ตอนที่41 จัดการกับพวกมีอิทธิพล

ลำปาง

บ้านเรือนไทย

ลอบซ์นอนอยู่ที่เปลใต้ถุนบ้านเรือนไทยของยายของเขาที่นี่ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงไปยังคงความร่มรื่นไว้อย่างไม่ต่างจากเดิมหลังจากที่ยายของเขาเสียไปเมื่อกลับมาถึงบ้านลอบซ์ก็จัดการทำความสะอาดบ้านครั้งใหญ่เพราะที่นี่ไม่มีใครดูแลด้านในมานาน

บ้านเรือนไทยของยายของเขาอายุเกือบจะห้าสิบปีแต่ทุกอย่างยังคงสภาพดีหลังบ้านเป็นที่ดินหลายร้อยไร่ห่างออกไปไม่ไกลตอนนี้เป็นทุ่งนาสลับกับบ่อน้ำและพื้นที่เลี้ยงสัตว์ทำไร่สวนผสมของยายของเขาที่ตกทอดมาเป็นมรดกของเขาที่เป็นหลานชายเพียงคนเดียวโดยมีคนงานดูแลอยู่ตลอด

และที่ดินที่ให้ชาวบ้านเช่าทำกินที่อื่นที่ไม่ได้ติดกับบ้านอีกหลายสิบไร่ตอนนี้กำลังมีปัญหาเพราะมีคนมีอิทธิพลรุกล้ำเข้ามาทำไร่ในที่ดินของเขาอยู่หลายที่หากไม่มีชาวบ้านติดต่อเขาไปก็คงจะไม่รู้ตอนนี้ที่เขากลับมาก็คิดว่าจะมาสะสางเรื่องนี้ให้มันจบๆไปถึงจะมีอิทธิพลแค่ไหนเขาก็ไม่เกรงกลัว

บ้านเสี่ยเฮ็ง

“ผมว่าคงจะเข้าใจผิดกันล่ะมั้งครับ”

“หากคิดว่าเข้าใจผิดนี่ก็คือภาพถ่ายจากดาวเทียมที่ผมขยายมาแล้วเสี่ยดูให้เต็มตานะครับว่ามันเกินมาเท่าไรหากยังไม่จัดการให้รวดเร็วผมคงต้องแจ้งความ”

ลอบซ์เข้าไปที่บ้านของเสี่ยเฮ็งคนใหญ่คนโตที่มีอิทธิพลในพื้นที่นี้ตัวคนเดียวอย่างไม่เกรงกลัวและดูท่าว่าเสี่ยเฮ็งจะเป็นจอมขี้โกงอยู่พอตัวที่ไม่ยอมรับความจริงง่ายๆจนเขาต้องเอาหลักฐานมากางให้ดูให้ชัดเต็มสองตา

“ยังไงผมจะจัดการให้แล้วกัน”

ลอบซ์จ้องเสี่ยเฮ็งตาเขม็งไม่ต่างจากเสี่ยใหญ่ที่กำลังเก็บอาการโมโหไว้ในใจทั้งหยิบแผ่นรูปแผนที่เอาไว้อย่างไม่ใส่ใจและตอบรับชายหนุ่มอย่างไม่พอใจนักเพราะจำนนด้วยหลักฐาน

“ขอบคุณครับ”

ลอบซ์ได้รับคำตอบที่เขาต้องการแล้วจึงกลับออกจากบ้านของเสี่ยเฮ็งไปแต่โดยดี

“ไอ้นี่สงสัยอยากลองของมันไม่รู้เหรอวะว่าที่นี่ไม่มีใครกล้ากับกู”

เมื่อชายหนุ่มออกไปเสี่ยเฮ็งนั่งลงมองภาพในมืออย่างเจ็บใจทั้งยังคุยกับลูกน้องด้วยสีหน้าไม่พอใจอย่างมาก

“เห็นว่ามันพึ่งกลับมาจากกรุงเทพอยู่ที่บ้านนั้นคนเดียวด้วยครับเสี่ย”

“อืม..กูจะทำให้มันจำว่าไม่ควรมาเล่นกับกู”

คนอย่างเสี่ยเฮ็งไม่ยอมโดนใครมาหยามหน้าง่ายๆโยเฉพาะเด็กหนุ่มที่คนละรุ่นกับเขาแล้วกล้าปีนเกลียว

บ้านเรือนไทย

“พี่ลอบซ์ไปไหนมาคะ”

อัญญาที่นั่งรอชายหนุ่มอยู่ที่ใต้ถุนบ้านของเขานานสองนานเมื่อเห็นว่าชายหนุ่มขับรถกระบะเข้ามาก็รีบวิ่งเข้าไปรับหน้าทันที

“คุณอายมาได้ไงครับ”

ลอบซ์มีสีหน้าแปลกใจอย่างมากที่อัญญาตามเขามาถึงที่นี่

“อายก็ตามพี่ลอบซ์มาไงคะอยากพักผ่อนด้วยบ้านคุณยายพี่ลอบซ์สวยดีนะคะร่มรื่นมากด้วย”

“แล้วนี่จะมาอยู่กี่วันครับ”

“ไม่รู้เหมือนกันค่ะถ้ายังไม่เบื่อก็ยังไม่กลับ”

“ที่นี่มีเครื่องอำนวยความสะดวกไม่ครบครันเท่าไรนะครับคุณอายจะอยู่ได้เหรอครับ”

ลอบซ์ไม่ได้อยากให้หญิงสาวมาอยู่ที่นี่เท่าไรเพราะที่นี่มันไม่เหมาะกับคุณหนูที่บอบบางอย่างอัญญาเลยสักนิดดูๆแล้วว่าการพักงานที่บ้านของเขาเหมือนจะไม่ได้พักเสียแล้ว

“พูดแบบนี้เหมือนไม่อยากจะต้อนรับอายเลยนะคะ”

อัญญาทำหน้าบึ้งใส่ชายหนุ่มอย่างไม่พอใจคำพูดของเขา

“เปล่าครับผมก็แค่กลัวคุณอายลำบากเท่านั้น”

“อายไม่กลัวลำบากหรอกค่ะ...”

