ลำปาง
บ้านเรือนไทย
ลอบซ์นอนอยู่ที่เปลใต้ถุนบ้านเรือนไทยของยายของเขาที่นี่ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงไปยังคงความร่มรื่นไว้อย่างไม่ต่างจากเดิมหลังจากที่ยายของเขาเสียไปเมื่อกลับมาถึงบ้านลอบซ์ก็จัดการทำความสะอาดบ้านครั้งใหญ่เพราะที่นี่ไม่มีใครดูแลด้านในมานาน
บ้านเรือนไทยของยายของเขาอายุเกือบจะห้าสิบปีแต่ทุกอย่างยังคงสภาพดีหลังบ้านเป็นที่ดินหลายร้อยไร่ห่างออกไปไม่ไกลตอนนี้เป็นทุ่งนาสลับกับบ่อน้ำและพื้นที่เลี้ยงสัตว์ทำไร่สวนผสมของยายของเขาที่ตกทอดมาเป็นมรดกของเขาที่เป็นหลานชายเพียงคนเดียวโดยมีคนงานดูแลอยู่ตลอด
และที่ดินที่ให้ชาวบ้านเช่าทำกินที่อื่นที่ไม่ได้ติดกับบ้านอีกหลายสิบไร่ตอนนี้กำลังมีปัญหาเพราะมีคนมีอิทธิพลรุกล้ำเข้ามาทำไร่ในที่ดินของเขาอยู่หลายที่หากไม่มีชาวบ้านติดต่อเขาไปก็คงจะไม่รู้ตอนนี้ที่เขากลับมาก็คิดว่าจะมาสะสางเรื่องนี้ให้มันจบๆไปถึงจะมีอิทธิพลแค่ไหนเขาก็ไม่เกรงกลัว
บ้านเสี่ยเฮ็ง
“ผมว่าคงจะเข้าใจผิดกันล่ะมั้งครับ”
“หากคิดว่าเข้าใจผิดนี่ก็คือภาพถ่ายจากดาวเทียมที่ผมขยายมาแล้วเสี่ยดูให้เต็มตานะครับว่ามันเกินมาเท่าไรหากยังไม่จัดการให้รวดเร็วผมคงต้องแจ้งความ”
ลอบซ์เข้าไปที่บ้านของเสี่ยเฮ็งคนใหญ่คนโตที่มีอิทธิพลในพื้นที่นี้ตัวคนเดียวอย่างไม่เกรงกลัวและดูท่าว่าเสี่ยเฮ็งจะเป็นจอมขี้โกงอยู่พอตัวที่ไม่ยอมรับความจริงง่ายๆจนเขาต้องเอาหลักฐานมากางให้ดูให้ชัดเต็มสองตา
“ยังไงผมจะจัดการให้แล้วกัน”
ลอบซ์จ้องเสี่ยเฮ็งตาเขม็งไม่ต่างจากเสี่ยใหญ่ที่กำลังเก็บอาการโมโหไว้ในใจทั้งหยิบแผ่นรูปแผนที่เอาไว้อย่างไม่ใส่ใจและตอบรับชายหนุ่มอย่างไม่พอใจนักเพราะจำนนด้วยหลักฐาน
“ขอบคุณครับ”
ลอบซ์ได้รับคำตอบที่เขาต้องการแล้วจึงกลับออกจากบ้านของเสี่ยเฮ็งไปแต่โดยดี
“ไอ้นี่สงสัยอยากลองของมันไม่รู้เหรอวะว่าที่นี่ไม่มีใครกล้ากับกู”
เมื่อชายหนุ่มออกไปเสี่ยเฮ็งนั่งลงมองภาพในมืออย่างเจ็บใจทั้งยังคุยกับลูกน้องด้วยสีหน้าไม่พอใจอย่างมาก
“เห็นว่ามันพึ่งกลับมาจากกรุงเทพอยู่ที่บ้านนั้นคนเดียวด้วยครับเสี่ย”
“อืม..กูจะทำให้มันจำว่าไม่ควรมาเล่นกับกู”
คนอย่างเสี่ยเฮ็งไม่ยอมโดนใครมาหยามหน้าง่ายๆโยเฉพาะเด็กหนุ่มที่คนละรุ่นกับเขาแล้วกล้าปีนเกลียว
บ้านเรือนไทย
“พี่ลอบซ์ไปไหนมาคะ”
