ตอนที่40 อยากรู้เพศลูก

20.30 น.

“ฉันเป็นห่วงเธอกับลูกมากรู้ไหมคราวหน้าคราวหลังระวังกว่านี้หน่อย”

อัศวินนั่งกอดหญิงสาวจากทางด้านหลังในขณะที่เขากำลังนั่งอ่านหนังสือให้เธอฟังอยู่เขาวางหนังสือลงหลังจากที่อ่านไปได้พักใหญ่พลันนึกถึงเหตุการณ์เมื่อกลางวันแล้วก็อดจะย้ำให้หญิงสาวเรื่องเมื่อกลางวันไม่ได้เพราะเป็นห่วงเธออย่างมากและรู้สึกไม่ค่อยดีเท่าไรเมื่อเห็นเธอจะต้องเจ็บตัว

“รู้แล้วค่ะ... คุณอาชน์จะห่วงอิงกับลูกแบบนี้ตลอดไปหรือเปล่าคะ”

น้ำอิงพยักหน้ารับเธอหันหลังไปมองหน้าของเขาตาใสอยากได้คำตอบจากปากของเขาว่าถ้าหากเธอไมท้องแล้วเขาจะห่วงเธอแบบนี้ตลอดไปหรือไม่

“แน่สิ... เธอคือส่วนหนึ่งในชีวิตของฉันไปแล้วยังไงฉันก็ต้องห่วงเธอกับลูกอยู่แล้ว”

อัศวินมองหน้าหญิงสาวจริงจังคำตอบของเขาออกมาจากหัวใจ

“แล้วคุณอาชน์จะกลับมาเป็นคนที่เอาแต่ใจกับอิงเหมือนเดิมอีกหรือเปล่า”

“ตอนนี้ฉันก็ว่าฉันยอมเธอเยอะแล้วนะ”

“จะยอมและดูแลแบบนี้ตลอดไปใช่ไหมคะ??”

“ต..ลอด..ไป...??..หมายความว่าเธอจะให้ฉันดูแลเธอตลอดไปใช่ไหม”

อัศวินขมวดคิ้วหลี่ตาเล็กน้อยในเมื่อเฮพูดคำว่าตลอดไปแสดงว่าเธออยากให้เขามาอยู่ในชีวิตของเธอด้วยเป็นแน่ น้ำอิงฉีกยิ้มกว้างให้ชายหนุ่มที่ดูท่าจะเข้าใจสิ่งที่เธอพูดแล้ว

“อิง...กว่าจะยอมใจอ่อนได้”

อัศวินยิ้มอย่างโล่งอกพร้อมกอดกุมร่างบางอย่างดีใจ

“อืม..อันที่จริงถ้าอิงใจแข็งก็คงไม่ให้คุณอยู่ที่นี่ต่อหรอกค่ะ”

“แบบนี้แสดงว่าที่ผ่านมาลองใจกันมาตลอดเลยใช่ไหม”

“ก็ต้องมีกันบ้างนี่คะ...ที่ผ่านมาคุณก็ทำกับอิงไว้เยอะเหมือนกันแค่นี้ยังน้อยไป”

“ฉันขอโทษนะ...ต่อไปนี้จะไม่มีคนที่ทำร้ายเธออีกแล้ว”

“สัญญานะคะ”

น้ำอิงยกมือพร้อมชูนิ้วก้อยให้ชายหนุ่ม

“สัญญา”

อัศวินชุนิ้วก้อยของเขาเกี่ยวกับนิ้วก้อยของเธอทั้งยังกอดกันให้ชื่นใจอยู่พักใหญ่เก็บความสุขในวินาทีนี้ให้มากถึงมากที่สุดในที่สุดความพยายามของเขามันก็สำเร็จลุล่วงไปได้ด้วยดีและเขาจะรักษาสัญญาที่ให้กับเธอเอาไว้ตลอดไป

