและอัญญานัดกันมาที่โรงพยาบาลในช่วงบ่ายเพื่อมาจัดการเรื่องค่ารักษาพยาบาลของน้องชายน้ำอิงโดยที่ไม่บอกให้น้ำอิงได้รู้“เดี๋ยวดิฉันเชคข้อมูลสักครู่นะคะ”“ค่ะ”“พอดีว่ามีคนมาชำระตั้งแต่เมื่อเช้าแล้วนะคะ”“คะ??ใครคะ”อัญญาถึงกับทำหน้างง“คุณน้ำอิงค่ะ”“อะไรนะ??”สองสาวอุทานพร้อมกันกับชื่อที่เจ้าหน้าที่บอกพวกเธอมาไม่อยากจะเชื่อว่าน้ำอิงจะหาเงินมาได้เร็วขนาดนี้“แล้วอิงมันเอาเงินมาจากไหนไวขนาดนี้”สองสาวเดินกลับมาที่รถด้วยสีหน้าที่ฉงนอยู่ในใจกันทั้งคู่ยิ่งผักหวานเองก็ยิ่งคิดหนัก“นั่นสิ...เดี๋ยวฉันรอโทรหาอิงดูดีกว่า”“อืม..”“ติดต่อไม่ได้อ่ะแก”อัญญาพ
ร้านอาหาร“รอนานไหมคะอาชน์”พลอยไพรินเดินเข้ามาในร้านอาหารหรูแห่งหนึ่งที่มีอัศวินนั่งรออยู่ก่อนหน้านี้แล้วหญิงสาวลูกสาวเจ้าของโรงแรมหรูชื่อดังสาวสวยไฮโซที่มีใบหน้าหวานหยาดเยิ้มจนเป็นที่จับตามองของหนุ่มๆหลายคนทั้งที่เธอก็มีคู่หมั้นอยู่แล้วคืออัศวอินนั่นเอง“ไม่ครับ.”อัศวินตอบกลับหญิงสาวใบหน้าเรียบเฉยเขาเองก็พึ่งมาหาไม่ใช่ความต้องการของแม่เขาที่ต่อสายตรงมาจากต่างประเทศอยากจะให้พาคู่หมั้นของเขาออกมาทานข้าวบ้างเขาก็คงจะไม่ได้มาเจอเธอ“พลอยสั่งอาหารเลยนะ....อืมม...พลอยสั่งเป็นสตูเนื้อกับฟัวกราให้อาชน์เลยนะคะ”พลอยไพรินดูจะมีความสุขเป็นพิเศษที่วันนี้เป็นฝ่ายชายหนุ่มเอ่ยปากชวนเธอออกมาทานข้าวข้างนอกก่อนเพราะปกติแล้วเธอจะต้องเป็นคนนัดเขาเองนานๆเขาถึงจะว่างให้เธอหญิงสาวจำได้ทุกอย่างว่าชายหนุ่มชอบอะไรไม่ชอบอะไรทุกครั้งที่สั่งอาหารเธอก็จะสั่งให้ชายหนุ่มตลอดให้เขารู้ว่าเธอใส่ใจเขาเป็นพิเศษ อัศวินพยักหน้ารับหญิงสาวเบาๆ“เดี๋ยวพลอยคงต้องขอกลับกับอาชน์นะคะเพราะพลอยไม่ได้เอารถมาค่ะ”“โอเค..”อัศวินรู้แล้วว่าหญิงสาวต้องมาแบบนี้แต่นั่นก็ไม่เหลือบ่ากว่าแรงที่เขาจะไปส่งเธอครอบครัวของพลอยไพรินและครอบครัว
ก๊อกๆๆแกร็กกก“นายไปได้”อัศวินอยู่ในชุดเสื้อคลุมสีขาวผูกเอวเอาไว้หลวมๆที่ไม่รู้ว่าด้านในมีอะไรใส่ปกปิดอยู่หรือเปล่าเขาเปิดประตูออกมาพร้อมกับดึงมือของหญิงสาวเข้าไปด้านในและบอกให้คนสนิทของเขาออกไปได้เพราะหมดหน้าที่ตรงนี้แล้ว“ครับคุณอาชน์”ลอบซ์ก้มหัวให้คนเป็นนายเล็กน้อยพร้อมเดินออกไป“สวัสดีค่ะคุณอาชน์...”น้ำอิงรีบยกมือไหว้คนตรงหน้าอย่างมีมารยาท“เข้ามาสิ”อัศวินมองหญิงสาวที่อยู่ในเสื้อยืดกางเกงยีนส์กับกระเป๋าผ้าเก่าๆหนึ่งใบรวบผมหางม้าใส่แว่นหนาเช่นเดิมและวันนี้เธอก็ไม่ได้แต่งหน้าแต่พวงแก้มใสชมพูระเรื่อก็ทำให้เธอดูดีกว่าตอนที่แต่งหน้าเยอะเขาเปิดประตูห้องนอนของเขาพร้อมกับเรียกให้หญิงสาวตามเขาเข้าไปด้านใน“เข้าไปทำอะไรคะนี่มันห้องนอนคุณไม่ใช่เหรอคะ”น้ำอิงมองเข้าไปด้านในเธอก็พอจะรู้ว่านั่นมันเป็นห้องนอนของเขาเพราะเห็นเตียงนอนโผล่มาอยู่นิดหน่อย“อืม..ใช่”อัศวินเดินมาโอบเอวหญิงสาวเขาดูสีหน้าเธอก็รู้ว่าเธอคงจะยังไม่เข้าใจว่าเขาให้เธอมาที่นี่เพื่ออะไรหากเป็นคนอื่นคงเข้าใจไปนานแล้วแบบนี้เขาคงจะต้องบอกตรงๆกับเธอให้รู้ตัวเสียแล้วว่าเขาให้เธอมาที่นี่ด้วยเรื่องอะไร“อ..เอ่อ”“วันนี้เธอต้องบริ