อัญญาที่นั่งรอชายหนุ่มอยู่ที่ใต้ถุนบ้านของเขานานสองนานเมื่อเห็นว่าชายหนุ่มขับรถกระบะเข้ามาก็รีบวิ่งเข้าไปรับหน้าทันที
“คุณอายมาได้ไงครับ”
ลอบซ์มีสีหน้าแปลกใจอย่างมากที่อัญญาตามเขามาถึงที่นี่
“อายก็ตามพี่ลอบซ์มาไงคะอยากพักผ่อนด้วยบ้านคุณยายพี่ลอบซ์สวยดีนะคะร่มรื่นมากด้วย”
“แล้วนี่จะมาอยู่กี่วันครับ”
“ไม่รู้เหมือนกันค่ะถ้ายังไม่เบื่อก็ยังไม่กลับ”
“ที่นี่มีเครื่องอำนวยความสะดวกไม่ครบครันเท่าไรนะครับคุณอายจะอยู่ได้เหรอครับ”
ลอบซ์ไม่ได้อยากให้หญิงสาวมาอยู่ที่นี่เท่าไรเพราะที่นี่มันไม่เหมาะกับคุณหนูที่บอบบางอย่างอัญญาเลยสักนิดดูๆแล้วว่าการพักงานที่บ้านของเขาเหมือนจะไม่ได้พักเสียแล้ว
“พูดแบบนี้เหมือนไม่อยากจะต้อนรับอายเลยนะคะ”
อัญญาทำหน้าบึ้งใส่ชายหนุ่มอย่างไม่พอใจคำพูดของเขา
“เปล่าครับผมก็แค่กลัวคุณอายลำบากเท่านั้น”
“อายไม่กลัวลำบากหรอกค่ะ...”
“...หื้มมมม...”
ลอบซ์ถอนหายใจทั้งส่ายหัวให้กับอาการดื้อดึงดันของหญิงสาว
“..แฮร่ๆๆ....”
อัญญาเห็นว่าชายหนุ่มไม่มีอะไรที่จะมาพูดขัดเธอได้อีกจึงยิ้มอ่อนอย่างพอใจ
“กระเป๋าอยู่ไหนครับ”
“หลังรถค่ะ”
“ตามผมขึ้นมาครับ”
ลอบซ์เดินไปเปิดหลังรถของหญิงสาวแล้วดึงกระเป๋าของเธอออกมาพร้อมเดินนำเธอขึ้นมาบนบ้านและเปิดห้องของยายของเขาให้เธอได้เข้าไปพัก
“ให้อายอยู่ห้องนี้เหรอคะ”
“ครับห้องนี้ห้องคุณยายผมกว้างหน่อยคุณอายจะได้นอนสบาย”
“แล้วพี่ลอบซ์อยู่ห้องไหนคะ”
“ห้องติดกันนี่แหละครับ”
“อายหิวค่ะพาออกไปหาอะไรกินหน่อย”
“งั้นรอผมแบบนะครับ”
“โอเคค่ะ”
ลอบซ์เปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วจึงพาหญิงสาวขับรถกระบะของเขาออกมายังตัวเมืองที่ใช้เวลาเกือบชั่วโมงกว่าจะมาถึง
ห้างสรรพสินค้า
“ที่นี่มันไกลจากบ้านที่เราอยู่คุณอายอยากจะกินอะไรบอกผมนะครับผมจะซื้อของสดเอาไว้ทำให้จะได้ไม่ต้องออกมาบ่อยๆ”
หลังจากทีทั้งคู่กินมื้อเที่ยงกันเรียบร้อยแล้วลอบซ์จึงพาหญิงสาวเดินซื้อของสดเพื่อที่จะเก็บเอาไว้ทำอาหารกินที่บ้านจะได้ไม่ต้องออกมาในตัวเมืองบ่อยๆ
“อืม...อะไรก็ได้ค่ะแล้วแต่พี่ลอบซ์เลย”
“โอเคครับ”
ในเมื่อหญิงสาวให้เขาเป็นคนเลือกเขาก็เลือกมันไปเสียทุกอย่างเพราะอารมณ์ของอัญญาค่อนข้างคาดเดายากเลือกของหลากหลายไปเป็นดีที่สุด
บ้านเรือนไทย
“เฮ้ยย...”