สามเดือนต่อมา

โรงพยาบาล

ทั้งสองตัดสินใจใช้ชีวิตอยู่ที่ญี่ปุ่นอีกสักพักคิดว่าใกล้คลอดแล้วค่อยกลับไปที่เมืองไทยเพราะอัศวินได้รับอนุญาตจากคนเป็นพ่อว่าให้พักผ่อนอยู่กับลูกกับภรรยาได้เต็มที่

ตอนนี้น้ำอิงอุ้มท้องได้สี่เดือนกว่าแล้วและวันนี้ก็เป็นวันที่หมอชินนัดหญิงสาวมาอัลตร้าซาวน์ที่โรงพยาบาลเพื่อจะขนาดตัวของเด็กในท้องและดูว่าเพศอะไรนั่นเอง

“เป็นยังไงบ้างหมอชิน”

อัศวินนั่งติดขอบเตียงอย่างใจจดใจจ่อน้ำอิงที่หมอชินกำลังอัลตร้าซาวน์และหันหน้าดูกล้องอยู่

“ท่าทางเจ้าตัวน้อยของคุณจะไม่ยอมให้คุณพ่อคุณแม่รู้เสียแล้วสิ”

หมอชินหันมาอมยิ้มให้คุณพ่อมือใหม่ที่ดูจะตื่นเต้นเสียเหลือเกินแต่เขาก็ต้องดับฝันเพราะเจ้าตัวเล็กในท้องน้ำอิงไม่ยอมเผยให้เห็นเพศ

“ไม่เห็นเหรอครับ”

อัศวินหน้าเจื่อนลงเล็กน้อย

“ครับ”

“เฮ้ออ..”

“ไม่เป็นไรนะคะคุณอาชน์คิดซะว่าเซอร์ไพรซ์วันคลอดทีเดียวเลย”

น้ำอิงไม่ได้ซีเรียสเรื่องนี้เท่ากับอัศวินเธอรออรู้วันคลอดทีเดียวเลยก็ได้

“ก็ได้..”

และแล้วอัศวินก็ต้องพาหญิงสาวกลับบ้านด้วยสีหน้าที่ผิดหวัง

“เป็นอะไรคะสีหน้าไม่ค่อยสบอารมณ์เลย”

น้ำอิงเห็นว่าตั้งแต่กลับบ้านมาชายหนุ่มก็เอาแต่ทำหน้าเจื่อนๆเหมือนคนไม่มีความสุข

“ก็ฉันอยากรู้นี่ว่าลูกเราเป็นผู้หญิงหรือผู้ชายจะได้รีบหาซื้อของให้ถูกและก็จะได้ทำห้องให้เค้าใหม่ด้วย”

ชายหนุ่มบ่นเรื่องที่เขากังวลอยู่ในใจออกมา

“ขนาดนั้นเลยเหรอคะตอนนี้ลูกเราพึ่งจะสี่เดือนกว่าเองนะคะรออีกสักพักค่อยซื้อก็ได้...อย่ากังวลไปเลยค่ะ..นะคะ”

น้ำอิงนั่งลงตรงหน้าของชายหนุ่มพร้อมยกมือทั้งสองจับพวงแก้มของเขาอย่างปลอบใจพร้อมส่งยิ้มเล็กน้อยเธอคิดว่าเขาจะไม่คิดมากเรื่องนี้เสียอีก อัศวินโผกอดหญิงสาวพยายามทำใจให้ว่างในเรื่องนี้เป็นเพราะเขาเองที่หวังตั้งแต่หญิงสาวท้องได้ใหม่ๆว่าไม่กี่เดือนจะรู้เพศลูกแต่พอไม่รู้ก็มีอาการผิดหวังแบบนี้ยังไงเขาก็จะพยายามกำจัดมันออกไปให้ได้

บ้านใหญ่

“ตกลงเราไม่รู้เพศหลานใช่ไหมคุณ”

เอื้อการกลับมาจากบริษัทก็ถามเรื่องที่พึ่งจะรู้ข่าวกับคนเป็นภรรยาที่นั่งอยู่ที่สวนหลังบ้าน