“...หื้มมมม...”

ลอบซ์ถอนหายใจทั้งส่ายหัวให้กับอาการดื้อดึงดันของหญิงสาว

“..แฮร่ๆๆ....”

อัญญาเห็นว่าชายหนุ่มไม่มีอะไรที่จะมาพูดขัดเธอได้อีกจึงยิ้มอ่อนอย่างพอใจ

“กระเป๋าอยู่ไหนครับ”

“หลังรถค่ะ”

“ตามผมขึ้นมาครับ”

ลอบซ์เดินไปเปิดหลังรถของหญิงสาวแล้วดึงกระเป๋าของเธอออกมาพร้อมเดินนำเธอขึ้นมาบนบ้านและเปิดห้องของยายของเขาให้เธอได้เข้าไปพัก

“ให้อายอยู่ห้องนี้เหรอคะ”

“ครับห้องนี้ห้องคุณยายผมกว้างหน่อยคุณอายจะได้นอนสบาย”

“แล้วพี่ลอบซ์อยู่ห้องไหนคะ”

“ห้องติดกันนี่แหละครับ”

“อายหิวค่ะพาออกไปหาอะไรกินหน่อย”

“งั้นรอผมแบบนะครับ”

“โอเคค่ะ”

ลอบซ์เปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วจึงพาหญิงสาวขับรถกระบะของเขาออกมายังตัวเมืองที่ใช้เวลาเกือบชั่วโมงกว่าจะมาถึง

ห้างสรรพสินค้า

“ที่นี่มันไกลจากบ้านที่เราอยู่คุณอายอยากจะกินอะไรบอกผมนะครับผมจะซื้อของสดเอาไว้ทำให้จะได้ไม่ต้องออกมาบ่อยๆ”

หลังจากทีทั้งคู่กินมื้อเที่ยงกันเรียบร้อยแล้วลอบซ์จึงพาหญิงสาวเดินซื้อของสดเพื่อที่จะเก็บเอาไว้ทำอาหารกินที่บ้านจะได้ไม่ต้องออกมาในตัวเมืองบ่อยๆ

“อืม...อะไรก็ได้ค่ะแล้วแต่พี่ลอบซ์เลย”

“โอเคครับ”

ในเมื่อหญิงสาวให้เขาเป็นคนเลือกเขาก็เลือกมันไปเสียทุกอย่างเพราะอารมณ์ของอัญญาค่อนข้างคาดเดายากเลือกของหลากหลายไปเป็นดีที่สุด

บ้านเรือนไทย

“เฮ้ยย...”

หลังจากเลือกซื้อของได้ไม่นานลอบซ์ก็พาหญิงสาวนั่งรถกลีบมาที่บ้านเมื่ออัญญาลงรถได้ก็ต้องตกใจกับภาพที่เห็นตรงหน้าที่มีชายแก่นอนจมกองเลือดอยู่ทั้งข้าวของยังกระจัดการะจายไปทั่วอีกต่างหาก

“ลุงหมายเป็นอะไรครับ”

ลอบซ์รีบเข้ามาพยุงสมหมายชายแก่ที่ดูแลสวนของเขาอยู่หลังบ้านทั้งยังถามด้วยสีหน้าร้อนใจว่ามันเกิดอะไรขึ้นในช่วงเวลาที่เขาไม่อยู่

“ไอ้พวกเสี่ยเฮ็งมันมาที่นี่มันบอกว่าถ้าคุณลอบซ์กล้าหือกับพวกมันมันจะเอาถึงตายครับ”

“ไปโรงพยาบาลก่อนดีกว่าครับ”

คำบอกของสมหมายทำให้ลอบซ์กัดฟันกรอดแต่ตอนนี้เขาต้องพาคนของเขาไปส่งโรงพยาบาลเสียก่อนแล้วเขาจะไม่ยอมใช้ไม้อ่อนกับคนพวกนั้นอีกแน่

โรงพยาบาล

“คนพวกนี้เป็นใครกันคะ”

อัญญานั่งที่หน้าห้องฉุกเฉินกับลอบซ์ด้วยสีหน้ากังวล

“พวกที่มันบุกรุกพื้นที่ทำกินของยายผมน่ะครับวันนี้ผมไปเจอพวกมันมาเตือนให้เลิกทำแบบนี้ดีๆเท่านั้น”

“โหย...อันธพาลอ่ะแบบนี้อายจะฟ้องคุณพ่อให้จัดการ”

“อย่านะครับอย่ากวนคุณเอื้อเลยเรื่องนี้มันเป็นปัญหาของผมขอผมจัดการเองก่อนครับ”

“แล้วนี่จะทำยังไงต่อคะ”

“ก็ต้องแจ้งความ”

ลอบซ์จัดการธุระที่โรงพยาบาลเสร็จเขาก็ตรงไปที่โรงพักทันทีเขาจะไม่ยอมให้คนของเขาเจ็บตัวฟรีแน่