หลังจากเลือกซื้อของได้ไม่นานลอบซ์ก็พาหญิงสาวนั่งรถกลีบมาที่บ้านเมื่ออัญญาลงรถได้ก็ต้องตกใจกับภาพที่เห็นตรงหน้าที่มีชายแก่นอนจมกองเลือดอยู่ทั้งข้าวของยังกระจัดการะจายไปทั่วอีกต่างหาก
“ลุงหมายเป็นอะไรครับ”
ลอบซ์รีบเข้ามาพยุงสมหมายชายแก่ที่ดูแลสวนของเขาอยู่หลังบ้านทั้งยังถามด้วยสีหน้าร้อนใจว่ามันเกิดอะไรขึ้นในช่วงเวลาที่เขาไม่อยู่
“ไอ้พวกเสี่ยเฮ็งมันมาที่นี่มันบอกว่าถ้าคุณลอบซ์กล้าหือกับพวกมันมันจะเอาถึงตายครับ”
“ไปโรงพยาบาลก่อนดีกว่าครับ”
คำบอกของสมหมายทำให้ลอบซ์กัดฟันกรอดแต่ตอนนี้เขาต้องพาคนของเขาไปส่งโรงพยาบาลเสียก่อนแล้วเขาจะไม่ยอมใช้ไม้อ่อนกับคนพวกนั้นอีกแน่
โรงพยาบาล
“คนพวกนี้เป็นใครกันคะ”
อัญญานั่งที่หน้าห้องฉุกเฉินกับลอบซ์ด้วยสีหน้ากังวล
“พวกที่มันบุกรุกพื้นที่ทำกินของยายผมน่ะครับวันนี้ผมไปเจอพวกมันมาเตือนให้เลิกทำแบบนี้ดีๆเท่านั้น”
“โหย...อันธพาลอ่ะแบบนี้อายจะฟ้องคุณพ่อให้จัดการ”
“อย่านะครับอย่ากวนคุณเอื้อเลยเรื่องนี้มันเป็นปัญหาของผมขอผมจัดการเองก่อนครับ”
“แล้วนี่จะทำยังไงต่อคะ”
“ก็ต้องแจ้งความ”
ลอบซ์จัดการธุระที่โรงพยาบาลเสร็จเขาก็ตรงไปที่โรงพักทันทีเขาจะไม่ยอมให้คนของเขาเจ็บตัวฟรีแน่
โรงพัก“ผมว่าคุณอาจจะเข้าใจผิดมากกว่าไหนล่ะหลักฐานถ้าไม่มีคุณกลับไปก่อนเถอะ”สารวัตรวัยกลางคนที่รับเรื่องของชายหนุ่มยังไม่ทันได้ฟังที่เล่าจบก็หาว่าเขาเข้าใจผิดเสียแล้วพร้อมเปรยตามองลอบซ์อย่างไม่สนใจตำรวจที่นั่งอยู่ด้วยกันก็เช่นกันเหมือนเห็นการแจ้งความของเขาเป็นเรื่องไร้สาระ“บริการประชาชนแบบนี้เหรอคะชื่อนามสกุลอะไรเหตุการณ์เป็นยังไงยังไม่ได้ถามเลยไล่กลับซะแล้ว”อัญญาไม่พอใจกับตำรวจในโรงพักที่นี่เลยโวยวายยกใหญ่“คุณอายกลับกันก่อนเถอะครับ”ลอบซ์พอจะเดาออกกว่าคนที่นี่เป็นอย่างไรเขาจึงต้องถอยออกมาก่อนและดึงอัญญาออกมาด้วย“....หึ้ย...”อัญญาไม่พอใจอย่างมากที่ลอบซ์เหมือนจะยอมคนพวกนั้นง่ายๆ ลอบซ์ไม่ได้พูดอะไรเพียงแต่จูงมือหญิงสาวมาที่รถแล้วเปิดประตูให้เธอเข้าไปนั่ง“ทำไมยอมออกมาง่ายๆคะ”อัญญาเห็นลอบซ์ขึ้นมานั่งบนรถเรียบร้อยแล้วจึงถามอีกฝ่ายด้วยความสงสัยเพราะปกติแล้วลอบซ์เห็นความถูกต้องเป็นที่หนึ่งแต่ครั้งนี้เขาทำไมยอมง่ายๆ“ดูก็รู้ว่าเค้าเป็นคนของใคร”ลอบซ์คิดว่าพูดแค่นี้หญิงสาวก็น่าจะเข้าใจได้ในตอนนี้เข้าเป็นฝ่ายเสียเปรียบจะต้องจัดการอะไรให้รอบคอบเสียก่อนและเขาจะไม่ปล่อยให้ความอยุติธรรมนี้ม