“ใช่ค่ะเห็นหนูอิงว่าตาอาชน์นอยไปเลย”

“คงจะหวังเอาไว้มากว่าจะรู้สินะ”

เอื้อการนึกถึงตอนที่ตัวเองรู้ว่ามีลูกคนแรกก็มีอาการเช่นเดียวกับลูกชายของเขาเหมือนกันกังวลไปเสียทุกเรื่องจริงๆ

“คุณพ่อคะพี่ลอบซ์ไปไหนคะทำไมไม่ไปทำงาน”

อัญญาเดินเข้ามาหาพ่อของเธอด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์นักเพราะเธอไม่เห็นว่าลอบซ์จะไปทำงานแถมยังติดต่อไม่ได้อีกต่างหาก

“ลอบซ์เค้าพักร้อนสองเดือนไม่ได้บอกลูกเหรอ”

เอื้อการมองลูกสาวของเขาอย่างสงสัย

“เปล่านี่คะ.... หนอยจะพักจะอะไรก็ไม่ยอมบอกกันบ้างเลย”

จากที่สีหน้าบึ้งตึงอยู่แล้วตอนนี้หญิงสาวเริ่มหน้ายุ่งไปกันใหญ่ที่เหมือนลอบซ์ไปโดยไม่บอกไม่กล่าว

“แล้วจะทำไมพี่เค้าล่ะ”

“พี่ลอบซ์ไปไหนคะอายจะตามไปด้วยอายก็ขอพักเหมือนกัน”

อัญญาเห็นว่าหากลอบซ์พักได้เธอก็พักได้เช่นกันและเธอจะตามเขาไปทุกที่อีกด้วยยิ่งอยากหลบหน้าเธอตัวเธอเองก็อยากจะเอาหน้าเธอไปอยู่ใกล้ๆเขาตลอดเวลาอย่างคนที่ชอบเอาชนะ

“พ่อว่าลอบซ์คงไม่อยากให้ใครไปกวนใจมั้ง”

“อายไม่เคยกวนใจพี่ลอบซ์นะคะ”

“แน่ใจ๊...”

เอื้อการรู้ดีว่าอัญญาจ้องแต่จะเอาแต่ใจกับลอบซ์อยู่ท่าเดียวไม่รู้ว่าเป็นอะไรของลูกสาวของเขาเหมือนกัน

“อืม.. ค่ะตกลงพี่ลอบซ์อยู่ไหนคะ”

“เค้าไปพักที่บ้านยายของเค้าที่ลำปาง”

“อืม.. บ้านนั้นไม่มีใครอยู่แล้วนี่คะ”

“ใช่... เห็นว่าลอบซ์จะกลับไปจัดการเรื่องคนที่บุกรุกที่ดินของยายเค้าด้วย”

“อ๋อค่ะ... งั้นเดี๋ยวอายขอไปเก็บกระเป๋าก่อนนะคะพรุ่งนี้จะไปเลย”

อัญญาพูดจบก็เดินดุ่มๆเข้าบ้านขึ้นห้องไปเก็บกระเป๋าทันที

“นี่ลอบซ์ไปทำเวรทำกรรมอะไรกับลูกเราไว้นักหนาถึงได้โดนยัยอายโขกสับอยู่ตลอดเวลา”

กิ่งเกสรพูดด้วยสีหน้าเหนื่อยใจ

“นั่นสิ”

“แล้วคุณจะให้ลูกไปจริงๆเหรอคะ”

“อยากไปก็ให้ไปเชื่อว่าลอบซ์น่าจะดูแลลูกเราได้อย่างดี”

เอื้อการรู้ว่าหากอัญญาอยู่ใกล้ลอบซ์แล้วยังไงลอบซ์ก็ไม่ปล่อยให้ลูกสาวของเขาลำบากแน่แต่คนที่จะลำบากในช่วงเวลาที่อบยากจะพักน่าจะเป็นลอบซ์มากกว่า