ปังงง“คุณอาย”ลอบซ์ถีบประตูจนพังภาพตรงหน้าทำให้เขาอยากจะฆ่าไอ้โจรใจโฉดคนนี้เสียตอนนี้เลยจริงๆ“ฮือๆๆๆ”อัญญาน้ำตาไหลพรากเมื่อได้ยินเสียงของลอบซ์เธอคิดว่าเธอจะไม่รอดน้ำมือโจรพวกนี้เสียแล้ว“ไอ้เลว..แก”พลั้กก“โอ้ยย...”ตุบ..ตับ..พลั้กๆๆ..ตุ้บ..ลอบซ์เข้าไปต่อยโจรชุดดำที่กำลังทำมิดีมิร้ายหญิงสาวจนมันล้มลงแล้วจึงกระทืบมันอย่างหัวเสียจนสลบคากองเลือดไป“ไอ้ชั่ว...คุณอาย..”ชายหนุ่มสบถด่าออกมาอย่างเหลืออดและรีบเข้าไปดึงผ้าห่มมาคลุมร่างบางเอาไว้พร้อมกอดคนที่ตัวสั่นเทาอย่างรู้สึกผิด“ฮึก..ฮือๆๆๆ..”“.ผมขอโทษที่ปล่อยคุณไว้คนเดียว”ลอบซ์อุ้มหญิงสาวไปนอนที่ห้องของเขาพร้อมโทรแจ้งความให้ตำรวจมารับตัวคนพวกนี้ไปดำเนินคดีเมื่อเขาจัดการเรียบร้อยแล้วจึงเข้ามาดูแลหญิงสาวในห้องตามเดิม“ฮึกๆๆ...ฮือๆๆๆ”เวลาผ่านไปร่วมชั่วโมงหญิงสาวก็ยังร้องไม่หยุด“นอนนะครับผมจะอยู่ข้างๆคุณเอง”ลอบซ์นั่งอยู่ข้างเตียงจับมือหญิงสาวเอาไว้แน่นให้เอได้อุ่นใจว่าเขาจะดูแลเธออยู่ใกล้ไม่ไปไหนทั้งยังรอให้เธอหลับสนิทแล้วเขาจึงผละตัวไปนอนอยู่ที่โซฟาข้างๆเตียงที่หญิงสาวนอนอยู่วันต่อมาบ้านสุทธนสินไท“ท่านคะมีสายจากคุณลอบซ์ค่ะ”“ลอบซ
“แบบนี้นี่เอง...”น้ำอิงพยักหน้าเข้าใจ“มีอะไรจะบอก”ชายหนุ่มเข้ามากอดคนเป็นภรรยากระซิบข้างๆหูของเธอเบาๆ“อะไรคะ”“อีกสองวันอายกับลอบซ์จะมาที่นี่”“จริงเหรอคะ...”น้ำอิงเบิกตาโพรงดีใจเป็นพิเศษที่จะได้เจอเพื่อนเธอเสียทีเมื่อไม่ได้เจอกันร่วมสามเดือนแล้ว“ดูท่าฉันจะหัวเน่าซะแล้วล่ะมั้งดูจะคิดถึงเพื่อนขนาดนี้”อัศวินทำสีหน้าน้อยใจ“ก็ไม่ได้เจอกันนานแล้วนี่คะก็ต้องคิดถึงเป็นธรรมดา”“เธอไม่คิดถึงฉันบ้างเหรอ”“ก็คุณอาชน์อยู่กับอิงตลอดเวลานี่คะ”“ตอนฉันออกไปข้างนอกซื้อพวกของสดมาไว้ที่บ้านไง”“ก็แค่ไม่กี่ชั่วโมงเองค่ะ”น้ำอิงขมวดคิ้วเล็กน้อย“ไม่กี่ชั่วโมงเธอก็ต้องคิดถึงเพราะฉันเป็นสามีเธอ”“คุณอาชน์...”“หืม...”“เป็นขนาดนี้แล้วเหรอคะเนี่ย...”น้ำอิงส่ายหัวทั้งยังอมยิ้มให้กับความขี้อ้อนที่ไม่รู้ว่าช่วงน้าสรรหาคำอ้อนมาจากไหนนักหนา“ก็ต้องขนาดนี้แหละ”อัศวินโน้มตัวภรรยาของเขานอนลง“..อื้อ...ท..ทำอะไรคะ??”น้ำอิงถดตัวหนีเล็กน้อย“ฉันว่าฉันไม่ได้ลึกซึ้งกับเธอมานานแล้วนะ..”อัศวินกอดหญิงสาวไว้หลวมๆเพื่อไม่ให้ทับตัวของเธอ“ต...แต่ว่า..เจ้าตัวเล็กอยู่ในท้องนะคะ”น้ำอิงเข้าใจแล้วว่าเขาจะทำอะไรแต่เธอไ
“ยังไม่ได้บอกเลยอ่ะ”อัญญาก้มหน้างุดความรู้สึกในใจที่เธอเก็บซ่อนมานานมีเพียงแค่ผักหวานและน้ำอิงเท่านั้นที่รู้เธออยากจะบอกให้เจ้าตัวที่เธอแอบชอบรู้หลายครั้งแต่ก็ไมได้มีโอกาสบอกเสียที“นานแล้วนะ..”ผักหวานบุ้ยปากเล็กน้อยผิดหวังที่เธอกะจะได้ฟังข่าวดีจากอัญญาเสียหน่อย“ก็จะให้ทำยังไงก็มันยังไมได้บอกซะทีนี่นา”“รีบๆหน่อยๆเดี่ยวจะโดนสอยไปกินไม่รู้ด้วยนะ”“รู้แล้วน่า”วันต่อมา“จะไปเที่ยวป่า”“ค่ะ..พี่ลอบซ์พาอายไปนะคะ”“ง..งั้นก็ได้ครับแล้วคุณหวานจะไปด้วยหรือเปล่า”“อ่อ..เห็นหวานบ่นว่าอยากนอนพักก็เลยไม่ได้ไปค่ะ”“อ๋อ..ครับ”ชั่วโมงต่อมา“ป่าในช่วงฤดูนี้ที่นี่ดีนะคะไม่มีแมลงเลย”อัญญาเดินเที่ยวอย่างอารมณ์ดีเพราะสถานที่ที่นี่คนค่อนข้างน้อยเป็นส่วนตัวเหมาะแก่การที่เธอจะบอกบางสิ่งบางอย่างในใจกับชายหนุ่มที่เธอมีความรู้สึกดีๆด้วยความรู้สึกนี้มันมีมานานนมนี่คือสาเหตุที่เธอชอบทำตัวเอาแต่ใจกับลอบซ์อยู่บ่อยๆนั่นเองและการตามใจเธอแบบของเขาแบบนี้ล่ะมั้งที่ทำให้เธอมีใจให้เขาโดยไม่รู้ตัว“ครับอากาศก็โอเคด้วย”“พี่ลอบซ์ชอบไหมคะ”“ก็ชอบนะครับดูสงบดี”“เดินไปตรงสะพานนั่นดีกว่าค่ะ...”อัญญาเห็นว่าสะพานใหญ่ตรงห
โรงแรมXXX“จะดื่มทำไมให้เมาขนาดนี้ครับถ้าผมไม่ตามไปจะเป็นยังไง”ลอบซ์อุ้มหญิงสาวมานอนที่ห้องของเธอเขานั่งลงที่ขอบเตียงมองดูเธอพร้อมส่ายหน้ามือหนาดึงผ้านวมมาห่มให้กับคนเมาที่ตาปรืออยู่บนเตียง“อื้อ...”จู่ๆอัญญาก็พลิกตัวขึ้นมานอนซบอยู่บนอกของชายหนุ่มโดยที่เขาไม่ทันได้ตั้งตัว“คุณอาย...”“ไม่ชอบอายที่เอาแต่ใจไม่ใช่เหรอคะแล้วจะมายุ่งอะไรกับชีวิตอาย”“ยังไม่ลืมเรื่องวันนั้นอีกเหรอครับ”ลอบซ์ไม่คิดว่าคำพูดของเขาวันนั้นจะทำให้หญิงสาวฝังใจและทำตัวประชดประชันเขาจนถึงทุกวันนี้“ใครจะลืมได้เล่าเจอคนที่ตัวเองชอบว่ามาแบบนั้นอ่ะ”“คุณอาย..พูดอะไรครับ”ลอบซ์มองหน้าหญิงสาวอย่างตะลึง“อายชอบพี่ลอบซ์ชอบมานานแล้วด้วย...”ฟึ่บบบเมื่อพูดจบหญิงสาวก็ตัวอ่อนนอนฟุบลงไปที่แผงอกของชายหนุ่มอย่างไม่ได้สติ“คุณอาย...”ลอบซ์ยังคงนิ่งอึ้งกับสิ่งที่พึ่งจะได้รู้เมื่อครู่เขาพยายามผลักตัวหญิงสาวให้ไปนอนในที่ของเธอดีๆแต่มือของเธอดันกำเสื้อของเขาเอาไว้แน่นทำให้เขาต้องนอนอยู่กับเธอทั้งคืนวันต่อมา“คุณอายครับ..”ลอบซ์ขยับตัวหญิงสาวให้พระออกจากตัวเขาแต่ดูเหมือนเธอจะเกาะติดเขาหนึบไม่ยอมออกง่ายๆ“อือ...”“ปล่อยผมก่อนครับ”“
“ยังอีกเหรอแกก็ทำตัวดีกับเค้ามานานแล้วนะหรือว่าพี่ลอบซ์ของแกจะมีคนอื่นไปแล้ว”ผักหวานยังแกล้งหยอกเพื่อนเธอไม่จบไม่สิ้น“พูดอะไรอย่างนั้นเล่า”หน้าอัญญาตอนนี้จากที่ยุ่งอยู่แล้วก็ยิ่งยิ่งขึ้นไปอีกเป็นสิบเท่า“วันนี้พี่แกนึกยังไงชวนฉันมาปาร์ตี้ที่นี่กัน”ผักหวานอยากจะรู้นักว่าทำไมวันนี้พี่ชายของอัญญาถึงได้อยากจัดงานปาร์ตี้รวมตัวพวกเพื่อนๆกัน“ไม่รู้สิอยากให้บ้านครึกครื้นล่ะมั้ง”อัญญาเองก็ไม่รู้เหมือนกันแต่ก็คิดว่ามันน่าจะเป็นข้อดีทำให้บ้านนี้ครึกครื้นขึ้นมาบ้าง“สาวๆครับไปที่สนามหญ้ากันเถอะ”แดเนียลเดินมาตามสาวๆทั้งสามให้ลงไปที่สนามหญ้าหลังบ้าน“คุณมาด้วยเหรอ”ผักหวานหน้าบึ้งเล็กน้อยที่ไม่คิดว่าเขาจะมาดีด้วย“ต้องมาอยู่แล้วมาให้คุณเห็นจนเบื่อหน้าไปเลย”หลังจากที่กลับจากเกาะตอนนั้นแดเนียลก็ตามจีบผักหวานมาพักใหญ่แต่ดูเหมือนว่าเธอจะไม่ชอบหน้าเขาเอาเสียเลยทั้งที่เขาพยายามทำตัวดีๆกับเธอมาตลอด“หึ่..”ผักหวานไม่รู้ว่าเขาไปแอบปิ๊งเธอตอนไหนทั้งที่เอาแต่แกล้งเธอเธอไม่ชอบพฤติกรรมที่มีผู้หญิงเยอะของเขาที่เคยมีให้เธอได้เห็นนั้นมันยิ่งเป็นข้อที่เธอไม่อยากได้เขามาเป็นแฟน“ตาหนูมาหาคุณพ่อมาครับ”เมื่อ
เป็นเวลาตี1ที่คลับหรูแห่งนี้เต็มไปด้วยนักท่องราตรีชายหญิงที่กำลังมึนเมากันอย่างได้ที่เสียงอึกกระทึกครึกโครมจากเสียงดนตรีด้านในตัวคลับเหมือนจะเร้าใจจนชอบทำให้เกิดเหตุการณ์ตีกันอยู่เรื่อยไปจนเจ้าของคลับหรูหลายแห่งอย่างอาชน์อัศวินต้องปวดหัวกับเรื่องแบบนี้อยู่บ่อยครั้งกับพวกชอบกร่างในเวลาที่ไม่ค่อยจะได้สติซ่า.....ลอบซ์คนสนิทของอาชน์สาดน้ำในถังใหญ่ในมือไปที่กลุ่มวัยรุ่นวัยเกรียนที่อายุคงจะพึ่งผ่านเกณฑ์การเข้าสถานที่อโคจรที่มากร่างทำซ่าท้าตีท้าต่อยกับคนในคลับให้ฟื้นขึ้นมาหลังจากโนสั่งสอนกันไปจนพอตัว“ปล่อยพวกผมไปเถอะครับ”เด็กวัยรุ่นสี่ห้าคนที่อยู่ในวงล้อมบอดี้การ์ดกล้ามโตรีบคลานเข่ายกมือขอร้องชายหนุ่มที่นั่งไขว่ห้างมองจ้องพวกเขาอย่างไร้อารมณ์ชายหนุ่มที่อยู่ในชุดสูทราคาแพงสีดำปลดเนคไทหลวมๆเล็กน้อยพอไม่อึดอัดเกินไปนั่งไขว่ห้างพาดขายาวๆอยู่บนเก้าอี้ราคาแพงสายตาคมกริบของอัศวินนั้นไม่บ่งบอกถึงอารมณ์ในตอนนี้ว่ารู้สึกอย่างไรแต่คนที่มองก็ต้องเสียวสันหลังวาบเพราะพลังความอำมหิตที่แผ่ออกมามันช่างน่ากลัวเหลือเกินคงจะทำให้เด็กพวกนี้เลิกซ่ากันไปอีกนานเลยทีเดียว“จะมาทำซ่าที่นี่อีกไหม”ลอบซ์มือขวาร่าง
“จริงเหรอแก...ทำไมเค้ายอมง่ายๆล่ะ”น้ำอิงแทบไม่อยากจะเชื่อหูตัวเองเธอไม่เคยเจอพี่ชายอัญญาก็จริงแต่เธอเองก็เคยได้ยินกิตติศัพท์ความโหดดุและความน่ากลัวของพี่ชายอัญญามาบ้างไม่คิดว่าเขาจะยอมให้เพื่อนเธอใช้เส้นสายให้รับเธอเข้าทำงาน“ยอมง่ายกะผีอะไรล่ะ...ฉันแทบจะกราบเช้ากราบเย็นพี่ชายฉันอยู่แล้วแต่ที่พี่ฉันยอมเพราะผลการเรียนของเธอเลยนะ”คราแรกพี่ชายของเธอก็จะไม่ยอมง่ายๆจนเธอต้องโพทะนาความเก่งของน้ำอิงให้เขาได้ฟังและยังเอาประวัติการเรียนให้ดูพี่ชายเธอถึงยอมได้อีกอย่างเพราะเธอก็ตื๊อเขาอยู่หลายวันด้วยเหมือนกัน“ขอบใจนะทีหลังถ้ามันลำบากก็ไม่ต้องทำเพื่อฉันขนาดนั้นก็ได้”น้ำอิงรู้สึกขอบคุณอัญญาอย่างมากที่พูดได้ว่านี่คือการเสี่ยงชีวิตช่วยเธอเลยจริงๆ“ไม่ได้แกต้องได้ทำงานบริษัทพี่ฉันกับฉันเพราะเงินเดือนดีมากถ้าทำงานดีอีกอย่างถ้าคนอย่างแกไปไกลหูไกลตาฉันมีหวังโดนแกล้งตายกันพอดี”อัญญาไม่ยอมให้น้ำอิงไปทำงานที่อื่นอยู่แล้วต้องอยู่กับเธอเท่านั้นขนาดพี่ชายของผักหวานจะให้น้ำอิงไปทำงานด้วยเธอยังกันท่าว่าน้ำอิงได้งานแล้วเลยที่เธออยากให้น้ำอิงทำงานด้วยก็เพราะอยากให้เธอมีสภาพคล่องทางการเงินที่ดีขึ้นเพราะบริษัท